♥︎ លោកCEO♥︎
ពេលល្ងាច
រាងតូចក៏បានអង្គុយរងចំារាងក្រាស់តំាងពីម៉ោង5រហូតមកដល់ពេលនេះគឺវាចូលមកដល់ម៉ោង7ទៅហើយដោយសារតែគេមានការរវល់ទើបតំរូវអោយរាងតូចនេះអង្គុយរងចំាគេរហូតដល់ថ្នាក់គេងលក់នៅហើយអមនឹងការស្រែកឃ្លានទៀតវាក៏ធ្វើអោយគេអស់កំលំាងពីខ្លួន...
ទឹង... សម្លេងជណ្តើរយន្តបន្លឺឡើងមុននឹងរាងក្រាស់ចេញមកតែក៏បានឃើញរាងតូចដែលកំពុងតែផ្អែកខ្លួនគេងនៅក្បែរនោះ...
" នេះមកសំងំនៅត្រង់នេះសោះទើបបានជាមិនលើកទូរស្ទព៍ "
" .... " ដោយមិនចង់ដាល់ទើបជុងហ្គុកចូលទៅបីត្រកងរាងតូចដោយដើរទៅរកឡានរបស់ខ្លួនដោយមានសន្តិសុខរត់មកបើកទ្វារអោយខ្លួនមុននឹងដាក់ហូប៊ីអោយគេងនៅក្នុងឡានហើយក៏បើកឡានចាកចេញ...
ពីរម៉ោងក្រោយ
" ប៊ី... ហូប៊ី... ដល់ហើយ "
" ហ៊ឹម... " សម្លេងក្រហឹមនៅក្នុងបំពងកដោយសារតែមានសម្លេងមករំខានដល់ការគេងតែក៏ភ្ញាក់បើកភ្នែកយ៉ាងលឿនព្រោះតែដឹងថាខ្លួនដូចជាបានអង្គុយរងចំានរណាម្នាក់តែក៏ប្រញាប់ក្រោប...
ផូស... អ៊ួយ... សម្លេងបុកក្បាលគ្នាមួយទំហឹងដល់ថ្នាក់មានការស្រែកដោយការឈឺចាប់ចេញមកដោយសារតែមុននេះរាងតូចនេះក្រោបស្ទុះលឿនពេកដោយមិនដឹងថាមានមនុស្សម្នាក់ដែលអោនមករកខ្លួន...
" អួយ... ឈឺទេ? ខ្ញុំមិនបានតំាងចិត្តទេ? " ហូប៊ីនេះប្រញាប់ងាកទៅមើលអ្នកដែលអោនមុខចុះដោយនៅតែស្ទាបក្បាលរបស់ខ្លួននៅឡើយវាក៏ធ្វើអោយហូប៊ីនេះមានអារម្មណ៍ថាខុសបន្តិចដែរមុននឹងទៅទាញដៃរបស់គេចេញដោយចង់ដឹងថាវាយ៉ាងមិចហើយ។
" អោយខ្ញុំមើលបន្តិចមើល៎... " ហូប៊ីចូលទៅកាន់តែកៀតហើយនៅខំអើតមុខទៅរកអ្នកដែលកំពុងតែបាំងដៃរបស់ខ្លួនព្រោះថាមួយផូស៎មុននេះសឹងតែធ្វើអោយជុងហ្គុកនេះបែកអំពិលអំពែតហើយ...
" នេះវាក្រហមហើយតិចពកទៅ... " ទឹកមុខដែលបង្ហាញចេញមកគឺមានការព្រួយបារម្ភណាស់ទំាងដែលខ្លួនមុននេះក៏ឈឺដូចគ្នាតែបែបជាមកយកចិត្តទុកដាក់លើអ្នកផ្សេងទៅវិញ។
ដៃក្រាស់ដែលកំពុងតែលូកចូលមកចាប់ក្រសោបចង្កេះតូចដែលកំពុងតែភ្លេចខ្លួននោះអោយចូលមកកាន់តែជិតដល់ថ្នាក់ទាញគេមកអោយអង្គុយលើភ្លៅរបស់ខ្លួនហើយនៅអោបគេជាប់នឹងខ្លួនទៀតផង។
កាយវិកាលរបស់រាងក្រាស់ហើយនឹងអីដែលកំពុងតែធ្វើនេះបែបជាធ្វើអោយក្មេងម្នាក់នេះបើកភ្នែកធំៗមើលមកកាន់គេដោយការភិតភ័យហើយនឹងច្របូកច្របល់អស់ហើយ...
" .... " ជុងហ្គុកមិននិយាយអីទំាងអស់ក្រៅពីដៃរបស់ខ្លួនដែលកំពុងតែស្ទាបមុខតូចក្រញិបនោះថ្នមៗអង្អែលទៅអង្អែលមកវាក៏ធ្វើអោយរាងតូចនេះកាន់តែបុកពោះខ្លំាងឡើងៗដល់ថ្នាក់គេចពីក្រសែភ្នែកមួយនេះ។
" យើងមិននៅប៉ុន្មានថ្ងៃមកនេះឯងមាននឹកយើងទេ? " សំនួរនេះបែបជាធ្វើអោយរាងតូចដែលខំគេចចេញពីក្រសែភ្នែកព្រាននោះក៏ត្រូវបង្វែរមកមើលវិញដោយសារតែសំម្តីនេះ...
" មិននិយាយក៏មិនអីដែរ... តែយើងវិញគឺនឹកឯងណាស់...យើងមិនយល់ថាហេតុអីយើងនឹកឯងនោះទេ? អារម្មណ៍យើងវាប្រាប់ថាមកបែបនឹងឯង... យើងមានរបស់អោយចំាតិច "
ជុងហ្គុកក៏ដកហូតរបស់ដែលខ្លួនបានទុកវានៅក្នុងឡានមុននឹងហុតមកអោយអ្នកដែលនៅចំពោះមុខខ្លួនដោយវាមានប្រអបបួនជ្រុង...
" ជាខ្សែក... "
" ហ៊ឹម... ពេញចិត្តទេ? យើងធ្វើវាជាពិសេសសំរាប់ឯងដោយសារតែរងចំាវាទើបយើងមកកូរ៉េយឺតបែបនេះចំាយើងពាក់អោយ " ជុងហ្គុកក៏ដោះវាមុននឹងពាក់អោយរាងតូចដែលនៅតែមិនទាញ់ចេញពីភ្លៅរបស់រាងក្រាស់នោះទេតែក៏ត្រេកអរណាស់ពេលដែលបានលឺពាក្យគ្រប់ម៉ាត់ចេញពីប្រុសម្នាក់នេះទោះវាជាស្អីក៏ដោយឬមួយគ្រាន់តែជាការលួងលោមក៏ដោយតែពេលនេះរាងតូចរំភើបណាស់ហើយក៏មានក្តីសុខ...
" វាជាត្បូងពណ៌ស្វាយដែលធ្វើចេញជារូបតំណក់ទឹកភ្នែកសង្ឃឹមថាឯងនឹងដូចជាត្បូងមួយគ្រប់នេះ... " សម្តីរបស់ជុងហ្គុកនិយាយចេញមកវាក៏ធ្វើអោយរាងតូចនេះយំតែម្តងក៏ដឹងហើយថាពណ៌ស្វាយគឺជាត្បួងដែលមានអំណាចណាស់ហើយក៏ជាត្បួងមួយគ្រប់ដែលមានពន្លឺហើយក៏អាចនំាមករកអ្នកដែលកំពុងតែមានវានៅក្នុងដៃចឹង។
" ឃើញទេ? យើងគិតមិនខុសដែលរើសយករូបតំណាងមួយនេះព្រោះតែឯងចូលចិត្តយំបែបនេះ " ស្នាមសើចរបស់ជុងហ្គុកក៏បើកឡើងមកភ្លាមៗគេមិនដែលសើចឬញញឹមចេញមកនោះទេតែពេលនេះគេបែបជាមកសើចទៅវិញពេលដែលរាងតូចកំពុងតែយំនៅមុខខ្លួនដោយសារតែបែបនេះគឺគេរើសយករូបតំណក់ទឹកភ្នែកដោយចង់អោយរាងតូចនឹកគិតដល់ខ្លួនពេលដែលបានឃើញខ្សែកមួយខ្សែនេះ។
អ៊ឹម... ហូប៊ីមិននិយាយតែបែបជាចាប់ក្រសោបអ្នកដែលកំពុងតែសើចនោះយកមកថើបភ្លាមៗដល់ថ្នាក់គេភ្ញាក់នឹងអីដែលរាងតូចកំពុងតែធ្វើនៅពេលនេះហើយកាន់តែពិសេសគឺថាក្មេងនេះហ៊ានចាប់ខ្លួនថើបស្រស់ៗបែបនេះដោយមិនងាករែកចិត្តអីបន្តិច...
ស្នាមថើបដ៏ផ្អែមល្ហែមដែលចេញពីមាត់តូចវាក៏ធ្វើអោយរាងក្រាស់ដែលភ្លឹកមុននេះក៏ប្រមូលមកវិញហើយក៏បើកមាត់ទទួលយកវាភ្លាមៗដោយមិនអាចរែកចិត្តរបស់ខ្លួនបានហើយកាន់តែជាប់ចិត្តដល់ថ្នាក់ប្រើអណ្តាតរបស់ខ្លួនទៅប្រលែងលេងនៅក្នុងប្រអមមាត់តូចដែលកំពុងតែបើកដៃអោយខ្លួននៅពេលនេះ។
" អរគុណហើយសំរាប់ខ្សែកមួយនេះខ្ញុំនឹងរក្សាវាទុកអោយបានល្អបំផុតព្រោះវាជារបស់ដែលមានតំលៃបំផុតសំរាប់ខ្ញុំ... " ហូប៊ីនិយាយដោយដៃកំពុងតែកាន់ខ្សែកនោះជាប់មិនទាន់នឹងលែងនោះទេ? ទោះជាពេលនេះខ្លួនមិនទាន់នឹងបានរៀបរឹកពាលអោយដូចដើមឬមួយក៏មុននេះខ្លួនបានធ្វើស្អីនោះទេតែដឹងខ្លួនកំពុងតែរំជើបរំញ្ជួលខ្លំាងណាស់។
" អស់ហើយមែនទេ? " រាងក្រាស់សួរទៅកាន់ក្មេងម្នាក់ដែលកំពុងតែរីករាយហើយនឹងត្រេកអរនឹងរបស់មួយនេះខ្លំាងណាស់នៅពេលនេះ។
" លោកប្រធានគឺ... គឺថា... "
" យប់ហើយឆាប់ចូលទៅក្នុងផ្ទះទៅ " ដោយភាពទាក់ទើលរបស់ហូប៊ីទើបតំរូវអោយជុងហ្គុកនេះហាលមាត់ដេញគេអោយទៅគេងណាមួយក៏យប់ណាស់ដែរហើយបើនៅចំាស្តាប់គឺមិនដឹងថាពេលណាបាននិយាយផងបើនៅតែរអាក់រអួលបែបនេះ។
" លោកប្រធាន... "
" បាទ... " ហូប៊ីនៅតែហៅឈ្មោះគេដដែលដោយមិននិយាយអីសោះនេះមួយសន្ទុះហើយគេនៅមិនទាន់ហាលមាត់មកទៀតដល់ថ្នាក់ជុងហ្គុកនេះសឹងតែទ្រំាលែងបានហើយ។
" គឺខ្ញុំ... "
" ហើយពេលណាបាននិយាយចេញមកទៅនេះឯងអង្គុយលើភ្លៅយើងយូរហើយវារួយជើងណាស់... " សម្តីដែលនិយាយចេញមកវាក៏ខុសពីចិត្តណាស់មាត់ថារួយជើងទំាងដែលដៃវិញអោបគេមិនលែងនោះទេ?
" ចឹងខ្ញុំចេញក៏បាន "
" មិនអីទេ? និយាយមកសំរាប់ឯងមានករណីលើកលែងអោយហើយបើនៅតែហៅយើងមិនឈប់យើងនឹងប្តូរចិត្តភ្លាមៗហើយ " ជុងហ្គុកដោយកែវភ្នែករបស់ខ្លួនក៏សម្លឹងមើលដើមទ្រូងដែលនៅចំពោះមុខដោយចង់ប្រាប់មកក្មេងនេះហើយក៏ចង់អោយគេនិយាយអីដែលមាននៅក្នុងចិត្តចេញមកអោយអស់នៅពេលនេះ។
" គឺ...ខ្ញុំក៏នឹកលោកប្រធានដែរ... " ហូប៊ីនិយាយដោយការអៀនខ្មាស់ជាខ្លំាងដល់ថ្នាក់មុខឡើងក្រហមព្រឿងៗវាក៏ធ្វើអោយអ្នកដែលបានលឺនោះបានចិត្តណាស់ពេលដែលរាងតូចនិយាយវាចេញមក។
" នឹករបៀបណាទៅ... ឬមួយក៏នឹកយើងដោយសារតែគ្មានអ្នកនំាឯងឈ្លោះ "
" មិនមែនបែបនឹងទេ? តែវាក៏ត្រូវដែលពេលដែលគ្មានលោកប្រធានក៏អផ្សុកព្រោះគ្មានអ្នកនំាឈ្លោះនឹងឯង ហិ...ហិ... " ហូប៊ីក៏សើចចេញមកភ្លាមៗតែក៏ឈប់វិញពេលដែលខ្លួនសំម្លឹងមកចំកែវភ្នែករបស់ជុងហ្គុកនៅពេលនេះធ្វើអោយបេះដូងរបស់ខ្លួននេះលោតឡើងភ្លាមៗ...
បបូរមាត់ដែលខិតទៅរកគ្នាពេលនេះក៏ប៉ះគ្នាម្តងទៀត ដោយរាងតូចក៏លើកដៃមកតោងកអ្នកដែលនៅចំពោះមុខដោយខ្លួននៅតែបន្តអង្គុយនៅលើភ្លៅគេនៅឡើយដោយសំងំអោយប្រុសម្នាក់បឺតជញ្ជក់បបូរមាត់របស់ខ្លួនដោយមិនរែកចិ្តតអីសោះ ហើយក៏ផ្តល់អោយទៅវិញនៅការតបតយ៉ាងពេញទំហឹងវាក៏ធ្វើអោយការថើបមួយនេះមានតែភាពផ្អែមល្ហែមហើយនឹងជាស្នាមថើបដ៏មានន័យបំផុតចំពោះពួកគេទំាងពីរ។
សឺតៗ...សម្លេងដែលបន្លឺឡើងមិនដាច់ពីមាត់ហើយនៅបន្តអូលថែលថើបមិនឈប់មិនឈរមិនខុសពីរាងតូចដែលកំពុងតែត្រូវបានគេអូលទាយបន្តិចម្តងៗដល់ថ្នាក់ភ្លេចខ្លួនថាពេលនេះគេកំពុងតែធ្វើស្អី...
" រាងកាយរបស់ឯងកំពុងតែពង្វក់យើងហើយដឹងទេ? " ជុងហ្គុកនិយាយងៅៗនៅក្បែរត្រចៀករបស់ហូប៊ីដោយសារតែដងខ្លួនហើយនឹងភាពទាក់ទាយអមនឹងក្លិនក្រអូបប្រហើរដែលចេញមកទៀតវាក៏ធ្វើអោយប្រុសម្នាក់នេះទប់នូវអារម្មណ៍មិនចង់ជាប់នោះទេ?
" ខ្ញុំពេញចិត្តលោកប្រធាន... "
ហូប៊ីប្រើពាក្យនេះចេញមកដោយមិនក្រែងចិត្តអីនោះទេគេបង្ហាញពីភាពក្លាហានរបស់គេចេញមកយ៉ាងច្បាស់នៅចំពោះមុខរបស់ជុងហ្គុកទោះជាមិនដឹងថាគេព្រមទទួលខ្លួនឬមួយក៏មិនពេញចិត្តខ្លួនក៏ដោយយ៉ាងណាពេលនេះខ្លួនបានបើកបង្ហាញអោយគេបានដឹងថាខ្លួនចូលចិត្តគេ...
" ចូលចិត្តយើងបែបណាទៅ... " ជុងហ្គុកសួរដោយដឹងចំលើយហើយថាក្មេងនេះកំពុងតែលួចស្រលាញ់គ្នាតែវាក៏មិនខុសពីខ្លួនដូចគ្នាដែលកំពុងតែត្រូវក្មេងម្នាក់នេះដុតកំឡោចគេដូចគ្នា។
" លោកប្រធានមិនប្រកាន់ទេមែនទេ? បើខ្ញុំមានចិត្តលើលោកប្រធានតែខ្ញុំនឹងហាមឃាត់វាអោយបានតែខ្ញុំរីករាយណាស់ដែលបាននិយាយវាចេញមកនៅពេលនេះហើយក៏ដឹងថាខ្ញុំមិនអាចទៅរួចដូចគ្នាតែពេលនេះខ្ញុំសប្បាយចិត្តព្រោះខ្ញុំបាននិយាយវាចេញមកអស់ហើយលោកប្រធានកុំទុកក្នុងចិត្តអី... "
បាតដៃក្រាស់ដែលកំពុងតែអោបចង្កេះក៏លើកមកជូតទឹកភ្នែកវិញពេលដែលរាងតូចបានបង្ហូរវាចុះមកព្រោះតែគេបានប្រើពាក្យអស់នេះតែក៏ធ្វើអោយអ្នកដែលបានលឺក៏ត្រេកអរមិនតិចទេដែលក្មេងម្នាក់នេះហ៊ាននិយាយហើយនឹងហ៊ានបង្ហាញនូវអារម្មណ៍របស់ខ្លួនចេញមកដោយគ្មានរារែកចិត្តសូម្បីតែបន្តិច។
" ពួកយើងទាក់ទងគ្នាទៅ "
គ្រាន់តែបានលឺសម្តីនេះទឹកភ្នែករបស់ហូប៊ីនេះកាន់តែហូរស្រក់មកដោយមិនដឹងខ្លួនទៅវិញនេះគេស្តាប់មិនច្រឡំទេដឹងដែលមានមនុស្សប្រុសម្នាក់នេះមកទទួលយកក្តីស្រលាញ់របស់ខ្លួននោះវាមិនអាចទៅរួចទេដែលមានគេព្រមមកបើកចិត្តទទួលយកស្នេហាមួយនេះឬមួយក៏ខ្លួនយល់សប្តិទេដឹងដែលមនុស្សប្រុសមានគ្រប់បែបយ៉ាងបែបជាមកចាប់អារម្មណ៍នឹងខ្លួនវាពិតជារំភើបណាស់...
" លោកប្រធានមិនស្អប់ខ្ពើមខ្ញុំទេ? "
" បើយើងស្ពប់ខ្ពើមយើងមិនអោយឯងមកអង្គុយបែបនេះ... ឆាប់ចូលទៅក្នុងបន្ទប់ទៅទាន់យើងនៅអាចទប់ជាប់បើមិនចង់ឯងនឹងចប់ហើយ "
" ហេតុអីចាប់ទប់វាដែរ "
" យី... នេះឯងចង់អោយយើងទៅដេកក្នុងគុកព្រោះតែរំលោភក្មេងមិនគ្រប់អាយុនឹងមែនទេ? ឆ្គួតមិនខាងទេ? " ជុងហ្គុកហួសចិត្តពេលដែលក្មេងនេះបែបជាមកនិយាយឆ្គួតៗទៅវិញហើយនៅធ្វើអោយគេនេះពិបាកសឹងតែស្លាប់ហើយ។
" តែខ្ញុំគ្រប់អាយុហើយតើស "
" ចុះខ្លាចអត់... "
" គឺ...ពិតជាធ្វើវាមែនទេ? "
ផូស៎... សម្លេងក៏បន្លឺឡើងភ្លាមៗដោយសារតែដៃរបស់ជុងហ្គុកនឹងឯងដែលមកទះក្បាលក្មេងនេះអោយបាត់ស្វាងហើយក្រោបចេញពីរឿងអស់នោះមកវិញ។
" ឆាប់ចូលក្នុងទៅហើយហាមចេញក្រៅនៅពេលយប់ជ្រៅអោយសោះបើយើងមិនតេហៅយល់ទេ? "
" បាទ...! "
" ហើយឈប់គិតពីរឿងនោះទៀតចំាស្អែកយើងមកទទួល "
" បើកឡានដោយសុវត្ថិភាព.... សឺត... "
រាងតូចក៏ប្រញាប់ប្រញាលរត់ចេញពីក្នុងឡានដោយមិនភ្លេចលួចយកស្នាមថើបមុននឹងចុះពីឡានយ៉ាងលឿនសំដៅទៅក្នុងអាគាររបស់ខ្លួនបាត់ស្រមោលសូន្យឈឹងតែម្តង។
ឡានរបស់ជុងហ្គុកក៏បានបើកចាកចេញតែទឹកមុខហើយនឹងស្នាមញញឹមរបស់គេនៅតែមាននៅលើមុខជាមិនប្តូរសោះមិនខុសពីរាងតូចដែលលួចមើលចេញពីចន្លេះមួយដោយសម្លឹងមើលទៅឡានទំនើបដែលបើកចាកចេញនោះដល់ផុតពីកន្ទុយភ្នែករបស់ខ្លួនទើបគេឡើងទៅបន្ទប់របស់ខ្លួនវិញដោយការត្រេកអរនៅក្នុងខ្លួនហើយនឹងរំភើបនៅក្នុងចិត្ត។