ဘန်ကောက်မှာ ၄နှစ်လောက်ကျောင်းသွားတက်ပြီးပြန်လာတဲ့ "ခွန်းလေး"..
မင်္ဂလာဒုံအပြည်ပြည်ဆိုင်ရာလေဆိပ်ကိုရောက်တော့ လာကြိုမဲ့ဦးလေးဖြစ်သူကိုစောင့်နေခဲ့တယ်။ ခွန်းလေးမှာ အမေမရှိတော့ဘဲ အဖေနဲ့သာနေထိုင်ရတယ်။ အဖေက အလုပ်တွေမအားတဲ့အချိန်ဆို သူ့ညီအိမ်ကို သွားပို့လေ့ရှိတယ်။ဖေဖေ့ညီက အိမ်ထောင်လွတ်လူပျိုကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်တယ်။ ခွန်းလေး အသက်၁၅နှစ်မှာ ဘန်ကောက်မှာရှိနေတဲ့ အဖေ့ရဲ့ဘွားလေးအိမ်မှာသွားနေစေခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီမှာဘဲ ပညာကိုလေ့လာသင်ယူခဲ့တယ်။ အခု ၄နှစ်ကြာပြီး ပြန်လာတော့ အရမ်းတွေ့ချင်တဲ့လူရဲ့မျက်နှာကိုလိုက်ရှာနေခဲ့တယ်။ ခွန်းလေး ဟိုပတ်ကြည့် ဒီပတ်ကြည့်နဲ့ရှာ နေတုန်း နောက်ကနေ လက်တို့တာခံရတော့ လှည့်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ သူအရမ်းလွမ်းနေတဲ့ လူကြီး "ဦးဟိန်းဇော်"
ခွန်းလေး လည်းဦးကိုမြင်မြင်ချင်းဘဲလက်က luggage တွေကိုလွှတ်ချပြီး ဖက်လိုက်မိတယ်။
"လွမ်းနေတာလား"
"ဒါပေါ့ ဦးရယ်"
"ငါ့တူမလေး ပြန်မလာတဲ့၄နှစ်လုံး ဦးကို အဆက်အသွယ်တောင်မလုပ်ဘူး"
"..."
"ရည်းစားတွေဘာတွေများရနေပြီလား"
"..." ခွန်းဘာမှပြန်မဖြေဘဲနှုတ်ဆိတ်နေမိတယ်။
ဘာလို့ဆို ခွန်းက ဘယ်တော့မှမလိမ်တတ်တဲ့လူမို့။
"ခွန်းလေး ဘာစားချင်လဲ ဘယ်လိုက်ပို့ပေးရမလဲ"
"ဖေဖေရော?ဦး"
"ဖေဖေ က ရုံးမှာ အစည်းအဝေးလုပ်နေတယ်ပြောတယ်"
"..."
"အရင်ဆုံး အိမ်ဘဲပြန်ကြရအောင်ပါ"
"ဟုတ်"
တူဝရီး နှစ်ယောက်သား ဟိုမှာကျောင်းတက်ခဲ့ရတဲ့ experience တွေကို ပြောကြရင်း အိမ်ပြန်ခဲ့တယ်။
"ခွန်းလေး အရင်နားလိုက်ဦး ပြီးမှရေမိုးချိုး အပန်းပြေပြီဆိုမှ အောက်ဆင်းခဲ့၊ ဦးတို့ညစာစားကြမယ်"
"ဟုတ် ဦး"
လှေကားကနေ အပေါ်ထပ်ကိုတက်သွားတဲ့ ခွန်းလေးကိုနောက်ကနေ ကြည့်နေမိတဲ့ဦးဟိန်းဇော်။
စိတ်ထဲတွင်တော့ ကိုယ့်သမီးအရင်းလိုသဘောထားရတဲ့ ကလေးပေါက်စလေးက အခုဆိုရင်အပျိုကြီးဖားဖားတောင် ဖြစ်လို့နေပြီ။
ဦးဟိန်းဇော် စိတ်ထဲတွင် ဝမ်းသာပီတိဖြစ်မိသည်။
.............(နောက်ကြောင်းပြန်)
လွန်ခဲ့တဲ့၇နှစ်တုန်းကကိုပြန်တွေးကြည့်နေမိသည်။
အဲ့တုန်း ခွန်းလေးရဲ့အမေ ဒေါ်ကြည်သာ car accident ဖြစ်ပြီးဆုံးတော့ ညီဖြစ်သူ မြင့်ဇော် က သူ့သမီးကိုအသည်းအသန် သူ့အိမ်ခေါ်လာပြီး သူ့အစားခန စောင့်ရှောက်ပေးပါဟူရျ် တောင်းပန်ခဲ့သည်။
ကိုယ်ကလည်း ဘာရယ်မဟုတ်အိမ်မှာလည်း ကိုယ်တစ်ယောက်တည်းနေရတာဆိုတော့ ခေါ်ထားမိလိုက် သည်။ ကလေးမလေးက သူ့အမေဆုံးသွားတာကို ငိုရယ်ခြင်းမရှိ ဘာတုန့်ပြန်ချက်မှမရှိတာကို ဟိန်းဇော်လည်းအံ့ဩမိသည်။ အဲ့နေ့တုန်းက ခွန်းလေးသူ့အိမ်စရောက်လာတော့ ကလေးမလေးက ကြောင်တောင်တောင်လေးရယ်။ မျက်လုံးလေးကလယ်ကလယ်နဲ့ ။
သေချာကြည့်မှ ကလေးမက သူ့အမေနဲ့သွားတူနေတာ။
"သမီးဗိုက်ဆာလား ဘာစားချင်လဲ"
"...."
"ဦးကိုမကြောက်ပါနဲ့ ဦးက သမီးဖေဖေ့ညီအရင်း ဦးဟိန်းဇော်ပါ"
"....."
ကလေးမလေးကဘာမှပြန်မပြော။ အခုမှတွေ့ဖူးတဲ့လူဆိုတော့လည်းသူ့မှာကြောင်အမ်းနေတာ ဖြစ်လောက်မယ်လို့ ဟိန်းဇော် ဖြည့်တွေးပေးလိုက်သည်။
ဒီလိုနဲ့ရက်သတ္တပါတ် ကြာလာတော့ အဖေဖြစ်သူကလာခေါ်သည်။
"ကျေးဇူးပါ ငါ့ညီရာ"
"ရပါတယ် မလိုပါဘူး ကလေးငြိမ်ငြိမ်စိမ်စိမ်လေးဘဲ"
"ဟုတ်တယ်ကွ မအေတူသမီးလေ ငါ့သမီးက"
"အေးကွာ နောက်လည်းအိမ်လာလည်နော် ကြားလား ကလေး"
"ဟုတ်ကဲ့ ဦး"
ခွန်းလေးက အနေအေးသူဖြစ်သည်၊ အမေနဲ့စရိုက်တွေသွားတူပြီး ရုပ်ကလေးကလည်း ကြွေရုပ်လေးပမာ။
တစ်ပတ်အကြာ*
"ဟိန်းဇော်ရေ ငါ့သမီးကိုထားခဲ့ဦးမယ်ကွယ် ငါ Singapore ကိုအလုပ်ကိစ္စလေးရှိလို့ပြေးရဦးမယ်"
"အေးပါကွာ မင်းဟာကလည်း အလုပ်နဲ့လက် မပြတ်ဘူးကိုး"
ဖအေဖြစ်သူခြံထဲကနေ ကားမောင်းထွက်သွားသည်အထိ လိုက်ကြည့်နေသော ကလေးမလေး ဟိန်းဇော်ပွေ့ချီပြီး "ဝမ်းနည်းနေတာလား သမီး"
လို့မေးတော့ ကလေးလေးက မျက်ရည်လေးတွေဝိုင်းပြီးသူ့ကို ဖက်ငိုရှာတယ်။ ဖအေလုပ်သူက မထိန်းချင်လို့သူများလက်ထဲအပ်ခဲ့သလိုပင်။
"မငိုပါနဲ့ ဖေဖေကသမီးသုံးဖို့ပိုက်ပိုက်တွေရှာနေတာ သမီးရဲ့"
"ဖေဖေက မီးမီးကိုမချစ်လို့သူများလက်ထဲအပ်ခဲ့တာ"လို့ပြောရင်း အော်ငိုတော့သည်။
ထိုအချိန်မှာ ဦးဟိန်းဇော် စိတ်မကောင်းဖြစ်မိပြီး ကလေးရဲ့ကျောကိုပွတ်သပ်ပေးပြီး ချော့မြူရတော့သည်။အချိန်မကြာလိုက်ဘဲ ခွန်းလေးကအငိုရပ်သွားပြီး ဦးဟိန်းဇော်ရဲ့ မျက်နှာကိုလက်ကလေးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်ပေးပြီး ပြောသည်။
"ဦး ဖေဖေ့နေရာမှာအစားထိုးလိုက်ပါလား"တဲ့။
ဦးဟိန်းဇော် ခွန်းလေးရဲ့ပါးကိုမွတ်မွတ်သိပ်သိပ်နမ်းရှိုက်မိသည်။
မိုးလေဝသခန့်မှန်းချက်အရ ဒီနေ့မိုးသည်းမည်ဖြစ်သည်။ ညစာစားပြီး ခွန်းလေးကိုအိပ်ခန်းထဲ ချော့သိပ်ပြီးမှ ဦးဟိန်းဇော် ဧည့်ခန်းထဲမှာ TVကြည့်နေသည်။
သူကြည့်နေသည့်ဇာတ်ကားမှာ ဟိုအခန်းတွေပါနေခဲ့ပြီး ဦးဟိန်းဇော် ပူအိုက်လာသလိုခံစားရသည်။
ချက်ချင်းဆိုသလို ရုတ်တရက်မိုးကြိုးပစ်ချသံအကျယ်ကြီးကိုကြားလိုက်မိပြီး လန့်သွားကာ အိမ်တံခါးမကြီးကိုပြီးလိုက်သည်။ပြတင်းပေါက်တွေလိုက်ပိတ်လိုက်ပြီး ခနကြာတော့မိုးရွာသံဖွဲဖွဲကိုကြားလိုက်သည်။ ထိုအခါမှ ဦးထမင်းစားခန်းက ရေခဲသေတ္တာကို ဆွဲလှည့်ဖွင့်ပြီး whisky ပုလင်းနဲ့ရေခဲထည့်ထားတဲ့ဖန်ခွက်တစ်ခွက်ယူလာကာ စားပွဲပေါ်ချရင်း TV remote ခလုပ်ကို ရွှေ့နှိပ်လိုက်သည်။ TV ဖန်သားပြင်ပေါ်မှာ ပေါ်လာတဲ့ ညစ်ညမ်းရုပ်ရှင်းကိုကြည့်ရင်း Whiskyလှည့်သောက်နေသည်။ ထိုအချိန်သူမသိလိုက်တာက ခွန်းလေးက ခုနက ရုတ်တရက်မိုးချိန်းသံကြောင့် အိပ်ရာကနိုးလာပြီးအောက်ထပ်ကို ဆင်းလာခြင်းဖြစ်သည်။ နောက်မှာရောက်နေတဲ့ခွန်းလေးကိုသတိမထားမိ။ ဦးဟိန်းဇော် သူဝတ်ထားတဲ့pajamaအောက်က လိင်တံကိုထုတ်ပြီး အရေပြားကိုဆွဲချကာ လှုပ်ရှားနေသည်။ TVဖန်သားပြင်က လိင်ဆက်ဆံခန်းတွေကိုကြည့်ရင်း လေပူတစ်ချက်မှုတ်လိုက်ပြီး လက်ကအမြန်လှုပ်ရှားလိုက်သည်။ အချိန်၂မိနစ်လောက်ကြာတော့ လိင်တံကနေ ပူပြစ်ပြစ်အဖြူရည်တွေပန်းထွက်ကုန်သည်။ သန့်စင်ဖို့ tissue ယူရန် ဆိုဖာပေါ်မှ ထလိုက်ချိန် နောက်လှည့်ကြည့်တော့ ရုတ်တရက်ဆိုသလိုဦးဟိန်းဇော် လိပ်ပြာလွင့်မတတ် ထိတ်လန့်သွားသည်။ ခွန်းလေးက သူလုပ်နေတဲ့ဖြစ်စဉ်တွေ အားလုံးကိုလိုက်ကြည့်နေခဲ့တာလား? ဘယ်အချိန်ကတည်းကလဲ? ဦးဟိန်းဇော်လည်း ရှက်ကိုးရှက်ကန်ဖြင့်
"သမီး ရေဆာလို့ရေထသောက်တာလား"
"...."
"ဗိုက်ဆာလို့လား"
"ဦး ခုနကဘာလုပ်လိုက်တာလဲ?"
ထိုအချိန်မှ ဦးဟိန်းဇော်အကြပ်ရိုက်ပြီ၊ ကိုယ့်ပါးကိုယ်သာပြန်ရိုက်လိုက်ချင်သည်။ အသက် ၁၄နှစ်သာရှိတဲ့ ကလေးမလေးကို သူလုပ်ခဲ့သမျှကို ပြန်ရှင်းပြဖို့ တွန့်ဆုတ်နေမိသည်။ ကြောင်အမ်းနေတုနါး ကလေးမလေးမလေးသူ့ရှေ့ကို ခါးညွှတ်လိုက်ပြီး ဝတ်ထားတဲ့ ညအိပ်ဂါဝန် ကိုဆွဲချွတ်ချသည်။ ဦးဟိန်းဇော် လည်း တုန်လှုပ်သွားပြီး ချက်ချင်းဆိုသလို ပုခုံးကိုဆောင့်ဆွဲကာ
"နင် ဒါဘာလုပ်တာလဲ ခုချက်ချင်းပြန်ဝတ်စမ်း"လို့ပြောတော့ ဦးဟိန်းဇော်ပြောသမျှကိုလျစ်လျူရှုပြီး ဂါဝန်ကိုသာအတင်းဆွဲချွတ်ချသည်။
"သမီးကို ချစ်ပေး ဦး ၊ ဖေဖေ မေမေ့ကိုချစ်သလိုချစ်ပေး"
"နင်ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ!"
အော်လိုက်မိသည်။ သူတစ်ခါမှ လေသံမမာဖူးတဲ့ကလေးငယ်အပေါ် အော်ငေါက်မိသည်။ ထိုအခါမှ ခွန်းလေးက အပေါ်ထပ်ပြေးတက်သွားသည်။ အတွင်းခံအဖြူလေးဘဲပါသွားသည်၊ သူဝတ်ထားတဲ့ ညအိပ်ဂါဝန်ကသူ့ရှေ့မှာအပုံလျက်။