10 - MISTAKES
"U know how much i care about you right?"
"What? What do you mean?" Gulat ko siyang tinignan.
Tumingin lang siya sa akin na para bang hindi alam kung bakit niya sinabi iyon
"Can't you be serious? Atleast just one day? Ohh goshh" wala siyang imik sa naging reaksyon ko magising siya ay gulat sa kaniyang mga sinabi. Nanatili lang akong nakatingin sa harap ng daan habang iniisip kung ano ba ang importanteng kailangan sabihin sa akin ni Dad lalo na't ngayon niya lang ito ginawa. Madalas niya kase akong hindi kausapin.
Oo nga pala. Ano kaya ang pinagusapan nila Asher at Russel kanina. Alam kaya ni Asher na nandoon si Russel?
"Hey! Did Asher know this?" Dahil sa pag ka curious ko ay hindi ko na napigilang hindi magtanong ngunit tango lang ng noo ang sagot na nakuha ko.
So alam ni Asher ito? But why?
Sinarili ko nalang ang pag iisip hanggang sa makarating kami sa hospital. Halos hindi na yata umalis sa hospital si Dad at si Mom. Sana naalagaan din nila ang sarili nila.
Bumaba ako sa kotse at ganoon din si Russel, sabay kaming pununta sa elevator. Pagdating namin sa elevator ay naisip ko agad si Ali.
"Rus." Tawag ko sa katabi.
"Why?"
"Can you go first? I need to meet someone." Tinignan ko lamang siya dahil mukhang malalim ang kaniyang iniisip. "Hey."
"Y-yeah fine." Inalis niya ang tingin sa akin at tumingin na alamang sa harap. Pagkadating ng 3rd floor ay nauna akong umalis at dumaretso sa silid ni Ali.
Pagdating ko ng silid ay wala akong nakita sa loob. Nasaan kaya si Ali. Umupo ako sa kama at nakita ang drawing book ni Ali. Binuksan ko iyon, nakita ko ang mga drawing niya ng pamilya, nakangiti ako habang pinagmamasdan ang limang unang pahina ng drawing book. Nawala lang ngiti ko ng makita ang ika anim na pahina. Drawing iyon ni Ali na kaming tatlo ni Asher sa rooftop habang maraming pagkain noong nag picnik kami.
Nalala ko noon kung gaano kasaya si Ali at Asher. That was the moment I will cherished.
Ibinaba ko na iyon at lumabas na ng silid. Dumaretso naman ako sa Nursery Room, at tama nga ang hinala ko at nandoon si Ali kasama ang Nurse niya. Napalingon sa akin ang Nurse at tumango siya sa akin bago umalis. Tumabi ako kay ali.
"Hi ate pretty!" Masiglang bati ni Ali ng maramdaman ang presensiya ko.
"Hi baby Ali." I kissed her cheeck.
"I miss you ate." She suddenly hugged me so tight.
"I miss you too baby, how are you?" Tanong ko ng pakawalan niya ako. Balita ko ay malapit na ang chemotherapy ni Ali. Mahihirapan siya ngunit kailangan at gusto ko ay nandoon ako kapag ginawa niya iyon.
"I'm okay ate, I'm strong!" Ngumiti siya sa akin na halos lumabas na ang kaniyang cute na dimple kaya napangiti narin ako. "Ate pretty don't leave me okay?" Bigla siyang nag pout at kumunot naman ang noo ko sa sinabi niya.
"Why would you think that I'm gonna leave you? I will never leave you okay? So don't leave me too." I pressed her little hands to assure her. She smilled at me and hold my hand too.
Hindi na mauulit ang dating nangyari, ngayon ay hindi ko na iiwan si Ali. Hinding hindi.
Nanatili ako sa tabi ni Ali ng halos isang oras. Pinagmamasdan lang namin ang mga baby. Mas lalong gumaan ang pakiramdam ko ng makatabi at makita ko si Ali. I feel like she's my home, my sister, my baby. Sana ganito nalang palagi, kung pwede lang ay lagi nalang akong katabi ni Ali.
Pagkalipas ng isang oras ay niyaya ko na si Ali na bumalk sa silid na siya namang sinangayunan niya. Nagtatawanan kami habang nagalalakad. Kinukwento niya kung anong nangyari sa mga nakalipas na araw na hindi ko siya kasama.
"Ate Xia, yesterday I got my injection and you know what?" Masayang kwento niya.
"What honey?"
"I'm so brave. I didn't cry but I cried because I miss you." Biglang humina ang boses niya sa huling mga sinabi niya.
"I'm sorry baby. But I will promise you that I will be staying with you starting today." Pag iba ko ng mood para maging masaya na ulit siya.
Her eyes lit up. "Really ate? Oh my gosh. Thank you papa jesus. You heard my prayers, I love you." Napangiti ako ng tumingala siya at pinagdikit ang kamay para magpasalamat dahil dininig ang kaniyang panalangin.
"You're so very good Ali. You should always pray so that papa jesus will hear you." Pangaral ko sakaniya. Tumango siya sa akin at nakarating na kami sa silid niya.
"I will pray to papa jesus that I can be with you until my last breath." Inosenteng ngumiti siya sa akin ngunit nagpipigil naman ako ng iyak dahil sa sinabi niya.
"I will." I kissed her forehead and let her lie down to bed. She needs to rest. Binantayan ko siya hanggang sa makatulog ngunit nagsalita muna siya bago siya tuluyang makatulog.
"I love you ate, don't leave me." Huling salita niya bago matulog. Nagtagal pa ako ng kalahating oras bago umalis. Hinalikan ko ang noo niya bago tuluyang umalis sa silid ni Alleyah Jhoanna.
Dumaretso ako sa opisina ni Dad at nakita kong palabas si Russel na kakatapos lang sigurong kausapin si Daddy.
"Kanina ka pa niya hinahanap." Tumango ako ngunit laking gulat ko ng yakapin niya ako. "I'm sorry.... For everything." Nakakunot ang noo ko ng pakawalan niya ako at bigla nalang siyang umalis.
Anong meron dun? May sinabi ba si Dad na mali kaya siya nagkaganoon? Weird.
Nagtataka akong pumasok sa loob ng office ni Dad.
Bumunggad sa akin si Daddy na naka upo sa kaniyang swivel chair at si Mommy naman ay nakaupo sa couch ng office ni daddy. Malaki ang office niya dahil siya ang director at may ari ng hospital.
Lumapit ako kay Mommy at nag beso pagkatapos ay lumapit naman ako kay Daddy at nag beso rin kapwa silang tahimik at walang imik. Tinignan lang ako ni daddy at sinenyasan na umupo sa harap niya na siyang sinunod ko naman.
"You'll be married in two months." Matipunong bungad niya pagkaupo ko. Gulat ako napailing.
"No!" Napalakas ang tono ng pananalita ko dahil sa gulat. "That will never going to happen!" Madiin ang pananalita ko ngunit hindi niya ako binigyang tingin man lang.
"Nabalitaan ko na tumakas ka that day I announced your marriage with Marinez." Doon palamang niya ako tinignan.
"I don't want to be married." Padabog akong tumayo habang nangingilid na aking mga luha. " I don't want to be married at this age Dad!" Pinipigilan kong tumulo ang aking mga luha habang tinititigan si Daddy. " You didn't even ask me if that's okay with me! If I wanted to be married with him!"
"Xiana! Stop being baby!" Nagulantang ako ng kalampagin ni Daddy ang lamesa at pagtaasan ako ng boses. "You're not a baby! You're now a grown woman! You should know what will happen to your future because of your parents!" Dinuro niya ako ngunit hindi ako nagpatinag nakatingin lang ako sa kaniyang mga mata. Hindi na siya ang tatay na nakilala ko. Ang tunay na ama ko. Iba na siya. Nag iba na siya. "Wag na wag mo akong ipapahiya Xiana Ferrer!" Lumapit si Mommy kay Daddy at pinakalma ito.
Pinunasan ko ang mga luhang tumulo sa aking mga pisngi. He still calling my name with his surname. But I can't feel it.
"Simula ng mawala si Xiara naging ganiyan kana." Mahinahong sabi ni Mommy sa akin habang pinapaklma parin si Dad. "You're now the only daugter of Ferrer so you should know your future Xiana, wag mo na kaming pahirapan." Malambot niya akong tinignan ngunit luha lamang ang naibalik kong tingin sa kaniya.
"Kayo lang ba ang nahihirapan?" Nanginginig na ang tuhod at kamay ko ngunit hindi ko kayang umalis sa kinatatayuan ko. Napatingin silang dalawa sa akin.
"At sasagot kapa?!" Galit na sambit ni Daddy sa akin.
"You know what Dad,Mom? I need attention too. She's not your only daugter. I'm here too.Anak niyo din ako. Pero bakit?" Feeling ko ay sumabog na ako sa lahat lahat. Simula noong bata ako hanggang ngayon. Simula noong nawala si Xiara hanggang ngayon ganoon parin ang turing nila sa akin. Bakit?
"Bakit hindi ko ramdam. Bakit hindi ko ramdam na anak pala ako? May magulang pala ako? Why? Why do you need to do this to me? Mom, Dad?Am i not your daughter? Ampon lang ba ako?" Minsan ko ng naisip na ampon lang ba ako? Dahil hindi naman nila ako minahal katulad noong buhay pa si Xaira.
"No!" Sagot ni Mom.
"But why?" Tuloy lang sa pagtulo ng luha sa aking mata habang nanginginig ang aking kamay na para bang gusto ko nalang malaman ang buong katotohanan.
"Why do you do this to me?Why do i need to grow up without you beside me?Why do i need to struggle alone?Why do i need to cry alone?Why do i need to stand alone? Why do i need to see you smiling and laughing at other kids and not me? Why dad?" Dahil sa pagkalambot ng aking tuhod ay napaluhod ako sa sahig habang walang tigil sa pag-iyak.
"W-What do you mean?" Sagot naman ni Dad habang aninag kong nakatayo na siya katabi ni Mommy.
"I'm always here. Every Night. I-Im always watching you. I want to know if you were okay here. If you're not stressing yourself here in the hospital. But that's not what I saw. I saw the both of you laughing with other kids. H-Helping them with what they want. I-I saw you guys smile at them. The thing you should do with me. That's the only thing I can do to see you smiling and laughing but what's hurting is you're doing it with other child. Dad. Mom. I need you too." Narinig kong lumaha si Mommy ngunit tumalikod siya sa amin at pumunta sa malapit sa bintana.
Matapang akong tumayo at tumingin sa kanilang dalawa. "But that's okay." Napatingin silang dalawa sa akin. Ni hindi man lang nila ako nilapitan upang yakapin at mag sorry. "I'm pregnant." Nakitang kong lumaki ang mata ni Daddy ngunit hindi ako nag painag. "And I will never going to do that to my child. I will cherished him. I will make him laugh and smile with me and no one else." Agad na lumapit sa akin si Dad at sa isang iglap ay isang mahapding sampal ang natanggap ko sa kaniya.
Hinawakan ko ang bahaging pisngi na sinampal niya. Diretso akong tumingin sa mga mata niya. "Thank you Dad."
"How dare you!" Sigaw niya sa akin.
"I'm sorry." Habang wala pa sinasabi si Dad ay agad na akong lumabas ng kuwarto. Napahinto ako sa labas ng pinto at napaluhod sa iyak. Paano nila nasikmurang ganituhin ang kanilang anak? Hindi ko parin maintindihan kung bakit." Hindi ako tumigil sa pag iyak habang naririnig ang mga malulutong na mura sa loob ng office at mga pagbagsak ng mga gamit sa loob.
All this time hindi parin nila ako maintindihan. Hindi lang naman sila ang nahihirapan. Nahihirapan din ako bilang anak. Kailangan ko ng pamilya, magulang pero wala sila. Sa mga panahon na kailangan ko ng advice galing sa magulang ay wala sila. Sa mga panahong pagod ako sa eskwelahan at pagkauwi ko ay wala akong madadatnan. Sa mga oras na kailangan ko ng yakap galing sa magulang ay hindi ko naranasan sa kanila. Kailangan ko din kayo Mom, Dad. Miss ko na kayo. Yung dating kayo.
Napahinto lang ako sa pag iyak ng biglang nag vibrate nag cellphone ko.
Asher Calling........
Sinagot ko iyon.
"Si Ali!"