ពីព្រឹកទល់ល្ងាចថ្មើនេះរាងក្រាស់មិនបានត្រឡប់ទៅផ្ទះនោះទេ ព្រោះដោយសារតែការឈប់សម្រាករបស់នាយ1សប្ដាហ៍ ធ្វើឲ្យឯកសារជាច្រើននៅគរដូចភ្នំនៅលើតុធ្វើការដែលត្រូវឲ្យគេពិនិត្យនិងអនុម័តសិនទើបបញ្ជូនទៅខាងលើបន្ទាប់។ ហើយពេលនេះម៉ោង5ល្ងាចហើយ បុគ្គលិកក៏ចេញពីធ្វើការអស់ដែរ កំពុងតែពិនិត្យឯកសារសុខៗស្រាប់តេមានលេខមួយខ្សែខលចូលមក
«ហាឡូ អ្នកម៉ាក់» ការពិតគឺជាលេខម៉ាក់នាយហ្នឹងហើយ គាត់ខលមកមិនដឹងប៉ុន្មានដងហើយទេ
«កូនប្រុសហា៎ ល្ងាចនេះកុំភ្លេចនាំកូនប្រសារមកញ៉ាំជុំគ្នានៅផ្ទះធំណា» អ្នកស្រីចនខលមកប្រាប់ជុងហ្គុក
«បាទទទ នេះម៉ាក់បញ្ជាក់ខ្ញុំចង់5ដងហើយ» ជុងហ្គុកឆ្លើយបង្អូសសំឡេងយ៉ាងវែងព្រោះតែហួសចិត្តនឹងម្ដាយពេកនេះខ្លាចគេមិននាំថេហ្យុងទៅរឺយ៉ាងម៉េច
«ម៉ាក់ខ្លាចកូនភ្លេច ហេហេ>< ចឹងកូនធ្វើការបន្ដទៅណាម៉ាក់ឈប់រំខានហើយ» អ្នកស្រីចនថាហើយក៏បិទយកតែម្ដង
«ហ៊ឺយ មិនដឹងជាថ្មើរណាគេមកវិញទេលេខទូរស័ព្ទក៏គ្មាន» រាងក្រាស់និយាយបែបនេះព្រោះយប់មិញរាងតូចមកវិញនៅម៉ោង8ជាងឯណោះហើយស្រវឹងទៀត ហើយមិនដឹងថាថ្ងៃនេះពេលណាមកវិញទេ ថ្វីដ្បិតតែនៅផ្ទះជាមួយគ្នាគេងបន្ទប់ជាមួយគ្នាតែអត់មានលេខគ្នាទៀតទេចង់និយាយចឹង
«ហ៊ឺយ...» ជុងហ្គុកញីសក់ក្បាលខ្លួនឯងខ្លាំងៗគ្មានអារម្មណ៍ធ្វើការបន្ដទេព្រោះតែពេលនេះកំពុងស្រមៃដល់ការថើបគ្នាយប់មិញ តែហេតុអីគេទៅគិតរឿងនេះ ព្រះអើយចង់តែបោកក្បាលនឹងសាឡុងទេ។
មិនយូរប៉ុន្មានវេលាយប់ក៏បានមកដល់តែលើកនេះសំណាងល្អណាស់ដែលថេហ្យុងគេបានមកដល់ផ្ទះល្មម គេមកដល់ផ្ទះតាំងតែម៉ោង2រសៀលឯណោះហើយថ្ងៃនេះអ៊ំមេផ្ទះមិនបានមកធ្វើការទេ។
«មកពីធ្វើអីនៅក្នុងហ្នឹង?» ជុងហ្គុកដើរមកឈប់នៅក្បែរហ្នឹងហើយយកដៃជ្រែងហោប៉ៅខោទាំងសងហើយសួរទាំងឆ្ងល់ព្រោះឃើញថេហ្យុងដើរចេញពីបន្ទប់ដែលទល់មុខបន្ទប់ពួកគេ ដែលបន្ទប់នេះពីមុនថេហ្យុងគេងនៅទីនេះតែត្រូរើមកគេងបន្ទប់តែមួយវិញពេលអ៊ំមេផ្ទះមកធ្វើការនៅទីនេះ។ តើគេមិនមែនចង់គេងបែកបន្ទប់វិញទេដឹង?
«ខ្ញុំមិនឆ្លើយទេ កុំបាច់សួរ» ថេហ្យុងកំពុងតែមិនសូវជាអារម្មណ៍មិនល្អស្រាប់ផងឡូវមកឃើញមុខរាងក្រាសទៀតកំហឹងកាលព្រឹកមិញកើនឡើងមួយជាន់ថែមទៀត។
«អ្នកម៉ាក់ខ្ញុំហៅឲ្យញ៉ាំបាយជុំគ្នានៅឯផ្ទះធំ» ដោយឃើញថេហ្យុងប្រុងដើរគេចចេញនាយក៏ប្រហើរមួយប្រយោគទៅកាន់ថេហ្យុង។
«ខ្ញុំមិនបានទៅទេ លោកទៅតែឯងទៅ ចាំខ្ញុំខលទៅសុំទោសគាត់ខ្លួឯង» ថេហ្យុងមិនបានឈប់ដំណើរទេតែគេតបទៅជុងហ្គុកបណ្ដើររៀបដើរចុះជណ្ដើរបណ្ដើរ។
«មិនបានទេគាត់ហៅឲ្យឯងទៅដែរជាដាច់ខាត» ជុងហ្គុកបានដើរមកចាប់ដើមដៃថេហ្យុងឲ្យគេបែរមកនិយាយជាមួយនាយវិញ
«លែងដៃ» ថេហ្យុងមិនតបនឹងនាយតែរាងតូចប្ដូរជាសម្លក់ទៅនាយហើយឲ្យនាយលែងដៃគេវិញ គេមិនចូលចិត្តឲ្យនរណាមកប៉ះពាល់គេទេ
«សម្រេចថាឯងទៅ??» ជុងហ្គុកលែងដៃថេហ្យុងហើយសម្រួលឥរិយាបថវិញ អម្បាញ់មិញច្រឡំ
«លោកទៅមុនទៅ ចាំខ្ញុំទៅតាមក្រោយ» ទោះយ៉ាងណាក៏ថេងហ្យុងនៅតែទៅដដែល
«ទៅជាមួយគ្នាទៅ យើងទៅងូតទឹកសិន» ជុងហ្គុក
«ក៏...កុំឲ្យលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់សង្ស័យនោះអី» ដោយឃើញរាងតូចមិនឆ្លើយហើយគិតតែសម្លឹងមុខនាយ នាយក៏ធ្វើជាយកលេសខ្លាចអ្នកផ្ទះសង្ស័យឡើងមក។មែនហើយគេមិនបានខ្វល់ពីរាងតូចជិះអីទៅទេគឺគេខ្លាចប៉ាម៉ាក់នាយសង្ស័យប៉ុណ្ណោះ ពិតមែន
«ខ្ញុំមិនបានសួរ» ថេហ្យុងនិយាយហើយក៏ចុះទៅក្រោមបាត់ ដោយទុកឲ្យជុងហ្គុកឈរឆ្កឹងហេលហាលតែឯង។
Skip
«ញ៉ាំឲ្យច្រើនៗទៅណាកូន» អ្នកស្រីចនចាប់ម្ហូបដាក់ឲ្យថេហ្យុង
«បាទ អរគុណណាស់អ្នកម៉ាក់» ថេហ្យុងញញឹមយ៉ាងស្រស់ទៅកាន់អ្នកស្រីចន។ ការញ៉ាំអាហារជុំគ្នាយ៉ាងមានសេចក្ដីសុខក៏បានបញ្ចប់ទៅដោយការសម្ដែង...អាស៎ច្រឡំ ដោយភាពរីករាយ ពេលនេះប៉ាជុងហ្គុកនិងគេកំពុងអង្គុយនៅលើសាឡុងជជែកគ្នាពីនេះពីនោះក៏ដូចជារឿងក្រុមហ៊ុនអីអស់ហ្នឹងរហូតដល់ថេហ្យុងនិងអ្នកស្រីចនចេញមកពីផ្ទះបាយវិញដោយភ្ជាប់ជាមួយនិងផ្លែឈើរៀបដាក់ចានខ្លះៗចេញមកដោយថេហ្យុងអង្គុយជាប់ជាមួយជុងហ្គុក។
«មើលទៅកូនប្រសារស្រកសាច់ជាងមុន ឯងធ្វើបាបប្រពន្ធមែនទេជុងហ្គុក» លោកចននិយាយធ្វើឲ្យអ្នកស្រីចនងាកមកមើលមុខជុងហ្គុកជម្រិតទាមទារចម្លើយ
«ម៉េចនឹងអាចនោះលោកប៉ា ខ្ញុំនិងភរិយាមើលថែគ្នាបានល្អណាស់មែនទេអូនសម្លាញ់ សឺត» មិននិយាយតែមាត់ទេជុងហ្គុកក៏ថើបថេហ្យុង1ខ្សឺតថែមទៀតធ្វើឲ្យថេហ្យុងដែលមិនបានត្រៀមខ្លួននោះញញឹមទាំងសមហើយលួចយកដៃក្ដិចជុងហ្គុកថែមទៀតផង។
ការពិតជុងហ្គុកលួចមានគំនិតនេះតាំងតែនៅផ្ទះមកម្ល៉េះ ព្រោះថ្ងៃនេះថេហ្យុងស្រស់ស្អាតណាស់គេពាវអាវឡេវដៃអាវរៀងរលុងៗពណ៌សាច់និងស្លៀកជាមួយខោសាច់ក្រណាត់រលុងៗទោះមើលទៅសាមញ្ញតែក្នុងភ្នែកនាយថេហ្យុងស្អាតខ្លាំងណាស់ តែដែលសរសើរកន្លងមកនេះគេលួចមានចិត្តលើថេហ្យុងមែនទេ?មិនមែនទេ តែគេមានអារម្មណ៍ថាថេហ្យុងស្អាតចម្លែក។ (ពុងជិតpinkចឹងហើយពូ🗿)
«អ៎ុះ មែនហើយ អ្នកម៉ាក់ប្រាប់ថាមានរឿងចង់ប្រាប់ពួកខ្ញុំនោះ តើជារឿងអ្វីទៅម៉ាក់?» ជុងហ្គុក
«គឺម៉ាក់បានរៀបចំសំបុត្រយន្ដហោះឲ្យពួកកូនទៅលេងប្រទេសស្វីស1សប្ដាហ៍» ដោយសម្ដីអ្នកស្រីចនធ្វើឲ្យពួកគេបើកភ្នែកធំៗដោយអាក់ខានពុំបាន។
*ថាម៉េច 1សប្ដាហ៍?ដាច់ខ្យល់ស្លាប់មិនខានទេខ្ញុំ។ មិនបានទេៗត្រូវតែរកវិធីប្រកែក* ថេហ្យុងគិតក្នុងចិត្តឯដៃលួចក្ដិចជុងហ្គុកនិងធ្វសញ្ញាឲ្យគេប្រកែក។
«អឺ...គឺ...គឺ...ត្រូវហើយម៉ាក់ ពេលនេះពួកយើងគឺមានការងាររវល់រាងៗខ្លួន ខ្ញុំថាចាំលើកក្រោយទៅ» ជុងហ្គុកមិនដឹងកុហកម៉េចឲ្យសមទេ ស្ដាប់ទៅរដាក់រដុបណាស់ខ្លាចតែអ្នកស្រីចនចាប់បានទេ។
«ថេហ្យុង ម៉េចក៏ស្ងាត់បែបនេះកូន? កូនជុងគម្រាមអីកូនមែនទេ ប្រាប់ម៉ាក់មក» កាន់តែវែងឆ្ងាយហើយពេលនេះ
«គឺ មិន-មិនមែនបែបហ្នឹងទេម៉ាក់ បងជុងមើលថែខ្ញុំបានល្អណាស់។ អឺ...ខ្ញុំក៏គិតដូចបងដែរគួរតែចាំលើកក្រោយទៅណាអ្នកម៉ាក់» ថេហ្យុង
«អញ្ចឹង...ក៏បាន» អ្នកស្រីចនតបទាំងមិនចង់ តែក៏មិនអីដែរឲ្យតែពួកគេពិតជាមិនបានឈ្លោះគ្នាមែន។ ឯប្ដីប្រពន្ធមួយគូរនេះវិញគ្រាន់តែឮបែបនាំគ្នាលួចធូរទ្រូងព្រោះដោះស្រាយបានមួយគ្រា។
Skip
«គួរតែនៅម្ដុំនេះហើយ ហ៊ឺយ...ហត់ចង់ធ្លាក់សួត» ជីមីនយកដៃច្រត់ជង្គង់ទាំងសងដើម្បីទប់លំនឹងព្រោះពេលដើរឡើងមកនេះផ្លូវរាងជំរាលហើយឆ្ងាយទៀតទម្រាំតែមកដល់គោលដៅហត់ចង់ធ្លាក់អណ្ដាតសង្ឃឹមថាគេមកត្រូវទៅចុះ។ គេយកដៃជួតញើសជាប់ក្បាលតិចៗហើយលើកក្រដាសអាស័យដ្ឋានមនុស្សម្នាក់យកមកមើល។
«ផ្ទះច្រើនយ៉ាងនេះ តើប្រុសសម្អុយនោះនៅផ្ទះមួយណាទៅ?» ជីមីនឈរត្រង់ខ្លួនវិញហើយសម្លឹងមើលទៅជុំវិញទីនេះគឺសុទ្ធតែផ្ទះល្វែង(ផ្ទះមាន5-6បន្ទប់តគ្នាទៅលើ)ដែលដូចៗគ្នាទាំងអស់តើគួរទៅរកផ្ទះមួយណាមួយត្រូវទៅ?
«ហីយ៉ា...ជាអ្នកកម្លោះសោះទើបរើមកនៅទីនេះដែរមែនទេ?» កំពុងឈរមើលឆ្វេងស្ដាំសុខៗក៏មានអ្នកមីងម្នាក់មកនិយាយជាមួយកំលោះតូចជីមីនព្រោះគាត់បានឃើញជីមីនឈរនៅទីនេះចង់5នាទីហើយទើបគាត់ចង់មកសួរនាំក្រែងល៎គេវង្វេងផ្លូវអីបែបហ្នឹងតែការពិតជាមនុស្សដែលគាត់ស្គាល់សោះ។
«គឺជាអ្នកមីង! គឺខ្ញុំមករកផ្ទះមិត្តនោះទេតែមិនដឹងថាគេនៅឯណាទេ» អ្នកមីងម្នាក់នោះគឺជាម៉ូយកាហ្វេហាងជីមីនដែរ គាត់ទិញឡើងចំណាំមុខជីមីនទៅហើយហើយជីមីនក៏ស្គាល់មុខគាត់ដែរ
«មិត្តគេឈ្មោះអី ក្រែងល៎ខ្ញុំអាចជួយបានណា» គាត់រើមកនៅទីនេះចង់1ឆ្នាំហើយដូច្នេះហើយគាត់ក៏ស្គាល់អ្នកនៅម្ដុំនេះរាងច្រើនដែរ
«គឺនេះជារូបរបស់គេ» ជីមីនឮបែបនេះក៏យករូបយ៉ុនហ្គីពីក្នុងទូរស័ព្ទឲ្យគាត់មើល
«អ៎...គេក៏នៅទីនេះដែរប៉ុន្ដែមិនដឹងថានៅជាន់ទីប៉ុន្មានទេ ព្រោះយូរៗទើបឃើញគេម្ដង» អ្នកមីងម្នាក់នោះនិយាយពិតមែនព្រោះគាត់មិនសូវដែលឃើញយ៉ុនហ្គីនោះទេ 1អាទិត្យឃើញតែ3-4ដងប៉ុណ្ណោះដោយសារតែគាត់នៅជាន់ខាងក្រោមគេដូច្នេះហើយទើបគាត់ឧស្សាហ៍ឃើញអ្នកចេញចូលនៅទីនេះ។
«អរគុណណាស់អ្នកមីងចាំខ្ញុំរកបន្ទប់គេដោយខ្លួនឯង អរគុណច្រើនណាអ្នកមីងស្អាត» ជីមីនគ្រាន់តែដឹងថាគេមកចំទិសដៅក៏ទឹកមុខប្រែជារីករាយជាងមុនយ៉ាងណាក៏មិនលះបង់កម្លាំងមកខុសកន្លែងដែរ បន្ទាប់មកជីមីនក៏ឡើងទៅជាន់ខាងលើបន្ដបន្ទាប់តាមកាំជណ្ដើរដើម្បីរកជាន់ដែលយ៉ុនហ្គីនៅ។
ជីមីនដើរគោះទ្វារបន្ទប់សួរគ្រប់ជាន់តែម្ដងព្រោះមិនស្គាល់ជាន់ដែលយ៉ុនហ្គីរស់នៅនោះទេហើយពេលនេះថេហ្យុងក៏គេទាក់ទងទៅមិនបានទៀត ឲ្យតែអាស័យដ្ឋានមកមិនប្រាប់ជាន់ដែលយ៉ុនហ្គីរស់នៅផងអត់ទេ នេះគេដើរគោះគ្រប់ជាន់ឡើងហត់ទៅហើយ ហើយគេអត់មានលេខយ៉ុនហ្គីទៀតតតត...
«តុកៗ តុកៗ សួរស្ដីមានអ្នកន-» ជីមីនបានឡើងមកដល់ជាន់ផុតលើគេហើយគឺជាន់ទៅ5នៅមិនទាន់បានជួបបន្ទប់យ៉ុនហ្គីទេ គេសង្ឃឹមថាជាន់នេះជាបន្ទប់គេទៅចុះ ប៉ុន្តែគោះច្រើនដងហើយនៅមិនទាន់មានអ្នកបើកទ្វារទៀត...
ក្រាក~~
«រកអ្នកណា?» ម្ចាស់បន្ទប់មិនបានបើកទ្វារឲ្យអស់នោះទេគេបើតែពាក់កណ្ដាលហើយបញ្ចេញមុខតែពាក់កណ្ដាលមកតែប៉ុណ្ណោះ។
«គឺ...គឺ ខ្ញុំមករកបន្ទប់មិត្តភក្តិតែ..តែប្រហែលជាច្រឡំហើយខ្ញុំ...ខ្ញុំសុំទោសផងដែលរំខាន» ជីមីនគ្រាន់តែឃើញមុខម្ចាស់បន្ទប់ហើយគេមានអារម្មណ៍ថាចាញ់ច្រាបយ៉ាងម៉េចមិនដឹង គេម្នាក់នេះមើលទៅសុភាពហើយមិនចូលចិត្តភាពរញ៉េរញ៉ៃទេតែទោះទឹកមុខគេសុភាពមែនតែកែវភ្នែកគេមិនចឹងនោះទេ បែបនេះហើយទើបជីមីនរាងត្រដិតបន្ដិចពេលកែវភ្នែកសម្លឹងនោះមើលមកគេចំៗ។
«មិនអីនោះទេ» ទ្វារក៏បានបើកអស់ហើយប្ដូរពីទឹកមុខរាបស្មើមកជាញញឹមវិញតិចៗបែបសុភាពបុរស ។
«បាទ ចឹងខ្ញុំលាសិនហើយសុំទោសម្ដងទៀត» ក្រោយបុរសម្នាក់នោះញញឹមវិញទើបជីមីនរាងធូរចិត្តវិញបន្ដិច ហើយក៏ប្រញាប់លាគេទៅវិញក៏មិនភ្លេចឱនសុំទោសម្ចាស់បន្ទប់នោះម្ដងទៀតដែរ។
«ជាន់ទី4អម្បាញ់មិញគ្មានអ្នកបើកទ្វារទេ គួរតែអាបន្ទប់ហ្នឹងហើយ» ជីមីនដើរចុះមកវិញក៏មកឈប់នៅមុខបន្ទប់ជាន់ទី4 មុនឡើងទៅខាងលើគេបានគោះទ្វារហើយតែគ្មានអ្នកឆ្លើយទើបគេគិតថាប្រហែលម្ចាស់មិននៅទើបទៅខាងលើបន្ទាប់។ ជីមីនជឿជាក់ថាជាបន្ទប់នេះព្រោះកាលពីរសៀលថេហ្យុងបានទៅរកគេដល់ហាងហើយឲ្យអាស័យដ្ឋាននេះមកគេហើយឲ្យគេមកទីនេះដាច់ខាត ហើយបញ្ជាក់ច្បាស់ណាស់ថាយ៉ុនហ្គីគេមកផ្ទះ តែថេហ្យុងមិនបញ្ជាក់ហេតុផលដែលឲ្យគេមករកយ៉ុនហ្គីទេគេប្រាប់ថាចាំមានពេលចាំគេប្រាប់ឲ្យលម្អិត។
«ក្រឹក អូ៎!ទ្វារអត់ចាក់សោរផង! យ៉ុនហ្គីហ្យុង? ហ្យុង?? ហ្យុងនៅទីនេះរឺអត់?» ផឺង~ជីមីនប្រមូលភាពក្លាហានសាកបើកទ្វារចូលទោះត្រូវយ៉ុនហ្គីជេរក៏ដោយ ក៏ប៉ុន្តែឈានជើងចូលមិនទាន់បាន5ជំហានផង ជើងរបស់ក៏ទាត់នឹងអ្វីមិនដឹងព្រោះតែសភាពបន្ទប់នេះគឺងងឹតឈឹងមិនបានបើកទេ ទើបត្រូវតម្រូវឲ្យជីមីនបើកflashទូរស័ព្ទហើយរកកុងតាក់នៅទីនោះ...
«អ៎ុះ ព្រះជួយ!! បន្ទប់ជ្រូករឺកណ្ដុរហ្នឹង?» ជីមីនបើកភ្លើងបន្ទប់រួចក៏លាន់បែបមាត់នឹកស្មានមិនដល់ ហេតុអ្វីរញ៉េរញ៉ៃដល់ថ្នាក់នេះហើយរបស់ដែលគេជើងគេទាត់ត្រូវអម្បាញ់មិញគឺជាដបស្រាដែលគររប៉ាត់រប៉ាយប្រហែលជាជាង10ដបឯណោះមិនដឹងថាងូតរឺផឹកឲ្យប្រាកដទេ។ បើនិយាយពីឥវ៉ាន់វិញគឺធ្លាក់ពេញហ្នឹងទាំងអស់ខ្លះក៏បែកខ្លះទៀតក៏នៅល្អ។
«អេ៎ហ្យុង!ឆាប់ក្រោកឡើង» ជីមីនទើបតែចាប់អារម្មណ៍រកមើលយ៉ុនហ្គីក៏ឃើញថាគេនៅដេកសន្លប់ក្បែរទ្វារបន្ទប់ទឹកឯណោះដាស់ក៏គ្មានកម្រើកអីបន្ដិច។
«នេះទៅមានរឿងអីមកទើបដល់ថ្នាក់នេះ» ជីមីនច្រត់ចង្កេះមើលទៅមនុស្សសន្លប់ដេកដួលលែងដឹងខ្យល់អី គេមិនដែលឃើញនាយក្នុងសភាពបែបនេះពីមុនមកទេនេះជាលើកទី1ហើយ។
បន្ទាប់មកជីមីនក៏ជួយគ្រាយ៉ុនហ្គីឲ្យទៅគេងនៅលើពូកវិញហើយក៏រៀបចំបន្ទប់នេះសារឡើងវិញព្រោះវារញ៉េរញ៉ៃអស់ទៅហើយ។ ក្រោយរៀបចំបន្ទប់ហើយគេក៏យកចានដែកមួយដាក់ទឹកនិងយកកន្សែងមកជូតខ្លួនឲ្យនាយក៏បានឃើញរបួសដែលនៅលើដៃស្ដាំរបស់គេ ជីមីនក៏លាងរបួសនិងរុំបង់ឲ្យគេ...ខណៈពេលដែលរុំបង់សុខៗជីមីនក៏មានអារម្មណ៍ថាឈឺចិត្តតិចតួចដែរ ព្រោះអ្វី?
«ស្រឡាញ់គេដល់ម្ល៉ឹង?» ជីមីន
«បើនាងមានថ្មីហើយ គួរតែដោះលែងគាត់មកឲ្យខ្ញុំ» ព្រោះអម្បាញ់មិញនេះពេលគេរៀបចំបន្ទប់គេបានឃើញរូបថតមួយសន្លឹកដែលក្នុងនោះមានរូបប្រុសស្រី2នាក់មើលទៅដូចគូស្នេហ៍ចឹងហើយរូបនោះគឺរូបយ៉ុនហ្គីនិងស្រីម្នាក់ទៀតគេមិនបានស្គាល់ទេតែប្រហែលជាសង្សារនាយហើយ ក្នុងរូបថតនោះនាយញញឹមស្រស់ណាស់ប្រហែលស្រឡាញ់គ្នាខ្លាំងហើយមើលទៅទើបពេលបែកគ្នានាងសុំបែកយ៉ុនហ្គីខូចចិត្តដល់ថ្នាក់នេះ ។
«កុំឲ្យជួបមុខឲ្យសោះ មិនចឹងខ្ញុំនឹងប្រដៅនាងឲ្យចាស់ដៃម្ដងដែលហ៊ានធ្វើឲ្យហ្យុងសម្អុយនេះខូចចិត្ត» គិតដល់ចំណុចនេះជីមីនរាងមួរម៉ៅបន្ដិចដែរ តែគេមិនបានដឹងទេថាស្រីម្នាក់ដែលនៅក្នុងរូបនោះគឺជាប្អូនស្រីរបស់យ៉ុនហ្គីដែលនាងបានស្លាប់បាត់ហើយ...
To be continues
ចង់ប្រាប់ថាដោយសារតែភ្លេចសាច់រឿងខ្លះៗចឹងរាងអូសបន្លាយពេលរាងយូរតិច ប្រហែល3ភាគអីទៀតបានប្ដូរវិញ្ញណគ្នាហើយ😭