Oylamayı unutmayınnn lütfen..
İyi okumalar..💞
Biraz geç geldi kusuruma bakmayın hastaydım...
Ayaz'dan..
Nerdeyse 3 saat olmuştu..
Ama ameliyat hala devam ediyordu. Nefes almakta zorluk çekiyordum artık.
Birinin beni dürtmesiyle kafamı kaldırdım.
"Ayaz sen evine git dinlen biraz biz buradayız zaten" dedi Haluk abi Zümranın babası.
Ben nefes alamadım o bana git mi diyordu? İmkansızdı..
Kafamı hayır anlamında salladım,iki elimi saçlarıma daldırdım, hafifçe çekmiştirdim.
Ameliyat hanenin kapısının açılmasıyla ellerimle yerden yardım alarak kalktım. Doktor çıkmıştı; ben,Haluk amca, Nesli teyze,Cenk abi ve çocuklar.
Doktor hepimize baktı ve derin bir nefes aldı
"Geçmiş olsun öncelikle, ameliyat sorunsuz geçti" dedi, derin o kadar derin bir nefes aldım ki..
Herkes birbirine sarıldı bende ona sarıldım..
Yüzümde ki ıslaklığı farketmemle elim yüzüme gitti, mutluluktan ağlamak bu olsa gerek..
Bu ikinci ameliyattı ve %30 ihtimal başarı oranı vardı ve Zümra başardı, başardık...
Doktorlar bir sürü test yaptılar, başka hastaneden doktorlar geldi, amcam araya bir sürü kişi koydu ve en sonunda doktorların yaptığı en büyük yanlışı öğrendik.
Aslında kalbinde tümör yokmuş, iki böbreğinde de sıkıntı varmış kalbinde ki tümöre benzetilen şey ise basit bir mikropmuş..
Ama bu haber bizi daha da derdinden sarstı çünkü iki böbreğide büyük hasar almış, nakil gerekliydi.
Ve acil bir nakil.
Bulduk ama en az 5 güne geleceği söylendi, doktorlar da zümra için 2 gün kaldığı söyledi.
Teşhis geç konulduğu için acil şekilde lazımdı. Elim bedenimde ayrılan sol böbreğime gitti orası sanki eskiden boştu ve şuan dolmuş gibiydi.
Evet, Zümraya böbreğimi verdim, amcam buna şiddetle karşı çıktı ama ben dinlemedim.
Ve kendimden bir parçayı ona verdim
Bundan gurur duyuyordum, ona bir şey olsaydı ben yaşayamadım, ona olan sevgim bu dönemde daha da artmıştı ve ona kendimi bağlı hissediyordum, gizli bir iple bağlıymışız gibi..
Ve bu süreçte damlalarımda artırmıştı, Zümra komada ne zaman utanacağı belli değil 2 ameliyat geçirdi herşey bu kadar karışıkken benim dalmamam anormal olurdu.
1 hafta sonra...
Bilmem kaçıncı kitabım,bilmem kaçıncı hayalim, bilmem kaçıncı uykusuz gecem...
Günlerim hastanede geçiyordu, Zümrayı normal odaya aldılar ve 1 haftadab fazladır uyuyor.
Benim için ise zaman tamamen durmuş durumda.
Her sabah uyanması umudu ile gözlerimi açıyor,her gece uyanması umuduyla gözlerimi kapatıyorum...
Onu izliyorum,o kadar derin ki her şeyiyle, zamanı durdurup izleyesi geliyor, her zerresini tanımak istiyorum, kaç tane saç teli olduğunu bile..
Kapının çalmasıyla gözlerimi ondan ayırmak zorunda kaldım, kapıdan içeri mert girince tüm bedenimi öfke sardı.
Ne işi vardı burda? En son ki dayak az gelmiş demekki. "Abi dur bir konuşalım, nolur" dedi sesi o kadar ince çıkmıştı ki bir anda sinirlerim gerildi.
Kafamı çıtlatıp ayağı kalktıp, Mert'in kolundan tutup odadan çıktım zümra uyuyor olsa da duymaması lazım.
Hafifçe ileri ittim "ne konuşcaz lan it" dedim korkusu gözlerinden belli oluyordu.i İt gibi titriyordu.
Kafasını yere eğdi "abi ben bir şey yaptım ama valla bilerek olmadı bu defa harbi yanlışlıkla oldu" dedi. Sinirden elimi yumruk yapmıştım bir adım atarak ona yaklaştım.
Saçlarında tutup kafasını geriye doğru ittim "ne bok yedin anlat" dedim ve duvara yapmıştırdım.
Yutkundu başını kaldırmadan "Abi Mamigil , şey yapmışlar" saçlarını farketmeden çok sıkmıştım açısından konuşamıyordu.
Hafif gevşettip "Ne yapmışlar lan doğru dürüst anlat" dememle konuştu "Hani o gün, araba çarptığı gün, bizimkiler Yusuf'a çarpacaklardı ama Yusufla aynı anda yenge de çıkmış ve Yusufu sıyırmış yengeye denk gelmiş araba" dedi.
Araba yengeye denk gelmiş?
Lan sanki taş atmışta denk gelmiş, araba denk gelmiş?
Sinirle güldüm ve yumruk yaptığım elimi yüzüne geçirdim, geriye kaçmaya çalıştı kolunu tutup çevirdim, sırtına tekme atıp yere düşürdüm.
Hem gülüp hem yüzüne yumruk atıyordum, araya girenler oldu onlarda bundan nasiplendi.
En sonunda üstünden aldılar beni, bayılmıştı ya da ölmüştü umrumda değildi.
Gözlerim karardı sırtımda bir acı hissettim. Sinir krizi geçirdiğimi düşünüp iğne vurmuşlardı. Kollarım yana düştü iki kişi koluma girdi.
Sonrası karanlık..
Zümra'dan...
Sessizlik. Artık bu sessizlikten bıkmıştım
Gözlerimi araladım, ışık yüzünden açmamla kapatmam bir oldu. Yavaş yavaş tekrar açtım.
Uyuyan annemi gördüm,elinde bir tespih,masada bir yasin başımda bana dua okuyormuş.
Ayaklarımı yavaşça hareket ettirdim, ağrım vardı ama eskisi gibi değildi daha hafif. Yere indirdim , ellerimle yataktan destek alıp ayakta durmaya çalıştım.
Zor oldu ama 1 dakika boyunca durdum. Bir adım daha atmışken yeri boyladım.
Galiba kalçam çıktı.
Öyle bir bağırdım ki annem korkarak uyandı aynı anda kapıdan abim koşarak geldi.
Beni yerde görünce, hemen yanıma gelip kaldırmaya çalıştı "kızım uyandın niye ses etmedin kendi başına iş yapıyorsun" annem sinirliydi ama yumuşatarak konuşuyordu benimle.
Abim yavaşça yatağa yatırdı beni "abicim sen iyileşmemr yemini mi ettin ha?" Dedi. Bunun üzerine güldüm benim gülmemle annemle abimde güldü.
İçeriye o sırada babam girdi "ooo maşallah hep gülün" dedi ve bana doğru gelip alnıma bir öpücük kondurdu.
Gülümsedim,o da gülümsedi,annemde gülümsedi abimde.
Gülmeyi özlemiştim.
Ama birinin gülüşünü de özlemiştim.
Ayaz.
Ayaz neredeydi?
Abim sanki ne aradığımı anlamış gibi baktı "Gitti" dedi. Gitti su almaya ya da çay almaya.
Demi bir şey almaya gitmiştir ya da işi çıkmıştır.
Annemle babam bakıştı "kızım gitti ayaz" dedi babam. Anladım gittiğini ama nereye gitti?
Bu soruyu soracağımı biliyorlardı. "Nereye gitti?" Dedim. Hepsi birbirine baktı.
En sonunda abim derin bir nefes alıp "İngiltereye gitti" dedi. Keşke demeseydi.
Hala merakla bakan beni görünce "sana zarar verdiğini düşündü ve gitti bit daha gelmemek üzere" dedi çok normal bir şey der gibi dedi.
Sanki o su alıp gelecekmiş gibi söyledi.
Sanki şaka diyerek bir yerden çıkacakmış gibi.
Ama ne su alıp geldi ne de şaka diyerek ortaya çıktı.
O gitmişti.
Gitmişti.
O Gitti.
Ve ben öldüm.
Oylamayı unutmayınnn lütfennn..
Seviliyorsunuzz💞
Yorumlarınızı bekliyorummmm
~M