(Unicode)
ဂျောင်ကု အိပ်နေရာကနေ တံခါးလော့ဖွင့်တဲ့သံကြောင်း နိုးလာခဲ့၏ ။ဘမ်းကို နှုတ်ဆက်နေတဲ့အသံအရ ကင်မ်နမ်ဂျွန်ဆိုတာ သိလိုက်ရတာကြောင့် အိပ်ရာထကနေ မထ,သေးပဲ ပျင်းနေလိုက်တယ် ။ ခဏနေ ထ,သွားလိုက်တော့ စားပွဲပေါ်မှာ မနက်စာပြင်ပြီး သူ့အလုပ်က စာရွက်တွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ ထိုသူကို တွေ့လိုက်ရ၏ ။ ရှပ်အမည်းရောင်ကို တံတောင်ဆစ်ထိခေါက်တင်ထားတဲ့ ထိုသူက မျက်မှန်လည်း တပ်ထားသေး၏ ။ ဘေးနားမှာ အစားစာနေတဲ့ ဘမ်းက ကျွန်တော့်ကို မမြင်သေးတာကြောင့် ဒီတိုင်းရပ်နေလိုက်၏ ။
"နိုးလာပြီလား ..ကလေး ပြန်ရောက်နေပြီလို့ လုံခြုံရေးမှူးက လှမ်းဖုန်းဆက်လို့ "
အိပ်ခန်းတံခါးဝကို မှီရပ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကိုတွေ့တော့ ထိုသူက နှုတ်ဆက်လာ၏ ။ ဘမ်း က လာနှုတ်ဆက်တာကြောင့် ထိုင်လိုက်ပြီး ဘမ်းကို နှုတ်ဆက်လိုက်သည် ။ မွေးချင်စိတ်ပေါက်လို့ မွေးထားပေမယ့် မနက်စာကျွေးတာ spa ပို့တာ တခါတလေ ခရီးထွက်လို့ စင်တာအပ်တာအပြင် ဆေးရုံသွားတာ ဘာညာ ကင်မ်နမ်ဂျွန်က ကူညီပေးတယ် ။သူမလာနိုင်ရင်တောင် လူတစ်ယောက်ကို သေချာပေါက်လွတ်ပေးမယ့် များသေားအားဖြင့် ဘမ်းကို သူကိုယ်တိုင် လာခေါ်တဲ့အခါက များ၏ ။
"နည်းနည်းနောက်ကျမှ လာလိုမရဘူးလား ဒါမှမဟုတ် မနက်ဖြန်မှ လာခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး "
ဂျောင်ကု မျက်နှာချင်းဆိုင်က ခုံမှာထိုင်ရင်း သမ်းဝေကာ ပြောလိုက်တယ် ။ နမ်ဂျွန်က လက်ထဲ စာရွက်တွေကို ဘေးချကာ
"အဲ့လို စဉ်းစားတာပဲ ဒါပေမယ့် ခရီးသွားတာ တစ်ပတ်တောင်ကြာတယ်ဆိုတော့ ရေခဲသေတ္တာထဲက လွှင့်ပစ်စရာတွေဘာတွေ လွှင့်ပြီး အသစ်ထည့်စရာရှိတာတွေ လာထည့်ပေးတာ ..ပြီးတော့ ကလေး မျက်နှာကိုလည်း လာကြည့်ရင်းဆိုပြီး လာလိုက်တာ "
ကင်မ်နမ်ဂျွန်က အဲ့လိုပဲ စကားပြောကောင်း၏ ။ စားပွဲပေါ်ကြည့်လိုက်တော့ ပြင်ဆင်ပေးထားတဲ့ မနက်စာအပြင် ဘေးနားမှာ ကွတ်ကီးလေးတွေကို ပန်းကန်နဲ့ ထည့်ပေးထား၏ ။ ဂျောင်ကု ကွတ်ကီးကို အရင်ယူကာ စားလိုက်၏ ။လတ်ဆတ်တဲ့ ကွတ်ကီးရဲ့ အရသာက သွားတဲ့ဖိကိုက်လိုက်တာနဲ့ ပါးစပ်ထဲကို ပျံ့နှံ့သွား၏ ။
"ခင်ဗျား ..ကျွန်တော် စိတ်ဆိုးနေတယ် ထင်လို့လား "
ဂျောင်ကု ကွတ်ကီးကို စားနေရင်းနဲ့ မေးလိုက်တော့ ထိုသူက လှမ်းကြည့်လာပေမယ့် ဘာမှပြောမလာဘူး ။ ကျွန်တော် မသိမသာ ပြုံးလိုက်မိတယ် ။ ကင်မ်နမ်ဂျွန်က သူ့ကို စိတ်ဆိုးနေတယ်လို့ထင်တိုင်း ဘာဆို ဘာမှမပြောပဲ ငယ်ငယ်က ကြိုက်တယ်ပြောဖူးတဲ့ ကွတ်ကီးဆိုင်က ကွက်ကီးတွေကိုသာ ဝယ်ချလာတတ်၏ ။တစ်ခုခုကိုဆို အမြဲတမ်း မပြောင်းလဲပဲ ပုံသေမှတ်ထားတတ်တဲ့ ကင်မ်နမ်ဂျွန်က ကိုယ်အပေါ်ကြမှ ဘာလို့ပြောင်းလဲလာလဲ မပြောတတ်ဘူး ။ အဲ့တာကြောင့်မို့ ထိုသူပြောတဲ့ ချစ်တယ်ဆိုတာကို မယုံရဲတာလည်း ဖြစ်လောက်မယ် ။
"အလုပ်ဝင်ဖို့ ကိုယ် သူဌေးကိုပြောထားပေးတယ် ဒါပေမယ့် ကလေးကို နောက်ထပ် ပြောအုံးမယ်ထင်တယ် "
"ရတယ် ..ကျွန်တော် အလုပ်ဝင်ဖို့ စဉ်းစားထားတယ် "
ဂျောင်ကုပြောလိုက်တော့ ထိုသူက အံ့ဩစွာ ကြည့်လာ၏ ။
"မထူး အလုပ်မဝင်မချင်း ဒီလိုပဲ ပွားနေအုံးမှာ ပြီးတော့ ကျွန်တော်လည်း ဒီလို အလုပ်မလုပ်ပဲ တစ်သက်လုံးနေသွားလို့မှမရတာလေ ..နောက်ပြီး ဘိုးတော်က ကျွန်တော်အလုပ်မဝင်မချင်း ခင်ဗျားကို ပွားနေအုံးမှာ ..ကျွန်တော့်ကို ခင်ဗျားမွေးထားတာလိုပဲ ကျွန်တော့်ကိစ္စမှန်သမျှ ခင်ဗျားခေါင်းပေါ်ပုံနေကြအုံးမှာပဲ အိမ်က "
ဂျောင်ကုပြောလိုက်တော့ နမ်ဂျွန်က နားထောင်ရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြလာ၏ ။ကင်မ်နမ်ဂျွန်က စိတ်ဝင်တစား နားထောင်နေတာကြောင့် ကျွန်တော် ခါးကိုမတ်လိုက်ကာ ထိုသူကို ကြည့်လိုက်ပြီး
"ဒါပေမယ့် တစ်ခုတော့ရှိတယ် ကျွန်တော် အောက်ခြေက ဝင်မလုပ်နိုင်ဘူး .."
"အဲ့တာ ရတယ် ..မထူး ကလေးကို အလုပ်ဝင်ခိုင်းလည်း မန်နေဂျာ လောက်ကနေ စ,လုပ်ခိုင်းမှာပါ စိတ်မပူနဲ့ "
"မဟုတ်ဘူး ...ကျွန်တော် ခင်ဗျားရဲ့ လက်ထောက်နေရာကနေ ဖြစ်ဖြစ်ပဲ လုပ်ချင်တယ် စစချင်းတော့ "
"ကလေး အဲ့တာကတော့ ..မဖြစ်နိုင်ဘူးထင်တယ် "
ကျွန်တော့်ကိုကြည့်ပြီး အတွန့်တက်လာတဲ့ ကင်မ်နမ်ဂျွန်းကြောင့် ကျွတ်သပ်လိုက်ကာ
"မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာ မရှိဘူး ..ကျွန်တော် ခင်ဗျားလက်အောက်မှာအလုပ်လုပ်ရမလား ဒါမှမဟုတ် ခင်ဗျား ကျွန်တော့်အတွင်းရေးမှူးလုပ်မလား နှစ်ခုပဲရှိတယ် ..အလုပ်ဝင်တာဆိုပေမယ့် မသိတဲ့လူတွေနဲ့ အဆက်ဆံလည်းမလုပ်ချင်ဘူး ပြီးတော့ တခြားလူတွေ ဆရာလုပ်နေတာကိုလည်း သည်းခံနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး ကုမ္ပဏီတစ်ခုလုံးမှာကျွန်တော်သိတာ ခင်ဗျားတစ်ယောက်ရှိတာ အဲ့တော့ ကျွန်တော်ပြောတာ အကောင်းဆုံးပဲ "
ဂျောင်ကုပြောလိုက်တော့ ထိုသူက ခဏစဉ်းစားပြီးတော့မှခေါင်းငြိမ့်ပြလာသည် ။ ပြီးတော့ ထိုသူက စားပြီးသား ပန်းကန်တွေကို ကောက်သိမ်းကာ
"အဲ့ကိစ္စကို ကိုယ်စီစဉ်ပြီး ဘယ်နေ့အလုပ်စ,ဝင်ရမလဲဆိုတာကိုလည်း ကလေးကို ပြန်ပြောပေးမယ် ဖြစ်နိုင်တာက နောက်အပတ်ထဲလောက်မှ ဝင်ရမယ်ထင်တယ် ..ကိုယ့် အတွင်းရေးမှူးကိုလည်း တခြားအဆင်ပြေတဲ့နေရာကို စီစဉ်ပြီးပို့ပေးရအုံးမှာဆိုတော့ နည်းနည်းကြာမှာ ..ဒီရက်အတွင်း အဝဆိုးထားပေါ့ "
ကင်မ်နမ်ဂျွန်က သူ့ဘာသာပြောရင်း ရယ်နေ၏ ။ကျွန်တော် မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ဘေးနားက ဘမ်းကိုပဲ ပွတ်သပ်ပေးနေလိုက်၏ ။ နောက်ရက်ကစ,ပြီး အလုပ်လုပ်ရတော့မှာဖြစ်လို့ စိတ်ညစ်ရပေမယ့် ကိုယ်တောင်းဆိုချက်ကို ကင်မ်နမ်ဂျွန်က လွယ်လွယ်ကူကူ လက်ခံပေးလို့ တော်သေးတယ် ။ ကင်မ်နမ်ဂျွန်နဲ့ပဲ အဆက်ဆံလုပ်ရမယ့်နေရာဆို အနည်းဆုံးတော့ တခြားလူတွေနဲ့လို့မျိုး အာလာပသလာပတွေမပြောရလို့ လေကုန်သက်သာတာပေါ့ ။
............
ထယ်ယောင်း သစ်ပင်ကို မှီိရပ်နေရင်း သင်တန်းကျောင်းဘက်ကိုကြည့်လိုက်၏ ။ ကလေးတွေထွက်လာပြီး ခဏအကြာမှာ ကလေးတွေကို နှုတ်ဆက်ပြီး ထွက်လာတဲ့ ယွန်းဂီကို တွေ့လိုက်၏ ။ ထယ်ယောင်း ရယ်လိုက်ပြီး ဦးလေးငယ်ဆီကို ပြေးသွားလိုက်တယ် ။ ကျွန်တော့်ကိုမြင်တော့ အံ့ဩသွားပေမယ့် ခဏပါပဲ ..ပြီးတော့ ဦးလေးငယ်ရဲ့ ခံစားချက်မဲ့တဲ့ မျက်နှာက ပြန်အစားထိုး နေရာယူလာ၏ ။ ရယ်ပြလိုက်ပေမယ့် မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ထွက်သွားတဲ့ ဦးလေးငယ်ကြောင့် အနောက်ကနေပြေးလိုက်ရပြန်တယ် ။
ဘတ်စ်ကား မှတ်တိုင်မှာ ရပ်နေတဲ့ ယွန်းက ဘေးနားမှာ ကပ်ရပ်နေလည်း မသိသလိုသာ လုပ်နေ၏ ။ ဒါပေမယ့် ဦးလေးငယ်ရဲ့ ဘေးနားလေးမှာ ရပ်နေရတာတောင် ပျော်နေပြီဖြစ်၏ ။ စကားပြောမလို့ လုပ်နေတုန်း ဘတ်စ်ကားပေါ်တက်သွားတဲ့ ဦးလေးငယ်ကြောင့် ကျွန်တော်ပါ ထိုကားပေါ် အမြန်ပြေးတက်ပြိး လိုက်သွားလိုက်တယ် ။
ဘတ်စ်ပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ ဦးလေးငယ်က ကျွန်တော့်ကို မြင်တာနဲ့ သူ့ပေါင်ပေါ်က လွယ်အိတ်ကို ဘေးခုံပေါ်ကို ကောက်တင်လိုက်၏ ။ အဲ့တာကြောင့် ဦးလေးငယ်ရဲ့ အနောက်ခုံမှာပဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ရတယ် ။ အနောက်မှာထိုင်နေရင်း မြင်နေရတဲ့ နောက်ကျောလေးကတောင် ကျွန်တော့်ကိုပျော်ရွင်နေစေတာက ဘာကြောင့်လဲတော့မသိဘူး ။
ယွန်းက အပြင်ဘက်ကိုသာ ငေးနေတာကြောင့် ထယ်ယောင်း ဘာမှမပြောပဲ အနောက်ကနေ ဒီတိုင်းသာ ထိုင်လိုက်သွား၏ ။ ရပ်ကွက်ငယ်လေးတစ်ခုရောက်တော့ ဦးလေးငယ်က ဆင်းသွားတယ် ။ ထယ်ယောင်း အမြန်လိုက်ဆင်းလိုက်တော့ ထိုသူက လှည့်ကြည့်ပြီး ဘာမှမပြောပဲ ဆက်လျှောက်သွားသည် ။ ကြည့်ရတာ ဒီနေ့တော့ စကားပြောဖို့ရာ အခွင့်မရလောက်ဘူး ထင်ပါတယ် ။ ကျွန်တော်ကလည်း ဦးလေးငယ်မကြိုက်တာကို အတင်းမလုပ်ချင်တာကြောင့် ဒီလို တွန့်ဆုတ်နေရခြင်း ဖြစ်၏ ။
ထယ်ယောင်း စဉ်းစားနေတုန်း တိုက်တန်းအိမ်ရာထဲကို ဝင်သွားတာကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ ဘာမှတောင် မပြောလိုက်ဘူး ။ ကျွန်တော် သက်ပြင်းချလိုက်ကာ ပြန်လာခဲ့လိုက်၏ ။ ဒီနေ့ ဘာမှမပြောလိုက်ရပေမယ့် နောက်ရက်တွေတော့ အခွင့်သင့်လာမှာပေါ့ ။
.......
တိုက်တန်းရှေ့မှာ တဝဲလည်လည်နဲ့ လုပ်ပြီးမှ ပြန်သွားတဲ့ကောင်လေးကြောင့် ယွန်းဂီသက်ပြင်းချကာ လူမရှိတော့ပေမယ့် မျက်စောင်းထိုးလိုက်မိသေးတယ် ။ ဒီကလေး အနောက်ကနေ အိမ်ရောက်တဲ့အထိ ပါလာမယ်ဆိုတာ သိလို့ စန္ဒရားသင်နေတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ရှိတဲ့ တိုက်တန်းကို အရင်ဝင်လိုက်တာ မှန်သွားသည် ။ ဒီမှာက အစောင့်မရှိတာကြောင့် အဝင်အထွက်လုပ်ရတာ နည်းနည်းလွယ်ကူ၏ ။ ထယ်ယောင်း ပြန်သွားတော့မှ ကျွန်တော့်နေတဲ့ ရပ်ကွက်ကို လမ်းလျှောက်ပြန်ခဲ့လိုက်တယ် ။ မဟုတ်ရင် ဘတ်စ်က ယွန်းဂီနေထိုင်နေတဲ့ အိမ်ယာနဲ့ သိပ်မဝေးတာကြောင့် လမ်းလျှောက်ရတာ သိပ်မဝေးပေမယ့် အခုတော့ အရှုပ်ထုပ်လေးကြောင့် ကိုယ့်မှာ လမ်းအကြာကြီးလျှောက်နေရပြီဖြစ်၏ ။
တော်တော်ကြာကြာ လမ်းလျှောက်ပြီးနောက် ပစ္စည်းတချို့ကို သယ်ပြီး ပြန်လာတဲ့ ဂျင်ဟျောင်းကို တွေ့တာကြောင့် ပြေးသွားပြီး ဟျောင်းဆီက ပစ္စည်းတချို့ကို ခွဲယူလိုက်၏ ။
"ဘယ်က ပြန်လာလို့ အဲ့ဘက်က လမ်းလျှောက်လာတာလဲ "
ဂျင်ဟျောင်းရဲ့ နာမလည်းနိုင်သလို အမေးကို ယွန်းဂီ ရယ်ပြလိုက်ကာ
"လမ်းလျှောက်ချင်လို့ ကားမှတ်တိုင် တစ်ခုစောဆင်းလိုက်တာ ..ဒါနဲ့ ဘာချက်မလို့လဲ ဟိုဆော့ရော "
"ဟိုဆော့ကို ဂျီမင်းသွားကြိုခိုင်းလိုက်တာ ..ငါက ဒီနေ့ ဝက်နံရိိုးနဲ့ အမြွှာလေးတို့ အမေပေးထားတဲ့ ကင်ချီကို ဟင်းရည်ချက်ပြီး ကြာဇံသုပ်မလားလို့ လိုတာလေးတွေ လာဝယ်တာ "
"ဟျောင်းက အများကြီးပဲ .."
ယွန်းဂီ အထုပ်တွေကိုကြည့်ပြီး ပြောလိုက်တော့ ဆော့ဂျင်က ရယ်ကာ
"အေး အစကတော့ အဲ့နှစ်ခုပဲ ဒါပေမယ့် ဈေးဆိုင်ရောက်မှ အိမ်မှာလိုတာလေးတွေ သတိရလာလို့ ..ယွန်းဂီအတွက် ခါကြက်ဥနဲ့လိမ္မော်ဖျော်ရည်ဗူးရယ် ..ဂျီမင်းအတွက် နွားနို့ဗူးရယ် ပြီးတော့ အသီးတချို့ရယ် အစုံဖြစ်သွားတာ "
ရယ်ပြီးပြောနေတဲ့ ဂျင်ဟျောင်းစကားကို နားထောင်ရတာ ယွန်းဂီရင်ထဲမှာ နွေးထွေးသွားတယ် ။ ငယ်ငယ်လေးကတည်း အချစ်မခံရတဲ့ အတွက် တစုံတယောက်က ကိုယ့်အတွက် တကူးတကတွေးပေးတယ်ဆိုတဲ့ အသိလေးက ယွန်းဂီအဖို့ ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုစာလောက်အထိကို အရေးပါလှသည် ။ယွန်းဂီပြုံးလိုက်ကာ
"ဟျောင်း ..ဟျောင်းမရှိရင် ကျွန်တော်မရှိလောက်ဘူး "
ကျွန်တော်ပြောတော့ ဂျင်ဟျောင်းက ကြည့်လာပြီး သူ့ရဲ့အားတဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပခုံးကို သိုင်းဖက်လာ၏ ။
"ဘာလို့မရှိရမှာလဲ တနည်းနည်းနဲ့ ပြန်ဆုံမှာပေါ့ ..ယွန်းဂီ ငယ်ငယ်လေး ငါငယ်ငယ်လေးတုန်းက ယွန်းဂီက ငါ့ကို ဂျင်ဟျောင်းလို့ခေါ်လိုက်ကတည်းက ယွန်းဂီကို သေချာပေါက် စောင့်ရှောက်ရမယ် ယွန်းဂီက ငါ့ညီလေးပဲလို့တွေးခဲ့တာ ..အဲ့တုန်းက ဖြူဖြူသေးသေးလေးနဲ့ ဂျစ်တစ်တစ်ကလေးလေးက သိပ်ချစ်စရာကောင်းခဲ့တာလေ ..အခုလည်း ဖြူဖြူသေးသေး ဂျစ်တစ်တစ်လေးပါပဲ တခါတလေဆို ခေါင်းကမာသေးတယ် "
ဂျင်ဟျောင်းက ကျွန်တော့်ကို ကြည့်ကာ ပြောတာကြောင်း ရယ်လိုက်တယ် ။ ဟုတ်တယ် ..ကျွန်တော်က ခေါင်းမာ၏ ။ ဒါပေမယ့် ငယ်တုန်းကတော့ ချစ်မယ့်လူမရှိမှာကြောင့် ခေါင်းမာတဲ့အကျင့်ကိုဖျောက်ပြီးနေရင်း နာခံလွယ်တဲ့ ကလေးလေးဖြစ်ခဲ့တာ ။အခုတော့ နည်းနည်းလေး ခေါင်းမာပြီး နည်းနည်းလေးအချစ်ခံရပြီး နေရတာကို နေသားကျလာပြီ ။
"ကျွန်တော်က ဟျောင်းကိုရော ဂျီမင်းကိုရော ဟိုဆော့ကိုရော သိပ်ချစ်တာ ..ကျွန်တော့်အတွက်တော့ မိသားစုလေးပဲ "
"ငါရောပါပဲ ..ငါ့ရဲ့ မိသားစုဝင်လေး "
ကျွန်တော်ပြောလိုက်တော့ ဂျင်ဟျောင်းက ပြန်ပြောလာ၏ ။ ဂျင်ဟျောင်းကိုကြည့်ပြီး ယောင်းငယ်လေးအကြောင်းကို ပြောပြဖို့ စိတ်ကူးလိုက်၏ ။
"ဟျောင်း...အရင်တစ်ခေါက်ကပြောဖူးတယ် အရင်အိမ်ကကလေးဆိုတာလေ ..ဒီနေ့ သင်တန်းကို ရောက်လာတယ် ..သင်တန်းကနေ ဒီထိ အနောက်ကနေ တောက်လျှောက်လိုက်လာတယ် ဟျောင်း ..အဲ့တာ သင်တန်းပြောင်းရင်ကောင်းမလားမသိဘူး ..အရင်တခေါက်တွေ့ကတည်းက မသိသလိုနေကြရအောင်လို့ ပြောထားတာကို "
ယွန်းဂီပြောပြီး သက်ပြင်းချလိုက်မိတယ် ။ ပြောသာ ပြောရတာ ယောင်းငယ်လေး ခေါင်းမာပြီး လိုချင်တာကို မရရအောင် လုပ်တတ်တာ သူသိ၏ ။ အခု သင်တန်းပြောင်းလည်း သေချာပေါက် စုံစမ်းပြီး လိုက်လာလောက်မှာပဲ ။
"အွန်...နေကြည့်လိုက်ပါ ..ဒီတိုင်းနေကြည့်လိုက် ..ပထမဆုံးတွေ့တုန်းက ဖြစ်တယ်ဆိုတာ ယွန်းဂီစိတ်ထဲ မထင်ထားတာကို ရုတ်တရက်တွေ့လိုက်ရလို့ လန့်သွားတာလည်း ပါတာပဲ ..အခုက ဒီလိုပဲ စိတ်ရှုပ်တဲ့အနေအထားမှာပဲဆို ရင်ဆိုင်ကြည့်လိုက်ပေါ့ ...မထူး ဒီလူတွေနဲ့ တနေ့ကြ တွေ့ရမှာပဲလေ မဟုတ်ဘူးလား ..ထပ်ပုန်းလည်း ထပ်တွေ့အုံးမှာပဲ ..သူလည်း တစ်ရက်ကနေ နှစ်ရက်ဆို ပျင်းသွားမှာပါ ..ဟျောင်းတို့ရှိတာပဲ ယွန်းဂီအတွက် အဆင်မပြေဘူးဆို လာကြိုပေးမယ် .."
ယွန်းဂီ နားထောင်ပြီးနောက် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တယ် ။ ဂျင်ဟျောင်းက ရယ်ကာ ခေါင်းကို ပုတ်ပေးလာ၏
။ ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်ကိုကျော်ပြီးနောက် ကျွန်တော်တို့ အိမ်ယာဝန်းရှေ့မှာရှိနေတဲ့ မီးတိုင်လေးကို မြင်နေရပြီဖြစ်သည် ။ မော့ကြည့်လိုက်တော့ မီးလင်းနေတဲ့ တိုက်ခန်းလေးဟာ ကျွန်တော်အတွက်တော့ လုံခြုံတဲ့နေရာလေးဖြစ်၏ ။
.........
ဂျီမင်း ဖုန်းကိုကြည့်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်တယ် ။ အကြိုက်ဆုံးဖိနပ်လေးက လက်ထဲရဖို့ ကံပါမလာဘူးထင်တယ် ။ အကိုယွန်းဂီက မုန့်ဖို့ပေးလို့ အမြန်ပြေးဝယ်တာတောင် ငွေလွဲပြီး ရခါနီးမှ ကပ်သီးလေးဆို ကပ်သီးလေး ပစ္စည်းကုန်သွားလို့ ပြန်အပ်ငွေ ပို့ပေးလိုက်ပါ့မယ်ဆိုတဲ့ စာက ရောက်လာ၏ ။
"ဘာတွေ သက်ပြင်းချနေတာလဲ "
ကားမောင်းနေတဲ့ အကိုဟိုဆော့က မေးလာတာကြောင့် ဂျီမင်းခေါင်းခါပြလိုက်တယ် ။
"ဘာလဲ ..အကပြိုင်ပွဲအတွက် အဆင်မပြေတာရှိလို့လား ..ဒါမှမဟုတ် စာမေးပွဲ အတွက် စာမရလို့လား "
"မဟုတ်ပါဘူး အကုန် အဆင်ပြေပါတယ် "
ဂျီမင်းပြောပြီး ကားခုံမှာ ကိုယ်ကိုလျှောပြီး မှီချလိုက်တယ် ။ ဒီရက်ပိုင်း အရမ်းနာမည်ကြီးတဲ့ အကပြိုင်ပွဲတစ်ခုရှိတာမို့ အကလေ့ကျင့်တာကို အချိန်ပိုပေးတဲ့ကြားထဲက စာလည်းလုပ်ရသေးတယ် ။မဟုတ်လို့ အမှတ်လျော့ရင် ဦးလေးက တကယ် ဆူတော့မှာ ။
"ဂျီမင်း ..အနောက်က ဘူးကို လှမ်းယူလိုက် "
အကိုဟိုဆော့ စကားကြောင့် ကားနောက်က ဗူးလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ ဖိနပ်ဗူးလေး ဖြစ်နေ၏ ။ လှမ်းယူလိုက်တော့ အဝါရောင် အစင်းလေးတွေပါနေတဲ့ ဗူးလေးဖြစ်နေတာကြောင့် အံ့ဩသွားတယ် ။ဒီဟာက မရလိုက်တဲ့ ဖိနပ်ရဲ့ ဗူးပုံမဟုတ်လား ။
"အကိုဟိုဆော့ ဒီဟာက.."
"မင်းအတွက် ဝယ်လာတာ ဒီနေ့ စင်တာမှာ ပတ်ရင်း ဒီဖိနပ်ကို တွေ့လိုက်လို့လေ ..ဒီဟာက အခုတလော နာမည်ကြီးနေတာ မဟုတ်လား "
ဗူးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ တကယ်သူကြိုက်တဲ့ဖိနပ်လေးဖြစ်နေ၏ ။
"ဒီဟာ ကျွန်တော်ဝယ်နေတာ ပစ္စည်းမရှိတော့ဘူးဆိုပြီး ငွေပြန်အပ်လို့ အကိုဟိုဆော့ ဘယ်လိုရခဲ့တာလဲ "
ကျွန်တော်မေးလိုက်တော့ အကိုဟိုဆော့က ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားစွာပြုံး၏ ။
"ဒီဟာက ငါသွားနေကြ brandဆိုင်ခွဲကရခဲ့တာ သူ့ဆီမှာလည်း ဒီတစ်ခုပဲရှိတော့တာကို ယူမယ်ဆိုလို့ အော်ဒါဖျက်ပြီး ပေးလိုက်တာ "
"ဘယ်ဆိုင်ကလဲ "
"ဂန်းနမ်ဆိုင်ခွဲက .."
ရုတ်တရက် ဖိနပ်ကိုကြည့်ရင်း အတွေးများလာ၏ ။ ဂျီမင်း သက်ပြင်းချလိုက်ကာ
"အဲ့က ကျွန်တော်မှာထားတာ "
ဂျီမင်းတိုးတိုးလေး ရေရွတ်လိုက်တယ် ။ ဂျီမင်းတို့အိမ်ကိုယ်တိုင်လည်း ဆရာဝန်ဦးလေးရယ် မိဘတွေက နယ်ဘက်မှာ လုပ်ငန်းပိုင်ရှိတာရယ်နဲ့ ပိုက်ဆံမရှိတဲ့ မိသားစုတော့မဟုတ်ပေမယ့် အကိုဟိုဆော့တို့လိုတော့ မချမ်းသာပေ ။ လက်ထဲက ဖိနပ်လေးက အကိုဟိုဆော့နဲ့ ကျွန်တော်ရဲ့ ကွာခြားမှုကို ပြနေသလိုပဲ ။ ကျွန်တော် အသဲအသန်လိုချင်ပြီး မရလိုက်တဲ့ဖိနပ်က အကိုဟိုဆော့ကြ စကားလေးတစ်ခွန်းတည်းနဲ့ ရခဲ့လိုက်တာ ။
"ဘာလို့လဲ size မှားနေလို့လား "
"မဟုတ်ပါဘူး ..ကောင်းကောင်းစီးပါ့မယ် "
ဂျီမင်းပြောလိုက်တော့ ဟိုဆော့က ပြုံးပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြလာသည် ။
"ဒါနဲ့ ပြိုင်ပွဲရှိတာ သိတယ်မလား "
ဂျီမင်း ထိုဖိနပ်ဗူးလေးကို ပိုက်ထားရင်း မေးလိုက်တော့ အကိုဟိုဆော့က ကားမောင်းနေရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြလာသည် ။
"အဲ့နေ့ အားရင် လာခဲ့ပေးမလား ..အိမ်က ဘယ်သူမှ ခေါ်လို့မရလို့ ..အားမှပါ "
"လာခဲ့မယ်လေ အချိန်ကို နီးရင်ပြန်ပြောပေး နေရာကတော့ သိတယ် "
တော်တော်ကြီးစဉ်းစားပြီးပြောလိုက်ပေမယ့် အကိုဟိုဆော့က ချက်ချင်းတုံ့ပြန်လာတာကြောင့် ပျော်သွား၏ ။ကျွန်တော် လက်သီးဆုပ်လိုက်ကာ
"အာ့ ဆား ....တကယ်လာရမှာနော် မဟုတ်ရင် ကြောင်တောင်တောင်ကြီးဖြစ်နေမှာစိုးလို့ အဲ့နေ့ကြ ကျွန်တော်ဘယ်လောက် အကတော်လဲဆိုတာ ပြမယ် .."
ပျော်ရွင်စွာ ပြောလိုက်တော့ အကိုဟိုဆော့က ရယ်ကာ ခေါင်းငြိမ့်ပြလာသည် ။
"လာမှာ လာမှာ မဟုတ်တောင် မင်းကို မေးမလိုလုပ်နေတာ "
အကိုဟိုဆော့စကားကြောင့် ကျွန်တော်ပြုံးကာ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တယ် ။ ခုနက အတွေးများနေတာတောင် ဘယ်ရောက်မှမသိ ပျောက်သွားတယ် ။ အကိုဟိုဆော့ ရှိနေလို့ တော်သေးတယ် မဟုတ်ရင် ကိုယ့်ဝါသနာကို ဒီလောက်ထိ ပေါက်မြောက်အောင် လုပ်နိုင်ပါ့မလားဆိုတာ သံသရ ဖြစ်မိ၏ ။
.........
ထယ်ယောင်း ဒီနေ့လည်း သင်တန်းရှေ့မှာ မယောင်မလည်နဲ့ ဦးလေးငယ်ကို စောင့်နေမိတယ် ။ နေ့တိုင်းစောင့်ပြီး နေတိုင်း လိုက်ပြီး စကားပြောပေမယ့် ဦလေးငယ်အချေလေးကတော့ အခုထိ စကားပြန်မပြောသေးဘူး ။ ဟော ထွက်လာပါပြီ လူသေးသေးလေးကို အိတ်ရော စာရွက်ထုပ်ကြီးရော မနိုင်မနင်းနဲ့ ။ ခါတိုင်းလို အနောက်ကနေ လိုက်နေပေမယ့် စာရွက်ထုပ်ကြီး သယ်ထားတာ ဘယ်လိုမှ ကြည့်ရအဆင်မပြေတာကြောင့် ပြေးသွားပြီး စာရွက်ထုပ်ကြီးကို လုကာ သယ်လိုက်ရ၏ ။
"ပေး...ကျွန်တော်ကူသယ်ပေးမယ် "
"ရတယ် ..မလိုဘူး "
ယွန်းဆီက ထွက်လာတဲ့ အနိမ့်အမြင့်မဲ့နေတဲ့အသံကြောင့် ကျွန်တော် မသိအောင် ပြုံးလိုက်ကာ
"ပေးပါ ဦးလေးငယ်ကလည် တော်ကြာ မနိုင်မနင်းနဲ့ အရှေ့မမြင်ရပဲ ချော်လဲနေမယ် ..မဟုတ်တောင် မျက်မှန်အထူကြီး တပ်ထားရတာကို "
"ရတယ် ..ငါ့သယ်နေကြ "
လက်ထဲကနေ ပြန်လုပြီး ပြောနေတဲ့ ဦးလေးငယ်ကြောင့် စာရွက်ထုပ်ကို အမြင့်ကိုမြှောက်ပြီး ပွေ့လိုက်ကာ
"ကူညီပေးမလို့ကို ...ဒီကနေ အိမ်အထိ ဘယ်လိုလုပ်ပြန်မှာလဲ "
"ရတယ် မင်း မရှိကတည်းက ဒီလိုသယ်ပြီးပြန်နေကြပဲ အထူးအဆန်းမဟုတ်တော့ဘူး မင်းမရှိလည်း ဖြစ်တယ် "
ဦးလေးငယ်ရဲ့စကားကြောင့် ရင်ထဲမှာ နည်းနည်းတော့ နာကျင်သွားရတယ် ။ ယွန်းက မင်းမရှိလည်း ဖြစ်တယ်ဆိုအုံးတော့ ကျွန်တော်ကမှ မဖြစ်တာ ။ ဒါပေမယ့် ချက်ချင်း မျက်နှာကို ပြင်လိုက်ကာ
"အဲ့တာဆိုလည်း အပြန်နေရာတူတဲ့ လမ်းသွားလမ်းလာက ကူညီတယ်လို့ သဘောထားလိုက်ဗျာ ...လာမြန်မြန် ကားလွတ်တော့မယ် ဒီနေ့နောက်ကျတာကို "
ထယ်ယောင်းပြောပြီး အရှေ့ကနေ မြန်မြန်ထွက်လာခဲ့လိုက်၏ ။ အနောက်ကကျန်ခဲ့တဲ့ ယွန်းကတော့ သက်ပြင်းချပြီး ပါလာမှာ ဗေဒင်မေးစရာမလိုဘူး ။ ကားပေါ်ရောက်တော့ ယွန်းက ထိုင်နေကြနေရာမှာ ထိုင်၏ ။ ကျွန်တော်လည်း စာရွက်ထုပ်ပိုက်ထားရင်းနဲ့ သူ့ဘေးနားမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ် ။ ယွန်းက ကြည့်လာတာကြောင့် လက်ထဲက စာရွက်ထုပ်ကို မေးဆတ်ပြလိုက်ကာ
"စာရွက်ထုပ်တွေ ကူသယ်ပေးထားတာလေ ..တော်ကြာ အရေးကြီးစာရွက်တွေဖြစ်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ပိုင်ရှင်ရဲ့ အနီးဆုံးနားမှာ ရှိနေမှဖြစ်မှာပေါ့ "
ထယ်ယောင်းအကြောင်းပြချက်ပေးလိုက်တောါ မျက်စောင်းနဲ့ ဆွေကြည့်ပြီးတော့ ဘာမှမပြောပဲ ကားမှန်ဘက်ကိုသာ လှည့်သွား၏ ။ ဒီရက် တွေ့သလောက် ဦးလေးငယ်က မျက်စောင်းထိုးကြည့်တာ များသည် ။ ဒီကလူကလည်း ထိုအရာလေးတွေကိုပဲ အချစ်ပိုနေရတာ ။
"ပိုင်ရှင်နဲ့ အနီးဆုံး ရှိနေမှ ဖြစ်မှာက ကျွန်တော့်နှလုံးသားလေး ကိုပြောတာ "
ထယ်ယောင်း တိတ်တိတ်လေးပြောရင် ကားမှန်ကနေ အပြင်ကို ငေးနေတဲ့ လူလောကကို ဆင်းသက်လာတဲ့ နတ်သားလေးကို ငေးမောလိုက်၏ ။ဖြူဆွတ်နေတဲ့အသားအရေ မျက်နှာမှာကျနေတဲ့ မဲနက်နေတဲ့ဆံပင်လေးတွေ လှုပ်ရှားသက်ဝင်နေတဲ့ မျက်တောင်လေးတွေ ပြီးတော့ ချစ်စရာကောင်းလောက်အောင် ပါးလျနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးလေးနဲ့ ထိုသူဟာ လူလောကမှာ ခြေလာဆန့်တဲ့ နတ်သားငယ်လေးအလား ။ ထိုနှုတ်ခမ်းပါးတို့ကိုကြည့်နေရင်း သိပ်ချိုမြိန်တာကို သတိရသွားတော့ မျက်နှာချက်ချင်းလွဲကာ ရင်ခုန်သံတွေ ဗရမ်းဗတာဖြစ်သွားလို့ အသက်မှန်အောင် ရှုလိုက်ရသေးတယ် ။ ထယ်ယောင်း ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်နေရာကနေ ဘေးက ဦလေးငယ်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်၏ ။ ဒီတိုင်းသာကြည့်နေလို့ရမယ်ဆို ဒီကားကို ဆိုးလ်မြို့တစ်ပတ်တင်မကဘူး အီကွေတာအတိုင်း ကမ္ဘာတစ်ပတ်တောင် ပတ်စေချင်လိုက်သည် ။
ဒါပေမယ့် ဆုတောင်းတွေ မပြည့်ခဲ့ဘူး ကားက မှတ်တိုင်မှာ ရပ်သွားတာမို့ ဦးလေးငယ်က ကျွန်တော့်ကို ချန်ပြီး အရင်ဆင်းသွား၏ ။ကျွန်တော်မြန်မြန်ဆန်ဆန် ဆင်းသွားကာ သူ့နောက်ကို လိုက်ရတော့သည် ။သူပစ္စည်းတွေ သယ်ပေးထားလို့လားမသိဘူး လမ်းကို အရင်ကလောက် မြန်မြန်မလျှောက်တော့ ။ ကျွန်တော် ကျေနပ်စွာ ပြုံးလိုက်သည် ။
တိုက်ခန်းတွေရှေ့ရောက်တော့ ဦးလေးငယ်က ရပ်ပြီး သူ့စာရွက်ထုပ်ကိုတောင်းလာ၏ ။ ထယ်ယောင်း ခေါင်းခါပြလိုက်ကာ
"တစ်လမ်းလုံး သယ်လာတာကို လွယ်လွယ်ကူကူ ပေးစရာလား "
"ငါသယ်ခိုင်းတာလား ..."
ယွန်းက ရေရွတ်လာ၏ ။
"ဒါပေမယ့် ကူညီပေးလာတာ ကျေးဇူးတော့ဆပ်ရမှာပေါ့ "
ထယ်ယောင်းပြောလိုက်တော့ ဦးလေးငယ်က ကြည့်လာပြီးမှ သက်ပြင်းချလာကာ
"ငါ အကူညီတောင်းတာမဟုတ်ပေမယ့် ဘာလိုချင်လို့လဲပြော ကျေးဇူးကြွေး အတင်မခံချင်တော့ဘူး "
တွေ့လား တွေ့လား ...အသံချိုချိုလေးနဲ့ စကားကိုပြောရင် ထုတ်ထိုးအိုးပေါက် ပြောနေတာ ။
"အရင်ဆုံး ဖုန်းနံပါတ် ..အမြဲမဆက်ဘူး ဒါပေမယ့် တစ်ခုခုဆို ဖုန်းဆက်လို့ရအောင်လို့ .."
ထယ်ယောင်း ဖုန်းနံပါတ်တောင်းရတဲ့ အကြောင်းအရင်းကို ပြောပြလိုက်တယ် ။ ဒီတိုင်းလေး ဘယ်မှမပြေးပဲ နေနေပေးတာတောင် ကျေးဇူးတင်ရမယ့်လူကို ဖုန်းဆက်ပြီး အနောက်အယှက်ပေးဖို့ စိတ်ကူးမရှိကြောင်း သေချာရှင်းပြလိုက်၏ ။ ဦလေးငယ်က ဖုန်းနံပါတ်တစ်ခုကို ရွတ်ပြတော့ သေချာအောင် ခေါ်ကြည့်လိုက်၏ ။ အိတ်ထဲက မြည်လာတဲ့ ဖုန်းသံအရ လိမ်ပြောတာမဟုတ်တာကြောင်း ထယ်ယောင်း အိုခေလုပ်ပြလိုက်တယ် ။
"ဒုတိယတစ်ခုက အတူတူပြန်တဲ့အချိန်ကြ အများကြီးမဟုတ်တောင် စကားတော့နည်းနည်းပြန်ပြောပေး ..မဟုတ်ရင် ကျွန်တော်က အရူးကြီးကြနေတာပဲ "
"အဲ့တာကတော့ မင်းဘာသာ မင်းလိုက်လာတာလေ ငါက မလိုက်လာရင်ပိုတောင်ကြိုက်သေးတယ် "
"ဘယ်လိုဆိုဆို ...နော် ..နော်လို့ ဦးလေးငယ် "
ထယ်ယောင်းစကားကို ယွန်းဂီ ခဏကြာစဉ်းစားပြီးနောက် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်၏ ။ ထယ်ယောင်း ပျော်ရွင်စွာ ခုန်ပေါက်လိုက်မိတယ် ။ပြီးမှ လက်ထဲ စာရွက်ထုပ်ကို ထည့်ပေးလိုက်ကာ
"အခန်းထိလို့ပြောရင် ငြင်းမှာမလား ..ရော့ ယူပြီး ဝင်တော့ "
"မင်းပြန် ..."
ယွန်းရဲ့စကားကို ခေါင်းငြိမ့်ပြကာ တိုက်ထဲဝင်သွားတဲ့အထိကြည့်ပြီး ပြန်လာလိုက်တယ် ။ ဒီလိုနဲ့ တဆင့်ချင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ကိုယ်လိုချင်တဲ့ ဆက်ဆံရေးကို ရလာမှာပါ ။
___
တိုက်အကွယ်ကနေ ပျော်ရွင်စွာ ပြန်သွားတဲ့ ကလေးငယ်ကို ကြည့်ပြီး ယွန်းဂီပြုံးလိုက်မိတယ် ။ပြီးမှ လက်ထဲက စာရွက်ထုပ်ကိုကြည့်ကာ သက်ပြင်းချလိုက်၏ ။
"ထယ်ယောင်း ..အရှုပ်ထုပ်လေး ..ဒီလောက်လေးတာကြီးကို အကြာကြီးသယ်ပေးထားပြီးတော့ စကားပေါနိုင်သေးတယ် အရင်တုန်းကလိုပဲ "
ယွန်းဂီ ရေရွတ်လိုက်၏ ။ကလေးငယ်က ငယ်ငယ်တုန်းကလိုပဲ စကားများတုန်း ။ဒါပေမယ့် ထိုစကားသံလေးတွေကို ဘယ်လောက်လွမ်းနေခဲ့ရလဲဆိုတာ ကိုယ့်ဘာကိုယ်သာ အသိဆုံးဖြစ်သည် ။ယွန်းဂီရယ်လိုက်ပြီး အိမ်ဘက်ကို လျှောက်လိုက်၏ ။ဒါပေမယ့် ပြုံးနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးလေးဟာ ဘယ်လောက်ပျော်နေလဲဆိုတာ ဖော်ပြနေလေသည် ။
.....
ကလပ်မဟုတ်ပဲ အရက်ဘားတစ်ခုဖြစ်နေတာကြောင့် ဆူဆူညံညံမရှိပဲ ခပ်အေးအေး သီချင်းသံတစ်ခုကသာ ပျံ့လွင့်နေ၏ ။ ဂျောင်ကု အရက်သောက်နေရင်း ဖုန်းထုတ်ကာ ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်နေလိုက်တယ် ။
"ဂျောင်ကု ..."
ပခုံးကို လာပုတ်တဲ့ ထယ်ယောင်းကြောင့် ဖုန်းကိုပြန်သိမ်းလိုက်ပြီး ထိုသူကို ကြည့်လိုက်ကာ
"မင်းကို ကြာတာ .."
"ဆောရီးကွာ ငါ့နှလုံးသားလေးကို သွားကြိုပေးနေရလို့ "
အရက်ခွက်ယူရင်း ပြောလာတဲ့ ထယ်ယောင်းကြောင့် ဂျောင်ကု ရယ်လိုက်မိတယ် ။သူ့ဦးလေးငယ်ရှိနေသ၍ ဒီကောင်ရဲ့ ရာသီဥတုက ကြည်လင်နေမှာ ။
"ဒါနဲ့ ဒီတစ်ခေါက် တောင်တက်သွားတာ ဘယ်လိုလဲ ..ငါလိုက်ချင်တာ ဂျူတီနဲ့တိုက်နေလို့ "
"ဒီလိုပါပဲ..အားအကုန်သုံးရလို့ စိတ်ကြည်သွားတာကလွဲရင် ခါတိုင်းလိုပါပဲ ..."
"စီနီယာနဲ့ရော အဆင်ပြေတယ်မလား "
"ငါမပြေလည်း သူကပြေနေတာပဲ ..မင်းကိုပြောသလိုပဲ ငါအလုပ်ဝင်ရတော့မှာ "
ဂျောင်ကုပြောပြီး အရက်ခွက်ကို အကုန်မော့ကာ နောက်တစ်ခွက်ပေးဖို့ခွက်ကိုမြှောက်ပြလိုက်၏ ။ကြာတော့လည်း အရက်က သိပ်မမူးတော့သလိုတောင် ခံစားရ၏ ။
"ဒါနဲ့ မင်းဦလေးငယ်နဲ့ရော ဘယ်လိုလဲ "
"ဒီနေ့ စကားပြန်ပြောပြီး ဖုန်းနံပါတ်ပေးလိုက်တယ်..နောက်ရက် သွားရင် စကားပြန်ပြောပေးလို့ပြောတာ လက်ခံတယ်လေ "
"အဲ့တာကြောင့် မင်း မှိုရတဲ့မျက်နှာကြီးဖြစ်နေတာကို ..ဒါပေမယ့် မင်းဦးလေးငယ်က အသဲမာပါတယ်ကွာ ..ဒီလောက်ချစ်တဲ့ တူလေးကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး စကားမပြောတာကတော့ "
ဘယ်လိုပဲပြောပြော ဂျောင်ကုတော့ ထယ်ယောင်းဦးလေးငယ်လေးကို မျက်နှာလှလှလေးနဲ့ အသဲမာတဲ့လူလို့ ထင်မိသည် ။ ကိုယ်သာဆို ဒီလောက်ရင်းနှီးခဲ့တဲ့ တူလေးကို ဒီလိုမျိုး ဆက်ဆံနိုင်မယ်မထင်ဘူး ။
"ဒါကတော့ သူဖြတ်သန်းခဲ့ရတဲ့ ဘဝကြီး ကြမ်းတမ်းတာကို ..ငါတို့လို လွယ်ကူတဲ့ ဘဝကြီးမဟုတ်ခဲ့လို ယွန်းရဲ့ အခြေအနေ အားလုံးကို ငါတို့မသိနိုင်ဘူး ..ငါနားလည်ပေးလို့ရတယ် "
"မင်းကတော့ နားလည်ပေးနေလိုက် ..အဲ့လိုပဲ ဘဝကြီးက ကြမ်းတမ်းရင် ကွဲပြားသွာတာလား မွန်းကြပ်လွန်းလို့ ခံစားချက်မဲ့သွားတာလားပဲ "
"မင်းက ဘယ်သူကိုပြောနေတာလဲ "
ထယ်ယောင်း အမေးကို ဂျောင်ကု ပခုံးကိုတွန့်ပြလိုက်ကာ
"ကင်မ်နမ်ဂျွန် ..ငါဘယ်လောက်ပြောပြော ဒေါသထွက်ထွက် ငါသာသေသွားမယ် သူက ခပ်ပြုံးပြုံးပဲ ငါပြောတာကို မဖြုံတာလား ဒါမှ ခံစားချက်မရှိတာလားပဲ ...ငါဆို မနေနိုင်ဘူး "
ထယ်ယောင်းကို ကြည့်လိုက်ကာ
"အဖေက ငယ်ငယ်လေးကတည်းကသေသွားပြီး သူသိပ်ချစ်တဲ့အမေကလည်း ဆေးရုံတက်နေရတုန်း ငါနဲ့အတူတူ ငါ့ကိုထိန်းဖို့ နိုင်ငံခြားမှာ ကျောင်းတက်ရတယ် အမေသေတော့ အနားမှာတောင် မရှိပေးလိုက်နိုင်ဘူး ပြီးတော့ အိမ်ကထောက်ပံ့မှုနဲ့ ကျောင်းတက်ပြီး အိမ်ကိုပြန် အလုပ်လုပ်ပေးရတယ် ကြားတဲ့ ငါ့ပြဿနာတွေလိုက်ရှင်းရသေးတယ် ..သူဘဝကြီးလောက် မွန်းကြပ်စရာကောင်းတာ ရှိသေးလား "
"စီနီယာက မင်းကိုချစ်တာကို ..."
ထယ်ယောင်းစကားကို နားမလည်သလိုကြည့်လိုက်တော့ ထယ်ယောင်းက တုံးရန်ကောဆိုတဲ့ အကြည့်နဲဲ့ကြည့်ကာ
"စီနီယာမှာ တောင့်ခံနိုင်စရာ မင်းရှိနေတယ်လေ ..သူက မင်းကိုချစ်လို့ မင်းကို ချစ်တဲ့စိတ်နဲ့ သူနေနိုင်တာ မင်းပင်ပန်းစေမယ့်အရာမှန်သမျှ မင်းရှေ့ကနေ ကာကွယ်ပေးတာ အဲ့တာ ငါတောင်သိတယ် ..မတူတာက ယွန်းမှာ ဘယ်သူမှမရှိခဲ့ဘူး လောကရဲ့ အေးစက်မှုတွေ ရက်စက်မှုတွေကို သူတောင့်ခံနိုင်လောက်တဲ့ သံယောဇဉ်သေးသေးလေးတောင် မရှိခဲ့ဘူး ဒါပေမယ့် ယွန်းရဲ့ အေးစက်နေတဲ့ အသဲထဲမှာ ငါ့အတွက် သံယောဇဉ်လေးတွေရှိသေးတာ ငါသိတယ် အဲ့တာလေးတွေကို ဖြည်းဖြည်းချင်းတူးဆွပေးရင် ယွန်းရဲ့ နှလုံးသားလေးနွေးထွေးလာအောင် ငါလုပ်ပေးမှာ အခုကစ,ပြီး ငါပွေ့ဖက်ပြီး ယုယပေးချင်တဲ့ ငါ့ဦးလေးငယ်လေး ..ဘယ်သူမှမထိခိုက်နိုင်အောင် ဘယ်သူမဖျက်ဆီးနိုင်အောင် ငါကာကွယ်ပေးမှာ ..ယွန်းက ငါ့အသက် ငါ့အသက်ရှင်ဖို့ အကြောင်းတရားလေး ဂျောင်ကု ...ယွန်းမရှိရင် ငါသေမှာ "
ထယ်ယောင်းက ပြောနေပေမယ့် အနောက်က စကားတချို့ကို မကြားလိုက်ဘူး ။ ဂျောင်ကု စဉ်းစားနေတာက 'သူက မင်းကိုချစ်လို့ မင်းကို ချစ်တဲ့စိတ်နဲ့ တောင့်ခံနေခဲ့တာ 'ဆိုတဲ့ စကားပေါ်မှာ ။ ကင်မ်နမ်ဂျွန်က တကယ်ပဲ ချစ်လို့လားဆိုတဲ့ အတွေးက ဂျောင်ကုကို ခေါင်းရှုပ်စေခဲ့၏ ။
ဆက်ရန် ...
-
-
-
-
-
-
-
-
(Zawgyi)
ေဂ်ာင္ကု အိပ္ေနရာကေန တံခါးေလာ့ဖြင့္တဲ့သံေၾကာင္း ႏိုးလာခဲ့၏ ။ဘမ္းကို ႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့အသံအရ ကင္မ္နမ္ဂြၽန္ဆိုတာ သိလိုက္ရတာေၾကာင့္ အိပ္ရာထကေန မထ,ေသးပဲ ပ်င္းေနလိုက္တယ္ ။ ခဏေန ထ,သြားလိုက္ေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ မနက္စာျပင္ၿပီး သူ႔အလုပ္က စာ႐ြက္ေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ ထိုသူကို ေတြ႕လိုက္ရ၏ ။ ရွပ္အမည္းေရာင္ကို တံေတာင္ဆစ္ထိေခါက္တင္ထားတဲ့ ထိုသူက မ်က္မွန္လည္း တပ္ထားေသး၏ ။ ေဘးနားမွာ အစားစာေနတဲ့ ဘမ္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို မျမင္ေသးတာေၾကာင့္ ဒီတိုင္းရပ္ေနလိုက္၏ ။
"ႏိုးလာၿပီလား ..ကေလး ျပန္ေရာက္ေနၿပီလို႔ လုံၿခဳံေရးမႉးက လွမ္းဖုန္းဆက္လို႔ "
အိပ္ခန္းတံခါးဝကို မွီရပ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတြ႕ေတာ့ ထိုသူက ႏႈတ္ဆက္လာ၏ ။ ဘမ္း က လာႏႈတ္ဆက္တာေၾကာင့္ ထိုင္လိုက္ၿပီး ဘမ္းကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္ ။ ေမြးခ်င္စိတ္ေပါက္လို႔ ေမြးထားေပမယ့္ မနက္စာေကြၽးတာ spa ပို႔တာ တခါတေလ ခရီးထြက္လို႔ စင္တာအပ္တာအျပင္ ေဆး႐ုံသြားတာ ဘာညာ ကင္မ္နမ္ဂြၽန္က ကူညီေပးတယ္ ။သူမလာႏိုင္ရင္ေတာင္ လူတစ္ေယာက္ကို ေသခ်ာေပါက္လြတ္ေပးမယ့္ မ်ားေသားအားျဖင့္ ဘမ္းကို သူကိုယ္တိုင္ လာေခၚတဲ့အခါက မ်ား၏ ။
"နည္းနည္းေနာက္က်မွ လာလိုမရဘူးလား ဒါမွမဟုတ္ မနက္ျဖန္မွ လာခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး "
ေဂ်ာင္ကု မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ခုံမွာထိုင္ရင္း သမ္းေဝကာ ေျပာလိုက္တယ္ ။ နမ္ဂြၽန္က လက္ထဲ စာ႐ြက္ေတြကို ေဘးခ်ကာ
"အဲ့လို စဥ္းစားတာပဲ ဒါေပမယ့္ ခရီးသြားတာ တစ္ပတ္ေတာင္ၾကာတယ္ဆိုေတာ့ ေရခဲေသတၱာထဲက လႊင့္ပစ္စရာေတြဘာေတြ လႊင့္ၿပီး အသစ္ထည့္စရာရွိတာေတြ လာထည့္ေပးတာ ..ၿပီးေတာ့ ကေလး မ်က္ႏွာကိုလည္း လာၾကည့္ရင္းဆိုၿပီး လာလိုက္တာ "
ကင္မ္နမ္ဂြၽန္က အဲ့လိုပဲ စကားေျပာေကာင္း၏ ။ စားပြဲေပၚၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပင္ဆင္ေပးထားတဲ့ မနက္စာအျပင္ ေဘးနားမွာ ကြတ္ကီးေလးေတြကို ပန္းကန္နဲ႔ ထည့္ေပးထား၏ ။ ေဂ်ာင္ကု ကြတ္ကီးကို အရင္ယူကာ စားလိုက္၏ ။လတ္ဆတ္တဲ့ ကြတ္ကီးရဲ႕ အရသာက သြားတဲ့ဖိကိုက္လိုက္တာနဲ႔ ပါးစပ္ထဲကို ပ်ံ႕ႏွံ႔သြား၏ ။
"ခင္ဗ်ား ..ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ဆိုးေနတယ္ ထင္လို႔လား "
ေဂ်ာင္ကု ကြတ္ကီးကို စားေနရင္းနဲ႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ထိုသူက လွမ္းၾကည့္လာေပမယ့္ ဘာမွေျပာမလာဘူး ။ ကြၽန္ေတာ္ မသိမသာ ၿပဳံးလိုက္မိတယ္ ။ ကင္မ္နမ္ဂြၽန္က သူ႔ကို စိတ္ဆိုးေနတယ္လို႔ထင္တိုင္း ဘာဆို ဘာမွမေျပာပဲ ငယ္ငယ္က ႀကိဳက္တယ္ေျပာဖူးတဲ့ ကြတ္ကီးဆိုင္က ကြက္ကီးေတြကိုသာ ဝယ္ခ်လာတတ္၏ ။တစ္ခုခုကိုဆို အၿမဲတမ္း မေျပာင္းလဲပဲ ပုံေသမွတ္ထားတတ္တဲ့ ကင္မ္နမ္ဂြၽန္က ကိုယ္အေပၚၾကမွ ဘာလို႔ေျပာင္းလဲလာလဲ မေျပာတတ္ဘူး ။ အဲ့တာေၾကာင့္မို႔ ထိုသူေျပာတဲ့ ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို မယုံရဲတာလည္း ျဖစ္ေလာက္မယ္ ။
"အလုပ္ဝင္ဖို႔ ကိုယ္ သူေဌးကိုေျပာထားေပးတယ္ ဒါေပမယ့္ ကေလးကို ေနာက္ထပ္ ေျပာအုံးမယ္ထင္တယ္ "
"ရတယ္ ..ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္ဝင္ဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္ "
ေဂ်ာင္ကုေျပာလိုက္ေတာ့ ထိုသူက အံ့ဩစြာ ၾကည့္လာ၏ ။
"မထူး အလုပ္မဝင္မခ်င္း ဒီလိုပဲ ပြားေနအုံးမွာ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒီလို အလုပ္မလုပ္ပဲ တစ္သက္လုံးေနသြားလို႔မွမရတာေလ ..ေနာက္ၿပီး ဘိုးေတာ္က ကြၽန္ေတာ္အလုပ္မဝင္မခ်င္း ခင္ဗ်ားကို ပြားေနအုံးမွာ ..ကြၽန္ေတာ့္ကို ခင္ဗ်ားေမြးထားတာလိုပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကိစၥမွန္သမွ် ခင္ဗ်ားေခါင္းေပၚပုံေနၾကအုံးမွာပဲ အိမ္က "
ေဂ်ာင္ကုေျပာလိုက္ေတာ့ နမ္ဂြၽန္က နားေထာင္ရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပလာ၏ ။ကင္မ္နမ္ဂြၽန္က စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ေနတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ခါးကိုမတ္လိုက္ကာ ထိုသူကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ကြၽန္ေတာ္ ေအာက္ေျခက ဝင္မလုပ္ႏိုင္ဘူး .."
"အဲ့တာ ရတယ္ ..မထူး ကေလးကို အလုပ္ဝင္ခိုင္းလည္း မန္ေနဂ်ာ ေလာက္ကေန စ,လုပ္ခိုင္းမွာပါ စိတ္မပူနဲ႔ "
"မဟုတ္ဘူး ...ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လက္ေထာက္ေနရာကေန ျဖစ္ျဖစ္ပဲ လုပ္ခ်င္တယ္ စစခ်င္းေတာ့ "
"ကေလး အဲ့တာကေတာ့ ..မျဖစ္ႏိုင္ဘူးထင္တယ္ "
ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး အတြန႔္တက္လာတဲ့ ကင္မ္နမ္ဂြၽန္းေၾကာင့္ ကြၽတ္သပ္လိုက္ကာ
"မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ မရွိဘူး ..ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားလက္ေအာက္မွာအလုပ္လုပ္ရမလား ဒါမွမဟုတ္ ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့္အတြင္းေရးမႉးလုပ္မလား ႏွစ္ခုပဲရွိတယ္ ..အလုပ္ဝင္တာဆိုေပမယ့္ မသိတဲ့လူေတြနဲ႔ အဆက္ဆံလည္းမလုပ္ခ်င္ဘူး ၿပီးေတာ့ တျခားလူေတြ ဆရာလုပ္ေနတာကိုလည္း သည္းခံႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး ကုမၸဏီတစ္ခုလုံးမွာကြၽန္ေတာ္သိတာ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ရွိတာ အဲ့ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာ အေကာင္းဆုံးပဲ "
ေဂ်ာင္ကုေျပာလိုက္ေတာ့ ထိုသူက ခဏစဥ္းစားၿပီးေတာ့မွေခါင္းၿငိမ့္ျပလာသည္ ။ ၿပီးေတာ့ ထိုသူက စားၿပီးသား ပန္းကန္ေတြကို ေကာက္သိမ္းကာ
"အဲ့ကိစၥကို ကိုယ္စီစဥ္ၿပီး ဘယ္ေန႔အလုပ္စ,ဝင္ရမလဲဆိုတာကိုလည္း ကေလးကို ျပန္ေျပာေပးမယ္ ျဖစ္ႏိုင္တာက ေနာက္အပတ္ထဲေလာက္မွ ဝင္ရမယ္ထင္တယ္ ..ကိုယ့္ အတြင္းေရးမႉးကိုလည္း တျခားအဆင္ေျပတဲ့ေနရာကို စီစဥ္ၿပီးပို႔ေပးရအုံးမွာဆိုေတာ့ နည္းနည္းၾကာမွာ ..ဒီရက္အတြင္း အဝဆိုးထားေပါ့ "
ကင္မ္နမ္ဂြၽန္က သူ႔ဘာသာေျပာရင္း ရယ္ေန၏ ။ကြၽန္ေတာ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ေဘးနားက ဘမ္းကိုပဲ ပြတ္သပ္ေပးေနလိုက္၏ ။ ေနာက္ရက္ကစ,ၿပီး အလုပ္လုပ္ရေတာ့မွာျဖစ္လို႔ စိတ္ညစ္ရေပမယ့္ ကိုယ္ေတာင္းဆိုခ်က္ကို ကင္မ္နမ္ဂြၽန္က လြယ္လြယ္ကူကူ လက္ခံေပးလို႔ ေတာ္ေသးတယ္ ။ ကင္မ္နမ္ဂြၽန္နဲ႔ပဲ အဆက္ဆံလုပ္ရမယ့္ေနရာဆို အနည္းဆုံးေတာ့ တျခားလူေတြနဲ႔လို႔မ်ိဳး အာလာပသလာပေတြမေျပာရလို႔ ေလကုန္သက္သာတာေပါ့ ။
............
ထယ္ေယာင္း သစ္ပင္ကို မွီိရပ္ေနရင္း သင္တန္းေက်ာင္းဘက္ကိုၾကည့္လိုက္၏ ။ ကေလးေတြထြက္လာၿပီး ခဏအၾကာမွာ ကေလးေတြကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္လာတဲ့ ယြန္းဂီကို ေတြ႕လိုက္၏ ။ ထယ္ေယာင္း ရယ္လိုက္ၿပီး ဦးေလးငယ္ဆီကို ေျပးသြားလိုက္တယ္ ။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ အံ့ဩသြားေပမယ့္ ခဏပါပဲ ..ၿပီးေတာ့ ဦးေလးငယ္ရဲ႕ ခံစားခ်က္မဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာက ျပန္အစားထိုး ေနရာယူလာ၏ ။ ရယ္ျပလိုက္ေပမယ့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ထြက္သြားတဲ့ ဦးေလးငယ္ေၾကာင့္ အေနာက္ကေနေျပးလိုက္ရျပန္တယ္ ။
ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္မွာ ရပ္ေနတဲ့ ယြန္းက ေဘးနားမွာ ကပ္ရပ္ေနလည္း မသိသလိုသာ လုပ္ေန၏ ။ ဒါေပမယ့္ ဦးေလးငယ္ရဲ႕ ေဘးနားေလးမွာ ရပ္ေနရတာေတာင္ ေပ်ာ္ေနၿပီျဖစ္၏ ။ စကားေျပာမလို႔ လုပ္ေနတုန္း ဘတ္စ္ကားေပၚတက္သြားတဲ့ ဦးေလးငယ္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ပါ ထိုကားေပၚ အျမန္ေျပးတက္ၿပိး လိုက္သြားလိုက္တယ္ ။
ဘတ္စ္ေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဦးေလးငယ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမင္တာနဲ႔ သူ႔ေပါင္ေပၚက လြယ္အိတ္ကို ေဘးခုံေပၚကို ေကာက္တင္လိုက္၏ ။ အဲ့တာေၾကာင့္ ဦးေလးငယ္ရဲ႕ အေနာက္ခုံမွာပဲ ဝင္ထိုင္လိုက္ရတယ္ ။ အေနာက္မွာထိုင္ေနရင္း ျမင္ေနရတဲ့ ေနာက္ေက်ာေလးကေတာင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေပ်ာ္႐ြင္ေနေစတာက ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့မသိဘူး ။
ယြန္းက အျပင္ဘက္ကိုသာ ေငးေနတာေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္း ဘာမွမေျပာပဲ အေနာက္ကေန ဒီတိုင္းသာ ထိုင္လိုက္သြား၏ ။ ရပ္ကြက္ငယ္ေလးတစ္ခုေရာက္ေတာ့ ဦးေလးငယ္က ဆင္းသြားတယ္ ။ ထယ္ေယာင္း အျမန္လိုက္ဆင္းလိုက္ေတာ့ ထိုသူက လွည့္ၾကည့္ၿပီး ဘာမွမေျပာပဲ ဆက္ေလွ်ာက္သြားသည္ ။ ၾကည့္ရတာ ဒီေန႔ေတာ့ စကားေျပာဖို႔ရာ အခြင့္မရေလာက္ဘူး ထင္ပါတယ္ ။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ဦးေလးငယ္မႀကိဳက္တာကို အတင္းမလုပ္ခ်င္တာေၾကာင့္ ဒီလို တြန႔္ဆုတ္ေနရျခင္း ျဖစ္၏ ။
ထယ္ေယာင္း စဥ္းစားေနတုန္း တိုက္တန္းအိမ္ရာထဲကို ဝင္သြားတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဘာမွေတာင္ မေျပာလိုက္ဘူး ။ ကြၽန္ေတာ္ သက္ျပင္းခ်လိုက္ကာ ျပန္လာခဲ့လိုက္၏ ။ ဒီေန႔ ဘာမွမေျပာလိုက္ရေပမယ့္ ေနာက္ရက္ေတြေတာ့ အခြင့္သင့္လာမွာေပါ့ ။
.......
တိုက္တန္းေရွ႕မွာ တဝဲလည္လည္နဲ႔ လုပ္ၿပီးမွ ျပန္သြားတဲ့ေကာင္ေလးေၾကာင့္ ယြန္းဂီသက္ျပင္းခ်ကာ လူမရွိေတာ့ေပမယ့္ မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္မိေသးတယ္ ။ ဒီကေလး အေနာက္ကေန အိမ္ေရာက္တဲ့အထိ ပါလာမယ္ဆိုတာ သိလို႔ စႏၵရားသင္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရွိတဲ့ တိုက္တန္းကို အရင္ဝင္လိုက္တာ မွန္သြားသည္ ။ ဒီမွာက အေစာင့္မရွိတာေၾကာင့္ အဝင္အထြက္လုပ္ရတာ နည္းနည္းလြယ္ကူ၏ ။ ထယ္ေယာင္း ျပန္သြားေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ခဲ့လိုက္တယ္ ။ မဟုတ္ရင္ ဘတ္စ္က ယြန္းဂီေနထိုင္ေနတဲ့ အိမ္ယာနဲ႔ သိပ္မေဝးတာေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ သိပ္မေဝးေပမယ့္ အခုေတာ့ အရႈပ္ထုပ္ေလးေၾကာင့္ ကိုယ့္မွာ လမ္းအၾကာႀကီးေလွ်ာက္ေနရၿပီျဖစ္၏ ။
ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေနာက္ ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ကို သယ္ၿပီး ျပန္လာတဲ့ ဂ်င္ေဟ်ာင္းကို ေတြ႕တာေၾကာင့္ ေျပးသြားၿပီး ေဟ်ာင္းဆီက ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ကို ခြဲယူလိုက္၏ ။
"ဘယ္က ျပန္လာလို႔ အဲ့ဘက္က လမ္းေလွ်ာက္လာတာလဲ "
ဂ်င္ေဟ်ာင္းရဲ႕ နာမလည္းႏိုင္သလို အေမးကို ယြန္းဂီ ရယ္ျပလိုက္ကာ
"လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လို႔ ကားမွတ္တိုင္ တစ္ခုေစာဆင္းလိုက္တာ ..ဒါနဲ႔ ဘာခ်က္မလို႔လဲ ဟိုေဆာ့ေရာ "
"ဟိုေဆာ့ကို ဂ်ီမင္းသြားႀကိဳခိုင္းလိုက္တာ ..ငါက ဒီေန႔ ဝက္နံရိိုးနဲ႔ အႁမႊာေလးတို႔ အေမေပးထားတဲ့ ကင္ခ်ီကို ဟင္းရည္ခ်က္ၿပီး ၾကာဇံသုပ္မလားလို႔ လိုတာေလးေတြ လာဝယ္တာ "
"ေဟ်ာင္းက အမ်ားႀကီးပဲ .."
ယြန္းဂီ အထုပ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ့ ေဆာ့ဂ်င္က ရယ္ကာ
"ေအး အစကေတာ့ အဲ့ႏွစ္ခုပဲ ဒါေပမယ့္ ေဈးဆိုင္ေရာက္မွ အိမ္မွာလိုတာေလးေတြ သတိရလာလို႔ ..ယြန္းဂီအတြက္ ခါၾကက္ဥနဲ႔လိေမၼာ္ေဖ်ာ္ရည္ဗူးရယ္ ..ဂ်ီမင္းအတြက္ ႏြားႏို႔ဗူးရယ္ ၿပီးေတာ့ အသီးတခ်ိဳ႕ရယ္ အစုံျဖစ္သြားတာ "
ရယ္ၿပီးေျပာေနတဲ့ ဂ်င္ေဟ်ာင္းစကားကို နားေထာင္ရတာ ယြန္းဂီရင္ထဲမွာ ေႏြးေထြးသြားတယ္ ။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္း အခ်စ္မခံရတဲ့ အတြက္ တစုံတေယာက္က ကိုယ့္အတြက္ တကူးတကေတြးေပးတယ္ဆိုတဲ့ အသိေလးက ယြန္းဂီအဖို႔ ကမာၻႀကီးတစ္ခုစာေလာက္အထိကို အေရးပါလွသည္ ။ယြန္းဂီၿပဳံးလိုက္ကာ
"ေဟ်ာင္း ..ေဟ်ာင္းမရွိရင္ ကြၽန္ေတာ္မရွိေလာက္ဘူး "
ကြၽန္ေတာ္ေျပာေတာ့ ဂ်င္ေဟ်ာင္းက ၾကည့္လာၿပီး သူ႔ရဲ႕အားတဲ့ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ပခုံးကို သိုင္းဖက္လာ၏ ။
"ဘာလို႔မရွိရမွာလဲ တနည္းနည္းနဲ႔ ျပန္ဆုံမွာေပါ့ ..ယြန္းဂီ ငယ္ငယ္ေလး ငါငယ္ငယ္ေလးတုန္းက ယြန္းဂီက ငါ့ကို ဂ်င္ေဟ်ာင္းလို႔ေခၚလိုက္ကတည္းက ယြန္းဂီကို ေသခ်ာေပါက္ ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ ယြန္းဂီက ငါ့ညီေလးပဲလို႔ေတြးခဲ့တာ ..အဲ့တုန္းက ျဖဴျဖဴေသးေသးေလးနဲ႔ ဂ်စ္တစ္တစ္ကေလးေလးက သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းခဲ့တာေလ ..အခုလည္း ျဖဴျဖဴေသးေသး ဂ်စ္တစ္တစ္ေလးပါပဲ တခါတေလဆို ေခါင္းကမာေသးတယ္ "
ဂ်င္ေဟ်ာင္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ကာ ေျပာတာေၾကာင္း ရယ္လိုက္တယ္ ။ ဟုတ္တယ္ ..ကြၽန္ေတာ္က ေခါင္းမာ၏ ။ ဒါေပမယ့္ ငယ္တုန္းကေတာ့ ခ်စ္မယ့္လူမရွိမွာေၾကာင့္ ေခါင္းမာတဲ့အက်င့္ကိုေဖ်ာက္ၿပီးေနရင္း နာခံလြယ္တဲ့ ကေလးေလးျဖစ္ခဲ့တာ ။အခုေတာ့ နည္းနည္းေလး ေခါင္းမာၿပီး နည္းနည္းေလးအခ်စ္ခံရၿပီး ေနရတာကို ေနသားက်လာၿပီ ။
"ကြၽန္ေတာ္က ေဟ်ာင္းကိုေရာ ဂ်ီမင္းကိုေရာ ဟိုေဆာ့ကိုေရာ သိပ္ခ်စ္တာ ..ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ မိသားစုေလးပဲ "
"ငါေရာပါပဲ ..ငါ့ရဲ႕ မိသားစုဝင္ေလး "
ကြၽန္ေတာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဂ်င္ေဟ်ာင္းက ျပန္ေျပာလာ၏ ။ ဂ်င္ေဟ်ာင္းကိုၾကည့္ၿပီး ေယာင္းငယ္ေလးအေၾကာင္းကို ေျပာျပဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္၏ ။
"ေဟ်ာင္း...အရင္တစ္ေခါက္ကေျပာဖူးတယ္ အရင္အိမ္ကကေလးဆိုတာေလ ..ဒီေန႔ သင္တန္းကို ေရာက္လာတယ္ ..သင္တန္းကေန ဒီထိ အေနာက္ကေန ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္လာတယ္ ေဟ်ာင္း ..အဲ့တာ သင္တန္းေျပာင္းရင္ေကာင္းမလားမသိဘူး ..အရင္တေခါက္ေတြ႕ကတည္းက မသိသလိုေနၾကရေအာင္လို႔ ေျပာထားတာကို "
ယြန္းဂီေျပာၿပီး သက္ျပင္းခ်လိုက္မိတယ္ ။ ေျပာသာ ေျပာရတာ ေယာင္းငယ္ေလး ေခါင္းမာၿပီး လိုခ်င္တာကို မရရေအာင္ လုပ္တတ္တာ သူသိ၏ ။ အခု သင္တန္းေျပာင္းလည္း ေသခ်ာေပါက္ စုံစမ္းၿပီး လိုက္လာေလာက္မွာပဲ ။
"အြန္...ေနၾကည့္လိုက္ပါ ..ဒီတိုင္းေနၾကည့္လိုက္ ..ပထမဆုံးေတြ႕တုန္းက ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ယြန္းဂီစိတ္ထဲ မထင္ထားတာကို ႐ုတ္တရက္ေတြ႕လိုက္ရလို႔ လန႔္သြားတာလည္း ပါတာပဲ ..အခုက ဒီလိုပဲ စိတ္ရႈပ္တဲ့အေနအထားမွာပဲဆို ရင္ဆိုင္ၾကည့္လိုက္ေပါ့ ...မထူး ဒီလူေတြနဲ႔ တေန႔ၾက ေတြ႕ရမွာပဲေလ မဟုတ္ဘူးလား ..ထပ္ပုန္းလည္း ထပ္ေတြ႕အုံးမွာပဲ ..သူလည္း တစ္ရက္ကေန ႏွစ္ရက္ဆို ပ်င္းသြားမွာပါ ..ေဟ်ာင္းတို႔ရွိတာပဲ ယြန္းဂီအတြက္ အဆင္မေျပဘူးဆို လာႀကိဳေပးမယ္ .."
ယြန္းဂီ နားေထာင္ၿပီးေနာက္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္ ။ ဂ်င္ေဟ်ာင္းက ရယ္ကာ ေခါင္းကို ပုတ္ေပးလာ၏
။ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ကိုေက်ာ္ၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ယာဝန္းေရွ႕မွာရွိေနတဲ့ မီးတိုင္ေလးကို ျမင္ေနရၿပီျဖစ္သည္ ။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးလင္းေနတဲ့ တိုက္ခန္းေလးဟာ ကြၽန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ လုံၿခဳံတဲ့ေနရာေလးျဖစ္၏ ။
.........
ဂ်ီမင္း ဖုန္းကိုၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္ ။ အႀကိဳက္ဆုံးဖိနပ္ေလးက လက္ထဲရဖို႔ ကံပါမလာဘူးထင္တယ္ ။ အကိုယြန္းဂီက မုန႔္ဖို႔ေပးလို႔ အျမန္ေျပးဝယ္တာေတာင္ ေငြလြဲၿပီး ရခါနီးမွ ကပ္သီးေလးဆို ကပ္သီးေလး ပစၥည္းကုန္သြားလို႔ ျပန္အပ္ေငြ ပို႔ေပးလိုက္ပါ့မယ္ဆိုတဲ့ စာက ေရာက္လာ၏ ။
"ဘာေတြ သက္ျပင္းခ်ေနတာလဲ "
ကားေမာင္းေနတဲ့ အကိုဟိုေဆာ့က ေမးလာတာေၾကာင့္ ဂ်ီမင္းေခါင္းခါျပလိုက္တယ္ ။
"ဘာလဲ ..အကၿပိဳင္ပြဲအတြက္ အဆင္မေျပတာရွိလို႔လား ..ဒါမွမဟုတ္ စာေမးပြဲ အတြက္ စာမရလို႔လား "
"မဟုတ္ပါဘူး အကုန္ အဆင္ေျပပါတယ္ "
ဂ်ီမင္းေျပာၿပီး ကားခုံမွာ ကိုယ္ကိုေလွ်ာၿပီး မွီခ်လိုက္တယ္ ။ ဒီရက္ပိုင္း အရမ္းနာမည္ႀကီးတဲ့ အကၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုရွိတာမို႔ အကေလ့က်င့္တာကို အခ်ိန္ပိုေပးတဲ့ၾကားထဲက စာလည္းလုပ္ရေသးတယ္ ။မဟုတ္လို႔ အမွတ္ေလ်ာ့ရင္ ဦးေလးက တကယ္ ဆူေတာ့မွာ ။
"ဂ်ီမင္း ..အေနာက္က ဘူးကို လွမ္းယူလိုက္ "
အကိုဟိုေဆာ့ စကားေၾကာင့္ ကားေနာက္က ဗူးေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖိနပ္ဗူးေလး ျဖစ္ေန၏ ။ လွမ္းယူလိုက္ေတာ့ အဝါေရာင္ အစင္းေလးေတြပါေနတဲ့ ဗူးေလးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အံ့ဩသြားတယ္ ။ဒီဟာက မရလိုက္တဲ့ ဖိနပ္ရဲ႕ ဗူးပုံမဟုတ္လား ။
"အကိုဟိုေဆာ့ ဒီဟာက.."
"မင္းအတြက္ ဝယ္လာတာ ဒီေန႔ စင္တာမွာ ပတ္ရင္း ဒီဖိနပ္ကို ေတြ႕လိုက္လို႔ေလ ..ဒီဟာက အခုတေလာ နာမည္ႀကီးေနတာ မဟုတ္လား "
ဗူးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကယ္သူႀကိဳက္တဲ့ဖိနပ္ေလးျဖစ္ေန၏ ။
"ဒီဟာ ကြၽန္ေတာ္ဝယ္ေနတာ ပစၥည္းမရွိေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေငြျပန္အပ္လို႔ အကိုဟိုေဆာ့ ဘယ္လိုရခဲ့တာလဲ "
ကြၽန္ေတာ္ေမးလိုက္ေတာ့ အကိုဟိုေဆာ့က ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာၿပဳံး၏ ။
"ဒီဟာက ငါသြားေနၾက brandဆိုင္ခြဲကရခဲ့တာ သူ႔ဆီမွာလည္း ဒီတစ္ခုပဲရွိေတာ့တာကို ယူမယ္ဆိုလို႔ ေအာ္ဒါဖ်က္ၿပီး ေပးလိုက္တာ "
"ဘယ္ဆိုင္ကလဲ "
"ဂန္းနမ္ဆိုင္ခြဲက .."
႐ုတ္တရက္ ဖိနပ္ကိုၾကည့္ရင္း အေတြးမ်ားလာ၏ ။ ဂ်ီမင္း သက္ျပင္းခ်လိုက္ကာ
"အဲ့က ကြၽန္ေတာ္မွာထားတာ "
ဂ်ီမင္းတိုးတိုးေလး ေရ႐ြတ္လိုက္တယ္ ။ ဂ်ီမင္းတို႔အိမ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဆရာဝန္ဦးေလးရယ္ မိဘေတြက နယ္ဘက္မွာ လုပ္ငန္းပိုင္ရွိတာရယ္နဲ႔ ပိုက္ဆံမရွိတဲ့ မိသားစုေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္ အကိုဟိုေဆာ့တို႔လိုေတာ့ မခ်မ္းသာေပ ။ လက္ထဲက ဖိနပ္ေလးက အကိုဟိုေဆာ့နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ကြာျခားမႈကို ျပေနသလိုပဲ ။ ကြၽန္ေတာ္ အသဲအသန္လိုခ်င္ၿပီး မရလိုက္တဲ့ဖိနပ္က အကိုဟိုေဆာ့ၾက စကားေလးတစ္ခြန္းတည္းနဲ႔ ရခဲ့လိုက္တာ ။
"ဘာလို႔လဲ size မွားေနလို႔လား "
"မဟုတ္ပါဘူး ..ေကာင္းေကာင္းစီးပါ့မယ္ "
ဂ်ီမင္းေျပာလိုက္ေတာ့ ဟိုေဆာ့က ၿပဳံးၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ျပလာသည္ ။
"ဒါနဲ႔ ၿပိဳင္ပြဲရွိတာ သိတယ္မလား "
ဂ်ီမင္း ထိုဖိနပ္ဗူးေလးကို ပိုက္ထားရင္း ေမးလိုက္ေတာ့ အကိုဟိုေဆာ့က ကားေမာင္းေနရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပလာသည္ ။
"အဲ့ေန႔ အားရင္ လာခဲ့ေပးမလား ..အိမ္က ဘယ္သူမွ ေခၚလို႔မရလို႔ ..အားမွပါ "
"လာခဲ့မယ္ေလ အခ်ိန္ကို နီးရင္ျပန္ေျပာေပး ေနရာကေတာ့ သိတယ္ "
ေတာ္ေတာ္ႀကီးစဥ္းစားၿပီးေျပာလိုက္ေပမယ့္ အကိုဟိုေဆာ့က ခ်က္ခ်င္းတုံ႔ျပန္လာတာေၾကာင့္ ေပ်ာ္သြား၏ ။ကြၽန္ေတာ္ လက္သီးဆုပ္လိုက္ကာ
"အာ့ ဆား ....တကယ္လာရမွာေနာ္ မဟုတ္ရင္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႀကီးျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ အဲ့ေန႔ၾက ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ အကေတာ္လဲဆိုတာ ျပမယ္ .."
ေပ်ာ္႐ြင္စြာ ေျပာလိုက္ေတာ့ အကိုဟိုေဆာ့က ရယ္ကာ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလာသည္ ။
"လာမွာ လာမွာ မဟုတ္ေတာင္ မင္းကို ေမးမလိုလုပ္ေနတာ "
အကိုဟိုေဆာ့စကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ၿပဳံးကာ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္ ။ ခုနက အေတြးမ်ားေနတာေတာင္ ဘယ္ေရာက္မွမသိ ေပ်ာက္သြားတယ္ ။ အကိုဟိုေဆာ့ ရွိေနလို႔ ေတာ္ေသးတယ္ မဟုတ္ရင္ ကိုယ့္ဝါသနာကို ဒီေလာက္ထိ ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာ သံသရ ျဖစ္မိ၏ ။
.........
ထယ္ေယာင္း ဒီေန႔လည္း သင္တန္းေရွ႕မွာ မေယာင္မလည္နဲ႔ ဦးေလးငယ္ကို ေစာင့္ေနမိတယ္ ။ ေန႔တိုင္းေစာင့္ၿပီး ေနတိုင္း လိုက္ၿပီး စကားေျပာေပမယ့္ ဦေလးငယ္အေခ်ေလးကေတာ့ အခုထိ စကားျပန္မေျပာေသးဘူး ။ ေဟာ ထြက္လာပါၿပီ လူေသးေသးေလးကို အိတ္ေရာ စာ႐ြက္ထုပ္ႀကီးေရာ မႏိုင္မနင္းနဲ႔ ။ ခါတိုင္းလို အေနာက္ကေန လိုက္ေနေပမယ့္ စာ႐ြက္ထုပ္ႀကီး သယ္ထားတာ ဘယ္လိုမွ ၾကည့္ရအဆင္မေျပတာေၾကာင့္ ေျပးသြားၿပီး စာ႐ြက္ထုပ္ႀကီးကို လုကာ သယ္လိုက္ရ၏ ။
"ေပး...ကြၽန္ေတာ္ကူသယ္ေပးမယ္ "
"ရတယ္ ..မလိုဘူး "
ယြန္းဆီက ထြက္လာတဲ့ အနိမ့္အျမင့္မဲ့ေနတဲ့အသံေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ မသိေအာင္ ၿပဳံးလိုက္ကာ
"ေပးပါ ဦးေလးငယ္ကလည္ ေတာ္ၾကာ မႏိုင္မနင္းနဲ႔ အေရွ႕မျမင္ရပဲ ေခ်ာ္လဲေနမယ္ ..မဟုတ္ေတာင္ မ်က္မွန္အထူႀကီး တပ္ထားရတာကို "
"ရတယ္ ..ငါ့သယ္ေနၾက "
လက္ထဲကေန ျပန္လုၿပီး ေျပာေနတဲ့ ဦးေလးငယ္ေၾကာင့္ စာ႐ြက္ထုပ္ကို အျမင့္ကိုေျမႇာက္ၿပီး ေပြ႕လိုက္ကာ
"ကူညီေပးမလို႔ကို ...ဒီကေန အိမ္အထိ ဘယ္လိုလုပ္ျပန္မွာလဲ "
"ရတယ္ မင္း မရွိကတည္းက ဒီလိုသယ္ၿပီးျပန္ေနၾကပဲ အထူးအဆန္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး မင္းမရွိလည္း ျဖစ္တယ္ "
ဦးေလးငယ္ရဲ႕စကားေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့ နာက်င္သြားရတယ္ ။ ယြန္းက မင္းမရွိလည္း ျဖစ္တယ္ဆိုအုံးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကမွ မျဖစ္တာ ။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာကို ျပင္လိုက္ကာ
"အဲ့တာဆိုလည္း အျပန္ေနရာတူတဲ့ လမ္းသြားလမ္းလာက ကူညီတယ္လို႔ သေဘာထားလိုက္ဗ်ာ ...လာျမန္ျမန္ ကားလြတ္ေတာ့မယ္ ဒီေန႔ေနာက္က်တာကို "
ထယ္ေယာင္းေျပာၿပီး အေရွ႕ကေန ျမန္ျမန္ထြက္လာခဲ့လိုက္၏ ။ အေနာက္ကက်န္ခဲ့တဲ့ ယြန္းကေတာ့ သက္ျပင္းခ်ၿပီး ပါလာမွာ ေဗဒင္ေမးစရာမလိုဘူး ။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ယြန္းက ထိုင္ေနၾကေနရာမွာ ထိုင္၏ ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း စာ႐ြက္ထုပ္ပိုက္ထားရင္းနဲ႔ သူ႔ေဘးနားမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္ ။ ယြန္းက ၾကည့္လာတာေၾကာင့္ လက္ထဲက စာ႐ြက္ထုပ္ကို ေမးဆတ္ျပလိုက္ကာ
"စာ႐ြက္ထုပ္ေတြ ကူသယ္ေပးထားတာေလ ..ေတာ္ၾကာ အေရးႀကီးစာ႐ြက္ေတြျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ပိုင္ရွင္ရဲ႕ အနီးဆုံးနားမွာ ရွိေနမွျဖစ္မွာေပါ့ "
ထယ္ေယာင္းအေၾကာင္းျပခ်က္ေပးလိုက္ေတာါ မ်က္ေစာင္းနဲ႔ ေဆြၾကည့္ၿပီးေတာ့ ဘာမွမေျပာပဲ ကားမွန္ဘက္ကိုသာ လွည့္သြား၏ ။ ဒီရက္ ေတြ႕သေလာက္ ဦးေလးငယ္က မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္တာ မ်ားသည္ ။ ဒီကလူကလည္း ထိုအရာေလးေတြကိုပဲ အခ်စ္ပိုေနရတာ ။
"ပိုင္ရွင္နဲ႔ အနီးဆုံး ရွိေနမွ ျဖစ္မွာက ကြၽန္ေတာ့္ႏွလုံးသားေလး ကိုေျပာတာ "
ထယ္ေယာင္း တိတ္တိတ္ေလးေျပာရင္ ကားမွန္ကေန အျပင္ကို ေငးေနတဲ့ လူေလာကကို ဆင္းသက္လာတဲ့ နတ္သားေလးကို ေငးေမာလိုက္၏ ။ျဖဴဆြတ္ေနတဲ့အသားအေရ မ်က္ႏွာမွာက်ေနတဲ့ မဲနက္ေနတဲ့ဆံပင္ေလးေတြ လႈပ္ရွားသက္ဝင္ေနတဲ့ မ်က္ေတာင္ေလးေတြ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ပါးလ်ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးနဲ႔ ထိုသူဟာ လူေလာကမွာ ေျခလာဆန႔္တဲ့ နတ္သားငယ္ေလးအလား ။ ထိုႏႈတ္ခမ္းပါးတို႔ကိုၾကည့္ေနရင္း သိပ္ခ်ိဳၿမိန္တာကို သတိရသြားေတာ့ မ်က္ႏွာခ်က္ခ်င္းလြဲကာ ရင္ခုန္သံေတြ ဗရမ္းဗတာျဖစ္သြားလို႔ အသက္မွန္ေအာင္ ရႈလိုက္ရေသးတယ္ ။ ထယ္ေယာင္း ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္ေနရာကေန ေဘးက ဦေလးငယ္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္၏ ။ ဒီတိုင္းသာၾကည့္ေနလို႔ရမယ္ဆို ဒီကားကို ဆိုးလ္ၿမိဳ႕တစ္ပတ္တင္မကဘူး အီေကြတာအတိုင္း ကမာၻတစ္ပတ္ေတာင္ ပတ္ေစခ်င္လိုက္သည္ ။
ဒါေပမယ့္ ဆုေတာင္းေတြ မျပည့္ခဲ့ဘူး ကားက မွတ္တိုင္မွာ ရပ္သြားတာမို႔ ဦးေလးငယ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်န္ၿပီး အရင္ဆင္းသြား၏ ။ကြၽန္ေတာ္ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ဆင္းသြားကာ သူ႔ေနာက္ကို လိုက္ရေတာ့သည္ ။သူပစၥည္းေတြ သယ္ေပးထားလို႔လားမသိဘူး လမ္းကို အရင္ကေလာက္ ျမန္ျမန္မေလွ်ာက္ေတာ့ ။ ကြၽန္ေတာ္ ေက်နပ္စြာ ၿပဳံးလိုက္သည္ ။
တိုက္ခန္းေတြေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဦးေလးငယ္က ရပ္ၿပီး သူ႔စာ႐ြက္ထုပ္ကိုေတာင္းလာ၏ ။ ထယ္ေယာင္း ေခါင္းခါျပလိုက္ကာ
"တစ္လမ္းလုံး သယ္လာတာကို လြယ္လြယ္ကူကူ ေပးစရာလား "
"ငါသယ္ခိုင္းတာလား ..."
ယြန္းက ေရ႐ြတ္လာ၏ ။
"ဒါေပမယ့္ ကူညီေပးလာတာ ေက်းဇူးေတာ့ဆပ္ရမွာေပါ့ "
ထယ္ေယာင္းေျပာလိုက္ေတာ့ ဦးေလးငယ္က ၾကည့္လာၿပီးမွ သက္ျပင္းခ်လာကာ
"ငါ အကူညီေတာင္းတာမဟုတ္ေပမယ့္ ဘာလိုခ်င္လို႔လဲေျပာ ေက်းဇူးေႂကြး အတင္မခံခ်င္ေတာ့ဘူး "
ေတြ႕လား ေတြ႕လား ...အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးနဲ႔ စကားကိုေျပာရင္ ထုတ္ထိုးအိုးေပါက္ ေျပာေနတာ ။
"အရင္ဆုံး ဖုန္းနံပါတ္ ..အၿမဲမဆက္ဘူး ဒါေပမယ့္ တစ္ခုခုဆို ဖုန္းဆက္လို႔ရေအာင္လို႔ .."
ထယ္ေယာင္း ဖုန္းနံပါတ္ေတာင္းရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကို ေျပာျပလိုက္တယ္ ။ ဒီတိုင္းေလး ဘယ္မွမေျပးပဲ ေနေနေပးတာေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရမယ့္လူကို ဖုန္းဆက္ၿပီး အေနာက္အယွက္ေပးဖို႔ စိတ္ကူးမရွိေၾကာင္း ေသခ်ာရွင္းျပလိုက္၏ ။ ဦေလးငယ္က ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကို ႐ြတ္ျပေတာ့ ေသခ်ာေအာင္ ေခၚၾကည့္လိုက္၏ ။ အိတ္ထဲက ျမည္လာတဲ့ ဖုန္းသံအရ လိမ္ေျပာတာမဟုတ္တာေၾကာင္း ထယ္ေယာင္း အိုေခလုပ္ျပလိုက္တယ္ ။
"ဒုတိယတစ္ခုက အတူတူျပန္တဲ့အခ်ိန္ၾက အမ်ားႀကီးမဟုတ္ေတာင္ စကားေတာ့နည္းနည္းျပန္ေျပာေပး ..မဟုတ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္က အ႐ူးႀကီးၾကေနတာပဲ "
"အဲ့တာကေတာ့ မင္းဘာသာ မင္းလိုက္လာတာေလ ငါက မလိုက္လာရင္ပိုေတာင္ႀကိဳက္ေသးတယ္ "
"ဘယ္လိုဆိုဆို ...ေနာ္ ..ေနာ္လို႔ ဦးေလးငယ္ "
ထယ္ေယာင္းစကားကို ယြန္းဂီ ခဏၾကာစဥ္းစားၿပီးေနာက္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္၏ ။ ထယ္ေယာင္း ေပ်ာ္႐ြင္စြာ ခုန္ေပါက္လိုက္မိတယ္ ။ၿပီးမွ လက္ထဲ စာ႐ြက္ထုပ္ကို ထည့္ေပးလိုက္ကာ
"အခန္းထိလို႔ေျပာရင္ ျငင္းမွာမလား ..ေရာ့ ယူၿပီး ဝင္ေတာ့ "
"မင္းျပန္ ..."
ယြန္းရဲ႕စကားကို ေခါင္းၿငိမ့္ျပကာ တိုက္ထဲဝင္သြားတဲ့အထိၾကည့္ၿပီး ျပန္လာလိုက္တယ္ ။ ဒီလိုနဲ႔ တဆင့္ခ်င္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ဆက္ဆံေရးကို ရလာမွာပါ ။
___
တိုက္အကြယ္ကေန ေပ်ာ္႐ြင္စြာ ျပန္သြားတဲ့ ကေလးငယ္ကို ၾကည့္ၿပီး ယြန္းဂီၿပဳံးလိုက္မိတယ္ ။ၿပီးမွ လက္ထဲက စာ႐ြက္ထုပ္ကိုၾကည့္ကာ သက္ျပင္းခ်လိုက္၏ ။
"ထယ္ေယာင္း ..အရႈပ္ထုပ္ေလး ..ဒီေလာက္ေလးတာႀကီးကို အၾကာႀကီးသယ္ေပးထားၿပီးေတာ့ စကားေပါႏိုင္ေသးတယ္ အရင္တုန္းကလိုပဲ "
ယြန္းဂီ ေရ႐ြတ္လိုက္၏ ။ကေလးငယ္က ငယ္ငယ္တုန္းကလိုပဲ စကားမ်ားတုန္း ။ဒါေပမယ့္ ထိုစကားသံေလးေတြကို ဘယ္ေလာက္လြမ္းေနခဲ့ရလဲဆိုတာ ကိုယ့္ဘာကိုယ္သာ အသိဆုံးျဖစ္သည္ ။ယြန္းဂီရယ္လိုက္ၿပီး အိမ္ဘက္ကို ေလွ်ာက္လိုက္၏ ။ဒါေပမယ့္ ၿပဳံးေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးဟာ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ေနလဲဆိုတာ ေဖာ္ျပေနေလသည္ ။
.....
ကလပ္မဟုတ္ပဲ အရက္ဘားတစ္ခုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဆူဆူညံညံမရွိပဲ ခပ္ေအးေအး သီခ်င္းသံတစ္ခုကသာ ပ်ံ႕လြင့္ေန၏ ။ ေဂ်ာင္ကု အရက္ေသာက္ေနရင္း ဖုန္းထုတ္ကာ ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္ေနလိုက္တယ္ ။
"ေဂ်ာင္ကု ..."
ပခုံးကို လာပုတ္တဲ့ ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္ ဖုန္းကိုျပန္သိမ္းလိုက္ၿပီး ထိုသူကို ၾကည့္လိုက္ကာ
"မင္းကို ၾကာတာ .."
"ေဆာရီးကြာ ငါ့ႏွလုံးသားေလးကို သြားႀကိဳေပးေနရလို႔ "
အရက္ခြက္ယူရင္း ေျပာလာတဲ့ ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္ ေဂ်ာင္ကု ရယ္လိုက္မိတယ္ ။သူ႔ဦးေလးငယ္ရွိေနသ၍ ဒီေကာင္ရဲ႕ ရာသီဥတုက ၾကည္လင္ေနမွာ ။
"ဒါနဲ႔ ဒီတစ္ေခါက္ ေတာင္တက္သြားတာ ဘယ္လိုလဲ ..ငါလိုက္ခ်င္တာ ဂ်ဴတီနဲ႔တိုက္ေနလို႔ "
"ဒီလိုပါပဲ..အားအကုန္သုံးရလို႔ စိတ္ၾကည္သြားတာကလြဲရင္ ခါတိုင္းလိုပါပဲ ..."
"စီနီယာနဲ႔ေရာ အဆင္ေျပတယ္မလား "
"ငါမေျပလည္း သူကေျပေနတာပဲ ..မင္းကိုေျပာသလိုပဲ ငါအလုပ္ဝင္ရေတာ့မွာ "
ေဂ်ာင္ကုေျပာၿပီး အရက္ခြက္ကို အကုန္ေမာ့ကာ ေနာက္တစ္ခြက္ေပးဖို႔ခြက္ကိုေျမႇာက္ျပလိုက္၏ ။ၾကာေတာ့လည္း အရက္က သိပ္မမူးေတာ့သလိုေတာင္ ခံစားရ၏ ။
"ဒါနဲ႔ မင္းဦေလးငယ္နဲ႔ေရာ ဘယ္လိုလဲ "
"ဒီေန႔ စကားျပန္ေျပာၿပီး ဖုန္းနံပါတ္ေပးလိုက္တယ္..ေနာက္ရက္ သြားရင္ စကားျပန္ေျပာေပးလို႔ေျပာတာ လက္ခံတယ္ေလ "
"အဲ့တာေၾကာင့္ မင္း မႈိရတဲ့မ်က္ႏွာႀကီးျဖစ္ေနတာကို ..ဒါေပမယ့္ မင္းဦးေလးငယ္က အသဲမာပါတယ္ကြာ ..ဒီေလာက္ခ်စ္တဲ့ တူေလးကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး စကားမေျပာတာကေတာ့ "
ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ ေဂ်ာင္ကုေတာ့ ထယ္ေယာင္းဦးေလးငယ္ေလးကို မ်က္ႏွာလွလွေလးနဲ႔ အသဲမာတဲ့လူလို႔ ထင္မိသည္ ။ ကိုယ္သာဆို ဒီေလာက္ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ တူေလးကို ဒီလိုမ်ိဳး ဆက္ဆံႏိုင္မယ္မထင္ဘူး ။
"ဒါကေတာ့ သူျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘဝႀကီး ၾကမ္းတမ္းတာကို ..ငါတို႔လို လြယ္ကူတဲ့ ဘဝႀကီးမဟုတ္ခဲ့လို ယြန္းရဲ႕ အေျခအေန အားလုံးကို ငါတို႔မသိႏိုင္ဘူး ..ငါနားလည္ေပးလို႔ရတယ္ "
"မင္းကေတာ့ နားလည္ေပးေနလိုက္ ..အဲ့လိုပဲ ဘဝႀကီးက ၾကမ္းတမ္းရင္ ကြဲျပားသြာတာလား မြန္းၾကပ္လြန္းလို႔ ခံစားခ်က္မဲ့သြားတာလားပဲ "
"မင္းက ဘယ္သူကိုေျပာေနတာလဲ "
ထယ္ေယာင္း အေမးကို ေဂ်ာင္ကု ပခုံးကိုတြန႔္ျပလိုက္ကာ
"ကင္မ္နမ္ဂြၽန္ ..ငါဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ ေဒါသထြက္ထြက္ ငါသာေသသြားမယ္ သူက ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးပဲ ငါေျပာတာကို မၿဖဳံတာလား ဒါမွ ခံစားခ်က္မရွိတာလားပဲ ...ငါဆို မေနႏိုင္ဘူး "
ထယ္ေယာင္းကို ၾကည့္လိုက္ကာ
"အေဖက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကေသသြားၿပီး သူသိပ္ခ်စ္တဲ့အေမကလည္း ေဆး႐ုံတက္ေနရတုန္း ငါနဲ႔အတူတူ ငါ့ကိုထိန္းဖို႔ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းတက္ရတယ္ အေမေသေတာ့ အနားမွာေတာင္ မရွိေပးလိုက္ႏိုင္ဘူး ၿပီးေတာ့ အိမ္ကေထာက္ပံ့မႈနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ၿပီး အိမ္ကိုျပန္ အလုပ္လုပ္ေပးရတယ္ ၾကားတဲ့ ငါ့ျပႆနာေတြလိုက္ရွင္းရေသးတယ္ ..သူဘဝႀကီးေလာက္ မြန္းၾကပ္စရာေကာင္းတာ ရွိေသးလား "
"စီနီယာက မင္းကိုခ်စ္တာကို ..."
ထယ္ေယာင္းစကားကို နားမလည္သလိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထယ္ေယာင္းက တုံးရန္ေကာဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲဲ့ၾကည့္ကာ
"စီနီယာမွာ ေတာင့္ခံႏိုင္စရာ မင္းရွိေနတယ္ေလ ..သူက မင္းကိုခ်စ္လို႔ မင္းကို ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ သူေနႏိုင္တာ မင္းပင္ပန္းေစမယ့္အရာမွန္သမွ် မင္းေရွ႕ကေန ကာကြယ္ေပးတာ အဲ့တာ ငါေတာင္သိတယ္ ..မတူတာက ယြန္းမွာ ဘယ္သူမွမရွိခဲ့ဘူး ေလာကရဲ႕ ေအးစက္မႈေတြ ရက္စက္မႈေတြကို သူေတာင့္ခံႏိုင္ေလာက္တဲ့ သံေယာဇဥ္ေသးေသးေလးေတာင္ မရွိခဲ့ဘူး ဒါေပမယ့္ ယြန္းရဲ႕ ေအးစက္ေနတဲ့ အသဲထဲမွာ ငါ့အတြက္ သံေယာဇဥ္ေလးေတြရွိေသးတာ ငါသိတယ္ အဲ့တာေလးေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းတူးဆြေပးရင္ ယြန္းရဲ႕ ႏွလုံးသားေလးေႏြးေထြးလာေအာင္ ငါလုပ္ေပးမွာ အခုကစ,ၿပီး ငါေပြ႕ဖက္ၿပီး ယုယေပးခ်င္တဲ့ ငါ့ဦးေလးငယ္ေလး ..ဘယ္သူမွမထိခိုက္ႏိုင္ေအာင္ ဘယ္သူမဖ်က္ဆီးႏိုင္ေအာင္ ငါကာကြယ္ေပးမွာ ..ယြန္းက ငါ့အသက္ ငါ့အသက္ရွင္ဖို႔ အေၾကာင္းတရားေလး ေဂ်ာင္ကု ...ယြန္းမရွိရင္ ငါေသမွာ "
ထယ္ေယာင္းက ေျပာေနေပမယ့္ အေနာက္က စကားတခ်ိဳ႕ကို မၾကားလိုက္ဘူး ။ ေဂ်ာင္ကု စဥ္းစားေနတာက 'သူက မင္းကိုခ်စ္လို႔ မင္းကို ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေတာင့္ခံေနခဲ့တာ 'ဆိုတဲ့ စကားေပၚမွာ ။ ကင္မ္နမ္ဂြၽန္က တကယ္ပဲ ခ်စ္လို႔လားဆိုတဲ့ အေတြးက ေဂ်ာင္ကုကို ေခါင္းရႈပ္ေစခဲ့၏ ။
ဆက္ရန္ ...