#បេសកម្មមួយ
#ភាគទី25
_______________________________________
ក្រឡេកមកមើលខាងផ្ទះរបស់ពូវ៉ាន់មីងចាន់វិញ។ ផ កំពុងតែអង្គុយធ្វើអ្វីម្យ៉ាងនៅក្នុងឡានរបស់គេយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់...
តុ.តុ.តុ. នៅសុខៗមានមនុស្សគោះកញ្ចក់ឡានរបស់គេ÷
«Awwសង្សាសោះស្មានតែអ្នកណា»
«អាណាសង្សាឯង?»
«គឺម្នាក់ដែលចូលចិត្តធ្វើមុខមាំៗនេះអី!»
ផនជ្រលោដៃចង់ទៅប៉ះមុខភូវីន
«កុំមកប៉ះ!»
«កំណាញ់ម្លេះធ្វើដូចមិនធ្លាប់...»
«តែហ៊ាននិយាយតទៀតយើងដាល់បែកមុខមិនខាន»
«អោយតែអូនសប្បាយចិត្តដាល់ប៉ុន្មានដៃក៏បាន»
«មុខក្រាស់!»
ថាអោយផនបែបនោះហើយភូវីនក៏ដើរចេញ÷
«អេឈប់សិន!»
«យ៉ាងមិច?»
«នំនិងទឹកយកមកអោយខ្ញុំមេនទេ?»
«ដំបូងថាយកមកអោយតែពេលនេះដូរចិត្តហើយ»
«ធ្វើបែបនិងបាបណាវើយ»
«យកទៅចឹង!»
«អេឈប់សិន!»
«យ៉ាងមិចទៀតហើយ?»
«ខុសផ្លូវហើយនិងផ្លូវចូលតើ»
«អេឈប់សិន!»
«វាយ៉ាងមិចឯងហាស?»
«ត្រូវផ្លូវហើយទៅចុះ»
«ម៉ាអាឆ្កែ!»
សរសើរផនណាស់គេជេរប៉ុននឹងហើយនៅញញឹមចេញទៀត។ ភូវីនចេញផុតផនក៏មកចាប់អារម្មណ៍និងការងាររបស់គេវិញ÷
«យើងសង្ឃឹមលើឯងហើយអាកូនពុក»
នោះគឺជាគ្រាប់បែកដែលផនផលិតដោយផ្ទាល់ដៃដោយប្រើកំប៉ុងទឹកដោះគោមកធ្វើប៉ុណ្ណោះ...
SKIP>>>
ចូលមកដល់ប្លង់មួយទៀតគឺយើងឃើញអូមកំពុងដឹកនាំប៉ូលីសមួយក្រុមតូចរៀបចំដាក់ប៉ុស្តិ៍ត្រួតពិនិត្យនៅលើផ្លូវមួយ។ រងចាំអស់កាលជាយូរបណ្ដាញបានរាយការណ៍អោយទៅអូម÷
«មានឡានមួយបានបើកចូលមកហើយទាន!»
«ទទួលបាន!»
«ឡានបើកគេចហើយទានគួរតាមដែរទេ?»
«មិនបាច់ទេគ្រាប់យ៉ាងទៅតាមគម្រោងហើយ»
ឡានដែលបានបើកគេចពួកវាប្រហែលគិតថារួចខ្លួនប៉ុន្តែវាត្រឹមតែជាក្ដីស្រម៉ៃពួកវាប៉ុណ្ណោះ ពួកវាមិនដឹងទេថាធីមរបស់យើងកំពុងរងចាំទទួលពួកវា។ នៅដែលឡានមកជិតដល់កន្លែងដែលគ្នាយើងបានពួនជុងដែលជាមេក្រុមបានបញ្ជាឡើង÷
«បាញ់!»
គ្រាប់កាំភ្លើងហោះនៅក្នុងអាកាសដោយស្នាដៃ ហ្វូត និងដាំង។ ផនបានលើកយកគ្រាប់បែកដែលគេធ្វើចេញមក÷
«ប្រាកដចិត្តទេថាប្រើការបាន?»ជុង
«ស្រេចលើទឹកដៃឯងថាបាញ់ត្រង់ឬអត់?»
ផនគប់គ្រាប់បែកសំដៅទៅកាន់ឡានជុងត្រៀមបាញ់គ្រាប់បែកនោះ...
Boom💥
គ្រាប់បែកផ្ទុះធ្វើអោយឡាននោះវេចង្កូតពួកអា2ក្បាលដែលនៅលើឡានភ័យស្លរឈាមមិនស្ទើទេ÷
«គិតយ៉ាងមិចទៅលោកបង?»
«យករបស់ចៅហ្វាយប្រើសិនទៅ!»
«មិនកើតទេបើចៅហ្វាយដឹងស្ដីអោយយើងមិនខាន»
«ហើយឯងចង់ងាប់មេន?»
នាយនោះសម្រេចចិត្តយកគ្រាប់បែកទំនើបនោះចេញមកហើយដកគន្លឹះរួចគប់សំដៅទៅកន្លែងដែលគ្នាយើងពួន។ សំណាងហើយដែលគេចទាន់មិនចឹងគ្មានសល់សាកសពទេ។ ពួកវាបានសើចឡើងព្រោះគិតថាគ្នាយើងចប់របស់វាហើយតែថា ភ្លេចភូវីនហើយមេន?
«Hey bro look at me!»
ផាំង!ព្រូស! ភូវីនមិនចេញមកពីគន្លាតណាហក់មកធាក់អា2នាក់នោះរហូតធ្លាក់ពីលើឡានភូវីនលឿនណាស់ពួកវាទប់ភូវីនមិនជាប់ទេ។ ដោយហេតុថាម្ចាស់ឡានធ្លាក់បាត់ហើយចឹងខ្ចីឡានប្រើសិន!
ភូវីនបញ្ឆេះឡានបើកទៅមុខអា2នាក់នោះខំរត់តាម។ មកដល់កន្លែងដែលគ្នាយើងពួន កម្លោះទាំង4ហក់ឡើងលើឡានយ៉ាងរហ័សជាកិច្ចបញ្ចប់ផនបានផ្ញើកាដូរមួយអោយទៅអា2ក្បាលនោះផងដែរ÷
«យកមួយគ្រាប់ទៀតទៅអាប្អូន!»
BOOM💥
ផនជុងស្មើរដៃគ្នាល្អណាស់មួយបាញ់មួយគប់អា2ក្បាលនោះខំគេចឡើងត្រឡប់ត្រឡិនពេញនិង។ ការងារសម្រេចគ្នាយើងសើចឡើងនិងទះដៃគ្នាដើម្បីអប់អរការជោគជ័យមួយនេះ...
ពួកគេបានបើកឡានដែលមានផ្ទុកអាវុធនោះឡើងមកលើកូនភ្នំមួយរងចាំអ្នកមកទទួលអាវុធទាំងនេះយកទៅ។ ជុងចុះពីលើឡានរួចទៅបើកគូទឡានក្រោយមើលឃើញថាជាគ្រាប់បែកនិងអាវុធសង្គ្រាមប្លែកៗជាច្រើន÷
«ពួកអាជូជាតិ!»
«ជូជាតិមធ្យមងំពួកវាលក់ជាតិទៀត!»
«ថ្ងៃមុខយើងនិងបាញ់បំបែកក្បាលវាដោយផ្ទាល់ដៃ!»
«ល្មមៗបានហើយពួកអ្នកស្រឡាញ់ជាតិហា៎ក្រែងពីមុនជាក្មេងពាលដើរវាយគ្នាដែរតើហី?» ដាំង
«ពីមុនគឺពីតែឥលូវកែចិត្តកែគំនិតហើយ»
ពួកគេឈរនិយាយគ្នាធម្មតាដោយមិនដឹងទេថាហ្វូតកំពុងឈរភ្លឹកដូចគ្មានព្រលឹងក្នុងខ្លួន÷
«កើតអីហ្វូត? » ដាំង
«ញ័រដៃដល់ថ្នាក់នេះឯងភ័យមេនទេ?»ភូវីន
«មេនហើយយើងមិនសូវស៊ាំនិងរឿងទាំងនេះទេធ្លាប់តែកាន់ប៊ិចកាន់សៀវភៅតែពេលនេះមកកាន់កាំភ្លើងទៅវិញ»
«បន្តិចទៀតឯងជួបច្រើនជាងនេះទៀត» ជុង
«ឯងគួរតែរឹងមាំជាងនេះបើឯងស្រឡាញ់ជាតិ បើឯងទន់ខ្សោយបែបនេះជាតិមិនត្រូវការឯងទេ!» ផន
«ទើបតែឃើញនិយាយត្រូវម្ដង» ភូវីន
«លូយអត់ចុះ?»
«ដូចach!»
ឆ្អែតទៅវិញមិនបាច់ញ៉ាំបាយទេផនញ៉ាំភូវីនជំនួសទៅហិហិយាយលេង=O
ចាំប្រហែលមួយសន្ទុះយើងឃើញអូមបើកម៉ូតូមកដល់ដែរ÷
«រៀបរយឬអត់ពួកឯង?»
«រៀបរយទំនិញទាំងអស់គឺនៅខាងក្រោយនេះ»
«ចឹងយើងហៅគេអោយមកយកហើយ!»
«តាមសប្បាយ»
អូមទាញអាយគូបរបស់គេឡើងមក÷
«សែប!មកយកវត្ថុតាងបានហើយ!»
ប្រហែលជា5នាទីក្រោយឡានមួយបានបើកចូលមក÷
«សែបជួយយកវត្ថុតាងទាំងនេះយកទៅទុកអោយស្រួលបួលផងជៀសវាងការប្លន់យកទៅវិញមនុស្សដូចពួកវាខាំមិនលែងទេ»
«ទទួលបញ្ជាលោកស្នងការ! តែថាមនុស្សទាំងប៉ុន្មាននាក់នេះជាអ្នកណាដែរទៅបាទ?»
«អស់នាទីពលរដ្ឋល្អដូចជាពួកខ្ញុំហើយសូមជំរាបលាជួបគ្នាពេលក្រោយ»
«បាទសុំអញ្ជើញ!»
End
សរសេរសារថ្មី🙂