Koskoca 24 bölümdür beraberiz 🥹
Alança & Araf'ın verdiği vibe tam ilyTOMMY Forever şarkısı gibii acil dinleyinn!!!
Söz olarak değilde böyle müziği çok onlar gibi hissettirdi.
...
Aslanoğlu Konağından
Konağa geri dönen Araf Çakır Aslanoğlu derin bir nefes aldı.
23 yaşındaydı ve hayatının son 4 yılını İtalya'da geçirmişti. (yaşını değiştirdim)
Aslanoğlu Konağında bir telaş hakimdi sonuçta küçük ağaları geri dönmüştü.
Araf, İtalya'ya gittiği süreçte bir tek babasıyla konuşmuş, annesi ve kardeşiyle tek bir gün bile iletişime geçmemişti.
Belki de İtalya'ya kaçmasının en büyük sebebiydi annesi..
Büyük kapıdan içeri girdiğinde omuzlarını dikleştirdi. Burası onun toprağıydı.
Kapıdan girer girmez babasının yanına ilerledi ve sımsıkı sarıldı.
Özlemişlerdi birbirlerini.
Konak, eskisi kadar kalabalık görünmüyordu. Babasının kardeşleri yani amcaları iki yıl önce birbirlerine sıkmışlardı. Ağa olma hırsı gözlerini bürümüştü.
"Gel Araf, biz senle yukarıda baba oğul konuşalım." dedi Asrın Aslanoğlu.
Araf, yabancısı olduğu evine baktı ve babasının peşine takıldı. Bu süre içerisinde gözlerini bir kez bile annesi ve kardeşine değirmedi.
Babasının çalışma odasına geldiler ve siyah deri koltuklara kuruldular.
Tam babası bir şey diyecekken günlerdir aklını kurcalayan soruyu sordu Araf "Benden neden Barış Özdemir'i öldürmemi istedin?"
Babası derin bir nefes aldı. "Saruhanların kızına zararı dokunmuş. Ne olduğunu bilmiyorum ama Miran çok sinirli bahsetti bende dostuma bir hediye vermek istedim." dedi Asrın Aslanoğlu elindeki purosunu yakarken.
"Kızını bulmasının şerefine minik bir hediye." dedi ve dumanı içine çekip üfledi.
"Saruhanların kızına bir zararı mı dokunmuş?" dedi Araf anlam veremediği bir sinirle.
'Bilseydim o kadar acısız öldürmezdim.' diye geçirdi içinden.
Asrın Aslanoğlu gülümsedi "Neden sinirlendin?" diye sordu.
Araf'ta bilmiyordu neden sinirlendiğini ama o kıza zarar gelme düşüncesi onu geriyordu.
"Sinirlenmedim, sana öyle gelmiş." diye geçiştirdi babasını.
"Yorgunum ben yatacağım." diyip ayaklandı Araf.
Tam kapıdan çıkarken babasının sesiyle durdu "Alança Saruhan kızın ismi, belki lazım olur."
🍓
"Senin gösterdiklerini yaptım hep!" dedim heyecanlı heyecanlı Dağhan abime.
Dağhan abime Burak'ı nasıl dövdüğümü anlatıyordum..
"Aferin sana." dedi gururla..
Yüz ifadesi 'bu kız benim eserim' der gibiydi.
"Sonra çıkışta ben Miran Bey'i beklerken yanıma geldi." dediğimde gülümseyen yüzü soldu.
"Yanına geldi?" dedi Dağhan abim emin olmak istercesine.
Başımı salladım.
"Bana 'Kalabalıkta yapılan artistliğin tenhada affı olmaz.' dedi bende yumruk attım." diye olayları anlattım.
Sonra aklıma 'Hanımefendi iyi misiniz?' diyen çocuk geldi. Allah vardı yakışıklı çocuktu..
Boylu posluydu. Hatta baya uzundu.
Ben kendi kendime çocuğu düşünürken Dağhan abim seslendi "Leyla gibi ne kendi kendine gülümsüyorsun sen?"
Gülümsüyor muydum? Fark etmemiştim.
O çocukla bir daha karşılaşma ihtimalim belki de %0'dı ama ben o günden beri aklımdan çıkartamıyordum..
🍓
Odamda tek başıma otururken gerindim.
Az önce can sıkıntısıyla spor yapmıştım ve şimdi nefes nefeseydim. Kondisyonum düşmüştü.
Yatağa oturdum ve tam uzanacakken kapı çaldı.
"Gel!" dedim.
Miran Bey gelmişti. Hayır, babam gelmişti.
Elinde bir bardak süt vardı. Yüzündeki kocaman şefkatli gülümsemesiyle yanıma adımladı.
"Sana ballı süt getirdim. Yorulmuşsundur bugün, rahatlatır. Güzelce uyursun." diyip boştaki eliyle saçlarımı sevdi.
Kocaman gülümsedim.
"Anne, ablama süt yapmışsın ya banada yapsan olmaz mı?"
"Olmaz, ablana kadar vardı."
"Teşekkür ederim baba." dedim utanarak.
Önce sütü tutan eli titredi sonraysa gözünden bir damla yaş geldi.
Süt bardağını sakince komidinin üzerine bıraktı ve beni kollarının arasına aldı.
"Babacığım, resmim nasıl olmuş? Bizi çizdim." dedi heyecanla pıtı pıtı yürüyen küçük kız.
Babası, getirdiği çizme baktı ve gördüğü çöp adamlarla güldü. "Bu ne ya?" dedi alay eder gibi.
Zaten eve ayda yılda bir geliyordu ve geldiği kısa sürelerde küçük Alança babasıyla vakit geçirmek için çok fazla çaba gösteriyordu.
Alança 6 yaşındaykende o evde yalnızdı 16 yaşındaykende.
"Yavrum." dedi dolu dolu.
"Teşekkür ederim, çok teşekkür ederim." dedi bana sıkı sıkı sarılırken.
Bir babanın sizi bağrına basarak sevmesi çok farklıymış. Ben bunu 17 yaşımın sonlarındayken öğrendim.
Küçükken, ilkokul zamanlarımda ailesiyle vakit geçiren arkadaşlarımı kıskanırdım.
Her sabah çoğunun annesi değişik saç modelleri yapardı onlara çok özenirdim bende ama annem hep ablama yapardı.
Arkadaşlarım, babalarının onlara aldıkları oyuncaklardan bahsederdi, benim babamsa o zamanlar kanserdi.
"Ahım var üstünde Mustafa Yıldırım!" diyen annemin sesini hiç unutmuyordum.
Annemin defalarca aldatıldığınıysa büyüdüğümde fark etmiştim.
O hep susmuştu bu duruma ama üzüntüsünü de benden çıkartmıştı.
Eline tutuşturulan bir avuç para için susmuştu yıllarca.
Hala babamla sarılırken titrek bir nefes aldım.
Onlar bu konakta güzel çocukluklar geçirirken, bizim evde kavga gürültü eksik olmazdı.
Bu gerçek kalbimi yoruyordu..
🍓
"Kızım bana 'baba' dedi!" Coşkuyla sevinen babam tıpkı yeni oyuncak alınmış bir çocuk gibiydi.
Köşede buruk bir sevinçle eşini izleyen Nare Hanım'ı gördüm.
'Anne' demek benim için daha zordu.
Babamla yani önceki babamla neredeyse hiç anım yoktu. Eve bile arada sırada gelirdi.
Annemleyse tüm anılarım kötüydü.
Ben Saruhanları bulana kadar sevilmeyi bilmiyordum.
Gerçek sevgi nedir, bilmiyordum.
Aile sıcaklığını da ilk kez burada 17 yaşında tatmıştım.
Evet, ben hep mutluydum, hep neşeliydim ama kendi iç savaşım bir türlü son bulmuyordu.
.
.
.
.
.
.
.
Selam!!!
Biraz karamsar bir ruh halinde olduğum için bölümde öyle oldu istemsizce.
Alança&Araf çiftimizin en büyük destekçisi ve çöp çatanı hikayeye giriş yapmış durumda; Asrın Aslanoğlu.
Bölümü sevdiniz mi?