Dakikalar önce attığı mesaja geri dönüş almaması ve Berra'nın hala gelmemiş olması aklında bir sürü senaryonun şekillenmesine sebep oluyordu.
Yanlarına doğru gelen adamlar milli takım hakkında bir şeyler zırvalarken Çağan'ın tek düşünebildiği yalnız kalan sevdiği kadındı.
İçine çöreklenen endişe her milimini zehirli bir sarmaşık gibi sararak adeta nefesini kesiyordu ve daha fazla bu işkenceye dayanamadı.
''Benim gitmem lazım.''
Takım elbiseli,göbekli iki adam neler olduğunu anlayamazken arkasını dönüp koşarak uzaklaşan yetenekli sporcuya şaşkınlıkla bakakaldılar.
İnsanların arasından koşarak geçerken kendisine doğru yönelen telefonları bile görmüyordu.
Aklından geçen binbir senaryonun hepsinde de Berra'nın canının acıması ihtimali beyninin içini kemiriyordu her geçen saniyede.
En sonunda devasa boyuttaki ağır demir kapıyı iki eliyle ittirerek tek hamlede açtı ve birkaç adım atarak üç koridorun birleştiği boş alanın tam ortasına geldiğinde ise kulağına ilişen sesler yüzünden başını sağ tarafta kalan koridora doğru döndürdü.
Onun dokunmaya dahi kıyamadığı güzel kadının boynuna bir yılan gibi acımasızca dolanmıştı o pis eller.
Binlerce yükün altında kalıp ezilmek bile sevdiği kızın bu savunmasız halini görmekten daha hafif kalırdı genç adam için.
Ayaklarına beton dökülmüş gibi olduğu yerde öylece kalakalırken aralarındaki birkaç metreye rağmen gözlerinden akan inciler yüreğine kor olup düşmüştü Çağan'ın.
''Gözümün önünde o şerefsizle fingirdeyebileceğini mi sandın orospu?''
Duyduğu sözler kalbini yakan duyguyu bir yana iterken yerini asla sönmeyecek koyu bir öfkeye bıraktı.
O an tek düşünebildiği güzel bebeğini bu pisliğin ellerinden çekip almak ve onu kimsenin ulaşamayacağı kadar sıkıca sarmaktı.
Sonra bütün koridoru inleten bir kükreme ile o pisliğin üzerine koşarak giderken çoktan elleri de yumruk haline gelmiş hedefine ulaşmayı sabırsızlıkla bekliyordu.
Bora kulakları sağır eden sesi duyunca neler olduğunu anlamak için kafasını çevirmeye çalıştı ama ensesini sertçe saran eller yüzünden genç kızın üzerinden çekilip yere doğru fırlatılmıştı.
Başını çarptığı beyaz fayans açılan yara yüzünden kana bulanırken acısını bile yaşayamadan karnına gelen sert darbe ile bir an da nefesi kesildi.
Sonrasında art arda bedenine inen tekmeler sayesinde artık bilinci kapanmak üzereyken darbeler ansızın son buldu.
''Çağan,oğlum dur.Çağan!Berra çok kötü.''
Bütün hareketlerine hatta düşüncelerine bile ket vurulmasına sebep olan o ismi duyduğunda tek yaptığı birkaç metre ötede soğuk zemine oturup incecik kolları ile kendisine sarılan sevdiği kızı gördü.
Kolunu tutan eli sertçe ittirip ayaklarının dibindeki baygın yatan bedenin üzerinden geçti ve yavaş adımlarla ürkütmeden kafasını kollarına gömmüş şekilde sessizce ağlayan kızın yanına geldi.
Kana bulanmış eli,her bir telinin uğruna ömrünü verebileceği saçlara narince dokundu.
''Buradayım bebeğim.Yanındayım.''
Berra duyduğu sözlerden sonra acıyan canını bile umursamadan sadece Çağan'ın o huzur veren gözlerini görmek istedi ve ürkekçe kafasını kaldırdığında ise kendisine bambaşka bakan güzel gözlerle karşılaştı.
Yüz yıl yaşasa bile hiçbir kelime ya da cümle ile anlatamazdı bu bakışları.
Öylesine derin ve başkaydı.
Bambaşka.
Ne zaman kendini saran kolları,karşısında onu izleyen Çağan'ın güçlü omuzlarına dolandı bilmiyordu ama bildiği tek bir şey vardı.
Artık güvendeydi.
Kendisine bir an da sımsıkı sarılan güçsüz kollar ve boynuna sokulmuş bir yüzle birkaç saniye kalakaldı genç adam.
Boynuna değen dudaklar bütün vücuduna elektrik çarpmış gibi hissettirirken kalbinden geçeni ve hep istediği şeyi yaptı.
İri,kaslı kollarını kucağında ufacık kalan bedene sıkıca sardı ve saçlarının üzerine konan sol eli de boş durmayıp bebek gibi kokan yumuşacık saçlara ufak ufak dokunmaya başladı.
Parmaklarının arasından usulca kayan sarı tutamlara doyamayıp tekrar tekrar kanla kaplanmış parmaklarını hareket ettirmeye devam etti Çağan.
''Çağan gitmeniz lazım.Bir kavga olayını daha açıklayamayız.Ben bu koridorun kamera kayıtlarını alırım.Hadi acele etmeliyiz.''
Huzur dolu bir rüyaya benzeyen bu gerçekliğin içine o kadar çekilmişti ki ardı ardına sıralanan kelimeler bile bu rüyadan uyanmasını sağlamıyordu.
Ama omzuna konup onu sarsan el yüzünden kucağındaki kızın ürkekçe titremesi ile bu rüyadan uyanmıştı.
Ne zaman kapandığını bilmediği gözlerini araladığında karşısındaki Hakan elini kolunu sallayarak hala bir şeyler anlatıyordu.
Ama Çağan'ın tek bildiği şey kucağında sarıp sarmaladığı kızı alıp buradan gitmekti.
Bu lanet yerden ve onun canını yakacak bütün kötülüklerden uzak bir yere gitmek.
Hiç zorlanmadan kucağındaki kız ile birlikte soğuk ve sert zeminden hızla kalkıp stadyumun otoparkına gitmek için asansöre yöneldi.
Arkalarından gelen Hakan boş olan asansörün düğmesine basıp hala konuşurken Çağan kollarının arasında sessizce iç çekerek ağlayan kızı daha da sıkı sarmaladı.
Asansör istenilen kata vardığını belirtir gibi kısa bir bildirim sesi verirken zaman kaybetmeden çıktılar ve biraz ilerideki arabasının kilidini arkalarından gelen Hakan hızla açtı.
Ardından ön koltuğun kapısı açıldığında hiç istemeyerek de olsa kucağındaki kızı bırakmak zorunda kaldı.
Berra soğuk derinin vücuduna temas etmesi ile ister istemez irkilirken emniyet kemerini takmak için üzerine eğilen Çağan ile yüz yüze gelmemek için kafasını yan tarafa doğru çevirdi.
Aslında yüz yüze gelmemek için değildi bu yaptığı.
Sadece Çağan'ın onu böyle görmesini istemiyordu.
Dağılmış ve aciz.
Üzerinden çekilen Çağan ile sık sık aldığı nefeslerine son verdi çünkü ona sarıldığı ilk andan beri bir uyuşturucu gibi kokusunu içine çekmeyi durduramıyordu.
Kokusu ondan uzaklaşmaya başladığı an da tekrar acıları kendini hatırlatırken gözlerini sıkıca kapattı ve başını soğuk cama yasladı.
Sürücü koltuğunun kapısı açılıp arabaya bindiğinde hiç vakit kaybetmeden bütün arabayı o farklı kokusu sardı.
Kokusu ve varlığının verdiği huzurun sıcaklığı genç kızı daha fazla mayıştırırken acıyan gözlerini daha da sıkı kapattı.
''Berra.''
Arabayı çalıştırmadan önce cama dönüp yüzünü gizleyen kıza doğru döndü ama istediği ve ihtiyaç duyduğu o yüzü göremedi.
''Eve gitmek istiyorum.''
Çağan duyduklarından sonra bir şeyler söylemek istedi ama dudaklarından asla dökülemedi o cümleler.
İçini yakıp kavuran acısı ve diriliğini hala koruyan öfkesi yüzünden ne yapacağını dahi bilemezken kızın istediğini yapmaktan başka çaresi kalmamıştı.
Arabayı saran korkunç sessizlik yol boyunca devam etti ve en sonunda da adresi vermemesine rağmen oturduğu apartamanın tam önünde duran Çağan'a şaşırsada tek kelime edecek gücü bile yoktu.
Kucağında birbirine sardığı ellerini ayırıp emniyet kemerine yöneldiğinde ise sıcak bir tene temas etmesi ile hızla elini geri çekti ve Çağan'ın emniyet kemerini açmasına müsade etti.
Çağan'ın ellerine ansızın değen soğuk parmaklar kısa bir süre afallamasına sebep olurken bu seferde kendi kemerine yöneldi ama yan taraftan gelen kısık sesle söylenen sözler yüzünden olduğu yerde buz kesti.
''Yalnız kalmak istiyorum.''
Kapı açılıp kız dışarı çıktığı ilk an da içi sıcacık olan arabaya rağmen genç adam üşümüştü.
Yavaş adımlar ile kendisinden uzaklaşan kıza arkadan öylece bakarken sanki kalbine sızan bir el hiç acımadan sıkıp nefesini kesiyordu.
Kız gözlerinin önünde beyaz apartmandan içeri girmesine rağmen hala siyah demir kapıya bakıyordu genç adam.
Belki gelir diye.
Ama gelmedi.
Saatler geçti,karanlık çöktü,güneş yeniden doğdu ama genç adam oradan bir adım dahi gitmedi.
Gidemedi.
Sevdiği kız gelmese bile.