De eerste dag alleen,
Het is zes uur, mijn wekker gaat af. Ik sta op, kleed mezelf aan en verzamel de laatste spullen die in mijn koffer en in mijn tas moeten. Ik pak mijn laatste appel uit de koelkast en eet deze op. Mijn moeder staat om half zeven voor de deur want de lijnbussen rijden niet vanaf vandaag tot en met vrijdag. Ze staken in verband met de lage lonen die zij krijgen. Gelukkig is mijn moeder vrij op woensdag en is ze zo lief dat ze mij naar het vliegveld in Eindhoven wil brengen.
Ik stop mijn koffer achter in de auto en ga zelf met mijn tas voorin zitten op de bijrijdersstoel. Dezenuwen beginnen te komen op moment dat we weg rijden. Ik zal alleen een week door moeten brengen, geen ouders om op terug te vallen en geen vrienden om me heen. Het is thuis heel anders om alleen te zijn, ik werk vier dagen in de week en opwerkdagen ben ik snel moe in de avonden. De tijd die ik alleen doorbreng zijn avonden en weekenden. Mijn vrienden wonen her en der over Nederland verspreid. Een oud klasgenootje van mijn opleiding woont tussen de rivieren in en is nu druk bezig met haar huisje waar zij binnenkort de sleutel van krijgt en samen gaat wonen met haar vriend, een oude vriendin heeft het erg druk met haar nieuwe relatie waardoor ik haar niet meer heb gesproken sinds dat zij een relatie hebben. Mijn beste vriend woont al even samen met zijn vriendin maar ook die hebben het samen druk en als zij iets leuks gaan doen dan vergeten ze mij mee te vragen. Helaas gaat het leven voor iedereen door en lijkt die van mij even stil te staan. Daarom leek het mij een goed idee om op reis te gaan alleen en te ontdekken wie ik ben en wie ik nou werkelijk wil zijn.
Mama en ik zijn aangekomen bij de kiss en ride parkeerplaats. Het is zeven uur, ik pak mijn koffer uit de auto en doe mijn tas op mijn rug. Ik geef mama nog een laatste knuffel en kus en ik loop naar de grote hal. Het is nog erg donker buiten en er lopen en rijden weinig mensen op straat. Daar ga ik dan, met mijn roze koffertje. Aangekomen in de hal blijkt het al superdruk te zijn. Ik ga in de rij staan en wacht rustig tot ik aan de beurt ben. Er staan een hoop stellen, gezinnen en vriendengroepen. Er zijn maar weinig mensen die alleen op vakantie gaan. Over de hoofden van al deze mensen heen zie ik dat de linker rij voor de mensen is waarvan de vluchten al bijna vertrekken. Door de drukte en de chaos op de vliegvelden ontstaan er lange rijen voor de deur. Ik had hier gelukkig al rekening mee gehouden. Ondertussen zoek ik op google op: Rome. Rome is de grootste stad van Italië en daarbij ook de hoofdstad. Na Rome is Milaan de grootste en heeft het dubbele aantal inwoners. Er is geen andere stad in Italië zo groot als Rome.
Deze rij viel mij alles mee! Ik kan sneller door dan ik had verwacht. Ik ga door de poortjes heen, het is half acht, scan mijn boardingpass en loop door naar de volgende rij, de rij voor de douane. Het is wel druk op het vliegveld maar het loopt wel goed door allemaal. Links van de rij is een gangpad afgezet voor personeel. Er loopt een vrouw in beveiligingskleding en stopt bij het gezin dat voor mij staat. Er staat een jongetje van, ik gok een jaar of zes, zeven misschien. Ze kijkt de jongen aan en steekt een vuist naar hem uit, ''box'' zegt ze. De jongen geeft haar een box en lacht naar zijn vader. Het is zo vroeg in de ochtend en die vrouw loopt zo blij op haar werk rond. Dat zegt genoeg, dan hou je van je werk. En ik, ik geniet hier super erg van!
Na de douane ga ik op een stoel zitten wachten en eet ik mijn ontbijt op. Ik heb nog twee bolletjes en een half bakje tonijnsalade over van gisteren. De gate waar ik dadelijk moet zijn is bijna bekend, nog even naar de wc toe voor ik weer in de rij moet gaan staan en twee uur in het vliegtuig moet zitten. Bij de wc vul ik nog even mijn fles met water. Ik weet uit ervaring dat als ik het water in Italië drink dat ik dan aan de diarree zit dus dat risico wil ik deze vakantie niet lopen. Ik moet bij gate twaalf zijn, dat is de roltrap omhoog. Ik ben nog nooit naar deze gate gemoeten, maar ik weet wel dat ik de volgende keer boven ga zitten als ik nog eens ga vliegen op Eindhoven airport. Ze hebben daar grote zachte banken staan, het is er vele malen rustiger dan beneden en je hebt vanaf hier zo veel leuker uitzicht over de vliegtuigen dan dat je beneden hebt. Ik sta in de priority rij en er staan meer Italianen in de rij dan Nederlanders naar mijn idee. Tot ik in het vliegtuig zit heb ik nog maar weinig Nederlanders gehoord. Ik zit op stoel 26A, dit is een stoel naast het raam. De twee stoelen naast mij zijn nog leeg en de rij voor mij ook. De rest van het vliegtuig lijkt al aardig gevuld. Altijd als ik ga vliegen hoop ik dat de stoelen naast mij leeg blijven en er achter mij iemand rustigs zit. Helaas is dit vaak niet.
Naast mij komt een gezin te staan, een jong stel met twee kinderen. Twee meiden, een van vijf en een van één, gok ik. Het oudste meisje kijkt haar moeder aan en vraagt of zij bij het raam kan zitten. ''als wij daar gaan zitten kunnen wij toch allemaal samen zitten'' ze wijst naar de rij voor ons die nog steeds leeg is. ''Dat kan helaas niet, ik hoorde net de stewardess zeggen dat het vliegtuig volgeboekt is.'' Antwoorde de moeder van het meisje op een hele rustige toon. Ik kan het enorm waarderen als ouders zo op hun kind reageren, met mijn pedagogische gedachten sta ik daar volledig achter. Ik zet mijn koptelefoon af, kijk het meisje aan en zeg: ''Als dadelijk iedereen zit mag jij wel bij het raam zitten.'' Het meisje kijkt blij naar haar moeder alsof ze om toestemming moest vragen. Ik smelt alleen al van dat blije gezichtje! Hoe kan je een kind gelukkig maken? Het meisje begint te kletsen tegen mij en tegen haar moeder. ''Vakantie is leuk he!? Ga jij ook naar Rome? Hoeveel nachtjes ga jij?'' Haar moeder keek mij verontschuldigend aan, waarop reageer: ''Ik weet er alles van, ik werk in de kinderopvang. Ja vakantie is heel leuk! Ik ga zeven nachtjes naar Rome, hoeveel nachtjes gaan jullie?'' ''Wij gaan vier nachtjes'' en ze wijst naar haar vader en zusje die aan de andere kant van het gangpad zitten. Hoe fijn is het als je samen een plekje hebt in het vliegtuig als je zo'n pril gezin hebt. Zodra iedereen zit en het gangpad leeg is staan wij op, ik sta in het gangpad en laat de vader met het kleine meisje weten dat hij bij zijn vrouw en zijn andere dochter mag gaan zitten. Hij leek enorm dankbaar en vroeg nog of ik dat echt niet erg vind. Ik heb ze uitgelegd dat ik toch alleen ben en dan maakt het mij niet meer uit of ik aan de ene kant aan het gangpad zit of aan de andere kant.
Heel de vlucht geniet ik, ik observeer de mensen die om me heen zitten. Het meisje dat nu aan het raam zit is helemaal dolgelukkig, hetkleine meisje kan niet zo makkelijk stilzitten en door op papa's schoot te gaanstaan kijkt ze veel over de stoel vóór haar heen. Vóór het kleine meisje zit een vrouw met blauw haar waarvan ik denk dat ze eind twintig, begin dertig is. Ze heeft een Italiaans uiterlijk, ze is smal, een iets getinderde huid dan een gemiddelde Nederlander en een smalle lange neus. Daarnaast zit een stel dat continu aan elkaar zit te friemelen. Voor de vrouw met het blauwe haar zit een man met een shirt aan met korte mauwen. Daardoor kan je zijn tatoeages op zijn arm goed zien. Er staat op zijn bovenarm aan de achterkant een banaan verkleed als piraat. Hij heeft een ooglapje op en een litteken op zijn wang, een bandana om zijn hoofd en een zwaard ernaast. Naast mij zitten moeder en dochter samen zo nu en dan te kletsen, ik denk dat het meisje rond de zeventien jaar zal zijn en nog niet vaak heeft gevlogen. Elke keer als er een heel klein beetje turbulentie is dan schrikt ze en pakt ze haar moeder vast. Het voelt voor mij een beetje hetzelfde als hobbelen in een bus over een ongelijke weg. Ook al snap ik ook wel dat als je niet vaak vliegt dat het dan erg spannend kan zijn.
Afgelopen zomervakantie ben ik ook naar Italië gevlogen in mijn eentje, alleen was dat echt een drama vlucht. De vlucht duurde eigenlijk anderhalf uur maar we hadden er twee uur over gedaan en zijn bijna over Kroatië heen gevlogen. Dat is echt mega ver om! Maar het was echt drama weer boven de Alpen, de turbulentie was zo erg dat het personeel niet eens langs was gekomen met drinken en eten, ook zij moesten heel de vlucht in de gordels blijven zitten. Toen we geland waren en in een bus zaten naar het treinstation zat er een typische Nederlandse stresskip voor mij, ''Het wat echt een horror vlucht! Ik dacht echt, we gaan dood, we zijn er geweest!'' Het enige wat ik op dat moment kon denken was, hou je mond, we zijn geland en we leven nog. Ik heb vakantie en laat mij maar met rust.
We zijn geland en het blijft mij elke keer verbazen hoeveel mensen er opstaan zodra het vliegtuig stilstaat. De trappen staan nog lang niet tegen het vliegtuig aan, wacht een paar minuten geduldig tot we er allemaal uit kunnen. Eenmaal in de bus van het vliegtuig naar de aankomsthal hoor ik hier en daar toch wat Nederlanders. Ik had nog zo zitten denken, als ik nou meiden tegenkom die ook hier op vakantie gaan, waarom zou ik ze niet aanspreken om met ze mee te kunnen? Maar het moment was er, ik had de kans en ik durfde het niet. Ze stonden naast mij maar ik bedacht me alleen maar hoe ongemakkelijk het zou zijn om derde wiel te zijn bij twee vriendinnen of zussen die elkaar al zo veel jaar kennen. Ik had het lef niet om iets te zeggen.
Gelukkig had ik van tevoren al gekeken naar de metrolijn in Rome en wist dat ik eerst met de Leonardo expres naar het treinstation zou moeten gaan voor ik de metro kon pakken. Deze trein zou er een half uur over doen en de metro rijdt om de zoveel minuten dus ik gok het erop, ik loop naar de trein en pak de eerste beste die daar vertrekt.
Ik stap in de trein en het valt me op dat dit echt een trein is die waarschijnlijk alleen maar deze dienst zal rijden. Er staan namelijk hele rekken voor koffers die je in een 'normale' trein niet ziet. Onder op de grond kunnen de grote ruimbagage koffers staan en niet wegrollen omdat er een opstaand randje op de grond zit. Daarboven kunnen twee rijen kleine handbagage koffers. En daarboven zit nog het tassen rek dat overal boven zit, ook boven de stoelen in een 'normale' trein.
Ik leg mijn koffer in het rek en ga op de nog laatste beschikbare stoel zitten naast een Italiaanse vrouw. Ze is continu aan het bellen met een andere Italiaanse. Ze draagt hoge naald hakken met studs erop. Links voor mij zit een stel, althans ik denk dat het een stel is, ze zitten steeds aan elkaar te friemelen en de vrouw hangt steeds tegen de man aan. Het zou zo een film koppel kunnen zijn. Knappe man in een witte blouse met een stoppelbaardje en een perfect blond kapsel. De vrouw lijkt knap maar achter haar make-up en opgespoten lippen kan dat nog eens goed tegenvallen. Ze spreken Engels tegen elkaar maar ik kan er niks uithalen want de Italiaan naast mij is steeds harder gaan praten aan de telefoon. Ze kijkt steeds nerveus op haar horloge, alsof ze haast heeft en ergens moet zijn. Ik zet mijn koptelefoon weer op en zet mijn muziek weer aan.
Op het treinstation loop ik rechtstreeks naar de metro, ik volg de bordjes en ik zie wel waar ik uitkom. Er staan lange rijen bij rode apparaten waarboven staat 'tickets' ik sluit aan in de rij en wacht netjes op mijn beurt. Om mij heen zie ik veel mensen met koffers lopen en lijken in hetzelfde schuitje te zitten als dat ik zit. Eerste keer in Rome, geen idee wat we aan het doen zijn maar we volgen de hints. 'Tickets', okey daar is het druk, daar zal ik vast moeten zijn. Ik koop een ticket voor een week, zeven dagen. Dat zal precies genoeg moeten zijn. Ik ben zes nachten hier in het centrum in het hotel en één nachtje in de buurt van het vliegveld zodat ik de laatste ochtend niet hoef te haasten naar mijn vliegtuig. Ik zoek op google maps mijn hotel op en zie dat het hotel tussen twee metrohaltes in ligt ik kies voor de eerste halte en ga richting de metro.
Van de metro naar het hotel is maar eventjes lopen volgens google maps. Ik had mezelf er echter op bekeken hoeveel hoogte meters er in zo'n klein stukje lopen kan zitten. Ik had wel verwacht dat het iets op of af zou lopen maar dit viel mij even tegen. Loop ik dan, het is vierentwintig graden en ik heb een shirt met lange mouwen en een lange broek aan, een tas op mijn rug, een koffer in de ene hand en mijn telefoon met google maps aan in de andere hand. In de verte zie ik een bordje uitsteken 'hotel Cecil', daar moet ik zijn! Dat is mijn hotel.
Binnen staat een jongeman achter de balie en een wat oudere vrouw, hij doet mijn check-in en probeert mij het een en ander uit te leggen over Rome. Ik versta er echter maar de helft van en doe alsof ik het begrijp. Ook begon hij over het ontbijt, waar ik het kan vinden en van hoe laat tot hoe laat ik er kan eten. Maar in de lift naar mijn kamer toe zie ik een poster hangen met erop, 'breakfast twelve euro's'. Die laat ik wel achterwegen. Ik koop in de supermarkt wel wat goedkopers om te ontbijten, iets van fruit, appeltjes of iets dergelijks.
Ik zoek hotelkamer vierhonderdveertien en scan het pasje. Ik loop mijn hotelkamer binnen, het is een klein kamertje voor één persoon. Een twijfelaar, een kledingkast in de hoek, een klein bureautje tegen de muur en achteraan een badkamer en een balkon van een meter bij een meter. Het zal net iets groter zijn dan de babykamer bij mijn ouders thuis zonder de badkamer en het balkon meegerekend. Ik loop naar het balkon en ga op de groene klapstoel zitten die daar staat. Elke één à twee seconden valt er een druppel water van het dak, de zon schijnt tussen de gebouwen door op mijn voeten, dus ik schuif een stukje naar voren toe en nu schijnt de zon ook in mijn gezicht. In Nederland was het al een tijdje minder lekker weer, de temperatuur is hier momenteel tien graden warmer. Ik kan meteen weer genieten van de zonnestralen op mijn huid. Toen ik vanmorgen thuis wegging was het ongeveer negen graden en hier is het nu vijfentwintig graden, wat een verschil!
Door de zenuwen kon ik maar slecht slapen vannacht, ik heb ongeveer vijf uur slapen en een reisdag is erg vermoeiend. Ik besloot om even mijn ogen dicht te doen, en meteen was ik vertrokken voor anderhalf uur. Toen ik wakker werd opende ik happn. Happn is een dating app waar je mensen kan liken of disliken als je ze tegen bent gekomen in het echte leven. Soms geeft de app ook mensen aan die op de plekken zijn geweest waar jij ook al eerder bent geweest. Dus je bent elkaar dan niet tegengekomen maar wel ben je dan op dezelfde dag, op dezelfde plek geweest. Ik ben tijdens mijn reis van het vliegveld naar het hotel een Nederlandse jongen tegengekomen. Ik heb hem een berichtje gestuurd maar krijg geen reactie. Ik kijk in de spiegel die op de deuren van de kledingkast zit, ik zie mezelf. Ik zie leegte en eenzaamheid. Afschuw en verdriet. Ik begin tranen in mijn ogen te krijgen en bedenk me wat ik hier in godsnaam aan het doen ben. Een hele week alleen, hoe ga je dit ooit volhouden. De eerste dag is nu al lastig!
Ik besluit mijn stemmetjes te overmeesteren en sta op, maak mezelf klaar en ga de stad in. Ik loop mijn hotel uit en besluit even zonder navigatie te gaan lopen. Ik kom langs een of andere paal gelopen en zoek het op. Het is de zuil van de onbevlekte ontvangenis, 'het monument werd onthuld op 8 december 1857. Meer dan 200 brandweermannen hadden meegewerkt aan de oprichting ervan. Elk jaar wordt op 8 december een herdenking gehouden, vaak in aanwezigheid van de paus, waarvoor de brandweer een boeket bloemen op de rechterarm van het Mariabeeld aanbrengt en het monument wordt versierd door leden van de Pauselijke Academie van de Onbevlekte Ontvangenis.' Staat op Wikipedia.
Een stukje verderop zie ik veel mensen staan en foto's maken, ik loop hun kant op en zie een mooie oranje gloed over de trap heen schijnen. Het is golden hour! De zon gaat bijna onder. Ik ga in het oranje zonlicht op de trap zitten en geniet van het uitzicht. Precies waar ik zit, op de trap, schijnt de zon tussen de rijen gebouwen met winkels door. Ik zit op de Spaanse trappen, ik heb eerder al ergens gelezen dat de Spaanse trappen helemaal niks te maken hebben met Spanje. 'Het plein heet piazza di spagna omdat er op huisnummer 57 een heilige stoel staat voor de Spaanse ambassade maar omdat de fransen de trap hebben bekostigd noemen zij het ook niet de Spaanse trappen maar, l'escalier de la Trinité-des-Monts.'
Omdat ik eerder had gezien dat het hotel tussen twee metrohaltes in zat en ik onder een van deze haltes zag staan, 'Trevi'. Leek het mij een goed plan om een stukje verder te wandelen en naar de Trevi fontein te lopen. Google maps erbij en even een blokje om vóór ik ergens wat ga eten. Het is acht minuten lopen en onderweg maak ik van bijna elk gebouw wel een foto. Mijn mond staat open van bewondering, wat is alles hier mooi! Zo anders dan in Nederland. Elk gebouw heeft een stijl die weer anders is dan andere gebouwen, andere details, teksten, afbeeldingen en beelden.
Ik ben bijna bij de Trevi fontein maar wordt afgeleid door hard geluid. Tussen gebouwen staan en paar bomen bij elkaar, Ik denk dat er wel honderden vogels zitten. Ze vliegen op en af en fluiten vrolijk. Bij de vogels staat een kraam met eten en drinken, ik heb enorme dorst maar omdat ik toch nog moet eten en het wel etenstijd is besluit ik te wachten en eerst naar de fontein door te lopen en daarna toch maar iets te eten zoeken.
Wat is de fontein mooi! Ik sta helemaal verstelt over hoe groot dat het is. Ik heb het eerder wel op foto's en filmpjes gezien maar had dit niet verwacht. In het keizerrijk was het de gewoonte om een monument op te richten op plaatsen waar water vanuit nieuwe bronnen Rome binnenkwam. Trevi staat voor drie, er waren namelijk drie wegen die uitkwamen bij die fontein in die tijd. Ook had ik even opgezocht wat het betekende om een muntje in het water te gooien, 'Wanneer men met de rug naar de fontein staat, de ogen sluit, aan Rome denkt en met de rechterhand over de linkerschouder een muntje in het water gooit, zal men ooit terugkeren naar Rome. Het werpen van twee muntjes zou de gooier in staat stellen zijn geliefde te ontmoeten in de 'Eeuwige stad'. Drie muntjes gooien zou leiden tot een huwelijk of scheiding.' Er zit dus veel meer betekenis achter dan ik dacht. Ik heb geen kleingeld bij me om in het water te gooien. Helaas geen liefde of huwelijk voor mij. Misschien had ik dat van tevoren uit moeten zoeken, en zou ik hier dan nog de 'ware' liefde tegen het lijf kunnen lopen. Ik weet niet zo goed of ik daar nog wel in geloof. Ik heb nu drie relaties achter de rug waarvan één wat langere, hij loog tegen mij en er speelden nog wat kleine dingetjes meer. Twee kortere relaties waarvan de ene mij verkracht heeft, dat is weer een ander verhaal. En de andere heb ik eerder al beschreven. Hij woont te ver weg waardoor het niks kan zijn in de toekomst. Hij wil niet mijn kant op komen naar Brabant en ik wil niet in het noorden van het land wonen. Ik ben gewoon een beetje klaar met de liefde. Er is altijd iets, we hebben een leuke tijd gehad maar de pijn die erna komt is echt minder leuk, en ik wil mezelf dat niet nog eens aan doen.
Er staan zoveel toeristen dat ik niet eens zin heb om de trap naar beneden te lopen. Gelukkig komt er precies op tijd een klein plekje vrij tussen een paar mensen aan de bovenste rand van de fontein. Ik besluit daar te gaan staan, even rond te kijken en foto's te maken en daarna loop ik door.
Opzoek naar eten in je eentje is toch niet zo leuk als ik dacht dat het was. Bij elk restaurant staan grote borden met het menu erop, ik hoef er maar in mijn ooghoek naar te kijken en ik word aangesproken. Iedereen vraagt of ik alleen ben. Ja, dat zie je toch. Er staat niemand naast mij, ik heb niemands hand vast, je zou denken dat mensen dat kunnen zien. Bij elke tent wordt het lastiger dus ik besluit toch maar ergens te gaan zitten. Ik maak thuis heel vaak gnocchi klaar, ik vind dat zo enorm lekker! Dus ik besloot dat te bestellen. Gnocchi met bolognesesaus en een glas cola. De ober keek mij raar aan toen ik cola zei. Ik weet dat de Italianen wijndrinkers zijn maar ik drink toch echt liever bier dan wijn. Maar ik ga geen bier bestellen dus ik bestel een cola, heel normaal toch?
Het eten was er erg snel en het was lekker maar het leek mij niet prettig om hier nog langer te blijven zitten. Ik vraag om de rekening en ben van plan weer terug te lopen naar het hotel. Het duurde even voor de ober terugkwam met de rekening maar verder was ik blij met hoe ze mij bediende. Ze waren vriendelijk, ook al keken ze mij raar aan bij de bestelling van mijn cola voelde ik mezelf toch niet bevooroordeeld terwijl ik dat bij de andere restaurants al meteen had toen ze vroegen of ik alleen was of niet. Ik betaal en loop weer terug naar het hotel. Ook onderweg heb ik weer een hoop foto's gemaakt van nutteloze gebouwen die waarschijnlijk ook niks beteken. In het hotel aangekomen kreeg ik een enorme after diner dip. Ik viel al snel in een diepe slaap.