İyi okumalarrrr dilerimmmm 💞
Oy ve yorum yapmayı unutmayınnn💕💕
Perdeden sızıp gözüme vuran güneşle bakışmayı bırakıp yataktan kalktım.
Onun gittiğini öğrenmemin üzerinden 2 ay geçti. Ondan bana kalan tek şey benim için vazgeçtiği böbreğiydi.
Bana böbreğini vermiş.
Ve kimsenin bunu bana söylemesine izin vermemiş, elif ağzından kaçırmasaydı söylemezlerdi de
Ben onu sevmiyorumdum.
Ama son olanlar yani o varken son olanlar ona karşı hislerimin oluşmasını sağlamıştı.
Ama o gitmişti.
Beni bırakıp gitmişti, tamam aramızda bir şey yoktu ama eğer o kaza olmasaydı olacaktı bunu oda çok iyi biliyordu.
Benim ona karşı olan hislerimin de farkındaydı, ama bunlar onun için bir şey ifade etmiyormuş etseydi 2 ay önce bırakıp gitmezdi.
Sanki 40 yıllık sevgilim bırakmış gitmiş gibi 2 aydır tripleniyordum, hatta her gün, her saniye aklımdaydı.
Ona ulaşmaya çalıştım ama asla ulaşamadım.
Amcasına kadar gittim ve bana aynen şöyle söyledi "eğer o bulunmak isterse bulursun kızım" dedi ve ben o gün onu aramayı ona ulaşmaya çalışmayı bıraktım.
Tabi her gün şarkı söylediği kafeye gitmemi saymazsak.
Telefonuma gelen bildirimle düşüncelerimden kurtulmaya çalıştım. İşten gelmişti, 1 haftadır kafamı dağıtmak için bir kafede işe girmiştim.
Tatlı ve kahve yapıyordum Üniversite sınavına yetişmiştim ama kendimi toplarlayapmamış ve pek bir şey yapamamıştım.
Bu yıl tekrar girecektim,ama o zamana kadar farklı şeyler yapmak istiyordum, kafamı toplamam için gerekliydi.
Belli bir rutin ile günümü geçiyordum, Sabah kalk spor için evin yakınında ki koruda 1 saat spor yapıp eve dönüyor, kahvaltı yapıp işe geçiyordum.
Ve bu halimden çok memnundum.
Eskisi gibi çocuklarlada fazla konuşamıyorduk hepsi üniversitesi kazanmıştı, hastayken çok ilgilenmişlerdi ama zamanla aramızda ki bağ kopmaya başlamıştı.
Toprağa karşı hiçbir şey hissetmiyordum yani dostluk dışında ve onu aslında eskiden de sevmediğimi sadece takıntı haline getirdiğimi anlamıştım.
Nazlı ile çok güzel ilişkileri vardı, onunla tanışmış ve çok iyi anlaşmıştık.
Enes ve Nur evlilik hayali kuruyorlardı, hepimiz daha yaşlarının erken olduğunu söylesekte pek dinlememişlerdi.
Ozan, onunla aramızda ki bağ hiç kopmadı nerdeyse hergün görüşüyorduk, o üniversitesiye gitmek istemiyordu sanayide dükkan açıp orda iş kurmayı hedefliyordu.
Elif, üniversite için İstanbul'a gidecekti. Onun gidecek olma düşüncesi bile kendimi yalnız hissetmeme neden oluyordu. Giderken bir parçamı da götürecekti.
Ve Ayaz.
Onunla ilgili düşünmeyi bile kendime yasaklamak istiyordum, ama olmuyordu aksine daha fazla düşünmeme sebep oluyordu.
Mesaj kuzeyden gelmişti.
Kuzey: Zümra bugün erken gel.
Kuzey: Yoğun olacakmış kafe doğum günü varmış hemde 3 tane.
3 tane mi?, çok işimiz var desene.
Zümra: Tamam.
Saat 6.30 'du , hazırlanıp koruya gittim. 1 saatin sonunda eve gelip kahvaltı yapıp hazırlandım.
Saat 8.30' da kafedeyim, Kuzeyde hemen benden sonra gelmişti.
Normalde 9.30'da açardık.
Kuzey gelip yanıma oturdu ben iki elimi çeneme koymuş nereden başlasam diye düşünüyordum. Aynısı yapıp beraber düşündük.
Kafasını bana dönerip "önce pastaları yapalım sonra diğer şeyleri hallerdiz" dedi. Akıllıya bak enayi var sanki karşısında.
Kafamı iki tarafta salladım "hayır,olmaz" dedim. Beklediği cevabı almış gibi ofladı.
Benim aklıma daha iyi bir fikir gelmişti. "Ben pastaları yapacağım sen diğer kalan şeyleri" dedim. Bence mantıklıydı o pasta yapmayı sevmiyordu bense seviyordum.
Fikri beğenmiş gibi kafasını salladı "olur,hadi başlayalım" dedi ve içeri geçti.
Bende mutfağa geçtim, önce malzemeleri çıkardım.
Biri meyveli,biri çikolatalı,biriyse çilekliydi önce çilekliyi yapacaktım.
Herşey hazırdı.
İlk doğum günü saat 14.00'daydı yani şimdi.
İçeri bir kız ve bir erkek girdi,Kuzey yanlarına gitti, bende onun arkasından gittim.
Kızın siyah saçları beline kadar geliyordu, yanında ki galiba adam esmerdi ve at hırsızlarına benziyordu.
Kuzeyle konuşumaya başladılar ne konuştuklarını buradan anlayamıyordum. Ama az çok tahmin ediyorumdum.
Kuzey bana döndü eliyle gel der gibi işaret yaptı. Gitmesem olmaz mıydı?
Hiç iyi hisler almamıştım.
Yanlarına gittim. At hırsızı beni baştan aşağı inceledi, yumruğumu yüzüne indirmeme engel olan şey benden önce birinin yumruğunu indirmesiydi.
Başkası?
Kafamı arkama çevirmemle ayaklarımın bağı çözüldü, nefes almayı unuttum, görme yetkimi bile kaybettim.
Beni belimden kavrayarak sıkıca tuttan ellerin sahibini çok iyi tanıyordum.
Benim hiç olmamış ama benden de hiç gitmemiş olan kişiydi.
Hep benimleydi ama bir o kadar da değildi,hep vardı ama bir o kadar yoktu.
Ayaz'dan
Neydi beni sana getiren,neydi seni benden alan?
Gülüşün, kahkahaların, gözlerin,kokun herşeyin aklımda sırayla dönüp duruyor.
Ama ben sana gelemiyorum, hiç gelmedim ama hiçte gitmedim,hep içinde var oldum tıpkı senin benim içimde var olduğun gibi, içimi senle doldurdum başka bir şeye yer kalmadı...
Günler geçti, geçtikçe ben bittim,ben yok oldum...
Hastanede geçirdiğim kaçıncı günüm?
Onsuz geçen kaçıncı günüm?
Onun bana gelmediği kaçıncı gün?
Ben ona bir parçamı değil tüm ruhumu verdim. Kalbimi verdim ama herkes sadece böbreğimi verdiğimi gördü.
Konu böbrek değildi. Konu kalbimdi,ruhumdu...
Ben kalbimi Türkiyede bırakıp,ait olmadığım bir ülkede yaşamaya çalıştım.
Kalpsiz yaşanır mı?
Ben 1 ay 3 hafta 18 saat 5 dakikadır kalpsiz yaşıyordum.
Kapının sesini duydum, küçük bir oda da yere çökmüştüm, amcam gelmiş olmalıydı.
Oyun vaktiydi,beni buraya zorla getirmişti. Dedem ve kardeşim burada yaşıyordu,arada gelip gidiyorduk ama amcam beni buraya getirme kararı almış ve bana da uymak için rica da bulunmuştu(!)
Annem ölmeden önce küçük ve güzel bir yaşamımız vardı,tâ ki o kavgalarına kadar..
Ne olmuştu,niye olmuştu bilmiyordum ama altında bir şey olduğuna her zaman emindim. Babam hapiste yatıyordu ondan nefret ediyordum. Annem mezarda yatıyordu ondan da nefret ediyordum.
Bizi bu bilinmezlikle bıraktıkları,biri katil biri ölü olduğu için...
Odanın kapısı yavaşça açıldı, siyah ayakkabısının ucu gözüktü, bir adım attı bir adım daha, karanlık oda birden aydınlandı.
Ellerim dizlerimde kafamda ellerimin arasındaydı. Ona bakmamı bekledi ama her hangi bir hamle yapmadığım için yatağa oturdu.
Bu sen inatsan ben senden inadım demekti.
Öksürdü konuşmaya başlayacaktı. "İstediğin yere gidebilirsin" dedi, başımı refleks olarak ona çevirdim ciddiydi.
Hızla ayağı kalktım, buraya geldiğimden beri kıyafet değiştirmekten başka açmadığım çantamı aldım ve hızla evden çıktım.
Saat gece 3'tü bu saati görmemle adımlarım yavaşladı, gözümden bir damla yaş düştü..
Arabaya bindim ve havalimanına doğru sürdüm, yolda Türkiye'ye en erken uçağa baktım ve 4.30'da bir uçak buldum.
Havalimanına geldiğimde saat 4.00 olmuştu.
İşlemleri halledene kadar yarım saat geçmişti bile.
Saat sabah 7.40'da uçak İstanbula indi. Utanmasam toprağı öpecektim.
İstanbuldan Nevşehire kalkan ilk uçağa bilet aldım akşam 23.00'daydı. O saatte kadar buradaydım.
Havalimanına yakın bir otele gittim.
Saat 22.00 Uyuya kalmıştım, hızla hazırlanıp otelden çıktım.
Saat 3'te uçaktan indim,evren işaret yollamayı bırakmıyordu...
Zümra'dan
O gelmişti...
Geri dönmüştü.
Ve bölüm bitterrr
Oylamayı unutmayınnn lütfennn♥️