(တစ်ချို့စာလုံးတွေ uni နဲ့ပေါင်းလို့မရလို့ ဖြည့်ဖတ်ပေးပါ)
မနက်ဂျယ်ယွန်းနိုးလာတော့ မင်လေး မရှိတော့ပါ။
"မောင် မင်လေးရော"
"ဟိုဘက်ခန်း ပြန်ပို့လိုက်ပြီ"
"ကလေးကို"
"မောင်က ယွန်းနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ နေချင်တာလေ ယွန်းရဲ့"
"ဟုတ်ပါပြီ မောင်ရယ်"
"ညက မင်လေးကြောင့် ဘာမှမလုပ်လိုက်ရဘူး"
"ဒီညလဲမရဘူး"
"ယွန်းကလည်းကွာ ည မရရင် မနက်လုပ် မှာပေါ့ ယွန်းရဲ့ လာ မပြေးနဲ့"
ဆောင်ဟွန်းက ဂျယ်ယွန်း နှုတ်ခမ်းကို ညင်ညင်သာသာနမ်းတယ်။ ဂျယ်ယွန်းကလည်း မရုန်းပဲ တုန့်ပြန်ပေးတယ်။ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မက်မောလာကြပြီး အနမ်းတွေက ကြမ်းတမ်းလာတယ်။ ဆောင်ဟွန်းက သူ့လျှာကို အသုံးပြုပြီး ဂျယ်ယွန်း ခံတွင်းတစ်ခုလုံးကို မွှေနှောက် နေတယ်။ သူ့တို့ကို တားစီးထားတဲ့ အဝတ်အစားတွေအကုန် ဖယ်ရှားလိုက်ကြတယ်။ ဂျယ်ယွန်း ခြေထောက်တွေက ဆောင်ဟွန်း ပုခုံးပေါ်မှာ..။
"မောင် ဖြည်းဖြည်းနော်"
ဆောင်ဟွန်း တစ်ဖြည်းဖြည်း မြန်လာတဲ့အခါ ခေါင်းအုံးကို လက်နဲ့ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် စုပ်ကိုင်ထားပြီး အံကြိတ်ခံနေသည်။ ဆောင်ဟွန်းဆောင့်ချက်တွေက မြန်သထက်မြန်လာသည်။
"အ့ အ့ အာ့ဟာ့ အ့ မောင် ငါနာနေပြီ"
ဆောင်ဟွန်းက အားနဲ့ ဆောင့်ဆောင့်ချသည်။ သေလောက်အောင်နာတဲ့ ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် ဂျယ်ယွန်း မျက်ရည်တွေဝဲချင်လာသည်။
"အင့် အာ့ဟာ့"
"အ့ မောင် ဟင့် နာတယ် အ့..အာ့ဟာ့ အ့"
ဆောင်ဟွန်းလည်း နာလို့ မျက်ရည်တွေဝဲချင်လာတဲ့ ဂျယ်ယွန်း နာကျင်နှာလျော့အောင် ခနအနားပေးလိုက်ပြီး ဂျယ်ယွန်း နှုတ်ခမ်းကို ပြန်နမ်းနေလိုက်တယ်။ ဂျယ်ယွန်းက တော်တော်လေးပင်ပန်းနေပုံရပြီး အသက်တောင်မနည်းရှူနေရသည်။ ဂျယ်ယွန်းက သူ့ကို နာကျင်အောင်လုပ်တဲ့ ဆောင်ဟွန်းက သူ့ကို ဘယ်လောက်တောင်ချစ်ကြောင်း သိနေတာမို့ မငြိုငြင်ပဲ ဆောင်ဟွန်း ဆံပင်တွေကို ထိုးဖွမိသည်။ နောက်တစ်ကြိမ် ဆောင်ဟွန်းပေါ်မှာ ဂျယ်ယွန်း ခုန်ဆွခုန်ဆွလုပ်နေရသည်။ပြီးမြောက်သွားတဲ့အခါ ဆောင်ဟွန်းရင်ဘက်ပေါ်သို့ လှဲချလာတဲ့ ဂျယ်ယွန်း။ ဆောင်ဟွန်းက ဂျယ်ယွန်း နားရွက်လေးတွေကို ပွတ်သပ်နေပြီး ဂျယ်ယွန်း ကိုယ်လေးကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားတယ်။
"ပင်ပန်းသွားပြီ မောင့်ကလေးလေး"
"မောင် ငါတကယ် ဘာမှမလုပ်နိုင်တော့ဘူး"
"မောင့် ကလေးလေးကို မောင် တောင်းပန်ပါတယ်နော်"
"ချစ်တယ် မောင်"
"မောင်က ပိုချစ်တာပေါ့ ကလေးလေးရဲ့"
"ကိုကို"
နှစ်ယောက်လုံး မင်လေးခေါ်သံကြောင့် လန့်ဖြန့်ပြီး စောင် အသည်းအသန် ပြေးချုံရတယ်။
"မင်လေး ဘာ..ဘာလာလုပ်တာလဲ ရောက်နေတာကြာပြီလား"
"နည်းနည်းတော့ကြာပြီ ကိုကို
ကိုကိုတို့ ဘာလုပ်နေကြရယဲဟင်"
"ကိုကိုတို့လား"
"ကလေးလေး ရအောင်လုပ်နေတာလေ"
"ရား ပတ်ဆောင်ဟွန်း"
"သားသားရော သားသားသူငယ်ချင်းနဲ့လုပ်လို့ရလား"
"ရား ဂျယ်မင် မင်းလုပ်လို့မရဘူး"
"သားသား လဲ လုပ်ချင်တယ်လို့"
"ရှင်းမ်ဂျယ်မင်! ငါမင်းကို ရိုက်တော့မယ်နော်"
"ဟင့် ကိုကို တောင်ဟွန်း သားသား ကို ကယ်ပါအုံး"
"ပတ်ဆောင်ဟွန်း မင်းလဲသေမယ်နော်"
"ကိိုကိုလဲ ကယ်လို့ မရဘူး မင်လေးရေ ကိုကို မင်းကိုကယ်ရင် မင်း ကိုကိုက ကိုယ့်က စိတ်ဆိုးလိမ့်မယ်"
ဒီနေ့ မင်လေး မွေးနေ့ဆိုတော့ အပြင်သွားလည်ချင်ပေမဲ့ ကျေးဇူးရှင် ပတ်ဆောင်ဟွန်းကြောင့် ဂျယ်ယွန်းမထနိုင်တာနဲ့ မသွားလိုက်ရလို့ မင်လေးက စိတ်ဆိုးသွားပြီး ဂျယ်ယွန်းကလည်း သူ့ကို ရေခဲမုန့်ဝယ်မကျွေးလို့ ဘူနေပြီး ဆောင်ဟွန်းကို ရစ်နေပါတော့တယ်။
"မင်းငါ့ကို မချစ်တော့ဘူးဆိုတာ အသိသာကြီး"
"ယွန်းရယ် ကိုယ်မင်းကို ချစ်ပါတယ် အခုက ယွန်းကို ကိုယ်က ရေခဲမုန့်ဝယ်ကျွေးလိုက်ရင် ယွန်းနေမကောင်းဖြစ်သွားတော့မှာ"
"မရဘူး ရေခဲမုန့်ပဲစားမှာလို့"
"တခြားဟာပြောလေ ယွန်းငယ် အေးတာတွေက လွဲပြီး ကျန်တာကိုယ်အကုန် ဝယ်ကျွေးမယ်"
"မင်းငါ့ကို မချစ်ဘူးလား"
"ချစ်တာပေါ့ မောင့်ကလေးလေးရဲ့"
"နို့ရေခဲမုန့်ဝယ်ကျွေး အာဘွားပေးမယ်"
"နို့ရေခဲမုန့်တော့မရဘူး တခြားဟာတော့ရမယ် ဒါမဲ့ အဲ့ဒါက အဖြူရောင်အရည်လေးတွေ"
"ရား ပတ်ဆောင်ဟွန်း မင်းကို ငါလုပ်တော့မယ်နော်"
"လာလုပ်လေ ယွန်းလုပ်ရင်တော့ မောင်က ခံရမှာပေါ့"
"မောင် ငါငိုမှာနော်"
"မငိုပါနဲ့ ယွန်းရယ်"
"ရေခဲမုန့်ဝယ်မကျွေးဘူးလား ရတယ် မင်းအ့ပါးနဲ့ မင်းကိုတိုင်ပစ်မယ်"
"မောင့် အ့ပါးကို မကြောက်ဘူးလား"
"မကြောက်ပါဘူး"
ဂျယ်ယွန်းလဲ ခြံရှေ့မှာထိုင်နေတဲ့ ဆောင်ဟွန်းအ့ပါးဆီ အရဲစွန့်ပြီးလုံးလုံးလုံးလုံး နဲ့ ထွက်သွားတဲ့ ပိစိလေးကို ဆောင်ဟွန်း တံခါးဝကနေ မတ်တပ်ရပ်ကာ လက်ပိုက်ပြီးကြည့်နေလိုက်ပါတယ်။ အနားရောက်ခါနီးမှ ဂျယ်ယွန်းခြေလှမ်းတွေနှေးသွားခဲ့ပါတယ်။ ဆောင်ဟွန်းသိတာပေါ့ ဂျယ်ယွန်းက အ့ပါးကိုကြောက်နေတယ်ဆိုတာ။
"အ့ပါး!"
ရုတ်တရပ်လှမ်းအော်ခေါ် တဲ့ ဆောင်ဟွန်းအသံကိုကြားကြားချင်း နောက်လှည့်ပြီး ဆောင်ဟွန်းကို ပြေးရိုက်ချင်စိတ်တွေ ဖြစ်လာတဲ့ဂျယ်ယွန်း။ ဆောင်ဟွန်းက အနားကိုရောက်လာခဲ့တယ်။
"အင်း ဘာလို့လဲ"
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ဦး"
"ဒီမှာလေ ရေခဲမုန့်စားချင်လို့တဲ့ ကျွန်တော့်ကိုပူဆာနေတာ မစားရဘူးပြောလဲမရဘူး အဲ့ဒါ အ့ပါးနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုတိုင်မလို့တဲ့"
"မင်းပဲ ချစ်လို့ခေါ်လာတာမလား ဝယ်ကျွေးလိုက်တယ်"
"ယွန်းကို ထပ်ကျွေးရင် နေမကောင်းဖြစ်တော့မှာ ကျတော်ဝယ်လာတဲ့ chocolate ရေခဲမုန့်ဘူးကြီးလဲ တစ်ထိုင်တည်းစားနေတာ ကုန်သွားပြီ"
"ထပ်ဝယ်ပေးလိုက်ပါသားရယ် မင်းချစ်လို့ ခေါ်လာတာပဲ အလိုလိုက်ရမယ်လေ နေမကောင်းတော့လဲ မင်းပဲ စောင့်ရှောက်လိုက်ပေါ့ မင်းချစ်နေတာပဲမဟုတ်လား"
"ဟုတ်တယ်ဟုတ်တယ်"
"အင်းပါ ယွန်းရယ် ယွန်းသဘောပဲ မောင်ဝယ်ကျွေးမယ် ဟုတ်ပြီလား နေမကောင်းတော့မှ မောင့်ကို အပြစ်မပြောနဲ့"
"မပြောဘူး စိတ်ချ"
နောက်ရက်ကြတော့ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ ရေခဲမုန့်တွေဗုံးလိုက်မျိုပြီး ရေချိုးတာလဲကြာသွားတော့ဖျားပါတော့တယ်။
"မောင် အဲ့ဒါမင်းကြောင့်"
"တွေ့လား မင်လေး အခု မင်းကိုကိုက ကိုကို့ ကိုပြောနေပြီ"
"ကိုကိုပဲစားချင်တယ်ကြောလို့ ကိုကိုတောင်ကြီး..ကိုကိုတောင်ဟွန်းက ဝယ်ကျွေးတာလေ"
"ငါ့ကိုတားရမယ်လေ အခုတော့ ငါဖျားပြီး စားချင်တာမစားရတော့ဘူး"
"မောင် ယွန်းကို သေချာဂရုစိုက်ပေးရင် မြန်မြန်နေကောင်းလာလိမ့်မယ်"
"မင်းငါ့ကိုမချစ်ဘူးမလား"
*ရှင်းမ်ဂျယ်ယွန်း ရာသီလာနေတယ်ထင်တယ် 😕*
"ချစ်တယ်လို့ယွန်းကလည်းကွာ"
"ငြိုငြင်နေပြီ အဟင့်"
"မငြိုငြင်ပါဘူး ယွန်းရယ် မငိုနဲ့နော်"
"ငါက နေမကောင်းလို့ အိပ်ရာပေါ်ကမထနိုင်ရင် မောင်က တခြားမိန်းကလေးတွေဆီ သွားနေမှာ"
"မောင့် မှာ ယွန်းတစ်ယောက်ပဲရှိတာ ပြီးတော့ ယွန်းက နေမကောင်းတာမို့ မောင်ကဘယ်မှမသွားပဲ ယွန်းနားမှာပဲနေပေးမှာ"
"မောင် ငါ့ကိုနမ်း"
*ပြွတ်စ်*
တချက်ပဲ နမ်းလိုက်ပြီး ပြန်ခွာသွားတဲ့ဆောင်ဟွန်း။
"ငါသိတယ် ငါ့ကို နမ်းရင် မင်းအဖျားကူးမှာဆိုးလို့ ခနပဲနမ်းတာမ...အွတ်"
တော်တော်ကြာတဲ့ထိဆောင်ဟွန်းက ပြန်မလွှတ်ပေးတာပဲနမ်းနေသေးသည်။ ဂျယ်ယွန်း နှုတ်ခမ်းတွေကို ပေါက်သွားတဲ့ထိနမ်းတယ်။ ကိုက်တောင်ကိုက်သွားသေးတယ်။
"မောင် အဖျားကူးတော့မယ်"
"ကူးပါစေ ယွန်းကိုတော့ ရအောင်နမ်းမှာပဲ"
"မင်လေးရှိနေတာပဲ မရှိတော့ဘူးထင်နေတာ"
"မင်လေးကို ခဏမေ့ထားရအောင်"
*ပတ်ဆောင်ဟွန်းနော် ကလေးကို*
"တော်ပြီ သားသား သွားတော့မယ်"
"သွားသွား မင်းဒိုးလိုက်တော့"
"သွားမာ သွားမာ"
"ကလေးကို မောင်ရယ် ရက်စက်လိုက်တာ"
__________________________
အခုထိတော့ ပျော်စရာကြီးမဟုတ်လား။
တစ်စုံတစ်ယောက် ဝင်လာခင်အထိတော့ ပျော်စရာကောင်းနေလိမ့်မယ်။
အာဘွားယူနော် ကျွန်မရဲ့ လိပ်ပြာငယ်လေးတွေ ^-^ ။