+2ឆ្នាំមុន ប្រទេសអ៉ីតាលី
"អ្ហាស៎ លឿនឡើងបងសម្លាញ់ អ្ហឹសៗ~" នៅក្នុងបន្ទប់ខន់ដូមួយកន្លែងដែលមានប្រុសស្រីមួយគូរកំពុងតែធ្វើរឿងស៊ីជម្រៅជាមួយគ្នាទាំងកណ្ដាលថ្ងៃត្រង់។
"ហ៊ឹសៗឃើញសុភាពៗបែបនេះការពិតពូកែណាស់តាស៎ អ្ហាស៎ៗ" បុរសដែលជាដៃគូរពោលឡើងដោយសើចដើមកតិចៗព្រោះគេមើលទៅនាងសុភាពៗទេតែការពិតក៏មិនណយដែរ នេះខុសពីពាក្យចាស់លោកពោលថា នឹងលើរង្គើក្រោម ពិតមែន។
ស្របនឹងការបោះសម្ដីទៅខាងស្រីគេក៏ប្រឹងដោលចង្កេះលឿនជាងមុនដើម្បីបំពេញបំណងដៃគូររហូតដល់កោះនរាទាំងអស់គ្នាជាលើកទីប៉ុន្មានហើយក៏មិនដឹង រួចក៏ទម្លាក់ខ្លួនទៅគេងទ្រោមខាងលើនាងក្រមុំដោយនៅតែថើបអន្ថើរបំបោសនាងរាងកាយនាងទាំងមូល។
"ហៅបងមកជួបទាំងថ្ងៃបែបនេះមិនខ្លាចសង្សារដឹងទេហេស៎ស្រីស្អាត?" គេនិយាយទាំងនៅតាមថើបតាមរាវនាងនៅឡើយ។
"ស៊ើកៗដូចគេចឹងទៅដឹងអីទៅ ហ៊ឹស" នាងក្រមុំពោលឡើងហាក់មិនឲ្យតម្លៃទៅសង្សារខ្លួនសោះ បើនាងនៅតែរកក្រៅចឹងដដែល តើនាងយកប្រុសម្នាក់ដែលនាងនិយាយក្ដែងៗថាស៊ើកៗនោះមកធ្វើជាសង្សារដើម្បីអ្វី?
"ហ៊ឹស"សម្លេងសើចចេញពីដើមកចេញពីជ្រុងម្ខាងនៃបន្ទប់(នៅអង្គុយលើសាឡុងក្រៅបន្ទប់គេង)គឺមានបុរសម្នាក់ដែលមិនដឹងថាគេមកដល់តាំងពីពេលណានោះទេកំពុងតែឈរស្ដាប់នូវរាល់ពាក្យពេជន៍ក៏ដូចជាសម្លេងដែលគួរឲ្យស្មោគគ្រោកទាំងអស់នោះ។ គេសើចព្រោះតែអស់សំណើចនឹងខ្លួនឯងដែលឲ្យសង្សារខ្លួនបោកដូចជាអាមោកកន្លងមក។
"នេះជារឿងការងារដែលអូនប្រាប់ថារវល់មែនទេ?" ដោយទ្រាំលែងបានគេចូលមកសួរនាងជាសង្សារត្រង់ៗតែម្ដងព្រោះទ្វារបន្ទប់មិនបិទនោះទេ។ កន្លងមកគេតែងតែឮមិត្តគេតឿនជារឿយៗថានាងមិនស្មោះត្រង់នឹងនាយទេ តែគេមិនជឿទើបថ្ងៃនេះតាមទាន់ជាន់កែងបែបនេះ ក៏យល់ថាកន្លងមកខ្លួនឯងល្ងង់ខ្លាំងប៉ុណ្ណា។
"ជុង...ជុងហ្គុក ស្ដាប់អូនបកស្រាយសិន"នាងក្រមុំក្រោយឃើញសង្សារខ្លួនបង្ហាញខ្លួនច្រងរៗបែបក៏ស្រវារុញបុរសនោះចេញហើយងើបអង្គុយដោយយកភួយរុំខ្លួន។
"ហ៊ឹស អញ្ចឹងឬ?" ជុងហ្គុករាងអស់សំណើចបន្ដិច តាមទាន់ប៉ុណ្ណឹងហើយចង់បកស្រាយអីទៀត? ពិតជាមាយា100ជំពូកមែន។
"អូនអាចបកស្រាយបាន" កាងហាន់ណា នៅតែចង់បកស្រាយព្រោះពេលនេះគេមិនអាចអត់នាយបានទេព្រោះនាយជាឃ្លាំងលុយរបស់នាង🗿។
"ឈប់ត្រង់ហ្នឹង កុំចូលមកជិតខ្ញុំ" ជុងហ្គុកឃាតនាងឲ្យឈប់នាងចង់រត់មកចាប់ដៃរបស់គេ គេរអើមណាស់មិនចង់សូម្បីតែឃើញមុខនាងតទៅមុខទៀតផង។ និយាយរួចនាយក៏ដើរចេញពីទីនេះដោយជំហានញាប់ស្អេកចេញខន់ដូនេះបាត់ ដោយទុកឲ្យនាងក្រមុំនៅស្រែកហៅនាយតែឯងព្រោះតាមទៅមិនកើតបើគ្មានខោអាវជាប់ខ្លួនផង។
"ជុងហ្គុក ជុងហ្គុក ហ្ហាយ៎...ចំជាស៊យមែន" ហាន់ណាបានតែស្រែកខ្លាំងៗព្រោះឃាត់រាងក្រាស់មិនបាន មិនដឹងថាគេអាចឲ្យនាងបោកបានទៀតរឺអត់ទេ😇។
ត្រូវហើយ ហេតុអ្វីបានជាហាន់ណានិយាយថាជុងហ្គុកស៊ើកៗល្ងង់មិនដឹងអី? ការពិតគឺអញ្ចេះ នាងនិងជុងហ្គុកជាសង្សារនឹងគ្នាមែនពិតតែជុងហ្គុកមិនដែលហ៊ានបំពាននាងទេ(ទោះនាងខំឲ្យដៃក៏ដោយ🌞)។ ជុងហ្គុកជាមនុស្សប្រុសសុភាពបំផុតដែលនាងធ្លាប់ទាក់ទងហើយតែងតែតាមចិត្តនាងគ្រប់រឿង មិនថានាងប្រាប់អ្វីក៏នាយជឿដែរ បើគំតែមុខសង្ហានិងមានលុយសម្បូរហូហារ នោះនាងក៏មិនទ្រាំនៅជាមួយដែរ ព្រោះរាល់ថ្ងៃនាងត្រូវតែងខ្លួនសុភាពៗក៏មិនអាចដើរលេងយប់ជ្រៅបានដែរ។ តែសួរថាមនុស្សចូលចិត្តតែខ្លួនហាយសូរដូចជានាងអាចទ្រាំបានដែរ? ចម្លើយគឺបានព្រោះតែដើម្បីតែលុយនោះអី ដែលគេទ្រាំៗដល់សព្វថ្ងៃព្រោះដើម្បីបោកយកលុយនាយឲ្យច្រើននោះឯង។
ងាកមកមើលជុងហ្គុកវិញក្រោយចេញពីខន់ដូនោះមកនាយមកសង្ងំផឹកនៅក្នុងក្លឹបមួយស្រវឹងជោគជាំតែម្ដង ទោះហាន់ណាខលមកប៉ុន្មានដងក៏មិនខ្ចីលើកដែរ ចុងក្រោយក៏បិទទូរស័ព្ទចោលតែម្ដង។ ពេលនេះគឺម៉ោង5រសៀលហើយរាងក្រាស់ដើរចេញពីក្លឹបទាំងដំណើរទ្រេតត្រូត ទោះមិត្តឃាត់ឲ្យបើកបន្ទប់សម្រាកនៅទីនេះក៏មិនព្រម។
ទីត~~
"អេ៎លោក!ចង់ស្លាប់មែនទេ" បុរសម្នាក់បានចុចស៊ីផ្លេនិងដក ក ស្រែកដាស់សតិទៅកាន់អ្នកដែលដើររេប្រុងចូលឡានគេអម្បាញ់មិញ។
"តាក់ស៊ី ជ...ជូន-ខ្ញុំទៅ*****" មិនបង្អង់យូររាងក្រាស់ក៏ដើរមកបើកទ្វារឡានខាងក្រោយដោយគិតថានេះជាតាក់ស៊ី
"អេ៎ ន៎ែ...ឈប់ៗខ្ញុំមិនមែនតាក់ស៊ីទេ"
"......"មិនតបព្រោះគេសន្លប់ឈឹងបាត់ទៅហើយ
"ហ្ហើយ....." ចាត់ទុកថាធ្វើបុណ្យលាងគ្រោះចុះ ទីបំផុតគេក៏ព្រមបើកទៅមុខ។ មួយសន្ទុះក្រោយមកគេក៏បើកមកដល់ទីតាំងដែលនាយក្រាស់ប្រាប់
"លោក! លោក! លោកហា៎! ន៎ែ!!!"
"អ៊ូយ លឺហើយវើយ"រាងក្រាស់ប្រឹងចេញពីឡានទាំងត្រដាប់ត្រដួសបើមិនចឹងទេបែកកណ្ដាស់ត្រចៀកឡូវហើយបើស្រែកអីស្រែកយ៉ាងនេះ។
តុក តុក~
"យ៉ាងម៉េចទៀតហើយ?" ដោយសារតែគេឡើងឡានរៀបនឹងទៅវិញទើបរាងក្រាស់គោះកញ្ចក់ពីខាងក្រៅ
"លុ...លុយថ្លៃតា-តាក់ស៊ី"រាងក្រាស់ប្រឹងហូតលុយចេញមកទាំងសឹងតែបិទភ្នែកនៅនឹងកន្លែងទៅហើយ តែប្រឹងតោងឡានជាលំនឹង។
"ខ្ញុំមិនមែនអ្នករត់តាក់ស៊ី លោកទុកវិញចុះ ខ្ញុំមានការប្រញាប់ទៀត"
"មិនបានទេ...ចឹង...ចឹងយកអានេះទៅ" និយាយចប់រាងក្រាស់ក៏ដោះខ្សែដៃដែលមានអង្កាំតូចពណ៌សឲ្យទៅអ្នកបើកឡានជាថ្នូរដែលខំជូនគេមក គេមិនចង់មានអារម្មណ៍ថាជំពាក់នរណាទេ។ ឃើញខ្សែដៃសាមញ្ញចឹងមែនតែបើតម្លៃវិញកុំចង់ហក់ ហើយខ្សែដៃនេះរាងក្រាស់ស្រឡាញ់ណាស់គេពាក់យូរហើយ ពេលនេះគួរតែឲ្យវាប្ដូរម្ចាស់។
"ខ្ញុំប្រាប់ហើយថា-"សែនតឹងចិត្តមែនទែន កំពុងតែប្រញាប់ផងនៅតាប៉ែច្រើនម្ល៉េះ តែនិយាយមិនទាន់ចប់ផងក៏ត្រូវគេកាត់សម្ដីបានមុន
"យកទៅណេះ!ទុកឲ្យសង្សារលោក នាងនឹងសប្បាយចិត្ត" ថាតែប៉ុណ្ណឹងនាយក៏ចាប់ដៃគេរួចដាក់ខ្សែនោះក្នុងដៃ ហើយក៏ដើរសំដៅចូលទៅapartmentបាត់។
"Huh tf"
Skip
ចូលមកបច្ចុប្បន្នវិញ
«ទាំងនេះគឺជាសំណុំរឿងដែលខាងប៉ូលីសស៊ើបបានកាលពី5ឆ្នាំមុន តែដោយសារតែពេលនោះគ្មានតម្រុយអ្វីសោះ ហើយចំពេលប្រកាសតំណាងរាស្រ្ដថ្មីទៀតទើបខាងថ្នាក់លើក៏បានបិទរឿងក្ដីនេះ តែពេលនេះឃាតករដែលបានបាត់ខ្លួនអស់រយៈពេល5ឆ្នាំនោះបានត្រឡប់មកសម្លាប់មនុស្សម្ដងទៀតហើយ» ប្រធានក្រុមនិយាយរៀបរាប់រួចក៏ហុចសំណុំឯកសារក៏ដូចជាភស្ដុតាងខ្លះៗដែលជនល្មើសបន្សល់ទុកទៅឲ្យអ្នកនៅក្នុងកិច្ចប្រជុំនេះ។
«នេះចិត្តគំនិតវាសាងពីស្អីទៅ!!» ថេហ្យុងយករូបថតសាកសពនៅកន្លែងកើតហេតុនិងព័ត៌មានដែលបានមកពីការធ្វើកោសល្យវិច័យលើសាកសពនោះមកមើល ធ្វើឲ្យគេភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ដែលនៅក្នុងរូបថតនោះគឺក្មេងស្រីម្នាក់ប្រហែលជាអាយុ18-19ឆ្នាំស្ថិតនៅក្នុងសភាពជាសាលាដែលកំពុងដេកស្លាប់នៅក្នុងថ្លុកឈាមយ៉ាងអនោចអធមបំផុត នៅលើផ្ទៃមុខគេគឺសុទ្ធតែស្នាមទះតប់ហើយមិនតែប៉ុណ្ណោះនៅក្នុងក្រដាសកោសល្យវិច័យគ្រូពេទ្យបានបញ្ជាក់ថានាងត្រូវបានបានឃាត់ករចាក់ចំនួន22កាំបិត អ្វីដែលរឹតតែចម្លែកនោះគឺបាត់កូនដៃខាងស្ដាំដែលត្រូវបានឃាតករកាត់នោះគឺរកមិនឃើញ។
ទាំងជនរងគ្រោះកាលពី5ឆ្នាំមុននិងបច្ចុប្បន្នការស្លាប់គឺដូចគ្នាទាំងស្រុងតែជនរងគ្រោះទី2នេះមានអាយុ23ឆ្នាំហើយសាកសពនាងត្រូវបានគេប្រទះនៅក្នុងព្រៃឯណោះ អ្នកធ្វើកោសល្យវិច័យបាននិយាយថានាងបាត់បង់ជីវិតអស់រយៈពេល2ថ្ងៃហើយ។
«(ឈ្មោះជនរងគ្រោះទី1កាល7ឆ្នាំមុន)មីន យ៉ុនអា? ឈ្មោះនេះដូចប្រហែលៗ...» ថេហ្យុងទើបតែចាប់អារម្មណ៍មើលឈ្មោះជនរងគ្រោះគេស្រាប់តែនឹកឃើញដល់...
+ការស្រម៉ៃ 1ឆ្នាំមុន
«អេ៌ អ្នកណាជ្រុះកាបូបលុយនៅទីនេះ?» ថេហ្យុងចូលមកទិញកាហ្វេនៅហាងជីមីនដូចធម្មតាតែក៏ឃើញកាបូបដៃនរណាមិនដឹងជ្រុះនៅក្បែរកៅអីគេអង្គុយគេក៏រើសមកមើល
«អ៎ ជារបស់ហ្យុងមុខមិនរីកនោះសោះ» ដោយការងើយឆ្ងល់ពេកថេហ្យុងក៏បានបើកកាបូបនោះមើលក៏ឃើញមានលុយមួយចំនួននិងរូបថត2សន្លឹកដែល1ថតជុំគ្រួសារនិង1សន្លឹកទៀតគឺថត2នាក់ក្មេងស្រីស្រស់ស្អាតម្នាក់ស្ថិតក្នុងឯកសណ្ឋានសិស្សសាលាមើលទៅដូចជាថ្ងៃកំណើតរបស់នាងហើយនាងមានឈ្មោះថាមីនយ៉ុនអា(នៅលើអាវមានកន្លាស់ខ្ទាស់សម្គាល់ឈ្មោះសិស្ស) ដែលអាចធ្វើឱ្យថេហ្យុងស្មានបានថានាងគឺជាប្អូនស្រីយ៉ុនហ្គី។
មកដល់កន្លែងធ្វើការវិញថេហ្យុងឃើញយ៉ុនហ្គីហាក់កំពុងស្វែងរកអ្វីក៏មិនដឹងគេគិតថាប្រហែលកំពុងរកកាបូបនេះហើយ ទើបគេក៏បានយកកាបូបនោះហុចទៅឲ្យនាយ។
«រករបស់នេះមែនទេហ្យុង?» ថេហ្យុង
«ឆាប់ឲ្យមកនេះវិញ» មិនបង្អង់យូរដោយឃើញថាវាជារបស់ដែលខ្លួនកំពុងរកគេក៏កញ្ឆក់មកតែម្ដង
«នែ៎ ទោះហ្យុងមានអាយុបងខ្ញុំក៏មិនគួរមកឈ្លើយដាក់ខ្ញុំបែបនេះដែរណា!នេះខ្ញុំខំរើសយកមកឲ្យហើយគ្មានអរគុណហើយមកកញ្ឆក់យកបែបនេះទៀត!» ថេហ្យុងគេមិនខឹងនឹងនាយទេព្រោះចរឹកនាយតែបែបហ្នឹងតែនេះអីក៏ហួងហែងម្ល៉េះខ្លាចគេលួចលុយរឺយ៉ាងម៉េច។
«អរគុណ» យ៉ុនហ្គីមិនបានទៅស្ដាប់សម្ដីថេហ្យុងរអ៊ូនោះទេតែគេប្រញាប់បើកកាបូបឆែកមើលទៅវិញ បន្ទាប់មកទើបនិយាយអរគុណថេហ្យុងមួយម៉ាត់រួចក៏ទៅអង្គុយនៅតុធ្វើការគេធម្មតាវិញ។
«ស្អីគេ??» ថេហ្យុងមិននិយាយអ្វីទៀតព្រោះយ៉ាងណាក៏យ៉ុនហ្គីក៏តែប៉ុណ្ណោះហើយនិយាយទៅ20ម៉ាត់តបវិញ1ម៉ាត់អីហ្នឹងចាត់ទុកថាសំណាងហើយ។
______ចប់ការស្រមៃ
«គឺជាគេ...»ថេហ្យុងបានសម្លឹងមើលទៅយ៉ុនហ្គីពេលនេះនាយមុខឡើងមាំខុសពីធម្មតាហើយដៃដែលដាក់នៅលើតុគឺក្ដាប់យ៉ាងណែនហើយមានសភាពញ័រ ដែលធ្វើឲ្យថេហ្យុងមិនពិបាកស្មាននោះទេ។
ការប្រជុំចេះតែបន្ដទៅមុខអស់រយៈពេលជិត1ម៉ោងទើបបញ្ចប់រីឯថេហ្យុងចេះតែលួចមើលទៅយ៉ុនហ្គីជារឿយៗ ហើយលួចគិតថាក្នុងចិត្តថានេះជាមូលហេតុដែលធ្វើឲ្យយ៉ុនហ្គីក្លាយទៅជាមនុស្សស្ងៀមស្ងាត់បែបនេះមែនទេ?
«ហ្យុងមិន-» ថេហ្យុងសួរទៅកាន់យ៉ុនហ្គី
«យើងមានការត្រូវត្រឡប់ទៅមុនហើយ» មិនឲ្យថេហ្យុងនិយាយចប់ទាន់ទេ យ៉ុនហ្គីងើបចេញទៅវឹងតែម្ដង បើមើលតាមសភាពគេគឺសឹងតែវៃមនុស្សឲ្យស្លាប់7-8នាក់ឯណោះ។
«ឌឹបៗៗៗ ហា...» គ្រាន់តែចូលមកដល់ក្នុងបន្ទប់ខ្លួនវិញភ្លាមយ៉ុនហ្គីដាល់សឹងទាំងស្រែកពេញបន្ទប់រីឯដៃគេវិញដាល់ជញ្ជាំងឡើងបែកឈាមជាប់នៅនឹងជញ្ជាំងតិចទៀតផង ហើយក្រវីក្រវាត់របស់របរពេញផ្ទះទាំងអស់។
នៅពេលប្រជុំអម្បាញ់មិញគេខំទប់ណាស់ព្រោះមិនចង់ឲ្យមេក្រុមរបស់គេថាគេយករឿងផ្ទាល់ខ្លួនមកលាយឡំនិងការងារណាមួយគេមិនចង់បាត់បង់ឱកាសក្នុងការស៊ើបរឿងក្ដីនេះឡើយ បើអម្បាញ់មិញគេហ៊ានតែឆេវឆាវនោះប្រាកដណាស់គេប្រាកដជាត្រូវបានដកចេញពីរឿងក្ដីមួយនេះមិនខានព្រោះគេខ្លាចថាពេលចាប់បានឃាតករនាយនឹងសម្លាប់ឃាតករនោះមុននឹងបញ្ជូនឲ្យប៉ូលិស។
«បងនឹងឲ្យវាមកលុតជង្គង់សុំទោសឯងហើយបងនឹងសម្លាប់វាដោយផ្ទាល់ដៃរបស់បងដើម្បីសងសឹកឲ្យឯងយ៉ាងសាកសមបំផុតយ៉ុនអា» យ៉ុនហ្គីពេលនេះស្ថិតក្នុងសភាពមួយយ៉ាប់យឺនជាខ្លាំង គេយំខ្លាំងណាស់ហើយឱបរូបថតប្អូនស្រីគេជាប់ទ្រូងយ៉ាងណែន មុខគេឡើងក្រហមអស់ទៅហើយហើយដៃក៏មានឈាមចេញមករឹមៗដោយសារគេដាល់ជញ្ជាំងអម្បាញ់មិញនេះឯង។
ត្រូវហើយមីនយ៉ុនអាគឺជាប្អូនស្រីបង្កើតរបស់យ៉ុនហ្គី គ្រួសារគេមានសមាកជិក5នាក់គឺ ប៉ា ម៉ាក់ បងស្រី គេ និង យ៉ុនអា ។ គ្រួសារគេមិនមែនអ្នកមានណាស់ណាទេតែក៏អាចមានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់ឲ្យកូនបានរៀនដល់សកលវិទ្យាល័យគ្រប់គ្នាបាន តែក្រោយពេលយ៉ុនអាស្លាប់បាត់គ្រួសារគេក៏ស្វះស្វែងឲ្យប៉ូលីសជួយវែករកមុខឃាតករផងដែរ តែដោយសារតែពេលនោះគ្រប់គ្នាខ្វល់ខ្វាយតែរឿងការជ្រើសតាំងរដ្ឋាភិបាលថ្មី ទើបប៉ូលីសមិនសូវជាយកចិត្តទុកដាក់ប៉ុន្មាននោះទេបូករួមនឹងគ្រួសារយ៉ុនហ្គីខ្វះជីវភាពហើយមិនមែនជាអ្នកមានមុខមាត់ក្នុងសង្គមទៀតផងនោះ ទើបក្រុមប៉ូលីសសម្រេចថាបិទរឿងក្ដីមួយនេះចោលក្រោយការស៊ើបអង្កតអស់រយៈពេល1ឆ្នាំពេញតែនៅតែគ្មានតម្រុយអ្វីបន្ទាប់។
ក្រោយមកដោយសារតែកំហឹង យ៉ុនហ្គីក៏ប្ដូរជំនាញរៀនរបស់ខ្លួនហើយក៏ចូលធ្វើជាប៉ូលីសវិញហើយគេនឹងលួចស៊ើបរឿងក្ដីមួយនេះដោយខ្លួនឯង រីឯគ្រួសារគេវិញក្រោយពេលយ៉ុនអាស្លាប់បាន3ឆ្នាំបងស្រីយ៉ុនហ្គីក៏នាំប៉ាម៉ាក់គេទៅនៅឯក្រៅប្រទេសព្រោះមិនចង់ឲ្យពួកគាត់នៅឈឺចាប់នឹងរឿងអស់នេះទៀត (ពេលហ្នឹងគ្រួសារគេរាងធូរធារហើយ) ហើយសព្វថ្ងៃនេះយ៉ុនហ្គីនៅតែម្នាក់ឯងប៉ុណ្ណោះ។ យ៉ុនហ្គីក៏ធ្លាប់ស្នើរសុំទៅថ្នាក់លើឲ្យបើករឿងក្ដីនេះជាច្រើនលើកជាច្រើនសារមកហើយតែគ្មានបានផលសោះថែមទាំងត្រូវបានគេគម្រាមមកវិញថាបើនៅតែឈឺឆ្អាលរឿងនេះទៀតគេនឹងត្រូវដកចេញជាមិនខាន តែពេលនេះឱកាសគេមកដល់ហើយគេនឹងស្វែងរកមុខអាឃាតករនោះឲ្យឃើញ។
To be continues
Enjoy your reading
កុំមានអារម្មណ៍ថារឿងរញ៉េរញ៉ៃអីព្រោះខ្ញុំអ្នកសរសេរក៏រាងវល់តិចដែរព្រោះទុកចោលយូរពេកភ្លេចសាច់រឿងអស់🗿