Anne stapt uit de coupé en loopt naar een grote man toe. "Hagrid!" "Je verliest er een, deze probeerde met de tweedejaars mee te sluipen," riep een andere jongen met rode haren. Stella fluisterde dat het haar neef Percy Wemel was. Percy sleurde Sproet aan haar gewaad mee naar Hagrid. "Blijf met je Flicking handen van haar af, jij smerige Ducking Wemel! Duck you!" Schreeuwde Flip. "Flip hou je bek!" snauwde Sproet naar haar konijn. Sproet werd voor de voeten van Hagrid losgelaten door Percy. "Opstaan, Lupos," zei Hagrid. Hij had een kleine glimlach op zijn lippen. Sproet klopte zich af en liep achter Hagrid aan naar de bootjes, op weg naar Zweinstein.
Een zuur kijkende vrouw keek de eerstejaars aan. "Binnen wachten jullie nieuwe huizen. Zwadderich," Ze keek naar Sproet en vooral naar Flip. "Griffoendor," zei ze en ze keek naar Stella, Ashley en een meisje dat blijkbaar ook hun nichtje was, Ginny. "Huffelpuf," ze keek Nova en Anne aan. "En Ravenklauw," zei ze als laatste. Ze keek naar een meisje met een roze bril en lang, stoffig blond haar. "Ik ben Professor Anderling, Welkom op Zweinstein!" De poorten gingen open en de kinderen kwamen in een hal terecht. Duizenden kinderen staarde hun aan. "KOM OP STELLA!! KOM BIJ ONS!' schreeude de roodharige tweeling. 'KOPPEN DICHT FRED EN GEORGE!' Schreeuwde Ginny naar haar broers. Fred en George begonnen nog harder te joelen. "KOM OP WEMELS!' schreeude Fred. Een oude man stond op. Anne herkende hem meteen van de chocokikkers. Albus Perkamentus. "Stilte Alsjeblieft," zei hij. Een hoed op een oud krukje schraapte zijn keel en begon te zingen: "Misschien ben ik wat stoffig, maar hier binnen zit veel meer." Ik ben de sorteerhoed van de school, al sinds het bestaat. Dus zet me op je kop, en ik geef je al mijn raad. Misschien bezit jij ridderlijkheid, dapperheid of lef, dat is dan griffoendor wat mij betreft. Of straal jij uit van loyaliteit of help jij iedereen, dan is Hufflepuff jouw nummer één. Heb jij het verstand voor twee of wijsheid zonder grens, dan is Ravenklauw jouw liefste wens. Ben je vastberaden of gebruik jij je verstand sluw, dan is Zwadderich voor jou totaal geen afschuw. Er is hier geen goed of fout momenteel, dus zet me op je hoofd en ik hou ook rekening met wat jij wilt. Iedereen staarde de hoed aan. Nova, Loena en Perkamentus begonnen enthousiast te klappen. Het duurde even tot de andere leerlingen het ook doorhadden. Toen iedereen was uitgeklapt begon professor Anderling weer te vertellen.
"Als ik je naam roep kom je naar voren, dan zet ik de sorteerhoed op je hoofd," zei Anderling. De eerstejaars keken bang naar de oude stoffige hoed. "Leeflang, Luna," zei Anderling. Het meisje met de roze bril kwam naar voren en ging zitten. Binnen drie seconden schreeuwde de hoed: "RAVENKLAUW!"
Luna liep vrolijk naar de tafel die haar naam begon te joelen. "Tops, Nova," zei Anderling. Nova liep naar voren, struikelde over haar eigen voeten en stootte een bank om. Met een rood hoofd ging ze zitten terwijl ze iets mompelde dat leek op: "Tops zou trots op me zijn, dat ik op mijn eerste dag al dingen om gooi," De hoed twijfelt. Na een halve minuut probeerde hij Ravenklauw te roepen maar maakte er tot slot iets anders van: "Ravenpuf, Nee Huffelpuf!" Schreeuwde de hoed. Nova liep blij naar een tafel waar een hard applaus vandaan kwam. "Wemel, Ginny," zei Anderling. Ginny ging zitten. De hoed raakte haar hoofd twee seconden en schreeuwde toen: "Griffoendor!"
De tweeling begon weer te joelen terwijl Ginny naar hun tafel liep. "Zwarts, Oker," zei Anderling. Een slungelige jongen met warrig donkerblond haar struikelde angstig naar voren. Na een veels te lange tijd riep de hoed: "Zwadderich." De jongen stond op en liep naar de tafel van Zwadderich, die helemaal los ging. Ook Nova klapte mee.
"Wemel, Ashley," zei Anderling. Ashley werd al snel in Griffoendor geplaatst, Gevolgd door haar tweelingzus Stella. "Lupos, Sproet," zei Anderling terwijl haar gezicht betrok. "Griffoendor!" riep de hoed zonder twijfel. Anderling schudde bijna onmerkbaar haar hoofd. Alle kinderen waren stil. Iedereen verwachtte dat Sproet in Zwadderich zou komen. Na een stille minuut die voelde als een uur begon de tafel van Huffelpuf beleefd te klappen. Al snel volgde de tafel van Ravenklauw, die werd overstemd door de tweelingbroers Wemel. "KOM HIER!" schreeuwde Fred. De rest van de tafel begon nu ook te klappen. Anne viel op dat er drie jongens en een meisje van de tafel van Zwadderich klapte, maar dat de rest van de tafel stil was. Zelfs Perkamentus klapte hard mee. Er waren drie professoren die klapten: Perkamentus, Hagrid en die nieuwe. "Lubbermans, Anne," zei Anderling. Anne trok haar blik los van Stella die onbeleefde gebaren maakte naar Sproet en liep naar voren. "Je bent moedig, slim, vastberaden, staat klaar voor anderen, ook ben je sluw. Ik denk...," mompelde de hoed. " Misschien.. " Ja!" Griffoendor! Er barstte een oorverdovend kabaal los in de zaal. Anne dacht dat ze nog harder klapte dan de andere keren, maar ze wist dat ze dat gewoon in haar hoofd haalde. Anderling pakte de hoed van haar hoofd en Anne liep met een soort opgelucht gevoel naar de tafel van Griffoendor waar iedereen plek probeerde te maken. Uiteindelijk ging ze naast een meisje met een dikke bos bruin haar zitten. Anderling ging verder: "Jacobs, Bob," zei ze. Het bleef stil. "Bob!" schreeuwde iemand vanaf de leerlingen tafel. Anne keek op en zag tot haar verbazing dat het Perkamentus was. Er kwam een klein jongetje naar voor die vrolijk om zich heen keek. Gelukkig begreep hij wel dat hij op de kruk moest gaan zitten. Anderling zette de hoed op zijn hoofd en tot haar verbazing begon Bob allemaal dingen te schreeuwen." "Stella?" "Pygmy!" zei hij." "Ik denk dat ik het al weet!" "Huffelpuf!" schreeuwde hij. De tafel van Huffelpuf begon heel hard te klappen tot dat ze doorhadden dat het jongetje gewoon bleef zitten." "Stella! Giffodor!" zei hij. "Oke, Griffoendor!" schreeuwde de hoed met een vragende toon. Toen barstte de tafel van Griffoendor los en ook Anne klapte mee. Bob was nu wel van de kruk afgestapt en sprong naar de tafel van Griffoendor. Iedereen aan de tafel van Griffoendor zwaaide naar hem en gebaarde dat hij naast ze mocht gaan zitten. Zo ging de namenlijst nog even door: Krouwel kwam in Griffoendor, Scamander kwam in Huffelpuf, Kannewasser kwam ook in Huffelpuf, Ravenklauw kwam natuurlijk in Ravenklauw, en tenslotte Delphi Van Detta. Het leek wel of ze niet geloofde dat haar naam werd genoemd en ze was met een vertwijfeld gezicht naar voor gestapt en op het krukje gaan zitten. Het leek wel een eeuwigheid te duren maar toen zei de hoed:"Huffelpuf!" De tafel van Zwadderich keek net zo beduusd als toen ze hadden gehoord dat Sproet niet in Zwadderich kwam maar aan de tafel van Huffelpuf ging het los. Ravenklauw en Griffoendor klapten ook gezellig mee. Delphi stapte van de kruk af en liep naar de tafel van Huffelpuf. Anne kon niet zien of ze nou blij of verbaasd was, maar daar maakte ze zich niet langer zorgen over. Anderling liep met het krukje en de hoed naar de deur terwijl er overal gesprekken begonnen. "Heb jij toevallig een lange jongen met rood haar en een kleine jongen met zwart haar een bri- O hemeltje! Ik bedoel Harry Potter. "Heb jij ze gezien?" vroeg het meisje naast haar. Anne had al eerder van Harry Potter gehoord. Marcel had haar deze vakantie alles over hem verteld. Hij zat ook in Griffoendor en Marcel had verteld dat hij heel aardig was en dat hij vorig jaar zelfs de school had gered van een gevaarlijke tovenaar. De tovenaar die aan de macht was toen Anne baby was. De tovenaar die zijn volgelingen haar ouders had laten martellen, de tovenaar die bijna heel haar familie had laten martellen! Anne was zeer onder de indruk toen Marcel dat vertelde. Anne kwam weer terug bij het hier en nu. " Nee sorry," zei ze. " Maar mijn neef heeft me heel de vakantie over hem verteld." Anne pakte een snoepje uit haar zak en stopte het in haar mond. " Is Ron jouw neef?" vroeg het meisje verbijsterd.
" Nee, Marcel is mijn neef. Maar hij heeft me ook over Ron verteld. "En over Hermelien." zei Anne tenslotte. " En heel toevallig ben ik Hermelien Griffel." zei het meisje. "Ik ben Anne Lubbermans." zei ze. " Zoiets had Marcel vorig jaar ook al gezegd." voegde Hermelien haar zin toe. Toen hoorde ze het geluid van een mes dat tegen een glas aan tikte. Anne was zo goed opgevoed door haar oma dat ze wist dat iemand dan iets wilde vertellen. Haar blik volgde de andere leerlingen naar Perkamentus, die was opgestaan. Perkamentus deed zijn mond open om iets te zeggen maar verloor de aandacht toen de deur vooraan de grote zaal openging en een oud mannetje met vet grijs haar en een vijfentwintig-jaar-uit-de-mode pak aan de zaal binnen kwam rennen. Hij werd gevolgd door een kat. Toen hij bij de leraren tafels was aangekomen, liep Perkamentus naar hem toe. Ze fluisterde en Anne kon niet horen wat ze zeiden. Vilder snoof en knikte, toen keerde hij om, liep het pad tussen de tafels van ravenklauw en Griffoendor, en liep uiteindelijk de deur uit en verdween in de hal. perkamentus was in die tijd naar de leraren tafel gelopen en communiceerde met een klein tovenaartje van ongeveer negenenveertig jaar oud. Het kleine tovenaartje knikte en liep met perkament mee naar de plek waar perkamentus zijn speech net had willen beginnen. Heel de zaal had de gebeurtenis gevolgd en was doodstil. " Professor Banning zal jullie de nodige informatie geven." zei Perkamentus en hij liep dezelfde richting uit als Vilder. Professor Banning begon met een laag stemmetje te praten:" Welkom op, voor sommig terug, op Zweinstein!"" "Nu jullie allemaal zijn ingedeeld in jullie huizen moet ik jullie erop wijzen dat het verboden bos verboden terrein is, tenzij je jezelf een tragisch einde wil bezorgen." zei hij terwijl hij de zaal rond keek. "En nu is het tijd om te eten! Ik wens jullie allemaal een etelijk smaak maal. "Nee, een smakelijk eetmaal!" zei hij diep schamend. Anne keek naar de schalen op de tafel. Ze had verwacht dat daar eten in zat, maar tot haar verbazing waren ze nog allemaal helemaal leeg. " Ik wil jullie nog wat woorden zeggen, en dit zijn ze: Zwijnen, prachtig, snotter, raap! "Dank u." zei hij. Heel de zaal klapte, maar Anne keek Stella en Ashley aan die tegenover haar zaten en barsten het uit van het lachen. Ze bleven elkaar aankijken terwijl de anderen nog volop aan het klappen waren. Toen Stella uiteindelijk haar blik naar de schalen overschakelde, volgden Anne en Ashley haar blik. Ze had het kunnen weten! De woorden die Banning had verteld waren codewoorden, zodat het eten in de schalen verscheen. Daar had Anne al eens over gelezen in de ochtendprofeet, maar ze wist niet meer wat. Zonder dat ze het doorhad had ze in bewondering haar bord helemaal vol geschept met aardappelen. Ze vloekte in zichzelf en probeerde zo onopvallend mogelijk zo veel mogelijk aardappelen terug in de schaal te scheppen. "Was dat toch iets te veel?" hoorde ze een stem achter haar zeggen. Anne schrok zich dood en keek achterom. Toen ze zag wie achter haar had staan kijken hoe ze al de aardappelen terug in de schaal had geschept voelde ze ook een seconde een prik van angst. Er had een geest achter haar gestaan. Hij was grijs en doorzichtig, maar je kon wel zien dat hij een oud net pak droeg met een overdreven grote kraag. Voordat Anne iets kon zeggen hoorde ze Bob vanaf de overkant van de tafel angstig roepen. "Boe!" Aah!" spoo!" Anne keek om en zag dat hij zowat in Stella gedoken zat. "Rustig maar!" zij de geest. " Ik ben Heer Hendrik, en ik ben geen spook maar een geest." "Spoken bestaan niet." voegde de geest eraan toe waarna hij wegvloog naar de andere kant van de tafel. Anne zag dat er nu door heel de zaal spoken vlogen en gesprekken voerde met kinderen. De rest van het feestmaal verliep op zijn gang. Toen iedereen zich misselijk had gegeten verdwenen al de etensresten vanzelf en waren de borden plotseling weer brandschoon. Een tel later verschenen de toetjes. Ijs in alle smaken die je maar bedenken kon, appeltaart, stroopwafels, moorkoppen, jamdonuts, vla, aardbeien, drilpudding, rijstpudding... Anne kon voor haar gevoel een seconden geleden geen eten meer zien, maar toen ze dit zag bedacht ze zich. Ze besloot een bolletje aardbeienijs met slagroom te nemen. Ze luisterde vol aandacht naar het gesprek over waar Perkamentus heen ging dat om haar heen van gang was. " Hé, daar zul je ze hebben!" onderbrak Fred de demonstratie van Stella en Ashley. Inderdaad. Perkamentus en Anderling liepen in rap tempo naar de leraren tafel en begonnen hun feestmaal met toetjes. Bijna iedereen zat vol en het gesprek over perkamentus was overgeschakeld naar hele flauwe woordgrappen. Helaas had Anne de helft van de tijd naar Hermeliens onnodige uitleg over het moeilijkheidsniveau van de lessen nadat ze zich hardop afvroeg hoe de lessen zouden zijn. Anne luisterde half naar Hermelien en half naar de moppen, wat nogal een ding was met lachen. Toen Hermelien haar iets vertelde over hoe vervelend professor Sneep, de leraar toverdranken was, stond Perkamentus op en liep naar voor. Heel de zaal werd doodstil op Fred, George en Bob na. "Jongens, sluiten jullie even af met lachen?" vroeg Perkamentus met een vriendelijke blik waarin je een lach kon zien. Toen werd het stil. " Laten we voor we naar bed gaan, uit volle borst het schoollied zingen!" riep Perkamentus. Hij zwaaide met zijn toverstok, alsof hij een vliegje wilde wegjagen die op het uiteinde zat en er vloog een lang gouden lint uit, dat boven de tafels bleef zweven en kronkelend woorden vormde. " Iedereen mag zijn of haar lievelingsmelodietje zingen." zei Perkamentus. " En van je ene twee!"
De hele zaal brulde:
Zweinstein, Zweinstein, Zwijnig Zweinstein,
Leer ons toch volop.
Of we nu oud en kaal zijn,
Of jong met een puistenkop.
Prop onze hoofden vol met weetjes,
Hopelijk voelen ze zich daar thuis,
Want nu zijn ze leeg en tochtig,
Vol vliegjes, stof en gruis.
Leer ons wat het leren waard is,
Maak ons ietsje minder dom,
De je best, dan doen wij de rest,
En studeren onze hersens krom!
Niemand was op hetzelfde moment klaar. Uiteindelijk zongen alleen de tweelingbroers Wemel en de tweelingzusjes Wemel nog, terwijl ze elkaar streng aanstaarden. uiteindelijk wonnen Fred en George met het langst bezig zijn. Ze zongen eindelijk de laatste zin op een heel trage, treurmarsachtige manier. Perkamentus dirigeerde vrolijk hun laatste woorden met zijn toverstok en toen ze waren uitgezongen, klapte hij het hardst van allemaal.
" Ik vind dat muziek een van de dingen is die het leven zo geweldig mooi maakt!" "En nu naar bed!" " Vooruit met die geit!" zei Perkamentus, die zijn twinkelenden ogen afveegden. " Eerstejaars van Griffoendor met mij mee!" zei een lange leerling met rood haar en met een houten hoornachtig brilmontuur. Anne liep met de andere eerstejaars van Griffoendor achter de jongen aan. Stella had al verteld dat haar neef Percy de klassenoudste van Griffoendor was. Toen ze door de deur de grote zaal uitliepen en de richting van de trappen op gingen voelde Anne zich duizelig worden. Ze moesten natuurlijk ook nog heel het kasteel doorlopen om bij de slaapzaal te komen. Dat hadden zij weer! Toen ze achterom keek waar de andere groepen heen gingen, zag ze dat de Huffelpufs een deur vlak naast de trap in gingen. Die hoefden helemaal niet zo'n stuk te lopen! Hoe oneerlijk ze het ook vond, ze wist dat het niet ging helpen en dat ze niet opeens sneller bij de slaapzalen waren als ze bleef mopperen in haar hoofd. Ze probeerde er maar aan te wennen, want ze wist dat ze deze route elke dag zou moeten gaan afleggen, als ze tenminste wat te eten wou. Zonder dat Anne het door had had ze al een heel stuk afgelegd en ze stonden nu stil achter een schilderij aan het einde van een gang. "Wachtwoord?" zei het portret van de dame in een roze zijden jurk.
" Smalhart" zei Percy geërgerd. De dikke dame keek verliefd vooruit. Percy kuchte en de dikke dame ontwaakte uit haar dagdroom en het portret zwaaide open. "De meisjes slapen links en de jongens rechts. Ik waarschuw jullie, De meisjes trappen zijn behekst," zei Percy. Hij gebaarde naar de trap en liep toen weg. Bob rende naar de trap van de meisjes slaapzalen. "BOB!" riep Stella. Bob keek niet op of om en rende omhoog de trap op. Uit het niets veranderde de trap in een harde stenen glijbaan en gleed Bob naar beneden. Sproet begon keihard te lachen. Anne kreeg een steeds grotere hekel aan haar. Ashley liep de trap op en Bob keek haar beteuterd aan. "Lekker puh!" zei Ashley. Ze stak haar tong uit naar Bob. Sproet liep langs Ashley en duwde haar tegen de leuning. "Wie als laatste boven is, is een natte hond!" schreeuwde Sproet en ze rende naar boven. Stella trok Anne mee. "Kom!" riep ze. Anne liet zich mee trekken. Boven in de kamer stond een klein kacheltje en een hoop bedden. "Wat.." zei Anne, maar ze werd in de rede gevallen door Flip. "Wat lelijk!" snauwde hij. "Ik wilde eigenlijk knus en gezellig zeggen," zei Anne. "Het is zo rood," zei Sproet walgend. "Het is Griffoendor, wat had je verwacht, Donkergroen?" zei Ashley. "Zwadderaar," snoof Ashley. Ze begon haar spullen uit te pakken. Sproet maakte onvriendelijke gebaren naar haar rug en stak haar middelvinger op. Anne voelde een vlaag van haat en deed de gordijnen rond haar bed dicht en ging onder de deken liggen. Het leek wel of ze nog maar een seconde lag toen ze de stem van Ginny in haar oor hoorde zeggen: " Anne wakker worden!" " Je moet ons helpen om Stella wakker te krijgen!" Anne keek op en ze zag dat ze haar schooluniform nog droeg. "Ben je zo gaan slapen?" vroeg Ginny kijkend naar haar uniform. Anne bromde wat en stond op. Stella lag nog vredig te snurken. "Hoe laat is het?" vroeg Anne. "Tijd om uit bed te komen," zei Ashley. Ze gebaarde naar haar zus die iets onverstaanbaars mompelde. " Tot hoe laat zijn jullie gister nog opgebleven?" vroeg Anne terwijl ze haar bed uit stapte. " Ik ben ook gelijk in slaap gevallen." zei Ginny met een wazige blik. " Maar hoe laat is het?" vroeg Anne in een poging nu wel antwoord te krijgen. Ginny keek naar achter en Anne volgde haar blik. " Zeven uur," antwoordde een meisje dat achter Ginny had gestaan. Toen Anne goed keek zag ze dat het Hermelien was. " Slaap jij hier ook?" vroeg ze diep hopend van niet. " Nee, maar toen ik het portret door wilde klimmen bedacht ik me dat Ginny nog sliep, en toen heb ik Ginny wakker gemaakt en Ginny heeft jou wakker gemaakt." vertelde Hermelien. Anne had niet echt opgelet. Een grote witte hond staarde van Sproets bed naar de meiden. "Waar is Sproet?" vroeg Ashley. Anne haalde haar schouders op en keek de hond aan. De hond staarde met een chagrijnige blik terug. Stella stak haar hand uit om de hond te aaien, maar de hond gromde. "Laten we naar beneden gaan, ik heb honger," zei Anne. "Raak me aan en ik vermoord je! begrepen!" zei Sproet. Anne draaide om haar as op zoek naar de grote witte hond. De hond was verdwenen en Sproet zat op zijn plek met haar handen op haar heupen. "We gingen toch naar beneden?" vroeg Sproet. Ze liep langs Anne en liet de andere meiden schaapachtig staan.