Evt arkadaşlar. Hepinizin bildiği gibi artık tek başına kaldım. Çok korkuyorum. Ve çok ağlıyorum. Yıldız'ın kayması beni çok üzüyor...
Yani keşke tüm arkadaşlarım şimdi yanımda olsalardı, ama oysaki onlar şimdi cennetdeler...
Bunların hepsi bir rüya olmalı.
Çok garip - Her arkadaşıma bir şey oluyo ve ben her defasında aynı kelimeyi söyleyip, duruyorum. Ama elimden ne gelir bilir ki ?
Keşke elimden bir şey gelse. Keşke onları yeniden hayata geri döndüre bilsem..
Ben buna katlanamıyorum. Neden böyle oldu kii
Artık daha çok korkuyorum. Çünki beni koruya bilecek birisi yok yanımda. Ama en kötüsü Yıldızımın yok olması. Aniden.
Yaaa
Yaaa
Olamaz
Ama bu olamaz
Ben bunun olmasını istemiyorum
Olamaz
Olamaz
İstememmmmmmm
.Ağlıyordum, birden gözlerim aynaya kaydı.
"Aaaaaaaaaaaa"
Diyerek bağırdım.
"Bu neee ?!"
Odanın diğer tarafındaki yatakda biri uyumuştu. Ama belli değildi kim olduğu.
Üzerinde battaniye vardı. Ben çok korktum.
Çabuk aşağı inip, mutfağa girdim ve kapıyı kitledim. Artık çıkamazdım. Yani korkudan çıkamazdım.
Kapıyı açamazdım. Ne yapacaktim ki ?!
Elimden bir şey gelmiyo. Sanki yolun sonu...
.
.
.
Artık tam 2 saatdir mutfaktaydım. Ve çok garip geliyordu, yukardaki her kimse şimdiye kadar hiç sesi gelmemişti. Ben düşündüm ki yukarı çıkıp bakıyım. Tam kapının kilitini açıyordum ki yukardan bir ses geldi :
-Kimse varmı ?
Ama bu ses çok garipdi. Yani çok kalındı.
Ben korktum. Artık mutfağın kapısının kilitini açmıştım. Aceleyle kapıyı yine kitledim. Artık kendimi güvende sanıyordum ama çok eski bir kapı olduğu için hiç güvende değildim :(
Birden mutfağın kapısını vurmaya başladı kimse...