Unicode
"မောင့်အားနဲ့မိန်းကိုလုပ်ရင် အိမ်ကြီးပြိုမှာဆိုးလို့လေ"
"ဘာ! မင်း... အောက်တန်းစား ငါ့အပေါ်ကဖယ်စမ်း"
ကြောက်လန့်ပြီးရုန်းကန်နေတဲ့ ရတုကိုယ်လေးကိုချုပ်ကာ အသင့်ပါလာတဲ့ဖဲကြိုးလေးနဲ့ ရတုလက်ကိုချည်နှောင်လိုက်ပြီး
"ဒီည ခင်ဗျားနဲ့ကျုပ်တစ်ပွဲလောက်နွှဲကြတာပေါ့"
"ဧကဩဆက်! ဒီလိုလုပ်ရင် ငါမင်းကိုပိုမုန်းမိလိုက်မယ်...ဟင်း!!"
စကားနားမထောင်ဘဲ ဩဆက်ကရတု၀တ်ထားတဲ့ဘောင်းဘီလေးကိုချွတ်ကာ ဗိုက်ဖွေးဖွေးလေးကိုနမ်းရှုံ့လိုက်၏။ ဆီးစပ်နားကချုပ်ရိုးလေးကိုမြင်တော့ ဩဆက်ရပ်တန့်လိုက်ပြီး သူ့လက်နဲ့ထိုနေရာအား ဖွဖွလေးကိုင်လိုက်သည်။
"ဒါကမောင့်ရဲ့ သားလေးကိုမွေးထားတဲ့နေရာလေးလား"
"မင်းရဲ့သားလို့မပြောစမ်းနဲ့ ဧကဩဆက်!! မင်းနဲ့ရခဲ့ပေမဲ့ ဇာဇာက ငါ့သားဘဲ"
"မောင့်ကိုအဲ့လောက်ထိမုန်းနေပြီလား"
"အဲ့ထက်ပိုတယ်~ လွှတ်တော့ငါ့ကို"
"အင်းဒါဆိုလဲဆက်မုန်းလိုက်တော့"
"မင်း!! မလုပ်နဲ့ အာ့!"
ရတုအရာလေးကို ငုံစုပ်ပေးလိုက်တော့ ယောက်ျားလေးပီပီ ညီငယ်လေးက နိုးထလာသည်။
"ဟင်း...မစုပ်နဲ့တော်တော့ ပီးတော့မယ်..."
ပြီးဆုံးသွားတဲ့အရည်တွေကို ဩဆက်က သူ့ပါးစပ်ကနေ အကုန်မြိုချလိုက်၏။ နာနေမှာစိုးရိမ်သဖြင့် ချီထားတဲ့ဖဲပြားလေးကို ဖျည်ချပေးလိုက်တော့ လူကြီးပေါက်စလေးက ရုန်းပြီးထွက်ပြေးသည်။
"အဟက်~ လွတ်မယ်ထင်နေတာလား "
"လွှတ်စမ်းဟာ! ငါဒါတွေမလုပ်ချင်တော့...အွတ်!"
ဂျယ်လီလေးလို တုံတုံအိအိလေးဖြစ်နေတဲ့နှူတ်ငယ်လေးကို စုပ်နမ်းတော့ ကြောက်ရွံကာ ကိုယ်လေးတုံတတ်သွား၏။ ခါးသွယ်သွယ်လေးကိုဆွဲပြီး သူ့ပေါင်ပေါ်တွင်ခွထိုင်စေကာ လျှာချင်းဆက်နွယ်လာသည်။
အထိတွေ့ကို ရတုဦးနှောက်ကလက်မခံပေမဲ့ အသွေးသားတွေက လက်ခံလာသည်။ လေးနှစ်လုံးမောင့်ကြောင့် နာကျင်ခဲ့ရတာတွေကို ဒါနဲ့ခွင့်လွှတ်လို့ရပါ့မလားမောင်ရယ်။ မောင်သာအဲ့နေ့ကလာခဲ့ရင် ကိုယ်လဲဒီလိုတွေဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး။
"ဟင့်အာ့!"
အနောက်ပေါက်လေးထဲ လက်တစ်ချောင်းထဲ့လိုက်တော့ ရတုမနေတတ်စွာ ငြီးသံပိစိလေးထွက်လာသည်။ လေးနှစ်တောင်ဝေးခဲ့တာ အသွေးသားက ဆာလောင်နေကောပေါ့...။
"ဟင့်!! တော်...ဧဩက် တော်တော့လို့ ထပ်ပြီး ပီးတော့မယ် ဟင့်!"
"မောင်လို့ခေါ်ပေးပါဗျာ အရမ်းလွမ်းနေခဲ့လို့ "
ရတုလည်ပင်းလေးကိုရမက်ထန်စွာနမ်းရှိုက်ပြီး အနောက်ပေါက်လေးကိုလဲ ခတ်သွက်သွက်လှုပ်ရှားပေးလာ၏။
"ဟင်းဟင်း....အာ့~ "
"မောင်လို့ခေါ်ပေး"
"ဟင့်! မ...မောင်..."
"အာရှီး! မောင်မရတော့ဘူးသဲလေးကို စုပ်ပြတ်သတ်အောင်လိုးတော့မယ်"
ပေါင်ပေါ်က ကိုယ်လေးကို အိပ်ယာပေါ်ပြန်ချပြီး ဩဆက်မိမိခန္ဓာကိုယ်က အကျီကိုဆွဲချွတ်ပြီး အ၀တ်လပ်နေတဲ့ ရတုကိုလေးကို ဖက်ကာ သူ့အကောင်ကြီးကို စတင်သွင်းလာ၏။
"မောင့်! ခန"
"ဘာဖစ်လို့လဲ သဲလေးရဲ့"
"ဖြေးဖြေးနော်..."
အရညလှဲ့နတေဲ့မကှှ၀နှး၀ိုငှး၀ိုငှးလေးနဲ့တောငှးဆိုလာတဲ့ ချစ်ရသူလေးကို ဩဆက် ကြမ်းတမ်းချင်ပေမဲ့ ဆန္ဒကိုသိက္ခာနဲ့ထိန်းကာ
"ပြွတ်စ်! မောင် မကြမ်းပါဘူး မိန်းမိန်းရာ"
ထိုနောက် ဩဆက်ညီတော်ငယ်အား ရတုရဲ့နောက်ပေါက်လေးထဲသို့၀င်ရောက်လာပြီး စတင် လှုပ်ရှားလာ၏။
"အာ့ အာ့အာ့"
"အာရှီး ကြပ်နေတာဘဲ ကောင်းလိုက်တာ"
"အင်းမောင့်! ဟာ့အင့်"
အချက်ရေ ခပ်စိပ်စိပ်ဖြစ်လာတော့ တန်ပြန်အသံများက ကြားနေရ၏။
"မောင့်! အသံကျယ်နေပြီ အာ့ ဟင်း"
"ကျစ်!ဒီအရသာမခံစားရတာ လေးနှစ်ကျော်ပီ ကောင်းလိုက်တာ မိန်းမိန်းရာ"
"အားးးး ဖြေးဖြေး မြန်တယ် ဟင့် အရမ်းမြန်နေတယ် သူတောင်းစားကြီး!!!"
"အား မိန်း! ဆံပင်မဆွဲနဲ့လေ ဖီးလ်မလာတော့ဘူး! အားမဆွဲနဲ့လို့"
လိင်ဆက်ဆံရင်း ဆံပင်ဆွဲတာခံရတဲ့ ဩဆက်အတွက် အငိုမျက်လုံးအပြုံးမျက်နှာဖြစ်နေတာပင်...။
"သူကြီးရာ သေချာရဲ့လား"
"သေချာပါတယ်ကွ ငါ့အိမ်ထိရေတွေကလှုပ်လာတာ တစ်ခုခုဖြစ်နေပြီထင်တယ် ရွာသားတွေစုထား တခုခုဖစ်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲကွ!"
ညည့်နက်တဲ့ချိန်ဖြစ်တဲ့အလျောက် ရွာသူကြီးနှင့်ရွာသား၂ယောက်က တံတားပေါ်တွင်ဖြစ်သည်။ သူကြီးအိမ်ရှေ့ကရေတွေလှုပ်လာတာကြောင့် ဧည့်သည်တွေတစ်ခုခုဖြစ်မှာစိုးသဖြင့် လာ၍ပြောဆိုခြင်း။
"ဟာ! သူကြီး"
"ဘာတုံးကွ လန့်လိုက်တာ"
"သူကြီး ဧည့်သည်တွေနေတဲ့အိမ်အောက်ကရေက ပိုလှုပ်နေတာရော!"
သူကြီးနှင့်ရွာသားများအသံကြောင့်ရတုလန့်ဖျန့်ကာ ရုန်းမိတော့ ဩဆက်က ရတုကိုယ်လေးကို အောက်တွင်ထားကာအောက်ကအရာကို ခပ်မြန်မြန်လှုပ်ရှားလာ၏။
"မောင့် အင့်!! ဖယ်အုံး အား ဟင့်"
"ရှူး တိုတိုးပြော မိန်းမိန်း မောင့်ကိုယုံတယ်မလား"
ယုံကြည်မှုအပြည့်ပြောလာတဲ့ မောင့်မျက်လုံးကြောင့် ရတုမိမိပါးစပ်ကို လက်ဖြင့်အုပ်ပြီး မျက်ရည်ဝိုင်းသော မျက်လုံးလေးများဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလာ၏။
"ဟေ့ကောင်တွေ မင်းတို့ဘာလုပ်ကြတာလဲ ဧည့်သည်တွေကို နှိုးလေကွ!"
"သူကြီးက ဟိုဟာခိုင်းဒီဟာခိုင်းနဲ့ဘယ်ဟာအရင်လုပ်ရမှာလဲ"
"သူကြီး! ရေတွေက ပိုလှုပ်နေပြီဗျို့!"
"ဟေ...ဖယ်စမ်း ငါကြည့်အုံးမှ"
ထိုစဉ်သူကြီးမှ ဩဆက်တို့ အခန်း၏ ပြတင်းပေါက်ကို ဖွင့်မိအလုပ်
ဒုန်း!
"အမလေး မမြင့်! ဟင်... စိုင်းလုံမိန်း မင်းကဒီမှာဘာလုပ်နေတာလဲ"
ရတု မိမိနှဖူးပေါ်မှ ချွေးတွေကိုလက်ဖြင့်သုတ်ပြီး သူကြီးကိုပြုံးပြလာသည်။ မိမိအနောက်မှ မောင်ကလဲ ထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်ကာ ရေသောက်နေ၏။
နှစ်ယောက်လုံးမောနေကြတာမို့ မျက်နှာတွေက သိသာလွန်းသည်။
"ဆောင်းတွင်းဘက်ကြီးချွေးတွေထွက်နေတာလား စိုင်းလုံမိန်း"
"ဟို...သူကြီးကလဲ ဘာမှမဖစ်ပါဘူးဗျ နောက်ပြီး ညည့်နက်နေလို့ ဧည့်သည်အိမ်မှာ အိပ်လိုက်တာ"
"ဟုတ်တယ် ကျတော်နဲ့တူတူအိပ်တာ...အဲလေ ကျတော့အိမ်မှာအိပ်လိုက်တာ"
အနောက်မှ မောင့်အသံကြောင့် သူကြီးက သူ့ရဲ့မျက်မှန်ကိုပင့်တင်လိုက်ပြီး
"အေးအေး ခုနက ရေတွေအရမ်းလှုပ်နေလို့ ဧည့်သည်တွေကိုသတိလာပေးတာ"
ပါးစပ်ပိတ်ပြီးအဖြေမရှိတဲ့ သူ့မိန်းမိန်းကိုကြည့်ပြီး ဩဆက်ကဘဲ သူကြီးရှိတဲ့ ပြတင်းပေါက်ဆီကိုလာကာ
"ခုနက လေ့ကျင်ခန်းလုပ်နေလို့ ရေလှုပ်နေတာပါ ကျတော့ အားကြီးနဲ့လုပ်တာဆိုတော့ ရေတွေပါလှုပ်ကုန်တာ နော် မိန်းမိန်း"
သူ့အားစစ်ကူခေါ်နေတဲ့မောင့်ကြောင့် ရတု သူကြီးကိုပြန်ပြုံးပြပြီး
"ဟုတ်တယ် လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်နေကြတာ"
အစစအရာရာ ဂရုစိုက်ကြပါ
#ချမ်းချမ်း
Zawgyi
"ေမာင့္အားနဲ႔မိန္းကိုလုပ္ရင္ အိမ္ႀကီးၿပိဳမွာဆိုးလို႔ေလ"
"ဘာ! မင္း... ေအာက္တန္းစား ငါ့အေပၚကဖယ္စမ္း"
ေၾကာက္လန႔္ၿပီး႐ုန္းကန္ေနတဲ့ ရတုကိုယ္ေလးကိုခ်ဳပ္ကာ အသင့္ပါလာတဲ့ဖဲႀကိဳးေလးနဲ႔ ရတုလက္ကိုခ်ည္ေႏွာင္လိုက္ၿပီး
"ဒီည ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ဳပ္တစ္ပြဲေလာက္ႏႊဲၾကတာေပါ့"
"ဧကဩဆက္! ဒီလိုလုပ္ရင္ ငါမင္းကိုပိုမုန္းမိလိုက္မယ္...ဟင္း!!"
စကားနားမေထာင္ဘဲ ဩဆက္ကရတု၀တ္ထားတဲ့ေဘာင္းဘီေလးကိုခၽြတ္ကာ ဗိုက္ေဖြးေဖြးေလးကိုနမ္းရႈံ႔လိုက္၏။ ဆီးစပ္နားကခ်ဳပ္ရိုးေလးကိုျမင္ေတာ့ ဩဆက္ရပ္တန႔္လိုက္ၿပီး သူ႔လက္နဲ႔ထိုေနရာအား ဖြဖြေလးကိုင္လိုက္သည္။
"ဒါကေမာင့္ရဲ့ သားေလးကိုေမြးထားတဲ့ေနရာေလးလား"
"မင္းရဲ့သားလို႔မေျပာစမ္းနဲ႔ ဧကဩဆက္!! မင္းနဲ႔ရခဲ့ေပမဲ့ ဇာဇာက ငါ့သားဘဲ"
"ေမာင့္ကိုအဲ့ေလာက္ထိမုန္းေနၿပီလား"
"အဲ့ထက္ပိုတယ္~ လႊတ္ေတာ့ငါ့ကို"
"အင္းဒါဆိုလဲဆက္မုန္းလိုက္ေတာ့"
"မင္း!! မလုပ္နဲ႔ အာ့!"
ရတုအရာေလးကို ငုံစုပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေယာက္်ားေလးပီပီ ညီငယ္ေလးက နိုးထလာသည္။
"ဟင္း...မစုပ္နဲ႔ေတာ္ေတာ့ ပီးေတာ့မယ္..."
ၿပီးဆုံးသြားတဲ့အရည္ေတြကို ဩဆက္က သူ႔ပါးစပ္ကေန အကုန္ၿမိဳခ်လိုက္၏။ နာေနမွာစိုးရိမ္သျဖင့္ ခ်ီထားတဲ့ဖဲျပားေလးကို ဖ်ည္ခ်ေပးလိုက္ေတာ့ လူႀကီးေပါက္စေလးက ႐ုန္းၿပီးထြက္ေျပးသည္။
"အဟက္~ လြတ္မယ္ထင္ေနတာလား "
"လႊတ္စမ္းဟာ! ငါဒါေတြမလုပ္ခ်င္ေတာ့...အြတ္!"
ဂ်ယ္လီေလးလို တုံတုံအိအိေလးျဖစ္ေနတဲ့ႏႉတ္ငယ္ေလးကို စုပ္နမ္းေတာ့ ေၾကာက္ရြံကာ ကိုယ္ေလးတုံတတ္သြား၏။ ခါးသြယ္သြယ္ေလးကိုဆြဲၿပီး သူ႔ေပါင္ေပၚတြင္ခြထိုင္ေစကာ လၽွာခ်င္းဆက္ႏြယ္လာသည္။
အထိေတြ႕ကို ရတုဦးေႏွာက္ကလက္မခံေပမဲ့ အေသြးသားေတြက လက္ခံလာသည္။ ေလးႏွစ္လုံးေမာင့္ေၾကာင့္ နာက်င္ခဲ့ရတာေတြကို ဒါနဲ႔ခြင့္လႊတ္လို႔ရပါ့မလားေမာင္ရယ္။ ေမာင္သာအဲ့ေန႔ကလာခဲ့ရင္ ကိုယ္လဲဒီလိုေတြျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။
"ဟင့္အာ့!"
အေနာက္ေပါက္ေလးထဲ လက္တစ္ေခ်ာင္းထဲ့လိုက္ေတာ့ ရတုမေနတတ္စြာ ၿငီးသံပိစိေလးထြက္လာသည္။ ေလးႏွစ္ေတာင္ေဝးခဲ့တာ အေသြးသားက ဆာေလာင္ေနေကာေပါ့...။
"ဟင့္!! ေတာ္...ဧဩက္ ေတာ္ေတာ့လို႔ ထပ္ၿပီး ပီးေတာ့မယ္ ဟင့္!"
"ေမာင္လို႔ေခၚေပးပါဗ်ာ အရမ္းလြမ္းေနခဲ့လို႔ "
ရတုလည္ပင္းေလးကိုရမက္ထန္စြာနမ္းရွိုက္ၿပီး အေနာက္ေပါက္ေလးကိုလဲ ခတ္သြက္သြက္လႈပ္ရွားေပးလာ၏။
"ဟင္းဟင္း....အာ့~ "
"ေမာင္လို႔ေခၚေပး"
"ဟင့္! မ...ေမာင္..."
"အာရွီး! ေမာင္မရေတာ့ဘူးသဲေလးကို စုပ္ျပတ္သတ္ေအာင္လိုးေတာ့မယ္"
ေပါင္ေပၚက ကိုယ္ေလးကို အိပ္ယာေပၚျပန္ခ်ၿပီး ဩဆက္မိမိခႏၶာကိုယ္က အက်ီကိုဆြဲခၽြတ္ၿပီး အ၀တ္လပ္ေနတဲ့ ရတုကိုေလးကို ဖက္ကာ သူ႔အေကာင္ႀကီးကို စတင္သြင္းလာ၏။
"ေမာင့္! ခန"
"ဘာဖစ္လို႔လဲ သဲေလးရဲ့"
"ေျဖးေျဖးေနာ္..."
အရညလွဲ႕နေတဲ့မကွွ၀ႏွး၀ိုငွး၀ိုငွးေလးနဲ႔ေတာငွးဆိုလာတဲ့ ခ်စ္ရသူေလးကို ဩဆက္ ၾကမ္းတမ္းခ်င္ေပမဲ့ ဆႏၵကိုသိကၡာနဲ႔ထိန္းကာ
"ႁပြတ္စ္! ေမာင္ မၾကမ္းပါဘူး မိန္းမိန္းရာ"
ထိုေနာက္ ဩဆက္ညီေတာ္ငယ္အား ရတုရဲ့ေနာက္ေပါက္ေလးထဲသို႔၀င္ေရာက္လာၿပီး စတင္ လႈပ္ရွားလာ၏။
"အာ့ အာ့အာ့"
"အာရွီး ၾကပ္ေနတာဘဲ ေကာင္းလိုက္တာ"
"အင္းေမာင့္! ဟာ့အင့္"
အခ်က္ေရ ခပ္စိပ္စိပ္ျဖစ္လာေတာ့ တန္ျပန္အသံမ်ားက ၾကားေနရ၏။
"ေမာင့္! အသံက်ယ္ေနၿပီ အာ့ ဟင္း"
"က်စ္!ဒီအရသာမခံစားရတာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ပီ ေကာင္းလိုက္တာ မိန္းမိန္းရာ"
"အားးးး ေျဖးေျဖး ျမန္တယ္ ဟင့္ အရမ္းျမန္ေနတယ္ သူေတာင္းစားႀကီး!!!"
"အား မိန္း! ဆံပင္မဆြဲနဲ႔ေလ ဖီးလ္မလာေတာ့ဘူး! အားမဆြဲနဲ႔လို႔"
လိင္ဆက္ဆံရင္း ဆံပင္ဆြဲတာခံရတဲ့ ဩဆက္အတြက္ အငိုမ်က္လုံးအျပဳံးမ်က္ႏွာျဖစ္ေနတာပင္...။
"သူႀကီးရာ ေသခ်ာရဲ့လား"
"ေသခ်ာပါတယ္ကြ ငါ့အိမ္ထိေရေတြကလႈပ္လာတာ တစ္ခုခုျဖစ္ေနၿပီထင္တယ္ ရြာသားေတြစုထား တခုခုဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲကြ!"
ညည့္နက္တဲ့ခ်ိန္ျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ ရြာသူႀကီးႏွင့္ရြာသား၂ေယာက္က တံတားေပၚတြင္ျဖစ္သည္။ သူႀကီးအိမ္ေရွ႕ကေရေတြလႈပ္လာတာေၾကာင့္ ဧည့္သည္ေတြတစ္ခုခုျဖစ္မွာစိုးသျဖင့္ လာ၍ေျပာဆိုျခင္း။
"ဟာ! သူႀကီး"
"ဘာတုံးကြ လန႔္လိုက္တာ"
"သူႀကီး ဧည့္သည္ေတြေနတဲ့အိမ္ေအာက္ကေရက ပိုလႈပ္ေနတာေရာ!"
သူႀကီးႏွင့္ရြာသားမ်ားအသံေၾကာင့္ရတုလန႔္ဖ်န႔္ကာ ႐ုန္းမိေတာ့ ဩဆက္က ရတုကိုယ္ေလးကို ေအာက္တြင္ထားကာေအာက္ကအရာကို ခပ္ျမန္ျမန္လႈပ္ရွားလာ၏။
"ေမာင့္ အင့္!! ဖယ္အုံး အား ဟင့္"
"ရႉး တိုတိုးေျပာ မိန္းမိန္း ေမာင့္ကိုယုံတယ္မလား"
ယုံၾကည္မႈအျပည့္ေျပာလာတဲ့ ေမာင့္မ်က္လုံးေၾကာင့္ ရတုမိမိပါးစပ္ကို လက္ျဖင့္အုပ္ၿပီး မ်က္ရည္ဝိုင္းေသာ မ်က္လုံးေလးမ်ားျဖင့္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလာ၏။
"ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႔ဘာလုပ္ၾကတာလဲ ဧည့္သည္ေတြကို ႏွိုးေလကြ!"
"သူႀကီးက ဟိုဟာခိုင္းဒီဟာခိုင္းနဲ႔ဘယ္ဟာအရင္လုပ္ရမွာလဲ"
"သူႀကီး! ေရေတြက ပိုလႈပ္ေနၿပီဗ်ိဳ႕!"
"ေဟ...ဖယ္စမ္း ငါၾကည့္အုံးမွ"
ထိုစဥ္သူႀကီးမွ ဩဆက္တို႔ အခန္း၏ ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္မိအလုပ္
ဒုန္း!
"အမေလး မျမင့္! ဟင္... စိုင္းလုံမိန္း မင္းကဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ"
ရတု မိမိႏွဖူးေပၚမွ ေခၽြးေတြကိုလက္ျဖင့္သုတ္ၿပီး သူႀကီးကိုျပဳံးျပလာသည္။ မိမိအေနာက္မွ ေမာင္ကလဲ ထိုင္ခုံေပၚထိုင္ကာ ေရေသာက္ေန၏။
ႏွစ္ေယာက္လုံးေမာေနၾကတာမို႔ မ်က္ႏွာေတြက သိသာလြန္းသည္။
"ေဆာင္းတြင္းဘက္ႀကီးေခၽြးေတြထြက္ေနတာလား စိုင္းလုံမိန္း"
"ဟို...သူႀကီးကလဲ ဘာမွမဖစ္ပါဘူးဗ် ေနာက္ၿပီး ညည့္နက္ေနလို႔ ဧည့္သည္အိမ္မွာ အိပ္လိုက္တာ"
"ဟုတ္တယ္ က်ေတာ္နဲ႔တူတူအိပ္တာ...အဲေလ က်ေတာ့အိမ္မွာအိပ္လိုက္တာ"
အေနာက္မွ ေမာင့္အသံေၾကာင့္ သူႀကီးက သူ႔ရဲ့မ်က္မွန္ကိုပင့္တင္လိုက္ၿပီး
"ေအးေအး ခုနက ေရေတြအရမ္းလႈပ္ေနလို႔ ဧည့္သည္ေတြကိုသတိလာေပးတာ"
ပါးစပ္ပိတ္ၿပီးအေျဖမရွိတဲ့ သူ႔မိန္းမိန္းကိုၾကည့္ၿပီး ဩဆက္ကဘဲ သူႀကီးရွိတဲ့ ျပတင္းေပါက္ဆီကိုလာကာ
"ခုနက ေလ့က်င္ခန္းလုပ္ေနလို႔ ေရလႈပ္ေနတာပါ က်ေတာ့ အားႀကီးနဲ႔လုပ္တာဆိုေတာ့ ေရေတြပါလႈပ္ကုန္တာ ေနာ္ မိန္းမိန္း"
သူ႔အားစစ္ကူေခၚေနတဲ့ေမာင့္ေၾကာင့္ ရတု သူႀကီးကိုျပန္ျပဳံးျပၿပီး
"ဟုတ္တယ္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနၾကတာ"
အစစအရာရာ ဂ႐ုစိုက္ၾကပါ
#ခ်မ္းခ်မ္း