{Unicode}
... မကောက်နဲ့... အဲ့လိုကောက်မနေနဲ့...
ငါ ထမင်းဝိုင်းလည်း မချန်ဘူးနော်...
ဆွဲဖက်နမ်းပစ်မှာ...
***
တစ်ပတ်မျှ ကြာသောအခါ...
ဒီအတောအတွင်း ကိစ္စတော်တော်များများ ဖြစ်သွားခဲ့သည်...။ အစ်ကိုက ကျွန်တော့်ရှေ့မှာတင် ဒေါက်တာမင်းမျိုးနွယ်ကို သူ့ကိုယ်သူ သတ်သေဖို့ ပြောကြားသည်...။
နောက်ဆုံးတော့ ဒေါက်တာမင်းမျိုးနွယ်က အဲ့ဒီဓားဖြင့်ပင် သူ့လည်တိုင်ကို ဖြတ်တောက်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့သည်...။ အဲ့ဒီနေ့က..
"သတ်လိုက သေမယ်ဆို... သေလိုက်တော့လေ!!!"
အစ်ကိုက အော်ဟစ်ကာ ပြောကြားလေတော့ ကျွန်တော်လည်း အစ်ကို့ရင်ခွင်ထဲမှာ ရှိနေရင်းမှ နိုးလာခဲ့မိသည်...။ မြင်ကွင်းက မသည်းမကွဲ ရှိနေဆဲမှာပင် ရုတ်တရက် ဒေါက်တာကို တွေ့လိုက်ရသည့် အနေအထားကြောင့် ချက်ချင်းဆိုသလို အစ်ကို့ရင်ခွင်ထဲမှာ ထ ကာ အစ်ကို့ကို ကြည့်လိုက်မိသည်....။
"အစ်ကို..."
ကျွန်တော်က ခပ်ဖွဖွ ခေါ်လိုက်ပေမယ့် အစ်ကိုကတော့ လုံးဝကို သူ့ဦးတည်ချက်က တစ်ခုတည်း...။ သူ့အကြည့်က အပြစ်သားကို အပြစ်နာခံဖို့ အမိန့်ပေးနေသလိုပင်....။
မလွန်သင့်တာတွေ မလွန်ဖို့ အစ်ကို့လက်မောင်းကို ကိုင်ကာ အနည်းငယ် လှုပ်ခါလိုက်ပေမယ့်.... အစ်ကို့ဘက်က...
"အခုထိ မသေသေးဘူးလား!!!"
အစ်ကိုက အော်ဟစ်လိုက်သည့် အသံနောက်မှာတော့ ဒေါက်တာက သူ့လည်ပင်းကို ဓားသွားပေါ် တင်စေသည်....။ ထိုအချိန်မှာတော့ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို အစ်ကိုက သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ပင် ဖိပိတ်ထားသည်...။
"လည်ပင်းက လွဲရင် ကျန်တဲ့နေရာတွေကို အသက်ဆုံးရှုံးဖို့အတွက် ရွေးချယ်နိုင်တယ်..."
ထင်တာတော့ လည်ပင်းဆိုတာက ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင် ဖြတ်တောက်ခဲ့ဖူးသည့် ဒဏ်ရာဖြစ်လို့ ထင်သည်...။ ကြာတော့ အဆင်မပြေတော့... အစ်ကို့ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး...
"မဟုတ်..မဟုတ်ဘူး... ဒေါက်တာ မလုပ်ပါနဲ့...။ အစ်ကို အဲ့လိုလုပ်ခိုင်းလို့ မရဘူးလေ...။ "
ထိုအချိန်မှာတော့ အစ်ကိုက ကျွန်တော့်ကို အကြည့်စူးစူးဖြင့်ပင် စိုက်ကြည့်လာသည်...။
"သူက မင်းကို ထိတာနော် ပျိုးငယ်...။ မင်းက ငါကိုယ်တိုင် မလုပ်နဲ့ဆိုလို့ အခု မလုပ်ဘူးလေ...။ ဒါပေမယ့် သူကိုယ်တိုင်တော့ သုတ်သင်လို့ ရတယ်မလား?"
"အစ်ကို... ပျိုးငယ်ပြောတာ နားထောင်ပါ..။ ပျိုးငယ် သူ့ကို ခွင့်မလွှတ်ဘူး... ဒါပေမယ့် ဒီလိုကျတော့လည်း အဆင်မပြေဘူးလေ...။"
"ကလေးလေး... မင်း သူ့ဘက်က ကာကွယ်နေတာလား? သူက မင်းကို အသေပါသတ်ဖို့ လုပ်တာနော်...။"
"ဒါပေမယ့်... အစ်ကို... ပျိုးငယ်က အဲ့လိုမျိုးတော့ သဘောမကျဘူး...။ သူ့ကို ဒီ့ထက်ဆိုးတဲ့ အပြစ်ပေးသင့်တယ်လေ... သေသွားရင် ဒီဝေဒနါတွေက ခံရတော့မှာ မဟုတ်ဘူး...။ သူ့ဘဝတစ်လျှောက်လုံး ခံစားပါစေ...။"
ထိုအချိန်မှာတော့ အစ်ကိုက ကျွန်တော့်ကို တစ်ချက်ကြည့်လာကာ....
"ဒါဆိုရင်... ဒီမှာ ခင်ဗျား ဆက်နေလို့ရတယ်... တစ်ခြားသူတွေရဲ့ အပြောစကားတွေကို ခံနိုင်ရင်ပေါ့...။ သေချာတာ တစ်ခုပြောချင်တာက... ကျုပ်ရဲ့ စိတ်ဝိဉာဥ်အကုန်လုံးက ပျိုးပင်ငယ်ဆီမှာပဲ ရှိနေမှာက မမြဲခြင်းတရားတွေထဲမှာမှ ဖောက်လွဲထားတဲ့ သေချာခြင်းပဲ...။"
ထို့နောက်... ဒေါက်တာက အစ်ကို့ရှေ့မှ ထွက်မသွားခင်... အစ်ကိုကတော့....
"ကောင်းကောင်း နေ... ပျိုးငယ် သတိမထားမိတာနဲ့.. ရအောင် လာသတ်မှာမို့..."
အစ်ကိုက အကြည့်စူးစူးဖြင့်ပင် ကြိမ်းမောင်းလိုက်လေသည်...။
"အစ်ကို..."
အဲ့ဒီနောက်မှာတော့ ဒေါက်တာက ပြောင်းရွေ့မိန့်နဲ့ တစ်ခြားကို ပြောင်းသွားသည်တဲ့...။ ပြီးတော့ သိပ်မကြာပါဘူး... အဲ့ဒီဒေါက်တာက အိပ်ဆေးအလွန်အကျံ သုံးစွဲမှုနှင့် ဆေးရုံရောက်ခဲ့သည်တဲ့...။ အခုတော့ သူ့အခြေအနေ ဘယ်လိုရှိလဲ မသိသေးပါ....။
"အဲ..."
ထိုအကြောင်းအရာများကို စဥ်းစားနေဆဲမှာပင် ကျွန်တော့်ကို အစ်ကိုက ကျွန်တော် ထိုင်နေရာမှ ပွေ့ချီလာသည်မို့ ရုတ်တရက်မို့ အတွေးများပြီး လန့်သွားရသည်....။
အခုနောက်ပိုင်း အစ်ကိုက ကျွန်တော်နှင့်ပိုပြီး ကပ်လာသလို... အရင်တုန်းက လူမြင်ကွင်းဆိုပြီး အနည်းငယ် ချုပ်တည်းထားသမျှ အရာတွေကို သူစိတ်ထင်အတိုင်း လုပ်ခဲ့တာပင်...။
အခုနောက်ပိုင်း အစ်ကို့ကြောင့်ပင် ကျွန်တော် ရှက်ကြောကို ဖြတ်ထားရမှာပင်....။ အခုဆို အိမ်ကလူတွေရော... အိမ်ကို ခဏတစ်ဖြုတ် လာတဲ့သူတောင် အစ်ကိုနှင့် ကျွန်တော့်အကြောင်း သိနေပြီ ဖြစ်သည်....။
အခုလဲ ကြည့် နောက်သီးနှံအတွက် စပါးကျီကို သန့်ရှင်းရေး လုပ်နေသည့် လူများက အိမ်ဝိုင်းအပြည့် ဖြစ်သည်....။ ပြီးတော့ ထိုရှေ့မှာပင် အစ်ကိုက ပွေ့ထားသည်မို့... ကျွန်တော်လည်း အစ်ကို့ကို ပြောမရသည့်အဆုံး အစ်ကို့ရင်ဘတ်အတွင်း တိုးဝှေ့ကာ...
"အစ်ကို ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်? လူတွေနဲ့လေ... "
အစ်ကို ဂရုမစိုက်သည့် အကြားကပင် ကျွန်တော်က ပြောလိုက်မိတော့... အစ်ကိုက ထင်ထားသည့် အတိုင်းပင် ကျွန်တော့်ကို ကြည့်လာသည်....။
"မကြာခင်... စပါးဝယ်တဲ့ သူတွေ လာတော့မှာ... အိမ်ပေါ်မှာနေ...။"
လုပ်ပြန်ပြီ...
အစ်ကိုကတော့ အမြဲတမ်းကို အခုထက်ထိကို ကျွန်တော့်ကို စိတ်မချ...။
"အဲ့လိုကြီး မလုပ်ပါနဲ့... အိမ်ပေါ်က ပူတယ်လေ...။"
အစ်ကိုက ထိုအချိန်အထိ ဘာမှမပြောသေးဘဲ... ကျွန်တော့်ကို စူးစိုက်ကြည့်နေသည်...။ ထို့နောက် အဝေးတစ်နေရာကို ကြည့်ပြီးသည့် အချိန်မှာတော့ ....
"ဒီမျက်နှာကို ငါက စွန့်ကြဲရမှာလား?... မရဘူး ပျိုးငယ်...။"
အစ်ကိုက အမြဲတမ်း အဲ့လိုပင် ကျွန်တော့်ကို အခုနောက်ပိုင်း ရွာထဲကိုတောင် သူမပါရင် မသွားခိုင်းတော့...။
ကျွန်တော့်မျက်နှာကိုလည်း ဘယ်သူ့ကိုမှ အမြင်မခံနိုင်တော့...
အစ်ကိုက ဘာဖြစ်နေလဲ မသိ...။
"အစ်ကိုက... ဘာမှန်းမသိဘူး...။ ပျိုးငယ်က ဘယ်မှာနေရမှာလဲ?"
ထိုအချိန်မှာတော့ အစ်ကိုက အသည်ယားစွာပင် အစ်ကိုက အိမ်နောက်ဘက်မှ အပင်အောက်သို့ ခေါ်သွားလေပြီ...။
"ငါက ပြောရင် နားထောင်လိုက်... လုံးဝမထွက်လာနဲ့...။"
"မဟုတ်သေးပါဘူးဗျာ... အဲ့ဒါကြီးက အဲ့ဒီတစ်ချိန်လုံး ဒီဘက်မှာ နေရမှာက မဟုတ်သေးဘူးလေ...။ အစ်ကို အဲ့လိုမညစ်နဲ့ဗျာ...။
ကလေးတစ်ယောက်လိုပင် အစ်ကို့ဆီမှာ ဂျစ်တိုက်မိလိုက်သည်...။ ကျွန်တော် ဘယ်တော့မှ အစ်ကို့ကို မနိုင်မှန်းမသိပေမယ့် နည်းနည်းလေတော့ အထွန့်တက်မိတာပင်....။
ထိုအချိန်မှာတော့ အစ်ကိုက ကျွန်တော့်ကို အချိန်အတော်ကြာ စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်...။ ခဏအကြာမှာတော့ အစ်ကိုက ရုတ်တရက်ဆိုသလို ကျွန်တော့်ခါးကို တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်လာသည်....။
ဖျင်အကျီ်ခပ်နွမ်းနွမ်းအောက်မှာတော့ အစ်ကို့လက်တစ်ဖက်က တင်းကြပ်ပိုင်နိုင်စွာဖြင့် ရှိနေသည်...။ ခဏအကြာမှာတော့ အစ်ကိုက ကျွန်တော့်အနားသို့ ကပ်လာခဲ့သည်....။
ထို့နောက် ကျွန်တော့်နားရွက်အဖျားကို ခပ်ဖွဖွလေး ကိုက်ကာ...
"ဝါးစား မခံနိုင်ရင် ငြိမ်ငြိမ်နေ... တစ်လုတ်စာလေး... အရိုးတွေ ချိုးပြီး ပါးစပ်ထဲကို လုံးထည့်ရင်လည်း ခံရမှာ....။ ထွက်ရဲ ထွက်လာကြည့်နော်... ဒီခြေထောက်တွေကို ချိုးစရာမလိုဘဲ မသွားနိုင်အောင် လုပ်ပေးမှာ...။
"အစ်ကို..."
ကျွန်တော်က အထွန့်တက်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် အစ်ကိုကတော့ ကျွန်တော့်ကို ဇွတ်အတင်း ပွေ့ဖက်ပြီး အတင်းနမ်းရှိုက်တော့သည်...။ ကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ်က နောက်ဘက်မှ အုတ်နံရံကို မှီကာ ရှိနေသည်...။ အစ်ကို့လက်တစ်ဖက်က ကျွန်တော့်ခါးကို ရစ်သိုင်းပြီး ကျန်တစ်ဖက်ကတော့ နောက်က အုတ်တံတိုင်းကို ထောက်ထားသည်...။
ထို့နောက် ခါးမှသိုင်းထားသည့် အစ်ကို့လက်က ကျွန်တော့်အသားစိုင် အနှံ့ထိတွေ့လာသည်...။ ကျွန်တော့်မှာတော့ အစ်ကို့အနမ်းများနှင့်အတူ ထိတွေ့ပွတ်သပ်မှုမှ အားအင်များက ပျော့သွားသလို...။
ခဏအကြာမှာတော့ ကျွန်တော် လုံးဝမရတော့ဘဲ အောက်ဘက်မှာ ပြိုလဲကျသွားသည့်အထိ...။ ထိုအချိန်မှ အစ်ကိုက...
"ငြိမ်ငြိမ်လေး... နားနေနော်... ငါ လုပ်တာ ခံရမယ့် ငါ့မိန်းမအလှလေး...."
အစ်ကိုကတော့ ထိုစကားနောက် ကျွန်တော့်ကို သဘောကျစွာ ကြည့်ပြီး ထွက်သွားလေပြီ...။ ကျွန်တော့်မှာတော့ အစ်ကို ကိုယ်တိုင်နှယ်ထားသည့် အရာအဖြစ် ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှ အကျီ်ကြယ်သီးများက ပြုန်းကာ အကျီ်အကုန်လုံးက နွမ်းကြေနေသည်....။
"အစ်ကိုက.... တအားညစ်ဗျာ..."
မကြာမီပင် အိမ်ထဲသို့ စပါးဝယ်သည့် ကားတစ်စီးက လာလေပြီ...။ ထိုအချိန်မှာတော့ ရေကန်နားမှာ ရှိနေသည့် အစ်ကိုက စပါးဝယ်သည့် အဖွဲ့များဖြင့် စကားစမြည်ပြောနေကြသည်...။
ဟင်...
အစ်ကိုက သူ့ခေါင်းပေါ်မှာ သိုင်းချည်ထားသည့် အရာ...
ထိုအရာက ကျွန်တော့်အကျီ်...။
ကျွန်တော့်အကျီ်ကို ခေါင်းပေါ်မှာ သိုင်းကာ စည်းနှောင်ထားသည်...။ အပေါ်မှ လက်ရှည်ဖြင့်ပင် ရှိနေပြီး ရှည်လျားပြီး ကျွန်တော့်နှင့်ယှဥ်လျှင် ထွားကျိုင်းနေသည့် အစ်ကို့ကို ဘယ်လိုမှ မနိုင်...။
အစ်ကိုကတော့ ထိုစပါးလာဝယ်သည့် ပွဲစားများဖြင့် လက်နှစ်ဖက်ကို ခါးထောက်ကာ ရယ်ရယ်မောမော ပြောနေပြီး သူ့အကြည့်များက ကျွန်တော့်ဆီ ခဏ ခဏ...။
ကျွန်တော့်မှာတော့ စိတ်ဆိုးပြီး မမြင်ချင်ယောင် ဆောင်နေပေမယ့် အစ်ကို့ကို မကြည့်ဘဲနဲ့ မနေနိုင်....။
အစ်ကိုက ဘာကြီးမှန်း မသိဘူး...။
ညပိုင်း ၆နာရီ...
စပါးများက အတော်လေး ချင်တွယ်ရပြီး ညနေ နေစောင်းကာမှ ပြီးသည်....။ အစ်ကိုကတော့ ရေချိုးပြီး ... ကျွန်တော်နှင့်အတူ ထမင်းစားဖို့ ပြောထားသည်....။
ကျွန်တော်က နေ့လည်က အစ်ကိုလုပ်သည့် ကိစ္စကို မကျေနပ်လို့ ကောက်ချင်တာမို့ ရေချိုးနေသည့် အစ်ကို့ကို မစောင့်တော့ဘဲ အရီးလေးတို့နှင့် ထမင်းစားဖို့ ပြင်နေမိသည်....။
ထိုအချိန်မှာတော့ အရီးလေးတို့က အရင်ဦးစွာ ထမင်းစားလို့ ပြီးသွားပြီး စားပွဲဝိုင်းမှာ အိမ်ကို လာစားသည့် အစ်မတစ်ချို့သာ ကျန်တော့သည်....။
အရီးလေးကတော့ ကျွန်တော်လာသည်နှင့် သူ့သားဖြစ်သူကို လှမ်းကြည့်ကာ ထိတ်ထိတ်ပြာပြာ ဖြစ်သွားပြီး....
"ပျိုးငယ်... အငယ်လေး... မင်း အိမ်ကပစ္စည်းတွေကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ရှိနေစေချင်လို့လားဟင်?"
အရီးလေးပြောတာက သူ့သားအကြောင်းကို ပြောတာပင်.... ။ သူ့သားက အခုနောက်ပိုင်း အတော်လေးကို ကျွန်တော့်ကို အပျောက်မခံနိုင်တာက ပိုဆိုးလာသည်...။ ထမင်းစားရင်တောင် သူဘယ်လောက်ဆာဆာ ကျွန်တော်ပါမှ စားတတ်တာပင်....။
အရီးလေးကတော့ ထိတ်ထိတ်ပြာပြာဖြင့်ပင် ရင်ဘတ်ကို ဖိနှိပ်ကာ အိမ်အောက်က လုပ်လက်စ အလုပ်တို့ကို ပြန်လုပ်ဖို့ ပြင်နေသည်...။
ထိုအချိန်မှာပင် ရေချိုးပြီးပြန်လာသည့် အစ်ကိုက မီးဖိုခန်းထဲသို့ ဝင်လာသည်...။ အစ်ကိုလာတော့ တစ်ချို့အစ်မများက ထမင်းပန်းကန်များကို ကိုင်ကာ မြန်မြန်စားသောက်ပြီး အပြင်သို့ ထွက်သွားလေပြီ...။
ထိုအချိန်မှာပင် အစ်ကိုက...
"ပျိုးငယ်..."
"........"
အစ်ကိုခေါ်နေတာ ကြားပေမယ့် မထူးမိတော့...။ ထိုအရာကိုပင် အစ်ကိုက အနည်းငယ် ပေါက်လာသည် ထင်သည်....။
"မကောက်နဲ့... အဲ့လိုကောက်မနေနဲ့... ။ ငါ ထမင်းဝိုင်းလည်း မချန်ဘူးနော်... ဆွဲဖက်နမ်းပစ်မှာ...။"
"........"
ဟုတ်တယ်....
လုပ်ချင်တာ လုပ်ပြီး မချော့လို့ ရမလား? ဘယ်တော့မှ အစ်ကိုက ပျိုးငယ်ကို စိတ်ရှည်ရှည် မချော့...။
မရဘူး ဒီတစ်ခါတော့ အချော့ခံမှ ရမယ်...။
တင်းထားရမယ်...
အစ်ကို့ရဲ့ ထိုစကားနောက်မှာတော့ ကျွန်တော်နှင့်အတူ စားပွဲမှာ ကျန်ခဲ့သည့် အစ်မက ထ ရတော့မလို... ထိုင်ရတော့မလိုပင်....။
ကျွန်တော်က ဘာမှမပြောဘဲ နေစဥ်ခဏမှာတော့ အစ်ကိုက ကျွန်တော့်ဘေးအနားထိုင်သည်...။ ထို့နောက် ကျွန်တော့်ကို ပွေ့ချီပြီး ကျွန်တော့်လည်တိုင်မှ ဖက်ကာ ဇွတ်အတင်း နမ်းရှိုက်လေတော့သည်...။
ထိုအချိန်မှာတော့ ကျွန်တော်နှင့်အတူ ရှိနေသည့် အစ်မက အပြင်သို့ ကသုတ်ကရက် ထွက်သွားရလေသည့်အထိပင်...။
"အစ်ကို... ဖယ်ဦးလေ... ဒီအတိုင်း ထမင်းက စားလို့ မရဘူး...။"
သူ့စိတ်ကြိုက် နမ်းတာခံရပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲက ဖယ်ထုတ်ဖို့ ပြောမိစဥ်မှာတော့ အစ်ကိုက လုံးဝလွှတ်မပေး...။
မီးဖိုအခန်းထဲမှ ပန်းကန်တစ်ချို့ အောက်သို့ ကျသံများကြောင့် မီးဖိုခန်းဘက် ကြည့်လိုက်မိသည့် အိမ်ကို အလုပ်လာကူလုပ်သည့် ရွာထဲက မိန်းကလေးတစ်ယောက်....
"အရီးလေး... အစ်ကိုဦးက..."
"အေး... မသိချင်ယောင်ဆောင်နေ... အဲ့ဒါ သူ့မိန်းမ ကောက်နေလို့ ချော့နေတာ...။"
"ဒါပေမယ့် အရီးလေးရယ်... ကိုဦး ကောက်လို့ ချော့တာကြီးက ကြောက်စရာကြီး..."
"ဟဲ့... အဲ့ဒါ သူချစ်တဲ့သူမိုလို့ အဲ့လောက်ကြမ်းတာ... နင်တို့ကိုဆို ခေါင်းထဲတောင် ရှိမှာမဟုတ်ဘူး..."
"အမလေး... ဟုတ်ပါ့... ဓားကြီး တသသ နဲ့ ကျုပ်တို့ကိုဆို အသားလွှာများ လုပ်ပစ်လိုက်မလားပဲ..."
နာရီအနည်းငယ် အကြာ...
"ဘာ! အမလေး ကျောင်းတက်သွားဖို့ကို ပျိုးငယ်ကို ခေါ်သွားမယ် ဟုတ်လား? ပျိုးငယ် သဘောထားကိုလည်း မေးပါဦးဟယ်...။ သူက ကျောင်းတက်ရဦးမှာမလား?"
ထမင်းစားပြီး မကြာသည့်အချိန်မှာပင် ကျောင်းတက်ဖို့ လာပြောသည့် သားဖြစ်သူ ငဦး...။ သူ့ဘေးနားမှာလည်း သူ့သည်းသည်းလှုပ်က တပါတည်းပင်....။
ထိုအချိန်မှာတော့ ပျိုးငယ်ကပါ အလိုတူ အလိုပါအဖြစ်နဲ့...။
"ပျိုးငယ်... အဝေးသင်ပဲ တက်တော့မယ်... ။ ပျိုးငယ် အစ်ကိုနဲ့ မခွဲချင်ဘူး..."
"အမလေး... အငယ်လေး... မင်း တကယ် ပြောနေတာလား? ငဦး... အငယ်လေးကို တကယ်ခေါ်သွားမှာလား?"
"ဟုတ်တယ်...ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"အမလေး အမလေး... မလုပ်ပါနဲ့အေ... ။ ဒီမှာတောင် တုတ်ဆွဲ ဓားဆွဲနဲ့... မဖြစ်သေးပါဘူး...။ ထည့်လို့မရဘူး..."
"အမေ မထည့်လည်း သူ့ကိုတော့ ခေါ်သွားမှာပဲ...။"
"ဒါဆို မဟုတ်တော့ဘူး... မင်းနောက်ကို အငယ်လေးကို ထည့်ဖို့ဆို တင်ရမြှောက်ရဦးမှာ..."
ထိုအချိန်မှာတော့ သားဖြစ်သူက မိမိကို မျက်မှောင်ကျုံ့ကာ ကြည့်လာပြီး...
"အမေ... ကျုပ်က သူ့ကို သတ်မှာမလို့လား?"
"ဟဲ့... ပြောလို့ရမို့လို့လား? သူ လိုက်ဖို့ကို သူအိမ်ကို အရင်မေးရဦးမယ်...။ မတော်တဆ လက်လွန်သွားရင် မကောင်းဘူး... အရင်တစ်ခါ အခန်းထဲ ပိတ်ထားတုန်းက အတော်လေး ဆိုးဝါးသွားတာ...။ သူတို့လည်း စိုးရိမ်မှာပဲလေ...။ ဒါနဲ့ မင်းက သွေးတွေ ပေလာတယ်... ကျွတ်မဲတွေ ယူလာတယ်... ထမင်းကိုလည်း တစ်ယောက်စာ ယူယူသွားတယ်... ။ ငါတို့က ပျိုးငယ်သေသွားပြီ ထင်တာ... အခုက ပျိုးငယ်ဆီမှာ ဘာဒဏ်ရာမှာလဲ မရှိဘဲ မင်းမှာပဲ ရှိနေတာ...."
ထိုအချိန်မှာတော့ သားဖြစ်သူက ပါးစပ်ပိတ်သွားပေမယ့် အငယ်လေးကတော့ သူ့အမျိုးသားကို ကြည့်ကာ တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး...
"အဲ့ဒါက အစ်ကိုက ပျိုးငယ်ကို ဘာမှမလုပ်ပါဘူး...။ သူ့ကိုယ်က သွေးတွေက အစ်ကိုက သူ့ဘာသာ သူ့ဒေါသတွေကို ဖြေဖျောက်ဖို့အတွက် လုပ်ထားတာ...။ အဲ့ဒါကြောင့် အစ်ကိုက သွေးစွန်းတာ... ကျွတ်မဲက အစ်ကိုက ထမင်းကျန်တွေ ပစ်တာပါ...။ ပြီးတော့ ထမင်းတစ်ယောက်စာကလဲ ပျိုးငယ်ကပဲ စားတာ... အစ်ကိုက လုံးဝမစားဘူး... အဟင်း... တကယ်တော့ အစ်ကိုက ပျိုးငယ်ကို ထိခိုက်အောင် မလုပ်ပါဘူး...."
တစ်ယောက်က ဆိုးတယ်လို့ ပြောတာကို တစ်ယောက်က ဖာထေးနေသည်...။ ငဦးကလည်း လုပ်ချင်မိရင် တားမရ... ဒါတောင် အလှလေးက လိုက်မယ်ဆိုတော့... လုံးဝ တားရမှာ မဟုတ်တော့....။
"အငယ်လေး... အမေက မင်းအတွက် ပြောနေတာ...။ ဟိုကျရင် ဒီအဆိုးကောင်နဲ့ နှစ်ယောက်တည်း နေရမှာ... မဖြစ်လောက်ဘူးနော်...။ တော်ကြာ တစ်ခုခု ဖြစ်သွားရင် မကောင်းဘူး...။"
မိမိက တားပေမယ့်... သားဖြစ်သူ၏ အသည်းကညှာကတော့ဖြင့်...
"စိတ်ချ... ပျိုးငယ် အာမခံ ပါတယ်... အစ်ကိုက ပျိုးငယ်ကို ဘာမှထိခိုက်အောင် မလုပ်ပါဘူး..."
သူ့လက်မကို ထောင်ကာ အပြုံးလေးနဲ့ သူ့လူကို ထောက်ခံနေတာ...။
သြော... ဒီကလေး ကိုယ့်အန္တရာယ်ကို မမြင်ဘူးလား?
ဟိုရောက်ရင် ထိခိုက်မယ့် အရာဆိုတာ... သူ့ကို ငဦးက အသေသတ်မှာကို ဆိုလိုတာ မဟုတ်...
ဘယ်သူမှ မရှိ... အနှောက်အယှက် ကင်းကင်းနဲ့... သူ့စိတ်ကြိုက် လုပ်တော့မှာ မသိတာလား?
ဒီကလေးကတော့ ကိုယ့်အန္တရာယ်ကို မမြင်တာပဲ...။
ငြင်းဟ... ငြင်း...
မငြင်းရင်... ငဦးက မင်းကို စိတ်ကြိုက် ကိုင်တွယ်တော့မှာ...။ ကြာရင် မင်းက ပရုတ်လုံးလို လုံးပါး ပါးမည့်အရေး....။
ည ၉နာရီ..
ညစာ စားပြီး ခြေလက်ဆေး၊ ကိုယ်ရည်လက်ရည်သပ်ပြီး နားနေသည့် အချိန်ဖြစ်သည်...။ ထိုအချိန်မှာပင် အစ်ကိုတို့အိမ် အရှေ့ဘက်က အလှူပွဲတစ်ခုက ဆိုင်းတစ်ချို့ ပါသလို... ပျော်ပွဲ ရွှင်ပွဲလိုလို အသံများကြောင့် ကျွန်တော် အဲ့ဒီနေရာကို သွားချင်သည်...။
ဒါပေမယ့် အစ်ကို့ကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့လက်ထဲက ဖုန်းတစ်လုံးကို ကိုင်ကာ ကြည့်နေသည်...။ သေချာသလောက်ကတော့ ထိုကဲ့သို့ လူများသည့် နေရာကို အခုလို ညဆိုတာထက် နေ့ပိုင်းတောင် သွားခိုင်းမှာ မဟုတ်....။
"အစ်ကို... ပျိုးငယ်လည်း သွားမယ်လို့... ပျိုးငယ်လည်း သွားချင်တယ်လေ..."
အစ်ကိုကတော့ အပေါ်မှ တီရှပ် အကျီ်ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနှင့် အောက်ဘက်မှ အိမ်နေရင်း တစ်ခါတစ်လေဝတ်သည့် ဂျင်းဘောင်းဘီဖြင့် ဖြစ်သည်။ ပုံမှန်အတိုင်းဆို ပုဆိုးဖြင့် နေပေမယ့် အခုက လောလောဖြင့် တွေ့ရာဝတ်ခဲ့ပုံရသည်...။
"မသွားရဘူး..."
အစ်ကိုက သူ့ဖုန်းကို ကြည့်ရင်းမှ ပြောလာသည်။
"မရဘူး... ပျိုးငယ် ပွဲကြည့်ရတာ ကြိုက်တယ်... သွားမှာပဲ...။"
"မင်းကို ပြောမရဘူးလား ပျိုးငယ်?"
ထိုစကားအဆုံးမှာတော့ သူ့လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ပင် သူ့ညာဘက်ပေါင်ပေါ်သို့ ပျိုးငယ် လည်ဂုတ်ကို ကိုင်ကာ... တင်ပြီး နေခိုင်းသည်...။
ပျိုးငယ်မှာတော့ အစ်ကို့အရာနဲ့ မထိဖို့ ကြိုးစားပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး နေပေမယ့် အစ်ကိုကတော့ ခဏအကြာမှာ ကျွန်တော့်ခေါင်းမှ လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ပင် ကိုင်ကာ သူ့အရာပေါ်သို့ ရွေ့ပြီးသည်နှင့်...
"... မင်း ခဏ ခဏ ထိန်းခဲ့တဲ့ အရာလေ... အခုမှ ဘာဖြစ်တာလဲ?
Your mouth at here."
ချက်ချင်း အလှတရား၊ ကြောက်ရွံ့မှုနှင့်အတူ ရှက်ရွံ့မှု ရောထုံနေသည့် အရာများ... ခေါင်းလျှော်ပြီးကာစမို့ အောက်သို့ ဖြန့်ချထားသည့် ဆံပင်ရှည်များက သူ့ကျောပြင်တစ်ဝိုက်ဝေ့ဝဲနေသည်...။
နားမှာ ညှပ်ပန်ထားသည့် ဇွန်ပန်းခိုင်လေး
နှင့်အတူ ပါးပြင်မှ သနပ်ခါးဝါဝါလေးက ပဏာသင့်သည်...။
ဒီလောက် အူယားစရာ ကောင်းတာကိုကွာ...
ငါက အပြင်ကို လွှတ်စရာလား?
အတင်း အနိုင်ကျင့်လိုက်ရင်လည်း သနပ်ခါးနှင့် ပန်းပွင့်တွေက ကြွေဦးမည်...။
"အစ်ကို..."
"this is your Dad, pyo nge..Hk!"
အစ်ကိုက ကြောက်စရာကောင်းလာသည့် အပြုံးတစ်ချက်ဖြင့်ပင် ပြောလာချိန်မှာတော့... ကျွန်တော်လည်း နေစရာမရှိတော့....။
"အစ်ကို... အခု...အခုမှ ပျိုးငယ်... သနပ်ခါးလိမ်းထားတာ...။ မဖျက်ပါနဲ့လို့..."
အလောတကြီး တောင်းပန်လိုက်ပေမယ့် သိပ်ကို နောက်ကျခဲ့ပြီး ဖြစ်သည်...။ အစ်ကိုက သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ တီရှပ်ကို နောက်ကျောဘက်မှ ဆွဲယူကာ ချွတ်လာပြီး ကျွန်တော့်ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်လုံး စည်းနှောင်လာသည်....။
"ဘယ်သူက အဲ့ဒီနေရာကို သွားချင်နေတာလဲ ဟမ်?"
ပထမဆုံး အစ်ကို့ရဲ့ အနိူင်ကျင့်မှုကြောင့် နားမှာ ညှပ်ပန်ထားသည့် ဇွန်ပန်းခိုင်လေးက အစ်ကိုဖိချေရာနောက် အစိတ်စိတ်အမွှာမွှာ.... ။
"အစ်ကို...."
Thursday:April: 4:18:2024:23:20PM
N- ဘယ်လိုလဲ ပျင်းနေကြပြီလား?
Unilife ဖြုတ်ထားရင်တော့ မြန်မြန် ပြီးလို့ရတယ်ဗျ...။
ကဲ ဒါကတော့ update နောက်ဆုံးပိုင်းပါ...။ ကျန်တဲ့ fictionတွေ ဘက်ကိုလည်း လှည့်ရဦးမှာမို့ပါဗျ...။
{Zawgyi}
... မေကာက္နဲ႕... အဲ့လိုေကာက္မေနနဲ႕...
ငါ ထမင္းဝိုင္းလည္း မခ်န္ဘူးေနာ္...
ဆြဲဖက္နမ္းပစ္မွာ...
***
တစ္ပတ္မွ် ၾကာေသာအခါ...
ဒီအေတာအတြင္း ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျဖစ္သြားခဲ့သည္...။ အစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာတင္ ေဒါက္တာမင္းမ်ိဳးႏြယ္ကို သူ႕ကိုယ္သူ သတ္ေသဖို႔ ေျပာၾကားသည္...။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေဒါက္တာမင္းမ်ိဳးႏြယ္က အဲ့ဒီဓားျဖင့္ပင္ သူ႕လည္တိုင္ကို ျဖတ္ေတာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့သည္...။ အဲ့ဒီေန႕က..
"သတ္လိုက ေသမယ္ဆို... ေသလိုက္ေတာ့ေလ!!!"
အစ္ကိုက ေအာ္ဟစ္ကာ ေျပာၾကားေလေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း အစ္ကို႔ရင္ခြင္ထဲမွာ ရွိေနရင္းမွ နိုးလာခဲ့မိသည္...။ ျမင္ကြင္းက မသည္းမကြဲ ရွိေနဆဲမွာပင္ ႐ုတ္တရက္ ေဒါက္တာကို ေတြ႕လိုက္ရသည့္ အေနအထားေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အစ္ကို႔ရင္ခြင္ထဲမွာ ထ ကာ အစ္ကို႔ကို ၾကည့္လိုက္မိသည္....။
"အစ္ကို..."
ကြၽန္ေတာ္က ခပ္ဖြဖြ ေခၚလိုက္ေပမယ့္ အစ္ကိုကေတာ့ လုံးဝကို သူ႕ဦးတည္ခ်က္က တစ္ခုတည္း...။ သူ႕အၾကည့္က အျပစ္သားကို အျပစ္နာခံဖို႔ အမိန့္ေပးေနသလိုပင္....။
မလြန္သင့္တာေတြ မလြန္ဖို႔ အစ္ကို႔လက္ေမာင္းကို ကိုင္ကာ အနည္းငယ္ လႈပ္ခါလိုက္ေပမယ့္.... အစ္ကို႔ဘက္က...
"အခုထိ မေသေသးဘူးလား!!!"
အစ္ကိုက ေအာ္ဟစ္လိုက္သည့္ အသံေနာက္မွာေတာ့ ေဒါက္တာက သူ႕လည္ပင္းကို ဓားသြားေပၚ တင္ေစသည္....။ ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို အစ္ကိုက သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ပင္ ဖိပိတ္ထားသည္...။
"လည္ပင္းက လြဲရင္ က်န္တဲ့ေနရာေတြကို အသက္ဆုံးရႈံးဖို႔အတြက္ ေ႐ြးခ်ယ္နိုင္တယ္..."
ထင္တာေတာ့ လည္ပင္းဆိုတာက ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ျဖတ္ေတာက္ခဲ့ဖူးသည့္ ဒဏ္ရာျဖစ္လို႔ ထင္သည္...။ ၾကာေတာ့ အဆင္မေျပေတာ့... အစ္ကို႔ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး...
"မဟုတ္..မဟုတ္ဘူး... ေဒါက္တာ မလုပ္ပါနဲ႕...။ အစ္ကို အဲ့လိုလုပ္ခိုင္းလို႔ မရဘူးေလ...။ "
ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ အစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို အၾကည့္စူးစူးျဖင့္ပင္ စိုက္ၾကည့္လာသည္...။
"သူက မင္းကို ထိတာေနာ္ ပ်ိဳးငယ္...။ မင္းက ငါကိုယ္တိုင္ မလုပ္နဲ႕ဆိုလို႔ အခု မလုပ္ဘူးေလ...။ ဒါေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္ေတာ့ သုတ္သင္လို႔ ရတယ္မလား?"
"အစ္ကို... ပ်ိဳးငယ္ေျပာတာ နားေထာင္ပါ..။ ပ်ိဳးငယ္ သူ႕ကို ခြင့္မလႊတ္ဘူး... ဒါေပမယ့္ ဒီလိုက်ေတာ့လည္း အဆင္မေျပဘူးေလ...။"
"ကေလးေလး... မင္း သူ႕ဘက္က ကာကြယ္ေနတာလား? သူက မင္းကို အေသပါသတ္ဖို႔ လုပ္တာေနာ္...။"
"ဒါေပမယ့္... အစ္ကို... ပ်ိဳးငယ္က အဲ့လိုမ်ိဳးေတာ့ သေဘာမက်ဘဴး...။ သူ႕ကို ဒီ့ထက္ဆိုးတဲ့ အျပစ္ေပးသင့္တယ္ေလ... ေသသြားရင္ ဒီေဝဒနါေတြက ခံရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး...။ သူ႕ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး ခံစားပါေစ...။"
ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ အစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လာကာ....
"ဒါဆိုရင္... ဒီမွာ ခင္ဗ်ား ဆက္ေနလို႔ရတယ္... တစ္ျခားသူေတြရဲ႕ အေျပာစကားေတြကို ခံနိုင္ရင္ေပါ့...။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုေျပာခ်င္တာက... က်ဳပ္ရဲ႕ စိတ္ဝိဉာဥ္အကုန္လုံးက ပ်ိဳးပင္ငယ္ဆီမွာပဲ ရွိေနမွာက မၿမဲျခင္းတရားေတြထဲမွာမွ ေဖာက္လြဲထားတဲ့ ေသခ်ာျခင္းပဲ...။"
ထို႔ေနာက္... ေဒါက္တာက အစ္ကို႔ေရွ႕မွ ထြက္မသြားခင္... အစ္ကိုကေတာ့....
"ေကာင္းေကာင္း ေန... ပ်ိဳးငယ္ သတိမထားမိတာနဲ႕.. ရေအာင္ လာသတ္မွာမို႔..."
အစ္ကိုက အၾကည့္စူးစူးျဖင့္ပင္ ႀကိမ္းေမာင္းလိုက္ေလသည္...။
"အစ္ကို..."
အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ ေဒါက္တာက ေျပာင္းေ႐ြ႕မိန့္နဲ႕ တစ္ျခားကို ေျပာင္းသြားသည္တဲ့...။ ၿပီးေတာ့ သိပ္မၾကာပါဘူး... အဲ့ဒီေဒါက္တာက အိပ္ေဆးအလြန္အက်ံ သုံးစြဲမႈႏွင့္ ေဆး႐ုံေရာက္ခဲ့သည္တဲ့...။ အခုေတာ့ သူ႕အေျခအေန ဘယ္လိုရွိလဲ မသိေသးပါ....။
"အဲ..."
ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို စဥ္းစားေနဆဲမွာပင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ္ ထိုင္ေနရာမွ ေပြ႕ခ်ီလာသည္မို႔ ႐ုတ္တရက္မို႔ အေတြးမ်ားၿပီး လန့္သြားရသည္....။
အခုေနာက္ပိုင္း အစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ပိုၿပီး ကပ္လာသလို... အရင္တုန္းက လူျမင္ကြင္းဆိုၿပီး အနည္းငယ္ ခ်ဳပ္တည္းထားသမွ် အရာေတြကို သူစိတ္ထင္အတိုင္း လုပ္ခဲ့တာပင္...။
အခုေနာက္ပိုင္း အစ္ကို႔ေၾကာင့္ပင္ ကြၽန္ေတာ္ ရွက္ေၾကာကို ျဖတ္ထားရမွာပင္....။ အခုဆို အိမ္ကလူေတြေရာ... အိမ္ကို ခဏတစ္ျဖဳတ္ လာတဲ့သူေတာင္ အစ္ကိုႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္း သိေနၿပီ ျဖစ္သည္....။
အခုလဲ ၾကည့္ ေနာက္သီးႏွံအတြက္ စပါးက်ီကို သန့္ရွင္းေရး လုပ္ေနသည့္ လူမ်ားက အိမ္ဝိုင္းအျပည့္ ျဖစ္သည္....။ ၿပီးေတာ့ ထိုေရွ႕မွာပင္ အစ္ကိုက ေပြ႕ထားသည္မို႔... ကြၽန္ေတာ္လည္း အစ္ကို႔ကို ေျပာမရသည့္အဆုံး အစ္ကို႔ရင္ဘတ္အတြင္း တိုးေဝွ႕ကာ...
"အစ္ကို ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္? လူေတြနဲ႕ေလ... "
အစ္ကို ဂ႐ုမစိုက္သည့္ အၾကားကပင္ ကြၽန္ေတာ္က ေျပာလိုက္မိေတာ့... အစ္ကိုက ထင္ထားသည့္ အတိုင္းပင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္လာသည္....။
"မၾကာခင္... စပါးဝယ္တဲ့ သူေတြ လာေတာ့မွာ... အိမ္ေပၚမွာေန...။"
လုပ္ျပန္ၿပီ...
အစ္ကိုကေတာ့ အၿမဲတမ္းကို အခုထက္ထိကို ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္မခ်...။
"အဲ့လိုႀကီး မလုပ္ပါနဲ႕... အိမ္ေပၚက ပူတယ္ေလ...။"
အစ္ကိုက ထိုအခ်ိန္အထိ ဘာမွမေျပာေသးဘဲ... ကြၽန္ေတာ့္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္...။ ထို႔ေနာက္ အေဝးတစ္ေနရာကို ၾကည့္ၿပီးသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ....
"ဒီမ်က္ႏွာကို ငါက စြန့္ႀကဲရမွာလား?... မရဘူး ပ်ိဳးငယ္...။"
အစ္ကိုက အၿမဲတမ္း အဲ့လိုပင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အခုေနာက္ပိုင္း ႐ြာထဲကိုေတာင္ သူမပါရင္ မသြားခိုင္းေတာ့...။
ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုလည္း ဘယ္သူ႕ကိုမွ အျမင္မခံနိုင္ေတာ့...
အစ္ကိုက ဘာျဖစ္ေနလဲ မသိ...။
"အစ္ကိုက... ဘာမွန္းမသိဘူး...။ ပ်ိဳးငယ္က ဘယ္မွာေနရမွာလဲ?"
ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ အစ္ကိုက အသည္ယားစြာပင္ အစ္ကိုက အိမ္ေနာက္ဘက္မွ အပင္ေအာက္သို႔ ေခၚသြားေလၿပီ...။
"ငါက ေျပာရင္ နားေထာင္လိုက္... လုံးဝမထြက္လာနဲ႕...။"
"မဟုတ္ေသးပါဘူးဗ်ာ... အဲ့ဒါႀကီးက အဲ့ဒီတစ္ခ်ိန္လုံး ဒီဘက္မွာ ေနရမွာက မဟုတ္ေသးဘူးေလ...။ အစ္ကို အဲ့လိုမညစ္နဲ႕ဗ်ာ...။
ကေလးတစ္ေယာက္လိုပင္ အစ္ကို႔ဆီမွာ ဂ်စ္တိုက္မိလိုက္သည္...။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ အစ္ကို႔ကို မနိုင္မွန္းမသိေပမယ့္ နည္းနည္းေလေတာ့ အထြန့္တက္မိတာပင္....။
ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ အစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္...။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ အစ္ကိုက ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ကြၽန္ေတာ့္ခါးကို တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္လာသည္....။
ဖ်င္အက်ီ္ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေအာက္မွာေတာ့ အစ္ကို႔လက္တစ္ဖက္က တင္းၾကပ္ပိုင္နိုင္စြာျဖင့္ ရွိေနသည္...။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ အစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ့္အနားသို႔ ကပ္လာခဲ့သည္....။
ထို႔ေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္နား႐ြက္အဖ်ားကို ခပ္ဖြဖြေလး ကိုက္ကာ...
"ဝါးစား မခံနိုင္ရင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန... တစ္လုတ္စာေလး... အရိုးေတြ ခ်ိဳးၿပီး ပါးစပ္ထဲကို လုံးထည့္ရင္လည္း ခံရမွာ....။ ထြက္ရဲ ထြက္လာၾကည့္ေနာ္... ဒီေျခေထာက္ေတြကို ခ်ိဳးစရာမလိုဘဲ မသြားနိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးမွာ...။
"အစ္ကို..."
ကြၽန္ေတာ္က အထြန့္တက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ အစ္ကိုကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဇြတ္အတင္း ေပြ႕ဖက္ၿပီး အတင္းနမ္းရွိုက္ေတာ့သည္...။ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္က ေနာက္ဘက္မွ အုတ္နံရံကို မွီကာ ရွိေနသည္...။ အစ္ကို႔လက္တစ္ဖက္က ကြၽန္ေတာ့္ခါးကို ရစ္သိုင္းၿပီး က်န္တစ္ဖက္ကေတာ့ ေနာက္က အုတ္တံတိုင္းကို ေထာက္ထားသည္...။
ထို႔ေနာက္ ခါးမွသိုင္းထားသည့္ အစ္ကို႔လက္က ကြၽန္ေတာ့္အသားစိုင္ အႏွံ႕ထိေတြ႕လာသည္...။ ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ အစ္ကို႔အနမ္းမ်ားႏွင့္အတူ ထိေတြ႕ပြတ္သပ္မႈမွ အားအင္မ်ားက ေပ်ာ့သြားသလို...။
ခဏအၾကာမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ လုံးဝမရေတာ့ဘဲ ေအာက္ဘက္မွာ ၿပိဳလဲက်သြားသည့္အထိ...။ ထိုအခ်ိန္မွ အစ္ကိုက...
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး... နားေနေနာ္... ငါ လုပ္တာ ခံရမယ့္ ငါ့မိန္းမအလွေလး...."
အစ္ကိုကေတာ့ ထိုစကားေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္ကို သေဘာက်စြာ ၾကည့္ၿပီး ထြက္သြားေလၿပီ...။ ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ အစ္ကို ကိုယ္တိုင္ႏွယ္ထားသည့္ အရာအျဖစ္ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွ အက်ီ္ၾကယ္သီးမ်ားက ျပဳန္းကာ အက်ီ္အကုန္လုံးက ႏြမ္းေၾကေနသည္....။
"အစ္ကိုက.... တအားညစ္ဗ်ာ..."
မၾကာမီပင္ အိမ္ထဲသို႔ စပါးဝယ္သည့္ ကားတစ္စီးက လာေလၿပီ...။ ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေရကန္နားမွာ ရွိေနသည့္ အစ္ကိုက စပါးဝယ္သည့္ အဖြဲ႕မ်ားျဖင့္ စကားစျမည္ေျပာေနၾကသည္...။
ဟင္...
အစ္ကိုက သူ႕ေခါင္းေပၚမွာ သိုင္းခ်ည္ထားသည့္ အရာ...
ထိုအရာက ကြၽန္ေတာ့္အက်ီ္...။
ကြၽန္ေတာ့္အက်ီ္ကို ေခါင္းေပၚမွာ သိုင္းကာ စည္းႏွောင္ထားသည္...။ အေပၚမွ လက္ရွည္ျဖင့္ပင္ ရွိေနၿပီး ရွည္လ်ားၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ ထြားက်ိဳင္းေနသည့္ အစ္ကို႔ကို ဘယ္လိုမွ မနိုင္...။
အစ္ကိုကေတာ့ ထိုစပါးလာဝယ္သည့္ ပြဲစားမ်ားျဖင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ခါးေထာက္ကာ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာေနၿပီး သူ႕အၾကည့္မ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ခဏ ခဏ...။
ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ စိတ္ဆိုးၿပီး မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနေပမယ့္ အစ္ကို႔ကို မၾကည့္ဘဲနဲ႕ မေနနိုင္....။
အစ္ကိုက ဘာႀကီးမွန္း မသိဘူး...။
ညပိုင္း ၆နာရီ...
စပါးမ်ားက အေတာ္ေလး ခ်င္တြယ္ရၿပီး ညေန ေနေစာင္းကာမွ ၿပီးသည္....။ အစ္ကိုကေတာ့ ေရခ်ိဳးၿပီး ... ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ထမင္းစားဖို႔ ေျပာထားသည္....။
ကြၽန္ေတာ္က ေန႕လည္က အစ္ကိုလုပ္သည့္ ကိစၥကို မေက်နပ္လို႔ ေကာက္ခ်င္တာမို႔ ေရခ်ိဳးေနသည့္ အစ္ကို႔ကို မေစာင့္ေတာ့ဘဲ အရီးေလးတို႔ႏွင့္ ထမင္းစားဖို႔ ျပင္ေနမိသည္....။
ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ အရီးေလးတို႔က အရင္ဦးစြာ ထမင္းစားလို႔ ၿပီးသြားၿပီး စားပြဲဝိုင္းမွာ အိမ္ကို လာစားသည့္ အစ္မတစ္ခ်ိဳ႕သာ က်န္ေတာ့သည္....။
အရီးေလးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လာသည္ႏွင့္ သူ႕သားျဖစ္သူကို လွမ္းၾကည့္ကာ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာ ျဖစ္သြားၿပီး....
"ပ်ိဳးငယ္... အငယ္ေလး... မင္း အိမ္ကပစၥည္းေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ရွိေနေစခ်င္လို႔လားဟင္?"
အရီးေလးေျပာတာက သူ႕သားအေၾကာင္းကို ေျပာတာပင္.... ။ သူ႕သားက အခုေနာက္ပိုင္း အေတာ္ေလးကို ကြၽန္ေတာ့္ကို အေပ်ာက္မခံနိုင္တာက ပိုဆိုးလာသည္...။ ထမင္းစားရင္ေတာင္ သူဘယ္ေလာက္ဆာဆာ ကြၽန္ေတာ္ပါမွ စားတတ္တာပင္....။
အရီးေလးကေတာ့ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာျဖင့္ပင္ ရင္ဘတ္ကို ဖိႏွိပ္ကာ အိမ္ေအာက္က လုပ္လက္စ အလုပ္တို႔ကို ျပန္လုပ္ဖို႔ ျပင္ေနသည္...။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေရခ်ိဳးၿပီးျပန္လာသည့္ အစ္ကိုက မီးဖိုခန္းထဲသို႔ ဝင္လာသည္...။ အစ္ကိုလာေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕အစ္မမ်ားက ထမင္းပန္းကန္မ်ားကို ကိုင္ကာ ျမန္ျမန္စားေသာက္ၿပီး အျပင္သို႔ ထြက္သြားေလၿပီ...။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အစ္ကိုက...
"ပ်ိဳးငယ္..."
"........"
အစ္ကိုေခၚေနတာ ၾကားေပမယ့္ မထူးမိေတာ့...။ ထိုအရာကိုပင္ အစ္ကိုက အနည္းငယ္ ေပါက္လာသည္ ထင္သည္....။
"မေကာက္နဲ႕... အဲ့လိုေကာက္မေနနဲ႕... ။ ငါ ထမင္းဝိုင္းလည္း မခ်န္ဘူးေနာ္... ဆြဲဖက္နမ္းပစ္မွာ...။"
"........"
ဟုတ္တယ္....
လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ၿပီး မေခ်ာ့လို႔ ရမလား? ဘယ္ေတာ့မွ အစ္ကိုက ပ်ိဳးငယ္ကို စိတ္ရွည္ရွည္ မေခ်ာ့...။
မရဘူး ဒီတစ္ခါေတာ့ အေခ်ာ့ခံမွ ရမယ္...။
တင္းထားရမယ္...
အစ္ကို႔ရဲ႕ ထိုစကားေနာက္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္အတူ စားပြဲမွာ က်န္ခဲ့သည့္ အစ္မက ထ ရေတာ့မလို... ထိုင္ရေတာ့မလိုပင္....။
ကြၽန္ေတာ္က ဘာမွမေျပာဘဲ ေနစဥ္ခဏမွာေတာ့ အစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ့္ေဘးအနားထိုင္သည္...။ ထို႔ေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး ကြၽန္ေတာ့္လည္တိုင္မွ ဖက္ကာ ဇြတ္အတင္း နမ္းရွိုက္ေလေတာ့သည္...။
ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ရွိေနသည့္ အစ္မက အျပင္သို႔ ကသုတ္ကရက္ ထြက္သြားရေလသည့္အထိပင္...။
"အစ္ကို... ဖယ္ဦးေလ... ဒီအတိုင္း ထမင္းက စားလို႔ မရဘူး...။"
သူ႕စိတ္ႀကိဳက္ နမ္းတာခံရၿပီး သူ႕ရင္ခြင္ထဲက ဖယ္ထုတ္ဖို႔ ေျပာမိစဥ္မွာေတာ့ အစ္ကိုက လုံးဝလႊတ္မေပး...။
မီးဖိုအခန္းထဲမွ ပန္းကန္တစ္ခ်ိဳ႕ ေအာက္သို႔ က်သံမ်ားေၾကာင့္ မီးဖိုခန္းဘက္ ၾကည့္လိုက္မိသည့္ အိမ္ကို အလုပ္လာကူလုပ္သည့္ ႐ြာထဲက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္....
"အရီးေလး... အစ္ကိုဦးက..."
"ေအး... မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန... အဲ့ဒါ သူ႕မိန္းမ ေကာက္ေနလို႔ ေခ်ာ့ေနတာ...။"
"ဒါေပမယ့္ အရီးေလးရယ္... ကိုဦး ေကာက္လို႔ ေခ်ာ့တာႀကီးက ေၾကာက္စရာႀကီး..."
"ဟဲ့... အဲ့ဒါ သူခ်စ္တဲ့သူမိုလို႔ အဲ့ေလာက္ၾကမ္းတာ... နင္တို႔ကိုဆို ေခါင္းထဲေတာင္ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး..."
"အမေလး... ဟုတ္ပါ့... ဓားႀကီး တသသ နဲ႕ က်ဳပ္တို႔ကိုဆို အသားလႊာမ်ား လုပ္ပစ္လိုက္မလားပဲ..."
နာရီအနည္းငယ္ အၾကာ...
"ဘာ! အမေလး ေက်ာင္းတက္သြားဖို႔ကို ပ်ိဳးငယ္ကို ေခၚသြားမယ္ ဟုတ္လား? ပ်ိဳးငယ္ သေဘာထားကိုလည္း ေမးပါဦးဟယ္...။ သူက ေက်ာင္းတက္ရဦးမွာမလား?"
ထမင္းစားၿပီး မၾကာသည့္အခ်ိန္မွာပင္ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ လာေျပာသည့္ သားျဖစ္သူ ငဦး...။ သူ႕ေဘးနားမွာလည္း သူ႕သည္းသည္းလႈပ္က တပါတည္းပင္....။
ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ပ်ိဳးငယ္ကပါ အလိုတူ အလိုပါအျဖစ္နဲ႕...။
"ပ်ိဳးငယ္... အေဝးသင္ပဲ တက္ေတာ့မယ္... ။ ပ်ိဳးငယ္ အစ္ကိုနဲ႕ မခြဲခ်င္ဘူး..."
"အမေလး... အငယ္ေလး... မင္း တကယ္ ေျပာေနတာလား? ငဦး... အငယ္ေလးကို တကယ္ေခၚသြားမွာလား?"
"ဟုတ္တယ္...ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"အမေလး အမေလး... မလုပ္ပါနဲ႕ေအ... ။ ဒီမွာေတာင္ တုတ္ဆြဲ ဓားဆြဲနဲ႕... မျဖစ္ေသးပါဘူး...။ ထည့္လို႔မရဘူး..."
"အေမ မထည့္လည္း သူ႕ကိုေတာ့ ေခၚသြားမွာပဲ...။"
"ဒါဆို မဟုတ္ေတာ့ဘူး... မင္းေနာက္ကို အငယ္ေလးကို ထည့္ဖို႔ဆို တင္ရျမႇောက္ရဦးမွာ..."
ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ သားျဖစ္သူက မိမိကို မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ကာ ၾကည့္လာၿပီး...
"အေမ... က်ဳပ္က သူ႕ကို သတ္မွာမလို႔လား?"
"ဟဲ့... ေျပာလို႔ရမို႔လို႔လား? သူ လိုက္ဖို႔ကို သူအိမ္ကို အရင္ေမးရဦးမယ္...။ မေတာ္တဆ လက္လြန္သြားရင္ မေကာင္းဘူး... အရင္တစ္ခါ အခန္းထဲ ပိတ္ထားတုန္းက အေတာ္ေလး ဆိုးဝါးသြားတာ...။ သူတို႔လည္း စိုးရိမ္မွာပဲေလ...။ ဒါနဲ႕ မင္းက ေသြးေတြ ေပလာတယ္... ကြၽတ္မဲေတြ ယူလာတယ္... ထမင္းကိုလည္း တစ္ေယာက္စာ ယူယူသြားတယ္... ။ ငါတို႔က ပ်ိဳးငယ္ေသသြားၿပီ ထင္တာ... အခုက ပ်ိဳးငယ္ဆီမွာ ဘာဒဏ္ရာမွာလဲ မရွိဘဲ မင္းမွာပဲ ရွိေနတာ...."
ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ သားျဖစ္သူက ပါးစပ္ပိတ္သြားေပမယ့္ အငယ္ေလးကေတာ့ သူ႕အမ်ိဳးသားကို ၾကည့္ကာ တစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး...
"အဲ့ဒါက အစ္ကိုက ပ်ိဳးငယ္ကို ဘာမွမလုပ္ပါဘူး...။ သူ႕ကိုယ္က ေသြးေတြက အစ္ကိုက သူ႕ဘာသာ သူ႕ေဒါသေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔အတြက္ လုပ္ထားတာ...။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အစ္ကိုက ေသြးစြန္းတာ... ကြၽတ္မဲက အစ္ကိုက ထမင္းက်န္ေတြ ပစ္တာပါ...။ ၿပီးေတာ့ ထမင္းတစ္ေယာက္စာကလဲ ပ်ိဳးငယ္ကပဲ စားတာ... အစ္ကိုက လုံးဝမစားဘူး... အဟင္း... တကယ္ေတာ့ အစ္ကိုက ပ်ိဳးငယ္ကို ထိခိုက္ေအာင္ မလုပ္ပါဘူး...."
တစ္ေယာက္က ဆိုးတယ္လို႔ ေျပာတာကို တစ္ေယာက္က ဖာေထးေနသည္...။ ငဦးကလည္း လုပ္ခ်င္မိရင္ တားမရ... ဒါေတာင္ အလွေလးက လိုက္မယ္ဆိုေတာ့... လုံးဝ တားရမွာ မဟုတ္ေတာ့....။
"အငယ္ေလး... အေမက မင္းအတြက္ ေျပာေနတာ...။ ဟိုက်ရင္ ဒီအဆိုးေကာင္နဲ႕ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနရမွာ... မျဖစ္ေလာက္ဘူးေနာ္...။ ေတာ္ၾကာ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားရင္ မေကာင္းဘူး...။"
မိမိက တားေပမယ့္... သားျဖစ္သူ၏ အသည္းကညွာကေတာ့ျဖင့္...
"စိတ္ခ်... ပ်ိဳးငယ္ အာမခံ ပါတယ္... အစ္ကိုက ပ်ိဳးငယ္ကို ဘာမွထိခိုက္ေအာင္ မလုပ္ပါဘူး..."
သူ႕လက္မကို ေထာင္ကာ အၿပဳံးေလးနဲ႕ သူ႕လူကို ေထာက္ခံေနတာ...။
ေၾသာ... ဒီကေလး ကိုယ့္အႏၱရာယ္ကို မျမင္ဘူးလား?
ဟိုေရာက္ရင္ ထိခိုက္မယ့္ အရာဆိုတာ... သူ႕ကို ငဦးက အေသသတ္မွာကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္...
ဘယ္သူမွ မရွိ... အႏွောက္အယွက္ ကင္းကင္းနဲ႕... သူ႕စိတ္ႀကိဳက္ လုပ္ေတာ့မွာ မသိတာလား?
ဒီကေလးကေတာ့ ကိုယ့္အႏၱရာယ္ကို မျမင္တာပဲ...။
ျငင္းဟ... ျငင္း...
မျငင္းရင္... ငဦးက မင္းကို စိတ္ႀကိဳက္ ကိုင္တြယ္ေတာ့မွာ...။ ၾကာရင္ မင္းက ပ႐ုတ္လုံးလို လုံးပါး ပါးမည့္အေရး....။
ည ၉နာရီ..
ညစာ စားၿပီး ေျခလက္ေဆး၊ ကိုယ္ရည္လက္ရည္သပ္ၿပီး နားေနသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္...။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အစ္ကိုတို႔အိမ္ အေရွ႕ဘက္က အလႉပြဲတစ္ခုက ဆိုင္းတစ္ခ်ိဳ႕ ပါသလို... ေပ်ာ္ပြဲ ႐ႊင္ပြဲလိုလို အသံမ်ားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ အဲ့ဒီေနရာကို သြားခ်င္သည္...။
ဒါေပမယ့္ အစ္ကို႔ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕လက္ထဲက ဖုန္းတစ္လုံးကို ကိုင္ကာ ၾကည့္ေနသည္...။ ေသခ်ာသေလာက္ကေတာ့ ထိုကဲ့သို႔ လူမ်ားသည့္ ေနရာကို အခုလို ညဆိုတာထက္ ေန႕ပိုင္းေတာင္ သြားခိုင္းမွာ မဟုတ္....။
"အစ္ကို... ပ်ိဳးငယ္လည္း သြားမယ္လို႔... ပ်ိဳးငယ္လည္း သြားခ်င္တယ္ေလ..."
အစ္ကိုကေတာ့ အေပၚမွ တီရွပ္ အက်ီ္ေပါ့ေပါ့ပါးပါးႏွင့္ ေအာက္ဘက္မွ အိမ္ေနရင္း တစ္ခါတစ္ေလဝတ္သည့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီျဖင့္ ျဖစ္သည္။ ပုံမွန္အတိုင္းဆို ပုဆိုးျဖင့္ ေနေပမယ့္ အခုက ေလာေလာျဖင့္ ေတြ႕ရာဝတ္ခဲ့ပုံရသည္...။
"မသြားရဘူး..."
အစ္ကိုက သူ႕ဖုန္းကို ၾကည့္ရင္းမွ ေျပာလာသည္။
"မရဘူး... ပ်ိဳးငယ္ ပြဲၾကည့္ရတာ ႀကိဳက္တယ္... သြားမွာပဲ...။"
"မင္းကို ေျပာမရဘူးလား ပ်ိဳးငယ္?"
ထိုစကားအဆုံးမွာေတာ့ သူ႕လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ပင္ သူ႕ညာဘက္ေပါင္ေပၚသို႔ ပ်ိဳးငယ္ လည္ဂုတ္ကို ကိုင္ကာ... တင္ၿပီး ေနခိုင္းသည္...။
ပ်ိဳးငယ္မွာေတာ့ အစ္ကို႔အရာနဲ႕ မထိဖို႔ ႀကိဳးစားၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေနေပမယ့္ အစ္ကိုကေတာ့ ခဏအၾကာမွာ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းမွ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ပင္ ကိုင္ကာ သူ႕အရာေပၚသို႔ ေ႐ြ႕ၿပီးသည္ႏွင့္...
"... မင္း ခဏ ခဏ ထိန္းခဲ့တဲ့ အရာေလ... အခုမွ ဘာျဖစ္တာလဲ?
Your mouth at here."
ခ်က္ခ်င္း အလွတရား၊ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈႏွင့္အတူ ရွက္႐ြံ႕မႈ ေရာထုံေနသည့္ အရာမ်ား... ေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီးကာစမို႔ ေအာက္သို႔ ျဖန့္ခ်ထားသည့္ ဆံပင္ရွည္မ်ားက သူ႕ေက်ာျပင္တစ္ဝိုက္ေဝ့ဝဲေနသည္...။
နားမွာ ညွပ္ပန္ထားသည့္ ဇြန္ပန္းခိုင္ေလး
ႏွင့္အတူ ပါးျပင္မွ သနပ္ခါးဝါဝါေလးက ပဏာသင့္သည္...။
ဒီေလာက္ အူယားစရာ ေကာင္းတာကိုကြာ...
ငါက အျပင္ကို လႊတ္စရာလား?
အတင္း အနိုင္က်င့္လိုက္ရင္လည္း သနပ္ခါးႏွင့္ ပန္းပြင့္ေတြက ေႂကြဦးမည္...။
"အစ္ကို..."
"this is your Dad, pyo nge..Hk!"
အစ္ကိုက ေၾကာက္စရာေကာင္းလာသည့္ အၿပဳံးတစ္ခ်က္ျဖင့္ပင္ ေျပာလာခ်ိန္မွာေတာ့... ကြၽန္ေတာ္လည္း ေနစရာမရွိေတာ့....။
"အစ္ကို... အခု...အခုမွ ပ်ိဳးငယ္... သနပ္ခါးလိမ္းထားတာ...။ မဖ်က္ပါနဲ႕လို႔..."
အေလာတႀကီး ေတာင္းပန္လိုက္ေပမယ့္ သိပ္ကို ေနာက္က်ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္...။ အစ္ကိုက သူ႕ကိုယ္ေပၚမွ တီရွပ္ကို ေနာက္ေက်ာဘက္မွ ဆြဲယူကာ ခြၽတ္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္လုံး စည္းႏွောင္လာသည္....။
"ဘယ္သူက အဲ့ဒီေနရာကို သြားခ်င္ေနတာလဲ ဟမ္?"
ပထမဆုံး အစ္ကို႔ရဲ႕ အနိူင္က်င့္မႈေၾကာင့္ နားမွာ ညွပ္ပန္ထားသည့္ ဇြန္ပန္းခိုင္ေလးက အစ္ကိုဖိေခ်ရာေနာက္ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ.... ။
"အစ္ကို...."
Thursday:April: 4:18:2024:23:20PM
N- ဘယ္လိုလဲ ပ်င္းေနၾကၿပီလား?
Unilife ျဖဳတ္ထားရင္ေတာ့ ျမန္ျမန္ ၿပီးလို႔ရတယ္ဗ်...။
ကဲ ဒါကေတာ့ update ေနာက္ဆုံးပိုင္းပါ...။ က်န္တဲ့ fictionေတြ ဘက္ကိုလည္း လွည့္ရဦးမွာမို႔ပါဗ်...။