Ο κόσμος μιλά και κρίνει και στις γειτονιές της Πόλης το όνομα της Θεοφανώς ψιθυριζοταν έντονα.
"Τόσα χρόνια κυρία μα σαν είδε αρσενικό από τον τόπο της"
"Λένε πως πήγε ο πατέρας της τη μάνα της στη γυναίκα του και κείνη την έδιωξε"
"Όχι που θα άλλαζε, καλέ δε θυμάσαι τότε"
"Παστρικια,ερε και να μάθει ο αδελφός της τα χαιρια της"
"Την κοροϊδεύει την κακομοίρα μωρέ, λένε πως της έταξε ότι θα τη στεφανωθεί"
"Τώρα που τη γλεντησε,γύρισε στη γυναίκα του"
Τα κοτσομπολια και οι κακίες περνούσαν και δε την άγγιζαν,τον πρώτο καιρό τουλάχιστον.
~~~
"Αντρέι"
Ο Αντρέι τη σήκωσε στην αγκαλιά του και τη στριφογύριζε
"Χόρεψε μου"
Της ψιθύρισε πριν κολλήσει τα χείλη του για λίγο τα δικά της
"Όπως επιθυμείς, κύρη μου"
Ο Αντρέι την άφησε κάτω και η Θεοφανώ πήρε θέση
"Μουσική"
Η Γκιονουλ ήξερε να παίζει ταμπούρα και ένας άλλος βιολί.
"Πάμε"
Η Θεοφανώ άρχισε να λικνίσεται στην αρχή κοιτώντας τον μα σιγά σιγά χάθηκε στη μουσική όπως πάντα και συνέχιζε να χόρευε με την ψυχή της,να χορεύει για εκείνη με εκείνη.Ο Αντρει χαμογελούσε, τη θαύμαζε όπως χόρευε ελεύθερη,γιατί το ήθελε όχι για εκείνον.
Η Θεοφανώ κουνούσε τα χέρια της στο ρυθμό δημιουργώντας κόσμους, γυρνώντας τους γύρω της σα να ταν εκείνη ο ήλιος.Σε μια στιγμή βρήκε το Αντρέι ξανά στο χώρο και με τα χέρια της τον κάλεσε κοντά της.Λατρευε να χορεύουν μαζί.Ο Αντρέι χόρευε απέναντι της.Αφου πήρε τα χέρια της στα δικά του τη γύρισε πίσω του και ύστερα βρέθηκε εκείνος πίσω
Η μουσική σταμάτησε και βγήκαν έξω.
Η Θεοφανω έγυρε στο λαιμό του και εκείνος στο κεφάλι της
"Τέτοιες ώρες ξεχνάω πως μου ρίχνεις ένα κεφάλι"
Γέλασε η Θεοφανώ
"Δε σε χορταίνω,Θεοφανώ"
Είπε ο Αντρέι ανασαίνοντας τα αρώματα που είχε βάλει στα μαλλιά της
"Αλίμονο μου αν με χορτάσεις"
Είπε η Θεοφανώ
"Θες να πάμε έξω?"
"Όχι,θέλω να σε χαρώ"
"Φροντίζω για μετάθεση"
Η Θεοφανώ γύρισε και τον κοίταξε συγκινημένη
"Αλήθεια θα έρθεις εδώ?Θα αφήσεις τα παλάτια και τα εμπορία για να έρθεις εδώ?"
"Δεν είπα πως θα τα αφήσω απλά θα μένω εδώ,θαα συνεχίσω να υπηρετώ τον Τσαρο απλά σε άλλα εδάφη"
"Για μένα?"
"Για σένα, γιατί δε θέλω να σε πάω εκεί,δε θα σουν χαρούμενη μακριά από το Αιγαίο"
Η Θεοφανώ τον αγκάλιασε σφιχτά
"Μεταξύ μας το συνήθισα και εγώ και δυσκολεύομαι να το χάσω"
"Αγάπη μου"
"Ε τι θα κλάψεις για το Αιγαίο?"
Αστειευτηκε ο Αντρέι
~~~~
Τα λόγια ήταν εύκολα να οι πράξεις δύσκολες.Η μεταφορά του στην Πόλη ήταν υπόθεση δύσκολη,η ζωή του και η υπηρεσία στον Τσαρο τον έκανε ίσως επικίνδυνο, ήθελε τρόπο να συνδιάσει και τα καθήκοντα του μα και την ασφαλή διαμονή του στην Τουρκία για όσο καιρό
Ο καιρός αυτός όμως περνούσε και για τη Θεοφανώ.Ήταν άνθρωπος και κείνη, γυναίκα ερωτευμένη και κάθε φορά που εκείνος σηκωνόταν από το κρεβάτι να βρακωθει και να φύγει μαραίνονταν.
Την ίδια στιγμή ο Σπήλιος είχε σκυλιασει
"Καλά είσαι τέλειος χαζή?Στην Τουρκιά, στην άλλη άκρη Λάσκαρη βρήκες να αγαπήσεις την κεφαλή μου μέσα?"
"Γιατί σκουζεις παλι Σπήλιο?"
"Κείνον τον σκύλο δε θα τον πλησιάσεις ξανά το κατάλαβες?Έχουμε γενει σεργουνι στην πόλη και στην κάθε φακλανα"
"Τι φοβάσαι Σπήλιο μη και γυρίσουμε στη Μάνη και κλέψουμε την καπετανεία?Πες στο γαμπρό σου να κοιμάται ήσυχος"
"Ερωτευτηκαμε πάει στο καλό,που θα πάτε ωρε γουδελα? Θαρρείς θα σε σειρές στα παλάτια?Ή θα ρθει στην Τουρκία να κάνει τον ραγιά?Σύνελθε αδελφή!"
Έπειτα από εκείνη τη συζήτηση ο Σπήλιος ακούγοντας μόνο το ξεροκέφαλο του και την Κυπριανή είχε στείλει αρκετά προξενιά.Ολοι άξιοι έμποροι που ίσως να ενδιέφεραν τη Θεοφανώ λίγους μήνες πριν μα όχι πια,αφού η καρδιά της ανήκε ήδη αλλού
"Δεσποσύνη Γερακάρη,ο αδελφός σας-"
"Ο Σπήλιος ας αφήσει τη δική μου τιμή ήσυχη.Το προξενιό δε το δέχομαι,κύριε Αναγνώστου"
"Δεσποινίς Λάσκαρη, επειδή έτυχε να γίνω μάρτυρας μιας συνάντησης σας με τον κύριο Λάσκαρη,επιτρέψτε μου-"
"Τι?Η εμπορική συνεργασία που έχετε με τον αδελφό μου θα συνεχίσει είτε νυμφευθείτε εμένα είτε όχι"
"Δεσποσύνη είστε μια γυναίκα έξυπνη και όμορφη, προφανώς γνωρίζεται τις σχέσεις του κυρίου Λάσκαρη με κάποια κυρία Νατάλια Εταβα"
Τα πόδια της Θεοφανως κόπηκαν μα κράτησε χαρακτήρα
"Η αρραβωνιαστικιά του η οποία κατοικεί στη Μόσχα.Δεσποσυνη στη θέση του θα αφήνατε μια θέση στην τσαρική αυλή?Στα πλούσια σαλόνια της Οδησσού για να κινδυνεύετε κάθε μέρα στην καρδιά της οθωμανικής αυτοκρατορίας?"
"Όπως το θετετε,πιο πιθανό είναι τελικά να τον ακολουθήσω εγώ στη Μόσχα παρά αυτός εδώ.Καλη σας νύχτα"
Η Γκιονουλ έκλεισε την πόρτα και η Θεοφανώ σήκωσε τα χέρια ψηλά αγανακτησμενη
"Με το που έμαθε για τον Αντρέι άρχισε τα προξενιά.Δε θα του περάσει όμως"
"Θεοφανώ "
"Πήγαινε"
~~~~
Ειχε αρχίσει να νιώθει ντροπή κάθε που κατέβαινε στο λιμάνι να τον προϋπαντήσει ή να του κουνήσει το μαντήλι,το κουνούσε από το παράθυρο και ύστερα έκλεινε
"Είναι πολύ δύσκολο"
"Άμα το μάθει ο αδελφός σου.."
"Ο αδελφός μου ας κοιτάξει τη Μεταξία, εκείνη να συνετίσει,όχι εμένα"
Η Θεοφανώ έσβησε το τσιγάρο και κάθισε στις μαξιλαρες
"Ήσουν αξιοσέβαστη,τώρα σε κατάντησε περίγελο του Φαναρίου και όλης της πόλης"
"Θα με πάρει"
"Λένε είναι παντρεμένος"
"Ήταν"
"Δε τους νοιάζει,δε καταλαβαίνεις? Θαρρείς χρωστάνε καλό?"
"Ένα μπαρκο θα ήταν ότι χρειαζόμουν,μα τέτοιο καιρό δεν έχει εμπόριο"
Η Θεοφανώ κάθισε και πήρε τον ναργιλέ
"Αχ,θα το φας το κεφάλι σου"
"Άσε με μόνη"
Η Θεοφανώ πήρε μια ρουφηξια και έπεσε στη μαξιλαρα να ξαλαφρώσει από όλα τα αναθέματα που της είχαν γίνει βραχνάς.
"Που είσαι,καρδιά μου?"
Οι φίλοι πια δεν πλησίαζαν σπίτι της, ήταν μόνη,κόντευε να βγει πόρνη για χάρη του,για αυτό το πάθος που την έκαιγε.Το αίμα της το Γερακαρεικο το έκανε πιο δύσκολο αφού από με πιο πρόσφατο παράδειγμα τον αδελφό της το Σπήλιο που παντρεύτηκε αδελφή πειρατή,τη Γερακίνα,δίχως να λογιάζει τις γνώμες τον άλλο.Κοντεψε να πεθάνει η Κυπριανή,μα όσα ξόρκια κι αν έκανε,ο έρωτας και η φούγα τους δε καλμαρε μέχρι να περαστεί η κουλούρα
Έτσι και εκείνη,δε την έμελλε,ήθελε τον Αντρέι και ήξερε πως και εκείνος την ήθελε.
"Κυρά,ο αφέντης"
Η Θεοφανώ σηκώθηκε και τρέχοντας βγήκε να τον προϋπαντήσει πέφτοντας στην αγκαλιά του
"Αγάπη μου, αγάπη μου"
Ο Αντρέι τη γύρισε δύο σβούρες γύρω πριν τη σφίξει πάνω του
"Να ξέρες πόσο μου λειψες, πόσο, πόσο μου λείψες"
Είπε η Θεοφανώ με τρεμάμενη φωνή
"Και μένα,γερακι μου"
Η Θεοφανώ κλειδαμπαρωσε και πήγε να ξαπλώσει πλάι του
"Μου λειψες πολύ"
Ο Αντρέι κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά,το βλέπε στα σκοτείνιασμα μάτια της,στον τρόπο που έσφιγε το πουκάμισο της στη χούφτα της μη και φανεί δέρμα
"Πες μου τις έγινε"
"Τίποτα"
"Θεοφανώ μου,μίλα μου"
Είπε χαϊδεύοντας το μάγουλο της με τον αντίχειρα του
"Τι συνέβη με τη μετάθεση?"
Ο Αντρέι κρυφό χαμογέλασε,την είχε κυριολεκτικά στο τσεπακι του μα ήθελε να της κάνει έκπληξη
"Προσπαθώ"
Η Θεοφανώ έκλεισε τα μάτια της και κράτησε την ανάσα της για λίγο
"Σε ποσο καιρό?"
"Σε λίγο,δεν είναι εύκολο από την καρδιά της ρωσικής να έρθω στην καρδιά της οθωμανικής αυτοκρατορίας"
Η Θεοφανώ άνοιξε τα μάτια της
"Μακάρι να έρθει γρήγορα αυτό το σε λίγο γιατί σε αγαπάω πολύ,θέλω να το ξέρεις"
"Τι έγινε?"
"Χαζοσχολια"
"Τι σχόλια?"
Η παιχνιδιάρικη αύρα του άλλαξε και πλέον ένας άλλος σοβαρός Αντρέι είχε πάρει τη θέση του
"Για μας"
"Σε πείραξαν?"
"Όχι"
"Θεοφανώ"
Ο Αντρέι έφερε το πρόσωπο του κοντά στο δικό της,θα έβλεπε στα μάτια της την αλήθεια
"Αν ήσουν εδώ,δε θα με έννοιαζε.Μα δεν είσαι..είμαι μόνη Αντρέι.Μισό χρόνο πηγαινοέρχεσαι.Πριν προλάβω να σε χορτάσω,σε χάνω"
"Σε έχω εκθέσει..."
"Λένε πως.. έρχεσαι σε μένα και έπειτα γυρνάς στη γυναίκα σου"
"Μα δεν είμαι παντρεμένος, αρραβωνιασμένος ήμουν πριν χρόνια.
Δε πιστεύω να τους πίστεψες?"
Η Θεοφανώ κούνησε αρνητικά το κεφάλι της
"Απλά πες μου πότε"
Ο Αντρέι έβγαλε το χαρτί από την τσέπη του
"Μεθαύριο θα πάω να βγάλω τις ετοιμασίες του γάμου μας"
Η Θεοφανώ άρπαξε το χαρτί και άρχισε να διαβάζει το χαρτί
"Στην Κωνσταντινούπολη"
Η Θεοφανώ τον αγκάλιασε σφιχτά
"Με.. κάνεις τόσο ευτυχισμένη, τόσο ευτυχισμένη"
Ο Αντρει φίλησε το μέτωπο της
"Κάλεσε όλη την πόλη και το σουλτάνο ακόμα,να δουν και να ζηλέψουν,το χρυσάφι της ανατολής,το γεράκι μου"
Η Θεοφανώ χαμογελασε και άρχισε να κλαίει από χαρά μα και ανακούφιση
Την επόμενη μέρα κιόλας ο Αντρέι ανακοίνωσε τους αρραβώνες και έδωσε μια μεγάλη γιορτή.Καμία και κανένας δεν είπε κακό λόγο,ξαφνικά έγιναν όλοι διπλωμάτες και έδειξαν κατανόηση.
Για τη Θεοφανώ πια η γνώμη τους την εκοφτε λίγο,θα παντρευόταν μόλις έρχονταν οι καλεσμένοι τους.Η Θεοφανώ είχε μόνο το Σπήλιο μα δε του χρ γράψει, ήξερε πως δεν ήθελε τον Αντρέι
"Θεοφανώ μου,γράψτου κι ας μην έρθει"
Είπε ο Αντρέι και η Μεταξία το πήρε απόφαση
Την ίδια στιγμή η Γκιονουλ φώναξε τον Αντρέι να του δώσει την αλληλογραφία του
"Γράμμα από τον Σπήλιο"
Φώναξε ο Αντρέι
"Τωρα θα που θα του γραφα.Λες να έρχεται να με δει?"
"Όχι"
Είπε ο Αντρέι και συνέχισε να διαβάζει
"Αναρρωτιεται γιατί απέρριψες όλα τα προξενιά που σου στείλε.Λεει πως..εαν με παντρευτείς θα σε αποπληρώσει και πως καλύτερα να φύγεις από την πόλη να χαθούμε πίσω στη Ρωσία.."
"Να μη μάθει κανείς τα ξεφτιλικια σας και φυσικά να μη διανοηθείτε καν να πιάσετε τη Μάνη και τις φαμίλιες μας στο στόμα σας.Ξερω πως μπορεί να σε πικραινω μα η κουτρα μας πρέπει να μείνει καθαρή.Εγω σε μεγάλωσα σα βασίλισσα, παράπονο δε πιστεύω να έχεις,ως και πλάι μου να κανονίζεις τις δουλειές σε είχα.Αυτες οι δουλειές τη στιγμή που θα παντρευτείς θα περάσουν σε άλλα χέρια"
"Την ερχόμενη Κυριακή αρραβωνιάζει τη Μεταξία με τον Μάρκο...τον ξάδελφο μου"
Η Θεοφανώ έβαλε το χέρι της στον ώμο του.Ένιωθε σα να χε κοπεί κάτι μέσα της, βίαια μα δίχως στάλα αίματος να τρέξει
"Δε πειράζει,ας παντρευτούμε μόνοι"
Είπε ο Αντρέι
"Μη κάνεις πως δε καταλαβαίνεις.
Με αποκληρωνει Αντρέι.."
"Έχω εγώ λεφτά,θα είσαι γυναίκα μου"
"Τι αμαρτίες πληρώνουμε?Πες μου μια.
Το καπετανιλικι τρέμουν?Μη γυρίσεις και τα κάνεις όλα μπαρούτι?"
"Μη στεναχωριέσαι,καρδιά μου,είναι μακριά μας.Εκεινοι στη χαρά τους και εμείς στη δική μας.Δε θα μας διαλύσουν τη χαρά"
"Έχεις δίκιο,θα παντρευτούμε όπως πρέπει"
Ο Αντρέι την πήρε στην αγκαλιά του,σε μια αγκαλιά που είχαν ανάγκη και οι δυο
Τα καλύτερα μετάξια παρήγγειλε για να της ράψει νυφική φορεσιά πολίτικη.Τα μαλλιά της ήταν μαζεμένα από το πρόσωπο της,με λίγες μπούκλες να πέφτουν,ενώ πίσω ήταν λιτά.Δεν είχε βάλει πέπλο,το στολίδι εκείνο που της είχε δωρίσει τότε.Οι φίλες της τραγουδούσαν και χόρευαν στη χαρά της σκοπούς του τόπου εκείνου.Ο Αντρέι αν και ήθελε να φορέσει τη στολή του δε τόλμησε,θα ήταν τρέλα στην καρδιά της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ειδικά από τη στιγμή που σκόπευε να μείνει.
Καλεσμένοι είχαν μαζευτεί πολλοί που είχαν ταξιδέψει τη Ρωσία,πολλοι ήταν και από την Πόλη,μα κανείς από τη Μάνη.
Η Θεοφανώ έλαμπε από ευτυχία καθώς περπατούσε προς τον Αντρέι που στεκόταν μπροστά στην εκκλησιά
"Μαζι με όλα,από σήμερα σου ανήκει και η ανάσα μου"
Της είπε
Η Θεοφανώ χαμήλωσε το κεφάλι της για να κρύψει το χαμόγελο της
"Πάμε"
Καμαρωτή γερακινα στεκόταν στο πλάι του μα και εκείνος έσκαγε από ευτυχία μα και από υπερηφάνεια για τη γυναίκα στο πλάι του που πλέον θα γινόταν γυναίκα του,ενάντια στη γνώμη του αδελφού της.Θα ήταν έκανε ευτυχισμένη, το ορκίστηκε τη στιγμή εκείνη που συνάντησε τα μάτια της καθώς χόρευαν το χορό του Ησαΐα.
"Μάρτυς μου ο Θεός,θα σε αγαπώ για πάντα και θα κάνω ότι μπορώ να για σε κάνω την πιο ευτυχισμένη γυναίκα στη γη"
Υστερα από την τελετή οι φίλοι τους μαζεύτηκαν στο σπίτι της και γλεντησαν με την ψυχή τους.Το ξημέρωμα τους βρήκε εκείνον με το πουκάμισο ανοιχτό και τις τιράντες ενώ εκείνη είχε βγάλει το με το φόρεμα λουσμένοι στον ιδρώτα
Ήταν από τους πιο αρχοντικούς της πόλης που για μέρες συζητούνταν στα σοκάκια μα και τα σαλόνια