ထိုအဘ၏ ေျပာပုံအရဆို ေဒါက္တာရန္ရွင္းစြာက သူထင္သလိုမဟုတ္ခဲ့ေပ။
"ဆရာဝန္ေလး ခေလးအေျခေနကေရာ "
"တိုးတက္လာပါတယ္ဗ် နဂိုတည္းက သိပ္မွမဆိုးေသးတာ "
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္ ဒါနဲ႕ညနက္ေနတာေၾကာင့္ တစ္ညေလာက္အိပ္သြားပါအုန္းလား"
တညေလာက္ကဘာမွမျဖစ္ေပးမယ့္
ကိုယ့္သာ တစ္ဖက္သူရဲ႕ အျဖစ္ကိုမၾကည့္ဘဲ တစ္ဇြတ္ထိုးလုပ္လိုက္ရင္ သူႀကိဳက္မွာမဟုတ္ေလာက္တာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲကို ၾကည့္ေနရ၏
"ကြၽန္ေတာ္အဆင္ေျပေပမယ့္ ကိုကိုက "
"ရတယ္ ကြၽန္ေတာ္ ဒီမွာတစ္ညေလာက္အိပ္ၾကရေအာင္ "
"ဟုတ္ၿပီရွင့္ ဒါဆို ကြၽန္မလြတ္ေနတဲ့ေနရာေလးမွာ အိပ္ယာခင္းေပးထားပါ့မယ္ရွင့္"
"ေက်းဇူးပါဗ်"
အိမ္ရွင္ျပန္ထြက္သြားတာနဲ႕ ကိုကို႔မ်က္ႏွာကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ ကိုကိုကေတာ့သူ႕ကိုမၾကည့္ေသးေပ။
"ကိုကို ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိတ္ဆိုးေနတာလား"
"ခင္မ်ားကလူေကာင္းဘဲ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ခင္မ်ားကို ကြၽန္ေတာ္က လူလိုနားမလည္ဘဲ တစ္ဇြတ္ထိုး တစ္ကိုယ္ေကာင္းသမားလို႔ထင္ေနခဲ့တာ "
"ဪ ရစရာကိုမရွိေတာ့ပါလား"
အရင္ကေတာ့ ေဒါက္တာရဲ႕ အၿပဳံးက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ က်က္သေရမရွိေပမယ့္
အခုေတာ့ ဘယ္လိုခံစားရလဲမသိေတာ့ပါ။
ညအခါကိုေရာက္တဲ့အခါ
သစ္ပင္သစ္ေတာေတြ အုံလိုက္ရွိေနတာေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕က ကြပ္ပ်စ္ေလးမွာထိုင္တဲ့အခ်ိန္ေတြဆို အေပၚကို ေမာ့ထားလိုက္လွ်င္
ၾကယ္ေလးေတြက သိပ္ကိုလွသည္။
"ၾကယ္ေလးေတြကသိပ္ကိုလွပါလား"
"အင္းကိုကိုနဲ႕တူလို႔ေလ "
"....."
"ကိုကိုသိလား "
"ဘာကိုလဲ "
"ၾကယ္ေတြကသာ ရည္တြက္လို႔ရရင္ရသြားနိုင္မယ္ ကိုကို႔ကိုခ်စ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္အခ်စ္ေတြကရည္တြက္လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး "
"ခင္မ်ားကေတာ့ အဓိပၸါယ္မရွိတာေတြေျပာျပန္ၿပီ "
"ဒါဆို အဓိပၸါယ္မရွိတာကိုမေျပာေတာ့ဘဲ အဓိပၸါယ္ရွိတာေတြဘဲ လုပ္ၾကရေအာင္"
"ဘာလဲ ခင္မ်ားေနာ္ မဟုတ္တာမလုပ္နဲ႕"
"အင္း မဟုတ္တာဘဲလုပ္ခ်င္တာ"
႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ထလာခဲ့တဲ့ ရန္ရွင္းစြာက က်န္စစ္ရဲ႕ အေပၚ၌ ေရာက္သြားခဲ့ၿပီးမ်က္လုံးခ်င္းကလည္း အၾကည့္ခ်င္းစုံေနၾက၏
"ကိုကို႔မ်က္လုံးေတြက လွသားဘဲ"
"..."
"ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္"
႐ြတ္!!!
မ်က္လုံးကိုသာ အရင္အစျပဳ၍ နမ္းလိုက္ေပမယ့္ ေအာက္ကလူကေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႕သာ။
"ကိုကို ပါးကလည္း လွတယ္"
"...."
"ကြၽန္ေတာ္ျမတ္နိုးတယ္"
မြ!!!?
"ကိုကို ႏူတ္ခမ္းေရာင္ကလွသားဘဲ "
"...."
"ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္ "
နမ္းဖို႔ ႀကံ႐ြယ္လိုက္ေပမယ့္ တစ္ခါေတာ့ ကိုကိုက အနမ္းမခံေတာ့ဘဲ ကြၽန္ေတာ္ ရဲ႕လည္ပင္းနဲ႕ပါးျပင္တစ္ဝိူက္ကို ႏူးညံ့စြာ ကိုင္ထားရင္းမွ
"ဒီတစ္ခါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အစျပဳေပးပါ့မယ္"
ႁပြတ္စ္!!!
"ကိုကို ဒါဆိူ "
"ခင္မ်ားအခ်စ္ကို ကြၽန္ေတာ္လက္ခံပါတယ္"
"ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဗ်ာ "
ႏွစ္ေယာက္သား အျပင္မွာ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အိမ္ကလူေတြျမင္ရင္ မသင့္ေတာ္ဘဲ
ႏွစ္ေယာက္တဲရန္ ခ်ထားေပးတဲ့ ေနရာကိုသာ
ေရာက္လာခဲ့၏
ေပြ႕ခ်ီေပးထားရတဲ့ ရန္ရွင္းစြာကိုလည္း အိပ္ရာခင္း၌ ျငင္သာစြာ ခ်ထားေပးၿပီ
သူ႕၏ အနမ္းေတြကိုေက်နပ္စြာခံယူေန၏
ႁပြတ္စ္!!!
"ကြၽန္ေတာ္ခင္မ်ားကိုလိုခ်င္တယ္ ေဒါက္တာရန္ရွင္းစြာ ခင္ဗ်"
ေခါင္းသာ ညိတ္ျပလိုက္တာေၾကာင့္
ယခင္က အနမ္းေတြကို ခနသာရပ္တန္းလိုက္ၿပီး က်န္စစ္အကၤ်ီေတြကို ခြၽတ္ပစ္လိုက္၏
သူ႕ဟာခြၽတ္ၿပီးတာနဲ႕ ေဒါက္တာရန္ရွင္းစြာရဲ႕ အကၤ်ီၾကယ္သီးေတြကိုပါ တစ္လုံးခ်င္းျဖဳတ္ေနလိူက္၏
ဒီအခိုက္အတန့္က သိပ္ကို ရင္ခုန္ဖို႔ေကာင္းသည္ ။
"ကြၽန္ေတာ္ အစျပဳလို႔ရၿပီလားဗ် "
"ဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီကိုကို "
ဖေယာင္းခြက္မူတ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့
ႏွစ္ေယာက္သား သာယာမႈကို နစ္ေျမာေနခဲ့ၾက၏။
<><><>
႐ြာကိုျပန္ေရာက္ေတာ့သူႀကီးအိမ္ကို ျဖတ္ရေသး၏ ဒါေပမယ့္သူႀကီး အိမ္မွာ ရပ္ထားတဲ့ ကားႀကီးကလည္း သူျမင္ဖူးတဲ့ကား မဟုတ္ဘူးဟ ဒါ့ အေမ့ကားဘဲ။
"ေမေမ!"
"အာ့ "
ေဒါက္တာ ရန္ရွင္းစြာရဲ႕ အေမကလည္း က်န္စစ္ အေမလိုဘဲ လက္ကအရင္ ျဖစ္ေန၏
ေရာက္တာနဲ႕ သူ႕သားရဲ႕ ေက်ာကုန္းကိုတီးပါေလးေရာ။
"ရန္ရွင္စြာ ငါကေတာ့ နင့္ကို တာဝန္က်လိဳ႕ ဒီကိုလြတ္လိုက္တာ နင္ကေတာ့ ခိုးေျပးသြားတယ္မဟုတ္ဘူး "
"ကြၽန္ေတာ္မခိုးရေသးပါဘူး "
"ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ခိုးေျပးတာဘဲ "
ဒီအခ်ိန္မွာသာ ေမေမ့ရဲ႕စကားကို ေဖာ္လိုလိုက္ၿပီး ခိုးေျပးတယ္လို႔ေျပာရင္ သူလင္ရနိုင္တာေၾကာင့္
"ဟုတ္တယ္ဗ် သားခိုးေျပးတာ သူနဲ႕"
ေနာက္ကေန ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးနဲ႕ရပ္ေနတဲ့ က်န္စစ္ကိုပါ ဆြဲၿပီးတန္းပါ မိတ္ဆက္ေပးေသးတာ။
"ေတာ္ေတာ္ျဖစ္ေနတာလား "
"ဟုတ္တယ္ သားလင္ယူေတာ့မွာ "
"ေျပာေလ ကဲေလးပါလား"
"ဘာျဖစ္လဲဗ်ာ ေမေမေတာင္ယူထားတာဘဲ"
သူႀကီးနဲ႕ေျဖရွင္းဖို႔ လာခဲ့ေပမယ့္ သူႀကီးကမရွင္းရဘဲ သူတို႔သားမိသာရွင္းေနရ၏
"သူႀကီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဒီမွာမဂၤလာေဆာင္အတြက္ စီစဥ္ေပးပါ"
"ဟမ္ ေမေမ ဘာလို႔ ခ်က္ခ်င္းႀကီးလဲ "
သူ႕အေမ့နားကို ကပ္ၿပီးေျပာလိုက္ေပမယ့္ အေမျဖစ္သူကလည္း ဗိုက္ေၾကာကိုလိမ္ၿပီးတိုးတိုးေလးျပန္ေျပာေသးတာ မူမေနနဲ႕တဲ့။
"ဘယ္လိုျဖစ္လိူ႕ ေယာကၤ်ားေလးတစ္ေယာက္ကို ေယာကၤ်ားေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ လက္ထပ္ေပးရမွာလဲ မျဖစ္နိုင္တဲ့ကိစၥပါ "
"ကိုယ္ပိုက္ဆံနဲ႕ကိုယ္လက္ထပ္တာဘယ္သူ႕ဂ႐ုစိုက္ရမွာလဲ သူႀကီးမလုပ္ေပးရင္ေနပါ ကိုယ့္ဘာသာစီစဥ္မယ္ လာသားသြားမယ္ ဟိုသားေလးကိုပါေခၚလာခဲ့အုန္း "
ကားတစ္စီးနဲ႕ေရာက္လာတဲ့ အိမ္ကေတာ့
သူ႕သားတဲေနတဲ့ အိမ္သာ က်န္စစ္ကိုေတာ့ အရင္အထဲဝင္ခိုင္းၿပီးသူတို႔ကေတာ့ကားေပၚမွာသာ ခနေနခိုင္းၿပီးႏွစ္ေယာက္သားေဆြးႏြေးေနၾက၏
"ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲေမေမ"
"နင္ဝာာဝန္က်ၿပီးတာေတာင္ ျပန္မလာေသးလို႔ေပါ့ အရင္လိုေမႊေနမလားဆိုၿပီး ထင္တဲ့အတိုင္းပါဘဲလား"
"ေမေမကလည္း "
"ဘယ္သူ႕သားေတာ့ကံဆိုးအုန္းမလဲမသိပါဘူးေလ "
"သားအက္ေလာက္ထိ မဆိုးပါဘူး "
"အဲ့ထက္ပိုဆိုးတယ္ေတာ့လုပ္ ထားပါ ငါသူနဲ႕ စကားေျပာခ်င္တယ္ မင္းဝင္မလာနဲ႕အုန္းၾကားလား "
"အင္းပါ လြန္လြန္ကြၽန္ကြၽန္လုပ္ရင္သားအေၾကာင္းသိတယ္ေနာ္"
သားျဖစ္သူ မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီးထြက္သြားေသးတာ။
က်န္စစ္က ထိုအေဒၚရဲ႕မ်က္ႏွာကိုသာၾကည့္ရင္းေသြးပူးေနခဲ့၏ ေမာက္မာသလိုဟန္ေပါက္ေနတာေၾကာင့္။
"မင္းနာမည္က "
"က်န္စစ္ပါဗ် "
အစကေတာ့ မာမာေၾကာေၾကာျဖစ္ေနေပမယ့္ေနာက္မွသာ က်န္စစ္ရဲ႕လက္ႏွဖက္ကို ဆုတ္ကိုင္လွ်က္ ရန္ရွင္းစြာလိုအၿပဳံးနဲ႕ၿပဳံးျပလိုက္၏
"ေက်းဇူးတင္လိုက္တာသားရယ္ မင္းေတာ့ငါ့သားနဲ႕ရတာ ကံဆိုးၿပီဘဲ "
"ခင္မ်ာ.."
"ရန္ရွင္းစြာဆိုတဲ့ေကာင္ေလးက နမည္နဲ႕မလိုက္ေအာင္ရန္ေထာင္တက္ေသးတာ
အိမ္မွာလည္းသူ႕ကိုဘယ္သူမွမနိုင္ဘူးေလ
ဒါေၾကာင့္ ဘယ္မွာတာဝန္က်က်ျပႆနာကျဖစ္စၿမဲဘဲ အခုဒီ႐ြာေလးကိုေရာက္မွသာ ၿငိမ္ေနလို႔လာၾကည့္တာေလ "
"အာ..."
"အေဒၚသားေလးကို သားဆီအပ္တယ္ေနာ္ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အဆိုးအမိုက္ေလးကလင္ရသြားေတာ့လဲ ေအးတာဘဲေလ "
"ဟင္"
"သားမိဘအတြက္လည္းအားနာလိုက္တာသားရယ္ သူ႕သားလူေကာင္းနဲ႕မေတြ႕ခဲ့လို႔"
"အားမနာပါနဲ႕ဗ် ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္းမယူရေသးပါဘူး "
"ယူရေတာ့မွာဘဲေလ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ယူေနာ္ ယူကိုယူရမယ္ေလ သူတို႔သာယူရင္ ဒီတစ္သက္ေက်းဇူးမေမ့ပါဘူး "
ထိုအေဒၚေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကို တစ္လွမ္းခ်င္းေတြး၍ အိမ္သို႔ဦးတည္လာခဲ့၏
အိမ္မွာလည္း အေမက ဒုတ္ေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ရပ္ေနတာ။
"အေမႏြားေက်ာင္းေနတာလား"
"ေအေက်ာင္းေနတာေလ ဒီလူကေမြးတဲ့ႏြားကို "
"ဘယ္လူက ႏြားေမြးမွာလဲဗ်ာ ႏြားကဘဲႏြားကိုေမြးမွာေပါ့ "
"နင့္ငါ့ကို ႏြားလို႔ေျပာလိုက္တာလား"
"မဟုတ္ပါဘူး "
အာ!!!
ဒီအတြဲကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း မအာ့! ရဘဲ အေမေတြ ရိုက္မႈေၾကာင့္သာ အာ့! ေနၾကရ၏
အခုလဲ နား႐ြက္ဆြဲကာ အထဲသို႔ ေခၚလာခဲ့၏
"အေမဘာလဲဗ်ာ "
"ငါအကုန္ၾကားၿပီးၿပီ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ သူ႕မ်ားသားသမီးဒုကၡမေပးပါနဲ႕က်န္စစ္ရယ္"
တကယ္လက္လန္ပါတယ္ေလ မသိရင္ သူတို႔သားသမီးေတြက ေမြးစားသားေတြက်လိဳ႕။
<><><>
"အစ္ကိုေလး ဒီေန႕ေတာ့ ျပန္လိုက္ပါ"
"အင္း ငါဆုံးျဖတ္ထားပါတယ္ ဒါေပမယ့္ သူမရွိရင္ေရာ "
"အဲ့တာေတာ့မသိဘူး အခုေတာ့ အကိုပုံတိုင္းကိုမေတြ႕တာၾကာၿပီ "
"အင္းပါ ငါ ညက်ရင္ျပန္လိုက္မယ္ "
သာလွနဲ႕ေနေနတာလဲ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္သည္ မႏူတ္ဆက္ဘဲထြက္လာခဲ့မိလို႔ ဝမ္းနည္းမိေပမယ့္ ထိုတစ္ေယာက္ကလည္း နည္းနည္းေလးမွ လာမရွာခဲ့။
<>
"ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲရွင္ရယ္ "
"က်ဳပ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ မျမပိုးရယ္ က်ဳပ္ထြက္ေျပးမွျဖစ္မယ္ "
"ရွင့္ကို ကြၽန္မက လူေကာင္းထင္ေနခဲ့တာ ရွင္က ဘယ္လိုျဖစ္လိူ႕ သူခိုးဂ်ပိဳး ျဖစ္ေနရတာလဲ အဟင့္ "
"က်ဳပ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ် မျမပိုးကိုခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႕ လုပ္မိလုပ္ရာလုပ္လ္ိုက္ရတာပါ"
အခ်ိန္လဲႏွောင္းလာေတာ့ လမ္းကလည္းေမွာင္မိုက္ေနခဲ့ေသးတာ သူ႕ထြက္လာတဲ့ လမ္းကလည္း ေကာက္ရိုးပုံနားကို ျဖတ္လိုက္ရတာေၾကာင့္
အဲ့နားေလးမွာဘဲ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကငိုေနတာကို ေယာကၤ်ားေလးတစ္ေယာက္ကလိုက္ေခ်ာ့ေနတာကို ျမင္လိုက္ရ၏
ဆန္းတစ္ဝါးဝါးျဖစ္ေနလို႔ ဘယ္သူလဲေတာ့ သူေသခ်ာမျမင္ေပမယ့္ ဒီအသံေတြကိုေတာ့ သူရင္းႏွီးေနခဲ့၏
ဆြဲလားရမ္းလား မိန္းကေလးတဈ္ယာက္ကို အနိုင္က်င့္ေနတဲ့ပုံစံလည္းဟုတ္မေနတာေၾကာင့္ သူလည္းဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ကိုယ့္လမ္းကိုသာ ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့၏
"မျမပိုး က်ဳပ္ကိုလာဖမ္းရင္ က်ဳပ္ေထာင္က်လိမ့္မယ္ "
မျမပိုးဟုတ္လား ဒါဆိူ ဆရာမေလးလား
သူတို႔ေျပာေနတဲ့စကားေတြက မသကၤာစရာေတာ့ေကာင္းေန၏
"ရွင္ကြၽန္မကို ဒီလိုထားသြားလို႔ မျဖစ္ဘူး "
"ဘယ္သူက ထားသြားခ်င္မွာလဲဗ်ာ အေျခအေနအရပါ ျပန္ေတြ႕လာနိုင္ေတာ့ မျမပို႔ဆီအေရာက္လာခဲ့ပါ့မယ္ "
ကိုယ္နဲ႕မဆိုင္ဘဲ ထြက္သြားဖို႔လုပ္လို႔ လမ္းတစ္ေနရာထိေတာင္ေရာက္ေနခဲ့ေပမယ့္
အခုနက လူတစ္ေယာက္ျဖတ္သြားတာကိုျမင္လိုက္ရ၏ ဒီခ်ိန္မွာ ပူေလာင္ေနခဲ့တာမို႔ ျမပိုးႏြယ္တစ္ေယာက္ လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္ခဲ့လိုက္ရေတာ့မည္။
ခြပ္ !!!!
"အာ့!"
ေဘးကသစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ရိုက္လိုက္ခ်င္မွာေတာ့ ရာခ်ီတစ္ေယာက္ ဖယ္ခ်င္ေတာင္မရေတာ့ဘဲ မူးေမ့သြားရေတာ့၏....
ျမပိုးႏြယ္နဲ႕ ခ်စ္သူျဖစ္ေနၾကတဲ့သူကေတာ့ ၫြန႔္စိန္သာ။
ေ႐ႊေတြလာေပါင္တုန္းကလည္းခိုးရာပါေတြျဖစ္ေပမယ့္ ဘယ္သူ႕မွသတိမထားမိေတာ့ေပ။
ယခုမွသာသူတို႔႐ြာပစၥည္းေပ်ာက္မ်ားသတိထားမိေတာ့ အားလုံးကိုၫြန႔္စိန္ကိုဘဲလက္ညိုးထိုးလာၾကေတာ့၏