X çok enerjikti sonun da buradan kurtulmanın bir yolunu bulmuştu, heyecanlandı buradan çıkma umudu olması bile onu heyecanlandırmaya yetmişti. Yerinden doğruldu ve kuleye doğru koşmaya başladı. Karanlık bedenini ve zihnine o kadar yoğun etki etmişti ki bir dakika daha burada kalmazdı. Kendini ve zihnini bu yoğun negatif enerjiden arındırmalıydı, kuleye yaklaştı ve hızlıca merdivenlerden yukarı çıkmaya başladı. Zihninde haykırışları andıran bir ses yankılandı. Galiba uğuldayan ruhlar ne yapacağını anlamıştı.
"Nereye gidiyorsun?"
"Tahmin edebilirsin nereye gittiğimi bir fikrin yok mu?"
"Fikrim var, o yüzden soruyorum yanlış tarafa gidiyorsun."
"Hadi oradan burada sıkışıp kalmamı ve sizin oyuncağınız olmamı istiyorsunuz. Sizin bir parçanız olmayacağım."
"Çok yanlış düşünüyorsun, bizi farklı sanıyorsun, çok yanılıyorsun. Senin bizden farkın ne?"
"Açık konuş ne demek istiyorsun?"
"Sen mi bizimi oyuncağımız olacaksın yoksa biz zaten senin oyuncakların mıyız?"
"Zihnimi bulandırmaya çalışıyorsun, kelime oyunların ile bana engel olamazsın?"
"Buradan ve bizden kurtulacağını sanman gerçekten çok üst düzey bir aptallık oldu."
X karanlığın oyununa gelmek istemiyordu, karanlığın emrin de ki hizmetkarlar onun aklını çelmek ve ona engel olmak için her türlü yolu denemek zorundaydı. X'e aşağılayıcı sözler söyleyerek ona engel olmaya çalışıyorlardı. X bunu fark etti ve kulenin tepesine çıkmaya devam etti. Sonunda kulenin tepesine geldi, bir esinti vardı ve serindi. Bu serinlik X'in hoşuna gitmişti. Etrafa bakındı, karanlık her yerdeydi ama her yerde, tüm bloklarda havada yerde gökyüzünde X'in görüp görebileceği her yerdeydi. Sanki biri tüm karanlığı toplamış ve onu izlemesi için yada engel olması için her yere yaymıştı. Yine o sesi hissetti.
"Her ne kullandıysan bu şey aklını bulandırmış, sen bu değilsin."
"Bu doğru değil aklımı siz bulandırıyorsunuz."
"Sen, ben veya siz diye bir şey yok, Biz varız sende bizim bir parçamızsın."
"Bu doğru değil, ben sizin bir parçanız değilim."
"Ne halin varsa gör, göreceksin."
X kendini çok iyi hissediyordu, iyi hissetmesinin nedeni karanlığa teslim olmamasıydı. Kulenin korumalığını aştı ve ilerdi, aşağı doğru baktı. Çok güzel esiyordu, çok yüksekteydi ve tüm labirent gözlerinin önündeydi. Kulenin en ucunda durdu, gözlerini kapatıp kollarını iki yana aştı ve kendini öne doğru attı. Tam o sırada ensesinden biri yakaladı ve X öylece durdu, aşağı baka kaldı. Onu yakalayan şey ruhunun derinliklerinden fısıldadı, o hissin tüyler ürperten bir gücü vardı.
"Dur, buna izin veremem."
"Sende kimsin?"
"Ben ruhunun korucusuyum?"
"Beni neyden koruyorsun?"
"Seni kendinden koruyorum, ruhunun derinliklerinde kaybolup kayıp gitmene izin vermeyeceğim."
"Rahat bırak beni, bunu senden kim istedi."
"Seni rahat bırakabilirim ama onu bırakamam, sana engel olamazsam onu nasıl kurtarabilirim."
"'O' kim?"
"Gerçekten bu soruyu soruyor musun?"
"Amacınız aklımı yitirip burada sonsuza kadar ruhumun derinliklerinde kaybolmama göz yummak mı?"
"Zaten kaybolmadın mı?"
X'in kafası çok karışmıştı, gerçekten ne olduğu ile ilgili en ufak fikri yoktu. Bulunduğu durum o kadar karmaşık, anlamsız ve yoğun duygular barındırıyordu ki artık büyük bir bilinmezliğin tam içinde kendini bulmuştu. Belki de içinin derinliklerin de bulunan karanlık tarafa çoktan teslim olmuştu. Belki de bütün o yaşadıkları karanlık tarafın ona yansıttığı birer yanılsamaydı. İçinin derinliklerde bir yerde kimsenin bilmediği kendine bile söylemekten korktuğu, o karanlık tarafı zihnini bir şekil de ele geçirmiş ve bu zamana kadar bekleyip kendini daha da güçlendirip sonunda gün yüzüne çıkmış. Zihninden etrafa kaos saçıp onu olası bir sona sürüklüyor, olabilir miydi?
"Bırak beni bana engel olamazsın ! Sen kimsin ve kendinde bu cesareti nerden buluyorsun."
"Seni tutan ben değilim, sana engel olanda ben değilim."
"Nasıl yani? Sen değil isen kim?"
"Bunu zaten biliyorsun, sadece farkında değilsin. Aklını bulandıran bir şey var, zihnine hakim olamamanın nedeni ne ise burada olmanın nedeni de o"
"Kimsin sen?"
X doğrulup geri döndü ve şaşkın bir şekilde onu tutan şeye baktı. Karanlık bir silüet, insana benzer tek yanı bir insan bedeni formatında olması, onun dışında insana benzer hiç bir yanı yoktu. X'i şaşırtan şey ise bir yüzünün olmaması, şekilsel olarak; göz çukurları, burun yapısı, ağız yapısı var. Tip olarak bir yüz yok. Bu silüet 'Yüzsüz'. X çok şaşırdı, kim veya ne ile karşı karşıyaydı? Bundan kesinlikle emin değildi.
"Sen, sen nesin? Neden 'Yüzsüz'sün"
"Soru bana mı? Yoksa kendine mi?"
"Tüm burayı sen mi tasarladın? Ben bir simülasyonun içinde miyim?"
"Gerçekten nerede olduğunu ve kim olduğunu bilmiyor musun?"
"Hayır ne hissettiğimin farkında bile değilim."
"Normal aklın bulanık."
X derin bir nefes aldı ve durdu, sonunda karanlık başarmıştı. X artık algısını yitirdi, ne yaptığı ile ne yapacağı hakkında en ufak bir fikri bile yoktu. Zihni çok fazla bulanmıştı, o varlık haklıydı, peki bu derece zihnini bulandıran şey neydi? Tüm hisleri uzaklaştı, bedeni ve zihni boşaldı. Karşında duran varlıktan artık bir farkı yoktu. Ondan tek farkı, sadece canlı kanlı bir bedende olmasıydı. Elini uzattı, silüet geri çekildi. Öne doğru atıldı ve onu yakalamaya çalıştı. Silüet'in içinden geçti, silüet arkasında kaldı.
"Amacın ne?"
"Senin ne olduğunu anlamaya çalışıyorum."
"Bunu yapmaya önce kendinden başlamalısın."
"Benimle alıp veremediğin şey ne?"
"Senin, sen ile alıp veremediğin şey ne?"
"Bu çok anlamsız, her şey çok anlamsız, etrafta anlamlandıracağım hiç bir şey yok."
"Zaten öyle değil midir? Anlam, anlamlandıramadığımız şeylerin yanında anlam bulmaz mı?"
"Çok anlamsız bir cümleyi nasıl anlamlandırmayı bekliyorsun?"
"Koca büyük bir bütün halinde olan yapbozun sadece küçücük en ufak bir parçasına bakarak, nasıl bütünü anlamlandıra bilirsin?"
X artık karanlığın derinliklerine gömüldü. Karanlık bir bataklık gibiydi, bastığı anda onu yavaş yavaş içine çekiyordu. X bunu çok geç anlamıştı, anladığı zaman bedeninin yarısı çoktan bataklığa batmıştı. Diğer bir yarısı onu, o bataklıktan kurtaramazdı, umursamadı belki de bataklığın dibi yukarıdan daha güzeldir. Tüm benliği alt üst olmuştu, ne gördüğünü ve ne yaşadığı ile ilgili anlamlandıra bileceği en ufak bir şey yoktu. Dünyası alt üst olmuştu, umursamadı belki de benliğinin altı üstünden daha iyidir. Belki de dünyasının altı üstünden daha iyidir. Arkasında döndü, silüet'e -_- şöyle baktı. Bu saatten sonra hiç bir şey umurunda değildi, koşmaya başladı, silüet'in içinden geçti ve kollarını iki yana açıp aşağı atladı. Atladıktan sonra içini daha önce hissetmediği bir his kapladı. Havada süzülüyordu, birazdan yere çakılacaktı, tüm bunlar bir son olacaktı, onu ya yeni bir dünya karşılayacaktı yada tüm bunlar bir son olacaktı. Ya sonunda iyi bir yere çıkacaktı, yada karanlığın dibini tamamen boylayacaktı. Hiç bir şey yapmamaktansa en azından bunu isteyerek yapmıştı. Orada öylece sıkışıp kalmaktansa en azından ruhu özgür olacaktı. Belki de karanlığın esiri olacaktı.
X' yere doğru her yaklaştığında nabzı biraz daha hızlanıyordu. O kadar heyecanlandı ve o kadar yoğun duygular içindeydi ki kalbi yere düşene kadar dayana bilecek miydi? Aniden olduğu yerde durdu, yine zaman durmuştu. Karşısında beliren şey yüzünü -_- şöyle kıstı.
"Korkuyor musun?"
"Hissettiklerimin arasında korku da var."
"Bunu neden yaptın?"
"Sana daha çabuk ulaşmak için."
"Benim kim olduğumu biliyor musun?"
"Evet sen ..."
X etrafına baktı, tüm karanlık tamamen gitmişti, etraf eskisinden daha net ve aydınlıktı. Zaman tekrar akmaya başladı. X yere çakıldı, zihni zonkladı ve yankılanan çınlamayı hissediyordu. Tek bir uzuv'unu bile hareket ettiremiyordu. Tüm bedeni felç olmuş gibiydi ama zihni çok canlıydı. Yavaş yavaş gözleri kararmaya başladı, etraf zifiri karanlığa büründü, Zihninin içinde siyahlara büründü.