- Πώς...; Γιατί τώρα; Γιατί μετά από τόσα χρόνια; Πώς είσαι νεότερη από την στιγμή που...; ο Μάνος αρχίζει ένα γύρο ερωτήσεων που διακόπτεται ξαφνικά όταν πάει να ξεστομίσει το πιο άσχημο κομμάτι της πραγματικότητας.
- ... πέθανα; αναλαμβάνω να αποτελειώσω εγώ την ερώτηση που ξεκίνησε. Έχεις ακούσει ποτέ την φράση ότι η ζωή έχει πολλή πλάκα; Σε πληροφορώ ότι ισχύει το ίδιο και για τον θάνατο. Όταν είδα την σάρκα μου να καίγεται, κάτι έσπασε μέσα μου. Ήξερα ότι δεν με συμπαθούσε η ωραία κοιμωμένη με τα τατουάζ, αλλά η πράξη του έδειχνε ατόφιο μίσος. Δεν είχα αισθανθεί ποτέ να έχουν τόσο έντονα αρνητικά συναισθήματα εναντίον μου. Το σοκ ήταν τεράστιο. Όταν ήρθε, λοιπόν, ο άγγελός μου να με οδηγήσει στην αίθουσα αναμονής για την Τελική Κρίση, αρνήθηκα να τον ακολουθήσω. Έκανα σαν μωρό παιδί. Παρακολούθησα τον σεφ της συμφοράς να πετάει τον μπόγο που είχε καταντήσει το σώμα μου στα σκουπίδια και μετά να συνεχίζει να κάνει την ζωούλα του σαν να μην έχει συμβεί τίποτα!
Ο Μάνος με κοιτάζει σαν να με βλέπει πρώτη φορά. Είναι προφανές ότι βρίσκεται ακόμα σε κατάσταση σοκ, αφού, αντί να το βάλει στα πόδια αλαλάζοντας όπως θα έκανε κάθε σοβαρός άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του όταν βλέπει ένα φάντασμα, αυτός κάθεται και προσπαθεί να βγάλει μια άκρη με όσα του εξιστορώ.
- Δεν ήξερα ότι υπάρχει επιλογή, σχολιάζει ξερά. Ανέκαθεν πίστευα πως όταν πεθαίνουμε, πηγαίνουμε είτε στον Παράδεισο είτε στην Κόλαση.
- Αμ δεν υπάρχει επιλογή! τον επιβεβαιώνω. Γι' αυτό και, μόλις άρχισα να κάνω σαν μωρό που του αρνήθηκαν γλειφιτζούρι, ο άγγελός μου μου ανακοίνωσε ότι θα πρέπει να παραμείνω χωρίς την γαλήνη που επιφέρει η Κρίση για κάποιο διάστημα. Στην αρχή, δεν κατάλαβα τι εννοούσε. Σιγά σιγά, όμως, όλα ξεκαθάρισαν. Βρισκόμουν σε ένα ενδιάμεσο στάδιο. Είναι πολύ δύσκολο για μια ψυχή να περιφέρεται εδώ κι εκεί χωρίς να έχει κάποιο προορισμό.
- Θες να πεις ότι κυκλοφορούσες ανάμεσα στους..., ανάμεσα στους ζωντανούς; ρωτάει χωρίς να πιστεύει κι ο ίδιος ότι κάνει μια τέτοια ερώτηση.
- Όχι δα! απαντώ γελώντας. Αυτό θα ήταν διασκεδαστικό. Ξέρεις πόσοι θα αρνούνταν να ακολουθήσουν τον άγγελό τους; Κυκλοφοριακή συμφόρεση θα υπήρχε, κανονικό πνευματικό μποτιλιάρισμα! Κοίτα, δεν μπορώ να μαρτυρήσω πολλά... Δεν διακινδυνεύω να ξαναμπώ σε διαθεσιμότητα, καταλαβαίνεις! Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι η ψυχή μου κυκλοφορούσε σε ένα μαυρόασπρο θολό τοπίο, δίχως χρώματα, δίχως άλλη ψυχή γύρω να πω μια κουβέντα. Απέραντη μοναξιά... Έτσι πέρασαν τόσα χρόνια...
Ο Μάνος εξακολουθεί να με κοιτάζει επίμονα. Σαν να φοβάται ότι, αν αποτραβήξει το βλέμμα του από πάνω μου, θα χαθώ.
- Σκληρή τιμωρία..., μονολογεί.
- Ο χρόνος δεν κυλάει με τον ίδιο τρόπο όταν ζούμε και όταν πεθάνουμε. Αυτά τα είκοσι χρόνια κύλησαν πολύ πιο γρήγορα από όσο φαντάζεσαι. Άλλωστε, μου δόθηκαν πολλές ευκαιρίες να πάρω τον τελικό δρόμο για τον προορισμό μου. Ήμουν, ωστόσο, απογοητευμένη με την κατάληξή μου στον εδώ κόσμο που αρνιόμουν πεισματικά να ενταχθώ στον εκεί. Αστυνόμε, θα σου δώσω μια συμβουλή μονάχα... Δεν κάνω και κανένα φοβερό σπόιλερ! Όταν έρθει η ώρα να αποχαιρετήσεις τον μάταιο τούτο κόσμο, μην αρνηθείς να ακολουθήσεις τον άγγελό σου. Γιατί όσο κι αν στην αρχή θα νιώθεις ελεύθερος και ωραίος, σύντομα θα συνειδητοποιήσεις ότι είσαι απλώς φυλακισμένος σε ένα ασπρόμαυρο τίποτα.
- Και...; Πώς βγήκες από εκεί; Πώς ήρθες εδώ; ρωτάει με την αδημονία που πιάνει τα μικρά παιδιά όταν πασχίζουν να μάθουν κάτι.
- Κάναμε μια συμφωνία με τον άγγελό μου. Έπρεπε να λυθεί το μυστήριο της δολοφονίας μου. Κι ο κλήρος έπεσε σε σένα, αστυνόμε! Να με συμπαθάς, όμως, δεν μπορούσα να το διακινδυνεύσω... Αν δεν έβρισκες την λύση, θα έμενα για πάντα στο τίποτα. Αυτός ήταν απαράβατος όρος. Παρακάλεσα, λοιπόν, να έρθω για βοηθός σου. Να προσπαθήσω να σε καθοδηγήσω. Και να κάνω και τα μικρά μου κόλπα...
Ο Μάνος με κοιτάζει απορημένος. Τόσα του έχω αραδιάσει κι αυτός κόλλησε στα κόλπα που ανέφερα. Άντρες! Κάνουν σαν παιδάκια στο λούνα παρκ όταν τους μιλάς για παιχνίδια.
- Μετά από τόσα χρόνια, δεν θα άφηνα στην τύχη την εξέλιξη της υπόθεσης, Μάνο! του λέω σοβαρά. Έπρεπε να είμαι μαζί σου, να βλέπω τα στοιχεία που πιθανόν να ανακάλυπτες και να δημιουργήσω τα στοιχεία που χρειάζονταν... Α, όχι, προλαβαίνω την ένσταση που αρχίζει να σχηματίζεται στα χείλη του, δεν αλλοίωσα την ιστορία! Αυτό θα ήταν σίγουρο εισιτήριο για την κάτω μεριά... Δεν είχα καμιά όρεξη να βρεθώ τετ α τετ με τον εξαποδώ να τα λέμε. Βέβαια, η συμφωνία που έκανα με τον άγγελό μου είχε τις δυσκολίες της. Έπρεπε να κάνω επαφή μαζί σου και θα αποκτούσα πρόσβαση στην Σήμανση ή εδώ μόνο μέσα από σένα. Μονάχη μου δεν μπορούσα να πάω πουθενά. Μετά, απλώς τοποθέτησα ίχνος του δολοφόνου μου στα εργαστήρια και την φωτογραφία μαζί με τα χαρτιά της διαθήκης, τα οποία βρέθηκαν σε ένα βιβλίο στα προσωπικά μου αντικείμενα, στο καρνέ που κρατάς.
Σε αυτό το σημείο, ο Μάνος κοιτάζει το καρνέ σαν να συνειδητοποιεί αυτή ακριβώς την στιγμή ότι το έχει μέσα στα χέρια του. Αφήνει την φωτογραφία σε ένα τραπεζάκι και ανοίγει ένα φάκελο με την τελευταία επιθυμία του Λεωνίδα. Όσο εκείνος διαβάζει την χειρόγραφη διαθήκη, εγώ κοιτάζω την φωτογραφία από τις Άλπεις. Με τα δάχτυλά μου χαϊδεύω απαλά το πρόσωπο του άντρα που στέκεται περήφανος δίπλα στην εικόνα του ζωντανού εαυτού μου.
- Τον αγαπούσες, ε; ρωτάει ο αστυνόμος που με παρακολουθεί.
Συγκινημένη κατανεύω, ενώ τα μάτια μου υγραίνουν στην θύμηση του ανθρώπου που αγάπησα τόσο.
- Ο συγχωρεμένος ήταν λίγο μουντρούχος, να τα λέμε αυτά! λέω χαμογελαστή. Αλλά ήταν ο δικός μου μουντρούχος... Είχαμε βρεθεί στο Μπαλί ένα μήνα πριν το μοιραίο. Εκεί είχαμε κάνει μια τελετή ανταλλαγής όρκων αιώνιας αγάπης. Τίποτα επίσημο, αλλά τόσο στα δικά του μάτια όσο και στα δικά μου, ήταν σαν να ήμασταν πραγματικά παντρεμένοι. Και μου έχει λείψει! Σε σένα μπορώ να το παραδεχτώ. Σε εκείνον, ποτέ. Θα το πάρει πάνω του και θα κοκορεύεται μια αιωνιότητα..., κυριολεκτικά! προσθέτω και ξεσπάω σε γέλια.
Γρήγορα παρασύρεται κι ο Μάνος. Αρχίζει και γελάει μαζί με μένα κι εκείνος. Ένας αστυνόμος, ένα βοοειδές που κοιμάται στο χαλί και ένα φάντασμα. Σαν αρχή από άκυρο ανέκδοτο!
- Πώς σε δέχτηκαν οι ανώτεροι; ρωτάει ανάμεσα στα γέλια ο Μάνος. Έφτιαξες πλαστή ταυτότητα ως υπαστυνόμος;
Την περίμενα την ερώτηση.
- Μα δεν με δέχτηκαν! του λέω ευθαρσώς. Δεν γνώριζαν καν ότι είμαι εκεί. Κανείς δεν το γνώριζε εκτός από εσένα.
- Μα...
- Για σκέψου λίγο, τον παροτρύνω. Στο γραφείο σου ήμασταν πάντα μόνοι μας. Όταν βγαίνοντας πετύχαμε τον «από μυαλό, κορμάρα», τον Πρεκαστή ντε, εγώ προχώρησα χωρίς να σου δώσω την ευκαιρία να με συστήσεις. Τι να του συστήσεις; Τον αέρα; Θα σε μαζεύανε με συνοπτικές διαδικασίες! Μετά, όπου πηγαίναμε, σε άφηνα μόνο σου. Στο καφενείο, για να επιθεωρώ και καλά τις αντιδράσεις των θαμώνων. Δεν πρόσεξες ότι δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί μου; Ήταν σαν...
- ...σαν να μην υπήρχες...! συμπληρώνει ο Μάνος την φράση που είμαι έτοιμη να πω κι εγώ.
- Ακριβώς! Μετά, στα εργαστήρια, πάλι σε άφησα μόνο σου, δήθεν για να μην εξαγριωθεί ο Παρνασσάκης. Μόνο εσύ με έβλεπες, αστυνόμε! Και πριν λίγο με είδε και ο Νικήτας δηλαδή. Του το χρωστούσα! Ήθελα να του κοπούν τα ήπατα... Δηλαδή..., για να λέμε την αλήθεια, άλλα ήθελα να του κοπούν, μα συμβιβάστηκα με τα ήπατα!
Ο Μάνος με κοιτάζει έκπληκτος καθώς συνειδητοποιεί ότι πράγματι δεν έχω μιλήσει με κανέναν άλλον άνθρωπο τόσες μέρες που συνεργαζόμαστε. Μια σκέψη περνάει σαν αστραπή από το μυαλό του. Δεν κρατιέται και με ρωτάει.
- Μα... Στην καφετέρια απέναντι από την δουλειά; Σε βρήκα να μιλάς στο τηλέφωνο! Κρατούσες κι ένα ποτήρι με καφέ, λέει με θριαμβευτικό ύφος σαν να με έπιασε να λέω ανακρίβειες. Καθίσαμε και μιλούσαμε κι ήρθε κι η Μαλένα στο τραπέζι μας...
- Και σε κοίταζε περίεργα..., του υπενθυμίζω. Κανείς δεν με έβλεπε, αστυνόμε. Η κοπέλα έβλεπε εσένα να μιλάς και να γελάς μονάχος σου!
Ξαφνικά, σαν όλο το αίμα που κυκλοφορεί στο σώμα του να αποφάσισε να ανέβει στο κεφάλι του, με κοιτάει με το ντοματένιο πρόσωπό του και ανοίγει το στόμα του σχηματίζοντας ένα άηχο επιφώνημα σαστιμάρας.
- Θεέ μου... Πώς δεν με πέρασε για τρελό το κορίτσι! Και μετά από το σόου που έδωσα, δέχτηκε να βγούμε το Σάββατο; απορεί περισσότερο μονολογώντας αυτή την φορά παρά απευθυνόμενος σε μένα.
- Όταν ήμουν εγώ παιδί, μαγικές λέξεις ήταν το άμπρα κατάμπρα. Πλέον, υπάρχει το μπλου τουθ! Φαντάστηκε ότι μιλάς σε αυτά τα μαραφέτια που κολλάμε στο αυτί σαν να φυλάμε όλος ο πλανήτης τον αμερικανό πρόεδρο... Όσο για τον καφέ, κρατούσα ένα φανταστικό ποτήρι με ένα φανταστικό υγρό. Με είδες να πίνω έστω και μια γουλιά;
- Χμμ, εδώ που τα λέμε, δεν σε είδα να πίνεις ή να τρως οτιδήποτε τόσες μέρες! παραδέχεται.
- Αυτό ήταν πραγματικό μαρτύριο, λέω σε απάντηση. Όταν ζούσα, έπινα τέσσερις με πέντε καφέδες την ημέρα. Ξέρεις τι είναι να γαργαλάει τα ρουθούνια σου η μυρωδιά του χαρμανιού κι εσύ να μην μπορείς να απολαύσεις την εθιστική γεύση; Ως φάντασμα, όμως, δεν μπορώ να τρώω ούτε να πίνω.
Την στιγμή αυτή, ακούγεται ένα βογγητό από το χαλί. Τον είχα ξεχάσει δαύτον! Η συζήτηση με τον Μάνο, η λυτρωτική παραδοχή της αλήθειας, με έχουν απορροφήσει σε τέτοιο βαθμό που εξοστράκισα από τον νου μου μέχρι και την λέρα που με οδήγησε στο σημείο όπου είμαι.
- Έχουμε και αυτόν..., λέω με ένα βαρύ αναστεναγμό.
Σηκώνομαι από την πολυθρόνα και κάθομαι μπροστά ακριβώς στην φάτσα του Νικήτα με λυγισμένα γόνατα έτσι ώστε να είμαι το πρώτο πράγμα που θα δει όταν ανοίξει τα μάτια του. Πράγματι... Με βλέπει να τον κοιτάζω με ένα σαρκαστικό χαμόγελο και ξαναπέφτει στο χαλί σαν σακί με πατάτες.
- Θα μπορούσα να διασκεδάζω αιωνίως με το να τρομάζω τον υπερμεγέθη βουτυρομπεμπέ, αλλά πρέπει να φύγω..., λέω σχεδόν λυπημένη που θα χάσω την παρέα του Μάνου. Η αποστολή μου είχε αίσια έκβαση. Πλέον, μπορώ να αναπαυθώ κι εγώ... Με τα στοιχεία που έχεις, θα κλείσεις μια υπόθεση που αναζητούσε λύση είκοσι χρόνια. Το αίμα του Νικήτα σε έφερε εδώ. Ο ίδιος σου παρέδωσε αυτοβούλως το καρνέ με την φωτογραφία και την διαθήκη του Λεωνίδα. Με αυτά, τον δένεις σαν σαλάμι και τον παραδίδεις στον εισαγγελέα.
Με αυτά τα λόγια, σηκωνόμαστε κι οι δύο και στεκόμαστε ο ένας απέναντι από τον άλλον. Του τείνω το χέρι για να τον χαιρετήσω. Μια χειραψία που γίνεται ανάμεσα σε ένα σάρκινο χέρι και τον αέρα. Μπορεί να μην αγγιζόμαστε, πράγμα που θα προκαλούσε μια αμηχανία σε άλλες περιπτώσεις, αλλά νιώθουμε ένα συναισθηματικό δέσιμο που δεν το αμφισβητεί κανείς.
- Χάρηκα που δούλεψα μαζί με σένα, αστυνόμε! του λέω ελαφρώς συγκινημένη.
- Χάρηκες που δούλεψες εμένα, μάλλον, υπαστυνόμε! με διορθώνει σε μια προσπάθεια να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα.
Γελάω αυθόρμητα με την επισήμανση. Τον αγκαλιάζω ασυναίσθητα κι εκείνος ανταποδίδει την αγκαλιά, δημιουργώντας έτσι μια ψυχική επαφή που τίποτα δεν έχει να ζηλέψει από κανονικά αγγίγματα ανάμεσα σε ανθρώπους που γίνονται τυπικά.
- Η Μαλένα είναι πολύ καλό κορίτσι, Μάνο! Μην την αφήσεις να σου φύγει, τον προειδοποιώ. Θα σε νοικοκυρέψει.
- Βρε Ιωακειμίδου, λέει ο αστυνόμος γελώντας. Εδώ δεν με παράτησε ενώ με έχει δει να μιλάω και να γελάω μονάχος μου, πιστεύεις ότι θα με αφήσει εύκολα; Ε, ρε πρεμούρα να με αποκαταστήσεις!
Τον αγκαλιάζω ξανά και αποφασίζω να μην απαντήσω στο τελευταίο του σχόλιο. Δεν του αποκάλυψα όλη την συμφωνία που έκανα με τον άγγελό μου, βλέπετε...
Πώς να του αποκαλύψω τον κρυφό όρο ότι έπρεπε να τον κάνω να γνωρίσει τον πραγματικό έρωτα...;
Να τον φέρω στον ίσιο δρόμο από τις συνεχείς ερωτικές περιπέτειες...;
Όχι, αυτό το κομμάτι της συμφωνίας καλύτερα να το κρατήσω για τον εαυτό μου...
Εσείς τι λέτε...;