-ასე გამოდის-უხერხულად გავიცინე, მან თვალი ამაცილა და ხედს გადახედა
-ეს ორი დღეა მაკვირვებ, სულ სხვანაირად გამოიყურები,-კიდევ ამათვალიერა-ვინმეს ხომ არ ეპრანჭები-ვაუ ჯონგუკ ასე უცებ
-შეიძლება, არაა გამორიცხული- ვუთხარი და ზურგი ვაქციე, ისევ ხედის ყურება გავაგრძელე, მან ღრმად ჩაისუნთქა და გვერდით დამიდგა, ჯანდაბა ახლა რაზე უნდა ველაპარაკო-შევიძლია წახვიდე არ ხარ ვალდებული აქ იყო, ვფიქრობ რომ ბევრი გოგო გელოდება-უკან გავიხედე სადაც სამი გოგო იდგა და დაბღვერილები იყვნენ, ჯონგუკს ჩაეცინა
-მირჩევნია აქ ვიყო შენთან ერთად-კვლავ იღიმოდა, მე შევხედე, და თვალის კონტაქტი დავამყარე, მის შავ თვალებს ვუყურებდი, ისეთი ღრმა და შავი იყო თვითდაუნებურად ვიძირებოდი და ვერ ვწყვეტდი მის ყურებად, ისიც არ ცდილობდა რომ თვალი მოეშორებინა, ჯანადაბა ნენე გაიხედე, მაგრამ არ მინდა, პატარაზე გაეღიმა, რა დროსაც მობილურზე დამირეკეს, კიდევ კარგი, უცებ ჩანთიდან მობილური ამოვიღე და ვუპასუხე
📞📞📞📞📞
-გისმენ ანა-ჯონგუკის ჩაცინების ხმა გავიგე
-ნენე ჩვენ წასვლას ვაპირებთ და რას იზავ შენ-ანამ მკითხა
-აა წახვედით უკვე-ყველაფერ კარგად გავიგე მაგრამ მაინც სხვანაირად ვთქვი
-არა ქალო ვაპირებთ წასვლას!
-კაი არაუშავს ტაქსით წამოვალ-ანას ჩაეაცინა
-კაი ხო მივხვდი, მიდი წარმატებები,-გათიშა, მე ტელეფონი ისევ ჩანთაში დავაბრუნე
📞📞📞📞📞
-კაი აბა-ჯონგუკს შევხედე
-მიდიხარ?-სახე შეეცვალა
-კი-გავიღიმე და მხრები ავწიე
-ჯერ პირველიც არ არის-საათზე დაიხედა
-აქ ყოფნას მირჩევნია სახლში წავიდე და დავიძინო-ჩავიცინე და დავაკვირდი მის სახის ცვლილებას-კაი კარგად-რომ მივხვდი რომ არაფრის თქმას აპირებდა ხელი დავუქნიე და შესვტრიალდი, გთხოვ შემაჩერე, გთხოვ შემაჩერე, გთხოვ შემაჩერე...
-ნენე-ხელზე შეხება ვიგრძენი და მისკენ მიმატრიალა-მე წაგიყვან
-არა, დარჩი ვფიქრობ მეგობრები გელოდებიან-კიდევ დავაკვირდი
-მაინც არ ვარ გართობის ხასიათზე-ხელი ჩაიქნია და გაიღიმა
-კარგი მაშინ თუ არ შეგაწუხებ-გავუღიმე, მან ხელი მაჯაზე მომკიდა და წინ გამიძღვა, ხალხს შევერიეთ თუ არა ხელი ჩემს თითებში ახლართა და უფრო ძლიერად ჩამჭიდა რომ ხალხში არ გავრეულიყავი, ბარიდან გასასვლელისკენ მიმიყვანა და ხელი გამიშვა,-აქ დამელოდე მალე მოვალ-გქმიღიმა და უკან გაბრუნდა, დავინახე ერთ ბიჭთან როგორ მივიდა, უნივერსიტეტში ხშირად ვხედავ ხოლმე მასთან ერთად, დავინახე ჯონგუკმა ყურში რაღაც უთხრა, იმ ბიჭს გაუკვირდა და გაუხარდა, შემდეგ კი ხელი მხარზე რამდენიმეჯერ დაარტყა, ნეტავ რა უთხრა? მე მეხება?
ჯონგუკი მოტრიალდა და მოვიდა-წავედით?-გამიღიმა, მეც იგივეთი ვუპასუხე და კლუბი დავტოვეთ-აი აქეთ-მანქანისკენ მიმანიშნა და ჩავჯექით
-ორი წუთი შენ ხომ ნასვამი ხარ?-იცინოდა, მგონი ნასვამი კი არა მთვრალია
-ერთი ჭიქა დავლიე მხოლოდ-ამ სიტყვებმა საერთოდ არ დამამშვიდა, მან შემომხედა და ჩაიცინა-მენდე-კვლავ სიცილი-აბა სად მივდივართ-მე მისამართი უთხარი და დამაკვირდა-აბა გამახსენე გუშინ რა მითხარი-თვალები შუბლზე ამივარდა, წყნარად ამდენიმე წამის წინ შეკრული ღვდი მოვიხსენი და კარი გავაღე, ის გადმოიწია და უხეშად დახურა კარი-ამ ბავშური რაღაცის გამო ამ ღამე მარტო წასვლას აპირებ?!
-დიახ სწორედ მიმიხვდით-იმედგაცრუებული მიყურებდა, მე ხელზე ვანიშნე რომელიც ისევ კარზე ჰქონდა ჩაბღაუჭებული
-კარგი კარგი როგორც გინდა- კარებს ხელი გაუშვა და მანქანიდან გადავედი
-კარგად-პასუხი არ გამცა წინ იყურებოდა, მგონი ძაან გაბრაზდა, მეც ამაყად ეს ნ მივდიოდი მიუხედავად იმისა რომ ვიცოდი როგორ მიყურებდა, აუ დებილიბარ!! ჩემგან მოშორებით სამი ბიჭი ოდგნენ, მათ გვერძე გავლა მიწევდა ისე გზაზე გადასვლა შეუძლებელი იყო, მეშინოდა რომ ვხვდებოდი როგორ მაკვირდებოდნენ
-ლამაზო მანდილოსანო აქ მარტო რატო ხარ?-შუათანმა მკითხა და ცუდად გაიცინა, მე ერთ ადგილზე გავჩერდი, რადგან მეშინოდა, ჩემკენ მოახლოება დაიწყეს მე კი უკან უკან ვდგავდი ნაბიჯს-არ გინდა გავერთოთ?-მეორემ მკითხა-ასე ძაან ცხოვრებაში მეორედ შემეშინდა, თითქოს ენა გადავყლაპე ისე შემეშინდა ვერაფერს ვამბობდით
უკნიდან ვიღავა წელზე შემეხო და მისკენ მიმიზიდა, სურნელი თ მივხვდო რომ ჯონგუკი ოყო
-ახლა დახვიეთ აქედან სანამ უფრო გაგალამაზეთ-იმ სამმა ერთმანეთს გადახედეს
-ბოდიში ძმაო-თქვა შუათანამე და ადგილიდან დაიკარგნენ
ჯონგუკმა მისკენ მიმატრიალა და მკითხა
-კარგად ხარ-ქურთუკი გაიხადა და მხრებზე მომახურა, მანქანასთან ფრთხილად მივედით ისე რომ ხმაც არ ამომიღია, ჯონგუკმა კარი გამიღო-მოდი ახლა ორივემ სამუდამოს დავივიწყოთ რაც გუშინ მითხარ და რაც რამდენიმე წამის წინ მოხდა და ნება მომეცი სახლში მიგაცილო-მე დავალვირდი და თავი დავუქნიე, მას გაეცინადა ხელი მანქანის სკამისკენ გაიშვირა, მეც სკამზე მოვკალათდი და ჯონგუკი მომიახლოვდა, მის სუნთქვას ვგრძნობდი, თვალები არ მოუცილია ჩემთვის ღვედი ისე შემიკრა და გაიწია
⬛⬜⬛⬜⬛⬜⬛⬜⬛⬜⬛⬜⬛⬜
რაც მანქანა დაძრა იმის მერე ხმა არცეთ ამოგვიღია მაგრამ ცოტა ხანში მანქანაში სიჩუეჩემი მობილურის ზარმა დაარღვია, ჯონგა უცნაურად გამომხედა, მაგრამ მერე არიმჩნია, ანამ მომწერა რომ სახში მივიდა და გამაფრთხილა არ დამეგვიანებინა, მეც დავიწყე ტექსტის აკრეფა და შევამჩნიე ჯონგუკმა როგორ გამოაპარა თვალი ჩემი მობილურისკენ, ალბად როგორ აინტერესებს
-ალბად შენი მშობლები ნერვიულობენ-ნეტავ რამდენი ხანი ფიქრობდა ამ წინადადებას
-არა მეგობარია-კიდევ შემომხედა-უფრო სწორედ დაქალი რომელთან ერთადაც კლუბში ვიყავი-დავაზუსტე
-ააა-ეს ასო თქვა და თავი დამიქნია-მშობლები აქ არ გყავს?
-არა ისინი ამერიკაში ცხოვრობენ, ნუ თავიდან მეც იქ ვცხოვრობდი, აქ უნივერსიტეტის გამო გადმოვწდი, მინდა რომ ჩემს პროფესიაში საუკეთესო ვიყე და შორს მაგიტო წამოვედი, ძაან იშვიათად ვეკონტაქტებით ერთმანეთს, თავიანთი საქმე ძაან უყვართ, ალაბად ჩემზე მეტად-ბოლო სიტყვები შედარებით დაბალი ტონით წარმოვთქვი და თავი დავხარე
-ვხვდები რასაც გრძნობ ბავშობაში მშობლებთან დროს საერთოდ არ ვატარებდი ძიძები მზრდიდნენ, ოსინიც ძაან არიან თავით საქმეზე შეყვარებულები, თან ისე რომ მეც მსგავს პროფესიაზე მასწავლიან რომ მათი კომპანიის მომავალზე ვიზრუნო ბავშობიდან ამაზე ვფიქრობდი და თითქოსდა შემიყვარდა, ახლა რაც ცალკე გადავედი მხოლოდ ორ კვირაში ერთხელ ვახშამზე თუ ვხვდებით ერთმანეთს-საშინელებაა, ჩვენი ცხოვრება ართმანეთს გავს
-ცუფია-გავუღიმე...
და ისევ ეს სიჩუმე მაგრამ არაუშავს სახლში მალე მივალ, მაგრამ მანამდე მანქანაში რაღაც ჩემი ნივთი უნდა დავტოვო რომ ისევ შევხვდეთ, ჩანთიდან ჩემი ტუში ამოვიღე და ჩუმათ ძირს დავაგდე...
🕐🕐🕐
-მგონი მოვედით-მისმა ხმამ უაზრო ფიქრებიდან გამათავისუფლა
-კი ასეა, მადლობა-კარი გავაღე
-მიგაცილებ ბარემ-მე გავუღიმე და მანქანიდან გადავედი, ისიც გადმომყვა და უკან მომყვებოდა სანამ ჩემს სადარბაზოსთან არ გავჩერდი
-მადლობა ყველაფრისთვის-მივტრიალდი და სადარბაზოს შესასვლელთან მოვიხედე და ხელი დავუქნიე მერე კი დავიკარგე
⬜⬛⬜⬛⬜⬛⬜⬛⬜⬛⬜⬛⬜⬛
ჯონგუკი თავის საწოლზე გულაღმა "ეგდო" ამ სამყორადან დაკარგული იყო იმდენს ფიქრობდა ნენეზე, მას უკვე დიდი ხანია მოწონს ნენე მაგრამ საკუთარ თავთან არ აღიარებს, რადგან ეს სისუსტე გონია, რადგან ეშინია გულნატკენი დარჩეს როგორც სხვა გოგოებს ტოვებს თვითონ, ფიქრი ტელეფონის ზარმა შეაწყვეტინა
უპასუხა...
-რას შვები შეჩემა...-ძმაკაცმა კითხარ-შემთზვევით ხელს ხომ არ გიშლით შენ და შენს...-ჯონგუკმა სიტყვა გააწყვეტინა
-დაახვიე რა, ჩემი გმჭირვებია
-რატო არ ცდილობ რომ მიახვედრო? თუ როგორი შეპყრობილი ხარ მისით
-ტრაკი მიაყენე მეთქი!
-კაი კაი მიდი შენ იტირე მე კი გოგოებთან გავერთობი-პასუხის გაცემა არ აცადა ისე გაუთიშა ძმაკაცმა
ჯეონი ისევ გადაეშვა თავის ფიქრებში და იმედი ჰქონდა რომ თავის ფანტაზიას რეალურს გახდიდა ნენესთან მიმართებაში, ოღენდ ნენეს მისთვის შანსი მიეცა და ყველაფერს გააკეთებდა...