Jay Pov:
kanina pa ako tulala dito sa rooftop habang binabasa ko yung text ni Kiro (hoon) sakin.
I want to cry. pero hindi pwede ayokong makita ako ni kuya Ethan (hee) at Seona na umiiyak, kailangan ko lakasan ang loob ko ngayong kailangan nila akong dalawa.
tumingin ako ulit sa cellphone ko dahil sa text ni kiro.
Kiro Reyes:
jay, his leukemia is getting worse.
kahit anong pigil ko sa sarili ko, hindi ko pa rin napigilang maluha sa sinabi ni kiro.
Kiro Reyes:
sabi ni dad wala na pag-asa pang gumaling yung sakit ni ethan.
Me:
kiro, wala naba talaga? please hindi ko kaya kung isa sa kapatid ko ang mawawala.
para akong tanga na umiiyak habang nagtatype sa cellphone ko.
Kiro Reyes:
jay, hindi na kaya ng katawan ni ethan...
Hindi kona kaya pa makakita mga sinasabi ni kiro, hindi kona rin kaya na makita si Ethan na napapagod sa sakit niya. Tangina apat na taon! Apat na taon niya tinago samin yung sakit niya.
Kung nalaman kolang siguro na may sakit siya sana sinamahan ko nalang siya.
"Jay kanina ka paba jan?" Ethan asked me, hindi ko napansin na nasa tabi kona pala siya. "Ethan..". Banggit ko sa pangalan niya habang pinupunasan ko ang luha ko.
"Anong nangyari sayo?". He laughed "Kalalaking mong tao umiiyak ka d'yan". Biro niya sakin.
Tumingin ako sakanya, kitang kita sa mukha niya kung gaano s'ya kapagod. Does he still want to fight? Please ethan, lumaban ka kailangan ka ni Seona.
"Si seona?". Tanong ko sakanya.
"Nakatulog na siya sa kwarto ko". Inalis niya ang tingin sakin at tumingin siya sa langit at ngumiti.
Masaya siguro siya na ayos na sila ni Seona.
"Pagod ka naba talaga?". Tanong ko sakanya. "Sobra..". Sagot niya sakin.
Gusto ko magalit sa sagot niya, gusto ko siya sigawan. Pero hindi ko magawa e, ang sama ko naman kung gagawin ko yon... He needs to rest na eh.
"Paano si seona? Paano kung mapagod na rin siya?". Tanong ko sakanya, matagal bago siya sumagot. Pero alam ko na rin ang isasagot niya, siguro naka tadhana na talaga na maging mag-isa ako.
"Let her go. Let her rest, jay."