Aiden POV
Pabulusok ito sa akin ng may isang taong mabilis na humarang sa aking harapan kahit nakatalikod ito mula sa‘kin ay alam ko kung sino yun.
“Mom,” bulong ko sa hangin.
Tumalsik ang nasabing nilalang sa isang lugar dito sa hardin dahil sa ginawang pag-atake ni Mommy.
Kasabay noon ay ang pag-dating ng mga kawal nang palasyo saaming puwesto.
“Lower your pheromones, twins.” His mother command bago niya ito lingunin na sinunod rin nilang dalawa.
Nilingon ko ang kambal at nakatingin sa direksiyon ko.
Patakbong pumunta naman si Tita Chris saamin.
“Calvin! Okay lang ba kayo? Ang mga bata?” Sunod-sunod nitong tanong bago kami tingnan doon ko lang napansin na nasa likod na pala nito ang mga taong yun.
“Okay lang naman sila.” Si Tita Michael ang sumagot.
Tumango na lamang si Tita Chris bago kami inaya sa loob habang ang mga kawal ay kinuha ang nasabing nilalang.
Nandirito kaming lima sa may hagdan ng palasyo habang kita mula dito ang living area kung na saan sina Mommy at ang iba pa.
“Mukhang seryoso ang pinag-uusapan ng mga parents natin.” Si Liam ang nag-salita kaya naman ay nilingon ko ito bago ibinalik sa loob nang living area ang tingin.
Tama siya mukhang seryoso nga sila.
“Kain na lang tayo.” Yaya saamin ni Clementine na sinang-ayunan naman naming apat.
“Nandirito lang pala kayo.”
Sabay-sabay kaming napalingon ng mabosesan ko kung sino iyon.
It was Tita Chris kasunod sina Mommy at Tita Michael sa likod naman nila ay ang mga taong iyon.
“Mukhang nagustuhan n’yo talaga ang spaghetti na niluto ko ah.”
“Super po Tita Chris.” Masayang ani ni Daph.
Pag-katapos noon ay inihatid kami ng karwahe pa balik sa kaharian ng Algeria Kingdom kung saan kami nakatira.
Habang lulan ng biyahe ang lima pabalik sa bayan ng Wavell ay hindi nila alam na may nakasunod sa kanilang lalaki suot ang dalawang pares ng pulang mga mata ng makapasok sa naturang bayan ang karwahe ay agad itong nag-laho sa napakagandang gabi na para bang hinatid lamang sila ng kung sino.
“Maraming salamat po sa pag-hatid.” Saad ni Mommy sa driver nang karwaheng sinakyan namin na siya ring nag-pasalamat bago umalis.
Agad kaming pumasok sa loob nang palasyo ng mag-desisyon akong pumanhik muna pa taas.
Sinundan na lamang siya ng apat bago nag-tinginan.
Pa bagsak kong inihiga ang sarili sa aking kama at tinitigan ang kisame ng aking kuwarto ng muli kong maalala ang lalaking yun.
“Kamukha ko talaga siya.” Bulong ko sa hangin.
“Posible bang may kamukha ang isang tao?” Pag-tatanong ko sa aking sarili.
Agad akong tumagilid paharap sa bintana nang aking kuwarto habang ang kurtina ay nakahawi at kita sa itim na kalangitan ang mga bituin na nag-kikislapan.
Muli nag-flashbacks sa akin ang lahat kanina.
Ang mga titig niyang iyon sa akin iba’t ibang emosyon ang nakita ko do‘n.
Pero kahit ngayon ko palang siya nakita ang gaan na ng loob ko sa kan’ya.
“Mag-kikita pa kaya ulit tayo?”
Samantalang hindi alintana ni Aiden na nakikinig na pala si Calvin habang nakauwang ng kaunti ang pinto ng kan’yang silid bago nito dahan-dahang isinara ng walang nililikhang anomang ingay.
Marahang umalis na lamang si Calvin roon bago nag-bitaw ng isang kataga.
“Alam kong mag-kikita parin kayo ng iyong ama, anak. Hindi ako tututol kung kasiyahan mo naman ang kapalit no‘n.”
Tuluyan itong umalis doon at bumalik sa dinning area.
Sa loob nang silid ay nakapikit na ang mga mata ni Aiden dahil sa nararamdamang pagod ay nilamon na lamang siya ng antok at hindi na nito na isip ang kumain sa gabing iyon.