ក្រឡេកមកមើលនៅខាងក្រុមហ៊ុនរបស់ត្រកូលចនឯណេះវិញ គ្រប់គ្នាស្រុះដៃជើងគ្នាធ្វើការល្អណាស់ នេះដោយសារតែមានចៅហ្វាយល្អទើបបុគ្គលិកតបស្នងនូវផលល្អដោយការដឹងគុណត្រឡប់មកវិញ។
«ថ្ងៃនេះអបអរសាទរដែលក្រុមហ៊ុនរបស់យើងដែលផលិតផលថ្មីរបស់ពួកយើងsold outត្រឹមរយៈពេល17ម៉ោងដែលជាប្រវត្តិសាស្ត្រដែលលក់ដាច់លឿនបំផុត ហើយនៅចុងសប្ដាហ៍នេះប្រធានផ្នែកនឹងធ្វើពិធីជប់លៀងមួយនៅកន្លែងចាស់ដូច្នេះហើយកុំភ្លេចចូលរួមទាំងអស់គ្នាណា» ហា យុគមីន(Ha Yukmin) ជាលេខារបស់ជុងហ្គុកកំពុងឈរប្រកាសប្រាប់ទៅកាន់បុគ្គលិកដែលកំពុងធ្វើការ ធ្វើឲ្យពួកគេសប្បាយរីករាយជាខ្លាំង (បញ្ជាក់:ជុងហ្គុកអត់ទាន់ឡើងជាអគ្គនាយកទេ គេកំពុងរៀនធ្វើការយកបទពិសោធន៍សិន)
«ហូ៊...យេ៉» បុគ្គលិកនាំគ្នាស្រែកហ៊ោតាមការសប្បាយចិត្តរបស់ពួកគេ ម្នាក់ៗសុទ្ធតែសរសើរដល់ទឹកចិត្តលោកប្រធានរបស់ពួកគេ(ជុងហ្គុក)ព្រោះថាទោះបីជាក្រុមហ៊ុនជោគជ័យដល់កម្រិតណាក៏មិនដែលភ្លេចកូនចៅដែរ នេះហើយជាចំណុចមួយដែលធ្វើឲ្យបុគ្គលិកចងចិត្តជាប់នៅទីនេះ។
«អ៊ួយ ខ្ញុំបន់ឲ្យតែដល់ថ្ងៃជប់លៀងទេ»
«មែនហើយៗ ខ្ញុំក៏អញ្ចឹងដែរ» សំឡេងខ្សឹបខ្សៀវនិងភាពអ៊ូអររបស់បុគ្គលិកធ្វើឲ្យមនុស្សម្នាក់ដែលទើបតែមកដល់មានចម្ងល់...
«នេះមានរឿងអីមែនទេជុងហ្គុក ឃើញបុគ្គលិកនៅខាងក្រៅអ៊ូអរសម្បើមណាស់?» ម្នាក់នោះគឺលោកចន វុនស៊ីល ដែលត្រូវជាប្អូនប្រុសប៉ារបស់ជុងហ្គុក គាត់ធ្វើការនៅទីនេះតាំងពីក្រុមហ៊ុនមិនទាន់មានអ្នករួមភាគហ៊ុនធំៗដូចពេលនេះមកម្ល៉េះ គាត់ក៏ជាអគ្គនាយករងទីនេះផងដែរ។
«អ៎ គឺអញ្ចេះទេលោកពូ ផលិតផលដែលយើងទើបតែនឹងដាក់នោះគឺលក់ដាច់អស់ត្រឹមតែរយៈពេលមិនដល់មួយថ្ងៃផង ទើបចុងសប្ដាហ៍នេះខ្ញុំចង់ជប់លៀងឲ្យបុគ្គលិកជាការតបស្នងចំពោះការខិតខំរបស់ពួកគេ» ជុងហ្គុកគេគោរពចំពោះលោកវុនសីលណាស់ព្រោះកន្លងមកតែងតែបានគាត់ជួយណែនាំ។
«ធ្វើចឹងក៏ល្អម៉្យាងដែរកុំឲ្យបុគ្គលិកស្មុគស្មាញពេក តែថាពូមិនដែលបានឃើញមុខភរិយាឯងសោះ!នេះមិនគិតថានាំប្រពន្ធមកណែនាំឲ្យលោកពូស្គាល់ទេហេស៎?» លោកវុនស៊ីលមិនបានចូលរួមមង្គលការជុងហ្គុកនោះទេព្រោះពេលនោះគាត់ត្រូវឡើងទៅព្យាបាលជម្ងឺនៅឯងអាមេរិកហើយគាត់ទើបតែត្រឡប់មកវិញបាន2-3ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។
«បាទ ថ្ងៃណាមានឱកាសខ្ញុំនឹងនាំគេឲ្យមកជម្រាបសួរលោកពូ ហេហេ» ជុងហ្គុកសើចទាំងបង្ខំក្រោយលើកថេហ្យុងមកធ្វើជាប្រធានបទ។ មុនដំបូងនេះណាពួកគេគឺគេងបែកបន្ទប់គ្នាធម្មតា តែក្រោយពីមានវត្តមានអ៊ំមេផ្ទះដែលម៉ាក់គេនាំមកពីមិនដឹងយកមកជួយដាំបាយធ្វើម្ហូបឲ្យគេ ហើយថែមទាំងរៀបរាប់គ្រប់សកម្មភាពគេនិងប្រពន្ធតែឈ្មោះរបស់គេនោះប្រាប់ម៉ាក់គេទៀត ដូច្នេះហើយគ្មានជម្រើសទេក្រៅពីគេងបន្ទប់ជាមួយគ្នា។ ចាំមើលណាគេនឹងរកវិធីធ្វើឲ្យអ៊ំមេផ្ទះនោះឈប់នៅទីនោះឲ្យទាល់តែបាន ព្រោះរាល់ថ្ងៃគេហត់នឹងសម្ដែងណាស់។
ព្រឹកព្រលឹមថ្ងៃក៏រះ ឯវេលាល្ងាចព្រះអាទិត្យក៏ចាប់ផ្ដើមអស្ដង្គតបន្ដិចម្ដងៗរហូតដល់ងងឹតអស់រស្មីចែងចាំងមកលើភពផែនដី តែប្ដូរទៅជាពន្លឺព្រះចន្ទនឹងដួងផ្កាយដែលចាប់ផ្ដើមប្រលែងភាពស្រស់ស្អាតរបស់ខ្លួនវិញម្ដង។
ទីតៗ~នៅម៉ោងប្រហែលជាង8សំឡេងកំផ្លេឡានបានបន្លឺឡើងនៅមុខផ្ទះគូស្នេហ៍ដែលទើបនឹងរៀបការហើយថ្មីថ្មោងបាន3ខែ។ បើមើលសភាពអ្នកបើកគឺមិនអីទេតែអ្នកដែលអង្គុយនៅបាំងក្រោយឯណោះទេដែលមើលទៅយ៉ាប់យឺន។
«ហេ៎!ឯង ឆាប់ភ្ញាក់ឡើងនេះដល់ផ្ទះឯងហើយណា» ជីមីនព្យាយាមដាស់មិត្តខ្លួនតិច ខណៈដែលយ៉ុនហ្គីកំពុងរង់ចាំអ្នកចេញមកបើកទ្វារ
«ថ...ថា..ម៉េ..ច! ដល់ក្លឹប..ហើយមែន?» ថេហ្យុងស្ថិតក្នុងសភាពស្រវឹងដាប មិនដឹងថាផឹករឺក៏ងូតឲ្យប្រាកដទេនេះ ជីមីនសឹងតែស្រវឹងតាមទៅហើយព្រោះក្លិនឆួលពេក នេះគេស្រវឹងឡើងលែងដឹងផ្ទះខ្លួនឯងទៅហើយគេគិតថាដើល់ក្លឹបណាណីអីវិញ
«មែនហើយក្លឹបនេះរក្សាសិទ្ធិផ្ដាច់មុខដោយប្ដីរបស់ឯងផ្ទាល់» ជីមីននេះក៏ចឹងដែរ គ្នាពុងស្រវឹងហើយនៅឆ្លៀតបញ្ជួសឲ្យថែមទៀត។
«អ្នកណាមករកស្អីថ្មើនេះទៅហើយ!!» ជុងហ្គុកស្លៀកពាក់ឈុតគេងយប់ដើរចេញមកក្រៅទាំងរអ៊ូតិចៗព្រោះធម្មតាថេហ្យុងជិះម៉ូតូតាស៎ ហើយគេក៏មានសោរសាគួរដែរបើមកគួរតែបើកទ្វារចូលខ្លួនឯង។
«លោក!ឆាប់ជួយមកគ្រាថេហ្យុងផង» ជីមីនដកកចេញតាមកញ្ចក់ស្រែកប្រាប់ជុងហ្គុកដែលកំពុងតែបើកទ្វារចេញមកខាងក្រៅ។
«ហេតុអីគេស្រវឹងដល់ថ្នាក់នេះ?» ជុងហ្គុកសួរបែបនេះព្រោះគេមិនដែលដឹងទេថាថេហ្យុងចូលចិត្តផឹកស្រាព្រោះនៅជាមួយគ្នាមួយរយៈពេលនេះមិនដែលឃើញគេប៉ះស្រាផង។
«គឺមកពីលោកហ្នឹងហើយ តែពេលនេះជួយគ្រាគេទៅសម្រាកផងទៅខ្ញុំប្រញាប់ត្រឡប់ទៅវិញព្រោះហាងមិនទាន់បានបិទនៅឡើយទេ» ជីមីន
«មកពីខ្ញុំ?»ជុងហ្គុកជ្រួញចិញ្ចើមឆ្ងល់ តែគេក៏គិតថាប្រហែលថេហ្យុងចង់ផឹកហើយក៏កុហកមិត្តភក្ដិថាប្ដីធ្វើឲ្យខូចចិត្តហើយមើលទៅ គិតហើយគេក៏សើចហួសចិត្តក្នុងចិត្តម្នាក់ឯងតិចៗ។
«ហីយ៉ា លោកប្ដីអូនមែនទេនេះ? តោះយើងឡើងរាំមួយបទទៅ» កំឡុងពេលជុងហ្គុកចូលគ្រាថេហ្យុង ថេហ្យុងស្រាប់តែបើកភ្នែកតិចៗហើយពេលពាក្យប្ដីប្រពន្ធយ៉ាងផ្អែមល្ហែមតាមបែបមនុស្សស្រវឹងលែងដឹងសតិ។
«នេះអស់ប៉ុន្មានដបហើយទើបខ្លាំងដល់ថ្នាក់នេះ?»ជុងហ្គុកមើលមុខថេហ្យុងហើយរអ៊ូរទាំតិចៗ
«អរគុណអ្នកទាំងពីរដែលជួយជូនគេមកវិញ អញ្ចឹងខ្ញុំចូលទៅខាងក្នុងវិញហើយ» ជុងហ្គុកឱនមកនិយាយគួរសមជាមួយជីមីននិងយ៉ុនហ្គី
«បាទ អញ្ចឹងពួកខ្ញុំលាសិនហើយ» ជីមីនថារួចយ៉ុនហ្គីក៏បកឡានបើកត្រឡប់មកហាងជីមីនវិញហើយគេក៏ត្រូវត្រឡប់ទៅវិញដូចគ្នា ។ នៅតាមផ្លូវជីមីនមិននិយាយរកយ៉ុនហ្គីទេ ហើយយ៉ុនហ្គីក៏មិនបានទៅខ្វល់ដែរកាន់តែស្ងាត់កាន់តែល្អតែ....
«អឹប ទីនេះមើលឃើញទេសភាពស្អាតណាស់» ជីមីននៅខាងក្រោយសុខៗក៏ស្រាប់តែផ្លោះមកអង្គុយនៅខាងមុខហើយនៅនិយាយបន្លប់ថាទេសភាពស្អាតទៀតទាំងជិះកាត់ហ្នឹងរាល់ថ្ងៃសោះ
«......»
«ហ្យុងមិនធុញទេហេស៎ ដែលត្រូវស្ងៀមស្ងាត់រហូតបែបនេះ?» ជីមីនឆ្ងល់អើយសែនឆ្ងល់ ឆ្ងល់ត្រង់ថាយ៉ុនហ្គីគេអាចមិននិយាយរកនរណាម្នាក់បានដោយរបៀបម៉េច
«យើងនឹងមិនធុញនោះទេ បើឯងស្ងាត់មាត់នោះ» យ៉ុនហ្គីសម្ដីគេនិយាយមិនចេះស្រាលនោះទេ
«មិន-ចង់ everyday I have died waiting for you, baby don't be afraid I have love you for a thousand year...» កុំគិតថាជីមីនខ្វល់ឲ្យសោះគេឆ្លៀតបើកចម្រៀងក្នុងឡានហើយច្រៀងផងធ្វើកាយវិការតាមទៀតផង។ ចំណែកឯយ៉ុនហ្គីវិញគេបានត្រឹមតែទ្រាំស្ដាប់និងជាន់ហ្គែឡានបន្ថែមល្បឿនឲ្យឆាប់ដល់ហាងតែប៉ុណ្ណោះ។
______
«ផឹប ធ្ងន់ឲ្យដូចជ្រូក» ជុងហ្គុកបីថេហ្យុងបោះមកទម្លាក់លើគ្រែព្រោះអម្បាញ់មិញពេលគេគ្រាមើលទៅពិបាកដើរពេកក៏លើកបីតែម្ដងទៅ តែនេះគេបោះរាងទាបដែរទេមិនមែនទម្លាក់ឲ្យបាក់ចង្កេះនោះទេ។
«ចង់ផឹកទៀត...ចង់ផឹកទៀត...ចង់ផឹកទៀត» ថេហ្យុងគ្មានដឹងខ្យល់អីទេពេលនេះ មាត់ទន្ទេញតែពាក្យផឹកៗរហូតដល់គេងលក់ម្ដងទៀត
«ឯងជាមនុស្សប្រមឹកមែនទេ? ហ៊ឹស ចាំមើលណា!» ជុងហ្គុកឈរច្រត់ចង្កេះមើលថេហ្យុងមមីមមើលម្នាក់ឯងរហូតដល់គេងលក់ ហើយគេក៏ឱនមកមើលមុខថេហ្យុងជិតៗ ហើយសុខៗស្រាប់តែលេចគំនិតអីមកក៏មិនដឹងបន្ទាប់មកគេក៏អស់សំណើចនៅដើមកតិចៗ
«ហូយ អ្នកស្រីខ្ញុំឃើញច្បាស់ណាស់គឺអម្បាញ់មិញគាត់បីអ្នកប្រុសតូចចូលបន្ទប់ពិតមែន ហើយឥឡូវនេះមិនឃើញគាត់ចុះមកវិញនោះទេ» អ៊ំមេផ្ទះឲ្យតែមានហេតុការណ៍ពិសេសៗគឺគាត់តែងតែរាយការដល់ម៉ាក់ជុងហ្គុកគ្រប់ពេលដូចពេលនេះចឹង
«បើដូចអ៊ំនិយាយមែននោះខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់»អ្នកស្រីចនក៏មិនណយដែរញញឹមបិទមាត់មិជិតនោះទេពេលបានឮដូច្នេះ
«អុះ អ្នកប្រុសធំចុះមកហើយអ្នកស្រី...» អ៊ំមេផ្ទះ
«អ្នកប្រុសត្រូវការរកអីដែរ ចា៎» អ៊ំមេផ្ទះ
«គឺ ខ្ញុំចុះមករកអីយកទៅជូតខ្លួនឲ្យថេយ៍បន្ដិច នេះគេស្រវឹងខ្លាំងណាស់គេងលក់បាត់ហើយ» ជុងហ្គុកក៏មិនលាក់លៀមអីដែរគេនិយាយពិត
«ចា៎ៗ ចាំអ៊ំទៅយកឲ្យអ្នកប្រុសនៅទីនេះសិនហើយ»
«មិនបាច់ទេអ៊ំ យប់ណាស់ហើយអ៊ំទៅសម្រាកចុះចាំខ្ញុំធ្វើខ្លួនឯង»
«ចា៎ ចឹងខ្ញុំសុំលាទៅសិនហើយអ្នកប្រុស» ការពិតអ៊ំមេផ្ទះផ្ទះគាត់គឺនៅមិនឆ្ងាយពីផ្ទះជុងហ្គុកទេ គ្រាន់តែផ្ទះគាត់នៅមុខផ្លូវ ហើយផ្ទះរាងក្រាស់នៅផ្លូវចូលមកក្នុងបន្ដិច រាល់ថ្ងៃម៉ោងប្រហែល6គាត់ទៅវិញហើយគាត់មិននៅសម្រាកនៅទីនេះទេតែដោយសារថ្ងៃនេះមុនឃើញថេហ្យុងមកផ្ទះទើបគាត់នៅចាំស៊ើបការឲ្យអ្នកស្រីចនសិន។
«បាទ»ជុងហ្គុក
«អ្នកស្រីបានឮដែរមែនទេថា-» អ៊ំមេផ្ទះអម្បាញ់មិញគាត់មិនបានបិទទូរស័ព្ទទេ
«ខ្ញុំដឹងហើយអ៊ំ អ៊ំទៅសម្រាកចុះ» អ្នកស្រីចន
«ចា៎សៗ» អ៊ំមេផ្ទះ
«សង្ស័យតែកូនជុងធ្វើអ្វីមិនគប្បីនឹងកូនថេយ៍ហើយទើបកូនថេយ៍ស្រវឹងបែបនេះនោះ ត្រូវតែរកដំណោះស្រាយទើបបាន...អ៎ ខលទៅសួរយោបល់អ្នកអូនសិន» អ្នកស្រីចនចូលចិត្តវែងឆ្ងាយណាស់ រាល់ថ្ងៃគាត់ខ្លាចតែជុងហ្គុកធ្វើបានកូនប្រសារគាត់ទេ
«ហេឡូ អ្នកអូន» អ្នកស្រីចន
«ចា៎អ្នកបង ខានខលសួរសុខទុក្ខអ្នកបងយូរហើយតើអ្នកបងសុខប្បាយទេ?» អ្នកស្រីគីមក្រោយពីថេហ្យុងរៀបការរួចគាត់និងលោកគីមក៏នាំគ្នាមកនៅផ្ទះនៅខេត្តដេហ្គូមួយរយៈតែគាត់ក៏បានខលទៅសួរនាំថេហ្យុងដែរតែគេថាគេមិនអីនោះទេពួកគេស្រឡាញ់គ្នា ហើយមូលហេតុដែលគាត់មកទីនេះគឺដោយសារតែគាត់មានចម្ការ តែ នៅទីនេះស្រាប់ផងទើបចង់មកមើលការងាររបស់កម្មករខ្លះព្រោះខានមក2-3សប្ដាហ៍ហើយ ហើយណាមួយពេលនេះក៏ដល់ខែប្រមូលផលផងដែរ។
«គឺ ខ្ញុំសុខធម្មតាទេ តែកូនៗយើងគឺ€°$✓$=×¢$✓${$©✓®[{¢[°÷×∆ រឿងគឺវាបែបហ្នឹងណាអ្នកអូន តើយើងគួរផ្សះផ្សារគេបែបម៉េចទៅទើបល្អ?»អ្នកស្រីចននិយាយពិតផងពន្លើសផងប្រាប់ទៅអ្នកស្រីគីម
«ខ្ញុំថាពួកយើងសាកឲ្យពួកគេទៅក្រេបទឹកឃ្មុំនៅក្រៅប្រទេសល្អទេអ្នកបង?»អ្នកស្រីគីមក្រោយគិតមួយសន្ទុះក៏ចេញជាផ្លែផ្កាមក
«ហីយ៉ា យោបល់ល្អណាស់អ្នកអូន ហេហេ» អ្នកស្រីចនយល់ស្របហើយពួកគាត់ក៏សើចដូចគ្នា។ ចាំមើលណាគាត់នឹងឲ្យពួកគេទៅហាន់នីមូននៅក្រៅប្រទេសឲ្យយូរបន្ដិច តែប៉ុណ្ណោះកូនគាត់ឈប់ឈ្លោះគ្នាទៀតហើយ។ (គ្រាន់តែកូនផឹកស្រាសោះថាគេឈ្លោះគ្នា អ៊ំហ៎😇)
«មានអីមែនទេម៉ាក់» គីមណាមជូន ជាកូនប្រុសច្បងនៃគ្រួសារគីមសួរទៅកាន់ម្ដាយ។
«គឺ អ្នកខាងនោះប្រាប់មកថាកូនថេយ៍និងស្វាមីគេឈ្លោះគ្នាទើបអ្នកដន្លងចង់ពិភាក្សានិងម៉ាក់ថាគួរធ្វើយ៉ាងម៉េចហ្នឹងណា»
«ឃើញទេ ខ្ញុំមិនទុកចនជុងហ្គុកស្អីហ្នឹងតាំងពីឃើញមុខដំបូងម្ល៉េះ អ៊ូយម៉ាក់»
«នេះ ម៉េចក៏ថាឲ្យគេបែបនេះហាស៎កូនជូន» អ្នកស្រីគីមមួលដើមដៃកូនប្រុសព្រោះមើលសម្ដីគេចុះ។
«ជាការពិតណាម៉ាក់ ស្រួលមិនស្រួលសង្ស័យតែថេយ៍ចាប់បានថាមានស្រីផងក៏មិនដឹង អ៊ូយ»
«នេះនៅមិនឈប់ចោទប្រកាន់ប្អូនថ្លៃទៀតហេស៎?»
«ខ្ញុំនិយាយមែនតាស៎ម៉ាក់»
«នៅស្ងៀមឲ្យម៉ាក់វៃតាមសម្រួលភ្លាម»
«ហ៊ឹសៗ»លោកគីមអស់សំណើចនឹងប្រពន្ធកូនដែលនៅតែប្រកែកគ្នាឥតដាច់សូរ ដោយគាត់កំពុងតែមើលបញ្ជីកម្មករដើម្បីបើកលុយឲ្យពួកគេនៅថ្ងៃស្អែក។
ការពិតគ្រួសារគីមមិនមែនអន់ណាស់ណានោះទេ គ្រួសារគីមមានផ្ទះនៅសេអ៊ូល2ខ្នងនិងមានហាងពេជ្រដ៏ធំមួយទៀតដែលរាល់ថ្ងៃណាមជូននៅមើលការខុសត្រូវនៅទីនោះ ហើយនៅទីនេះ(ដេហ្គូ)ជាស្រុកកំណើតរបស់លោកគីមហើយចម្ការ តែ នោះគឺមានតាំងពីជំនាន់ប៉ាម៉ាក់គាត់មកម្ល៉េះ។
To be continued