WOULD YOU agree if I say that life is unfair?
Living in one world with two dimensions. Fortunate and unfortunate....
Soft and rough... The fortunate one would lie on their beds with soft mattress, while the unfortunate would sleep in rough beds.
Warm and cold... The fortunate one have a comfortable warm place to live when rainy days comes, while the unfortunate will settle in cold home with no other choice to pick.
Three times a day and three times in a week... The fortunate one can eat delicious meals three times a day, while the unfortunate will only have proper meal three times in a week.
Iisang mundo pero hindi lahat pare-pareho.
Iisang mundo pero hindi pareho ang istado ng mga tao. It was always been the fortunate and the unfortunate. In a world full of unfairness, the fortunate one would shine and can reach high, while the unfortunate will remain where they were stand─ on the ground.
Where do he belong...?
He consider himself a fortunate one, may not be the lucky one to have the luxury in life, but fortunate enough to have the most precious person in his life.
Masayang pinagmamasdan ng batang si Marco ang nagkakagulong mga bata dahil sa isang larong hindi niya mararanasan. Nakatayo lang siya sa bakod kasama ang dalawang kapatid at tinatanaw ang masayang mga bata na inaabot ang mga nakasabit na laruan, pagkain at pera na nakatali sa isang pabitin.
Nakatungtong pa sa isang bato ang bunso nila dahil medjo may kataasan ang bakod na semento.
Kaarawan ng anak nang ka-baranggay nila na ka-edad niya. Pero dahil salat sila sa buhay at gusgusin kung tawagin nila ay hindi sila inimbita.
“Dapat hindi muna sila tumatalon hangga't hindi pa binababa yung pabitin.” Mungkahi ng bunso niyang kapatid na lalaki na si Marlon. “Kung ako 'yan, kanina ko pa naabot yung spiderman na laruan at pera.”
Kung ako 'yan....
Kung ako 'yan...
Kung ako 'yan...
Mapait siyang natawa. It was always the word that comes out from their mouth whenever they see things they can't experience. Kung ako 'yan.
Tumawa ang pangalawa niyang kapatid na babae. “Kapag ako 'yang nandiyan, pagkain agad yung aabutin ko. Bahala na wala akong makuhang laruan basta busog.”
“Puro ka talaga pagkain, ate Maress.”
Ang masayang mukha ni Maress ang napalitan ng lungkot. “Kailan kaya tayo makakasali sa ganyan.”
Kailan? 'Yan ang hindi kayang masagot ni Marlon. But one thing, he knows he was sure. Magsisikap siya para maiahon ang pamilya niya. Hanggang maging totoo ang mga 'sana' nila.
Ginulo ni Marco ang buhok ng nakababatang kapatid. “Tara na. Uwi na tayo. Baka hinahanap na tayo ni nanay.”
His two siblings obediently followed him. Alam niyang labag sa loob nila ang umuwi pero mas lalo lang silang maiinggit kapag nagtagal pa sila 'don.
Naiingit sila hindi dahil sa hindi sila marunong makuntento. Nakakaramdam sila ng inggit dahil walang mabigat na responsibilidad na naka-atang sa balikat nila. They envy people at his age not because they have something my siblings and I don't, but rather they can experience how to be a kid and how to live like a kid.
Other kids can play whenever they want. They can experience how to be a child. They act like a child. Habang sila? Imbis na maglaro maghapon tulad ng iba, naghahanap sila ng pwedeng matrabahuan dahil kapag hindi sila magtrabaho, wala silang makakain.
Marco knows how hard it is to his siblings. Pero kahit ni minsan wala siyang narinig na reklamo galing sa mga kapatid niya kahit gaano pa kahirap ang mga araw na nagdaan para sa kanila. He never hear his siblings complaining about their status in life. Kahit nakakapagod, kahit mahirap wala siyang naririnig sa mga kapatid.
Yung responsibilidad na para sana sa ama niya, napasa sa kanya sa murang edad. Their father left them to be with a richer woman. Yung Ina nila ang tumayong nanay at tatay nila.
Kahit na hirap sila sa buhay basta magkakasama lang silang apat, sapat na 'yun para kay Marco.
“Bilhan natin ng ulam si nanay, kuya. May pera ako dito ito nalang ang gamitin. Pinaglinis ako ni ma'am Emie sa bakuran niya kahapon tapos binigyan niya ako ng bayad. Pinag-isnak niya pa ako. Sayang nga at hindi ka nakasama, 'te Maress. Madami pa naman pagkain kahapon.”
Umakbay si Maress sa bunsong kapatid. “Sinamahan ko kasi kahapon si nanay sa kabilang baranggay. Tinulungan ko sa trabaho si nanay para maka-uwi siya ng maaga at makapagpahinga.” Ngumiti si Maress. “Kapag wala tayong pasok, sasamahan ko palagi si nanay. Sabi kasi ng boss ng nanay, papaswelduhan niya din ako kapag magtrabaho ako doon.”
Isang kasambahay ang nanay niya. Mabuti at mabait ang mga amo ng nanay niya. Minsan binibigyan sila ng mga pinaglumaan na damit ng mga anak nito. Ang amo din ng nanay niya ang nagpapa-aral sa kanila.
“Dumaan muna tayo sa tindahan. Bibilhan natin si nanay ng gamot.”
Bumili muna sila ng gamot para sa nanay nila na inuubo. Pagkatapos 'nun ay bumuli din sila ng ulam para sa nanay. Ginataan na gulay at lumpia ang binili nila sa karinderya.
Nadaan nila ang basketball court. Maraming tao ang nagkukumpulan nandoon at parang nakapila. Tatlong pila. May nakakasalubong sila na kakilala at lahat yun may bitbit na supot.
Tinawag ni Marco ang kaibigan na nakasalubong. “Anong meron diyan, Ton?”
Nagkibit balikat ang kaibigan. “Hindi ko alam. Sabi ni mama pumila daw ako. 'Di ko alam kung ano 'yung pinapamigay.”
Binalingan muna ni Marco ang mga kapatid. “Mauna na kayo sa bahay. Pakainin niyo nalang si nanay. Titingnan ko lang kung ano yung pinapamigay.”
Tumango ang mga kapatid niya saka umalis para umuwi. Sila naman ng kaibigan niya tumungo sa may court. Nakita ni Marco na mahaba ang pila doon sa may nagbibigay ng supot samantalang kunti ang sa kabila nito.
Naghiwalay sila ng kaibigan. Si Ton ay pumila doon sa may supot habang siya ay dumiretso sa may kunti lang. Nakita niya na mga gamot ang pinapamigay doon.
Pinatapos muna ni Marco ang lahat ng nakapila doon.
Lumapit si Marco sa babaeng naka-upo malapit sa lamesa na may iba't-ibang klase ng gamot. Sana libre lang ito. Matagal na kasing hindi nakaka-inom ng gamot para sa ulcer ang nanay niya kaya malaking tulong na iyon kung makakahingi siya ng libre.
Nilunok ni Marco ang hiyang nararamdaman. Mukhang mayaman kasi ang babae na nandoon. Parang ka-edad na iyon ng nanay niya.
“Good morning po, ma'am.” Bati niya sa ginang na agad naman tumingin sa kanya at ngumiti. It was a warm smile that Marco instantly knows the woman has a good heart. “M-may bayad po ba yung mga gamot?”
Umiling ang ginang at ginawaran ulit siya ng matamis na ngiti. “No! No, hijo! The medicine are actually for residents here. Anong gamot ang kailangan mo?” Parti kasi iyon ng charity program na nasa pamamahala niya.
“Hindi ko po kabisado 'yung pangalan gamot po ni nanay, ma'am. Pero iniimon po 'yon ni nanay kapag sumasakit yung tiyan niya dahil po sa ulcer.”
“I think we have that kind of medicine. Dra. Grace?” tawag ng ginang sa isang babae na nakaputi na mahaba na roba tapos may kung ano na nakasabit sa leeg nito. “Kindly get the medicine that this adorable kid needs, please.”
Tumango naman ang doktor sa ginang. “Yes, ma'am. No need to please.”
Ito siguro 'yong boss nila. Isip ni Marco.
“Okay. Thank you, Dra. Grace.”
Tumingin sa kanya ang doktor. “Anong gamot ang kailangan mo?”
“Para po sa ulcer ng nanay ko.”
“Iyon lang ba?”
Nahihiya siyang dahil pakiramdam niya sobra na ang nahingi niya pero kailangan din ng nanay niya ng gamot para sa ubo nito na ilang linggo na niyang dinadamdam. “P-pwede pa pong magdagdag?”
Ngumiti sa kanya ang doktok at pinisil ang pisngi niya. “Ah, ang cute-cute mo naman. Pwede ka pa pong magdagdag.” Medjo natatawa nitong sabi. “Basta yung kailangan mo lang, okay?”
“Inuubo din po yung nanay ko. Pwede po humingi ng gamot para doon? Pati na rin po sa lagnat. Kung okay lang po.”
“Okay, hintayin mo lang ako dito, ha?”
Tatalikod na sana ang doktor pero tinawag ulit siya ng ginang. Naka-upo pa rin ito malapit sa lamesa ng mga gamot. “Dagdagan mo ng vitamins for kids, Dra. Grace.”
“Okay po, ma'am.” Ngumiti siya sa doktor bago tumalikod para aysin ang mga gamot na humingi niya.
He was thankful. Nakaka-inom na rin ng gamot ang nanay niya. At ang masaya don ay libre pa.
Tahimik lang siyang nakatayo at naghihintay.
“Here, hijo,” inabutan siya ng silya ng ginang. “You sit down here. Baka mangalay ka.”
Kahit na hihiya ay umupo siya doon. “Salamat po, ma'am.”
“You're very much welcome.” In woman's eyes. The kid was really adorable. The kid was wearing a shirt that was bigger than his body. Medjo kulot din ang buhok nito. Gusto niyang panggigilan ang bata pero pinipigilan niya lang ang sarili dahil baka matakot. “My name is Ysa.” Ysa smiled at the kid. “What's your name?”
“Marco po, ma'am Ysa.”
Ysa smile at Marco who gave him a shy smile, which Ysa find it adorable.
Ysa engaged a conversation while waiting for the medicine to come. She was also texting Dra. Grace to add some of her request. “How old are you Marco?”
Mabait si ma'am Ysa, halata iyon sa mukha ng ginang. “Trese po, ma'am ”
Shocked was visible on Ysa's face. “You're only thirteen?” Ysa thought Marco was fifteen or higher because the kid look matured. “May kasama ka dito?”
Tumango si Marco. “Si Ton po. Kaibigan ko 'yon. Kaso nandoon po siya sa kabilang pila.”
Ysa smiled warmly. “Nag-aaral ka?”
Hearing the question, Marco instantly smile, widen. Kapag-usapan pag-aaral palagi siyang maraming na ku-kwento. Nagiging madaldal siya. “Opo, ma'am Ysa. Grade 7 na po ako ngayon. Amo po ni nanay ang nagpapa-aral sa amin ng dalawa kong kapatid kaya nag-aaral ako ng maigi para hindi masayang yung pagpapa-aral sa 'kin, ma'am. Pangarap ko pong makapagtapos at makapagtrabaho para po matulungan ko si nanay kaya nag-aaral ako ng mabuti. Gusto ko pong maging engineer paglaki ko tapos papatayuan ko ng malaki at magandang bahay si nanay tapos siya yung reyna. Balak ko din yung may swimming pool rin po para sa dalawa kong kapatid.” Marco smile even more. He was picturing out his two other siblings having fun in the swimming pool. “Tapos po kapag marami na akong pera magpapatayo din po ako ng mga bahay para po sa mga taong nasa kalsada para makatulog sila ng mahimbing at para hindi din po delikado. Ibibigay ko po yun ng libre. Tapos po─” natigil lang ang pagsasalita ni Marco dahil palagay niya ang nagiging madaldal na siya. Nakatitig lang kasi ni ma'am Ysa sa kanya. Baka nainip dahil marami siyang sinabi. Ibinaba ni Marco ang tingin sa mga paa niya. “S-sorry po, ma'am.”
The whole time Marco was telling his plan and dreams, Ysa was just looking intently at Marco. She was paying attention. Happiness and determination was evident on Marco's face which Ysa finds adorable.
“No! No!” Seeing how Marco's eyes beam in excitement, Ysa knows that this kid will have a bright future. “You can continue, really. I won't mind. I was just happy that at the very young age as you are, you have that plans and dreams in mind. Ang galing mo. I'm sure you'll be a great engineer. Kapag naging engineer kana, sayo ako magpapagawa ng bahay. Ako ang magiging unang kliyente mo. Sigurado akong proud ang nanay at tatay mo sayo.”
Marco's face lit up and went happy again with what ma'am Ysa said but instantly vanished when he hears the last word.
Seeing how Marco's face fell. Ysa knows she said something she shouldn't have. “I'm sorry if i said something wrong.”
Marco smiled again. “Okay lang po, ma'am Ysa. Kahit si nanay at mga kapatid ko lang ang maging proud sa 'kin, okay na ako 'don. Sila lang naman po ang importante sa 'kin.”
Ysa nodded and smile at Marco. “You'll be a great engineer. That's for sure.”
Ysa and Marco continue talking about Marco's dreams and plans when the doctors came with an big brown backpack at her hands.
“Is that it?” Ysa ask doctor Grace. Grace was her driver's daughter. “Lahat ba ng ni-request ko nandiyan? Pati yong i-tinext ko sayo?”
Dra. Grades nod. “Yes, ma'am. All the stuffs you ask was all in this back pack.”
“Okay, thank you, Grace.” Inabot niya dito ang selpon na hawak. “Take some pictures, please. Kaming dalawa ni Marco. For remembrance.”
Pinalapit ni Ysa si Marco sa kanya para kunan sila ng litrato na agad niya namang sinunod. Matapos kaming kunan ng litrato ay inabot ni Dra. Grace ang medjo may kalakihang bag.
“Here, kid. Medjo mabigat ha. Kaya mo ba?”
Totoong medjo mabigat ang bag. Pero dahil sanay na si Marco magbuhat ng mabibigat dahil sa pagiging kargador niya, kaya niya ang bigat ng laman nang bag.
“Kaya ko po, ma'am.” Nginitian niya si Ysa at Dra. Grace saka yumuko ng bahagya. “Maraming salamat po, ma'am.”
“No worries. That's the least I can do.” Kinawayan ni Ysa ang batang si Marco. “Ingat sa pag-uwi.”
Marco left the covered court with wide smile after he bade his goodbyes. Hindi niya na kasama ang kaibigang si Ton dahil nauna na itong umuwi.
Lakad-takbo ang ginagawa niya para makarating agad sa bahay nila. Naabutan niya na sa lamesa ang nanay niya at mga kapatid.
Maliit lang ang bahay nila. Pagkapasok mo sa pinto bubungad agad ang sala, kusina at hapag-kainan nila. Iisang kwarto lang meron sila. Yung nanay niya at kapatid na babae ang natutulog doon. Habang sila naman ni Marlon ang sa sala nila.
“Anong dala mo, kuya?” tanong ni Marlon sa kanya.
Inilapag niya ang bag sa sala at umupo doon. “Hindi ko alam. Bigay ‘to doon sa may court sa 'kin kanina. Gamot lang dapat ni nanay hiningi ko pero binigay ‘to ng magandang babae kanina.”
Lumapit ang nanay niya sa kaniya. Pati na rin ang dalawang kapatid niya.
“Baka may kapalit ang laman niyan, anak. Wala na tayong gaanong pera.”
Umiling siya. “Hindi po, ‘nay. Mabait nga po si ma'am Ysa.” Saka binuksan siya ang bag. Halos tumalon siya sa tuwa ng makita ang laman n’un. “Ang dami.....”
Kitaa ang tuwa sa mga mata ng nanay niya nang makita ang laman ng bag.
The bag was full of packs of rice, boxes of medicine, vitamins and even a white envelope. Each zipper of the bag has it's loads. Tears fall out from his mother's eyes when she saw the inside of the envelope. It was blue bills. A thick blue bills.
Seeing how happy and relieved his mother's face, Marco couldn't think of any but to do well in class and be a good son.
Ganitong mukha lagi ang gusto niyang makita sa nanay niya. Hindi ang pagod, puyat nitong mukha.
His mom was his inspiration to strive more in life. He wanted to give his family a good life. Yung hindi na nila iisipin ang bukas. Yung hindi na nila kailangan tipirin ang mga sarili at kailangan palaging unahin ang kailangan kaysa sa gusto.
It was his turning point. He promised to do everything he could to make his family's life more easier than before.
Years past and Marco graduated college taking his dream program─ engineering.
It wasn't as easy as Marco thought. There's some instances that Marco finds it hard and only wanted to give-up, but thinking his family's situation, he would just take deep breath then continue his arduous journey. There's no room for exhaustion and weariness for him.
Mapapagod lang pero hindi susuko.
Magpapahinga saglit tapos lalaban ulit.
For his family.
His nanay. His siblings. For a better life.
It was his motivation.
And years past. Blood, sweat and tears are all payed off. His hardworks finally payed off.
He became and engineer and work with re-knowned construction firm. He was able to give a good life to his family. Build them a house than doesn't leaks everytime a heavy rain comes. Hindi man iyon kalakihang na bahay pero mas okay na 'yon kumpara sa dati nilang tirahan. They can eat proper meal three times a day. Hindi na nila kailangan pang sabawan ng maraming tubig ang isang instant noodles para lang magkasya sa kanilang apat.
He was able to support his siblings education and his mother's medication.
Little did Marco know that his life was about to changed. Everything has really an ending.
During a night of celebrating their company's anniversary something unexpected happened.
Something unexpected that changes his whole life.
Changes his not sure of.
Just one mistake and his hardwork vanished. That single mistake takes away his dream. He was force to drop all his dreams and face the consequences of his action─ for a lifetime...
N I C E S T N I C E