"Mat! Je bent terug!" begroet hij opgewonden, want natuurlijk heeft hij andere vrienden, maar ze zijn allemaal saai in vergelijking met Matthyas.
Hij bedoelt niets tegen hen, het is gewoon dat hij en Matthyas al jaren vrienden zijn, ze zijn even slim als elkaar en ze lijken altijd op dezelfde golflengte te zitten. Ze werken gewoon goed samen. Dus hij is altijd behoorlijk teleurgesteld als de andere jongen niet op school is.
Matthyas glimlacht terug, omhelst hem met één arm en schudt dan zijn hoofd voordat zijn handen weer in zijn zakken verdwijnen en zijn schouders iets naar binnen draaien. "Ik heb maar één dag gemist," zegt hij, waarop Raoul lacht.
"Ja, maar daarna was het weekend, dus het voelt veel langer. Voel je je beter? Je was ziek, toch?" Vraagt hij terwijl ze de menigte kwebbelende kinderen het gebouw in volgen.
Zijn kleinere vriend haalt zijn schouders op. "Ja, moet een virusje geweest zijn of zo. Ik voel me nu prima," vertelt hij hem, terwijl hij de woorden zegt niet naar hem kijkend.
Raoul maakt er verder geen punt van, gewoon opgelucht dat de andere jongen terug is. "Goed. Heb je de notities die ik je stuurde bekeken? We deden constante bij natuurkunde en Engels was gewoon lezen, en de rest was gewoon wat we de rest van het trimester gaan doen, dus je moet goed zijn. Je hebt niet echt veel gemist," ratelt hij door, terwijl ze bij hun kluisjes stoppen, die gelukkig naast elkaar staan in de drukke gang.
Matthyas knikt. "Ja, bedankt. Maar ik heb mijn wiskunde huiswerk niet kunnen afmaken. Kunnen we tijdens de pauze naar de bibliotheek gaan?" Vraagt hij.
"Natuurlijk."
Raoul draait zich om en fronst naar een zesdeklasser die hen allebei voorbij loopt en tegen hen aan botst, draait zich dan weer om naar Matthyas en fronst als hij ziet dat zijn vriend zijn heup wrijft en zijn wenkbrauwen fronst. Hij bekijkt hem even met bezorgdheid van boven naar beneden, alleen voor de andere jongen weg te kijken zodra hij zijn ogen ontmoet.
"Gaat het?" vraagt hij, en Matthyas knikt opnieuw.
"Ja, prima. Liep gewoon vanmorgen tegen de hoek van de tafel aan," zegt hij met een zucht van een lach. Raoul glimlacht daar een beetje om.
"Haat het als dat gebeurt," merkt hij op, leunend tegen zijn eigen kluisje terwijl Matthyas wat boeken uit de zijne in zijn tas propt.
Raoul is niet blind - hij kan altijd zien wanneer er iets mis is met zijn beste vriend, ze zouden geen beste vrienden zijn als hij dat niet kon. Maar het voelt alsof de laatste tijd, eigenlijk al een hele tijd als hij erover nadenkt, er altijd iets is met de andere jongen. Hij is niet zo luid of zelfverzekerd als vroeger, misschien is hij zijn gebruikelijke zelf als het alleen zij tweeën zijn, maar als ze in de gangen en klaslokalen zijn.
Hij probeert het niet te forceren omdat hij de andere jongen niet wil overstuur maken, dus hij doet wat hij altijd doet om hem op te vrolijken.
"Wil je vanavond bij mij komen?" vraagt hij met een glimlach, waarop Matthyas terugkijkt van het dichtdoen van zijn tas met een knikje.
"Ja. Als dat oké is voor Koen en Robbie," zegt hij zachtjes, en Raoul lacht weer.
"Natuurlijk. Je weet dat ze van je houden. Papa denkt dat je een soort gevallen engel bent of zo -"
"Dat zou me een demon maken, daar ben ik vrij zeker van," onderbreekt Matthyas met een kleine glimlach, waarop Raoul met zijn ogen rolt en de kleinere jongen een speels duwtje geeft.
"Je weet wat ik bedoel," zegt hij, terwijl ze samen naar hun klaslokaal lopen. "Hoe dan ook, het is nog drie weken tot mijn verjaardag, en ik weet al dat papa en papa het nieuwe Lego Star Wars-spel voor me hebben gekocht, dus jij en ik moeten alle levels op het spel dat we al aan het spelen zijn afmaken voordat het zover is, dus je hebt eigenlijk geen keus," beweert hij, opgelucht wanneer Matthyas' gezicht oplicht in een meer oprechte glimlach, zijn ogen een beetje minder vermoeid terwijl hij knikt.
"Oké dan. Als je dat wilt," voegt hij eraan toe, zijn neus rimpelend.
Het gaat een tijdje makkelijker, en het is pas als ze in het derde lesuur natuurkunde zijn dat Raoul opmerkt dat zijn vriend weer verdwijnt. Ze zitten zij aan zij op de uiterst linkse rij met dubbele tafels naast de ramen van het klaslokaal die uitkijken op het schoolplein; en terwijl meneer Vos vooraan in het lokaal doorratelt over dingen die Raoul al weet van zijn extra lezen, is Matthy's aandacht gericht op het raam - hoewel Raoul zou zeggen dat zijn vriend eigenlijk helemaal niet ziet wat er buiten gebeurt, alsof hij diep in gedachten is, met gefronste wenkbrauwen, lippen naar één kant getrokken terwijl hij aan de binnenkant van zijn wang knaagt, blauwe ogen starend in het niets.
Raoul fronst, kijkend naar de wallen onder de ogen van de andere jongen en de vaagste vlek groen die hij nauwelijks kan onderscheiden langs zijn kaaklijn, zijn maag ongemakkelijk samengetrokken. Hij en Matthyas kennen elkaar sinds de peuterschool, Matthyas brengt meer tijd door bij Raoul thuis dan bij hem thuis, lijkt het vaak, maar sinds ze samen naar de middelbare school zijn gegaan, is hij afstandelijker geweest.
Gereserveerd.
Soms verdwijnt hij zelfs helemaal en moet Raoul de hele dag tegen hem praten in de hoop dat hij terugkomt. Hij weigert zelfs maar te erkennen dat ze uit elkaar aan het groeien zijn, want hoewel hij weet dat veel vrienden dat doen naarmate ze opgroeien, hij en Matthyas niet. Geen sprake van.
Hij stoot met de achterkant van zijn hand tegen het been van de andere jongen onder het bureau, forceert een glimlach wanneer Matthyas schrikt, zijn hoofd draait om naar hem te kijken met paniekerige ogen voor een moment bij snelheden waarvan Raoul verbaasd is dat ze geen whiplash veroorzaken.
Dan haalt Matthyas adem, zijn blik flitst door het lokaal alsof hij is vergeten waar hij zelfs is en zichzelf moet herinneren. Raoul probeert zijn glimlach niet te laten verzwakken.
"Je was weer afgeleid," mompelt hij, en Matthyas zakt een beetje in zijn stoel, laat de pen in zijn linkerhand vallen op de lege pagina van zijn werkboek om vermoeid in zijn ogen te wrijven.
"Sorry," mompelt hij als reactie, en Raoul is niet zeker waarom zijn beste vriend zijn excuses aanbiedt, maar hij maakt zich niet druk om hem te corrigeren, schudt gewoon zijn hoofd, kijkt hem aandachtig aan.
"Weet je zeker dat je vandaag had moeten terugkomen? Papa en papa geven me altijd een extra dag vrij, zelfs als ik me prima voel nadat ik ziek ben geweest, gewoon om zeker te zijn. Het is oké als je naar huis wilt, ik zit bij je."
"Het is goed," zegt Matthyas snel, schudt zijn hoofd, lippen trekken strak tot een soort glimlach. "Ik voel me prima. En ik kom vanmiddag naar jou toe, weet je nog? Tenzij je dat niet -"
Raoul schudt dan zijn hoofd. "Ik wil dat je komt. Ik wil alleen maar zeker weten dat je -"
"Matthyas, Raoul. Is er iets wat jullie willen delen met de klas?" onderbreekt meneer Vos, en beiden kijken ze op om de man een wenkbrauw omhoog te zien trekken, iedereen in het lokaal draait zich in hun stoelen om te staren, één of twee van de populairdere kinderen grinniken.
Raoul fronst een beetje en draait zich weer naar voren, kijkt naar Matthyas, die bloost en in zijn stoel wegzinkt.
"Nee meneer," antwoordt hij, terwijl Matthyas stil blijft.
Meneer Vos merkt de stilte van zijn vriend op en glimlacht een beetje. "Nou dan. Matthyas heeft vast geen moeite om de vraag voor mij te beantwoorden, toch?" zegt hij,
en Raoul grimast met sympathie voor zijn vriend die altijd een hekel heeft gehad aan zoveel aandacht, vooral de onvriendelijk amusante blikken van al hun klasgenoten terwijl de leraar ervoor kiest hem voor schut te zetten.
"Um, wat - wat was de vraag?" vraagt hij, zijn wangen kleuren een beetje donkerder als een nieuwe ronde gegiechel de kamer vult.
Meneer Vos zucht en schudt zijn hoofd. "Laat maar. Ik verwacht dat jullie jongens de rest van de les opletten, anders kunnen jullie het bij een nablijven inhalen," zegt hij, draait zich terug naar het bord en lijkt niet in het minst verontschuldigend voor het duidelijk vernederen van een twaalfjarige voor zijn leeftijdsgenoten.
Raoul staart naar de rug van de man voordat hij terugkijkt naar Matthyas, die zijn hoofd gebogen houdt. Niet bereid om het risico te lopen om weer te praten en berispt te worden, pakt hij zijn eigen pen op en krabbelt snel een bericht op de hoek van zijn pagina.
'Sorry,' staat er.
Matthyas kijkt ernaar voordat hij een enkel woord op zijn eigen papier schrijft, het omdraait zodat Raoul het later kan lezen.
'Prima.'
Raoul fronst een beetje bij dat, kijkt een moment naar zijn vriend voordat hij langzaam knikt. Hij heeft het gevoel dat 'prima' niet is hoe Matthyas zich voelt, maar hij dringt niet verder aan.
Omdat ze beste vrienden zijn en ze elkaar alles vertellen. Als er iets mis was, zou Matthyas het hem vertellen.
Toch?