Ne yapmam gerekiyordu? Bana inanması için daha ne yapmam gerekiyordu?
Nasıl oluyordu da her hareketimi, her cümlemi, her mimiğimi açık bir kitap gibi okuyabiliyordu? Ona gösterdiğim kişinin ben olup olmadığını nasıl anlıyordu?
Elimde çevirdiğim kumandayla televizyonun ekranına dalmış bir şekilde oturuyordum. Korkut hala mutfakta temizlik yapıyordu. Bu takıntısının sebebi neydi hiçbir bilgim yoktu.
Netflixte gözüme çarpan birkaç filme odaklandığım sırada aklıma gelen fikirle oturuşumu düzelttim. Bu siktiğimin televizyonu netflixe girebiliyorsa internete bağlı demekti. Belki de bu elime geçebilecek en iyi fırsatlardan biriydi. Her an odaya dalabilirdi ama bu fırsatı geri tepemezdim.
Gözlerim mutfak kapısına değdi. Hala sesler yükseliyordu. Gerginlikten az önce yediğim her şey mideme taş gibi oturdu. Gerginlikten kusmak istedim ama bunun sırası değildi.
İnstagrama girip birine yazabilsem bile geçmişten silecek kadar vaktim yoktu. Belki de kendinden çok emin olduğu için kontrol bile etmezdi. Ya da onun haberi olana kadar polisler kapıya dayanmış olurdu bile.
Hızla televizyondan google'a girip instagramı açtım. Klavyedeki harfleri tek tek bulmak o kadar zordu ki bir an vazgeçmeyi düşündüm ama zaten bugün o hatayı yapmıştım. Elim gerginlikten titriyordu.
Giriş sayfası açılınca hemen kullanıcı adımı ve şifremi girdim. Ancak karşıma çıkan iki faktörlü doğrulama uyarısıyla kilitlenip kaldım.
Aptaldım.
Son zamanlarda sıklıkla instagram hesabımın çalınması üzerine aktive etmiştim. Bunun başıma geleceğini nasıl bilebilirdim ki.
Gözlerim çaresizlikle dolarken sayfayı hızla kapattım. Başka bir yolu olmalıydı. İnternet tam önümdeydi. Herkesle iletişim kurabilirdim ama nasıl?
Aklıma düşen isimle arama çubuğuna hızla twitter yazdım. Berker tam bir fanatik olduğu için twitter'ı aktif olarak kullanıyordu. Onunla da yetinmeyip postlarını beğenmemiz için hepimize hesap açtırmıştı.
Çaresizlikle kullanıcı adımı yazmaya çalışırken içeriden yükselen bulaşık makinesinin çalışma sesiyle duraksadım. Gözlerim korkuyla mutfak kapısına çevrildi ama beklediğim şeyle karşılaşmayınca rahatça nefesimi verdim.
"Kafestekiler diye bir film buldum. İzledin mi daha önce?"
Sakin çıkarmaya çalıştığım sesimle konuştum. O sırada çoktan twittera girmiştim. Suratımda heyecanla bir gülümseme oluştu. Az kalmıştı.
"Hayır, ilk kez duydum. Konusu neymiş?"
İçeriden yükselen sesle hafif de olsa gerilirken mesajı yazmaya devam ettim. Çok uzun tutmayıp mesajı gönderdikten sonra aceleyle hesaptan çıkış yaparken bir yandan da cevap veriyordum.
"Sürpriz olsun. İşin bitmedi mi daha hadi."
İçim içime sığmazken bu eve geldiğimden beri ilk kez keyiflendiğimi hissettim. Başarmıştım lan. Bu kadar kolay olacağını düşünmüyordum ama başarmıştım. Acaba ne zaman görürdü. Twitter'ı çok sık kullanıyordu o yüzden bugün göreceğini düşünüyordum. Daha sonra polislere haber verirdi. Bulmaları biraz sürebilirdi ama eninde sonunda bulurlardı.
Rahatlamış bir nefes verip kafamı arkaya yasladım. O sırada salona doğru yaklaşan adım sesleriyle kafamı çevirip mutfak kapısına baktım. Korkut işini bitirmiş olsa gerek sakin adımlarla gelip yanıma oturdu.
Suratıma bir kere bile bakmayan gözleriyle az önceki mutluluğum tabiri caizse götüme girdi. Yine de bir şey belli etmemeye çalışarak filmi başlattım.
Anlamış mıydı?
Ama anlasaydı bu kadar sakin kalır mıydı? Filme gram odaklanamazken gözlerim Korkut'un yüzüne kayıp duruyordu. Ne düşündüğünü, ne hissettiğini anlayamıyordum. Yüzü o kadar ifadesizdi ki bu daha çok gerilmemi sağlıyordu.
Kesin anlamıştı. Burada geçirdiğim günler boyunca izlediğimiz filmlerde böyle davrandığını ilk kez görmüştüm. Ne zaman film izlesek filmden çok beni izlerdi. Her zaman dibime oturur gizlice dizini dizime değdirirdi.
Daha fazla dayanamayıp koltukta yavaşça ona doğru kaydım. Hiçbir tepki vermezken anlamsız bir sinir vücuduma yayıldı. O değil miydi götümden ayrılmayan şimdi ne olmuştu?
Dizimi yavaşça dizine yaslamamla ekrandaki gözleri hızla birbirine yaslı duran dizlerimizi ardından gözlerimi buldu. Bakışları o kadar yabancıydı ki korktuğumu hissettim ama yine de uzaklaşmadım.
"Bir şey mi oldu? Moralin bozuk gibi."
Yüzüne alaylı bir gülümseme yayıldı ama hiçbir şey söylemedi. Sanki benimle dalga geçiyormuş gibi hissettim. Simsiyah gözleri o kadar ezici bakıyordu ki kendimi küçücük hissettim. Varlığı her hareketimi gören kocaman bir göz gibiydi. Konuşmasına gerek bile yoktu.
Gözlerini yüzümden çekip televizyona döndürdü ama ben kıpırdayamadım bile. Dünyanın en ağır suçunu işlemiş gibi hissediyordum. Bunun sebebi neydi onu bile bilmiyordum.
Bunun işime gelmesi gerekiyordu. Polisler gelene kadar onunla iletişim kurmayacaktım. Gecenin devamında filme odaklanmaya çalıştım ama kafam attığım mesaja gidip duruyordu. Zamanı geri alıp mesajı hiç atmamış olmayı bile düşündüm.
Gösterdiği bu sahte sevgiye inanmış mıydım yoksa? Bunun imkanı yoktu. Ne bok yapmaya çalışıyor bilmiyordum ama duygularıma odaklanmamın zamanı değildi. Psikolojimi bozmuştu piç kurusu. Şu an yapmam gereken aklımla hareket etmekti.
Ben de öyle yaptım.
Ertesi gün de bu tavırları devam etti. Ve ondan ertesi gün de...
Mesajı atmamın üzerinden 2 gün geçmişti ama hiçbir şey değişmemişti. Ne polis, ne de günlük rutinimizde bir değişim. Korkut bir miktar gergin bile değildi.
Belki de o gün her şeyi öğrenmiş ve mesajları silmişti. Sonuçta telefonum hala ondaydı. Hissettiğim boktan duygular gitmek yerine daha da artmıştı. Yüzüme bakmamayı geçtim göz göze geldiğimizde odama kaçıp saklanmak istiyordum. O boğucu bakışları buradaki tek suçlunun ben olduğumu söylemek ister gibiydi.
Uzandığım yatağımdan kalkıp dolaba doğru yöneldim. Akşam olmak üzereydi ve ben birkaç gündür duşa bile girmemiştim. Dolabın köşesindeki geldiğimden beri bir kez açılmış çantayı açıp temiz kıyafet çıkarttım. Elime aldığım tişörtün içinden gürültüyle yere düşen biber gazıyla gözlerim şaşkınlıkla açıldı.
Bunu nasıl unutabilmiştim. Kullanmam gereken ilk şeyi nasıl böyle unutabilmiştim. Hızla yere eğilip küçük şişeyi kavradım. Bu gece bu oyunu bitirecektim.
Duştan sonra biber gazını boxerıma tutturup üzerime uzun bir tişört geçirdim. Siktiğimin şeyini orası hariç üzerimde saklayabileceğim hiçbir yer yoktu. Nasıl yapacağıma dair bir plan kurmamıştım. Doğaçlama yapacaktım başka çaresi yoktu. Zaten şu zamana kadar kurduğum hiçbir plan bir sike yaramamıştı.
Açılan kapının sesiyle dikkatim kapıya odaklandı ama uzandığım yatakta Tarçın'la oynamaya devam ettim. Kısa bir süre sonra kapımın kilidi açıldı. Her zamanki gibi içeri girmesini benimle konuşmasını bekledim ama derin bir sessizlikten başka bir şey olmadı.
Yavaşça ayağa kalkıp kapıya doğru adımladım. Kapıyı açtığımda boş salon ve mutfakla karşılaşmamla kaşlarım çatılırken herhangi bir ses duymayı bekledim ama evde ölüm sessizliği vardı.
Herhalde soğuk tavırlarını bir üst kademeye çıkartmıştı çünkü bu manasız tavrının başka bir sebebi olamazdı. Sessiz adımlarla adımlarımı Korkut'un odasına doğru çevirdim. Gerçekten kaşınıyordum başka açıklaması olamazdı ama meraktan da ölüyordum.
Aralık duran kapıya ulaştığımda hafifçe ittirmemle yavaşça aralandı. Karşıma çıkan görüntüyle içime sert bir nefes çektim. Çalışma masasının üstü çeşitli cerrahi aletlerle doluydu. Hepsi aceleyle masaya saçılmış gibiydi. Korkut ise ağzındaki bez parçası ve hemen yanında duran viski şişesiyle titreyen eliyle kolundaki yaraya dikiş atmaya çalışıyordu.
Olduğum yerde kilitlenip kalmıştım. Hayatımda ilk kez böyle bir şeye tanıklık ediyordum. Midem bu görüntüler karşısında hafifçe bulanırken olduğum yerde izlemeye devam ettim. Yüzü yara içindeydi. Esmer tenine rağmen elmacık kemiğindeki kızarıklık belli oluyordu. Diktiği yara derin olmalıydı ki her taraf kan içindeydi.
Ne olmuştu? Bu kadar güçlü birini kim bu hale getirmişti?
***