Unicode [အပိုင်း-၂၆]
"ဟဲ့ သော်တာ ညစာစားပွဲနင်လာမှာလား"
"ငါမအားလောက်ဘူးဟ မလာနိုင်လောက်တော့ဘူး ဒီနှစ်တော့သူငယ်ချင်းရယ်ခွင့်လွှတ်ပါ"
"အမလေးရပါတယ် ဒါဆိုငါသွားပြီနော် ဝဒီငါသွားပြီနော်"
"အေး တာ့တာ"
နှုတ်ဆက်ကာ ကားပေါ်တက်သွားသည်၊သော်တာနှင့်သက်နှင်းကတော့ အိမ်တံခါးဝ၌ရပ်ကာ နှုတ်ဆက်ပြီး အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာလိုက်သည်။သက်နှင်းလက်ထဲမှဖုန်းအသံမြည်လာတော့ သက်နှင်းက ခဏဆိုပြီးအပြင်ဘက်ထွက်သွားသည်။အခါတိုင်းဆိုလျှင် ထိုသို့လုပ်လေ့လုပ်ထမရှိ သက်နှင်းနှင့်သူ့အကြား ဘာလျှို့ဝှက်ချက်မှမရှိ အခုတစ်လောသက်နှင်းမှာ လျှို့ဝှက်တာတွေများလာသည်၊အထူးသဖြင့် ဖုန်းနှင့်ပတ်သတ်လျှင်။
"ဘယ်သူဆက်တာလည်း"
"အင်း အော်ဟို အိမ်ဘေးကအမကြီးပါ"
"ဟုတ်လား လာလာ အိမ်ထဲဝင်တော့အေးတယ်"
______
သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးမျှော်လင့်နေကြတဲ့ ခရစ်စမတ်ညလေးရောက်ရှိလိုလာသည်၊သော်တာကတော့ အပျော်အနေဖြင့်သစ်ပင်လေးတစ်ပင်ဝယ်ကာ အလှမီးလုံးတွေချိတ်လျက်၊သက်နှင်းကတော့ စားဖို့ဟင်းလျာအနည်းငယ်ပြင်ဆင်နေသည်။
"မွှေးနေတာပဲ..ဘာတွေချက်နေတာလည်း"
"ငါလားမချက်ပါဘူး ကင်နေတာ နင့်အကြိုက်ဝက်ဂုတ်သားတွေလေ"
"ဟုတ်လား ယေး.."
ခါးကျနအလွယ်တကူလေးပင်ကောက်မ လိုက်ချိန်
"ဟဲ့ဟဲ့ ငါ့ပြန်ချဦး"
သော်တာရဲ့လက်ကိုရိုက်ပုတ်ချသည်။
"အရှေ့မှာစောင့်နေငါလာမယ်.."
သော်တာအရှေ့ကိုရောက်သွားတော့ သူကအကင်ပန်းကန်၂ချပ်နှင့်အတူအရှေ့ရောက်လာသည်။သက်နှင်းကပန်းကန်တွေကိုချပြီးဖုန်းလာတာကြောင့် ဖုန်းကိုအပြေးကိုင်ကာ အိမ်ရှေ့သို့ထွက်သွားသည်၊ခဏကြာတော့မှပြန်ဝင်လာသည်၊သူဝင်လာတော့ လက်မှာအထုပ်ကြီးနှင့်လက်ဆောင်ပုံစံမျိုးဖြစ်သည်။
"အဲ့တာဘာကြီးလည်း ဘယ်သူလာပေးတာလည်း"
"ရော့ နင့်အတွက်"
အရှေ့သို့ဘူးတိုးပေးသည်။သူလည်း သက်နှင်းကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ ရော့ ဆိုသည့်ပုံစံနှင့်အရှေ့ထပ်တိုးလာသည်။သူယူလိုက်ပြီး စက္ကူစတွေကိုတစ်ဖြည်းဖြည်းချင်းဖယ်ကာ ဖွင့်လိုက်တော့ သော်တာရဲ့စတ္တုထတန်းနှစ်ကတည်းကပျောက်နေသည့် ဒိုင်ယာရီစာအုပ်ဖြစ်သည်၊စာအုပ်မှာလည်းပုံစံမပျက်တည်ရှိနေသည်၊သူအလွန်အံ့သြသွားရသည် သက်နှင်းက ၅နှစ်တာလုံးလုံးထိုစာအုပ်ကိုသိမ်းထားသည်တဲ့လား။
"ငါအဲ့စာအုပ်ကို ငါကျောင်းဝင်းထဲမှာတွေ့တာ ငါကောက်တွေ့တော့နင့်နာမည်နဲ့လေ နင်နဲ့ငါကအဲ့တုန်းကသိပ်မခင်တော့ငါမပေးမိ နောက်တော့ငါဖတ်ကြည့်လိုက်တယ် နင်ကအဲ့လိုအရွယ်လေးနဲ့ နင့်ခံစားချက်တွေရေးထားတာ ငါမြင်တော့ ငါအဲ့ကတည်းကတော်တော်နင်နဲ့ခင်ချင်သွားတာ ငါနင့်ကိုကောင်းစေချင်တယ်လေ အဲ့တာကြောင့် ငါဒီနှစ်မှာလည်းပြောရရင်နင်ရန်ဖြစ်တိုင်းငါရှိတယ် ငါအမှန်တရားကိုပြောပြချင်ပေမယ့် အဆင်မပြေဘူး ဒါပေမယ့်လည်းငါမရရအောင် နင့်အနားလာခဲ့တာပဲ ငါနောက်မကျဘူးမလား"
"နောက်မကျပါဘူး နောက်ကျစရာလား စောတောင်စောနေမလား အသက်ရာ.."
"စာအုပ်ဖတ်ကြည့်တာစိတ်တော့မဆိုးရဘူးနော်"
ဆိုးစရာလားဟုအကြည့်တပးလိုက်တော့ အပြုံးဖြင့်တုံ့ပြန်မှု။သူတို့နှစ်ယောက်ခရစ်စမတ်ညချမ်းလေးကိုတော့ အေးအေးလူလူဖြတ်ကျော်လာခဲ့သည်၊နောက်နေ့ရောက်တော့လည်း သက်နှင်းနှင့်အတူ တန်ဖိုးရှိရှိအချိန်တွေဖြုန်းသည်၊နှစ်သစ်မကူးခင် အချိန်တွေကိုတန်ဖိုးထားရမည်လား။
______
"သော်တာ နှစ်သစ်တောင်ကူးတော့မယ် ငါတို့ဒီနေ့က ဒီနှစ်ရဲ့နောက်ဆုံးနေ့လေးနော်"
"ဟုတ်တယ်"
ပြတင်းပေါက်နား၌မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်ပြီး ဘောင်ကိုမှီထားသည်၊ကောင်းကင်မှာလည်းမှောင်ရေသွန်းသွားပြီ၊နှစ်သစ်ကူးရန် မိနစ်၂၀အလို။
"နှစ်သစ်မကူးခင်ငါ့ကိုဘာပြောချင်လည်း အသက်"
"မရှိပါဘူး နင်ရော"
"အင်းမရှိဘူးလား ငါ ငါလည်းမရှိပါဘူး"
"ငါတို့အပြင်သွားမလား ကန်ဘောင်သွားမယ်လာ မှီသေးတယ်"
အိမ်တံခါးတွေကိုအမြန်ပိတ်ကာ အပေါ်အနွေးထည်ဟူဒီတွေကိုသာဆွဲယူလာလိုက်ပြီး ကန်ဘောင်ဘက်သို့ခြေဦးတည်လာသည်၊သူတို့ရောက်တော့ ၅မိနစ်သာကျန်တော့သည်။ဆိုင်ကယ်ကိုကန်ဘောင်နား၌ရပ်လိုက်၏၊ကန်ဘောင်တွင်လည်း လူတွေစီလို့နေလေသည်၊တစ်ချို့မှာလည်း အတွဲ သမီးရည်းစားတွေ၊တစ်ချို့ကြတော့လည်း ကားနှင့်လာကြသည့်မိသားစုတွေ၊တစ်ချို့မှာလည်း ဂီတာတွေဖြင့်သံစဥ်တွေတီးခတ်ရင်း နှစ်သစ်ကိုစောင့်မျှော်နေကြသော သူငယ်ချင်းတစ်စုတွေ နေရာအနှံ့၌တွေ့မြင်နေရသည်၊အချို့လူတွေမှာလည်း မီးရှူးမီးပန်းတွေပါလာကြသည်၊သော်တာတို့ကတော့ ဘာမှမယူလာမိ လူများလို့ဆိုပြီး နေရာရွှေ့ကာ ကန်ဘောင်အောက်ဘက်လမ်း၌သာသွားရပ်လိုက်သည်၊ထိုနေရာတွင်တော့လူသူရှင်းပါးသည်။လူတွေမှာလည်းနံပါတ်တွေစတင်ရေတွက်လို့နေလေပြီ။
"၁၀၊၉၊၈၊၇၊၆၊၅၊၄၊၃၊၂၊၁..ဟက်ပီးနယူးရီးယား...!!!"
လူတွေ၏အုံးအုံးကျွတ်ကျွတ်အော်သံတွေကြားလာပြီး မီးပန်းတွေရောင်စုံစတင်လွှတ်လိုက်ကြသည်။ထိုအချိန် သက်နှင်းကတော့ဆိုင်ကယ်ကိုလက်ထောက်ထားက အပေါ်သို့မော့ကြည့်နေပြီး။
"ဟက်ပီးနယူးရီးယား သော်တာ"
"အင်း ဟက်ပီးနယူးရီးယား အသက်"
သက်နှင်းရဲ့အလှမှာမီးပန်းတွေမှရောင်ပြန်ဟပ်သည့်အလင်းရောင်တွေကြောင့်ပို၍ထင်ပေါ်လို့နေလေသည်။
"အသက် ငါနင့်ကို.."
"နေပါဦး မီးပန်းတွေကအခုမှစတက်တာ သူတို့အသံတွေအရင်နားထောင်ပါဦး"
"အင်း..ငါအသက်ကိုသဘောကျတယ်"
"ငါလည်းသဘောကျပါတယ်နင့်ကို"
"မဟုတ်ဘူး အသက် ငါချစ်တာ ငါမြတ်နိုးတာ မိန်းကလေးတွေကိုစိတ်မဝင်စားတဲ့ငါက အသက်တစ်ယောက်တည်းကိုပဲမြတ်နိုးမိသွားတာ အသက်ဘယ်လိုမြင်မလည်းတော့မသိ.."
ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်ရဲ့ပထမဦးဆုံးသော ထိတွေ့မှုအရသာ..။လူတွေတက်မက်စွဲလမ်းကြတာထိုအရာလား..ချိုမြိန်တဲ့အရသာ..နှုတ်ခမ်းခြင်းထိတွေ့မှုက ကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်လို့ထင်ပေမယ့် ထင်တဲ့အတိုင်းကြောက်ဖို့ကောင်းပါလား..သောက်လေဆာလေ ရေတစ်ခွက်လိုပါပဲ။
"ငါလည်းနင့်ကိုချစ်တယ်သဘောကျတယ်သော်တာ"
"ဒါပေမယ့် ငါတို့ဖြစ်နိုင်ရဲ့လား အသက် ငါကအသက်ထင်သလို မရင့်ကျက်သေးဘူး"
သော်တာရဲ့ပါးပြင်နှစ်ဖက်တွင်သက်နှင်းရဲ့လက်နှစ်ဖက်နေရာယူထားသည်။
"ငါတို့အဆင်ပြေမှာပါနော်..ဒါပေမယ့် ငါတို့အခုကတစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ဖွင့်ဟ ဝင်ခံရုံသက်သက်ငါတို့အဆင်သင့်မဖြစ်သေးတာ နင်လည်းသိမှာပါနော်"
"ငါသိတယ် ငါသိတယ် ငါနင့်ကိုလက်မလွှတ်တော့ဘူးနော် အသက်"
သော်တာရဲ့မျက်နှာမှာသက်နှင်းရဲ့ပခုံးထက်သို့အပ်လိုက်သည်၊တင်းကျပ်နေအောင်လည်း ဖက်ထားသေးသည်၊သက်နှင်းလည်း မလွှတ်တမ်းပြန်ဖတ်ထားမိလေသည်။ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ရဲ့ချစ်ခြင်းလှပတဲ့နှစ်သစ်ကူးပန်းချီကားတစ်ချပ်မှာ ဆေးရောင်တွေစုံနေလျက်တည်ရှိသွားသည်။ပန်းချီကားတစ်ချပ်ဖုန်မတက်သွားအောင် သေသေချာချာထိန်းသိမ်းဖို့သာကျန်တော့သည်။
[20:33][23.4.2024]
စာဖတ်သူတစ်ဦးချင်းစီကိုကျေးဇူးတင်ပါသည်။
-ကတ္တရီနှင်း
Zawgyi [အပိုင္း-၂၆]
"ဟဲ့ ေသာ္တာ ညစာစားပြဲနင္လာမွာလား"
"ငါမအားေလာက္ဘူးဟ မလာႏိုင္ေလာက္ေတာ့ဘူး ဒီႏွစ္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းရယ္ခြင့္လႊတ္ပါ"
"အမေလးရပါတယ္ ဒါဆိုငါသြားၿပီေနာ္ ဝဒီငါသြားၿပီေနာ္"
"ေအး တာ့တာ"
ႏႈတ္ဆက္ကာ ကားေပၚတက္သြားသည္၊ေသာ္တာႏွင့္သက္ႏွင္းကေတာ့ အိမ္တံခါးဝ၌ရပ္ကာ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာလိုက္သည္။သက္ႏွင္းလက္ထဲမွဖုန္းအသံျမည္လာေတာ့ သက္ႏွင္းက ခဏဆိုၿပီးအျပင္ဘက္ထြက္သြားသည္။အခါတိုင္းဆိုလွ်င္ ထိုသို႔လုပ္ေလ့လုပ္ထမရွိ သက္ႏွင္းႏွင့္သူ႔အၾကား ဘာလွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မွမရွိ အခုတစ္ေလာသက္ႏွင္းမွာ လွ်ိဳ႕ဝွက္တာေတြမ်ားလာသည္၊အထူးသျဖင့္ ဖုန္းႏွင့္ပတ္သတ္လွ်င္။
"ဘယ္သူဆက္တာလည္း"
"အင္း ေအာ္ဟို အိမ္ေဘးကအမႀကီးပါ"
"ဟုတ္လား လာလာ အိမ္ထဲဝင္ေတာ့ေအးတယ္"
______
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတဲ့ ခရစ္စမတ္ညေလးေရာက္ရွိလိုလာသည္၊ေသာ္တာကေတာ့ အေပ်ာ္အေနျဖင့္သစ္ပင္ေလးတစ္ပင္ဝယ္ကာ အလွမီးလုံးေတြခ်ိတ္လ်က္၊သက္ႏွင္းကေတာ့ စားဖို႔ဟင္းလ်ာအနည္းငယ္ျပင္ဆင္ေနသည္။
"ေမႊးေနတာပဲ..ဘာေတြခ်က္ေနတာလည္း"
"ငါလားမခ်က္ပါဘူး ကင္ေနတာ နင့္အႀကိဳက္ဝက္ဂုတ္သားေတြေလ"
"ဟုတ္လား ေယး.."
ခါးက်နအလြယ္တကူေလးပင္ေကာက္မ လိုက္ခ်ိန္
"ဟဲ့ဟဲ့ ငါ့ျပန္ခ်ဦး"
ေသာ္တာရဲ႕လက္ကို႐ိုက္ပုတ္ခ်သည္။
"အေရွ႕မွာေစာင့္ေနငါလာမယ္.."
ေသာ္တာအေရွ႕ကိုေရာက္သြားေတာ့ သူကအကင္ပန္းကန္၂ခ်ပ္ႏွင့္အတူအေရွ႕ေရာက္လာသည္။သက္ႏွင္းကပန္းကန္ေတြကိုခ်ၿပီးဖုန္းလာတာေၾကာင့္ ဖုန္းကိုအေျပးကိုင္ကာ အိမ္ေရွ႕သို႔ထြက္သြားသည္၊ခဏၾကာေတာ့မွျပန္ဝင္လာသည္၊သူဝင္လာေတာ့ လက္မွာအထုပ္ႀကီးႏွင့္လက္ေဆာင္ပုံစံမ်ိဳးျဖစ္သည္။
"အဲ့တာဘာႀကီးလည္း ဘယ္သူလာေပးတာလည္း"
"ေရာ့ နင့္အတြက္"
အေရွ႕သို႔ဘူးတိုးေပးသည္။သူလည္း သက္ႏွင္းကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရာ့ ဆိုသည့္ပုံစံႏွင့္အေရွ႕ထပ္တိုးလာသည္။သူယူလိုက္ၿပီး စကၠဴစေတြကိုတစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဖယ္ကာ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေသာ္တာရဲ႕စတၱဳထတန္းႏွစ္ကတည္းကေပ်ာက္ေနသည့္ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ျဖစ္သည္၊စာအုပ္မွာလည္းပုံစံမပ်က္တည္ရွိေနသည္၊သူအလြန္အံ့ၾသသြားရသည္ သက္ႏွင္းက ၅ႏွစ္တာလုံးလုံးထိုစာအုပ္ကိုသိမ္းထားသည္တဲ့လား။
"ငါအဲ့စာအုပ္ကို ငါေက်ာင္းဝင္းထဲမွာေတြ႕တာ ငါေကာက္ေတြ႕ေတာ့နင့္နာမည္နဲ႔ေလ နင္နဲ႔ငါကအဲ့တုန္းကသိပ္မခင္ေတာ့ငါမေပးမိ ေနာက္ေတာ့ငါဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္ နင္ကအဲ့လိုအ႐ြယ္ေလးနဲ႔ နင့္ခံစားခ်က္ေတြေရးထားတာ ငါျမင္ေတာ့ ငါအဲ့ကတည္းကေတာ္ေတာ္နင္နဲ႔ခင္ခ်င္သြားတာ ငါနင့္ကိုေကာင္းေစခ်င္တယ္ေလ အဲ့တာေၾကာင့္ ငါဒီႏွစ္မွာလည္းေျပာရရင္နင္ရန္ျဖစ္တိုင္းငါရွိတယ္ ငါအမွန္တရားကိုေျပာျပခ်င္ေပမယ့္ အဆင္မေျပဘူး ဒါေပမယ့္လည္းငါမရရေအာင္ နင့္အနားလာခဲ့တာပဲ ငါေနာက္မက်ဘူးမလား"
"ေနာက္မက်ပါဘူး ေနာက္က်စရာလား ေစာေတာင္ေစာေနမလား အသက္ရာ.."
"စာအုပ္ဖတ္ၾကည့္တာစိတ္ေတာ့မဆိုးရဘူးေနာ္"
ဆိုးစရာလားဟုအၾကည့္တပးလိုက္ေတာ့ အၿပဳံးျဖင့္တုံ႔ျပန္မႈ။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ခရစ္စမတ္ညခ်မ္းေလးကိုေတာ့ ေအးေအးလူလူျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့သည္၊ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ့လည္း သက္ႏွင္းႏွင့္အတူ တန္ဖိုးရွိရွိအခ်ိန္ေတြျဖဳန္းသည္၊ႏွစ္သစ္မကူးခင္ အခ်ိန္ေတြကိုတန္ဖိုးထားရမည္လား။
______
"ေသာ္တာ ႏွစ္သစ္ေတာင္ကူးေတာ့မယ္ ငါတို႔ဒီေန႔က ဒီႏွစ္ရဲ႕ေနာက္ဆုံးေန႔ေလးေနာ္"
"ဟုတ္တယ္"
ျပတင္းေပါက္နား၌မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ၿပီး ေဘာင္ကိုမွီထားသည္၊ေကာင္းကင္မွာလည္းေမွာင္ေရသြန္းသြားၿပီ၊ႏွစ္သစ္ကူးရန္ မိနစ္၂၀အလို။
"ႏွစ္သစ္မကူးခင္ငါ့ကိုဘာေျပာခ်င္လည္း အသက္"
"မရွိပါဘူး နင္ေရာ"
"အင္းမရွိဘူးလား ငါ ငါလည္းမရွိပါဘူး"
"ငါတို႔အျပင္သြားမလား ကန္ေဘာင္သြားမယ္လာ မွီေသးတယ္"
အိမ္တံခါးေတြကိုအျမန္ပိတ္ကာ အေပၚအေႏြးထည္ဟူဒီေတြကိုသာဆြဲယူလာလိုက္ၿပီး ကန္ေဘာင္ဘက္သို႔ေျခဦးတည္လာသည္၊သူတို႔ေရာက္ေတာ့ ၅မိနစ္သာက်န္ေတာ့သည္။ဆိုင္ကယ္ကိုကန္ေဘာင္နား၌ရပ္လိုက္၏၊ကန္ေဘာင္တြင္လည္း လူေတြစီလို႔ေနေလသည္၊တစ္ခ်ိဳ႕မွာလည္း အတြဲ သမီးရည္းစားေတြ၊တစ္ခ်ိဳ႕ၾကေတာ့လည္း ကားႏွင့္လာၾကသည့္မိသားစုေတြ၊တစ္ခ်ိဳ႕မွာလည္း ဂီတာေတြျဖင့္သံစဥ္ေတြတီးခတ္ရင္း ႏွစ္သစ္ကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုေတြ ေနရာအႏွံ႔၌ေတြ႕ျမင္ေနရသည္၊အခ်ိဳ႕လူေတြမွာလည္း မီးရႉးမီးပန္းေတြပါလာၾကသည္၊ေသာ္တာတို႔ကေတာ့ ဘာမွမယူလာမိ လူမ်ားလို႔ဆိုၿပီး ေနရာေ႐ႊ႕ကာ ကန္ေဘာင္ေအာက္ဘက္လမ္း၌သာသြားရပ္လိုက္သည္၊ထိုေနရာတြင္ေတာ့လူသူရွင္းပါးသည္။လူေတြမွာလည္းနံပါတ္ေတြစတင္ေရတြက္လို႔ေနေလၿပီ။
"၁၀၊၉၊၈၊၇၊၆၊၅၊၄၊၃၊၂၊၁..ဟက္ပီးနယူးရီးယား...!!!"
လူေတြ၏အုံးအုံးကြၽတ္ကြၽတ္ေအာ္သံေတြၾကားလာၿပီး မီးပန္းေတြေရာင္စုံစတင္လႊတ္လိုက္ၾကသည္။ထိုအခ်ိန္ သက္ႏွင္းကေတာ့ဆိုင္ကယ္ကိုလက္ေထာက္ထားက အေပၚသို႔ေမာ့ၾကည့္ေနၿပီး။
"ဟက္ပီးနယူးရီးယား ေသာ္တာ"
"အင္း ဟက္ပီးနယူးရီးယား အသက္"
သက္ႏွင္းရဲ႕အလွမွာမီးပန္းေတြမွေရာင္ျပန္ဟပ္သည့္အလင္းေရာင္ေတြေၾကာင့္ပို၍ထင္ေပၚလို႔ေနေလသည္။
"အသက္ ငါနင့္ကို.."
"ေနပါဦး မီးပန္းေတြကအခုမွစတက္တာ သူတို႔အသံေတြအရင္နားေထာင္ပါဦး"
"အင္း..ငါအသက္ကိုသေဘာက်တယ္"
"ငါလည္းသေဘာက်ပါတယ္နင့္ကို"
"မဟုတ္ဘူး အသက္ ငါခ်စ္တာ ငါျမတ္ႏိုးတာ မိန္းကေလးေတြကိုစိတ္မဝင္စားတဲ့ငါက အသက္တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲျမတ္ႏိုးမိသြားတာ အသက္ဘယ္လိုျမင္မလည္းေတာ့မသိ.."
ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္ရဲ႕ပထမဦးဆုံးေသာ ထိေတြ႕မႈအရသာ..။လူေတြတက္မက္စြဲလမ္းၾကတာထိုအရာလား..ခ်ိဳၿမိန္တဲ့အရသာ..ႏႈတ္ခမ္းျခင္းထိေတြ႕မႈက ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔ထင္ေပမယ့္ ထင္တဲ့အတိုင္းေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းပါလား..ေသာက္ေလဆာေလ ေရတစ္ခြက္လိုပါပဲ။
"ငါလည္းနင့္ကိုခ်စ္တယ္သေဘာက်တယ္ေသာ္တာ"
"ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ျဖစ္ႏိုင္ရဲ႕လား အသက္ ငါကအသက္ထင္သလို မရင့္က်က္ေသးဘူး"
ေသာ္တာရဲ႕ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္တြင္သက္ႏွင္းရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္ေနရာယူထားသည္။
"ငါတို႔အဆင္ေျပမွာပါေနာ္..ဒါေပမယ့္ ငါတို႔အခုကတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ဖြင့္ဟ ဝင္ခံ႐ုံသက္သက္ငါတို႔အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးတာ နင္လည္းသိမွာပါေနာ္"
"ငါသိတယ္ ငါသိတယ္ ငါနင့္ကိုလက္မလႊတ္ေတာ့ဘူးေနာ္ အသက္"
ေသာ္တာရဲ႕မ်က္ႏွာမွာသက္ႏွင္းရဲ႕ပခုံးထက္သို႔အပ္လိုက္သည္၊တင္းက်ပ္ေနေအာင္လည္း ဖက္ထားေသးသည္၊သက္ႏွင္းလည္း မလႊတ္တမ္းျပန္ဖတ္ထားမိေလသည္။ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းလွပတဲ့ႏွစ္သစ္ကူးပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္မွာ ေဆးေရာင္ေတြစုံေနလ်က္တည္ရွိသြားသည္။ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ဖုန္မတက္သြားေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာထိန္းသိမ္းဖို႔သာက်န္ေတာ့သည္။
[20:33][23.4.2024]
စာဖတ္သူတစ္ဦးခ်င္းစီကိုေက်းဇူးတင္ပါသည္။
-ကတၱရီႏွင္း