႐ြာထဲက အပင္ေအာက္မ်ားဟာ ႏွင္းရည္အတြက္ အနားခိုစရာဆိုလည္းမွန္လိမ့္မည္
စိတ္ပ်က္လည္း ဒီလာ စိတ္ေပ်ာ္လည္း ဒီဘဲလာေနခဲ့မိတာ...
"ႏွင္းရည္ ဒီမွာဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲ"
ေမးခြန္းနဲ႕အတူ သူ႕ေဘးမွာ လာထိုင္တဲ့ကိုကိုႀကီး။
"ကိုကိုႀကီး ႏွင္းရည္ေျပာစရာရွိတယ္ "
"ဘာေျပာမွာတုန္း "
"ဆရာမ ဧကရီက ထူးဆန္းေနတယ္ "
"အဲ့ထက္ထူးဆန္းတာက က်န္စစ္ကိုျပႆနာရွာတဲ့ဆရာမက ပိုထူးဆန္းတာ"
"သူကဘာျဖစ္လို႔ "
"မသိေတာ့ဘူးဟာ ငါျမင္မိေနတာေတြရွိေနတာ ထားပါ ဟိုဆရာမ ဧကရီကဘာေၾကာင့္
ထူးဆန္းလဲသာေျပာပါအုန္း "
"ဟိုေန႕က ကိုကိုႀကီးေပးတဲ့ေဂၚဖီေလ ဆရာမဆီကို သြားေၾကာ္ေပးတုန္းက ႏွင္းရည္ကို ျမတ္နိုးရာ ျမတ္နိုးရာလို႔ေအာ္ေခၚၿပီး ေမာင္းထုတ္တယ္"
"ဘယ္လို "
"ဟုတ္တယ္ ႏွင္းရည္ကိုေမာင္းထုတ္တယ္
ငိုလဲေနတယ္ "
"သူေမာင္းထုတ္တာ မထုတ္တာ ငါမေမးဘူး
ငါေပးတဲ့ေဂၚဖီက ဘာလို႔ အဲ့ဆရာမကိုသြားေၾကာ္ေပးရတာဘဲ ငါအိမ္အတြက္ေပးလိုက္တာေလ "
ႏွင္းရည္ထိုမွ ဒီစကားေျပာမိမွန္း သတိထားမိ၏ သူမသိေအာင္ဖုံးကြယ္ပါသည္ဆိုမွ အခုလိုေျပာရင္ ကိုကိုႀကီးေဒါသထြက္သြားနိုင္သည္။
"အဲ့ အဲ့တာက "
"ဘာလဲ အေဖက လက္မခံလို႔လား"
"အင္း အေဖက ကိုကိုႀကီးနဲ႕ပတ္သတ္လို႔တဲ့လက္မခံဘူး "
"အာ.."
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ မေျပာမိတာ "
"ထားလိုက္ "
"ဟမ္ ဟိုမွာ သာလွနဲ႕ အကိုက်န္စစ္ပါလား"
ႏွင္းရည္ရဲ႕ ၫြန္းရာကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီးေတာ့မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္သာထိုးၾကည့္လိုက္၏
ဒီလိုေကာင္မ်ိဳးကို ဘာလို႔ ဟိုေဒါက္တာႀကိဳက္ေနရတာလဲ ကန္းေနလို႔ဘဲေနမွာ။
"သာလွ! အကိုက်န္စစ္ နင္တို႔ေတြ တစ္ပူးပူးတစ္တြဲတြဲနဲ႕ေနာ္ ႀကိဳက္ေနတာလား "
"သြားစမ္းပါ "
ႏွစ္ေယာက္လုံးပါ ဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့
ထိုခုံးတန္းေလး၌ မတည့္အတူေန ေလးေယာက္ဆုံသြားေတာ့သည္။
"က်န္စစ္ မင္း ဟိုဟာသိၿပီးၿပီလား"
"ဘယ္ဟာလဲ "
စကားမေျပာခ်င္လို႔မ်က္ႏွာေတာင္မၾကည့္ဘဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္ဆို အရိပ္အကဲမသိတဲ့ေကာင္သာ။
"ဟို ဆရာဝန္က မင္းကိုႀကိဳက္ေနတာဆိုတာ"
"ဘာလဲမင္းသိေနတာလား ဘာလို႔မေျပာရတာလဲ "
"မင္းကေရာ သူ႕ကိုႀကိဳက္ေနလို႔လား"
"ဘယ္ကသာ ေစာေစာကသိရင္ ေရွာင္မလို႔ေလက်စ္ "
ေစာက္ႀကီးေစာက္က်ယ္နဲ႕ ဆရာဝန္က သူလို႔အလုပ္မရွိအကိုင္မရွိေကာင္ကို ႀကိဳက္ေပးတာေတာင္ သူကဘဝင္လာျမင့္ေနေသာသူေၾကာင့္ ေျပာစရာရွိတာ ဒဲ့ေျပာရေတာ့မည္။
"ေဟ်ာင့္ ျမက္ႏုက ႏြားအိုကို ေကြၽးေနတာဘဲေက်းဇူးတင္ "
"ဘာ!"
"ႏြားအို ျမက္ႏု ႀကိဳက္တယ္လို႔ေျပာခ်င္ေပမယ့္ မင္းက ျမက္ႏု မွမဟုတ္ဘဲ ႏြားအိုဘဲျဖစ္မွာေပါ့ "
"ဘာဒီေကာင္! မင္းက်ေတာ့ေရာ မမွီတဲ့ပန္းကိုခူးလွမ္းတာေလ"
"အခုေတာ့ မွီသြားလို႔ ေခြၽေတာင္ေခြၽလိုက္ၿပီကြ "
"ကဲေတာ္ပါေတာ့ဘူဘူခ်င္းတစ္လုပ္ေနတာ"
ေတြ႕တာနဲ႕ ထကိုက္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ႏွင္းရည္ကသာ စိတ္႐ူတ္ၿပီးဝင္တားမွၿငိမ္က်သြားေတာ့သည္။
"သာလွ"
"ဗ် အကိုက်န္ရစ္!"
"လီးကို "
"ဟားဟား သာလွ မင္းအဲ့လိုစမေနနဲ႕ေတာ့ သူကအခု မက်န္ရစ္ေတာ့ဘူးကြ "
"မင္းဘဲေျပာလိုက္ေတာ့ကြာ ရာရာ ရာ "
"လီးကိုရာရာ "
"မဆဲနိုင္ေသးဘူး..ဒါနဲ႕ သာလွ ငါ့ကို ကိုကိုလို႔ေခၚၾကည့္ "
"႐ြံစရာႀကီးကိုဗ်ာ"
"လုပ္ပါကြာ ငါတစ္ခုစမ္းမလို႔ပါ "
"ေခၚမယ္ေခၚမယ္ "
"ေခၚေခၚ "
သာလွရဲ႕ေခၚသံကို ႏွင္းရည္နဲ႕ရာခ်ီကပါ အာ႐ုံစိုက္လာ၏ တကယ္ဘဲဘယ္လိုအသံေတြထြက္လာမလဲ ဆိုၿပီး။
"ကိုကို.."
"ေဝါ့"
"ဟားဟားဟား"
"ဟင္းဟင္းဟင္း"
ရာခ်ီနဲ႕ ႏွင္းရည္ကေတာ့ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ရီပါေလေရာ။ႏွင္းရည္ကလည္းမိန္းကေလးပီပီရီသံက ဟိုဘက္႐ြာအထိၾကားရေလာက္သည္။
"သူလဲေခၚခိုင္းေသးတယ္"
"တကယ္႐ြံစရာႀကီးကြ ဟိုတစ္ေယာက္နဲ႕ကြာတာ"
တကယ္ဘဲ အဲ့တစ္ေယာက္ေခၚလွ်င္ သူ႕မွရင္ေတြခုန္ဖင္ေတြတုန္ၿပီးထိုင္မရ ထမရျဖစ္ေနခဲ့တာ။
"ႏွင္းရည္ နင္ေခၚၾကည့္စမ္း "
"အားအားယားယားမေခၚပါဘူး"
"ရာခ်ီ မင္းေခၚ "
"ကိုကို"
"မင္းငါ့ကိုတကယ္ေခၚတာဘဲ"
"မင္းေခၚခိုင္းလို႔ေခၚတာေလ ဘာလဲရင္ခုန္သြားတာလား "
"မဟုတ္ပါဘူး အံ့ဩလြန္းလို႔ခ်ီးပါထြက္ေတာ့မွာ စားမလား "
"ငါ့လိုးမသား ဒါနဲ႕ေမးမို႔ ကိုကိုလို႔ေခၚရင္တကယ္ ရင္ခုန္ေလာက္လား "
"အဲ့ဆရာဝန္ေခၚတုန္းကေတာ့ ငါခုန္တယ္"
"ရၿပီ ငါျပန္ၿပီ "
"...."
ရာခ်ီကေတာ့ တစ္ခုခု လုပ္ဖို႔ဘဲ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိဳက္တာေၾကာင့္
ၿပဳံးေနတဲ့ အၿပဳံးကလည္း လူယုတ္မာ အၿပဳံးနဲ႕သာ။
<><><>
စကားဝိုင္းၿပီးတာနဲ႕ ရာခ်ီ အျမန္ဆုံးေျပးဝင္လာတာက အိမ္သူေလးေစာင့္ေနမယ့္ေနရာေပါ့ ။
သူကေတာ့ထုံးစံအတိုင္းစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္
နဲ႕ အေပါင္ဆိုင္ေလးမွာဘဲ အေျခခ်လ်က္
တကယ့္ကိုေအးခ်မ္းရာေလးပါလား။
"ရာခ်ီ ျပန္လာၿပီလား "
"...."
ႏူတ္ဆက္သံနဲ႕အတူ ပုံတိုင္းရွိရာ အေပါင္ဆိုင္သို႔တက္သြားခဲ့ၿပီး ေနာက္ကေန ခါးကိုထိုးဖက္လိုက္ပါေတာ့သည္။
"ရာခ်ီ ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ ကိုယ့္ကိုခြၽဲေနလို႔ပါလား "
"ကိုကို!"
"...."
"ထူးေလ"
"ဒါႀကီးကနည္းနည္း "
"ဘာကိုလဲ "
"အစကေတာ့ အဲ့လိုေခၚေစခ်င္ေပမယ့္ တကယ္တမ္းေခၚေတာ့ ေၾကာက္စရာႀကီး"
"ဘာကြ!! ေတာ္ၿပီမေခၚေတာ့ဘူး "
"စတာပါဗ်ာ မင္းႀကိဳက္သလိုေခၚနိုင္ပါတယ္"
"ငလိုးမသား "
"မင္းအခု "
အရင္ကေတာ့ သူဘဲေခၚေစခ်င္တယ္ဆိုၿပီးေျပာင္းလဲလာတာမ်ားအသစ္ေတြ႕ေနသလားေတာင္ေအာက္ေမ့ရ၏။
"ဒါနဲ႕စာအုပ္ရဲ႕ေနာက္ဆုံးစာ႐ြက္မွာဘာေတြေရးေနတာ "
"မင္းသိခ်င္ရင္ အခန္းထဲက စာအုပ္ေတြရဲ႕ေနာက္ဆုံးစာ႐ြက္ေတြကိုလိုက္ၾကည့္ေရာေပါ့"
"ေတာ္ပါၿပီပ်င္းတယ္မရွာခ်င္ေတာ့ဘူး "
"အင္းပါ ကိုယ္တစ္ခုေတာင္းဆိုစရာရွိတယ္"
"ဘာမ်ားလဲ "
သူေရွ႕ကသူ၏ မ်က္ႏွာကို အကဲခက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပုံတိုင္းရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ အားနာစိတ္ေတြလိုလို ေျပာဖို႔ခက္ေနတဲ့ပုံစံလိုလိုေတြ႕ေနရတာေၾကာင့္ ရာခ်ီပိုလို႔ေတာင္ ပိုသိခ်င္မိ၏
"ကိုယ္.."
"ဘာလဲလို႔ "
"အခုတေလာေတာ့ အိမ္ကို ႏွစ္ရက္တစ္ခါေလာက္ေတာ့သြားျဖစ္မယ္ထင္တယ္ အိမ္မွာ အဘက ေနမေကာင္းျဖစ္ေနေတာ့ အေမတစ္ေယာက္ထဲမနိုင္ဘူးတဲ့ "
"ခင္မ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ကိုလူဆိုးျဖစ္ေအာင္သိပ္လုပ္တာဘဲ ခင္မ်ားဘဝ ခင္မ်ားပိုင္တယ္လို႔ကြၽန္ေတာ္ေျပာၿပီးၿပီေလ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အေဖျဖစ္တာဘဲသြားေပါ့ ဘာလို႔လာေတာင္းဆိုေနရတာလဲ "
"မင္းကိုယ့္ကို မယုံၾကည္မွာဆိုးတယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ကရွင္းတယ္ တကယ္လိုခင္မ်ားျပန္လာမယ္ဆိုေမွ်ာ္ေန႐ုံဘဲ ျပန္မလာဘူးဆိုလဲေမ့ပစ္႐ုံေပါ့ "
"မင္းကေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႕ေမ့နိုင္မယ့္ပုံေနာ္"
"အင္း ကြၽန္ေတာ္သြားနားအုန္းမယ္"
အခုေတာ့ သူတို႔၏ အိမ္ေထာင္ေရးက အရင္ကနဲ႕မတူဘဲေအးစက္လာသလိုခံစားမိခဲ့၏
တစ္ေယာက္မွ႐ုန္းထြက္ေနတာမဟုတ္ေပမယ့္...ႏွစ္ေယာက္လုံးကသာ ၿပိဳင္တူ မဆြဲနိုင္ေတာ့ခဲ့လွ်င္ သူတို႔၏ အနာဂတ္က ေဝးဖို႔ဘဲရွိေတာ့သည္။
<><><>
သားမိႏွစ္ေယာက္ထဲ ရွိေနတာေၾကာင့္
အိမ္မွာက ထမင္းဆိုလွ်င္လည္း အတူတူဘဲစားျဖစ္ခဲ့ၾက၏ အခုဆိုလည္း ထမင္းစားခ်ိန္နီးလာတာေၾကာင့္ ဝိုင္းျပင္ေနတုန္း တစ္စုံတစ္ေယာက္ဝင္လာတာေၾကာင့္ က်န္စစ္တစ္ေယာက္ သူ႕အေမရဲ႕အေနာက္သို႔ေျပးကပ္သြားခဲ့၏
"ကိုကို "
"ဒီက်န္စစ္ကေတာ့ "
"အားးးအေမလႊတ္လႊတ္နာတယ္"
က်န္စစ္ရဲ႕အေမကေတာ့ အခုထိ ေျဖရွင္းခ်က္ကိုနားမေထာင္ဘဲ ဆရာဝန္က ကိုကိုလို႔ေခၚတာနဲ႕ သူ႕သား႐ူတ္ထားတယ္လို႔ဘဲထင္ကာ
နား႐ြက္ဆြဲေနျပန္၏
"နင့္အ႐ူတ္က အခုအိမ္ထိပါလိုက္လာၿပီ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ "
"မသိပါဘူးဆိုမွ အာ့ "
"အေဒၚရယ္လႊတ္လိုက္ပါ အေဒၚကေတာ့ ကိုယ့္သားမို႔လို႔ နား႐ြက္ဆြဲတာကိုသိေပမယ့္
ကိုကိုကလဲ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕သားပါ "
"ဘာသားတုန္း "
"ႏွလုံးသား "
သူ႕ကေျပာေလေလ ဟိုက ပိုဆြဲခံရေလ ျဖစ္ေပမယ့္ ကိုကိုက အားလို႔ ေခၚတဲ့ အခ်ိန္ေတာင္ဆြဲေဆာင္မႈရွိေနတာ
"အေဒၚဆက္ဆြဲ ဆက္ဆြဲ ကိုကို ဒီလိုေအာ္ရင္ေခ်ာလြန္းလို႔ ထပ္ျမင္ခ်င္မိလို႔ "
"ဒီမွာ! ခင္မ်ားျပန္လိုက္ပါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နာေနၿပီဗ်"
"ျပန္ဖို႔လာတာမွမဟုတ္တာ အတူတူေနဖို႔လာတာေလ "
"အာ့ "
ဟိုေနက ေက်ာစုတ္တယ္ဒီေန႕နား႐ြက္ျပတ္ေတာ့မွာဘဲ တကယ့္ကို အက်ိဳးမေပးတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ဘဲ။
"လြတ္ပါေတာ့ကြၽန္ေတာ္ရွင္းျပပါ့မယ္ "
"နင္ရွင္းစမ္းအခု "
ထိုမွ လက္က လႊတ္လာတာေၾကာင့္
နာနာက်င္က်င္နဲ႕သာ သူရဲ႕နားေလးကိုကိုင္လွ်က္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ရွိေန၏
ေဘးက သူအခုလိုဆြဲခံထားရတာေတာင္
ေနာင္တမရတဲ့အျပင္ေသခ်ာၿပဳံးၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ ပိုလို႔ေတာင္အျမင္ကပ္မိပါသည္။
ဒီဆရာဝန္ဒီလိုေတြ ထပ္မေခၚေအာင္ရွင္းဖို႔ေတာ့လိုသည္။
"ဒီမွာ ခင္မ်ား!"
"ဗ်ာ ကိုကို "
"ဒီ!!"
အခုခ်ိန္မွာ သူၾကည့္ေနရတာက အေမရဲ႕လက္နဲ႕ ထိုေဒါက္တာ၏ ပါးစပ္ကိုသာ
ေဒါက္တာသာ တစ္ခြန္းမွားတာနဲ႕
အေမရဲ႕လက္က ေမာ္တာထက္ျမန္ေတာ့မွာ
"အေမသားေျပာျပမယ့္ ဒီေဒါက္တာကို သားသိလည္းမသိဘူး ျမင္ဖူးတာဆိုလို႔ အေမဗိုက္ေအာင့္တုန္းကမွ ျမင္ဖူးတာ ဒါကို ဘာလို႔ မဂၤလာေၾကာင္းေတြေဆြးႏြေးမွာလို႔ သူဘဲေျပာတာလို႔ "
"ယုံခ်င္စရာစကားကို ငါ့ကိုေျပာစမ္း! နင့္လိုေကာင္ကို ဒီေဒါက္တာေလးက မဂၤလာအေၾကာင္းေဆြးႏြေးစရာလား နင္တစ္ခုခုၿခိမ္းေျခာက္ထားတာလား "
"သားလိုေကာင္က ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ "
"109/110 အေလလိုက္ ၾကက္တိုက္
ပိုက္ဆံနိူက္ ထန္းေတာ့ထြက္ ထန္းရည္လိုက္ငတ္ေနေသး ဒါေတာင္ %#@$@# "
"ေတာ္ ေတာ္ပါေတာ့အေမ အခု သားလယ္ထြန္ေနပါတယ္ ဒီက ေဒါက္တာ ျပန္ပါေတာ့ ခင္မ်ားေၾကာင့္ က်ဳပ္ အေျပာခံေနရၿပီဗ်"
"..."
ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ဟိုၾကည့္လိုက္ဒီၾကည့္လိုက္လုပ္ၿပီး ေၾကာင္အစြာရပ္ေနတဲ့ ဆရာကေတာ့ ဘာကိုမွဂ႐ုမစိုက္သည့္ပုံ
အခုလည္းသူေၾကာင့္ ကိုယ္အေျပာခံရတာေတာင္ သတိထားမိရဲ႕လားမသိ။
"ဒီမွာ...ဒီမွာ!"
"ဗ်ာ ကိုကို "
"ခင္မ်ား ဘာေတြအဲ့ေလာက္ၾကည့္ေနတာလဲ"
"ကိုကိုနဲ႕ယူၿပီးရင္ ဒီမွာေနရမွာဆိုေတာ့ အိမ္ရဲ႕အေျခအေနကိုၾကည့္ေနတာပါ ေကာင္းသားဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကေတာ့ Yes ပါေနာ္ ကိုကို"
"ခင္မ်ား ဘာသာရက္စ္ခ်င္ရက္စ္ မရက္စ္ခ်င္ေန က်ဳပ္ေနာက္လိုက္ခဲ့ "
ဒီဆရာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘာသာေအးခ်မ္းေနတာကို အခုေတာ့ ပူေလာင္ေနရ၏
ဒီတိုင္းသာ ၿငိမ္ခံေနရင္ ဒီဆရာက အရိပ္အကဲနားမလည္ေတာ့ အဆင့္ထပ္တက္ေနမွာဆိုးတာေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွင္းဖို႔အတြက္လက္ဆြဲ တစ္ေနရာသို႔ေခၚလာခဲ့သည္။
"ကြၽန္ေတာ္လက္နာေနၿပီကိုကို "
"ဒီမွာခင္မ်ား ခင္မ်ားဘာသာ ကိုကိုေခၚခ်င္ရင္တျခားသူသြားေခၚပါ ၿပီးေတာ့ ခင္မ်ားနဲ႕ တစ္ဇြတ္ထိုးလုပ္တိုင္း ၿငိမ္ခံေနမွာမဟုတ္ပါဘူး ခင္မ်ားက က်ဳပ္အေမကိုကယ္ခဲ့လို႔သာ သည္းခံေနခဲ့တာမို႔ေရာင့္မတက္ပါနဲ႕"
"ကြၽန္ေတာ္အလုပ္ခ်ိန္နီးေနၿပီ"
"ဒါဆိုလည္း အစထဲက မလာခဲ့နဲ႕ေပါ့
အခု က်ဳပ္အေမေျပာတာ ခင္မ်ားၾကားတယ္မလား က်ဳပ္လို 109/110 က ခင္မ်ားလို႔ဆရာဝန္ေလးနဲ႕မတန္ပါဘူး "
"ဒါဆိုတန္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္လည္း 109/110 လိုက္လုပ္မယ္ေလ "
"ခင္မ်ားက ေျပာေလ ကဲေလပါလား လူလို ေတာင္းဆိုေနရင္ လူလိုသိတက္မွေပါ့ "
" ကိုကိုေခါင္းေပၚကို သစ္ကိုင္းေႂကြေနၿပီ "
ဘုတ္!!!
"အာ့ "
တိုက္ဆိုင္သြားခ်င္းသာ ျဖစ္သည္ သူ႕ေမာ့ၾကည့္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႕ သစ္ကိုင္းလူပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္က ကြက္တိကိုျဖစ္ေန၏ အကြာအေဝးကိုၾကည့္မယ္ဆို ဒီသစ္ကိုင္းက ကိုကို႔ ေပၚကိုဘဲက်ၿပီး သူ႕ေပၚသို႔လြတ္လိမ့္မည္
ဒီခ်ိန္မွာ သူ႕ဘက္က ဆြဲတားလိုက္ရင္ မွီေပမယ့္ သူ႕အနာျဖစ္သြားလို႔ ေဆးခန္းေရာက္လဲ
အဟိ အတူတူေနရတာ နည္းလား။
"ခင္မ်ား!!"
"ေသြးေတြထြက္ေနၿပီကိုကို ေဆးခန္းသြားရမယ္ "
"ဘာ!ဘာ!! အေမ့ေသြး!!ခင္မ်ားဘာလို႔မတားရတာလဲ "
"ကြၽန္ေတာ္က လူလိုမွနားမလည္တာ တားရေကာင္းမွန္းလဲဘယ္သိမလဲ "
ကိုယ့္ေျပာတဲ့ စကားကိုယ့္ကိုျပန္ထိတယ္ဆိုတဲ့စကားကတကယ္မွန္ေၾကာင္း က်န္စစ္တစ္ေယာက္ယခုမွသာ ယုံလိုက္ေတာ့သည္။