Önceden demiştim ama bu bölümü miranın ağzından yazmama kararı aldım. Şuan erken olduğunu düşünüyorum.
Ama illaki bir gün miranın ağzından bir bölüm okuyacaksınız. Buna söz verebilirim.
Destek olmayı unutmayın.
İyi okumalar
.........
Kolumdan dürtülmem ile gözlerimi araladım. Sırtım ağrıyordu. Hayır vücudum tamamen ağrıyordu. Canım acıyordu.
Beni kaldıran kişiye baktığımda Gözlerim irileşti. Gözlerimi hızla etrafta dolaştırdığımda yaşanan şeyler aklıma dolmuştu. Beni 2 gün önce döven kişi tarafından kendi evime getirilmiştim. Hayat bana ne kadar ileri gidebileceğini göstermek istiyordu galiba? Benimle en büyük taşşağı hayat geçiyordu.
Bakışlarımı Ona çevirirken o zaten bana bakıyordu. Yine kuzgun karası gözlerini gözlerime dikmişti.
"Sağol "
Yeterliydi değil mi? Soğuk bir Sağol olsada yine de bir teşekkür etmiştim. O olmasaydı belki ölecektim.
O konuşmadı ama başını sallamıştı. Onayı da aldığıma göre gitmem gerekti değil mi? Evet öyle olmalıydı ama bir hareketlenme göstermedim. Oturdum ,O da bir şey dememişti. Sessiz geçen iki dakikanın sonunda birine mıhlanmış gibi hissettiğim dudaklarımı araladım.
"Dediğim gibi sadece bu dönem bizle uğraşmayın. Gideceğiz " gözlerimi onun yan profilinde tutarak konuşmuştum. O bana bakımıyordu. Gözleri karşıda bir şey düşünüyor gibiydi.
Onun cevabı umurumda olmadı. Kapıyı açtığımda gibi dışarı adımlamaya çalıştım. Sadece çalıştım zira ağzımdan bir inleme çıkmış ve koltuğa geri oturmuştum. Ahh şansım hiç yaver gitmez mıydı benim?
"Sana yardım edeyim?"
Hayır demek istesem de bunu yapmamıştım. Canımı yakan onlardı, vücudumda ki yaraların sebebiydi onlar.
"Tamam" utana sıkıla dediğim şey ile gözlerimi ondan kaçırdım. Demin yapması gerek filan diyordum da şimdi neden utanmıştım? Ben hiç bir şeye normal tepki verebilen biri olmamıştım ki zaten.
Yüzündeki gülümsemeyi görmüştüm. Utanmış olmam hoşuna gitmişti galiba? Küfür etsem de hoşuna gider miydi?
Kapısını açıp benim tarafıma doğru adımladı. Benim kapımı da açtıktan sonra belimden tutup beni kaldırdı. Bir elim onun omuzundayken diğeri boşluktaydı. Yavaş yavaş apartmana doğru ilerlemeye başladı. Bende onun adımlarına ayak uydurdum.
"Katı söylemiyorum biliyorsundur zaten?"
Benim ciddi bir şekilde söylediğim şeyler ile o kıkırdamıştı. Normalde bir cazgırlık yapmam gerekiyordu ama galiba ilk defa güldüğü için ya da ben gülüşüne ilk defa tanık olduğum için bir şey diyemedim. Güzel gülüyordu ama ben daha önce güldüğüne şahit olmamıştım. Gülmek günahmış gibiydi tavırları. Zaten kısa süre sonra da -2 saniye sonra- gülmeyi kesti.
"Taşşaklarıma vurmasaydın gelmeyecektim. "
Başka bir seyler de vardı. Söylemek istiyor ama susuyor gibiydi.
"Sen beni kıstırmasaydın taşşaklarına tekme atmayacaktım. "
"Sen de beni dinleyip dursaydın evine gelip seni dövmeyecektim. "
"Korkmuştum. Hiç bir tepki vermeden bana doğru geliyordun. Herkes korkardı "
"Haklısın "
İlk defa normal bir şekilde konuşmamız ile saşırsam da tepki vermedim. Aslında hoşuma gitmişti. Onunla tartışmadan konuşmamız benim hoşuma gitmişti. Bu normal bir şeydi değil mi?
Sohbetimiz kapının önüne geldiğimizde sonlanmıştı. Belimdeki elini çekmeden zile bastı. Onun salaklığına göz devirdim. Evde kimse yoktu ki kim açacaktı bu kapıyı?
"Evde kimse yok ana-"
Kapının hızla açılması ile üzerime atlayan kız bir olmuştu. Ilk başta saşırsam da sonra toparlanıp kendimi miranın ellerinden kurtardığım gibi onun sarılırşına karşılık verdim. Göğsüme gelen kız kollarını bana daha sıkı sarmaya başladığında ağzımdan bir inleme çıktı. Vücudunu hızla benden ayırırken gözlerini endişe ile bana dikti.
"Milan! Ne oldu?" Gözlerini yüzümde ve vücudumda dolaştıkça endişesi daha da büyümüştü.
"Yok kız bir şey! Niye geldin sen bakayım?"
Sanki bir seyi unutmuşum gibi gözlerini bana dikti. Cevap vermediğim süre boyunca bakışları daha da anormal hale dönerken oflayarak konuşmaya başladı.
"20 yaşına giriyorsun milan ama beynin 3 yaşındaki çocuk gibi! Buraya niye gelmiş olabiliriz akıllım?"
Olabiliriz? Kaç kişisiniz lan siz?
"Olabiliriz derken?"
Benim bu sorum ile gözlerini devirip konuştu.
"Annemle ben milan. Başka kim olabilir?"
Bıkmış bakışlarını benden çekip mirana çevirdi. Gözleri iyice kısılırken miranı başdan aşağı süzdü. Bunu sevmemiştim.
"Bu kim milan? " gözleri sinir ile irileşirken devam etti konuşmaya " Seni döven bu mu yoksa?" Çok zeki bir kız olduğunu size söylemiş miydim? Döven değildi belki ama döven kişileri tanıyordu ve önceden de beni dövmüştü.
"Yok o dövmedi beni. Sadece yardım etti"
Bakışlarımı kısa süreliğine mirana çevirdiğimde şaşkın bir şekilde bana bakıyordu. Bu dediğimi beklemiyor olmalıydı. Gözleri irileşmiş ve dudakları hafif açılmıştı. Şuan çok tatlı duruyordu amına koyayım!
"He öyleyse tamam aşko"
"Kim gelmiş bige? Milan mı?" İçeriden duyduğum teyzemin sesi ile buraya geldiğini anlayıp yerimde dikleştim. Benim dikleşmem ile miranda dikleşmişti. Adım sesleri daha da yaklaşırken bakışlarım kapıdayı. Teyzem en sonunda yanıma gelmiş ve bana sarılmıştı. Canım acısa da ona belli etmemek için dişlerimi sıktım.
"Milanım benim. Seni ne kadar özledim biliyor musun sen? Yakışıklı oğluşum benim"
Teyzemin 'Yakışıklı ' demesi ile götüm hafif bir uçuşa geçmişti. Yakışıklıydım değil mi?
Yanaklarımı sıkıp öpmek için edileceği sırada yüzümdeki yaraları fark etti. Kaşları hızla çatılırken baş parmağını dudağımın kenarına bastırdı. Acı ile tıslarken teyzemin elini hızla ittim. Acımıştı..
"Yine ne yaptın eşek sıpası? Sen hiç bir yerde uslu durmaz mısın? Izmirde , Kütahya' da yediğin dayaklar seni kesmedi galiba? Ben seni burada da Karakoldan toplayamam milan! Ya da hastaneden. "
Sinirli gözlerini bana dikmişti. Isaret parmağını bana karşı doğrultulmuş sallıyordu. Kapı önünde de azar yemedim demezdim artık kimseye.
"Tamam teyze zaten küçük bir yara korkma! Bundan sonra öyle bir şey olmayacak ." Ne kadar küçük yaraydı değil mi? Karnımın üstü full morluklarla doluydu ve taşşaklarım ağrıyordu.
Benim konuşmam ile tatmin olması da susmuştu. Daha doğrusu yanımda olayları filim izler gibi izleyen miranı gördüğü için susmuştu.
"Arkadaşın ile tanıştırmadın milan" bakışlarını hafif sinir ile bana dikip konuşmuştu. Biz arkadaş değildik ki.
"Arkadaş değiliz efendim"
"Ne efendi mi oğlum? Gerek yok öyle saygı sözcüklerine. Korkmayın arkadaş olursunuz siz de"
Eğer arkadaş olursak korkardım. Ben onunla arkadaş filan olmak istemiyorum ki amına koyayım! Onun da benimle arkadaş olmak istemiyordu bence....
Miran sadece kafasını sallamıştı. Onun bile arkadaş olma konusunu sevmediğini anlamıştım. Gerilen vücudu bunu bariz bir şekilde belli ediyordu.
"Sende kalsana doğum gününe birlikte kutlarız?"
Gözlerim teyzemin söylediği seyler ile irileşirken bağırdım.
"Hayır! "
Teyzemin bakışları sinirle bana dönerken ben devam ettim konuşmaya .
"Kalamaz o değil mi miran? İşleri vardır onun! Hem o a-"
"Kalırım efendim'
Ne? Hayır!
Bakışlarım hızla mirana dönerken o bana bakmak yerine teyzeme bakıyordu.
"Tamam yavrum! hadi gel içeri"
Teyzem bunları söyleyip geri içeri dönmüştü. Facebook ' daki dayılar gibi çağırmıştı çocuğu. Miran da bununla birlikte ayakkabılarını çıkarıp onun ardından ilerledi. Bige zaten biz konuşurken içeri gitmişti.
Kapının önünde salak gibi bi ben kalmıştım. Hayır lan! Kabustu bu. Doğum günümü kutlamıyordum ama miranla da olmak ....off cank nerede kalmıştı? Daha gelmemişti eve. Zaten gelmese daha iyiydi, çok fazla dayak yemişti. Buraya gelse teyzemin neler yapacağını kestiremiyordum.....
.........
Edebiyatın Allah belasını versin. Sinir bozucu..
O kadar çalıştım sik gibi kaldım amk. Yani kısaca kalmış bulunmaktayız. Şuan cevapları söylüyor ama ben bölümü tamamlıyorum.
Edebiyatı çok seviyorum(!)