ေဆးခန္းကိုေရာက္တာနဲ႕ က်န္စစ္ကိုေနရာ၌ ထိုင္ထားခိုင္း၍ ရန္ရွင္းစြာ တစ္ေယာက္
ေဆးဗုံးေတြလည္း ကိုယ္တိုင္ယူၿပီး
အလုပ္႐ူတ္ေနတာေတာင္ စိုးရိမ္ဟန္နဲ႕
ေဆးထည့္ေပးေနရသည္။
"အာ့ ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါဗ် "
"အင္း.."
လက္ေတြတုန္ေနတာကိုေတာ့က်န္စစ္ေတြ႕ေနရ၏ အခုလည္းေျပာသာမေျပာတာ စိတ္ပူေနတာကိုေတာ့ျမင္ေနရတာေၾကာင့္
"ေစာနကေတာ့မတားဘဲနဲ႕အခုမွစိတ္ပူေနတယ္"
"ကိုကိုက အခ်ိဳးမွမေျပတာ"
"ဘာဗ် မေျပတာ ခင္မ်ားေလ ခင္မ်ားေၾကာင့္ က်ဳပ္အေျပာခံရတယ္ အနာခံရတယ္ေလ"
"အင္းပါးစပ္ပိတ္ထား"
"ခင္မ်ားကေတာ့ အၿမဲကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္တယ္ "
"...."
"သူမ်ားဘက္ကိုလည္းမၾကည့္ဘူး"
"...."
"ဒါမ်ားဆရာဝန္တဲ့ "
"...."
"ခင္မ်ားက တစ္ဦးတည္းေသာသားလား"
"...."
"ေတြ႕လားအခုလည္းျပန္မေျဖဘူး"
ဆရာဝန္အလုပ္သာလုပ္ေနခဲ့တာ
အာ႐ုံအမ်ားႀကီးမစိုက္နိုင္ဘဲ တစ္ခုဆိုတစ္ခုဘဲလုပ္တက္သည္။ဒီအနာကိုေဆးထည့္ရမယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဆုံးျဖတ္ၿပီးရင္ တျခားဘယ္လူနာဘာျဖစ္ျဖစ္ အာ႐ုံမရေတာ့တာေၾကာင့္ အခုလည္း ဒီအနာကိုသာအာ႐ုံစိုက္မိေန၏
"ကိုကို မ်က္လုံးခနမွိတ္ထားေပးနိုင္မလား"
"...."
ေျပာတဲ့အတိုင္း မ်က္လုံးမွိတ္ေပးလိုက္တာနဲ႕
သူ၏ လက္သူႂကြယ္ႏုႏုေလးထံ၌ ေဆးထည့္ၿပီး ထိုဒဏ္ရာေလးထပ္ကို ျငင္သာစြာလိမ္းထည့္ေပးေနေပမယ့္ ကိုကို႔ထံသို႔ မေကာင္းတဲ့စိတ္ေတြဝင္မိမွာကိုလည္း ကိုယ့္ကိုတိုင္ကတားယူေနရတဲ့အထိ။
"....."
တစ္ဖက္လူက်န္စစ္ရဲ႕ထံမွာလည္း ထိုအထိအေတြ႕ေလးက ႏူးညံ့လြန္းလို႔ ဒီတိုင္းေလးသာ ၿငိမ္ေနခ်င္ေပမယ့္ မျဖစ္နိုင္တဲ့ကိစၥတစ္ခုသာ။
"ကိုကို.."
မ်က္လုံးမွိတ္ထားတာေၾကာင့္ ဒီအသံေလးက
ပိုလို႔ေတာင္သူ၏ နားထဲသို႔ဆြဲငင္ေနခဲ့၏။
ဖြင့္ၾကည့္မိတဲ့ အခ်ိန္ သူ႕ေရွ႕၌ နီးကပ္လာတဲ့ေဒါက္တာရဲ႕ အၿပဳံးက ခ်ိဳသာေနလြန္းလို႔ေမ့မရနိုင္ျဖစ္နိုင္လိမ့္မည္။
ထိုအခ်ိန္မွာဘဲနီးကပ္လာတဲ့ ေဒါက္တာရဲ႕
ႏူတ္ခမ္းက သူ႕ရဲ႕ ႏူတ္ခမ္းထပ္ထံသို႔က်ေရာက္သြားခဲ့၏
ႁပြတ္စ္!
"ခင္မ်ား.."
"ျပန္လို႔ရၿပီ "
"ဘာဗ် "
တစ္ခုခုကိုနစ္နာသလို ႐ုတ္တရက္ မတ္တပ္ရပ္လာခဲ့ၿပီး ေဒါက္တာ့ထံသို႔ လက္ညိုးထိုးၿပီးမွ
"ခင္ ခင္မ်ား စားၿပီးနားမလည္မလုပ္နဲ႕ေလ "
"ကြၽန္ေတာ္လူနာေတြကိုေဆးကုေပးရအုန္းမယ္ဗ် "
"ဒီ!!ဒီမွာ!!ေနအုန္းေလ"
ထိုလူကေတာ့ ေျပာခ်င္တာေျပာၿပီးထြက္သြားတာလွည့္ကိုမၾကည့္ေတာ့ေပ။
က်န္ေနခဲ့တဲ့ က်န္စစ္ခင္မ်ာ ပထမဆုံးအနမ္းေလးေၾကာင့္ ထိုင္မရ ထမရကိုျဖစ္လို႔..
<><><>
အေစ့ခ်ၿပီး ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္
ရာသီဥတု သာယာေနခဲ့လို႔ ေက်နပ္ေနခဲ့ေပမယ့္ ဖခင္ျဖစ္သူကို ျမင္လိုက္ရတာေၾကာင့္
မုန္တိုင္းကလည္း သူ႕လိုလိုက်ေရာက္သြားသလိုခံစားခဲ့ရ၏
"ရာခ်ီ ကိုယ့္အေဖ တစ္ေယာက္လုံးကိုျမင္တာေတာင္ ႏူတ္ဆက္ဖို႔ေမ့ေလာက္ေအာင္ထိ ျဖစ္ေနတာလား"
"ႏူတ္ဆက္ဖို႔ေမ့ေနတာမဟုတ္ဘဲ တမင္မႏူတ္တာပါ "
ဟုတ္သည္ ကိုယ့္ဘက္ကဘဲ အျပတ္ျဖတ္နိုင္ဖို႔ဘဲလိုသည္။
"မင္းကေတာ့ပုံတိုင္းနဲ႕ရတာနဲ႕ တေန႕တျခားက အေဖကိုအေဖမွန္းမသိရိုင္းစိုင္းလာပါလား"
"အေဖ လူႀကီးျဖစ္ၿပီး အခုထိမရင့္က်က္ေသးတာလား အေဖ့စကားက အေဖကိုယ္တိုင္ျပဳလုပ္ေနခဲ့တဲ့အရာပါဗ်
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ကိုယ့္မိဘမို႔လို႔ ကိုယ္ပိုင္တာေလး စားေစခ်င္တာေၾကာင့္ေပးေပးမိေပမယ့္ အေဖကေတာ့ လြတ္ပစ္ရက္ပါလား
ဘယ္လိုေတာင္လဲအေဖရာ "
"ငါကမင္းလိုေကာင္ေပးတာကိုယူစရာလား
တကယ္လို႔ ေပးခ်င္ရင္လည္း အဲ့ပုံတိုင္းနဲ႕ ျပတ္မွလာေပး ငါအကုန္လက္ခံေပးမယ္"
"အေဖနစ္နာသလိုလုပ္မေနပါနဲ႕ တကယ္တမ္းကြၽန္ေတာ္နဲ႕ရလို႔နစ္နာက
ပုံတိုင္းပါ တကယ္ေတာ့ ပုံတိုင္းလိုလူလိမၼာသားသမီးက ကြၽန္ေတာ့္လိုမိမဆုံးမ ဖမဆုံးမလိုေကာင္နဲ႕ရသြားတာဘဲအေဖ့ဘက္ကေက်းဇူးတင္ေနရမွာ ဒါေပမယ့္
ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ကြၽန္ေတာ္ကပုံတိုင္းနဲ႕မျပတ္နိုင္တာမို႔ အေဖတို႔နဲ႕ဘဲေဝးရာေနေပးမယ္ အဟမ့္ အခုထိကိုယ့္ရဲပိုက္ဆံေတာင္အကုန္မခံနိုင္ဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပန္ေခၚခ်င္ေနတာဘဲ ပုံတိုင္းေနရာမွာသာ ျပန္ေပးဆြဲသမားဆို ကြၽန္ေတာ္က ေသေနေလာက္ၿပီေနာ့"
ႏူတ္နဲ႕ဆိုရင္ေတာ့အရာအားလုံးကိုအျပတ္ျဖတ္နိုင္ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒါက မျဖစ္နိုင္တဲ့ကိစၥေလ။
သို႔ေပမယ့္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို ျဖတ္ေတာက္ေနတာကလည္း ႏွစ္ဖက္ မိဘ အျပင္ ရွိမေနခဲ့။
"အစ္ကိုေရ..."
"အစ္ကို "
အရင္လို ဆိုင္ဝေလးမွာ စာအုပ္ဖတ္လွ်က္နဲ႕
ဧည့္ခုံေပၚမွာ ေရႏြေးခြက္ေလးနဲ႕ ထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့ပုံရိပ္ေလးက ဒီေန႕က်ေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပန္သည္။
ဒီအစ္ကိုကိုလည္းသူ သခၤ်ာလိုမ်ိဳးပုံေသနည္းနဲ႕သာ အနားနားမွာဘဲ အၿမဲထားခ်င္မိသည္။
"ပုံတိုင္းေရ ပုံတိုင္း"
"ပုံတိုင္းမရွိဘူး ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ"
ဆိုင္ေရွ႕က တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေအာ္သံေၾကာင့္တုံ႕ဆိုင္းခ်င္းမရွိ ထြက္လာခဲ့၏
"မင္းၫြန႔္စိန္ဘဲ ဘာကိစၥနဲ႕လာတာနဲ႕ "
"ဟိုဘက္႐ြာမွာအေပါင္ဆိုင္မရွိလိူ႕ ဒီမွာလာ
ေပါင္တာ "
"ဘာေပါင္တာလဲ "
"ေရာ့ ဒါေလး "
ေဘာက္နီေလးတစ္ခုနဲ႕ လာေပါင္တဲ့ ပစၥည္ကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရာခ်ီ အင္အားသင့္မိခဲ့၏ဒီလိုေကာင္က ဒါေတြရွိေနစရာအေၾကာင္းမွမရွိဘဲ။
"ဒီပစၥည္းက ခိုးရာပါေတာ့မဟုတ္ဘူးမလား"
"မဟုတ္ဘူး ငါ့အေမဟာ သူ႕ေဆးဖိုးအတြက္လာေပါင္တာ "
"ဘယ္ေလာက္ေဈးဆိုယူမလဲ"
"ရသေလာက္ေဈးနဲ႕ေပး"
"ေရာ့ေရာ့လက္မခံဘူး ဒီေလာက္တန္ဖိုးရွိတဲ့လက္ဝတ္ရတနာကို ရသေလာက္ေဈးနဲ႕ျဖတ္ထဲက ဒါသူခိုးေဈးဘဲ"
"ငါမင္းကိုမဟုတ္ဘူးလို႔ေျပာေနတယ္ေလ ငါအေမတစ္ခုခုျဖစ္ရင္ မင္းတာဝန္ယူမွာလား"
"ခန ငါပိုက္ဆံထုတ္ေပးမယ္ ခိုးရာပါလို႔လာစစ္ေဆးတဲ့အခါ ငါကမင္းနမည္ကိုသုံးမွာေနာ္"
"ေအေအေက်းဇူးဘဲ"
ရာခ်ီကေတာ့ မယုံၾကည္ေပမယ့္ ေရွ႕ေနာက္မၾကည့္ဘဲ ပိုက္ဆံသာထုတ္ေပးလိုက္၏
ဘယ္လိုသားသမီးကမွ မိဘေနမေကာင္းဘူးဆိုၿပီး လိမ္မွာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ေပ။
<><><>
"ဒီမွာ ခင္မ်ား!!"
"အေမ!!"
ေဆး႐ုံက အျပန္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ေအာံသံေၾကာင့္ ေဒါက္တာ တုန္လန႔္သြားခဲ့ရ၏
"ကိုကို မဟုတ္မွ ေန႕ခင္းထဲက ဒီမွာရွိေနတာလား"
"ဒါဆို ေနခင္းထဲက ကြၽန္ေတာ္ျပန္မယ္လို႔ခင္မ်ားထင္ေနတာလား ကြၽန္ေတာ္ကေလ"
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လက္ညိုး တစ္ထိုးထိုးေျပာေနေပမယ့္ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ပုံေတာ့ မေပၚခဲ့။
႐ုတ္တရက္ သူရဲ႕ ေျခလွမ္းက ခုံတန္းေလးထံသို႔က်ေရာက္သြားတာေၾကာင့္ သူပါလိုက္ထိုင္၏လိုက္သည္။
"အင္းပါ ဘာလို႔မျပန္တာလဲ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့အလုပ္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ျပန္ရေတာ့မာ"
"ခင္မ်ား အဲ့လို စားၿပီးနားမလည္ လုပ္လို႔ရမလားဗ် "
"ဒါဆို နားလည္ေစခ်င္တာလား အာ့ဆိုလဲ နားလည္ၿပီးေတာ့ ကိုကို႔ကိုယူမယ္ေလ"
"ဘာလို႔ကိုကိုလို႔ ေခၚေနရတာလဲဗ်ာ ေသခ်ာၾကည့္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ကငယ္တာကို"
"ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူကို ဘယ္လိုနာမ္စားဘဲျဖစ္ျဖစ္ေခၚခြင့္ရွိတယ္ေလဗ်"
"ခင္မ်ားကေတာ့..."
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဆူပုတ္ၿပီးဟိုဘက္လွည့္သြားတဲ့ က်န္စစ္ရဲ႕ အေရွ႕၌ကို သူ႕ကဘဲ ကြယ္လွ်က္ ရင္ေမာစရာအၿပဳံးေတြနဲ႕ ၿပဳံးျပလိုက္၍
"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ျပန္ၿပီေနာ္ "
ရွင္းမယ္ဆိုတိုင္းေျပာစရာစကားေတြထြက္မလာေတာ့တာကို တကယ္ရင္နာမိ၏
ျပန္ေတြးၾကည့္တိုင္း ငါက က်န္စစ္မွဟုတ္ရဲ႕လားဆိုသည့္အေတြးပင္။
မေျပာရဲလို႔လား မေျပာသင့္လို႔လား
မေျပာရက္လို႔လားပင္။
"အမ ဧကရီ ခနထြက္ခဲ့ပါအုန္း"
"....."
"အမ!"
အမဧကရီ သူ႕ကို ႐ုတ္တရက္ေရွာင္ေနတာကို သူသတိထားမိပါသည္။
ဟိုေန႕က ကိစၥေၾကာင့္ တစ္ေနကုန္ သူ႕စိတ္နဲ႕ စိတ္ပူေနေပမယ့္ ဒီအမကေတာ့ ေျဖရွင္းခ်က္တစ္ခုမွ မလာခဲ့။
"အမ! အမ မထြက္ရင္ ႏွင္းရည္ကိုတစ္သက္လုံးလာမေခၚနဲ႕"
ဒါမွ ႏွင္းရည္ရဲ႕ပုံစံ အစစ္သာျဖစ္လိမ့္မည္။
နဂိုတည္းက အခ်စ္မွာေတာင္ ကိုယ္မရရင္ လွည့္မၾကည့္ေတာ့ေလာက္ေအာင္စိတ္မရွည္တက္တဲ့ႏွင္းရည္ ရင္းႏွီးသာေတာင္မၾကာေသးတဲ့ သူအတြက္လည္းစိတ္႐ူတ္မခံနိုင္ပါ။
ဧကရီကေတာ့ ထိုမွသာ ထြက္လာခဲ့ၿပီး ႏွင္းရည္အေရွ႕၌ အျမန္ေျပးရပ္လိုက္၍
"အမ ေတာင္းပန္ပါတယ္ "
"အမကဘာလဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္မွားတယ္လို႔ခံစားရတာလား ဒါဆိုလဲဘာလို႔ေရွာင္ေနလဲ
ႏွင္းရည္ကေတာ့ကိုယ္နဲ႕ရင္းႏွီးေနတဲ့သူမို႔စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕ေမးလိုက္ေပမယ့္ အမကေတာ့ မတူသလိုဆက္ဆံ..."
"ထပ္ခ်စ္မိမွာဆိုးလို႔ေပါ့!"
"...."
ထြက္ေပၚလာတဲ့ ဧကရီရဲ႕စကားသံေၾကာင့္
ႏွင္းရည္ကိုယ္တိုင္ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ရ၏
"အမက ႏွင္းရည္တို႔အစ္ကိုလိုဘဲ လိင္တူႀကိဳက္သူ ဒါေပမယ့္ အမ ဘယ္သူကိုမွ ထပ္မခ်စ္ရဲေတာ့ဘဲ ဒီတိုင္း ဒီတိုင္းေလးဘဲေနခ်င္တယ္"
"အဲ့တာ ႏွင္းရည္နဲ႕ဘာဆိုင္လဲ အမဘာသာ လိင္တူဘဲႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္
ႏွင္းရည္သိခ်င္တာအဲ့အေျဖမဟုတ္ဘူး
အမမွာေရာဂါမ်ားရွိေနမလားဆိုတာသိခ်င္ေနတာ "
"အမ ခ်စ္ေနခဲ့တာ ႏွင္းရည္ျဖစ္ေနလို႔
ႏွင္းရည္ကဘဲအမခ်စ္တဲ့သူျဖစ္ေနလို႔
ႏွင္းရည္ကို အမ မဆုံး႐ူံးခ်င္တာေၾကာင့္
အခု ႏွင္းရည္ေျပာသလို အမရဲ႕ေရာဂါ ထပ္မခ်စ္ရဲတဲ့ ေရာဂါဘဲ "
အခ်စ္စစ္ဆိုတာ ပူေလာင္ရၿမဲဘဲတဲ့။
အခုလည္း နာနာက်င္က်င္နဲ႕သာ မနည္းေျပာေနရတဲ့ စကားေတြမို႔လို႔ ကိုယ့္ေရွ႕က ေကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုေတာင္ မၾကည့္ရဲတဲ့အထိ။
"ဧကရီ ဘာျဖစ္တာလဲ "
"...."
ျမပိုးႏြယ္ကေရာက္လာတာေၾကာင့္စိတ္ပူဟန္နဲ႕ေမးခဲ့ေပမယ္ ဧကရီကေတာ့ ၿမိဳသိပ္ထားလွ်က္။
"ႏွင္းရည္နင္မဟုတ္မွ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကိုအိမ္ထိ စိတ္ဒုကၡလာေပးေနတာလား!"
"စလာထဲက က်က္သေရကိုမရွိဘူး "
"ဒီ!!!"
"အမဧကရီ ႏွင္းရည္ျပန္ၿပီ အမအေၾကာင္းရင္ဖြင့္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္မေ႐ြးႏွင္းရည္ရွိေနေပးမယ္ "
ႏွင္းရည္ ျပန္သြားေတာ့မွ ႏွင္းရည္ ေနာက္ေက်ာျပင္ လွလွေလးကိုၾကည့္ၿပီး
မနည္းနင္းကန္ေအာင့္ထားရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကလည္းအရွက္မရွိစြာ က်ေရာက္လာခဲ့၏။
"ဧကရီ ရလား ငါရွိတယ္ေနာ္ဘာမွမျဖစ္ဘူး "
"ငါဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ငါ ငါ ျပန္ခ်င္တာဘဲသိတယ္ "
"အခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ငါတို႔ျပန္ပါ့မယ္"
"ငါေလ အဲ့ညီမေလးကို ျမင္တိုင္းျမတ္နိုးရာကိုဘဲ သတိရမိေနတာ "
"ေတာ္ၿပီအဲ့တစ္ေယာက္ကိုထည့္မေျပာနဲ႕ေတာ့ ငါတို႔ျမန္ျမန္ေမ့ေအာင္လို႔ သူ႕ကိုမသိသလိုေနခဲ့ေပမယ့္ နင္အခုထိ မေမ့ပစ္နိုင္ဘူးလား စိတ္ဓာတ္ကိုမာမာေလးထားစမ္းပါအုန္း"
ျမပိုးႏြယ္ စိတ္မရွည္ဟန္နဲ႕ထြက္ဖို႔လုပ္လ္ုက္ေပမယ့္ သူ႕လက္ထဲက အနီေရာင္ဗူးေလးက
မ်က္လုံးထံသို႔ စြဲစြဲမက္မက္ကိုေရာက္ရွိလာခဲ့၏
"ျမပိုးႏြယ္ အဲ့တာဘာလဲ"
"ဪ ဒါလားငါႂကြားအုန္းမယ္ ႐ြာထဲက ငါ့နဲ႕ႀကိဳက္ေနတဲ့သူေပးလိုက္တာေလ "
"ဘယ္လို နင္ဘယ္တုန္းက ႐ြာသားနဲ႕ႀကိဳက္ရတာလဲ "
"ဒီ႐ြာကမဟုတ္ဘူးစိတ္ခ် "
ဘူးထဲက ထြက္လာတဲ့ဆြဲႀကိဳးေလးကေရာင္ေတာက္လွ်က္ ဝင္းပေန၏ တန္ဖိုးႀကီးေလာက္တဲ့အထဲပါနိုင္သည္ ။
"မဟုတ္မွ သူေငွးသားလား "
"အဲ့လိုေတာ့မသိေပမယ့္ အားကိုးရတယ္ေလ
သူမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကိုဒီလိုေပးနိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွိေနတာကို "
"နင္!!နင္ကေတာ့ပစၥည္းေပးတာနဲ႕ တန္းႀကိဳက္စရာလား"
"နင့္ကငါ့အေမလား ဝင္မပါစမ္းပါနဲ႕"
ျမပိုးႏြယ္ရဲ႕အက်င့္ကိုေကာင္းေကာင္းသိေနသည္ သူကဆရာမသာလုပ္ေနခဲ့တာ
လမ္းတစ္ခုတည္းကို အတည္တက် မေ႐ြးနိုင္တဲ့သူ အသက္အ႐ြယ္ရွိေနေပမယ့္ စိတ္ကစားေသးတဲ့အျပင္ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးမို႔ တကိုယ္ေကာင္းဆန္ေသး၏
အခုလည္းဘယ္သူလဲမသိတာေတာင္ ဒီဆြဲႀကိဳးေလးတစ္ကုံးေၾကာင့္ အခ်စ္ကိုလက္ခံလိုက္တယ္တဲ့လား။