“Alam ko talaga na may something sakanila e! Have you seen the way Roylan look at her?” Vanessa, my classmate, asked me out of nowhere. Nasa canteen kami ngayon, dahil do’n sa birthday ko ay inaaya na nila akong kumain tuwing lunch kaya napapalapit na rin ako.
I shrugged my shoulders. “Ay sus, nakita ko nga last time na nag-ayaan daw, siguro mag date.” usal ni Frenz, walang hiyang napa-ubo agad ako at napakunot ang noo.
“Kailan?” usal ko.
“Kahapon, doon sa classroom!” sagot niya. “Sayang exempted ka sa klase dahil athlete ka. Naglandian sila ro’n,” hagikhik niya.
Hindi na ako nakipag-usap sa kanila at nawalan agad ako nang gana. I never thought that they would click that easily, baka nga next week mabalitaan ko nalang na naging sila? I scoffed, baka nga makakalimutan na ni Enitha na may kaibigan siya kung sakali, ah.
Inis kong tinapon ang energized drink sa isang basurahan bago ako tumakbo sa field para sa training. Sasabak kami sa interschool — ’yong makakalaban na namin ang ibang school. I’m glad that i’m part of the varsity team, last year na rin ’to ni Jiro kaya gusto ’kong makasama sa last na laro niya. After the long ass training for the whole day, pagod akong pumunta sa locker. My phone beeps, hudyat na may nag send ng mensahe.
From: Mommy
Nak, we’re having family dinner tonight. Please bring Enitha with you. . . Kuya Edge have good news too!!
Nung natanggap ko ang mensahe ay nagtipa agad ako ng mensahe para kay Enitha.
To: Enitha
May family dinner kami mamaya, mom invites you to come with me.
Later on, I received her reply.
From: Enitha
copy. :)
Ilang minuto ko ’yon tinignan, nawala lang saglit ang atensyon ko ro’n dahil pumasok na ibang ka teammates ko, they’re just loud. Nang-aya pa sila na kumain sa labas pero tinanggihan ko dahil may family dinner nga kami. Kaya nung nawala na sila sa locker room ay bumalik agad ang atensyon ko sa text niya, biglang nanumbalik ’yong sinabi ng mga kaklase namin kanina tungkol sakanila ni Roylan.
I gritted my teeth as I typed a message.
To: Enitha
You’ll come with me? You sure?
From: Enitha
yeah. I will, why?
I sarcastically smirked. What? I thought may date? Ano na-postponed? I typed a message and sent to her and I immediately received a reply right after.
To: Enitha
You promise that you’ll come with me?
From: Enitha
yes.
Around six in the evening, lumabas na ako sa locker room pagkatapos kong linisin ang sarili ko at nakapag-pahinga. Marami pang mga tao sa school since some of them preparing for another games too like; archery, basketball, tennis, etc. — for the interschool.
Ininat ko ’yong mga paa ko bago ko tuluyang naka-pasok sa library, Enitha is here, gumagawa sila sa project nila para sa science — exempted ako ro’n dahil athlete ako. Nung nakita nila ako ay kinaway agad nila ang kanilang kamay para makuha ang atensyon ko, nilingon ko ang paligid at guminhawa naman ako na walang naka-abang na. . . boyfriend niya?
I saw that they’re still busy, medyo stress na rin ang mukha ni Enitha dahil hindi nila matapos-tapos ang gawain. I heard her groan loudly and glanced at me.
“Matagal pa ’to. . .” she said while still searching the whole book.
Tumikhim ako, “I can. . . wait. Mamayang eight pa ang dinner, kaso nga lang pupunta driver namin ngayon para sunduin tayo. . .” tinignan ko ulit ang cellphone ko nung tumunog ito at nabasa ang mensahe ng driver namin. I glanced at Enitha who really looked very stressed out. Mabuti at exempted ako ro’n dahil siguro ay ganyan din ang mukha ko kung sakali.
Nag-paalam agad ako kay Enitha na puntahan ko saglit ’yong driver namin para sabihin na medyo matatagalan kami. Haba pa nang lalakarin ko dahil anlayo ng gate sa library building namin, buti at makakapaghintay ang driver namin. Nakapagdesisyonan ko nalang na i-text si Enitha na roon ako sa waiting shed maghintay sakanya kasama ’yong driver namin, wala akong natanggap na reply dahil siguro ay nagsusunog ng kilay ’yon ngayon.
I glanced at my wrist watch when I saw that it’s already eight thirty, halos hindi pa lumabas si Enitha at panay naman ako text sakanya na ma-lalate na kami.
Maya-maya ay napatalon ako sa gulat nung tumunog ang cellphone ko, tumatawag si Mommy ngayon kaya tinanggap ko agad ang tawag — handa na ako mag sabi sa eksplenasyon ko kung bakit ako natagalan pero hindi ko pa nabuka ang bibig ko ay rinig ko na ang malakas na hikbi ni mommy. Bigla agad akong dinaganan ng kaba lalo ng madalas ko lang siyang naririnig na umiyak.
“Eros!” hikbi niya. “Where are you! Come here! Y-your daddy. . . and your kuya. . .” kinabahan agad ako.
“M-mommy ano nangyari?” I asked. Ngayon ay naunahan na siguro si Mommy sa damdamin niya ay hindi niya alam anong isasagot sa akin kaya napagtanong agad ako sa driver ko para manghingi ng balita sa nangyari sa bahay.
I sighed deeply when I heard the news. Nag away si Daddy at Kuya dahil sa status nang kompanya namin ngayon, I know how much my Dad treasured our company since it’s from my grandparents’ hardwork, madalas ko na rin narinig ang kondisyon ni Daddy na mahina na ang katawan niya dahil siguro ay hinay-hinay na siyang tumanda. Of course, my dad wants my kuya to handle the company but my kuya have other plans. Nauwi na sa away.
I promised my mom na umuwi ako pagkatapos kong hintayin si Enitha. Naudlot na ang family dinner namin dahil sa away kaya dumiretso na ako sa loob ng campus para sabihin ’yon kay Enitha.
“Si Enitha Pascual?” napakunot ang librarian sa akin at tinignan ang log book kung sino ’yong lumabas at pumasok sa library. “Lumabas na. . . kaninang alas otso.”
Napatigil ako at nagpasalamat nalang. Linabas ko ang cellphone ko para magtipa ng mensahe.
To: Enitha
Nasa’n ka? Naghihintay ako. . .
Naghintay ako ng ilang minuto pero wala akong natanggap na sagot kaya nag-simula na akong maglakad palabas sa campus, when I saw that there’s no Enitha’s presence out there — I immediately heaved a sigh. Nilibot ko ang paningin ko at nakita ko ang ka-groupmates niya na kaklase namin, hindi ko na napagilan at nakapag-tanong na ako.
“Si Enitha? Umalis ’yon kanina, ah?” sagot niya, may hawak pa siyang street foods at medyo nahihirapan pa siyang sumagot sa akin dahil medyo may laman pa ang bibig niya. “Ah! Naalala ko na. . . Pumunta ’yon kay Roylan, nanghihingi siya ng tulong dahil nahihirapan siya sa part niya kanina.”
Nagtanong agad ako kung saan sila ngayon at hindi na nagdadalawang isip na puntahan ’yong sinabi nila na lugar kung saan sila. Nung naka-dating na ako sa science lab ay hinay-hinay akong napasilip doon at nakita ko nga sila. I glanced at my wrist watch and saw that it’s already nine in the evening and she’s still here laughing with Roylan. Akala ko ba nahihirapan siya at kailangan niya ang tulong ni Roylan? Bakit parang nakipag-kwentuhan lang siya rito?
Dahil do’n ay tumalikod na ako at umuwi. Hindi naman ’ata niya ako kailangan. Nung sumakay na ako sa sasakyan namin at nagtataka ang driver namin kung bakit hindi nakasama si Enitha ay hindi na ako sumagot. I still felt betrayed because I was waiting for her for an hour, yet she didn’t care at all.
The next day I was bombarded with Enitha’s message. Lahat ng mga socials ko ay ni-message niya ’yon. Even said sorry multiple times. Nawalan akong gana na basahin ’yon. My mom having hard time because my dad having hard time restoring our company — hindi naman na ma-bankcrupt kami, it’s just that there’s something wrong with it at kailangan pang ayusin, they didn’t told me because they thought i was too young to understand about business matters.
“Eros! May problema ko ba? Why are you zoning out?” usal ni coach sa akin.
Nagkibit-balikat ako at napabuntong hininga. “Sorry, coach. May. . . nangyari lang sa bahay.” Our coach encouraged us to open up everytime na may problema kami para naman malaman niya agad dahil isa rin ’yon sa dahilan na maka-affect sa play namin.
Pinapahinga niya ako saglit. Mabuti naman at naisipan ni coach ’yon dahil kahit sa pag-upo ko ay nakatulala pa rin ako. Hindi ko pa rin naintindihan ang naging problema ni Dad kay kuya. I heard that Kuya pursue art. . . And what’s wrong with that? Bakit kailangan pa mag layas ni Kuya? Mom is so broken hearted right now and kept reaching out with Kuya who already cut-off our connection. I can’t messaged and call him too. He’s gone.
Napasinghap ako nung may dumikit na malamig sa pisngi ko. Napaangat ang tingin ko sakanya at doon nakita ko si Enitha habang nahihiya na ngumiti. I bet she still didn’t know that my mom and dad have long hell ass argument in the house earlier — hindi niya siguro alam na naglayas si Kuya. My family is not secretive, pero in times with this they don’t want to tell it to other people, kahit ang pamilya ni Enitha na malapit sa amin.
Everyone thought that Fernando is a perfect family. Kaya itong problema na ’to ay nakakasigurado na malaking isyu, at hindi makakaya ni Daddy pag nalaman ng iba na nag rerebelde ang isang anak niya.
Kinuha ko ’yong hawak niya at nilagay sa gilid ko. Ramdam ko na nalungkot siya na wala man lang akong sinabi sa ginawa niya. She stared blankly at the field too — imitating me.
“I’m really sorry, Eros. . .” she said with a small voice.
Dinikit ko ang mga labi ko bago ako lumingon sakanya at umiling. “Okay na, Enitha. I just. . . don’t have the energy to talk with you right now. Just give me space for a bit.” I said. I saw how her shoulders fell down, getting disappointed of what she heard, siguro akala niya ay masama pa rin ang pakiramdam ko dahil sa nagawa niya pero wala lang talaga akong gana na makipag-usap dahil sa nangyari sa bahay.
Pero ano ’yong hinihingi ko? Space? Anong klaseng space ba? Why it took a month? Natapos na namin ang interschool at nanalo kami. I haven’t seen Enitha after we talked that day pero nag memessage pa rin naman siya sa akin madalas, pero pansin ko na iniiwasan na niya ako.