(Yiğitin anlatımıyla)
Hastanede odasında oturmuş gerginlik içinde Yıldızı izliyordum.
Normalde çabuk sinirlenen biri değilim ama Ateşin, Yıldızı yanımızda tutma sebebini anlayınca kafayı yemiş ve önüme geleni yumruklamıştım.
Hastaneye geldiğimizde Yıldızın ateşi çoktu ve sayıklıyordu o yüzden direkt tedavi altına almışlardı.
Şu an ise uyuyor muydu yoksa baygın mı emin olamadığım bir şekilde yatıyordu.
Uyurken çok güzeldi.
Bu aklıma gelen düşünceyi hemen kaldırırken odaya Halil girince biraz gerildim.
Yanımdaki sandalyeye oturdu ve elini Yıldızın alnına koydu ateşine baktıktan sonra "Ateşi var ama eskiye göre daha iyi" diye mırıldandı.
Başımı sallayarak dediğini onayladım.
Söyleyeceği şeyden pek memnun olmayacağını belirten bir ağırlıkla bana döndü ve kendinden emin ama bir o kadarda huzursuz bir şekilde konuşmaya başladı.
-Yıldızı her zaman koruyamam, okuldayken yanında olamam ilk defa birinin yanında gerçekten gülümsediğini gördüm, sana güveniyor ve her ne kadar istemesemde sana bunu söylemem gerek.
Durdu derin nefes aldı ve ağzından zorlukla kelimeler çıktı;
-Yıldız'a ben olmadığım zamanlardan sahip çık sana emanet, ama bir güvenini boşa çıkarttığını göreyim işte o zaman bu kadar güzel konuşmam ve kelimelerin değil kollarımın gücünü kullanırım.
Dedi. Ve Yıldıza bir daha bakıp dışarı çıktı.
Halille Yıldızın arasında nasıl bir bağ olduğu gerçekten merak ettim.
Ben düşüncelere dalmışken Yıldız'ın mırıldandığını duydum "Anne gitme özür dilerim" diye mırıldanıyordu usulca yanına yaklaştım.
-Kimse senden gitmicek sakin ol.
Diye kulağına doğru mırıldandım.
Yıldızın nefes alış verişleri biraz daha sakinleşince ayağa kalttım ve hastenenin dışına çıktım.
Ateş ve Kaanın konuştuğunu gördüm;
-Yıldız iyileştikten sonra ne yapıcaz.
Dedi Ateş.
-Kardeşin olduğunu düşünüp aramıza alan sensin Ateş.
O esnada yine sinir patlaması yaşamamak için sohbetlerine katıldım;
-Ya siz ne istiyorsunuz Yıldızın hayatından anlamıyorum.
Ateşle Kaan bana döndüler ve Kaan tam ağzını açıp konuşucaktı ki Halil yanımıza Yıldız uyandı diyerek gelince sözü yarım kaldı hızlıca Yıldızın yanına gittik.
Etrafa korku dolu bakışlar atıyordu tedirginliği her halinden belliydi.
Ben espri yaparak moralini düzeltmeye çalışırken odaya giten hemşireyle ortam buz kesti.
Ve korkulan oldu Yıldız bir anda çığlık atarak hastane koridorunda kaçmaya başlayınca peşinden koştum.
En sonunda Yıldızı yakalayınca yanımıza gelen hemşirelerden biri sakinleştirici iğne yapınca Yıldız yine kabus dolu rüyalara daldı.
Hastanelerden korktuğunu bildiğimiz için yine bu durum tekrarlanmasın diye en yakın eve yani Kaanın evine gittik.
Yıldız yine yol boyunca kabus gördü ve ben her kabusunda sakinleştirdim.
Kanın evine varıp Yıldızı yatırdıktan sonra bahçeye çıktım.
Gelen mesajlara bakmak için telefonumu açtığımda annemden 28 cevapsız arama olduğunu gördüm.
Doğru ya iki gündür okulu ekiyorum annemlere haber gitmiş olmalı neyse bunu sonra düşünürüm.
Telefonu kapatım derin bir nefes aldım.
Son günlerde ruhum daralıyor gibi hissediyorum.
Bu düşünceleride kafamdan silip, Yıldızın yanına gittim.
Yıldızın yattığı odanın kapısının önünde Ateşle Kaan vardı. Onlara selam bile vermeden kapıyı açıp içeri gürdüm çünkü sinirim şu an onlara gerçekten zarar verebilirdi.
Odaya girdiğimde Yıldız dalgın bir şekilde bakıyordu sonra aniden kalkıp dışarı çıktı.
Şu an ne hissettiğini az çok tahmin edebiliyordum o yüzden Kaanın odasında bulunan gitarımı alıp Yıldızın yanına gittim.
Bir kez daha değer verdiğim insanların gözümün önünde yok olmasına izin vermezdim.
Yanına gidip oturdum ve en sevdiğim şarkılardan birini söyledim en sonunda kendimede hayret ederek o cümleyi kurdum.
-Sen geçmişinden korkma geçmişin ve geleceğini bana bırak ben düzeltirim Yıldız.
(Yıldızın anlatımı)
Yiğitin sözleri üzerine anlık bir bocaladım. Söylediği sözlerin ağırlığının farkında mıydı?
Hayatı boyunca hiç sevgi görmemiş biri için ne kadar önemliydi söyledikleri farkında mıydı?
Geçmişi yüzünden geleceğinin kötü olucağının bilincinde olan biri için geçmişindeki çamurlu silip geleceği için tohum dikmenin sözünü vermesinin benim için ne kadar önemli olduğunun farkında mıydı?
Umarım farkındadır çünkü inanırım. Bu aptal kalbim geçmişin yaralarından ders çıkaramadığı için en küçük gülüşe kanan biri olduğum için inanırım.
Ben tam azımı açıp bir şey söyleyeceğim Yiğite cevap vericeğim esnada ortama dalış yapan Ecrinle lafım yarım kaldı.
-Yıldız nerdesin sen bilmem farkında mısın ama hayla hastasın gel çabuk.
Ben henüz hiç bir şeyi idrak edemeden Ecrin kolumu tutup eve götürmeye başladı, eve zorla götürülürken bir adet gülmemek için kendini tutan bir Yiğit arkamda kaldı.
Tam Kaanların evine giriceğimiz esnada Halil geldi ve Ecrini durdurdu;
-Yıldıza hemen bir şey söylemem gerekiyor sende hemen Yıldızın eşyalarını getirir misin?
-Tabii
Derkenki sesinde bile merak olmasına rağmen arkadını dönüp uzaklaştı.
Ardından Halil bana döndü ve konuştu.
-Burda bulunmaktan rahatsız olduğunu biliyorum Ecrin eşyaları alsın gidelim.
-Valla çok iyi olur ya.
Dedim zira burada biraz daha durursam patlıyabilirdim.
Ecrin içerden eşyalarımı getirince tam gitmeye yeltendiğimiz anda telefonumu unuttuğumu farkettim "Siz gidin telefonumu unutmuşum"
Dedikten sonra eve girdim. Hızlıca yattığım odaya girdiğimde Ateşle Kaanı gördüm Yiğit nerdeydi acaba?
Odaya girdiğimde hızlıca yatağın yanındaki çekmeceden telefonumu alıp çıkıyordum ki Ateş konuşmaya başlayınca durmak zorunda kaldım.
-Yıldız biz gerçekten özür dileriz işler sandığından çok daha değişik ilerledi aslın-
Derken sözünü kestim.
-Özrünüzü kabul ediyorum bir daha sizi rahatsız etmem iyi akşamlar.
Diyerek arkama bakmadan uzaklaştım iyi akşamlar sanki biraz fazla saçma olmuştu ama olsun.
Hızlıca Ecrinlerin yanına gidip arkamda iki adet şaşkın Ateşle Kaanı bırakıp uzaklaştım.
Merhaba:)
Öncelikle geçmiş bayramınız kutlu olsun.
Sınav haftasından dolayı yeni bölüm için baya beklettim özür dilerim.
Bide Nerdesin? 1K olmuşşş en başından beri okuyan herkese teşekkür ederim.
Oy verip yorum yaparsanız sevinirim:)