Μια εβδομάδα μετά οι νιονυμφοι έφυγαν από το σπίτι τους που ανήκε στους Γερακαρηδες και μετακόμισαν σε ένα άλλο.Ειχαν αξιοπρέπεια και δε θα επέτρεπαν να τους εξευτελίζουν με το να τους πετάξουν έξω
Δεν ήταν μακριά από το προηγούμενο, ήταν αρκετά πιο κοντά στο παλάτι και τις λοιπές αρχές
"Καλημέρα σας,κυρία Λάσκαρη"
"Καλημέρα σας"
Η Θεοφανώ αισθανόταν ανώτερη και από τη σουλτάνα κάθε φορά που περπατούσε πλάι του και άκουγε εκείνο το "Λάσκαρη".
Ένιωθε σα να είχε πετύχει κάτι,ίσως εάν δεν είχαν συμβεί αυτά με τις φαμίλιες τους ο Αντρέι να ταν καπετάνιος,ίσως εάν η Μεταξία δεν παντρευόταν τον Μάρκο να μην ζήλευε.
Η ίδια είχε παντρευτεί έναν πρώην αξιωματικό του Τσαρικού στρατού που έζησε στην τσαρική αυλή και νυν διπλωμάτη με τεράστια περιουσία στην Οδησσό που πλέον μπαινοβγαίνει στο παλάτι του σουλτάνου.
Η ίδια ήταν μορφωμένη όσο λίγες, πολυταξιδεμένη στο πλάι του Σπήλιου και όχι μόνο,με διασυνδέσεις που οι γυναίκες της Μάνης ούτε που θα φαντάζονταν.
Κι όμως αυτό δεν αναιρούσε το γεγονός ότι ήταν εξόριστοι από τα χώματα τους, Έίχαν ξεχάσει τα πρόσωπα τον συγγενών τους.Η Μεταξία και ο Μάρκος στο μυαλό τους ήταν δύο μικρά παιδιά,η Μεταξία με τα κοτσιδακια που της έπλεκε η Γερακίνα και ο Μάρκος ένα αμουστακο που έτρεχε πίσω από τις βράκες του Μιχαήλ.Κι όμως δεν ήταν,ήταν ενήλικες
"Κυρά, έφεραν αυτό δώρο για το γάμο λέει"
Η Θεοφανώ με ενθουσιασμό το άνοιξε μα το χαμόγελο της έπεσε
"Από την κυρία πρέσβη είναι"
Ο Αντρέι έβαλε το χέρι του στον ώμο της
"Περίμενες πως θα ναι από τον Σπήλιο έτσι"
"Απο ότι έμαθα έχει φύγει για μπαρκο,με το γαμπρό του.Με ξεγραψε Αντρέι,το πε και το κάνε"
Ο Αντρέι πέρασε τα χέρια του γύρω της
"Δεν έχω καμία σύνδεση με τη Μάνη πια"
"Έχεις "
"Ποιον?"
"Εμένα"
Η Θεοφανώ χαμογελασε και έγυρε στο στέρνο του
"Μας περιμένουν στη γιορτή,ας μην καθυστερήσουμε"
"Έχεις δίκιο"
Η Θεοφανώ έτρεξε να ετοιμαστεί και ο Αντρέι έβαλε το ναργιλέ
Δε της έπαιρνε πολύ ώρα να ετοιμαστεί,το δυσκολό ήταν να αποφασίσει τι θα φορούσε,
από τη στιγμή που θα αποφάσισε επιτέλους τα κοσμήματα και το χτένισμα ήταν εύκολα.
"Αντρε-"
Ο Αντρέι έκλεισε βιαστικά μάτι χαρτιά και η Θεοφανώ τον κοίταξε ύποπτα
"Τι είναι αυτά?"
"Κάτι υπηρεσιακά,είναι ρωσικά"
"Δεν είναι"
Είπε η Θεοφανώ
"Να σου θυμίσω πως μιλάω ρωσικά, Αντρέι"
Ο Αντρέι τα έβαλε στο συρτάρι και κλείδωσε
"Αντρέι,πες μου"
Ο Αντρέι την κοίταξε και έψαξε για την καλύτερη δικαιολογία
"Κάτι υπηρεσιακά, Θεοφανώ"
Η Θεοφανώ γέλασε από μέσα της
"Θεοφανώ? Αντρέι πες μου"
"Είναι κάτι καθαρά υπηρεσιακό"
"Αν είναι υπηρεσιακό,φρόντισε να μη το μάθουν οι Τούρκοι"
Είπε η Θεοφανώ και έβαλε τα χέρια της στο στήθος σου
Ο Αντρέι έκανε άκρη την μπούκλα που έπεφτε στο πρόσωπο της
"Είσαι πανέμορφη... όπως πάντα"
~~~
1816
"Καρδιά μου"
"Η Μεταξία έκανε τουφέκι"
Ο Αντρέι γονάτισε πλάι της
"Πως το ξέρεις?"
"Απάντησα έναν έμπορο Μανιάτη και μου το πε"
"Και λοιπόν?"
Ρώτησε ο Αντρέι
"Τι λοιπόν? Ξέχασες τι πάει να πει τουφέκι στη Μάνη?"
Ο Αντρέι φίλησε το χέρι της
"Εδώ δεν είναι Μάνη"
"Μη κάνεις πως δε καταλαβαίνεις"
"Μήπως θες να αποκτήσουμε και μεις ένα?Ή καλύτερα μια κόρη,να σου μοιάζει"
Η Θεοφανώ χαμογελασε
"Έτσι θέλω να μου χαμογελάς,πάντα να χαμογελάς και άσε τους άλλους εκεί που είναι.Κοίτα που είμαστε εμείς,στην καρδιά της οθωμανικής αυτοκρατορίας και δεν είμαστε τίποτα επαίτες"
Είπε ο Αντρέι
"Έλα,να δω άλλο ένα χαμόγελο"
Η Θεοφανώ χαμογέλασε μια ακόμα φορά
"Μπράβο,καρδιά μου"
"Αφέντη ήρθε αυτό το γράμμα για σάς"
Ο Αντρέι πετάχτηκε σας ελατήριο
"Ευχαριστώ, Γκιονουλ"
"Τι είναι αυτό Αντρέι?"
"Υπηρεσιακό,από τη Ρωσία"
Η Θεοφανώ τον κάρφωσε με το βλέμμα της μα εκείνος δεν σαλεψε
"Έχεις καλώς, μονάχα μη μπλέξεις"
~6 μήνες μετά(Ιανουάριος 1917)
Ένας Ρώσος φίλος του Αντρέι είχε αποφασίσει να τους επισκεφτεί
"Πονηρέ Αντρει έφυγες από το ένα παλάτι και ήρθες στο άλλο"
"Ε όχι και παλάτι"
Η Λασκαρίνα κάθισε πλάι του και χαμογέλασε
"Είσαι πολύ τυχερή,να ξέρες μόνο τι χρυσάφια άφησε για τα χρυσαφί μαλλιά σου"
Είπε ο φίλος του και η Θεοφανώ ένιωσε να κοκκινίζει
"Ουψ, πρόδωσα το μυστικό"
Ο Αντρέι και αυτός χαμογέλασε αμήχανα
"Πάμε να δούμε τι χαρτιά μου έστειλαν, καρδιά μου,δε σε πειράζει να μείνεις λίγο μόνη?"
"Φυσικά και όχι, θα ψήσω καφέ"
"Ευχαριστώ"
Η Θεοφανώ όμως ήξερε πως κάτι δεν πήγαινε καλά,το διαισθανόταν.
"Γκιονουλ,gel,πρέπει να πάρεις να φτιάξουμε νόστιμα φαγητά για τον μουσαφίρη,κατάλαβες?"
"Ever,anladım"
"Güzel,άντε"
Η Θεοφανώ παρήγγειλε πολλά πράγματα, κερδίζοντας έτσι χρόνο.Η Γκιονουλ ήταν έμπιστη μα δε χρειαζόταν να ξέρει τα πάντα,ήταν στην καρδιά της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
"Ο Διογένης έστειλε -"
Η Θεοφανώ αισθανόταν χαρούμενη που γνώριζε ρωσικά έτσι κατάλαβε αρκετά.Μεχρι το τέλος της συζήτησης όμως ευχόταν ετα είχε ξεχάσει ή να μην
καταλάβαινε καλά.Κλεινοντας το στόμα της με τα χέρια της έφυγε και πήγε στην κουζίνα να ψήσει τους καιβέδες,μα το μυαλό της ήταν εκεί.Έτρεμε για την ασφάλεια του,την ασφάλεια της,για τις ζωές τους,δε θα προλάβαιναν ούτε το σταυρό τους να κάνουν,θα τους σκότωναν πισώπλατα.
Η Θεοφανώ γέμισε τα φλιτζάνια και πήγε στο σαλόνι..
"Να σαι καλά"
"Πότε φεύγετε?"
Η ερώτηση της Θεοφανώς τους παραξενευσε να ο ξένος απάντησε
"Αύριο το πρωί"
"мудрое решение(Σοφή επιλογή)"
Ο φίλος του ήπιε μια γουλιά
"Надеюсь, вы примете столь же мудрое решение(Ελπίζω να κάνετε μια εξίσου σοφή επιλογή)"
Η Θεοφανώ κούνησε καταφατικά το κεφάλι της
Ο ξένος τελείωσε τον καιβέ και σηκώθηκε
"Τα λέμε τι βράδυ, κυρία, Αντρέι "
Ο Αντρέι συνόδευσε τον ξένο και αφού κλείδωσε τις πόρτες ακόμα και εκείνη της κουζίνας πήγαν στο γραφείο
"Κρυφακουσες?"
Ρώτησε Αντρέι , φανερά εκνευρισμένος
"Ήξερα πως δεν ήρθε για καλό,η μυστικοπάθεια,τα χαρτιά που δεν καταλάβαινα"
"Δε μπορώ να σου πω "
Είπε ο Αντρέι είπε και μαζεύτηκε στην άλλη γωνία του δωματίου μακριά από την πόρτα και το παράθυρο
"Θα μου πεις, παίζεις το κεφάλι μου στη γκιλοτίνα"
"Τι δικό μου "
"Είμαστε παντρεμένοι Αντρέι,είμαστε ένα.Πρεπει να ξέρω"
"Έχω ορκιστεί Θεοφανώ,όρκο βαρύ"
"Και σε μένα έχεις δώσει όρκο,διάλεξε"
Απαίτησε η Θεοφανώ, ελπίζοντας να τον λυγίσει
"Πάμε στο υπόγειο"
"Αντρέι που έχεις μπλέξει?"