ដោយសារតែជុងហ្គុកនៅមិនទាន់ដឹងខ្លួននៅឡើយ ដូច្នេះហើយតំណែងជុងហ្គុកក៏ត្រូវរកអ្នកដែលមកជំនួសមួយរយៈពេលសិនទម្រាំតែជុងហ្គុកដឹងខ្លួនមកវិញ ហើយអ្នកជំនួសនោះក៏គ្មាននរណាឆ្ងាយដែរគឺលោកចនវ៉ុនស៊ីលនេះឯង។
"នៅប៉ុន្មានច្បាប់ទៀត លេខា ហា" លោកវ៉ុនស៊ីលសួរទៅលេខាជុងហ្គុកខណៈដែលគាត់ពិនិត្យមើលឯកសារឡើងចង់ងងឹតមុខទៅ មើលទៅរួចមុនពេលថ្ងៃត្រង់ដែរទេ
"បាទ គឺសល់តែ10ច្បាប់ទៀតតែប៉ុណ្ណោះ ហិហិ" ស្អីគេ 10ច្បាប់តែប៉ុណ្ណោះ?
"មើលទៅមានតែសុំលោកអគ្គនាយកដំឡើងប្រាក់ខែហើយទើបបាន ការងារប្រើមួយចប់តែអត់ឡើងប្រាក់ខែឲ្យសោះ"
"លោកប្រធានតែអ៊ូមើលតែក្មេង" យុគមីនដែលឈរនៅក្បែរនោះក៏និយាយឡើងដែលធ្វើឲ្យលោកវ៉ុនស៊ីលប្រញាប់ងាកខ្វាច់ទៅមើលគេ
"យ៉ាងម៉េចលេខាហា ខ្ញុំមើលមកចាស់យ៉ាងនេះហេស៎?"
"មិនក្មេងទេ ព្រោះអាយុពាក់កណ្ដាល80ហើយបាទ" លោកវ៉ុនស៊ីលឮហើយហួសចិត្ត និយាយបញ្ជោរបន្ដិចមិនបានទេរឺយ៉ាងម៉េច?
"ឯងសម្ដីបានដូចលោកប្រធានឯងចឹង"
"មិនត្រឹមតែបានសម្ដីទេថែមទាំងសង្ហាដូចលោកប្រធានចឹងបាទ"
"យើងធានាថាបើសិនក្មួយយើងឮលោកលេខានិយាយបែបនេះប្រាកដជាអស់ប្រាក់ខែមិនខាន"
"គាត់ទើបតែកាត់ប្រាក់ខែខ្ញុំហើយ50%ទេ លោកប្រធាន"
"awហេតុអី?"
"គឺខ្ញុំបង្អាប់គាត់ជាមួយប្រពន្ធគាត់"
"ហាស៎ៗ ចឹងចុះមាត់នៅមិនចេះស្ងៀម" លោកវ៉ុនស៊ីលក្រវីក្បាលអស់សំណើចនិងយុគមីនដែលចេះរកទំនុកឃើញ ប្ដីប្រពន្ធគេសោះចាំបាច់បង្អាប់ធ្វើអីចំមែនហើយ
"មើលទៅដូចជាញាប់ដៃដល់ហើយលោកអគ្គនាយករង"សើចបណ្ដើរពិនិត្យឯកសារបណ្ដើរសុខៗស្រាប់តែមានមនុស្សចូលមកដោយគ្មានការអនុញ្ញាតិ ឯលេខាហាក្រោយឃើញបែបនេះក៏ប្រញាប់ចេញមកក្រៅវិញដោយមិនភ្លេចឱនគោរពលាក្នុងនាមជាបុគ្គលិក
"ស្មានថានរណា...ការពិតលោកអូសាងឈុលដែលមិនចេះគោរពនរណាសោះ" លោកវ៉ុនស៊ីលនិយាយតែគាត់មើលឯកសារដដែល
"ហឹស ខំប្រឹងទៅយ៉ាងណាក៏តំណែងអគ្គនាយកធំមិនមែនបានមកលោកដែរ" លោកអូឈរហោប៉ៅដើរមើលនេះមើលនោះតែសម្ដីគាត់និយាយមកគឺឌឺដងលោកវ៉ុនស៊ីលស្រស់ៗ
"ហើយក៏មិនបានទៅលើលោកដូចគ្នា" លោកវ៉ុនស៊ីលទម្លាក់ប៊ិកចុះអង្គុយអោបចូលគ្នានិយាយទាំងមុខឌឺៗទៅលោកអូវិញ ប្រាប់ត្រង់ចុះមួយក្រុមហ៊ុននេះនរណាមិនដឹងថាលោកអូនិងលោកចនវ៉ុនស៊ីលមិនត្រូវគ្នានោះ តែគ្មាននរណាដឹងថាពួកគាត់មិនត្រូវគ្នារឿងអ្វីនោះទេ។
"ឯងកុំសម្ដីថ្លោសពេក...ពេលខ្លះក៏ថាមិនត្រូវដែរ"
"អ៎ លោកនៅមិនទាន់បញ្ឈប់គំនិតយកកូនស្រីមកធ្វើជាឈ្នាន់ទៀតមែនទេ?"លោកវ៉ុនស៊ីលដឹងគំនិតលោកអូច្បាស់ណាស់ គ្រាន់តែហាមាត់និយាយឃើញដល់កន្លើតឯណោះពិតជាមុខក្រាស់មែន មិនសមណាបងប្រុសគាត់រាប់អានមនុស្សដូចលោកអូសោះ ហើយនៅរួមភាគហ៊ុនគ្នាទៀត...
"បែបណាវាមិនសំខាន់ទេ យល់ល្អ...លោករួមដៃជាមួយខ្ញុំទៅ ខ្ញុំនឹងនឹងជួយឲ្យលោកបានតំណែងអគ្គនាយកធំ"
"សម្អាងអីដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើបែបនោះ?"
"ខ្ញុំមើលដឹងថាលោកក៏ចង់បានតំ-"
"លេខាហា ចូលមកជូនដំណើរភ្ញៀវ"មិនឲ្យលោកអូនិយាយចប់លោកវ៉ុនស៊ីលក៏ចុចប៊ូតុងហៅលេខាហាឲ្យចូលមក ជួបលើកណាក៏និយាយតែរឿងអត់បានប្រយោជន៍ដែរ។
"សុំអញ្ជើញលោក" លេខាហា
"កុំភ្លេចមករកខ្ញុំបើលោកចង់ប្ដូរចិត្ត"មុននឹងចេញទៅនៅឆ្លៀតងាកមកបញ្ជាក់លោកវ៉ុនស៊ីលថែមទៀតមើលទៅគាត់ដូចជាមានទំនុកចិត្តណាស់ថានឹងជោគជ័យ។
"ហ្អើយ!! អត់ប្រយោជន៍" លោកវ៉ុនស៊ីលដកដង្ហើមធំក្រោយឃើញលោកអូចេញផុត។ រាល់ថ្ងៃតាមគំនិតគាត់ គាត់មិនបានចង់បានភាគហ៊ុនរឺតំណែងអគ្គនាយកអីនោះទេ ចំណង់ចំណូលចិត្តគាត់គឺរស់នៅដោយសាមញ្ញហើយដាំបន្លែដាំផ្កាឯណាឯណោះឆ្កុយ។
Skip
"ត្រៀមឧបករណ៍"
"1 2 3 ឆក់" នៅក្នុងបន្ទប់សង្រ្គោះបន្ទាន់មួយមានក្រុមគ្រូពេទ្យកំពុងតែជួយសង្រ្គោះអ្នកនៅគេងលើគ្រែឲ្យជៀសផុតពីទ្វារមច្ចុរាជកំឡុងពេលដែលបេះដូងគេលែងលោតទៀតហើយ
ទឺត~~~បញ្ជាក់ថាបេះដូងគេនៅតែមិនលោត
"ម្ដងទៀត 1 2 3 ឆក់" គ្រូពេទ្យទាំងអស់មើលមុខគ្នាព្រោះដូចជាអស់សង្ឃឹមហើយ
"ទុកឲ្យខ្ញុំម្ដង"គ្រូពេទ្យក្នុងចំណោមនោះក៏ច្រកគាវលើគេហើយចាប់ផ្ដើមធ្វើចលនាបេះដូងឲ្យគេ
ទីតៗ
"អរគុណ ដែលត្រឡប់មកវិញ" កំពុងពេលធ្វើចលនាបេះដូងឲ្យជុងហ្គុក ជីបចរនិងបេះដូងគេក៏វិលត្រឡប់មកធម្មតាវិញ។
"សូមកុំឲ្យពួកគេទាំងពីរកើតអីឲ្យសោះ ហ៊ឹក" ពេលនេះទាំងគ្រួសារគីមនិងគ្រួសារចនកំពុងនៅរង់ចាំមុខបន្ទប់សង្រ្គោះបន្ទាន់សុទ្ធតែបែរបន់ដល់ទេវតាឲ្យជួយថែរក្សាដល់ពួកគេ។ គ្រូពេទ្យអូសពួកគេចូលជាង1ម៉ោងហើយនៅមិនទាន់ឃើញគ្រូពេទ្យចេញមកទៀត។
ក្រាក~~
"លោកគ្រូពេទ្យកូនប្រុសខ្ញុំយ៉ាងម៉េចហើយ?" អ្នកស្រីចនស្ទុះម្នីម្នាទៅសួរគ្រូពេទ្យដែលចេញមកពីបន្ទប់ជុងហ្គុកសួរនាំទាំងភ័យស្លន់ស្លោដោយមានស្វាមីជួយទប់លំនឹង
"អ្នកជម្ងឺរួចផុតពីគ្រោះថ្នាក់ ពេលនេះពួកយើងកំពុងរៀបចំគេទៅបន្ទប់ធម្មតាវិញ"
"បងកូនយើងលែងអីហើយ អរគុណលោកគ្រូពេទ្យ"
"នៅជាតួនាទីរបស់ពួកយើងស្រាប់ហើយ" បន្ទាប់មកគាត់ក៏ចូលទៅខាងក្នុងវិញ។
"បងតិចកូនថេហ៍មានរឿងអីទៅ ហ៊ឹកៗ" អ្នកស្រីគីមក្រោយឃើញឮគ្រូពេទ្យប្រាប់ពីអាការៈជុងហ្គុករួចគាត់បារម្ភពីថេហ្យុងកាន់តែខ្លាំងព្រោះសភាពថេហ្យុងខ្សោយខ្លាំងហើយយូរយ៉ាងនេះហើយមិនឃើញគ្រូពេទ្យចេញមកទៀត។ (បន្ទប់តួយើងនៅទល់មុខគ្នា)
"កូនយើងច្បាស់ជាមិនអីទេអូន អូនសម្រួលអារម្មណ៍សិនទៅ" លោកគីមព្យាយាមលួងលោមភរិយាព្រោះបើគាត់យំម្ល៉ឹងៗសន្លប់ឈឹងបាត់ទៀតឡូវហើយ
"ថេហ៍ ឯងត្រូវតែមិនកើតអីទេ"ជីមីននិយាយក្នុងម្នាក់ឯងឈរយំខ្សឹបខ្សួលនៅក្បែរនោះ។ ឯណាមជូនអង្គុយមិនសុខទេគេដើរទៅដើរមកពេញមុខបន្ទប់សង្រ្គោះបន្ទាន់។
ក្រាក~~
"លោកគ្រូពេទ្យៗ ប្អូនខ្ញុំយ៉ាងម៉េចហើយ?គេកើតអ្វីធ្ងន់ធ្ងររឺអត់?" គ្រួសារណាមជូននិងគ្រួសារលោកចនត្រៀមចាំស្ដាប់ចម្លើយពីគ្រូពេទ្យព្រោះជុងហ្គុករួចផុតម្នាក់ហើយសង្ឃឹមថាទេវតាជួយថេហ្យុងឲ្យរួចផុតម្នាក់ទៀតផងទៅចុះ។ តែលោកគ្រូពេទ្យបានសម្លឹងមើលមុខពួកបន្ដិចរួចក៏ដោះម៉ាសហើយនិយាយថា...
"ពិតជាសំណាង1លើ100មែន ពេលនេះអ្នកជម្ងឺដឹងខ្លួនហើយ"
"ថា-ថាម៉េច? លោកគ្រូមិនកុហកពួកយើងទេមែនទេ?" ទាំងគ្រួសារសងខាងសឹងតែមិនជឿវាជារឿងល្អណាស់ដែលថេហ្យុងអាចដឹងខ្លួនបែបនេះ
"មែនហើយ បន្ដិចទៀតពួកយើងតៀបចំគេទៅបន្ទប់សម្រាកវិញហើយសាច់ញាតិអាចចូលសួរសុខទុក្ខបានហើយ" លោកគ្រូពេទ្យនិយាយទាំងញញឹមហើយក៏ចូលខាងក្នុងវិញ
"អរគុណលោកគ្រូពេទ្យ"
"កូនយើងលែងអីហើយអូនឃើញ"
"អូនសប្បាយចិត្តណាស់"
"ខ្ញុំចូលរួមត្រេកអរផងអ្នកដន្លង"
"ចា៎ ខ្ញុំសង្ឃឹមកូនៗពួកយើងនឹងឆាប់បានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ"
"ពិតមែនហើយ"
ពិតណាស់កំឡុងពេលដែលក្រុមគ្រូពេទ្យថតអ៊ិចសារ៉េឲ្យថេហ្យុងរួចគឺគ្មានអ្វីប្លែកខុសពីធម្មតាទេតែគ្រូពេទ្យម្នាក់ចាប់អារម្មណ៍ឃើញថាថេហ្យុងស្រាប់តែហូរទឹកភ្នែក ក្នុងវិនាទីបន្ទាប់បេះដូងនិងជីបចររបស់គេខ្សោយម្ដងបន្ដិចៗរហូតដល់បេះដូងលែងលោតទោះខំធ្វើចលនាបេះដូងក៏ដោយ។
"1 2 3 ឆក់" គ្មានប្រតិកម្ម
"1 2 3 ឆក់" នៅតែដដែល
"ដាក់កម្លាំង800 ត្រៀមឆក់ម្ដងទៀត"
"លោកគ្រូពេទ្យលេខខ្ពស់បែបនេះខ្ញុំខ្លាចថា-"
"រឺក៏ឈរមើលអ្នកជម្ញឺស្លាប់ទាំងបែបនេះ?"
"ចាស៎"អ្នកគ្រូពេទ្យម្នាក់នោះក៏ធ្វើតាមសម្ដីគាត់
"1 2 3 ឆក់"
"អ្ហឹក" ក្រោយពីខ្នងធ្លាក់ដល់គ្រែវិញ ភ្លាមៗនោះថេហ្យុងស្រាប់តែបើកភ្នែកមកយ៉ាងធំទាំងដង្ហក់ខ្យល់ទាំងកំពុងពាក់អុកស៊ីសែន
"អ៎ូ ព្រះជួយ!!វាជារឿងដែលអស្ចារ្យខ្លាំងណាស់" ក្រុមគ្រូពេទ្យសប្បាយជាខ្លាំងដែលឃើញគេបើកភ្នែកមកបែបនេះសង្ឃឹមថាគេនឹងលែងអីទៅចុះ។
______________
"ដោយសារតែគេរាងខ្សោយពេក ខ្ញុំបានចាក់ថ្នាំឲ្យគេសម្រាកសិន ថ្ងៃស្អែកគេដឹងខ្លួនមកវិញហើយ"
"បាទ លោកគ្រូពេទ្យអរគុណខ្លាំងណាស់"
"វាជាតួនាទីស្រាប់ហើយ ចឹងខ្ញុំសុំលាទៅសិនហើយ"
"បាទសុំអញ្ជើញលោកគ្រូពេទ្យ" លោកចនបិទទ្វារហើយក៏សម្លឹងមើលមកកូនប្រុសនិងភរិយាដែលកំពុងតែកាន់ដៃនិងអង្អែលសក់ថេហ្យុងថ្នមៗ គាត់ក៏លេចស្នាមញញឹមមកវិញ គាត់មិននឹកស្មានថាកូនរបស់គាត់អាចដឹងខ្លួនលឿនបែបនេះទេ ពិតជាអរគុណដល់ទេវតាខ្លាំងណាស់។
"Aw ម៉េចក៏មិនលើកចឹង" ជីមីនក្រោយទទួលបានដំណឹងហើយក៏ប្រញាប់ចេញមកក្រៅបន្ទប់រួចខលទៅប្រាប់យ៉ុនហ្គីតែគេបែរជាមិនបានលើកទៅវិញ។
"មើលទៅសិស្សស្រីៗនៅទីនេះចូលចិត្តគេណាស់"យ៉ុនហ្គីជាមួយនិងប៉ូលីស2នាក់ទៀតកំពុងតែនៅក្នុងឡានចាំឃ្លាំមើលហូសូកថាគេទៅណានិងធ្វើអីខ្លះ តែមើលទៅយ៉ុនហ្គីដូចមិនបានស្ដាប់ឮនូវអ្វីដែលប៉ូលីសនោះនិយាយសោះ
"តើគឺជាឯងមែនទេដែលសម្លាប់ប្អូនស្រីយើង? ព្រោះជាកូនរាជរដ្ឋាភិបាលមែនទេទើបយើងរកឯងមិនឃើញនៅឆ្នាំនោះ?"យ៉ុនហ្គីនិយាយក្នុងចិត្តម្នាក់ឯងភ្នែកសម្លក់មើលទៅហូសូកជាប់ដូចចង់ស៊ីសាច់ហុតឈាមទាំងរស់
"ភ្នាក់ងារមីន!ភ្នាក់ងារមីន!"
"ហ៊ឹម?មានការអី?"
"ទូរស័ព្ទរោទ៍ចង់ផ្ទុះហើយ លោកអត់លើកទេ?"
"....."យ៉ុនហ្គីមិនមាត់តែក៏ឃើញថាទូរស័ព្ទរបស់គេកំពុងតែរោទ៍មែនហើយនោះជាលេខរបស់ជីមីន
"ហាឡូហ្យុង"
"ឯងមានការអី?"
"គឺថេហ៍ដឹងខ្លួនហើយ គេដឹងខ្លួនហើយ"ជីមីនគ្រាន់តែនិយាយប៉ុណ្ណឹងគេរកកល់ចង់យំទៀតហើយព្រោះរំភើបពេក។
"អឹម ឯងក៏ញាំបាយផងទៅ"ថាហើយយ៉ុនហ្គីក៏ប្រញាប់បិទបាត់
"នរណាគេខលមក?"ម្នាក់នៅអង្គុយកៅអីក្រោយក៏អើតកមកក្រឡឺមសួរនាំព្រោះអម្បាញ់មិញសុទហធតែផ្ដាំឲ្យញាំបាយទៀត...មិនបានទេត្រូវតែសួរ
"ប៉ូលីសគីមដឹងខ្លួនហើយ"
"ពិតមែន? ប្រសើរណាស់"
ក្រឡេកមកមើលជីមីនឯណេះវិញកំពុងតែគេងញញឹមញញែមម្នាក់ឯងតាំងតែចេញពីមន្ទីរពេទ្យម្ល៉េះ ពេលនឹកឃើញដល់សម្ដីរបស់យ៉ុនហ្គី។ ព្រះអើយគាត់កំពុងតែបារម្ភពីខ្ញុំមែនទេ?
"ហ៊ឺយៗៗ គេងមិនលក់ទេ"
"អ៊ួយ ហេតុអីក៏មានអារម្មណ៍ថាអៀនបែបនេះ?"
"មិនបានទេជីមីន ហេតុអីក៏អៀននឹងសង្សារខ្លួនឯងបែបនេះ?"
"អ្ហាយ៎ អៀនណាស់"
"ចាប់ពីស្អែកទៅ តើខ្ញុំត្រូវប្រឈមមុខជាមួយគាត់យ៉ាងម៉េចទៅ?" ជីមីនតែបន្ដគិតស្រមើលស្រម៉ៃប្រកាច់ប្រកិនពេញគ្រែមើលទៅយប់នេះគេបានគេងរឺអត់ទេ?
ពេលវេលានេះគឺម៉ោងជាង11យប់ហើយ យ៉ុនហ្គីនិងប៉ូលីស2នាក់ទៀតនៅមិនទាន់បានទៅសម្រាកទេគឺគេកំពុងនៅតាមដានហូសូក ហើយពេលនេះពួកគេកំពុងតែនៅក្នុងម៉ាតមួយ(ផឹកកាហ្វេ ញ៉ាំមី) ដែលអាចមើលឃើញcondoរបស់សូហូកយ៉ាងច្បាស់ បើសិនជាគេចេញទៅណាគេនឹងបានឃើញជាក់ជាពុំខាន។
"នោះៗ គេចេញមកហើយ" ការអង្គុយរង់ចាំពិតជាមិនខកបំណង ពេលនេះគេឃើញហូសូកចេញមកពីខន់ដូរហើយតែធ្វីដែលសំខាន់គឺគេអត់មានជិះឡានទេគឺដើរថ្មើជើងហើយស្លៀកពាក់ចម្លែកៗទៀតផង
"ឯណា? គេចេញទៅណាអញ្ចេះ?"
"ឆាប់តាមគេឲ្យលឿនឡើង" មិនបង្អង់យូរពួកគេក៏ប្រញាប់ដេញទៅតាមក្រោយ ។ មកដល់ផ្លូវស្ងាត់មួយស្រាប់តែបាត់ស្រមោលគេឈឹងទើបតម្រូវឲ្យពួកគេទាំងបីនាក់បំបែកគ្នាដើររក។
នៅលើផ្លូវដ៏សែនស្ងាត់មួយកន្លែងមាននារីម្នាក់កំពុងតែត្រូវបានមនុស្សប្រុសម្នាក់ពាក់មួកពាក់ម៉ាសជិតមិនឲ្យឃើញមុខកំពុងដើរសំដៅមករកនាងទាំងមានកាំបិតក្នុងដៃហើយមិនព្រមនិយាយស្ដីអ្វីទាំងអស់។
"ហឹកៗ កុំ-កុំចូលមក" នារីម្នាក់នោះដើរថយក្រោយតិចៗទាំងញ័រជើងរហូតខ្នងទល់នឹងជញ្ជាំង ពេលនេះទោះចង់រត់ទៅណាក៏មិនរួចដែរព្រោះវាជាផ្លូវទាល់
"ចង់បានលុយមែនទេ? នេះ-នេះយកទៅតែកុំធ្វើបាបខ្ញុំអី" នាងលុតជង្គង់ចុះដៃទាំងពីរសំពះត្រដុះចុះឡើងសុំក្ដីមេត្តាពីបុរសបិទមុខម្នាក់នេះ
"ជួយផង ជួយ- ព្រូស~អ៊ូយ" ខណៈនោះនាងបានទាញស្រ្ពៃមកបាញ់មុខបុរសម្នាក់នោះហើយព្យាយាម រត់ចេញពីគេ តែមិនបានផលទើបត្រូវបុរសម្នាក់នោះរុញឲ្យទៅដួលនឹងដី នាងក៏ព្យាយាមរាវរកទូរស័ព្ទខលសុំជំនួយពីប៉ូលីសតែត្រូវអាម្នាក់នោះកញ្ឆក់បោកចោលទាំងហិង្សា
"សុំអង្វរទុកជីវិតឲ្យខ្ញុំផង"
"ហឹស ងាប់ទៅ ដឹប~~អក់ អូយ" គេបម្រុងនឹងចាក់សម្លាប់នារីម្នាក់នោះទៅហើយតែជាសំណាងល្អដែលយ៉ុនហ្គីចូលមកធាក់ឲ្យគេខ្ទាតទៅម្ខាងទាន់
"ឯងចប់មិនខានទេលើកនេះ" យ៉ុនហ្គីដើរសំដៅទៅបុរសម្នាក់នោះ ខោអាវនេះរូបបែបនេះគេចាំច្បាស់ណាស់គឺហូសូក
"ចង្រៃយ៍ នរណាគេ?" បន្ទាប់ពីងើបឈរពេញកម្ពស់ហើយគេក៏ប្រឈមមុខនឹងយ៉ុនហ្គីចំៗ។
ដោយមិនឲ្យខាតពេលយូរយ៉ុនហ្គីក៏ហក់ទៅដាល់បុរសម្នាក់យកតែម្ដង តែក៏ត្រូវបានបុរសនោះគេចទាន់ហើយក៏ប្រញាប់រត់គេចទៅ ដោយមានយ៉ុនហ្គីរត់ដេញតាមពីក្រោយផិតៗ រហូតដល់យ៉ុនហ្គីក្របួចអាវពីក្រោយគេបានក៏ប្រតាយប្រតប់គ្នានៅទីនោះរហូតដឹងឈ្នះចាញ់។
"ហឹស ឯងចប់របស់យើងហើយជុងហូ-"
"មិនមែនជាឯងទេ?"
"កុំយកខ្ញុំចូលគុកអី ខ្ញុំលែងហ៊ានហើយ"
រីងៗ~~ភ្លាមៗនោះទូរស័ព្ទរបស់គេក៏រោទិ៍ឡើងហើយនោះជាលេខរបស់ប៉ូលីសម្នាក់ដែលមកឃ្លាំមើលហូសូកជាមួយគ្នា
"ហាឡូ"
"ប៉ូលីសផាកត្រូវរបួសហើយ ពេលនេះកំពុងតែនៅមន្ទីរពេទ្យ"
"ថាម៉េច?"
To be continues...
Enjoy your reading 💕