Unicode
"ဩဆက်ရက်ရာဇာ!"
"ဂျာ...ပါးပါး"
ညစ်ပတ်ပေတူးနေပြီး ခေါင်းလေးငုံ့ခါ အိမ်ကိုပြန်လာတဲ့ ပေါက်စလေးက ၄နှစ်သားအရွယ် ဩဆက်ရက်ရာဇာ ပါလေ။ ရတုဆူမှာကြောက်လို့သူ့ရဲ့သားလေးက မျက်လုံးလေးပေကလက် ပေကလက်လုပ်ကာ မဆူပါနဲ့ဆိုတဲ့သဘောဖြင့်။
လွန်ခဲ့တဲ့ လေးနှစ်ကပတ်သက်ပြီး ဘာဖြစ်ခဲ့လဲဆိုတာမပြောချင်ပေမဲ့ ဖုံးမရဖိမရကိစ္စဖစ်လာခဲ့တာမို့လို့ရတုအတွက်ပင်ပန်းခဲ့သည်။ မွေးရာပါသားအိမ်ပါလာတဲ့ယောက်ျားတယောက်အနေနဲ့ မေမေကထိုသို့မပြောခဲ့ဘူးသလို ရတုကိုယ်တိုင်ကြားတော့လဲ ကိုယ်၀န်ဆောင်ဖို့ခတ်ခဲနေပြန်၏။
ဒါပေမဲ့ ဩဆက်ရက်ရာဇာဆိုတဲ့သားလေးက သူနဲ့မောင်... ဟင့်အင်းမတွေးချင်တော့ဘူး သူမောင့်ကိုမေ့သင့်ပြီ မောင်နဲ့ပတ်သက်ခဲ့သမျှ မောင့်ကော မောင့်အမေကော သူနာကျင်အောင်မုန်းမိပါသည်။
"ပါးပါး..."
"ပါးပါးယေ! ပါးပါး ဇာဇာ့ ပါးပါးယေ!"
"ဟင်...ဇာဇာ ပြောလေ"
"ဝူးးးး ပါးပါးအတွေးက ဘယ်တူ့ချီရောက်နေတာယဲ ဇာဇာခေါ်တာမကြားရအောင်ယေ!!"
"ပါးပါးနဲနဲ အတွေးလွန်သွားတယ် ခနနေပါအုံး ကျတော်မျိုးက ကိုယ်တော်လေးကို ဆူရမှာလား ကိုယ်တော်လေးက ကျတော့ကိုဆူမှာလား!"
"သိဝူး သိဝူး ပါးပါးက ဇာဇာခေါ်တာမကြားဘဲနဲ့ အူဝါးးး"
"ဟေ့ ဇာဇာ! ပါးပါးကို ပြန်မရိုက်ရဘူးလေ တကယ် ဩဆက်သားလို့မပြောရဘူး လက်ရဲဇရဲပါကွာ!"
သားဖနှစ်ယောက်ရဲ့အသံလေးတွေက ဆူညံပေမဲ့ ပတ်၀န်းကျင်အတွက်ကတော့ ချစ်စရာကောင်းပါသည်။
ရတုက ဇာဇာ့ကိုရေမိုးချိုးပေးပြီး ထမင်းကျွေးဖို့ပြင်နေ၏။ ဇာဇာလေးကတော့ သူ၀ယ်ပေးတဲ့ ကစားစရာရေပြွတ်သေနတ်နဲ့ မာဖီးယားလိုလို ဂန်းစတားလိုလို ကစားနေသည်။
"အကို"
မီးဖိုချောင်ထဲတွင် သားလေးစားဖို့ပြင်ဆင်နေတဲ့ရတုက အနောက်မှ ခေါ်သံကြားတာကြောင့် ကိုယ်လေးတုန်တတ်သွား၏။ အသံလာရာကြည့်မိလိုက်တော့...
"အော် ညီလေး နောက်ဖြေးကိုလိုက်မလာပါနဲ့ ဟင်းနံ့တွေနဲ့မို့လို့ အရှေ့မှာစောင့်နေနော်ကိုယ်လာခဲ့မယ်"
"ဟုတ်ကိုကို ဒါဆို ဇာဇာလေးနဲ့ကျတော်ဆော့ရင်းစောင့်နေမယ်"
သူ့အားပြောပြီး နောက်ဖြေးမှထွက်သွားတဲ့ ထက်နိုင်နိုင်မင်းကို ရတုတချက်ပြုံးပြကာ ဟင်းကိုအာရုံစိုက်ပြီးပြန်ချက်နေ၏။
ထက်နိုင်နိုင်မင်းလား...? အဲ့နေ့က သူအမှိုက်ပုံထဲမှာလူသေတကာင်လိုဖြစ်နေတဲ့ ဒုက္ခတောထဲကနေ ဆွဲထုတ်လာတာ ထက်နိုင်နိုင်မင်းဆိုတဲ့ကောင်လေးဘဲ။ သူ့အိမ်မှာ ဆေးပေးမြှီးယူလုပ်ရင်း သူ့အကူညီနဲ့ဘဲ မြန်မာပြည်ကိုအပြီးပြန်ခဲ့တယ်။ သူရယ် မေမေရယ် သားလေးဇာဇာရယ် အခြေတကျဖြစ်အောင်နေခဲ့တယ်။ ရှမ်းပြည်နယ်တောင်ပိုင်း အင်းလေးဒေသရဲ့ အအေးဓာတ်ကက သူ့နှလုံးသားတစ်ခုလုံး အေးခဲကြေသွားတာကိုတော့မှီမယ်မထင်ပါ။
ထက်နိုင်နိုင်မင်းက သူ့ရဲ့ညီလေးလိုသဘောထားရသလို ကျေးဇူးရှင်လဲဖြစ်ပြန်၏။ ဇာဇာလေးမွေးစရိတ်ကအစ သူအိတ်စိုက်ပေးလို့သာ ဇာဇာလေးကို ကောင်းကောင်းမွေးခဲ့ရသည်။ ၃နှစ်တာကာလဆိုပေမဲ့ ရတုက ထိုကောင်လေးပေါ် ညီလေးသံယောဇဉ်ကလွဲ၍ ဘာစိတ်မရှိချေ။
"ပါးပါးယေ... ဗိုက်ချာနေပြီ ရတေးဝူးလား!"
"လာပါပြီဗျာ ကိုယ်တော်ချောရယ်"
"ဟွန်းကြာတယ် မြန်မြန်ခွံ့"
"ကိုယ့်ဘာသာစားလေ ဇာဇာ အသက်ဘဲ၄နှစ်ဖြစ်နေပြီ"
"ဇာဇာမစားတတ်ဝူး ပါးပါးကယဲ ငြိုငြင်တာယား"
"မစားတတ်လဲကျင့်စားဇာဇာ ပါးပါး ခြံခင်းထဲခနသွားကြည့်ရအုံးမယ်"
"ကဲကဲ သားဖနှစ်ယောက်လုံးတော်ပါတော့ ကျတော်ဘဲ ဇာဇာ့ကိုခွန့်ကျွေးလိုက်ပါ့မယ် အကိုရယ်"
"မဟုတ်တာ အားနာစရာကြီး ညီလေးလဲ အလုပ်ရှိသေးတယ်မလား"
"အလုပ်တွေပြီးလို့ ဒီကိုရောက်လာတာပါဗျ!"
"ပါးပါးနဲ့ဦးဦး! ဇာဇာ ဒီနေ့ထမင်းစားရပါ့မလား"
"ဟုတ်သားဘဲ ဦးဦးတောင်းပန်ပါတယ်နော် ဇာဇာလေးကို ထမင်းခွံ့ကျွေးမယ်"
အင်းလေးရေပြင်ပေါ်တွင် ရွာကြီးရွာငယ်များ တည်ဆောက်ထားကြသည်။ တစ်နေရာမှ တနေရာကိုကူးရန် လှေ၊ စက်လှေ များဖြင့်သွားလာပြီး လှေကို ခြေဖြင့်လှော်ခတ်ကြသည်။ (Google မှရေးထားသောစာဖြစ်ပါသဖြင့် #crd အပြည့်၀ပေးပါသည်)
>>>>>>>>>>>>>>>>>
နယူးယော့ခ်မြို့ရဲ့ ပြိုင်ဘက်အကင်းဆုံး စီးပွားရေးသမား ဧကဩဆက်။
မိခင်တစ်ဦးတည်းရဲ့ ဆန္ဒမှန်သမျှ အကုန်လုပ်ပေးပြီး ကျန်ခဲ့တဲ့အရာများက ဂုဏ်သတင်းများသာဖြစ်သည်။ ကားလမ်းမ၏ အဝေးတနေရာကိုကြည့်ပြီး တစ်စုံတစ်ဦးကိုတည်းတနေပေမဲ့ အစန တောင်ရှာမတွေ့ခဲ့။
"လေးနှစ်တောင်ရှိပြီ"
ပါးစပ်ကထုတ်ပြောပေမဲ့ မသိသလိုနေနေတာက ခန့်စစ်ပင်။ ဩဆက်က ခန့်စစ်ကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး
"အဲ့နေက အဲ့လိုလုပ်မှာဖြစ်မှာလား"
"ဗျာ Boss?"
"မင်းသာမတားခဲ့ရင် ရတုစောလေကို ငါရှာနိုင်..."
"သေသွားပြီ"
"............."
"သေသွားပြီလို့ လေးနှစ်ကာလတလျှောက်လုံး ကျတော်Bossကိုပြောခဲ့တယ်လေ"
"လိမ်နေတာ မင်းကော အမေကော ပေါင်းလိမ်နေကြတာ"
အနက်ရောင်စားပွဲပေါ်သို့ အမဲရောင်ကဒ်သုံးခုနှင့်အတူ ကားသော့နှစ်တွဲပစ်ပေးလိုက်တော့
"ဒါဘာလဲBoss"
"ငါ့တွက် bodycard ရှာထားပြီးပြီ ဒါတွေယူပြီးမင်းထွက်သွားတော့"
"Boss!"
"မင်းငါ့ကိုပြန်အော်နေတာလား စောက်ခွက်ထရိုက်လိုက်ရ!"
ဘယ်လိုမှပြောလို့မရတဲ့ bossကြောင့် ခန့်စစ်သက်ပြင်းတချက်သာချပြီး
"အင်းလေးမှာ"
"..........."
စကားတုံ့ပြန်မှုမရှိလာတဲ့ သူ့ရဲ့bossကို ကြည့်ပြီး
"ဥက္ကဠကြီးလဲကျန်းမာရေးအခြေနေကြောင့် ဆေးရုံ၃လတတ်နေရတာဆိုတော့ boss ဘာလုပ်လုပ်သိမှာမဟုတ်ဘူး"
"အဟား~တော်တယ်ခန့်စစ် ဒီနေ့ဘဲလက်မှတ်ပြင်ဆင်ထား"
မှားသမျှတွေကို အမှန်ပြင်ပြီး ခွင့်လွှတ်နိုင်အောင်ကြိုးစားပါ့မယ် ခင်ဗျားရယ်။ အဲ့နေ့ကအကြောင်းရာတွေကိုလဲ သေချာပေါက်ရှင်းပြပါ့မယ်။ ခွင့်လွှတ်ဖို့ နောက်ကျနေပြီဆိုရင်တောင် ဖြေရှင်းခွင့်လေးတော့ပေးပါဗျာ။
.
.
.
.
.
"စိုင်းလုံမိန်းရေ... စိုင်းလုံမိန်း"
"ဗျာ မေမေ သားကန်စွန်းခြံနားမှာ မေမေရေ"
သားဖြစ်သူအသံကြောင့် ဒေါ်ချိုက လှေဖြင့် သူမသားအနားကိုရောက်လာသည်။ အရင်နှစ်တွေကဖြစ်ခဲ့တဲ့ကိစ္စတွေမှာ သူမသားကိုအပစ်မပြောသလို သူမသားရဲ့ အပစ်လဲမဟုတ်ပါ။ သူမသာ ရောဂါမဖစ်ခဲ့ရင် သူမသားလေး ဒီလိုအဖစ်မျိုးဖြစ်မည်မဟုတ်။
ထို့ကြောင့် ရတုကိုစိတ်သစ်ကိုယ်သစ်ပြန်နေရအောင် ဒေါ်ချိုက သူမမွေးရပ်မြေရှမ်းပြည်ကိုအခြေပြန်ချပြီး ရတုစောလေကိုတော့ 'စိုင်းလုံမိန်း'
ဟုနာမည်ပြောင်းလိုက်ခြင်း။
(A/N- ရတုကရှမ်းလူမျိုးမဟုတ်ပါဘူးနော် ရတုအမေရဲ့အဖေကရှမ်းပါ အဲ့တော့ရတုရဲ့အဖိုးကရှမ်းပေါ့။ ရတုကရှမ်းစပ်ယုံလေးပါ )
"သပတ်ခါ မေမေတို့ရွာကို နိုင်ငံခြားကလူလာမှာတဲ့"
"ဟွန်း...မေမေရယ် နိုင်ငံခြားကလူတွေက အမြဲလာနေတာကို သားက ဘာလုပ်ရမှာလဲ"
"ဒီခါလာတဲ့လူက မေမေတို့ဒီရွာငယ်လေးအတွက် ထောက်ပံ့ပစ္စည်းတွေလှူပြီးလာတာသားရဲ့ အဲ့တာသူမရောက်လာခင်နေဖို့ အိမ်ကိုမေမေတို့ ပြင်ဆင်ပေးရမှာ မေမေကလဲ အသက်ကြီးပြီဆိုတော့ အလုပ်တွေသိပ်မလုပ်နိုင်တော့ဘူး"
"အင်းလေးဟော်တယ်မှာနေတော့ကောဘာဖြစ်မှာမို့လို့လဲ ရှုပ်ရှုပ်ရှက်ရှက်တွေ မေမေရယ်"
"အို...သားကလဲ သူကမေမေတို့ရွာလေးဒီထက်တိုးတက်ဖို့လာလှူတာပါ သူကြီးကလဲ သူနေမဲ့အိမ်လေးကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ခိုင်းနေလို့လေ"
"အွန်းပါ သားဘဲသွားလုပ်လိုက်ပါ့မယ်နော် ဇာဇာလေးကိုတယောက်ထဲထားခဲ့ရာမှာ စိတ်မချလို့သားဘဲခေါ်သွားတော့မယ်"
"မောင်ရင် ထက်နိုင်နိုင်မင်းက ဘယ်ရောက်သွားလို့လဲ?"
"အခုလေးဘဲ ရန်ကုန်မှာအလုပ်ရှိလို့ ပြန်သွားပြီမေမေရဲ့ သူကအားတယ်သာပြောတာ ဒီကိုတခါတခါလာရင် မုန့်တွေ၀ယ်လာတာ အားနာလှပြီ"
လက်ဖွေးဖွေးလေးတွေက ကန်စွန်းရွက်လေးတွေကိုချိုးပြီး ပြောနေတဲ့ရတုက တကဲ့ချစ်စရာလေးပါပင်...။
"ဟုတ်ပါပြီရှင် ဒါဆိုမေမေစိတ်ချမယ်နော် သား"
"ဟုတ်ကဲ့ မေမေ"
စာရေးသူပြောစကား>>
ရှမ်းပြည်အငွေ့သက်တွေပါလာမှာဆိုတော့ တနေရာရာမှားရင်လဲပြောလို့ရပါတယ်နော်။ အမှားနည်းအောင်လဲသေချာရေးပါ့မယ်။ ရှမ်းပြည်ရဲ့ နေရာများကလွဲ၍ ကျန်သောအရာအားလုံးသည် စာရေးသူချမ်းချမ်း၏ စိတ်ကူးယဉ်ပုံဖော်မှုသာဖြစ်သည်။
ရတုစောလေကို ဒီနေရာလေးကနေစပြီး စိုင်းလုံမိန်း အဖြစ်ခေါ်သွားကြရအောင်။
အစစအရာရာဂရုစိုက်ကြပါ
#ချမ်းချမ်း
Zawgyi
"ဩဆက္ရက္ရာဇာ!"
"ဂ်ာ...ပါးပါး"
ညစ္ပတ္ေပတူးေနၿပီး ေခါင္းေလးငုံ႕ခါ အိမ္ကိုျပန္လာတဲ့ ေပါက္စေလးက ၄ႏွစ္သားအ႐ြယ္ ဩဆက္ရက္ရာဇာ ပါေလ။ ရတုဆူမွာေၾကာက္လို႔သူ႕ရဲ႕သားေလးက မ်က္လုံးေလးေပကလက္ ေပကလက္လုပ္ကာ မဆူပါနဲ႕ဆိုတဲ့သေဘာျဖင့္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ကပတ္သက္ၿပီး ဘာျဖစ္ခဲ့လဲဆိုတာမေျပာခ်င္ေပမဲ့ ဖုံးမရဖိမရကိစၥဖစ္လာခဲ့တာမို႔လို႔ရတုအတြက္ပင္ပန္းခဲ့သည္။ ေမြးရာပါသားအိမ္ပါလာတဲ့ေယာက္်ားတေယာက္အေနနဲ႕ ေမေမကထိုသို႔မေျပာခဲ့ဘူးသလို ရတုကိုယ္တိုင္ၾကားေတာ့လဲ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ဖို႔ခတ္ခဲေနျပန္၏။
ဒါေပမဲ့ ဩဆက္ရက္ရာဇာဆိုတဲ့သားေလးက သူနဲ႕ေမာင္... ဟင့္အင္းမေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး သူေမာင့္ကိုေမ့သင့္ၿပီ ေမာင္နဲ႕ပတ္သက္ခဲ့သမွ် ေမာင့္ေကာ ေမာင့္အေမေကာ သူနာက်င္ေအာင္မုန္းမိပါသည္။
"ပါးပါး..."
"ပါးပါးေယ! ပါးပါး ဇာဇာ့ ပါးပါးေယ!"
"ဟင္...ဇာဇာ ေျပာေလ"
"ဝူးးးး ပါးပါးအေတြးက ဘယ္တူ႕ခ်ီေရာက္ေနတာယဲ ဇာဇာေခၚတာမၾကားရေအာင္ေယ!!"
"ပါးပါးနဲနဲ အေတြးလြန္သြားတယ္ ခနေနပါအုံး က်ေတာ္မ်ိဳးက ကိုယ္ေတာ္ေလးကို ဆူရမွာလား ကိုယ္ေတာ္ေလးက က်ေတာ့ကိုဆူမွာလား!"
"သိဝူး သိဝူး ပါးပါးက ဇာဇာေခၚတာမၾကားဘဲနဲ႕ အူဝါးးး"
"ေဟ့ ဇာဇာ! ပါးပါးကို ျပန္မရိုက္ရဘူးေလ တကယ္ ဩဆက္သားလို႔မေျပာရဘူး လက္ရဲဇရဲပါကြာ!"
သားဖႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အသံေလးေတြက ဆူညံေပမဲ့ ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ကေတာ့ ခ်စ္စရာေကာင္းပါသည္။
ရတုက ဇာဇာ့ကိုေရမိုးခ်ိဳးေပးၿပီး ထမင္းေကြၽးဖို႔ျပင္ေန၏။ ဇာဇာေလးကေတာ့ သူ၀ယ္ေပးတဲ့ ကစားစရာေရႁပြတ္ေသနတ္နဲ႕ မာဖီးယားလိုလို ဂန္းစတားလိုလို ကစားေနသည္။
"အကို"
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ သားေလးစားဖို႔ျပင္ဆင္ေနတဲ့ရတုက အေနာက္မွ ေခၚသံၾကားတာေၾကာင့္ ကိုယ္ေလးတုန္တတ္သြား၏။ အသံလာရာၾကည့္မိလိုက္ေတာ့...
"ေအာ္ ညီေလး ေနာက္ေျဖးကိုလိုက္မလာပါနဲ႕ ဟင္းနံ႕ေတြနဲ႕မို႔လို႔ အေရွ႕မွာေစာင့္ေနေနာ္ကိုယ္လာခဲ့မယ္"
"ဟုတ္ကိုကို ဒါဆို ဇာဇာေလးနဲ႕က်ေတာ္ေဆာ့ရင္းေစာင့္ေနမယ္"
သူ႕အားေျပာၿပီး ေနာက္ေျဖးမွထြက္သြားတဲ့ ထက္နိုင္နိုင္မင္းကို ရတုတခ်က္ၿပဳံးျပကာ ဟင္းကိုအာ႐ုံစိုက္ၿပီးျပန္ခ်က္ေန၏။
ထက္နိုင္နိုင္မင္းလား...? အဲ့ေန႕က သူအမွိုက္ပုံထဲမွာလူေသတကာင္လိုျဖစ္ေနတဲ့ ဒုကၡေတာထဲကေန ဆြဲထုတ္လာတာ ထက္နိုင္နိုင္မင္းဆိုတဲ့ေကာင္ေလးဘဲ။ သူ႕အိမ္မွာ ေဆးေပးျမႇီးယူလုပ္ရင္း သူ႕အကူညီနဲ႕ဘဲ ျမန္မာျပည္ကိုအၿပီးျပန္ခဲ့တယ္။ သူရယ္ ေမေမရယ္ သားေလးဇာဇာရယ္ အေျခတက်ျဖစ္ေအာင္ေနခဲ့တယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္း အင္းေလးေဒသရဲ႕ အေအးဓာတ္ကက သူ႕ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံး ေအးခဲေၾကသြားတာကိုေတာ့မွီမယ္မထင္ပါ။
ထက္နိုင္နိုင္မင္းက သူ႕ရဲ႕ညီေလးလိုသေဘာထားရသလို ေက်းဇူးရွင္လဲျဖစ္ျပန္၏။ ဇာဇာေလးေမြးစရိတ္ကအစ သူအိတ္စိုက္ေပးလို႔သာ ဇာဇာေလးကို ေကာင္းေကာင္းေမြးခဲ့ရသည္။ ၃ႏွစ္တာကာလဆိုေပမဲ့ ရတုက ထိုေကာင္ေလးေပၚ ညီေလးသံေယာဇဥ္ကလြဲ၍ ဘာစိတ္မရွိေခ်။
"ပါးပါးေယ... ဗိုက္ခ်ာေနၿပီ ရေတးဝူးလား!"
"လာပါၿပီဗ်ာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာရယ္"
"ဟြန္းၾကာတယ္ ျမန္ျမန္ခြံ႕"
"ကိုယ့္ဘာသာစားေလ ဇာဇာ အသက္ဘဲ၄ႏွစ္ျဖစ္ေနၿပီ"
"ဇာဇာမစားတတ္ဝူး ပါးပါးကယဲ ၿငိဳျငင္တာယား"
"မစားတတ္လဲက်င့္စားဇာဇာ ပါးပါး ၿခံခင္းထဲခနသြားၾကည့္ရအုံးမယ္"
"ကဲကဲ သားဖႏွစ္ေယာက္လုံးေတာ္ပါေတာ့ က်ေတာ္ဘဲ ဇာဇာ့ကိုခြန႔္ေကြၽးလိုက္ပါ့မယ္ အကိုရယ္"
"မဟုတ္တာ အားနာစရာႀကီး ညီေလးလဲ အလုပ္ရွိေသးတယ္မလား"
"အလုပ္ေတြၿပီးလို႔ ဒီကိုေရာက္လာတာပါဗ်!"
"ပါးပါးနဲ႕ဦးဦး! ဇာဇာ ဒီေန႕ထမင္းစားရပါ့မလား"
"ဟုတ္သားဘဲ ဦးဦးေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ ဇာဇာေလးကို ထမင္းခြံ႕ေကြၽးမယ္"
အင္းေလးေရျပင္ေပၚတြင္ ႐ြာႀကီး႐ြာငယ္မ်ား တည္ေဆာက္ထားၾကသည္။ တစ္ေနရာမွ တေနရာကိုကူးရန္ ေလွ၊ စက္ေလွ မ်ားျဖင့္သြားလာၿပီး ေလွကို ေျချဖင့္ေလွာ္ခတ္ၾကသည္။ (Google မွေရးထားေသာစာျဖစ္ပါသျဖင့္ #crd အျပည့္၀ေပးပါသည္)
>>>>>>>>>>>>>>>>>
နယူးေယာ့ခ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ၿပိဳင္ဘက္အကင္းဆုံး စီးပြားေရးသမား ဧကဩဆက္။
မိခင္တစ္ဦးတည္းရဲ႕ ဆႏၵမွန္သမွ် အကုန္လုပ္ေပးၿပီး က်န္ခဲ့တဲ့အရာမ်ားက ဂုဏ္သတင္းမ်ားသာျဖစ္သည္။ ကားလမ္းမ၏ အေဝးတေနရာကိုၾကည့္ၿပီး တစ္စုံတစ္ဦးကိုတည္းတေနေပမဲ့ အစန ေတာင္ရွာမေတြ႕ခဲ့။
"ေလးႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီ"
ပါးစပ္ကထုတ္ေျပာေပမဲ့ မသိသလိုေနေနတာက ခန႔္စစ္ပင္။ ဩဆက္က ခန႔္စစ္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး
"အဲ့ေနက အဲ့လိုလုပ္မွာျဖစ္မွာလား"
"ဗ်ာ Boss?"
"မင္းသာမတားခဲ့ရင္ ရတုေစာေလကို ငါရွာနိုင္..."
"ေသသြားၿပီ"
"............."
"ေသသြားၿပီလို႔ ေလးႏွစ္ကာလတေလွ်ာက္လုံး က်ေတာ္Bossကိုေျပာခဲ့တယ္ေလ"
"လိမ္ေနတာ မင္းေကာ အေမေကာ ေပါင္းလိမ္ေနၾကတာ"
အနက္ေရာင္စားပြဲေပၚသို႔ အမဲေရာင္ကဒ္သုံးခုႏွင့္အတူ ကားေသာ့ႏွစ္တြဲပစ္ေပးလိုက္ေတာ့
"ဒါဘာလဲBoss"
"ငါ့တြက္ bodycard ရွာထားၿပီးၿပီ ဒါေတြယူၿပီးမင္းထြက္သြားေတာ့"
"Boss!"
"မင္းငါ့ကိုျပန္ေအာ္ေနတာလား ေစာက္ခြက္ထရိုက္လိုက္ရ!"
ဘယ္လိုမွေျပာလို႔မရတဲ့ bossေၾကာင့္ ခန႔္စစ္သက္ျပင္းတခ်က္သာခ်ၿပီး
"အင္းေလးမွာ"
"..........."
စကားတုံ႕ျပန္မႈမရွိလာတဲ့ သူ႕ရဲ႕bossကို ၾကည့္ၿပီး
"ဥကၠဠႀကီးလဲက်န္းမာေရးအေျခေနေၾကာင့္ ေဆး႐ုံ၃လတတ္ေနရတာဆိုေတာ့ boss ဘာလုပ္လုပ္သိမွာမဟုတ္ဘူး"
"အဟား~ေတာ္တယ္ခန႔္စစ္ ဒီေန႕ဘဲလက္မွတ္ျပင္ဆင္ထား"
မွားသမွ်ေတြကို အမွန္ျပင္ၿပီး ခြင့္လႊတ္နိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ့မယ္ ခင္ဗ်ားရယ္။ အဲ့ေန႕ကအေၾကာင္းရာေတြကိုလဲ ေသခ်ာေပါက္ရွင္းျပပါ့မယ္။ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ေနာက္က်ေနၿပီဆိုရင္ေတာင္ ေျဖရွင္းခြင့္ေလးေတာ့ေပးပါဗ်ာ။
.
.
.
.
.
"စိုင္းလုံမိန္းေရ... စိုင္းလုံမိန္း"
"ဗ်ာ ေမေမ သားကန္စြန္းၿခံနားမွာ ေမေမေရ"
သားျဖစ္သူအသံေၾကာင့္ ေဒၚခ်ိဳက ေလွျဖင့္ သူမသားအနားကိုေရာက္လာသည္။ အရင္ႏွစ္ေတြကျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥေတြမွာ သူမသားကိုအပစ္မေျပာသလို သူမသားရဲ႕ အပစ္လဲမဟုတ္ပါ။ သူမသာ ေရာဂါမဖစ္ခဲ့ရင္ သူမသားေလး ဒီလိုအဖစ္မ်ိဳးျဖစ္မည္မဟုတ္။
ထို႔ေၾကာင့္ ရတုကိုစိတ္သစ္ကိုယ္သစ္ျပန္ေနရေအာင္ ေဒၚခ်ိဳက သူမေမြးရပ္ေျမရွမ္းျပည္ကိုအေျချပန္ခ်ၿပီး ရတုေစာေလကိုေတာ့ 'စိုင္းလုံမိန္း'
ဟုနာမည္ေျပာင္းလိုက္ျခင္း။
(A/N- ရတုကရွမ္းလူမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူးေနာ္ ရတုအေမရဲ႕အေဖကရွမ္းပါ အဲ့ေတာ့ရတုရဲ႕အဖိုးကရွမ္းေပါ့။ ရတုကရွမ္းစပ္ယုံေလးပါ )
"သပတ္ခါ ေမေမတို႔႐ြာကို နိုင္ငံျခားကလူလာမွာတဲ့"
"ဟြန္း...ေမေမရယ္ နိုင္ငံျခားကလူေတြက အၿမဲလာေနတာကို သားက ဘာလုပ္ရမွာလဲ"
"ဒီခါလာတဲ့လူက ေမေမတို႔ဒီ႐ြာငယ္ေလးအတြက္ ေထာက္ပံ့ပစၥည္းေတြလႉၿပီးလာတာသားရဲ႕ အဲ့တာသူမေရာက္လာခင္ေနဖို႔ အိမ္ကိုေမေမတို႔ ျပင္ဆင္ေပးရမွာ ေမေမကလဲ အသက္ႀကီးၿပီဆိုေတာ့ အလုပ္ေတြသိပ္မလုပ္နိုင္ေတာ့ဘူး"
"အင္းေလးေဟာ္တယ္မွာေနေတာ့ေကာဘာျဖစ္မွာမို႔လို႔လဲ ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္ေတြ ေမေမရယ္"
"အို...သားကလဲ သူကေမေမတို႔႐ြာေလးဒီထက္တိုးတက္ဖို႔လာလႉတာပါ သူႀကီးကလဲ သူေနမဲ့အိမ္ေလးကို သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ခိုင္းေနလို႔ေလ"
"အြန္းပါ သားဘဲသြားလုပ္လိုက္ပါ့မယ္ေနာ္ ဇာဇာေလးကိုတေယာက္ထဲထားခဲ့ရာမွာ စိတ္မခ်လိဳ႕သားဘဲေခၚသြားေတာ့မယ္"
"ေမာင္ရင္ ထက္နိုင္နိုင္မင္းက ဘယ္ေရာက္သြားလို႔လဲ?"
"အခုေလးဘဲ ရန္ကုန္မွာအလုပ္ရွိလို႔ ျပန္သြားၿပီေမေမရဲ႕ သူကအားတယ္သာေျပာတာ ဒီကိုတခါတခါလာရင္ မုန႔္ေတြ၀ယ္လာတာ အားနာလွၿပီ"
လက္ေဖြးေဖြးေလးေတြက ကန္စြန္း႐ြက္ေလးေတြကိုခ်ိဳးၿပီး ေျပာေနတဲ့ရတုက တကဲ့ခ်စ္စရာေလးပါပင္...။
"ဟုတ္ပါၿပီရွင္ ဒါဆိုေမေမစိတ္ခ်မယ္ေနာ္ သား"
"ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ"
စာေရးသူေျပာစကား>>
ရွမ္းျပည္အေငြ႕သက္ေတြပါလာမွာဆိုေတာ့ တေနရာရာမွားရင္လဲေျပာလို႔ရပါတယ္ေနာ္။ အမွားနည္းေအာင္လဲေသခ်ာေရးပါ့မယ္။ ရွမ္းျပည္ရဲ႕ ေနရာမ်ားကလြဲ၍ က်န္ေသာအရာအားလုံးသည္ စာေရးသူခ်မ္းခ်မ္း၏ စိတ္ကူးယဥ္ပုံေဖာ္မႈသာျဖစ္သည္။
ရတုေစာေလကို ဒီေနရာေလးကေနစၿပီး စိုင္းလုံမိန္း အျဖစ္ေခၚသြားၾကရေအာင္။
အစစအရာရာဂ႐ုစိုက္ၾကပါ
#ခ်မ္းခ်မ္း