Στο προηγούμενο κεφάλαιο:
"Λυπάμαι, αλλά πρέπει να σταματήσετε να έχετε τύψεις για το συμβάν. Απλά έτυχε στο λάθος μέρος, την λάθος στιγμή."
Απομακρύνω το χέρι της από τον ώμο μου και την κοιτάω.
"Τι εννοείς; Ποιος τον σκότωσε;"
Παίρνει μια βαθιά ανάσα. "Εσείς."
***
"Δεν μπορεί..."
"Πριγκίπισσα!" Είναι το τελευταίο που ακούω, πριν βγω με ταχύτητα έξω από το δωμάτιο.
Οι φρουροί με τις ασημένιες λαμπερές πανοπλίες με κοιτάνε περίεργα καθώς τους προσπερνώ τρέχοντας στον διάδρομο.
Που ήμουν τελευταία φορά;
Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα;
Όλα είναι θολά.
Σταματάω και ακουμπάω το χέρι μου στον μαρμάρινο τοίχο προσπαθώντας να πιάσω την ανάσα μου.
Ξάφνου, νιώθω έναν οξύ πόνο.
"Τι είναι αυτό, πάλι; Πριν λίγο δεν υπήρχε."
Μια λεπτή αλλά σχετικά βαθιά γρατζουνιά έχει σχηματιστεί στο εσωτερικό της δεξιάς μου παλάμης. Γαμώ.
Πρέπει να το τυλίξω κάπως για να μην μολυνθεί όμως. Κοιτάω το λευκό μου φόρεμα, που όπως μπορώ να καταλάβω κοιμήθηκα με αυτό από το χθεσινό μεθύσι, όπως τουλάχιστον μου ανέφερε η Φρίντα.
Ονειρεύομαι, δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση.
Όμως, γιατί όλα μοιάζουν τόσο αληθινά; Μέχρι και ο πόνος;
Σκίζω χαμηλά το φόρεμα και τυλίγω το ύφασμα γύρω από την πληγή. Αυτό πρέπει να είναι αρκετό προς το παρών.
"Καλημέρα, περιστεράκι μου!"
Σηκώνω το βλέμμα μου αμέσως, αντικρίζοντας ένα από τα άτομα που αν το βλέμμα σκότωνε, θα ήταν νεκρός τώρα.
"Τι ύφος είναι αυτό;" Αφήνει ένα μικρό γέλιο και με πλησιάζει.
Οι γροθιές μου σφίγονται και προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου.
"Μου έλειψες."
Είναι ένα όνειρο.
Είναι ένα όνειρο.
Είναι ένα όνειρο.
Είναι ένα όνειρο.
Είναι ένα όνειρο.
"Αγάπη, είσαι καλά;"
Να πάει να γαμηθεί η ψυχραιμία.
Σε κλάσματα δευτερολέπτου ο Λούσιαν βρίσκεται με την πλάτη στον μαρμάρινο τοίχο και με το δικό του στιλέτο ενάντια στον λαιμό του.
Τα μάτια του γουρλώνουν βλέποντας την ασημένια λεπίδα. "Ώπα! Ηρέμησε, πριγκίπισσα."
"Αχ, ναι. Δεν το είχα σκεφτεί." Τα μαύρα μαλλιά μου πέφτουν στον ώμο μου.
Σηκώνει το χέρι του προς την λεπίδα, αλλά σταματάει όταν νιώθει περισσότερη πίεση στον λαιμό.
"Εντάξει. Είναι για χθες αυτό, σωστά; Δεν έπρεπε να σε φιλήσω για πρώτη φορά, χωρίς να σε ρωτήσω. Λάθος μου."
"Τι είναι αυτά που λες;" Τον κοιτάω με ένα βλέμμα γεμάτο ερωτηματικά και μαλακώνω την λαβή.
"Δεν θυμάσαι; Πωω δεν έπρεπε να πιεις τόσο." Ένα στραβό χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο του και σε κλάσματα δευτερολέπτου απομακρύνει το στιλέτο από το χέρι μου βάζοντας το πάλι στην θήκη της ζώνης του. "Πρέπει να είσαι πιο γρήγορη την άλλη φορ-". Η φράση του σταματάει όταν η γροθιά μου έρχεται σε επαφή με το σαγόνι του κάνοντας τον να πέσει κάτω.
"Τι λες για αυτό;"
"Τρελάθηκες;!" Είπε και φτύνει αίμα.
"Πολύ πιθανόν." Σκανάρω τους διαδρόμους και ευτυχώς δεν υπάρχει κανείς άλλος εκτός από εμάς τους δύο. "Πρέπει να φύγω από εδώ."
Ένα ελαφρύ αεράκι φυσάει απομακρύνοντας τα μαλλιά από το μισό του πρόσωπο.
"Πως γίνεται να έχεις και το άλλο μάτι;"
Προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του και με κοιτάει περισσότερο απορημένος από πριν.
"Ορίστε;"
"Κανονικά είχες μόνο ένα μάτι. Δηλαδή υπήρχε ένα δερμάτινο κάλλυμα ματιού."
Με την παλάμη του καθαρίζει όσο μπορεί το αίμα στο πηγούνι του και την σκόνη από πάνω του.
"Με βάση αυτού που λες και πριν που κυριολεκτηκά μου επιτέθηκες, μπορώ να συμπεράνω ένα πράγμα."
Κάνω ένα βήμα πιο μπροστά. "Δηλαδή;"
Η πληγή του γρήγορα επουλώνεται και παίρνει μια βαθιά ανάσα. "Ότι είσαι τρελή, για δέσιμο, αλλά σε συγχωρώ γιατί σε αγαπώ."
"Πλάκα μου κάνεις, τώρα."
Τι είδους παιχνιδιού είναι αυτό;
Ανασηκώνει τους ώμους του. "Το πρωινό έχει σερβιριστεί. Η μητέρα σου και ο πατέρας μου, μας περιμένουν."
"Η μητέρα μου και ο πατέρας σου;" Είπα και γνέφει θετικά.
[.....]
Η μεγάλη ξύλινη πόρτα ανοίγει και μπροστά μου αντικρίζω ένα μεγάλο μακρύ τραπέζι στα χρώματα του λευκού και του μαύρου, στολισμένο με κεριά και μερικά μωβ λουλούδια. Πολλά πιάτα με διάφορα ειδών φαγητά. Από αυγά και μπέικον, μέχρι χυμό και πάνκεϊκς με σιρόπι σφενδάμου και φρούτα του δάσους.
"Βλέπω τα καταφέρατε να μας τιμήσετε με την παρουσία σας."
Ακολουθώ την φωνή και τα μάτια μου συναντούν τον Βασιλιά Τζον με ένα στραβό χαμόγελο να έχει σχηματιστεί στο πρόσωπο του. Τρέχει πολύ αυτό στην οικογένεια.
"Σας τιμήσαμε με την παρουσία μας, ακριβώς."
"Διακρίνω μια ειρωνεία στον τόνο της φωνή σας, δεσποινίς Άλις;"
Χαμογελάω. "Πολύ παρατηρητικός είστε."
Θέλω τόσο πολύ να του καρφώσω ένα στιλέτο στο λαιμό.
Ο Λούσιαν φτιάχνει την φωνή του και οι δύο μας τον κοιτάμε. "Ωραίο πρωινό έχουμε σήμερα!"
Κάθομαι απέναντι του και ύστερα από λίγο οι πόρτες ανοίγουν και κλείνουν με έναν δυνατό ήχο. Νιώθω τα μάτια μου να τσούζουν από την προσπάθεια μου να συγκρατήσω τα δάκρυα να κυλήσουν, βλέποντας μπροστά μου την βιολογική μου μητέρα.
Όταν συνειδητοποιεί την παρουσία μου, η ματιά της φωτίζει και ένα ζεστό χαμόγελο εμφανίζεται όταν κάθεται από αριστερά μου.
"Ω, καλημέρα!" Ξαφνιάζεται από την σφιχτή μου αγκαλιά και αφήνει ένα ελαφρύ γέλιο, ενώ το χέρι της χαϊδεύει τα μαλλιά μου.
"Σε αγαπώ."
"Και εγώ σε αγαπώ, κοριτσάκι μου."
Ακούγεται η φωνή του Βασιλιά. "Τι περιμένετε; Τα πρωινό δεν θα φαγωθεί μόνο του."
Όλοι χαμογέλασαν και βρήκα τον εαυτό μου να προσπαθεί το ίδιο.
Γυρνάω και βλέπω την μητέρα μου να απολαμβάνει το φαγητό και να γελάει σε ένα από τα αστεία του Βασιλιά Τζον. Τα μάτια της λάμπουν από χαρά.
Ίσως... θα μπορούσα να συνηθίσω εδώ.