De knallende koppijn na dat je in de ochtend wakker wordt van een avondje stappen is geen nieuw gevoel voor Robbie, naar deze kater voelt toch wel aardig erg aan. Hij heeft gister goed gezopen.
Robbie wrijft door zijn ogen en kijkt even de kamer rond, hij is bij Matthy, de kamer herkend hij al snel.
Hij draait zich om en daar ligt de blonde jongen inderdaad, zijn bril heeft die opgezet terwijl die door zijn mobiel kijkt.
Matthy draait zijn hoofd zodra die beweging naast hem voelt. Hij lacht als hij het hoofd van zijn vriend ziet, aan alles is te zien dat hij een kater heeft.
"Hoe voel je je, schat?" Vraagt Matthy, zijn telefoon weg leggend en een arm uitstekend als teken dat Robbie bij hem mag liggen.
Meteen schuift de brunette dichterbij en legt zijn hoofd op Matthy's borstbeen.
"Dood." Mompelt de jongen, want dat is hoe hij zich nu voelt. Voor zijn gevoel heeft hij in tijden niet zo'n erge kater gehad als nu.
Matthy legt één hand op zijn rug terwijl die met de ander door Robbie's haar heen gaat. "Ja, je hebt gister aardig wat gedronken."
"Dat merk ik." Antwoord Robbie, zijn ogen sluitend. Hij vind het fijn als Matthy door zijn haren gaat, en dat weet Matthy ook.
"Niet gaan pitten, hé?" Zegt Matthy zodra die door heeft dat Robbie zijn ogen gesloten zijn. "Het is al één uur."
"Mmh." Mompelt Robbie terug, de jongen was al weer dicht bij in slaap vallen. Hij is nog zo moe. Ookal lag die rond vijf in bed en heeft dus ongeveer acht uur slaap gepakt, is hij alsnog doodsop.
Maar misschien komt dat wel gewoon door de kater die die momenteel ervaart, dat zou hem ook niks verbazen.
Matthy zucht zachtjes, nog één keer zijn hand door de bruine lokken laten glijden. "Ik haal wel even paracetamol voor je, dat zou je goed doen."
Robbie maakt een tegenstribbelend geluid als Matthy hen van zijn borst af verplaats, hij lag daar prima.
Hij had geen paracetamol nodig, of teminste daar heeft hij nu geen behoeften aan, hij wil gewoon knuffelen met zijn vriend.
En ookal maakte Robbie een duidelijk geluid dat hij het er niet mee eens was stapt Matthy toch uit het bed.
Meteen voelt het bed een stuk kouder aan, de warmte die van Matthy af kwam miste hij meteen.
Robbie krijgt het aardig snel koud, terwijl Matthy net een levende kachel is, hij is altijd warm. Dat is één van de redenen dat hij zi erg van zijn knuffels houdt.
Eigenlijk is Matthy gewoon zijn persoonlijke kachel.
Matthy verlaat de kamer en Robbie draait zich om naar het nachtkastje waar zijn telefoon aan de lader ligt.
Nooit dat Robbie vanacht dacht van laat ik mijn telefoon even aan de lader leggen, dus Matthy moet dat gedaan hebben voor hem.
Hij haalt het stekkertje uit het oplaad gat en klikt zijn mobiel aan. Het licht is fel en doet pijn aan zijn ogen en dus zet hij meteen de helderheid helemaal omlaag tot die op het laagste staat.
Hij opent whatsapp en opent dan de groepsapp en leest door zijn ongelezen berichtjes heen.
Die van vanacht zijn vooral bijna onleesbare zinnen door hoe tappie ze allemaal waren samen met wat foto's en filmpjes, waaronder een filmje van Milo die buiten in de bosjes ergens aan het kotsen is.
Robbie schud zijn hoofd, hoe dat allemaal gebeurd is weet hij ook niet.
De appjes van vandaag zijn vooral klagende appjes over hun katers en hoe hun herringeringen van vanacht vrijwel helemaal weg zijn.
Dat laatste heeft Robbie ook, de hele avond is een blur voor hem. Hij heeft geen idee wat er allemaal gebeurd is.
De foto's en filmpjes op zijn telefoon vatten de avond redelijk samen, wat filmljes van de club zelf, een aantal foto's die hij van de andere had gemaakt, een filmpje waar hij en Koen en donker shotje achterover gooide, hij heeft geen idee wat precies maar aan de kleur en hun reactie te zien was het sterk spul.
Matthy loopt terug de kamer in, een glas gevuld met cola en twee afgebroken pilletjes in zijn handen.
"Hier." Matthy geeft hem eerst de paracetamollen die Robbie uit de verpakking haalt voor die het glas aan neemt.
Hij slikt de pillen weg met de cola, en neemt wat extra slokken om van de smaak af te komen voor hij het glas plaatst op het kastje naast het bed.
"Moet je nog iets hebben?" Vraagt Matthy zodra hij merkt dat Robbie klaar is.
"Knuffels." Antwoord Robbie gelijk zonder enigse twijfel.
Een glimlachg vormt op Matthy's gezicht voor die het bed weer in stapt en Robbie in zijn armen laat kruipen.
Normaal is hij niet zo van de hele dag in bed liggen, maar voor Robbie maakt hij graag een uitzondering.
Vooral als het betekent dat hij Robbie vast kan houden.