Ο Αντρέι δε μπορούσε να αποχωριστεί τη Θεοφανώ, σχεδόν η Αγάθη την τράβηξε από την αγκάλη του
"Είναι απρέπεια, Αντρέι"
Ο Αντρει σήκωσε το κεφάλι του αποκαλύπτοντας τα πρησμενα μάτια του δίχως ίχνος λευκού γύρω από την κόρη,μόνο κόκκινες ρογμες,ασορτι με την καρδιάς του.
"Παναγιά μου"
Η Αγάθη τρομαγμένη έκανε ένα βήμα πίσω έκλεισε το στόμα της με τις χούφτες της
"Θα..τη φέρω..εγω"
Είπε το στόμα κολλημένος σχεδόν από τόσο κλάμα και τις ώρες που δεν είχε αγγίζει τα χείλη του νερό
Ο Αντρέι κατάφερε να έσυρε τα μουδιασμενα πόδια του και σηκώθηκε κουβαλώντας την.Οι δυνάμεις του τον κράτησαν ίσα μέχρι το τραπέζι όπου την ακούμπησε.
"Αντρέι"
Το αριστερό του πόδι υποχώρησε και ο Αντρέι βρέθηκε αναίσθητος στο πάτωμα, το κεφάλι του πλάι στο κρεμάμενο χέρι της.
"Παναγιά μου!"
~~~
Κόρη ξανθή που πας στο χάρο στολισμένη
Τον ουρανό ανταμώνεις,τα άστρα συντροφεύεις και τη σελήνης έκρυψες
Το φως της έστρεψε,ο ήλιος σαν εχάθη
Ο Αντρέι κρατούσε ένα μπουκάλι βότκα με το πουκάμισο ξεκουμπωτο,το κορμί ιδρωμενο και άκουγε τα μοιρολόγια των γυναικών
"Δε γίνεται να χαθείς και όχι εγώ"
Μέσα στη βοη του μυαλού του προστέθηκε και το κλάμα του βρέφους.
Το πρόσεχε η Ρηνιώ καθώς και ο Μάρκος αισθανόταν ανήμπορος.
Είχε τύψεις πολλές.Το βλέμμα που του δε ρίξει ο Αντρέι πάνω από τη νεκρή Θεοφανώ τον στοίχειωνε.
Τι είχε καταφέρει αλήθεια?Ο γιος του ήταν πλάι του μα δύο άνθρωποι πλήρωσαν επειδή ο εγωισμός και η φούγα του δε τον είχαν αφήσει να σκεφτεί με καθαρή κρίση.Σηκωθηκε δίχως να το σκεφτεί και πήγε στον οντά του Αντρέι.Ο Αντρέι δεν έκανε καν τον κόπο να γυρίσει το κεφάλι του
"Σκεφτόμουν"
Είπε
"Δε με απασχολεί"
Αποκρίθηκε ο Αντρέι κοιτώντας το κενό
"Με ρώτησες τι κατάλαβα που σας έφερα πίσω"
"Και?"
"Τίποτα,μόνο ότι έχω το γιό μου"
"Δε θα στον στερούσαμε αν καθίσουν σαν άνθρωπος να μιλήσεις"
"Το ξέρω"
"Δε θα έφευγε εξ αρχής"
"Ζήτησα συγνώμη"
"Δε χρειαζόταν εκείνη τη στιγμή... έπρεπε να της την είχες πει καιρό πριν"
"Ζήτω και από σένα"
"Αν με μαχαίρωσες τώρα, μπορεί και να σε ευγνωμονούσα"
Είπε ο Αντρέι ρίχνοντας του ένα βλέμμα
"Δεν έπρεπε να τη φέρω πίσω,ήταν λάθος.Επρεπε να μιλήσουμε,αγαπούσε εσένα και δυστυχώς το είδα αργά"
"Το ξέρες,Μάρκο ας μη κοροϊδευόμαστε. Η φούγα σου,Μάρκο,η φούγα σου και η indikam μας έφεραν ως εδώ,την έφεραν"
Κόρη του ήλιου,ασημί και χρυσό
Θάλασσα απέραντη κυρά,
Αρχόντισσα με τα φλουριά σου
Τον κύρη σου λησμωνα και το τουφέκι
ευλογα,τη μαύρη γη δεσπωσου,του Άδη
"Δεν αντέχω"
Ο Αντρέι βγήκε από τον οντά και πήγε εκεί που είχαν τη Θεοφανω
"Σταματήστε!Δε θέλει μοιρολόγια.. πείτε νυφιάτικο τραγούδι"
Οι γυναίκες τον κοίταξαν με φόβο.Να πάνε κόντρα στο λολο?
"Καρδιά μου"
Ο Αντρέι πήρε το παγωμένο χέρι της στο δικό του
Η Αγάθη ξεκίνησε πρώτη
"Φεγγαροστολιστη μου μάγισσα,
Χρυσάφι τα μαλλιά σου,πια θάλασσα σου χάρησε τα καταγάλανα σου,τα μάτια σου,
ποια γη σου χάρησε τα άνθη,σε στόλισε
στα άσπρα, πανέμορφη μου πούλια
Λεβέντης ο γαμπρός,που σε στην εκκλησία προσμένει,είναι σωστός αυγερινός,το ταιριαστό σου ταίρι
Αγάπα τη ζωή, ζωή σου σου χαρισάμενη,
Να ναι χαρά,γέλιο στο σπίτι να αντηχεί
Παινεμένη Γερακίνα πας να γίνεις Λασκαρίνα
Η νιότη θέλει χαρά,Χάρο μην ανταμώσει,
μα κι αν σου έρθει,αλίμονο,προικιά να ασημωσεις και ασε τον, πανέμορφη μου πούλια"
Η Αγάθη έσπασε και σταμάτησε το τραγούδι
Τι παράξενο,το τραγούδι εκείνο ταίριαζε τόσο στα νιάτα και την ομορφιά της,στην καρδιά της γεμάτη έρωτα και ζωή
"Θέλω να της φορέσετε ένα άλλο φόρεμα που θα σας δώσω.Αγαθη,έλα κοντά"
Ο Αντρέι πήγε στον οντά του και έβγαλε από το μπαούλο ένα όμορφο λευκό φόρεμα ευρωπαϊκό
"Είχα παραγγείλει να το στείλουν στο σπίτι εκείνο.Το θέλα λευκό για να το βάλει στο γάμο μας και ύστερα όταν φεύγαμε για Οδησσό να μη ξεχώριζε,μια αρχόντισσα,μια νύφη σα της άλλες"
Ο Αντρέι χάιδεψε το ύφασμα και το ακούμπησε στα χέρια της Αγάθης
"Δε της το δείξα,ήταν έκπληξη.Θα της το δινα στο κουτί τη μέρα εκείνη που μας βρήκε ο Μάρκος,που ήταν να της κάνω πρόταση γάμου.Δε το χα δει να φανταστείς,μη το γρουσουζέψω"
Ο Μάρκος πλάι στην Τσαντουλα και τη Ρηνιώ άκουγε τα λόγια του Αντρέι.Η Τσαντουλα έκλαιγε ασταμάτητα στην αγκαλιά της Μορφούλας που έκλαιγε και κείνη
"Πάρτο Αγάθη και ντύσετε τη όμορφα"
Την επόμενη μέρα αχαραγα ο Αντρέι τη στόλισε με όλα τα κυκλάμινα γύρω από τον πύργο.
~~~
Στην κηδεία ο Αντρέι κουβαλούσε την κάσα της μαζί με τον Κοσμά,τον Φρίξο, τον Κανέλλο,τον Σπήλιο και τον Μπακού.
Ο Σπήλιος είχε προτείνει να ταφεί στους Γερακαρηδες και ο Αντρέι πρότεινε κάπου κοντά στην εκκλησία που έχτισε, εκεί που θα θα όταν και ο ίδιος σαν ερχόταν η ευλογημένη εκείνη ώρα.
Τη στιγμή που η κάσα της χαμήλωνε στη μαύρη,ένα γεράκι έκανε τρείς κύκλους από πάνω τους σκουζωντας προτού χαθεί
"Αγάπη μου"
Ψελισσε ο Αντρέι αφήνοντας ένα δάκρυ να πάει μαζί της
"Αδελφή μου"
Είπε και ο Σπήλιος
Μετά την κηδεία ο Αντρέι δε ξεπρόβαλε από τον οντά.Ο Διογένης με το ζόρι τον πήγε στην Οδησσό μα δε βελτιώθηκε.
Μιλούσε αρκετά και στη Νατάλια,να προσέχει τη Θεοφανώ εκεί που ήταν.
Ενα πρωί τον βρήκε στο πάτωμα με τη σπάθα μισοπερασμενη στα σωθικά του.
Δε μπορούμε να το κάνει,δε βαστούσε να πάρει την ίδια του τη ζωή.
Το βράδυ εκείνο την ένιωσε για πρώτη φορά
"Καρδιά μου, γιατί?"
Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα σαν την αντίκρισε
"Θεοφανώ μου"
"Θαρρείς πως θα χαιρόμουν?"
"Δε βασταω άλλο μακριά σου"
Η Θεοφανώ χάιδεψε τη βέρα του
"Τη φοράς ακόμα και τη δική μου"
Η Θεοφανώ πέρασε την χρυσή βέρα στο δικό της, πάνω από εκείνη που κανείς δε μπορούσε να της βγάλει,αφού την φορούσε η ψυχή τους που είχε ενωθεί με τη δική του στην άτυπη εκείνη τελετή
"Θυμάσαι?Τι κι αν δεν ήπιαμε κρασί,ενωθηκαμε"
"Σε κουβαλάω πάντα κοντά μου,πάντα"
"Δεν είναι η ώρα σου, Αντρέι.Πρώτα πρέπει να παλέψεις,έχεις ένα σκοπό αφήσει να σε περιμένει"
"Μη φεύγεις,πάρε με,καρδιά μου,μη με αφήσεις,μη"
Το βράδυ εκείνο έκλαψε πολύ.Την είχε νιώσει,την είχε αγγίξει και την είχε χάσει για μια ακόμα φορά
Την επόμενη μέρα επέστρεψε στη Μάνη
.Η Φιλική ξανάγινε σανίδα και όλοι τον βοήθησαν.Ο Αντρέι ήταν ένας άνθρωπος νεκρός,ένας απλός στρατιώτης που έδινε εντολές και εκτελούσε οδηγίες.Ο μικρός Μιχαήλ ήταν η μόνη του παρηγοριά,ότι είχε απομείνει από εκείνη
"Θείε"
"Τουφέκι μου"
"Θα έρθεις με τα άλογα?Θα πάμε με τον μπαμπά"
Ο Αντρέι κοίταξε τον Μάρκο που ενευσε καταφατικά
"Πάμε αγόρι μου"
Ίσως ήταν η μόνη αιτία να χαμογελά καμιά φορά.Μετα από κάθε βόλτα ο Αντρέι δεν πήγαινε στον πύργο μα σε κείνη
"Σου μοιάζει,σου μοιάζει τόσο πολύ.Μακαρι να δουν εδώ, μακάρι"
"Μα είναι, Αντρέι"
"Μόλις φύγω από θα χαθείς"
"Είναι πάντα δίπλα σου Αντρέι,εσύ και το τουφέκι μου είστε η μόνη έγνοια"
Η Θεοφανώ τον φίλησε και έγυρε στον ώμο του
"Ξεκινά η επανάσταση"
"Το ξέρω"
"Ο σκοπός μου τελείωσε, Θεοφανώ"
"Αντρέι"
Η Θεοφανώ σηκώθηκε φίλησε το μέτωπο του και με ένα χαμόγελο στα χείλη χάθηκε
Πριν κινήσουν για την Αρεόπολη,ο Αντρέι έβγαλε τη μαύρη στρατιωτική του στολή και τη φόρεσε.
"Τόσες φόρεσες έχουμε,Αντρέι,για την περίσταση τούτη.Γιατι κάνεις τούτη? Λάσκαρης είσαι που να πάρει,ανιψιός μου, τέτοια μέρα για τη πατρίδα και συ βάζεις ρώσικα?"
Ο Αντρέι σφαλησε το σπαθί του και γύρισε προς τον Κανέλλο,τον λατρευτο του θείο και άξιο καπετάνιο
"Η Μάνη μου έδωσε ότι πολυτιμότερο έχω και μου το πήρε,μου έδωσε ζωή και την πήρε,την έθαψε στη γη της.Είμαι ανιψιός σου Κανέλλο,η γη αυτή με γέννησε, έχει την ψυχή μου μέσα της θαμμένη,τον πατέρα μου και τη γυναίκα μου,μα εγώ είμαι ξένος,ξένος"
"Μη μιλάς έτσι τουφέκι μου"
Ο Κανέλλος τον αγκάλιασε σφιχτά
"Μια μέρα θα γίνεις καπετάνιος τούτης της φαμίλιας "
"Ξέρεις πως θα συμβεί Κανέλλο,όταν έρθει η αποφράδα ώρα να φύγεις εσύ,
θα αναλάβει ο Τζανέτος"
"Έχουμε χαρά,ούτε ο πατέρας σου,ούτε εκείνη θα θέλε να κλαίς "
Στην Αρεόπολη την απάντησε ξανά,της χαμογελασε κρυφά πριν ακολουθήσει τους άλλους.Το χε βάλει σκοπό να πεθάνει,είχε ορκίσει την Αγάθη να τον θάψει δίπλα της
Μα δεν ήταν εύκολο,για έναν άντρα που πέρασε τόσους πολέμους,δε του κάνε καρδιά να αφήσω εχθρό να καρπωθεί το θάνατο του σαν τρόπαιο.Προσευχοταν να πεθάνει,κάθε φορά που όλοι κραυγαζαν
"Ελευθερία ή θάνατος" εκείνος μουρμουριζε ελευθερία είναι ο θάνατος.
Ένα πρωί που η πλάση όλανθιστη και μοσχομυριστή χόρευε και γιόρταζε τον ήλιο που τη ζεσταινε και τη φώτιζε,ο Αντρέι καλοντύθηκε και πήγε στη μάχη.Γλεντι του φάνηκε και αφού φρόντισε οι άντρες του να μη πάθουν κακό,έπεσε από βόλι ενός Γάλλου αξιωματικού που υπηρετούσε υπό τους Οθωμανούς
"Αντρέι"
Ο Κανέλλος γονατισε πλάι στον ανιψιό του και τον έφερε στην αγκαλιά του
"Αγόρι μου,λεβέντη μου,τουφέκι μου.
Στο καλό αγόρι μου,πήγαινε σε κείνη και στον πατέρα σου,στη δική σου πατρίδα"
"Αντρέα"
Ο πρώτος που τον περίμενε σαν πέρασε την πύλη του Άδη ήταν ο Τζανέτος και η Χαριτινη.Ο Αντρέι τους γνώρισε τον Τζανέτο από τη φορεσιά και τη μητέρα του από τα μαύρα μακριά μαλλιά της
"Πατέρα,Μάνα"
"Ομόρφυνες αγόρι μου,τουφέκι μου"
Η Χαριτινη χαϊδεψε τα μαλλιά του
"Μου μοιάζεις τόσο μα και στον πατέρα σου"
Ο Τζανέτος τον αγκάλιασε
"Άξιος τουφέκι μου,πολέμησες γενναία σε όλους τους πολέμους,σε όλες σου τις μάχες"
"Τζανέτο"
Ο Αντρέι έκλαψε σαν παιδί,όπως όταν ήταν μωρό στην αγκαλιά των γονιών του που δεν πρόλαβαν να γεράσουν, έμειναν νέοι,ίδιοι στη ζωή και το θάνατο
"Πήγαινε και στη μητέρα σου"
Είπε η Χαριτινη
"Мама"
Ο Αντρέι φίλησε το χέρι της Σοφίας και έπεσε στην αγκαλιά της
"Όμορφο αγόρι μου,μου λείψες τόσο"
"Και μένα,μαμα"
"Σε περιμένει"
Η Σοφία έκανε στην άκρη αποκαλύπτοντας του τη Θεοφανώ που έπεσε στην αγκαλιά του
"Καρδιά μου,καρδιά μου,αγάπη μου"
Ο Αντρέι δε χορταινει να τη φιλά,στα μάγουλα,στο μέτωπο,στα χείλη,
τη φιλούσε απελπισμένα σαν να φοβόταν μη κάποιος του την έπαιρνε ξανά από την αγκαλιά του.
"Συχώρα με,αγάπη μου"
Η Θεοφανώ τον φιλούσε και εκείνη κλαίγοντας
"Τώρα πια κανείς δε θα μας χωρίσει καρδιά μου"
Ο Αντρέι κοίταξε το νυφικό που φορούσε
"Ήταν υπέροχο,αλήθεια υπέροχο.Ηθελα να με δεις με αυτό"
"Είσαι πανέμορφη,σαν άγγελος"
Ο Αντρέι έφερε το χέρι της στα χείλη του και φίλησε τη βέρα της
"Είδες πατέρα,οι βέρες"
Ο Τζανέτος χαμογελασε δείχνοντας τη δική του με τη Χαριτινη
"Αυτές οι βέρες ενώνουν και θα ενώνουν ανθρώπους που αγαπούν βαθειά,στον πάνω και τον κάτω κόσμο "
Η Θεοφανώ χαμογέλασε και πήρε τον Αντρέι από το χέρι
"Που πάμε?"
"Σπίτι μας"
Ξαφνικά στο βάθος είδαν την παραλία.
"Η παραλία"
Η Θεοφανώ χαμογελασε καθώς τα πόδια της πάτησαν άμμο
"Το σπίτι μας"
Το αχουρι τους που δεν ήταν πια αχουρι, βρισκόταν στην παραλία πάνω στο λόφο
"Με έκανες τόσο ευτυχισμένη στη θάλασσα που σκέφτηκα πως θα ταν αν μέναμε εκεί για πάντα.Τωρα το για πάντα μας ανήκει"
"Και φώκιες?"
Γέλασε ο Αντρέι
"Ακόμα τις φοβάσαι?"
"Πλέον δε φοβάμαι τίποτα πια,έχω τους γονείς μου,έχω εσένα και και αιωνιότητα να σε λατρεύω και να μου γελάς"
"Έλα μαζί μου"
Ο Αντρέι την ακολούθησε και σαν ανέβηκαν στον λόφο απέναντι αντίκρισαν το πανέμορφο ηλιοβασίλεμα της Μονεμβάσιας
"Δε τη χαρήκαμε όπως έπρεπε και ήταν πανέμορφη.Ήθελα να ξαναπάμε σαν ελευθερώνουν,πλέον είναι ελεύθερη όπως και μεις"
Ο Αντρέι πέρασε τα χέρια του γύρω από τη μέση της
"Σε λατρεύω"
"Και γω"
Ο Αντρέι χαμογέλασε πριν ενώσει τα χείλη του με τα δικά της στο πιο όμορφο φιλί.
"Για πάντα"
"Για πάντα"