Empress with no Virtue
Chapter 100
Translator – Utopia
တိုင်းတပါးကနေ သံတမန်လက်ဆောင်အနေနဲ့ ပို့ပေးလိုက်တဲ့ သေရည်က ချိုချဥ်အရသာရှိပြီး အရမ်း မပြင်းဘူး။ ယဲ့ကျန်းကျန်း သစ်သီးသေရည်တွေကို တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက် သောက်နေမိတော့တယ်။
ဘယ်လိုပဲဆိုပါစေ သေရည်က သေရည်ပဲလေ၊ မပြင်းဘူးဆိုရင်တောင်မှ လူကိုတော့ မူးယစ်စေတုန်းပဲ။
ယဲ့ကျန်းကျန်း သေရည်သောက်ပြီးနောက် အနည်းငယ် အာသွက်လျှာသွက်ဖြစ်နေတယ်။ သူမသားကိုပါ ခေါ်လာပြီး ယန်ရှင်းနန်းဆောင်ကို ဒယိမ်းဒယိုင်နဲ့ ရောက်ချလာတယ်။
ကျီဝူကျိုးကတော့ ယန်ရှင်းနန်းဆောင်မှာ စာရင်းစာအုပ်တွေကို စစ်ဆေးနေတယ်။ သူ့ဧကရီနဲ့ သားတော်လေး လာလည်တာကို တွေ့တဲ့အခါ အမြန်ပဲ သူတို့ကို သူ့ပလ္လင်ပေါ်ကို ဆွဲခေါ်လိုက်တယ်။
ဒါက ယဲ့ကျန်းကျန်းအတွက် ပထမဆုံးအကြိမ် နဂါးပလ္လင်မှာ ထိုင်ဖူးတာ မဟုတ်တော့တဲ့အတွက် အဲ့မှာ တက်နေရလို့ ဘာမှ စိတ်ဖိစီးနေတာမျိုး ရှိမနေဘူး။
ရှောင်ကျန်းဇယ်လေးကတော့ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ နားမလည်ပေမဲ့ သူ့မယ်တော်နဲ့ ခမည်းတော်က ဘေးမှာ အတူထိုင်ပေးနေတာတွေ့တဲ့အခါ ပျော်ရွှင်နေတော့တယ်။ မယ်တော်နဲ့ ခမည်းတော်ရဲ့ လက်ကို ကိုင်ပြီး နဂါးပလ္လင်ပေါ်မှာ သူ့ဖင်တုန်းသေးသေးလေးနဲ့ ထိုင်လိုက်တယ်။
သူမပါးလေးတွေ နီမြန်းနေပြီး အနည်းငယ် စိတ်ရှုပ်ထွေးနေတဲ့အမူအရာကို တွေ့တဲ့အခါ ကျီဝူကျိုး သူမ နေမကောင်းလို့များလားလို့ တွေးလိုက်တယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ပဲ သူမရဲ့နဖူးလေးကို စမ်းလိုက်ပြီး ပါးလေးကိုလည်း ခပ်ဖွဖွ ညှစ်လိုက်တယ်။
"ကျန်းကျန်း ဘာဖြစ်လို့လဲ"
ကျီကျန်းဇယ်ကလည်း သူ့ခမည်းတော်ခေါ်သလို လိုက်ခေါ်လာတယ်။
"ကျန်းကျန်း ဘာဖြစ်လို့လဲ"
ကျီဝူကျိုး သူ့ခေါင်းလေးကို ခပ်ဖွဖွလေး ပုတ်လိုက်ပြီး
"ပေါက်ကရတွေ။ မယ်တော့်နာမည်ကို အဲ့လို လျှောက်မခေါ်ရဘူး"
ကျီကျန်းဇယ်လေး ဘာမှဆက်မပြောရဲတော့ပဲ ခေါင်းလေးငုံ့သွားတယ်။
ယဲ့ကျန်းကျန်းက သူ့ခေါင်းလေးကို ပြန်ဆွဲမော့လိုက်ပြီး
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး သားရဲ့။ မယ်တော် သေရည်နည်းနည်းသောက်ထားလို့ မူးနေတာ...... အရှင်မင်းကြီး ကလေးကို ကောင်းကောင်း ပြောလို့ မရဘူးလား"
ကျီကျန်းဇယ် သူ့မယ်တော်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်ပြီး ဖက်ထားတယ်။
သေရည်တွေ သောက်ပြီး မူးနေတဲ့ သူမမျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း ကျီဝူကျိုး သူ့ရဲ့ ရည်မှန်းချက်ကြီး တစ်ခုကို သတိရသွားတယ်။ အဲ့တာကတော့ နဂါးပလ္လင်မှာ သူမလေးနဲ့ ချစ်ပွဲဆင်ဖို့ ဖြစ်တယ်။
သူတို့ကြားက အရှုပ်ထုပ်လေးကို ကြည့်လိုက်ရင်း ဒီဟာလေးသာ မရှိရင်ကောင်းမှာပဲလို့ တွေးလိုက်မိတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ကျီဝူကျိုး အထိန်းတော်ကူးကူးကို ဆင့်ခေါ်ပြီး ကလေးကို ပြန်ခေါ်သွားခိုင်းလိုက်တော့တယ်။
အထိန်းတော်ကူးကူးရဲ့လက်ထဲ မျက်ရည်အဝိုင်းသားနဲ့ သမင်လည်ပြန်ကြည့်ရင်း နောက်ဆုံးတော့ ခန်းမဆောင်ထဲက ထွက်သွားရတော့တယ်။ ယဲ့ကျန်းကျန်း စိတ်ရှုပ်လာတယ်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
ကျီဝူကျိုး သူမပုခုံးလေးကို ကိုင်လိုက်ပြီး
"ကျန်းကျန်း ကိုယ် မင်းနဲ့ ပြောစရာရှိတယ်"
"ဘယ်ဟာလဲ"
စားပွဲပေါ်က စာရင်းစာအုပ်တွေကို ယူလိုက်ပြီး
"ကိုယ့်ကို ဒါတွေ ကူစစ်ပေးပါဦး"
ထင်ထားတဲ့အတိုင်းပဲ ယဲ့ကျန်းကျန်း တကယ်ကြီး စာရင်းစာအုပ်တွေကို ဖွင့်စစ်နေတော့တယ်။
ကျီဝူကျိုးရဲ့လက်က အောက်ကို ဆင်းသွားပြီး သူမချိုင်းအောက်ကနေ လျှိုဝင်ကာ ရင်ဘတ်မှာ ရပ်သွားတယ်။ ထို့နောက် သူမရဲ့တောင်ပို့လေးကို ပွတ်သပ်နေတယ်။
ယဲ့ကျန်းကျန်း သေရည်သောက်ထားတာကြောင့် သူမတုံ့ပြန်ပုံက အနည်းငယ် နှေးကွေးလေးလံနေတယ်။ ကျီဝူကျိုး အတော်ကြာ ပွတ်သပ်ပေးပြီးနောက်မှာမှ သူမဘက်ကလည်း တုန့်ပြန်လာပြီး သူ့ကျီစယ်မှုအောက်မှာ အသက်ရှုသံတွေ မငြိမ်မသက်ဖြစ်လာတယ်။
သူမ ရှက်ရှက်နဲ့ သူ့လက်ကို ပြန်ဖယ်ထုတ်ရင်း
"မသင့်တော်လိုက်တာ"
ကျီဝူကျိုးစိတ်ထဲ သူ့ဇနီးလေး ပျော်ရွှင်ဖို့ဆို ဘယ်လိုစံနှုန်းနဲ့ ထားလုပ်ရပါ့ တွေးနေမိတယ်။ နောက်တစ်ဖန် သူ့လက်က သူ့တောင်ပို့လေးဆီ ရောက်လာပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါ ညင်ညင်သာသာပဲ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်တယ်။
"ကျီဝူကျိုး!"
သူမအသံက အနည်းငယ် တုန်ယင်နေတယ်။
"မင်း ကိုယ့်စာအုပ်သာကိုယ် ကြည့်နေ"
ကျီဝူကျိုး ရယ်လိုက်ရင်း သူ့လက်ကလည်း မနားတမ်း လှုပ်ရှားလို့နေတယ်။
"ရှင် ......"
ယဲ့ကျန်းကျန်း လက်တစ်ဖက်နဲ့ သူ့ကို တွန်းထုတ်လိုက်တယ်။
"ကျန်းကျန်းရယ် လိမ္မာပါတယ်၊ ကိုယ် တခြားဘာမှ မလုပ်ပါဘူး"
ကျီဝူကျိုး သူမကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း ချော့မြူနေတယ်။
ယဲ့ကျန်းကျန်းလည်း သူ့ကို ဂရုထားမနေတော့ဘူး။
ယောကျာ်းတွေရဲ့ စကားကို ဒီအခြေအနေမှာ ယုံစားလို့မရဘူးဆိုတဲ့အတိုင်း သူမ သတိထားမိတဲ့အချိန်မှာ အောက်ခံအတွင်းအင်္ကျီတွေ တစ်ခုမှ မရှိတော့ဘူး။ အနီရောင်အပေါ်ဝတ်အတွင်းခံလေးတစ်ခုတည်းသာ သူမရဲ့ဖြူဖွေးလုံးဝန်းတဲ့ ရင်သားလေးတွေကို အကာအကွယ်ပေးထားတယ်။
"ဝေ့"
ယဲ့ကျန်းကျန်း သူမအဝတ်တွေကို ပြန်ဝတ်ဖို့ လုပ်လိုက်တယ်။ ကျီဝူကျိုး သူမကို တားလိုက်တယ်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲလို့"
ယဲ့ကျန်းကျန်း ဒေါသထွက်နေပြီ။ သူဆက်လုပ်နေရင် သူမလည်း စိတ်ပါလာလိမ့်မယ်။
ကျီဝူကျိုး အသံချိုချိုလေးနဲ့ ပြောလာပြန်တယ်။
"ကျန်းကျန်း မင်း ကိုယ့်ကို မတောင်းဆိုသ၍ ကိုယ် ဘာမှမလုပ်ပါဘူး ကတိပေးတယ်"
ဒီလိုနဲ့ပဲ ယဲ့ကျန်းကျန်းလည်း စာရင်းစာအုပ်ကိုပဲ ပြန်ဖတ်ဖို့ လုပ်လိုက်တယ်။
ကျီဝူကျိုး သူမကိုယ်ပေါ်က နောက်ဆုံးသော အတွင်းခံလေးကို ဖယ်ပစ်လိုက်ပြီး ချယ်ရီသီးလေးတွေကို စုပ်ယူနမ်းရှိုက်နေတယ်။ ဒီနောက် လျှာဖျားလေးသုံးပြီးပါ သူမကို ကျီစယ်နေတော့တယ်။
ယဲ့ကျန်းကျန်း သူမကိုယ်သူမ ထိန်းထားပေမဲ့ နောက်ဆုံးကျ စာရင်းစာအုပ်ကို ချလိုက်ရတော့တယ်။
"ဒီမှာတော့ မရဘူး။ အိပ်ရာထဲ သွားကြမယ်"
နေ့ဘက်ကြီး မသင့်မလျော်တာတွေ လုပ်နေပြန်ပြီ .... ဟူး
ကျီဝူကျိုး မျက်လွှာချထားရင်း အမျိုးမျိုး တွေးမိတယ်။ သူတို့ အိမ်ထောင်ကျတာလည်း နှစ်အတော်ကြာပြီဖြစ်ပြီး အိပ်ရာကိစ္စကို အိပ်ရာပေါ်မှာပဲ လုပ်လာတာ အခုကျ အဲ့လောက် ရင်ခုန်စရာ မကောင်းတော့ဘူး။ ယဲ့ကျန်းကျန်း ပြောတာကြားတဲ့အခါ သူမကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး တောင်းတောင်းဆိုဆိုနဲ့ပဲ
"စိတ်မပူပါနဲ့ ကိုယ် ဘာမှ မဟုတ်တာ မလုပ်ပါဘူး"
ပြောရင်းနဲ့ကို သူ့ပါးစပ်က သူမကိုယ်ကို နမ်းရှိုက်ရင်း အောက်ကို တဖြေးဖြေး ရွေ့သွားတယ်။
ယဲ့ကျန်းကျန်းခမျာ စာရင်းစာအုပ်ကို ဆက်ကြည့်မနေနိုင်တော့ဘူး။ သူ့ကျီစယ်နှိပ်စက်မှုအောက်မှာ အသက်ရှုသံတွေ လေးလံလာပြီး နှုတ်ကနေ ဖွင့်ဟတောင်းဆိုရမှာလည်း ရှက်နေမိတယ်။ ဒါကြောင့်မို့ သူမမျက်လုံးလေးတွေကို မှိတ်ရင်းသာ သူ့ဦးဆောင်မှုနောက်ကို လိုက်ခဲ့တော့တယ်။ ခံစားမှုထိရှအလွယ်ဆုံး နေရာလေးတွေကို ကျီဝူကျိုးက ပြုစုပေးရင်း သာယာမှုက လှိုင်းလုံးတွေသဖွယ် သူမရင်ထဲ တိုးဝင်လာတယ်။ ဒါပေမဲ့လည်း ဒီလောက်လေးနဲ့ သူမ မကျေနပ်နေနိုင်တော့ဘူး။ သူမ ခပ်ဖွဖွလေး ညည်းညူလိုက်ပြီး လက်ကလည်း အလိုအလျောက် သူ့ပုခုံးကို ဆုပ်ကိုင်ထားမိတော့တယ်။ သူမ စွမ်းအားမဲ့စွာ ခုခံနေပေမဲ့လည်း ဒီဆာလောင်မက်မောမှုကို သည်းခံနိုင်စွမ်း မရှိတော့ဘူး။
ကျီဝူကျိုး သူမကို ကျီစယ်ဆော့ကစားနေတယ်။ သူမကို နမ်းရှုပ်ပွတ်သပ်ရင်း သူမမျက်နှာထက်က အမူအရာကို စူးစမ်းနေတယ်။
သူမမျက်နှာက နွေဦးရဲ့နေရောင်ခြည်လေးလိုပဲ။ ရမက်ဆန္ဒတွေနဲ့ မျှော်လင့်နေပေမဲ့ ဖွင့်ဟဖို့လည်း ရှက်နေရှာတဲ့ ယဲ့ကျန်းကျန်းရဲ့ပုံစံလေးက သိပ်ကို ချစ်ဖို့ ကောင်းတယ်။ သူ့အကြည်က မည်းနက်သွားပြီး သူမရဲ့ အတွင်းခံလေးကို ဖယ်ရှားလိုက်တယ်။ ထို့နောက် သူမရဲ့ နူးညံ့ချောမွတ်နေတဲ့ ပေါင်တံစင်းစင်းလေးတွေကို နမ်းရှုံ့နေတော့တယ်။
".... အင်း ...."
သူမဘက်ကလည်း နူးနူးညံ့ညံ့လေး ညည်းလာတယ်။
ဒါပေမဲ့လည်း ကျီဝူကျိုး "တံခါးဝ"ကိုသာ နမ်းရှိုက်နေဆဲဖြစ်ပြီး ရှေ့ဆက်မတိုးလာချေ။ တကယ်လို့ ဒါကသာ ကျီစယ်နေတာ မဟုတ်ရင် ဘယ်ဟာကများ ကျီစယ်တာတဲ့လဲ။ ဒီခံစားချက်က အသည်းထဲအူထဲကနေပဲ လှိုက်ဖိုယားယံလာအောင် ငှက်မွှေးလေးနဲ့ ကလူကျီစယ်နေသလိုပဲ။ ဒီယားယံမှုကို မြိုသိပ်ဖို့ရာ ခက်ခဲလိုက်တာ။
"ကျီဝူကျိုး ...."
ရွှန်းပတဲ့ သူမမျက်ဝန်းတွေက သူ့ကို တောင်းခံတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ ကြည့်လာတယ်။
ကျီဝူကျိုး ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ ခေါင်းမော့လာတယ်။ အဖြေကို သိပြီးသားဆိုပေမဲ့လည်း တမင် မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မေးလိုက်တယ်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"......"
သူမရှက်ရှက်နဲ့ပဲ မျက်နှာလွဲသွားတယ်။ ရှက်သွေးဖြာနေတဲ့သူမမျက်နှာလေးက နီမြန်းလို့နေတယ်။
ကျီဝူကျိုး ခေါင်းပြန်ငုံ့သွားပြီး သူမရဲ့ပေါင်တံလေးတွေကို နမ်းရှိုက်နေပြန်တယ်။ သူမဆီက ညည်းသံသဲ့သဲ့ကို ကြားနေရပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း အစကတည်းက တင်းကြပ်ပြီး တုံ့ပြန်နေခဲ့ပြီဖြစ်တယ်။
ဒါပေမဲ့လည်း သူမဘက်က စပြီး တောင်းဆိုလာတာကို သူ ကြားချင်သေးတယ်။
ယဲ့ကျန်းကျန်း ဝမ်းနည်းသွားပြီး ဆက်မမြိုသိပ်ထားနိုင်တော့ဘူး။ နောက်ဆုံးကျ
"မြန်မြန်လာပါတော့နော်"
"ကိုယ် ဘာမှမလုပ်ပါဘူးလို့ ပြောတယ်လေ" ထို့နောက် ရယ်လိုက်ရင်း "မင်းဘက်က မတောင်းဆိုသ၍ပေါ့"
ပြောရင်းနဲ့ပဲ သူမရဲ့ ရတနာလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ ခပ်ဖွဖွ ကျီစယ်နမ်းရှုံ့လိုက်တယ်။
"ကျီဝူကျိုးလို့ ...."
"အွန်း ကျန်းကျန်းလေး ဘာပြောမလို့လဲ"
ယဲ့ကျန်းကျန်း ရှက်ရှက်နဲ့ပဲ
"ကျွန်မ တောင်းဆိုပါတယ်နော်"
ကျီဝူကျိုးကတော့ ရုပ်တည်ကြီးနဲ့ မသိချင်ဟန်ဆောင်ကာ
"ဘာကို တောင်းဆိုတာလဲ"
ယဲ့ကျန်းကျန်း အံကြိတ်ရင်း
"ကျွန်မကို ချစ်ပေးပါ"
"ကောင်းပါပြီတဲ့ဗျာ"
ကျီဝူကျိုး ရယ်မောရင်း နဂါးပလ္လင်ပေါ် ပြန်ထိုင်လိုက်တယ်။ ထို့နောက် သူ့ခြေထောက်ကို နေရာခြားပေးကာ ကျန်းကျန်းကို သူ့ပေါင်ပေါ် ခွလို့ရ
အောင် လုပ်ပေးလိုက်တယ်။
ယဲ့ကျန်းကျန်း အခုချိန်မှာ ကာလံဒေသံလည်း ထည့်မစဥ်းစာနိုင်တော့ဘူး။ သူမ မက်မောတောင့်တမှုရဲ့စေစားမှုအောက်မှာ သူ့ပုခုံးကို အားပြုရင်း ဖြေးဖြေးချင်း သူမခါးလေးကို လျှောချပြီး ထိုင်လိုက်တယ်။
နောက်ဆုံးမှာ သူမကိုယ်ထဲက လစ်ဟာနေတဲ့ဆာလောင်မှုက ပြည့်ဝသွားခဲ့ပြီး အခုမှ စိတ်ကျေနပ်သွားတော့တယ်။
ကျီဝူကျိုးလည်း ခပ်ဖျော့ဖျော့ ညည်းသံလေးနဲ့ ညည်းနေမိပြီး သူ့အသံက ချိုမြိန်ယစ်မူးစေတယ်။ သူမကိုယ်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားတာကြောင့် သူမရဲ့တောင်ပို့လေးတွေက သူ့ရင်ဘတ်ကို ဖိနှိပ်နေတယ်။ ဒီနောက် သူမနားအနားကပ်ပြီး ကျီစယ်ပြန်တယ်။
"ဘယ်လိုလဲ"
ယဲ့ကျန်းကျန်း သူ့ပုခုံးကို ဖက်ထားပြီး မျက်ခုံးပင့်လိုက်တယ်။
"သာမန်လောက်ပါပဲ"
ကျီဝူကျိုးကတော့ ဒီအဖြေကို သဘောမကျတာ ထင်ရှားလို့နေတယ်။
"ကျန်းကျန်းက မရိုးသားဘူးပဲ။ ကိုယ် မင်းကို အပြစ်ပေးရမယ်"
ပြောရင်းနဲ့ ကျီဝူကျိုး သူ့ခါးကို မတ်လိုက်ပြီး အချစ်လှေကလေးကို စုန်ဆန်ကူးလူးစေတော့တယ်။
"အွန့် ....."
ယဲ့ကျန်းကျန်း မျက်မှောင်တစ်ချက်ကျုံ့သွားပြီး သာယာမှုကြောင့် သူမလည်ချောင်းကနေ ညည်းညူသံတွေ ထွက်လာတော့တယ်။
"ကျန်းကျန်း မင်း အလိုရှိတဲ့အတိုင်း ကိုယ့်ကို ဆော့ကစားလိုက်ပါတော့"
ယဲ့ကျန်းကျန်းလည်း သူ့ပုခုံးကို အားပြုရင်း သူမရဲ့မက်မွန်ကိုယ်လေးကို ပင့်မရင်း ဖြေးဖြေးချင်း အစုန်အဆန် အချစ်ခရီးကို နှင်နေတယ်။
ကျီဝူကျိုး သူမရဲ့ဦးဆောင်မှုကို ကျေနပ်နေမိတယ်။
"ဆက်လုပ်ပါ ....."
ဒီလိုနဲ့ ယဲ့ကျန်းကျန်းလည်း သူမရဲ့ခရီးကို အကြိမ်ကြိမ် စုန်ဆင်းရင်း သူ့ခြေထောက်တွေက အားနည်းကာ သူမလည်း နှေးကွေးသွားတဲ့အထိ ယစ်မူးပျော်ဝင်နေတော့တယ်။
"ပိုပြီး အားထည့်လုပ်ပေးပါ ... ကျန်းကျန်း ...."
ကျီဝူကျိုးက သူမကို တောင်းခံလာတယ်။ ခဏကြာတဲ့နောက် သူမရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေက နှေးကွေးလာတာ တွေ့ရတော့ သူမတင်ပါးလေးကို ပွေ့ မ ပေးကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဖိချလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်နဲ့ နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။
သေလောက်အောင် တင်းကြပ်မက်မောဖွယ် သာယာမှုက သူမတကိုယ်လုံးကို တိုးဝင်လာတယ်။ သူမ မျက်လုံးမှိတ်လိုက်ပြီး နာကျင်မှုကြောင့် ငိုကြွေးလိုက်မိပေမဲ တဖက်မှာလည်း တိမ်တွေပေါ် ရောက်နေသလို သူမ သာယာနေမိပြီး ဆက်လက်မြိုသိပ်ထားနိုင်စွမ်းမရှိတော့ဘူး။
ကျီဝူကျိုး သူမနှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းလိုက်တယ်။ ထို့နောက် သူ့ကိုယ်ကို ကိုင်းလိုက်ပြီး နောက်က စားပွဲပေါ်က စာလွှာတစ်စောင်ကို ယူကာ ခေါင်မိုးဆီ လှမ်းပစ်လိုက်တယ်။ ဒါက အရိပ်ကိုယ်ရံတော်တွေကို အချက်လှမ်းပြလိုက်တာပဲဖြစ်တယ်။ 'အားလုံး ထွက်သွားကြ!'
အဲ့ဒီ့နောက်မှပဲ ကျီဝူကျိုး သူမလေးစိတ်တိုင်းရှိ ညည်းညူခွင့်ပေးဖို့ စိတ်သက်သာရာရသွားတော့တယ်။
ယဲ့ကျန်းကျန်း သူ့ခါးပေါ်မှာ စိုးမိုးခြယ်လှယ်ရင်း စီးနင်းနေတော့တယ်။ သူမတစ်ချက် လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်းမှာ သာယာမှုက တကိုယ်လုံးကို တုန်ယင်သွားစေတယ်။ ကျီဝူကျိးလည်း ချွေးသီးချွေးပေါက်တွေနဲ့ ရွှဲနစ်နေပြီ။
"မင်း ကိုယ့်ယောက်ျားကိုယ် သတ်ဖို့ကြံနေတာလား"
အဲ့ကျမှပဲ ယဲ့ကျန်းကျန်း ဖက်တွယ်ထားတာကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး သူမပါးစပ်ကို ဟထားကာ မျက်လုံးတွေက ရွှန်းစိုတောက်ပနေတယ်။ သူမပုံစံက သိပ်ကို ယစ်မူးမြှူဆွယ်နေသလိုပဲ။
ကျီဝူကျိုး သူမမျက်ရည်လေးတွေကို လျက်လိုက်ပြီး ရယ်မောရင်း
"ဒါက အမြတ်ပဲ ရှိသေးတယ်။ အတိုးမပါသေးဘူး"
ယဲ့ကျန်းကျန်း သူမခြေထောက်နဲ့ ထပ်ပြီး သူ့ခါးကို တင်းတင်း ညှစ်ထားလိုက်တယ်။ ကျီဝူကျိုး နာတဝက် ပျော်တဝက်နဲ့
"ဖုရန် ကိုယ့်ကို ချမ်းသာပေးပါနော် ....."
ယဲ့ကျန်းကျန်း ချက်ချင်းပဲ သူ့ကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး မျက်ခုံးပင့်ကြည့်နေတယ်။
ကျီဝူကျိုး သူမကိုယ်ကနေ ထွက်လာလိုက်တယ်။ ထို့နောက် သူမကို နဂါးပလ္လင်ပေါ် ဒူးထောက်စေပြီး လက်တစ်ဖက်က သူမရဲ့ဆံပင်ကို ကိုင်ထားကာ တဖက်က ပလ္လင်ရဲ့နောက်ကို ကိုင်ထားတယ်။
ထို့နောက် သူမရဲ့နောက်ဘက်ကနေ သူ့ကိုယ်က တိုးဝင်လာပြီး သူမရဲ့ခါးကို ကိုင်ထားကာ ကိုယ်ကို ကိုင်းညွတ်လိုက်တယ်။ ထို့နောက် သူမနားလေးကို ခပ်ဖွဖွ ကိုက်လိုက်ပြီး
"ဒီနေ့ ကိုယ် မင်းကို ဒီအခန်းထဲကနေ ထွက်သွားခွင့်ပေးမှာ မဟုတ်ဘူး"
ပွဲကြီးပွဲကောင်းက အခုမှ စမှာ ..........
_________________