Wala na akong naging balita pa tungkol kay Persley magmula no'n. Nagbago ako ng cellphone para hindi nila ako ma-contact. Ayaw ko munang makipag-usap sa kung kanino na may kaugnayan sa kanila. Na may kaugnayan sa kaniya.
Even Dyna can't message me. Gusto kong kalimutan lahat pati ang mga nalaman ko at mga nangyari sa'kin. Ang mga nangyari sa'min. I felt sad for Dyna. She fell too late.
Sa loob ng anim na taon ay nanatili ako sa puder niya. Siya rin ang nagpaaral sa'kin, at nakapagtapos ako ng college. Siniguro ko sa sarili ko na tatatagan ko na ang loob at hindi basta basta susuko. Hindi ko na gustong ibalik pa ang dating ako. Ang dating mahinang ako.
Pinutol ko na ang ugnayan sa kanila. At sa tingin ko, ayaw ko na silang makita pa.
Ako man ang nag decide na iwan muna siya ay hindi ko maiwasan ang araw-araw na pananabik kong makita siya. For the second time, he's a brokenhearted man again.
Kung nakayanan niya noon, sana mas makayanan niya ngayon. Wala ako sa tabi niya para patahanin o pakalmahin siya sa tuwing nagagalit o nasusuklam siya.
Sana ay may isang tao man lang siyang masasandalan dahil ramdam ko ang lungkot kapag nag-iisa.
"Mama!"
Nagtatatakbong bata ang sumalubong sa'kin sa labas ng bahay. Kasunod naman nito ang Daddy niya.
"Careful, Kyron!" paalala ni Kaizen. Kalmado lang siyang naglalakad palapit sa'min.
Dumamba ng yakap sa'kin si Kyron at pinagpupugpog ako ng halik sa pisngi.
"Miss mo kaagad ako?" I asked.
"Miss kita," sagot niya naman.
"Ako ba, 'di mo miss?" Tanong naman ni Kaizen nang makalapit.
"Ikaw! Tignan mo nakalimutan mo pa isara ang gate! Puro ka kasi pa pogi."
"Leisha naman, tampo kaagad." saad naman nito.
Umirap lang ako. Bumaling ako kay Kyron. "Want mo ba madaming chocolate?" masayang tanong ko.
"Want!" masayang sagot naman nito.
Hinawakan ko na ang maliit niyang kamay at tumingin ng masama kay Kaizen. "Isara mo 'yung pinto!" asik ko rito.
"Opo, kamahalan." aniya, may payuko-yuko pa.
Hinila ko si Kyron palapit sa fridge at kumuha ng chocolates. Pati tuloy ako ay natatakam.
"Here, careful ha? It's cold. " saad ko. He just nodded. "Or? Gusto mo ba ako na ang sumubo sa'yo?"
Tumango-tango naman siya. Kinarga ko siya at iniupo sa upuan niya sa dining area.
"Where did my baby go?" I asked.
"Jabee!"
Napangiti ako sa naging sagot niya. "Looks like you enjoyed it so much, huh?"
"Nag jabee kami, sayang Mama 'di ka kasama." A four year old Kyron said.
"Ayaw kasi ako isama ng Daddy mo."
Ngumuso naman siya. Ngumanga siya ng isubo ko sakanya ang medyo malamig pang tsokolate.
"You're mataka—"
Nanlaki ang mga mata ko nang makitang basta na lang tinakpan ni Kaizen ng kamay niya ang bibig ng bata.
"Hoy! Ano ba?!" asik ko at tinanggal ang kamay nito. Nakasimangot naman kaagad si Kyron.
"Daady is so bad." aniya. Agad naman napaawang ang bibig ni Kaizen, dumila naman ako para asarin siya.
Talaga lang ah? Ikaw manuyo d'yan sa anak mo ngayon.
Inilapag ko ang chocolate sa table at iniwan na sila doon. Narinig ko pa na trying hard pangitiin ni Kaizen si Kyron.
Pumasok ako ng kwarto at naligo. Pagkatapos ay humarap ako sa salamin. Ngumiti ako, ang laki ng pinagbago ko. Hindi ko aakalain na makakaya ko na wala siya.
Isinukbit ko na ang bag ko matapos magbihis. Isang simpleng white shirt lang at skirt ang suot ko na pinaresan ng sandal.
May bibisitahin lang naman ako kaya ayos naman ako sa suot ko.
"Mama! Where are you going po?"
"Kay Lola, gusto mo ba sumama?" I asked. Sunod-sunod naman siyang tumango at iniwan ang Tatay niyang mag-isa sa dining area.
Nagpapadyak na naman si Kaizen palabas ng dining area. As usual.
"Sasama ka rin ba o hindi?" natatawang tanong ko.
Nagsalubong ang kilay niya. "Malamang! Ano maglalakad kayo papunta do'n? As if na papayagan ko kayo." angil niya pa.
Daming sinasabi sasama rin pala.
Nagtatatalon pa si Kyron na naunang pumunta ng kotse. Binuksan ko naman ang backseat at naupo sa tabi ni Kyron.
Nakasimangot ang mukha nang paandarin ni Kaizen ang kaniyang kotse.
"Grabe," hirit niya pa.
Natawa na lang ako sa kasungitan niya. Dati lang akala mo sinong linta makakapit sa'kin.
Nakatulog pa si Kyron sa byahe kaya kailangan siyang buhatin ni Kaizen papasok ng bahay ni Mommy.
"Anak, you're here." bungad niya. I smiled and kissed her cheeks. Sobra akong natutuwa na makita siya. Na ganitong nagsasalita at nakakausap siya.
Matapos ako kaladkarin ni Kaizen palabas ay basta niya na lang ako pinapasok sa kotse. Nakita ko naman sa back seat ang dalawa.
"Sa'n tayo pupunta?" tanong ko.
"Gusto mo siyang makita 'di ba?" si Pat. Walang gana akong tumango. Kahit na nahihirapan ako ngayon ay hindi ko maiwasang ngumiti. Makikita ko ngayon si Mommy.
Hindi na ako umimik pa nang hindi na sila magsalita. Puno man ng dugo ang kamay at damit ko ay wala naman sinabi pa do'n.
I hope that Persley is fine.
Ibinaba nila ako sa malaking bahay na maraming nakaabang na bodyguard. Tumingin pa sa'kin ang isa. Looking at my dress.
"Tinitingin-tingin mo?" iritadong tanong ni Pat. Hinawi niya ang mga bodyguard at nagpaunang maglakad.
Malaki ng bahay at puno ng ilaw. Sobrang liwanag sa loob at sobrang gandang tignan ang bahay na 'to.
"She's on the garden po," saad nang sumalubong sa'min na kasambahay.
Tumango lang si Pat at nagpatuloy sa paglalakad.
Kinakabahan ako. Paano kung hindi niya ako makilala? Paano kung hindi niya ako kausapin? Paano kung kinalimutan niya na talaga kami?
Napatigil ako nang hawakan ni Austin ang kamay ko. Napatingin ako sa kabila kong kamay. Naroon pa rin ang bigay ni Persley na cookies.
"Don't be scared." Aniya. Mahina naman akong napabuntong-hininga. Tumango ako at nagpatuloy sa paglalakad. Dinala nga kami ni Pat sa garden ng bahay nila.
Nakita ko ang isang ginang na nakaupo sa wheelchair habang nakatanaw sa malayo.
Nanggilid ang luha ko nang mamukhaan siya. Siya ang Mommy ko. Siya ang kalaro ko dati. Siya ang nag-alaga sa'kin.
Dahan-dahan akong lumapit sa kaniya. Lumuhod ako at humawak sa braso niya. Hindi man lang siya tumingin sa'kin.
"Mommy..." pagtawag ko. Hindi siya lumingon. Ni hindi man lang gumalaw ang braso niya.
"Mommy ako 'to, si L-Leisha." halos pabulong kong saad. Hindi ko kinakaya na makita siya sa ganitong sitwasyon. Gusto ko ay masaya lang siya palagi at nakakausap.
"A-Anong nangyari sa kaniya?" tanong ko kay Pat.
Huminga naman siya ng malalim. "Masyado siyang naapektuhan sa nangyayari sa buhay niya, Leisha. Halos mabaliw na siya sa kakaisip saniyong magkapatid. Kaming dalawa lang ni Daddy ang nakakapagpakalma sa kaniya."
"Labis ang dinanas niya mula sa kamay ng peke mong Tatay, Leisha. She sacrifices her life for her daughters." dagdag niya pa.
"Hindi siya totoong nawala, tinakot siya ni Leonel kaya wala siyang ibang magawa kun'di ang iwan kayong dalawa."
Sinisisi ko ang sarili ko kung bakit kasi bata pa ako nun at wala pang alam tungkol sa usapan ng mga matatanda. Edi sana, naipagtanggol ko siya. Edi sana... hindi siya ganito ngayon.
Sobrang sama mong Tatay Leonel. Dapat lang mabulok ka sa kulungan kahit pa man na itinuring kitang totoong magulang.
I can finally saw her. I can see her brightest smile. Gustong-gusto ko lagi makita ang ngiting 'yan, Mommy.
"Nandito ka rin pala," saad ko kay Ate Leiren nang makita siya kasama ang limang taong gulang niyang mga anak.
Si Lalia at Lucas.