Sproet zat net aan het ontbijt in de grote zaal toen het vriendengroepje met Ashley, Stella, Bob en Anne, tegenover haar aan de tafel kwamen zitten. Er ging een stroming vol haat door haar heen toen Ashley haar aankeek. Sproet propte voor Ashley iets kon zeggen: haar laatste hap brood met ei in haar mond, veranderde in een hond en liep naar de tafel van Zwadderich, waar ze weer in een mens transformeerde. Ze ging naast Petty zitten die wel blij was haar te zien. " Hé, gezellig!" zei ze terwijl ze de ochtendprofeet weglegde. " het ging gister niet helemaal gesmeerd tijdens vliegles begreep ik van de bloederige baron. " Nee, en die Smalhart is ook niet goed bij z'n hoofd!" zei Sproet walgend. "Je zult het niet geloven, maar ik leer wel net iets meer van hem dan de professor verweer tegen de Zwarte kunsten van vorig jaar. Hij kon niet eens een zin uitspreken zonder te stotteren. Nou zou je denken dat dat slaapwekkend was, maar het was zo vervelend dat je ook niet aan slapen toe kwam. Pure tijdverspilling als je het mij vraagt!" zei Petty met een geïrriteerde stem. " Maar hij was vast niet zo vervelend als Ashley!" Zei Sproet terwijl ze weer een vlaag van haat door haar lichaam voelde stromen. " Ze denkt dat alle Zwadderaars zoals Je-weet-wel zijn!" voegde ze eraan toe. " Dat is echt niet oké! zei Petty die gekwetst keek. " Kunnen we geen wraak nemen ofzo? Is er niet iets waar ze bang voor is of heel erg haat?" Voegde Petty eraan toe. " Ja, ze haat Zwadderaars! "En mij.." zei Sproet. " Zullen we morgen afspreken in de Zwadderich leerlingenkamer om een plan te bedenken, want dan hebben we weekend." Stelde Petty voor. " Top!" zei Sproet. De zaal begon leeg te stromen dus Sproet zei Petty gedag en keek op haar lesrooster. De eerste les was gedaanteverwisseling met de Ravenklauws. Petty was tot nu toe haar enige vriendin, maar ze zat in het tweede jaar en Sproet in het eerste jaar waardoor ze samen geen lessen hadden, dus liep Sproet meestal alleen door de gangen. Met haar hoofd gebogen naar de grond zag ze niet waar ze liep en liep ze tegen een jongen op van haar leeftijd. De jongen liet zijn boeken vallen. "Kijk uit!" snauwde ze allebei. Sproet keek in ogen die net de hare waren. Zo snel als ze kon, drukte ze zijn spullen in zijn handen en liep weg.
Toen ze na de les het lokaal verliet en op zoek was naar het lokaal van haar volgende les ' Bezweringen met de Huffelpufs ' dacht ze na over het plan. 'Was het niet een beetje kinderachtig?' dacht ze in zichzelf. Het was misschien toch niet zo'n goed idee, zou ze Petty afzeggen? Of was dat ook weer kinderachtig? Ze was natuurlijk heel boos op Ashley, maar anders zou Stella haar ook niet mogen, en Sproet begon Stella net te waarderen met een beetje hulp van Fred en George. " Nova!" hoorde ze een jongensstem gillen. Sproet draaide zich in een ruk om, maar het was te laat. Ze voelde haar rugzak afscheuren en voor ze het wist lag alles op de grond en ze hoorde het gerinkel van het glas van haar inktflesje. Alles zat onder. Ze keek naar voor en verwachtte dat Ashley achter haar stond te lachen, wat ook wel een soort van waar was, maar zij was niet de dader. Achterin de gang stond Draco versteend van schrik. " Sorry, ik wilde niet-" " Maar heb je ook nog een reden dat je wel probeerde Nova's tas kapot probeerde te toveren!" schreeuwde Carlo, die Nova aan de kant had getrokken waardoor de spreuk Sproet haar tas had geraakt. Maar op die vraag kregen ze geen antwoord. Draco keek verschrikt naar iemand achter Sproet. Ze draaide zich om en zag professor Sneep achter haar staan. " Juffrouw Tops en meneer Kannewasser, jullie helpen Juffrouw Zwarts met het opruimen van haar kapotte tas." zei hij met z'n ijzige stem. "De andere leerlingen gaan naar hun lessen." vervolgde hij zijn zin, Iedereen gehoorzaamde hem. Ashley liep haar richting in en stootte tegen haar aan, grinnikte fals en liep verder.Nova en Carlo liepen haar richting in."Laat me met rust!" siste Sproet. Carlo deinsde een stukje achteruit. Vloekend stopte Sproet haar spullen in haar tas waar ze meteen weer uit vielen. "Je mag je spullen wel in mijn tas doen," zei Nova behulpzaam. Sproets ogen spotten zowat vuur. "Ik heb geen hulp nodig," zei ze woedend terwijl ze haar boeken opraapte en inkt over haar gezicht veegde. "Je hebt wat inkt, op je neus," zei Carlo. Sproet negeerde hem en liep weg. "Nova, kan je zeggen dat ik niet bij bezweringen kom?" vroeg Sproet. Nova knikte en keek Sproet na.
Sproet rende naar de kerkers. "Petty!!" schreeuwde Sproet. Haar wanhoop kreet echode door de kerkers. Dezelfde jongen waar ze tegenaan was gelopen keek haar aan. "Wat doe jij hier?" vroeg hij. "Ik ben op zoek naar een vriendin," zei Sproet. "Petty heeft les," zei de jongen. " En jij niet zeker?" beet Sproet hem sarcastisch toe. " En dat moet jij zeggen!" zei de jongen, en hij begon te lachen. Toen Sproet hem woedend aankeek stopte hij met lachen. " Ben jij Aurora?" vroeg hij verbaasd. " Nee, ik ben Sproet! Ik haat het als mensen me Aurora noemen!" Zei ze en ze zag dat de jongen even schrok. " En trouwens, hoe weet jij mijn naam?" vroeg ze uitdagend. " Ik moet naar m'n les!" zei de jongen zenuwachtig, en hij rende weg. " Juffrouw Lupos, wat doet u hier? Moet u niet bij u les zijn?" hoorde een kalme stem achter haar zeggen. Ze draaide zich om en zag tot haar schrik Perkamentus staan, het schoolhoofd. " Ik was al naar je opzoek, Nova heeft me verteld wat er gebeurd is." vervolgde Perkamentus. "Kan ze niet voor een keer haar bemoeizuchtige kop houden?" vroeg Sproet vooral aan zichzelf. "Ik denk dat ze je wilt helpen," zei Perkamentus. "Van de wal in de sloot zeker," snoof Sproet. Perkamentus zuchtte en stak zijn hand uit naar Sproet. "Kom mee, ik wil je wat laten zien," zei het hoofd van de school vriendelijk. Sproet nam zijn hand aan en liep met hem naar zijn kantoor.
"Remus Lupos, jouw vader was vroeger ook een van mijn leerlingen," zei Perkamentus terwijl hij plaats nam aan zijn bureau. "Dus?" zei Sproet. Haar blik gleed naar de oude schoolhoofden in hun lijsten aan de muur. "Hij was een brave leerling die netjes naar zijn lessen ging en hier en daar in problemen werd gestort door zijn vrienden: Peter Pippeling, James Potter en Sirius Zwarts," Perkamentus legde nadruk op de laatste naam. "Sirius Zwarts zit toch in Azkaban?" vroeg Sproet, die naar een portret van een knokige heks keek. "Ja dat is zo, maar destijds was hij een onhandige griffoendor die in het zwerkbal team speelde op een best hoog niveau," vervolgde Perkamentus. "Waarom vertelt u mij dit?" vroeg Sproet. "Die jongen die bij je was. Dat is Oker Zwarts," zei Perkamentus. "Geen wonder dus dat hij een zwadderaar is," zei Sproet in een poging Ashley na te doen. "Hij mag dan een Zwadderaar zijn, maar hij heeft het hart van een Huffelpuf, Net als jij Sproet, jij bent toch een Griffoendor met het brein van een Zwadderaar?" vroeg Perkamentus met twinkelende oogjes. Sproet schuifelde op haar stoel. "Remus was geen Zwadderaar, hij was, in tegenstelling tot zijn beste vriend Sirius, een Griffoendor met een hart van een Huffelpuf en een brein van een Ravenklauw. Zie jij jezelf terug in hem?" vroeg Perkamentus. "Nee...Eigenlijk niet professor," mompelde Sproet. "James Potter was een Griffoendor, Peter Pippeling een Huffelpuf, hoe hij ooit in Griffoendor is gekomen is me een raadsel. En Sirius was een Griffoendor met een brein van....," Perkamentus werd onderbroken door Sproet. "Een Zwadderaar," zei ze. "Waarom vertelt u me dit? Het is me niet duidelijk!" zei Sproet. "Je moet je hersens gebruiken. Oker wist je naam toch, Aurora?" zei Perkamentus. Met een ondeugende glimlach wees hij naar de deur. Sproet stond op en liep het kantoor uit.
Halverwege een gang botste ze tegen Ashley op. "Kijk eens daar gaat een zwadderaar," zei Ashley schaterend van het lachen. Een paar omstanders lachte ook. Sproet voelde haar vuisten ballen haar snuit groeien en voor ze boe kon zeggen was ze een witte hond en vloog ze Ashely aan. Stella, die net om de hoek kwam met Fred en George, bleven beduusd staan. Bob die achter hun aan was gelopen liep tegen Fred's knieën op. "Sproet!!!" riep Nova, die probeerde om Sproet van Ashely af te trekken. Een paar Zwadderaars joelde Sproets naam door de gangen. "Pak haar!!" schreeuwde Petty boven iedereen uit. "Sproet hou op!!" riepen Nova en Stella. Sproet draaide haar hoofd naar de twee meisjes toe. Haar ogen spoten vuur en haar witte tanden flikkerde in het licht van de toortse. "Blijf met je smerige klauwen van haar af!" siste Stella woedend. Sproet gromde en sprong op het roodharige meisje af. "SPROET!!" Draco's stem liet de hele gang stil vallen. Sproet draaide zich om naar Draco. Ze trippelde naar hem toe en veranderde terug in een mens en spuugde een stuk van Stella's gewaad op de grond. Nova liep eerst bezorgd op Stella af, maar die rende bang weg voor Sproet. Nova wilde achter haar aan gaan, maar Kasper ging voor haar staan. "Je staat in de weg Nova, Ik kan geen mooie foto's maken nu," zei een kleine jongen met muis bruin haar. "Niet nu Kasper," zei Loena dromerig tegen de jongen terwijl ze rustig voor hem ging staan. Sproet duwde de kinderen om haar heen aan de kant en liep woedend weg. Flip die van haar tas op haar schouder was geklommen schudde heen en weer terwijl zijn baasje stampvoetend de slaapzalen in liep. Sproet trok woedend haar gewaad uit en schopte tegen Ashley's bed, waardoor ze haar voet bezeerde. "Ik ben zo klaar met deze school!" siste Sproet. Woedend propte ze haar hutkoffer vol zodat hij niet meer dicht paste. Ze haalde alles er weer uit en stopte het er weer in. "Ja, Duck de school!" piepte Flip. Sproet pakte zachtjes huilend haar koffer en liep naar de uitgang van de school. "Ik haat je Sproet!" zei Ashley huilend. "Wat heb ik nu weer gedaan?" vroeg Sproet vermoeid. "Speel niet de onschuld!" riep Anne boos. Delphi liep naar Sproet. "Hoe heb je dat gedaan?" vroeg ze huilend. "WAT HEB IK GEDAAN?" schreeuwde Sproet woedend. " Dat weet je best! pak je spullen maar alvast, want als je het niet erg vindt gaan we even naar Perkamentus! Reken er maar op dat het je laatste schooldag is!" riep Ashley woedend. " Ik dacht dat ik je kon vertrouwen," Delphi snikte het eruit en liep met Ashley de gang in en sloeg de hoek om. " Wat de Duck heb ik dan gedaan!!" schreeuwde Sproet naar Anne, die geschrokken naast de deur stond. " Je hebt Stella vermoord in het bos!" schreeuwde Anne, en ze rende de gang in en de hoek om.
' Wat! ' Sproet kon het niet geloven. Moet ik nu vluchten, of Stella helpen? Ik had helemaal niks gedaan! Maar wie wel...
Sproet twijfelde even, maar rende toen achter de andere het bos in. "Waar is Nova?" vroeg ze aan Delphi. "Bij Stella," zei Delphi bot. Terwijl Sproet het bos in liep, bekroop een raar gevoel haar. Ik ben eraan gewend dat ik wordt gepest en iedereen een hekel aan me heeft, maar dit is anders. Iemand heeft Stella vermoord en mij de schuld gegeven. Wie heeft er zo veel hekel aan mij dat die dit zou laten gebeuren? Ik kan eigenlijk alleen maar aan Ashley denken, maar zij is zo over haar toeren dat het onmogelijk Ashley moest zijn geweest. Wie wel? Niemand van Zwadderich, niemand van Huffelpuf en ik ken niemand van Ravenklauw behalve Loena. Oker? Hij is een zwadderaar, maar hij deed zo raar toen hij mij zag. Sproets hersens kraakte, maar konden geen oplossingen verzinnen door de informatie over Stella die ze nog moest verwerken. " Kunnen jullie even aan de kant?" vroeg de stem van Kasper Krauwel achter haar zeggen en een seconden later hoorden ze een flits"Wat is er gebeurd?" vroeg Sproet. "Daar hebben we het al over gehad!" siste Ashley boos. Nova stapte aan de kant en Sproets blik viel op Stella. Ze lag als versteend op de grond. Haar handen uitgestoken naar iets of iemand. Op haar gezicht stond een permanente blik van angst. " Jij ook snoepie?" vroeg Bob terwijl hij met een gummy beertje boven Stella's hoofd zwaaide. " Ne," mompelde hij toen hij besefte dat Stella geen antwoord gaf. Hij gooide het snoepje weg het bos in waar hij een seconde later alweer spijt van kreeg. " Snoepie!" zei hij terwijl hij keihard de richting inrende waar zijn snoepje was neergekomen."Wie kan dit hebben gedaan?"
vroeg Nova. Delphi, Anne en vooral Ashley keken woedend naar Sproet. "Wie naar een ander wijst wijst met vier vingers naar zichzelf!" gromde Sproet. Bob die kauwend op zijn snoepje waar aarde op zat, was achter Nova gestaan en probeerde nu op Sproet te wijzen zonder naar zichzelf te wijzen. "Niet letterlijk!" zei Nova toen Bobs vinger omknakte. "We moeten Stella naar de ziekenzaal brengen," zei Ashley. Nova knikte. "Ik haal Perkamentus," zei ze. "Kom Delphi, wij brengen Stella naar de ziekenzaal," zei Anne. Bob waggelde achter ze aan en liet Sproet en Ashley alleen achter. Sproet huiverde en besefte dat ze in haar oude trui met gaten buiten stond en geen gewaad droeg. Ashley keek ongemakkelijk naar Sproet en maakte een schril geluid. "Ik heb niks gedaan Ashley, je moet me vertrouwen," zei Sproet. "Jouw vertrouwen?" vroeg Ashley en ze lachte honend. "Het zal me wat. Niemand kan een zwadderaar vertrouwen. Niemand zal ooit van je houden. Niemand heeft ooit van je gehouden. Je bent niks Sproet. Je maakt jezelf alleen maar gek door jezelf te vertellen dat je wel iets bent. Doe jezelf een plezier en ga naar huis. Laat ons met rust," zei Ashley en ze liep weg. Hoewel Ashley niet haar uit had gescholden, sloegen haar woorden als een zwaard door Sproets hart. Sproet zakte op het koude mos en beet op haar lip om niet te huilen. Koortsachtig probeerde ze te bedenken wat ze moest doen. Gebruik humor, humor is een goede manier om de pijn te verbergen voor anderen, Loop weg, sta niet te lang stil, scheld iemand uit, knijp desnoods in je arm. Niks hielp en de tranen vielen onophoudelijk op de kille aarde. Zouden tranen op kunnen raken? Zou ik hier dood vriezen? Moet ik weg gaan? Laat ik me wel wegjagen? Nee! Ik laat me niet wegjagen! Sproet stond op, veegde de tranen uit haar ogen en stond op.
" Kan je even uit de weg gaan? Ik probeer wat foto's te maken," hoorde ze de stem van Kasper Krauwel horen. Voor Sproet wist wat ze moest antwoorden klonk er een flits. Sproet wilde hier nu even niks mee te maken hebben en ze liep naar de ziekenzaal.
De ziekenzaal stond vol met alle Wemels die op dit moment op Zweinstein verbleven plus Nova, Delphi, Anne, Bob en Perkamentus. "Wat moeten we doen?" "Gebeurd het weer?" "Het komt toch wel goed Perkamentus?" Een heel vragen orkest weerkaatste over de witte meuren. Toen Sproet de deuren dicht liet vallen, staarde iedereen haar aan. "Ik heb het niet gedaan," zei Sproet kalm. "Je bent onschuldig tot het tegendeel is bewezen," zei Perkamentus. "Maar Professor, het is zo duidelijk!" zeiden Percy en Ashley zeurend. Perkamentus schudde zijn hoofd. "Naar jullie leerlingen kamers en slaapzalen," zei hij. Sproet liep naar het schoolhoofd toe. "Echt Professor, ik was het niet," zei ze. Perkamentus knikte en vroeg: " Is er misschien iets wat je me wilt vertellen?" " Wat! Nee professor," Sproet schrok. Zou Perkamentus weten dat ik alleen maar gepest word, en dat ik het liefst met de eerstvolgende trein terug wil naar Remus. Bij die gedachten stonden haar ogen vol tranen en moest ze haar best doen het niet te laten merken. " Weet je het zeker?" vroeg Perkamentus kalm. " Ja professor," zei Sproet met een trillende stem. " Ga dan maar naar je slaapzaal toe." zei Perkamentus. Sproet stond op en liep naar de deur. " O, en trek je niks aan van Ashley. Beloof je me dat?" riep Perkamentus haar op een kalme toon na. Sproet probeerde te knikken en deed de grote deur achter haar dicht.
" Hé, we waren bang dat Perkamentus je naar Azkaban zou sturen en dat we je nooit meer zouden zien!" riepen de stemmen van Fred en George in koor. Sproet draaide zich om en zag dat ze naast de deur op haar hadden staan wachten. " Maar ja, dat verdient de moordenaar van ons nichtje wel!" voegde George er met een overdreven sippe uitdrukking aan toe. Sproet had de tweeling het liefste gewurgd. " IK HEB HET NIET GEDAAN!" schreeuwde Sproet vol ongeloof. "We zitten met je te dollen, Prinses," zei Fred en hij legde een hand op Sproets schouder. Sproet zuchtte. "Jullie werken me op mijn zenuwen, kunnen jullie me dus met rust laten?" gromde Sproet. George schudde zijn hoofd. "Nee, dat gaan we niet doen. Jij bent onze vriendin," zei Fred. "We gaan je opvrolijken!" zei George. "Sorry jongens nu liever niet, ga jullie zielige nichtje maar troosten" zei Sproet sarcastisch en ze liep langs hun weg. "Prinses wacht nou!" riepen de jongens in koor. Sproet negeerde ze en liep gewoon verder. Boven op de slaapzalen keken Ashley en Anne haar woedend aan. "Moordenaar!" snauwde Ashley, en dat was ook het enige wat Sproet de verdere weken van haar te horen kreeg.