Yasakları çiğneyen bir adam o, benim gibi.
Onu ilk gördüğüm anda benim olmasını dilemiştim. Bencillik olduğunu biliyorum. Umrumda değil, seviyorum. Bazen insan yanlışlarını, ya da hatalarını daha çok seviyor ya doğrularından. Öyle işte!
Onu gülümsetebilmek ... Ona dokununca titrediğini hissetmek. Benim için budur en büyük zafer. Bazen düşünüyorum da, bence en çok ona yakışıyor gülümsemek! Ben bile aslında en çok ona yakışıyorum... Ama değil ki farkında.. Ona cümlelerimle, bakışlarımla sarıldığım anlarım var benim. Uzaktan ona bakmak, ya da onunla "biz" den konuşamamak. .... O bakışlarıyla öpüyor bazen beni, o tutkulu öpüşlere karşılık vermek yerine, "sadece gülümsemek" acıtıyor canımı. Bazen birinin gözlerine bakmak, ya da sadece sarılmak döver, ezer geçer ya tüm sevişmeleri... Sevdiğin halde, ya da ne bileyim onu istediğin halde ona istediğin gibi dokunamamak... Boşversenize kabir azabını! Bence budur en azaplı imtihan...