Unicode
ကျယ်၀န်းသော ဧည့်ခန်းကြီးတစ်ခုတွင် ဒေါ်ရို့စ်ရှန်ထိုင်ကာ TVကြည့်နေ၏။ ဩဆက် စံအိမ်မှာမရှိတဲ့နေ့မှ ဒေါ်ရို့စ်ရှန်က ရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။အဖြူရောင်ဂါ၀န်နှင့်ရွှေအိုရောင်ဆံပင်ကို ဆံထုံး ထုံးထားကာ ကျက်သရေရှိစွာလှသည်။ အသက်၅၆နှစ်အရွယ်သူမက ကျက်သရေလဲရှိသလို သားဖြစ်သူနဲ့ ပတ်သက်ရင်လဲ ရက်စက်လွန်း၏။
"အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်လာတဲ့ မိန်းမက ဘယ်မှာလဲ"
ဒေါ်ရို့စ်ရှန်စကားကြောင့် အိမ်တော်ထိန်းကြီးက...
"ဟို...သခင်မကြီး .... သခင်ကြီးခေါ်လာတာက ယောက်ျားလေးတယောက်ပါ"
"ဘာ!!!"
အိမ်တော်ထိန်းက ထိုသို့ဆိုလျှင် ဒေါ်ရို့စ်ရှန် ဒေါ်သထွက်စွာ စံအိမ်၏ အပေါ်တတ်ကို သွားတော့မယ်ပြင်၏။ အိမ်တော်ထိန်းက ဒေါ်ရို့စ်ရှန်အရှေ့ ရပ်လိုက်ပြီး
"သခင်မကြီး... သခင်ကြီးက သူ့အမိန့်မရမချင်း စံအိမ်အပေါ်တတ်ကို မတတ်ခိုင်းပါဘူး"
"ငါ့ရှေ့ကို လာပိတ်ရပ်ရဲတာလား အိမ်တော်ထိန်း! ငါဘယ်သူဆိုတာလဲ နင်မေ့နေတာလား"
မျက်ထောက်ရဲရဲကြီးနှင့် ပြောလာတဲ့ ဒေါ်ရို့စ်ရှန်က ရက်စက်တဲ့နေရာမှာ နှစ်ယောက်မရှိပေ။ အိမ်တော်ထိန်းက ဦးညွှတ်စွာဖယ်တော့ သူမ အပေါ်တတ်ကို မြန်ဆန်စွာတတ်လာခဲ့!
သူမသား ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေတာလဲ? ယောက်ျားတွေနဲ့ပါ လိင်ဆက်ဆံနေပြီလား ရွံစရာကောင်းလိုက်တာ!
ဒုန်း!
ဩဆက် အခန်းကို ကြမ်းတမ်းစွာဖွင့်လျှင် အိပ်ယာပေါ်တွင် ထိုင်ကာ ဖုန်းသုံးနေသော ကောင်လေးတယောက်ကို တွေ့၏။ အနီးကပ်လျှောက်သွားကာ ထိုကောင်လေးရဲ့ ပါးကို အားပြင်းစွာရိုက်ပြီးလျှင်
ဖြောင်း!
"အတင့်ရဲလိုက်တာ ငါ့သားကို မြူဆွယ်ပြီး ငါ့သားအိမ်ပေါ်ထိ တတ်နေနိုင်တယ်ဆိုတော့ တော်ယုံသတ္တိမဟုတ်ဖူး"
"ဒီမှာ ကျတော်..."
ဖြောင်း!
စကားပြောရန်လုပ်နေသော ရတုကို ထိုအမျိုးသမီးက နောက်တချက်ပါးရိုက်လိုက်တဲ့ခါ အိပ်ယာအောက်ကို ပြုတ်ကျသွားသည်။ အသက်ကြီးပြီး ဒေါ်သထွက်နေတဲ့ ထိုအမျိုးသမီးက ဩဆက်နှင့် တခုခုတော့ ပတ်သက်ရမည်...။ ရတုကြောက်ကာ မျက်ရည်များဝဲလျက် ရိုက်ခံရသော ပါးလေးကိုကိုင်ကာ ထိုအမျိုးသမီးကို မော့ကြည့်၏။
"မြူဆွယ်တယ်ဟုတ်လား?... အန်တီ့သားက မြူဆွယ်စရာတောင်မလိုဖူး သူ့ဘာသာ အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်ထားတာ"
"နင်...ငါဘယ်သူလဲဆိုတာ နင်သိလား မသေချင်ရင်စကားပြောပြင်လိုက်! နင်ကရုပ်လေးဗန်းပြပြီး ငါ့သားနားမှာ ကပ်ပြားတကောင်လို ကပ်နေတာ နင်မရှက်ဘူးလား တောက်စ်!"
ဒေါ်ရို့စ်ရှန်က ရတုလက်ကို ဆွဲကာ စံအိမ်အပြင်ဘက်ကိုခေါ်လာသည်။
"နင်လာစမ်း! ရွံစရာကောင် !"
"အာ့ နာတယ် လွှတ်...."
စံအိမ်အပြင်ဘက်ကို ဒေါ်ရို့စ်ရှန်က ရတုကို တွန်းထုတ်လိုက်ပြီး
"ငါ့သားနဲ့ဝေးဝေးနေ... အမလေး ကြားလို့မှကောင်းသေးရဲ့လား မိန်းမတယောက်ဆို လက်ခံသေးတယ် ဘာရင်ခုန်စရာမှမရှိတဲ့ သားအိမ်မပါတဲ့ကောင်ကိုမှ အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်ထားရတယ်လို့!"
ဒေါ်ရို့စ်ရှန်ကပြောချင်ရာပြောပြီးသည်နှင့် စံအိမ်တံခါးအား ပိတ်လိုက်သည်။
ရတုက ရိုက်ခံလိုက်ရတဲ့ ပါးကိုကိုင်ကာ ထိုနေရာမှ ထွက်လာ၏။
မနေရတော့လဲကောင်းတာပေါ့ ငါလဲ ပတ်သက်ချင်နေတာမှမဟုတ်တာ! အကြောင်းရှိလို့သာနေနေရတာကို!
"အားရိုးရိုး ငါ့ပါးလေးနာသွားပြီ"
>>>>>>>>>>>>>>>>
ဩဆက် ရှယ်ရာရှင်တွေနဲ့အတူ ညစာစားနေခြင်း၊ အိမ်ပြန်နောက်ကျတာမို့ ဒီချိန်ဆို ဟိုလူကြီးမျှော်နေမယ်ထင်၊
"CEO ဩဆက်က နာရီကိုဘဲကြည့်နေတယ် အိမ်က အမျိုးသမီးက မျှော်နေမှာဆိုးလို့လား"
"ဘယ်လို... CEOက မိန်းမရနေပြီလား "
ရှယ်ရာရှင်တွေရဲ့အပြောကြောင့် ဩဆက်က ရယ်ကာ...
"အဟက်~ မဟုတ်တာဗျာ ... အလုပ်ကိစ္စလေးရှိသေးလို့ပါ"
ဩဆက်တို့ စားပွဲဝိုင်းကို ခန့်စစ်ကာ အလျှင်မြန်ရောက်လာကာ ဩဆက်နားသို့ တီးတိုးစွာပြောလိုက်သည်။
ခန့်စစ်ပြောလိုက်တဲ့စကားကြောင့် ဩဆက် ထိုင်နေသည့်ဝိုင်းမှထကာ စံအိမ်ပြန်ဖို့ ထွက်လာခဲ့၏။
ခန့်စစ်ပြောလိုက်သည်က
"Boss ဥက္ကဠကြီး စံအိမ်မှာ လာသောင်းကြမ်း သွားတယ်"
ဩဆက်စံအိမ်...။
"အမေ ဘယ်မှာလဲ"
"ပြန်သွားပါပြီ သခင်ကြီး"
"ကျစ်! ကျုပ်အမိန့်မရချင်း စံအိမ်ကိုပေါ်ကို မတတ်ဖို့ အိမ်တော်ထိန်းကို မှာခဲ့တယ် မဟုတ်ဖူးလား?"
"ကျမလဲတားပါတယ်...ဒါပေမဲ့ သခင်မကြီးက အတင်းတတ်သွားလို့ မတားရဲတော့တာပါ"
"အခု ရတုစောလေ ဘယ်မှာလဲ"
ဩဆက်အမေးကြောင့် အိမ်တော်ထိန်းက စကားထစ်အအ ဖြင့် ...
"ဟို... သခင်မကြီး မောင်းထုတ်လိုက်တယ်"
"ဘာ!"
.
.
.
At 11 PM
ကျယ်လောင်သောကားဟွန်းတီးသံကြောင့် ရတုနိုးလာပြီး တိုက်ခန်းအပြင် ပြတင်းပေါက်မှ တချက်ကြည့်လိုက်သည်။
ဒါက...ဧကဩဆက်! တတ်တူးမရှိတဲ့ လက်တဖက်က သွေးများစွာပေနေပြီး ကားကိုမှီကာ ဆေးလိပ်သောက်၍ ရတုရှိရာ ပြတင်းပေါက်ကိုကြည့်နေသည်။
ရတုရဲ့ မသိစိတ်ကာ အောက်ထပ်ကိုပြေးဆင်းကာ ဩဆက်ရှိသည့်နေရာကိုသွားပြီး
"ဘာ...ဘာဖစ်လာတာလဲသွေးတွေနဲ့"
"ခင်ဗျားကြောင့်"
"ဘာရယ်?"
"ခင်ဗျားထွက်သွားတာ စံအိမ်ကလူတွေမတားလို့ သူတို့ကို ဆုံးမလိုက်ယုံလေး"
"ငါသွားတာမှမဟုတ်တာ အန်တီတယောက်က..."
"ကျစ်! အဲ့တာ ကျုပ်အမေ မနက်ဖြန် သူ့ဆီသွားပြီး ကျုပ်ပြောပြလိုက်မယ် ခင်ဗျားကိုမနှောက်ယှက်အောင်"
တိတ်ဆိတ်စွာနေနေသော ရတုကို ဩဆက် စိတ်မရှည်စွာ လက်ကိုဆွဲလျှင်
"ဟင့်အင်း ပြန်မလိုက်ချင်ဖူး"
"ဘာ!"
"မဟုတ်ဖူး....ညည့်နက်နေပီ ဒီည ဒီမှာဘဲအိပ်လိုက်လေနော် မနက်ဖြန်မှ ပြန်လိုက်မယ်"
တချက်အော်လိုက်သော ဩဆက်သံကြောင့် အရှေ့ကအဖိုးပေါက်စလေးက ခန္ဓာကိုယ်လေးတုံကာ သူ့အား ရှင်းပြနေ၊ အေးလွန်းတာကြောင့် အနွေးဓာတ်ပေးတဲ့ ညအိပ်ပိုးသား အကျီ ၀မ်းဆက်လေးနဲ့ ရတုက သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်း၏။
"ဟို... အေးတယ် အပေါ်တတ်မယ်လေနော်"
"အင်း"
ရတုတိုက်ခန်းထဲ ဩဆက်နှင့်ရတု နှစ်ယောက်ထဲသာရှိသည်။ ရတု အိကျီတွေထဲမှ အကြီးဆုံးအကျီကို ဩဆက်ကို ပေး၀တ်စေပြီး အနည်းငယ် ကျယ်တဲ့ ကုတင်မှာ ရတုကို ဩဆက်က ဖက်ထားလျက်...
"အင့်! နေရာကြပ်တယ် မဖက်နဲ့"
"ဘာလို့လဲ"
"ဖက်ပြီးမအိပ်တတ်ဖူး"
"ကျူပ်အိပ်တတ်တယ် ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်းပါဗျာ"
"မင်း.."
"ကျုပ်"
စကားလုပြောရယ် အပြိုင်ဆိုင် ပြင်လိုက်တဲ့ခါ ရတုနှုတ်ခမ်းနဲ့ ဩဆက်နှုတ်ခမ်းက ထိမိသည်။
ရုန်းနေသော ကိုယ်လေးအား ဩဆက် ဆွဲယူပီး ခေါင်းလေးကိုထိန်းကာ နှုတ်ခမ်းသားများကိုစုပ်နမ်းသည်။ တကယ် ဒီလူရဲ့ နှုတ်ခမ်းက နူးညံ့လွန်းတယ်
"ပြွတ်စ်! ဟင့်"
"ကြိုက်လား"
"ဘာကိုလဲ"
"ကျုပ်နမ်းတာလေ"
"ဟင့်အင်း မိန်းမတကာနဲ့ မင်းက ထိတွေ့နေတာ"
"ကျစ် ! ကျုပ်လီးကလွဲလို့ သူတို့ဘာမှ မရဘူး... ခင်ဗျားကိုဘဲ နမ်းဘူးသေးတာ"
"အပိုတွေ အိပ်တော့"
ရတုက ထိုသို့ပြောပြီး စောင်ထဲ ခေါင်းလေး၀င်ကာ အိပ်ဟန်ပြင်သည်။
ရတုပုံစံကို ဩဆက်ကကြည့်ပြီး
"ဟက်~ ဒါကစိတ်ကောက်တာလား ကျုပ်လဲ စိတ်ကောက်ရင် မချော့မတတ်ဖူး"
"ဘယ်သူက စိတ်ကောက်တယ်ပြောနေလို့လဲ မဆိုင်တာ! အိပ်တော့"
ဗလုံးဗထွေးပြောနေတဲ့ စောင်ထဲက ရတုကြောင့် ဩဆက်က စောင်ကိုဖယ်လိုက်ကာ
"ဘာလုပ်တာလဲ ပြန်ပေး"
"ကျုပ်ကိုကြည့်"
"......"
"ကျုပ် စံအိမ်ကိုမိန်းမတွေခေါ်တင်တယ် ဆိုတာ အမေ့ကိုရွဲ့ချင်ယုံဘဲ ကျုပ်လဲ ခင်ဗျားပေါ် ဘယ်လိုစိတ်ရှိမှန်းကျုပ်မသိဖူး ဒါပေမဲ့ အမေ့ကိုရွဲ့လို့ခေါ်တင်တာလဲ မဟုတ်ဖူး ကျုပ်သဘောနဲ့ ကျုပ်တင်တာ"
"အဲ့တော့..."
ပြွတ်စ်!
"မင်း... ငါထိုးမိတော့မယ်နော်"
"ကျုပ်လဲထိုးမယ်လေ တယောက်တချက် ကျုပ်က အောက်ကဟာနဲ့ထိုးမှာ"
"မင်းနော်! ဧကဩဆက်"
"ဗျာ...ဗျာ"
ဒီကောင်ရူးနေတာလား အခု သူ့ပေါ်လာပြီးကြင်နာပြနေတယ်။ ရတုရဲ့ အကြီးဆုံး အကျီတောင်မှ ဩဆက်နှင့်တော်ယုံသာရှိသည်... အလင်းမရှိပေမဲ့ ပြတင်းပေါက်မှ လာသော အလင်းကြောင့် ဩဆက်၏ ယောက်ျားပီသတဲ့ မျက်နှာက ရတုကို ရင်ခုန်စေ၏။
ဘာတွေတွေးနေတာလဲ ရတု .... ဒီလူ့အောက်တန်းစားကို စိတ်ယိုင်နေတာလား...
အစစအရာရာဂရုစိုက်ကြပါ
#ချမ်းချမ်း
Zawgyi
က်ယ္၀န္းေသာ ဧည့္ခန္းႀကီးတစ္ခုတြင္ ေဒၚရို႔စ္ရွန္ထိုင္ကာ TVၾကည့္ေန၏။ ဩဆက္ စံအိမ္မွာမရွိတဲ့ေန႕မွ ေဒၚရို႔စ္ရွန္က ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။အျဖဴေရာင္ဂါ၀န္ႏွင့္ေ႐ႊအိုေရာင္ဆံပင္ကို ဆံထုံး ထုံးထားကာ က်က္သေရရွိစြာလွသည္။ အသက္၅၆ႏွစ္အ႐ြယ္သူမက က်က္သေရလဲရွိသလို သားျဖစ္သူနဲ႕ ပတ္သက္ရင္လဲ ရက္စက္လြန္း၏။
"အိမ္ေပၚေခၚတင္လာတဲ့ မိန္းမက ဘယ္မွာလဲ"
ေဒၚရို႔စ္ရွန္စကားေၾကာင့္ အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးက...
"ဟို...သခင္မႀကီး .... သခင္ႀကီးေခၚလာတာက ေယာက္်ားေလးတေယာက္ပါ"
"ဘာ!!!"
အိမ္ေတာ္ထိန္းက ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ေဒၚရို႔စ္ရွန္ ေဒၚသထြက္စြာ စံအိမ္၏ အေပၚတတ္ကို သြားေတာ့မယ္ျပင္၏။ အိမ္ေတာ္ထိန္းက ေဒၚရို႔စ္ရွန္အေရွ႕ ရပ္လိုက္ၿပီး
"သခင္မႀကီး... သခင္ႀကီးက သူ႕အမိန႔္မရမခ်င္း စံအိမ္အေပၚတတ္ကို မတတ္ခိုင္းပါဘူး"
"ငါ့ေရွ႕ကို လာပိတ္ရပ္ရဲတာလား အိမ္ေတာ္ထိန္း! ငါဘယ္သူဆိုတာလဲ နင္ေမ့ေနတာလား"
မ်က္ေထာက္ရဲရဲႀကီးႏွင့္ ေျပာလာတဲ့ ေဒၚရို႔စ္ရွန္က ရက္စက္တဲ့ေနရာမွာ ႏွစ္ေယာက္မရွိေပ။ အိမ္ေတာ္ထိန္းက ဦးၫႊတ္စြာဖယ္ေတာ့ သူမ အေပၚတတ္ကို ျမန္ဆန္စြာတတ္လာခဲ့!
သူမသား ဘာေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနတာလဲ? ေယာက္်ားေတြနဲ႕ပါ လိင္ဆက္ဆံေနၿပီလား ႐ြံစရာေကာင္းလိုက္တာ!
ဒုန္း!
ဩဆက္ အခန္းကို ၾကမ္းတမ္းစြာဖြင့္လွ်င္ အိပ္ယာေပၚတြင္ ထိုင္ကာ ဖုန္းသုံးေနေသာ ေကာင္ေလးတေယာက္ကို ေတြ႕၏။ အနီးကပ္ေလွ်ာက္သြားကာ ထိုေကာင္ေလးရဲ႕ ပါးကို အားျပင္းစြာရိုက္ၿပီးလွ်င္
ေျဖာင္း!
"အတင့္ရဲလိုက္တာ ငါ့သားကို ျမဴဆြယ္ၿပီး ငါ့သားအိမ္ေပၚထိ တတ္ေနနိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ယုံသတၱိမဟုတ္ဖူး"
"ဒီမွာ က်ေတာ္..."
ေျဖာင္း!
စကားေျပာရန္လုပ္ေနေသာ ရတုကို ထိုအမ်ိဳးသမီးက ေနာက္တခ်က္ပါးရိုက္လိုက္တဲ့ခါ အိပ္ယာေအာက္ကို ျပဳတ္က်သြားသည္။ အသက္ႀကီးၿပီး ေဒၚသထြက္ေနတဲ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးက ဩဆက္ႏွင့္ တခုခုေတာ့ ပတ္သက္ရမည္...။ ရတုေၾကာက္ကာ မ်က္ရည္မ်ားဝဲလ်က္ ရိုက္ခံရေသာ ပါးေလးကိုကိုင္ကာ ထိုအမ်ိဳးသမီးကို ေမာ့ၾကည့္၏။
"ျမဴဆြယ္တယ္ဟုတ္လား?... အန္တီ့သားက ျမဴဆြယ္စရာေတာင္မလိုဖူး သူ႕ဘာသာ အိမ္ေပၚေခၚတင္ထားတာ"
"နင္...ငါဘယ္သူလဲဆိုတာ နင္သိလား မေသခ်င္ရင္စကားေျပာျပင္လိုက္! နင္က႐ုပ္ေလးဗန္းျပၿပီး ငါ့သားနားမွာ ကပ္ျပားတေကာင္လို ကပ္ေနတာ နင္မရွက္ဘူးလား ေတာက္စ္!"
ေဒၚရို႔စ္ရွန္က ရတုလက္ကို ဆြဲကာ စံအိမ္အျပင္ဘက္ကိုေခၚလာသည္။
"နင္လာစမ္း! ႐ြံစရာေကာင္ !"
"အာ့ နာတယ္ လႊတ္...."
စံအိမ္အျပင္ဘက္ကို ေဒၚရို႔စ္ရွန္က ရတုကို တြန္းထုတ္လိုက္ၿပီး
"ငါ့သားနဲ႕ေဝးေဝးေန... အမေလး ၾကားလို႔မွေကာင္းေသးရဲ႕လား မိန္းမတေယာက္ဆို လက္ခံေသးတယ္ ဘာရင္ခုန္စရာမွမရွိတဲ့ သားအိမ္မပါတဲ့ေကာင္ကိုမွ အိမ္ေပၚေခၚတင္ထားရတယ္လို႔!"
ေဒၚရို႔စ္ရွန္ကေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ စံအိမ္တံခါးအား ပိတ္လိုက္သည္။
ရတုက ရိုက္ခံလိုက္ရတဲ့ ပါးကိုကိုင္ကာ ထိုေနရာမွ ထြက္လာ၏။
မေနရေတာ့လဲေကာင္းတာေပါ့ ငါလဲ ပတ္သက္ခ်င္ေနတာမွမဟုတ္တာ! အေၾကာင္းရွိလို႔သာေနေနရတာကို!
"အားရိုးရိုး ငါ့ပါးေလးနာသြားၿပီ"
>>>>>>>>>>>>>>>>
ဩဆက္ ရွယ္ရာရွင္ေတြနဲ႕အတူ ညစာစားေနျခင္း၊ အိမ္ျပန္ေနာက္က်တာမို႔ ဒီခ်ိန္ဆို ဟိုလူႀကီးေမွ်ာ္ေနမယ္ထင္၊
"CEO ဩဆက္က နာရီကိုဘဲၾကည့္ေနတယ္ အိမ္က အမ်ိဳးသမီးက ေမွ်ာ္ေနမွာဆိုးလို႔လား"
"ဘယ္လို... CEOက မိန္းမရေနၿပီလား "
ရွယ္ရာရွင္ေတြရဲ႕အေျပာေၾကာင့္ ဩဆက္က ရယ္ကာ...
"အဟက္~ မဟုတ္တာဗ်ာ ... အလုပ္ကိစၥေလးရွိေသးလို႔ပါ"
ဩဆက္တို႔ စားပြဲဝိုင္းကို ခန႔္စစ္ကာ အလွ်င္ျမန္ေရာက္လာကာ ဩဆက္နားသို႔ တီးတိုးစြာေျပာလိုက္သည္။
ခန႔္စစ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ ဩဆက္ ထိုင္ေနသည့္ဝိုင္းမွထကာ စံအိမ္ျပန္ဖို႔ ထြက္လာခဲ့၏။
ခန႔္စစ္ေျပာလိုက္သည္က
"Boss ဥကၠဠႀကီး စံအိမ္မွာ လာေသာင္းၾကမ္း သြားတယ္"
ဩဆက္စံအိမ္...။
"အေမ ဘယ္မွာလဲ"
"ျပန္သြားပါၿပီ သခင္ႀကီး"
"က်စ္! က်ဳပ္အမိန႔္မရခ်င္း စံအိမ္ကိုေပၚကို မတတ္ဖို႔ အိမ္ေတာ္ထိန္းကို မွာခဲ့တယ္ မဟုတ္ဖူးလား?"
"က်မလဲတားပါတယ္...ဒါေပမဲ့ သခင္မႀကီးက အတင္းတတ္သြားလို႔ မတားရဲေတာ့တာပါ"
"အခု ရတုေစာေလ ဘယ္မွာလဲ"
ဩဆက္အေမးေၾကာင့္ အိမ္ေတာ္ထိန္းက စကားထစ္အအ ျဖင့္ ...
"ဟို... သခင္မႀကီး ေမာင္းထုတ္လိုက္တယ္"
"ဘာ!"
.
.
.
At 11 PM
က်ယ္ေလာင္ေသာကားဟြန္းတီးသံေၾကာင့္ ရတုနိုးလာၿပီး တိုက္ခန္းအျပင္ ျပတင္းေပါက္မွ တခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။
ဒါက...ဧကဩဆက္! တတ္တူးမရွိတဲ့ လက္တဖက္က ေသြးမ်ားစြာေပေနၿပီး ကားကိုမွီကာ ေဆးလိပ္ေသာက္၍ ရတုရွိရာ ျပတင္းေပါက္ကိုၾကည့္ေနသည္။
ရတုရဲ႕ မသိစိတ္ကာ ေအာက္ထပ္ကိုေျပးဆင္းကာ ဩဆက္ရွိသည့္ေနရာကိုသြားၿပီး
"ဘာ...ဘာဖစ္လာတာလဲေသြးေတြနဲ႕"
"ခင္ဗ်ားေၾကာင့္"
"ဘာရယ္?"
"ခင္ဗ်ားထြက္သြားတာ စံအိမ္ကလူေတြမတားလို႔ သူတို႔ကို ဆုံးမလိုက္ယုံေလး"
"ငါသြားတာမွမဟုတ္တာ အန္တီတေယာက္က..."
"က်စ္! အဲ့တာ က်ဳပ္အေမ မနက္ျဖန္ သူ႕ဆီသြားၿပီး က်ဳပ္ေျပာျပလိုက္မယ္ ခင္ဗ်ားကိုမႏွောက္ယွက္ေအာင္"
တိတ္ဆိတ္စြာေနေနေသာ ရတုကို ဩဆက္ စိတ္မရွည္စြာ လက္ကိုဆြဲလွ်င္
"ဟင့္အင္း ျပန္မလိုက္ခ်င္ဖူး"
"ဘာ!"
"မဟုတ္ဖူး....ညည့္နက္ေနပီ ဒီည ဒီမွာဘဲအိပ္လိုက္ေလေနာ္ မနက္ျဖန္မွ ျပန္လိုက္မယ္"
တခ်က္ေအာ္လိုက္ေသာ ဩဆက္သံေၾကာင့္ အေရွ႕ကအဖိုးေပါက္စေလးက ခႏၶာကိုယ္ေလးတုံကာ သူ႕အား ရွင္းျပေန၊ ေအးလြန္းတာေၾကာင့္ အႏြေးဓာတ္ေပးတဲ့ ညအိပ္ပိုးသား အက်ီ ၀မ်းဆက်လေးနဲ့ ရတုက သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္း၏။
"ဟို... ေအးတယ္ အေပၚတတ္မယ္ေလေနာ္"
"အင္း"
ရတုတိုက္ခန္းထဲ ဩဆက္ႏွင့္ရတု ႏွစ္ေယာက္ထဲသာရွိသည္။ ရတု အိက်ီေတြထဲမွ အႀကီးဆုံးအက်ီကို ဩဆက္ကို ေပး၀တ္ေစၿပီး အနည္းငယ္ က်ယ္တဲ့ ကုတင္မွာ ရတုကို ဩဆက္က ဖက္ထားလ်က္...
"အင့္! ေနရာၾကပ္တယ္ မဖက္နဲ႕"
"ဘာလို႔လဲ"
"ဖက္ၿပီးမအိပ္တတ္ဖူး"
"က်ဴပ္အိပ္တတ္တယ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္းပါဗ်ာ"
"မင္း.."
"က်ဳပ္"
စကားလုေျပာရယ္ အၿပိဳင္ဆိုင္ ျပင္လိုက္တဲ့ခါ ရတုႏႈတ္ခမ္းနဲ႕ ဩဆက္ႏႈတ္ခမ္းက ထိမိသည္။
႐ုန္းေနေသာ ကိုယ္ေလးအား ဩဆက္ ဆြဲယူပီး ေခါင္းေလးကိုထိန္းကာ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကိုစုပ္နမ္းသည္။ တကယ္ ဒီလူရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းက ႏူးညံ့လြန္းတယ္
"ႁပြတ္စ္! ဟင့္"
"ႀကိဳက္လား"
"ဘာကိုလဲ"
"က်ဳပ္နမ္းတာေလ"
"ဟင့္အင္း မိန္းမတကာနဲ႕ မင္းက ထိေတြ႕ေနတာ"
"က်စ္ ! က်ဳပ္လီးကလြဲလို႔ သူတို႔ဘာမွ မရဘူး... ခင္ဗ်ားကိုဘဲ နမ္းဘူးေသးတာ"
"အပိုေတြ အိပ္ေတာ့"
ရတုက ထိုသို႔ေျပာၿပီး ေစာင္ထဲ ေခါင္းေလး၀င္ကာ အိပ္ဟန္ျပင္သည္။
ရတုပုံစံကို ဩဆက္ကၾကည့္ၿပီး
"ဟက္~ ဒါကစိတ္ေကာက္တာလား က်ဳပ္လဲ စိတ္ေကာက္ရင္ မေခ်ာ့မတတ္ဖူး"
"ဘယ္သူက စိတ္ေကာက္တယ္ေျပာေနလို႔လဲ မဆိုင္တာ! အိပ္ေတာ့"
ဗလုံးဗေထြးေျပာေနတဲ့ ေစာင္ထဲက ရတုေၾကာင့္ ဩဆက္က ေစာင္ကိုဖယ္လိုက္ကာ
"ဘာလုပ္တာလဲ ျပန္ေပး"
"က်ဳပ္ကိုၾကည့္"
"......"
"က်ဳပ္ စံအိမ္ကိုမိန္းမေတြေခၚတင္တယ္ ဆိုတာ အေမ့ကို႐ြဲ႕ခ်င္ယုံဘဲ က်ဳပ္လဲ ခင္ဗ်ားေပၚ ဘယ္လိုစိတ္ရွိမွန္းက်ဳပ္မသိဖူး ဒါေပမဲ့ အေမ့ကို႐ြဲ႕လို႔ေခၚတင္တာလဲ မဟုတ္ဖူး က်ဳပ္သေဘာနဲ႕ က်ဳပ္တင္တာ"
"အဲ့ေတာ့..."
ႁပြတ္စ္!
"မင္း... ငါထိုးမိေတာ့မယ္ေနာ္"
"က်ဳပ္လဲထိုးမယ္ေလ တေယာက္တခ်က္ က်ဳပ္က ေအာက္ကဟာနဲ႕ထိုးမွာ"
"မင္းေနာ္! ဧကဩဆက္"
"ဗ်ာ...ဗ်ာ"
ဒီေကာင္႐ူးေနတာလား အခု သူ႕ေပၚလာၿပီးၾကင္နာျပေနတယ္။ ရတုရဲ႕ အႀကီးဆုံး အက်ီေတာင္မွ ဩဆက္ႏွင့္ေတာ္ယုံသာရွိသည္... အလင္းမရွိေပမဲ့ ျပတင္းေပါက္မွ လာေသာ အလင္းေၾကာင့္ ဩဆက္၏ ေယာက္်ားပီသတဲ့ မ်က္ႏွာက ရတုကို ရင္ခုန္ေစ၏။
ဘာေတြေတြးေနတာလဲ ရတု .... ဒီလူ႕ေအာက္တန္းစားကို စိတ္ယိုင္ေနတာလား...
အစစအရာရာဂ႐ုစိုက္ၾကပါ
#ခ်မ္းခ်မ္း