CAROLINE' POV
I woke up in the middle of the night, bumungad sa akin ang puting ceiling, amoy nang disinfectant. I searched around, and upon realizing I was surprised with that thought of not remembering why I am here. Nasa hospital ako!
I tried na umupo when I felt something painful, bumalik ako sa pagka-higa. "Ano ginagawa ko d---," I gasped. And tears started to flow.
"M-my b-baby," walang boses ang lumabas sa aking bibig, tanging hangin lang nito ang lumalabas sa bibig ko.
Ramdam ko rin ang pagkatuyo ng lalamunan ko. Tahimik lang akong humihikbi hanggang sa marinig ko ang pag-bukas ng pintuan. Napatingin ako sa pintuan at nag-salubong ang mga mata namin ng asawa ko. Nakatulala lang akong nakatitig sa kanya habang patuloy pa rin ang pag agos ng aking mga luha.
"B-babe, thank goodness you're awake." Agad niya akong nilapitan at niyakap, mas lalo tuloy akong umiiyak.
"B-baby?" bulong ko. He stops and look at me. Bigla na naman siyang umiyak, tahimik lang din itong humihikbi. "W-wala na ba ang baby k-ko?" mamaos kong salita ng lumabas na ang boses ko.
"W-wala na a-ang baby natin," pabulong niyang salita. My chest feels ko heavy again. Parang may kung anong malaki na bagay ang tumutusok sa puso ko.
Yes! I was bleeding, and collapsed because of the pain. But, how did I get in here?
"Let go!" saad ko sa asawa ko na nakayakap pa rin sa akin.
"B-babe? Do you feel any discomfort?" he worriedly asked. I can't look at him straight. The disgust, the disrespect, the betrayal,everything.
I didn't respond.Ayaw kong umiyak, mag wala, pero ito ako ngayon tahimik na humihikbi. Hindi ko maintindihan ang sarili ko,ang sakit sakit ng puso ko. Gusto kong manakit, sumigaw, pero hindi ko magawa. Tanging iyak na lang nagagawa ko, wala na ang anak ko.
Paano na ako ngayon na wala na siya?Ang sakit at ang hirap. Ng taong nag taksil sa akin ay hindi alam kung gaano ako nasaktan sa ginawa niya. I lost my baby bec of him.
“Pwede ba na umalis ka muna? I can't bear the sight of you! I just want to be alone!" I said. Mukhang nagulat si Diego sa sinabi ko. He haven't heard anything from me simula nung magka malay ako.
“B-babe, why? Galit ka ba sa akin? May nagawa ba akong mali?" Agarang tanong niya at hinawakan ang kamay ko.
“Ayaw ko lang na makita ka," tugon ko naman.
“Why? Bakit nga? Gusto kitang alagaan, pero bakit mo ako pinapalayo." Medyo naging malakas na ang boses niya at nakakarindi na sa tenga.
“Please, hindi mo ba maintindihan ang sinabi ko? Gusto ko lang mapag-isa, pwede ba? Mahirap ba na intindihin yun?” pasigaw kong salita kahit hinang-hina pa ako. Naging ma-amo ulit ang mukha niya at tumalikod.
Nang makalabas na siya ay nag pakawala ako
ng malalim na hininga. Hindi ko mapigilan ang humahagulgol, ang sikip sikip ng dibdib ko na ang hirap huminga. Hindi ko kaya! Nami-miss ko ang anak ko. Parang may kulang sa akin, ang sakit.
“Bakit na kasi ako nagpadala sa mga litrato na yun? It's my fault! Kasalanan ko kung bakit nawala ang anak ko. Kung sana naging maingat ako ay hindi ko mawawala ang anak ko,” humahagulgol kung salita.
“I k/lled my baby!”
……
THIRD PERSON'S POV
SABAY-SABAY na umalis ng mansyon ang mag-pamilya ng nabalitaan ang nangyari kay Caroline. Takot ang nadarama ng mga ito, lalo na si Mr. Frowline. Pagdating nila sa hospital ay sinalubong sila agad ni Mr. Edgar Solise. Nag mag-salubong naman ang mga mata ng dalawang matatanda.
“Wala na ang apo natin,” malungkot na saad ni Edgar and daddy ni Diego.
“Ano? Ano ba nangyari?” umiiyak na tanong ni Melissa. Niyakap ni Melissa si Diego ng lumabas ito ng kwarto ni Caroline.
Hindi maipinta ang mukha nito. “Diego, ano ba ang nangyari?” tanong ng father in law niya na si Mr.Frowline.
“Dad,wala na ang baby namin," saad ni Diego na parang bata na nagsusumbong. Niyakap naman ito ng matanda, at tahimik naman na umiiyak si Melissa sa likuran.
“Pwede ba pumasok?” nag-aalala, at nanginginig na saad ni Mr.Frowline.
“Yes,Dad. Baka kayo kausapin niya,” malungkot na salita ni Diego.
Pumasok na ang mag-asawa kasama si Atacia sa loob ng kwarto. Nang makapasok sila ay nadatnan nila si Caroline na humahagulgol ng iyak, kaya agad nila itong niyakap.
“Shh..tahan na,” bulong ni Melissa sa kanya.
“Nandito na si daddy,” naluluha na rin ito dahil sa nakita. Nasasaktan ito dahil sa sinapit ng anak.
“Ano gagawin ko, wala na ang anak ko. Parang hindi ko kaya,” pabulong niyang salita habang nasa gitna ng bisig ng mga magulang. Hindi rin maiwasan ni Atacia ang umiyak sa gilid dahil naawa siya sa sinapit ng kanyang ate.
“God has a reason, anak. He has a reason!” bulong ng ama niya.
Humalma na sa pag-iyak si Caroline, kaya bumitaw na rin sa yakap ang mga magulang. Umupo sa tabi si Mr.Frowline,at hinawakan s kamay ang anak.
“Dad, ang sakit.” Hindi naman mapigilan ng ama ang malungkot at maawa sa anak. Lalo pa’t hindi niya kayang ibsan ang sakit na nararamdaman nito.
“Laban lang anak ha, pwede pa naman kayong bumuo ng asawa mo eh.Masakit nga lang ang nangyari na wala na ang apo ko, pero nak, may dahilan kung bakit.” mahabang salita ng ama niya.
“Parang ayaw ko na bumuo dad, niloloko lang ako ng tao,”wala sa sariling salita niya. Nagkatinginan naman ang tatlo sa sinabi niya.
“Carol,ano ang ibig mong sabihin? May nangyari ba na hindi namin alam?” masinsinan na tanong ni Melissa.
When Caroline realized what she said, she panicked. “It was nothing, mommy. Nothing to worry about,” agad niyang bawi sa sinabi niya.
She can't. Hindi niya kaya ang may makaalam sa pagtataksil ng asawa niya sa kanya. She has no intention of letting people know about her husband's affair.
“Bes?Sis?I heard what happened so I immediately came here,”