İyi okumalar💓💕
Uçak kalkalı yarım saat olurken Chiara'nın bana attığı ultrason resimlerine bakıyordum.
Teyze oluyordum!
Olayların üzerinden tam olarak 2 hafta geçmişti. Herkes mutluydu.
Tek kişi hariç Alexandre...
Mercier ve Volois ailesi Alexandre' ın üstüne kara bulutlar gibi çökmüştü.
İki ailede benim peşimdeydi. Her şey benim suçumdu.
Elimdeki telefonu sehpanın üstüne bırakarak Alexandre' ı etrafı gezerek aramaya başladım.
Etrafı gezerken kabine yakın olan koltuğun üzerinde düşünceli şekilde ellerine bakıyordu.
Yanına ilerlerken geldiğimi fark etmiş ve bu yüzden elindeki bordo kadife kutuyu cebine koymuştu.
Acaba içinde ne vardı?
Yanına ilerlerken Aelxandre derin bir iç çekti.
Karşısına geldiğimde başını karnıma yasladı. Ellerim saçlarını bulurken kolları belimi sardı.
"Beraber atlatıcağız." Diyerek kollarımı başına sardım.
Alexandre ani bir haraket ile beni kucağına çektiğinde gülümsememi saklayamadım.
"Hiç kimse umrumda değil." Diyerek boynumu öpmeye başladı " Seni dışında kimseyle ilgilenmiyorum."
Dediğinde dudaklarıma baş döndürücü bir öpücük bıraktı.
Ellerim omzundaki yerini alırken öpeceğim sırada telefonu çaldı. Ceketinden çıkardığı telefonuna baktığında yüzü anında düştü ve beni mle beraber ayağa kalktığında beni oturduğu yere oturttu.
Sorgulayıcı bakışlarım karşısında
"İş ile alakalı." Diyerek yanımdan ayrıldı.
Acaba ne işi vardı? Neden telefonuna baktıktan sonra gitti?
Düşünceler başımı yorarken can sıkıntısıyla Alexandre' ın yaptırdığı odaya giderek kendimi yumuşak yatağa hapis ettim. Vücudum rahatlamanın verdiği his ile gevşerken Fransaya gittiğim zaman yapıcaklarım aklıma geldi.
Gözlerimi tekrar açtığımda bana göre mantıklı ama Alexandre' ın kafayı yiyeceği fikri düşündüm. Gözlerimi kapatarak yapmam mı gerek yapmamamı gerek diye içimden geçirdiğimde kararımı vermiştim.
Yapacaktım...
4 saat sonra
Uçaktan inmiş ve bunun üzerine yaklaşık tarım saattir araba ile eve dönüyordum. Dönüyordum diyorum çünkü Alexandre yine aldığı telefonu ile yakın koruması olan Carl' a beni eve götürmesi için sıkı tembih etmişti.
Fransa' da hava çok yağmurluydu. Havanın kasveti üstüme karabulutlar gibi sarmıştı.
Şimdi ise cama yaslanmış cama şiddetle çarpıp sonra narin bir şekilde akan yağmur damlalarını izliyordum.
İçime giren sıkıntı ile elimi kalbimin üstüne koydum. İçimden bir ses iyi şeylerin olmayacağını söylüyordu.
Derin düşüncelere daldığım sırada duyduğum ses ile aniden irkildim.
"İyi misiniz Bayan Luca." Diye dikiz aynasından merakla bakan korumaya baktım. Kafamı sallamakla yetindim.
"Bay Volois' in acaba ne işi çıkmıştı Carl?" Diye sorduğumda yerinde dikleşti.
"Bay Volois bu konuda açıklama yaomadıysa konuşmam doğru olmaz." Diye kestirip attığında zorlamadım.
Sadakati gözlerimi yaşarttı.
Önüme döndüp başımı tekrardan cama yasladım. Alexandre benden bir şeyler saklıyordu. Ama ne olabilir.
Aradan geçen 5 dakika ile uyku ile uyanıklık arası da gelip gidiyordum.
Aniden duyduğum kulak tırmaliyacak kadar sert bir arabanın gaz sesi ile gözlerimi açtığım sırada aniden araba bizim arabaya çarptı. Araba ters dönerken son duyduğum ses
"Bayan Volois sıkı tutunun!" Oldu.
İlahi Bakış Açısı
Günlerdir torununun peşinde olan Viktor Mercier en sonunda torununun ve Alexandre' ın Fransaya geri geldiklerinin haberi ile James Volois' le olan planlarını devreye sokmaya başlamışlardı.
Oğlunun yaptığı utanç ile yıllardır Volois ailesinin yüzüne bakamıyorlardı. Oğlu ölmüştü ama geriye onun tohumu kalmıştı.
Şimdi ise Rosa Volois karşısında sinir ile soluyordu.
"Bu kızı bir elime geçireyim ilk işim kalbini yerinden sökmek olucak. Aynı annesine yaptığım gibi." Diyerek gülmeye başlamıştı.
James Volois sinirler kızına bakarak
" Sen bu işe karışma Rosa. Bunu biz çözeceğiz." Diyerek azarladı.
Viktor şeytani gülümsemesi ile dışarda şiddetle yağan yağmura bakarak konuştu.
"Ama ilk önce Alexandre' ın gelmesi gerekiyor." Dediği sırada duyduğu ses ile arkasına döndü.
"Burdayım Viktor. Yoksa gelmeyeceği mi düşündün?" Diye alayvari bir tını ile sordu.
Alexandre Volois asla geri adım atmaz, korkmaz ve her zaman karşısındaki kişi kim olursa olsun takmazdı.
Alexandre Viktor Mercier' in çalışma odasındaki deri koltuğa bacak bacak üstüne atarken babası sinirle soludu.
"O ne olduğu belirsiz kız için bizi karşına aldın. Şimdi ise bize saygısızlık yapıyorsun." Diye kızdığında delici bakışlarının hedefi babası oldu.
"O ne olduğu belirsiz kız dediğiniz kişinin yanında olduğum için benim düşmanımın yanında olan babam mı söylüyor bunu Bay Volois." Diyerek ayağa kalktığında ellerini cebine koyarak babası ile Viktor' un karşısına geçti.
"Beni karşınıza alarak büyük hata ettiniz. Lakin Isabel' in başına bir şey gelirse size yapacağım şeylerin haddi hesabı yok bunu bilin." Dediğinde ikiside sus pus olmuşlardı. Ta ki Roza konuşana kadar.
"Benim küçük yeğenim doğru diyorsun güzel diyorsun ama her şey çok geç." Dediğinde elindeki telefonu
Alexandre a uzattı.
Alexandre ekrana baktığında gördüğü şey ile kaskatı kesildi.
Isabel asfaltta her yeri kan içinde yatıyordu. Elini sıkmasıyla telefon ikiye ayrıldığında gözleri kırmızının en koyu tonuna ev sahipliği yaptı.
Rosa yaptığı bu haraketten keyif alırken Viktor Alexandre'a yaklaşarak
Elimi omzuna koydu.
"Merak etme her şeyi unutacağız. Benim torunum Chloe ile nişanını en yakın zamanda yaparız." Dediği sırada Alexandre' ın kulakları uğuldamaya ve gözü kararmaya başlamıştı.
Viktor' un omzunda duran elini Alexandre aniden tutup ters çevirdiğinde onu şiddetle yere itti.
"Eğer Isabel' e bir şey olursa hepiniz kendinizi öldü bilin. Volois ve Mercier ailesi asla var olmamış gibi isminizi silerim! " Diye bağırırken babası oğlunu ilk defa bu kadar sinirli görmüştü.
Alexandre hızla odadan çıktığında arabaya binmiş ve son sürat kaza yerine gitmeye başlamıştı. Eve dönüş yolu olduğu için kaza yeri önüne çıkacaktı.
Sinirle saçlarını çekiştordiğinde telefonu ile Carl' ı aradı. Telefon meşgul çalarken elini direksiyona defalarca vurmaya başladı.
Böyle bitmezdi. Henüz çok erkendi.
Kaza yerinde ise Carl'ı etkisiz hale getirmek için kalbine kazak çakmışlardı. Vampirler tek böyle etkisiz hâle gelebilirdi.
Isabel ise arabadan iki üç metre uzaklıkta yüz üstü kanlar içinde yatıyordu.
Rosa' nın adamları Isabel' i ters çevirdiğinde Isabel' gözlerini çok az bir şekilde açmıştı acı ile yutkunurken adamların Dediği hiç bir şeyi algılayamıyordu.
Gözleri etrafı tararken acıyla inledi. Sarışın adam Isabel' i kucağına aldığında Isabel bir cevap dahi verememişti.
"Hemen götürelim Alexandre buraya gelmek üzeredir." Diye söyledi arkadaşına.
İkiside hızla arabaya binip uzaklaştığı sırada Alexandre son gaz araba kullanıyordu.
Isabel' i eve kendi götürmediği için büyük pişmanlık yaşayan Alexandre bir iki dakikanın sonunda ani frenle durup kaza yerine gelmişti.
Kapıyı hızla açıp indiğinde kan kokusu çok fazlaydı. Hepsi de Isabel'e aitti. Yerdeki kanları görünce bir şeyler için geç kaldığını anladı.
Arabanın yanında yatan korumasını görünce hemen ayaklanıp yanına gitti. Kalbinde bir kazık vardı. Tuttuğu gibi çekerken Carl haraket etti. Ama o da Isabel gibi halsizdi. Alexandre omzundan tutarak onu kaldırdığında arabasına bindirdi.
Gözü yine yerdeki kanlara takılınca eline aldığı zipposunu arabaya attı. Ara alevler alınca o an yemin etti buna sebep olan Ailesine ve Mercier' lere hayatı zindan edeceğine dair.
Alexandre Volois