ထိုေခၚသံေၾကာင့္ က်န္စစ္တစ္ေယာက္ တုန္လူပ္သြားခဲ့၏ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုလွ်င္
ေနာက္မွာ အေမရွိေနသည္ေလ..
"ဟိုဟို ေဒါက္တာ လူမွားေနတာထင္တယ္ဗ်"
"မမွားပါဘူး ကိုကို႔ကိုဘဲ ေခၚတာ ကိုကို"
"ခင္ ခင္ဗ်ာ.."
ဖက္!!
"အာ!"
"က်န္စစ္ နင္ဘာေတြ႐ူတ္ထားျပန္တာလဲ "
အေမကေတာ့ အေျပာထက္ လက္ကအရင္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ နီးရာ ေက်ာကို အရင္တီးခ်လိဳက္၍
"အေမ.. သားဘာမွမ႐ူတ္ဘူး "
ဖက္!
"နင္မ႐ူတ္ရင္ သူကအဲ့လိုေခၚစရာလား"
ဖက္!
"အာ့ အာ့ နာတယ္ သားမွမသိတာ သူဘာသာေခၚေနတာ"
"ကိုကို!"
ဖက္!!
"ကိုကို!"
ဖက္!!
"အာ့ ေတာ္ပါေတာ့ သားေက်ာစုတ္ေတာ့မယ္"
"နင္မ႐ူတ္ရင္ ငါလည္းရိုက္စရာမလိုဘူးေလ နင္႐ူတ္ထားလို႔ငါရိုက္တာေပါ့"
"သားမွမသိတဲ့ကိစၥကို အဟင့္ ဒီမွာ အဲ့ကေဒါက္တာကဘာလို႔ကြၽန္ေတာ့္ကို ကိုကို လို႔ေခၚေနတာလဲ "
"ကိုကိုမို႔လို႔ကိုကိုေခၚတာကို ကိုကိုက ဘာျဖစ္တာလဲ "
ဟင္ဘာေတြလဲဘာေတြလဲ ဘာတစ္ခုမွလဲမသိရဘဲ ဘလိုင္းႀကီးကိုကိုလို႔ေခၚခံရတဲ့အျပင္ဘလိုင္းႀကီးရိုက္ခံေနရတာေၾကာင့္ က်န္စစ္တစ္ေယာက္ ငိုခ်င္စိတ္ေတြပါေပါက္လာရေတာ့သည္။
ဖက္!!!
"အာ့ "
"ေတြ႕လားေတြ႕လား နင္ဆရာဝန္ေတြနဲ႕ပါပတ္႐ူတ္ေနတာလားက်န္စစ္"
"မဟုတ္ဘူးလို႔ဘာလို႔ရိုက္ေနရတာလဲ ဒီမွာကြၽန္ေတာ့္ကို ကိုကိုလို႔မေခၚပါနဲ႕ေတာ့ဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္နာေနၿပီလို႔ အဟြန္း အဟင့္ "
"သိဘူးသိဘူး ကြၽန္ေတာ္က ကိုကိုလို႔ဘဲေခၚေတာ့ မွာဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီ "
"ဒီ!"
ဖက္!!
အခ်ိန္တစ္ခုေရာက္ေတာ့မွ က်န္စစ္ ထိုဆရာရွိတဲ့ေနရာကိုလိုက္ရွာေနခဲ့၏ သူ႕ကို ေက်ာစုတ္ေအာင္လုပ္ထားတဲ့သူမို႔ မေက်နပ္ပါ စာရင္းေတာ့ ရွင္းရအုန္းမည္။
ဆရာဝန္နားေနတဲ့ေနရာက ေဆးခန္းေရွ႕က သစ္ပင္ေအာက္ေလးတစ္ေနရာ
ေလးညွင္းခံေနတဲ့ပုံကအစ အသဲယားလို႔ေဆာင့္ဆြဲခ်င္သည္။
"ဒီမွာ ေဒါက္တာ!"
"ကိုကို!"
"ဗ်ာ...ဟားမဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး မထူးဘူး "
"ဒါေပမယ့္ ကိုကိုက ထူးၿပီးၿပီေလ ႐ုတ္သိမ္းလို႔မရေတာ့ဘူး အဟိ"
က်န္စစ္ရဲ႕ ရင္လယ္ကို လက္ညိုးေလးနဲ႕ ထိုးၿပီးေျပာလိုက္တဲ့ပုံေၾကာင့္ က်န္စစ္ကေတာ့ ေမႊးညွင္းေလးေတြပါ ေထာင္လာတဲ့အထိ
ဒါေပမယ့္ သူ၏ ပါးမို႔မို႔ေလးကို ထိရမွာေတာ့သနားမိသား။
"ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာလို႔စိုက္ၾကည့္ေနတာလဲ ကိုကို ကြၽန္ေတာ့္ကိုက္ျိုက္ေနတာမလား"
"အခုမွသိတဲ့သူကို ကြၽန္ေတာ္က ႀကိဳက္စရာလားဗ် ေဒါက္တာကသာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကိုကို ကိုကို နဲ႕ျဖစ္ေနတာေလ "
"ကိုကို ကလည္းဘာလို႔ ၿငိမ္ၿပီအေခၚခံေနရတာလဲ "
"ျပန္ေျပာခ်ိန္ေတာင္မရဘဲ အေမကေနာက္မွာ တစ္ဖက္ဖက္နဲ႕ခ်ေနလို႔ေပါ့ "
"အဲ့တာက ဆင္ျခင္တစ္ခုဘဲ ထားပါ အလုပ္ခ်ိန္ကေရာက္လာၿပီ ကြၽန္ေတာ့္ကို ႀကိဳက္ေနတယ္လို႔ဘဲ သတ္မွတ္လိုက္ေတာ့မယ္"
"ခင္ ဗ်ာ.."
"မရွက္နဲ႕ မရွက္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္မျငင္းပါဘူး
ကိုကို႔ ကိုလည္းကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္ "
"...."
က်န္စစ္ ဆြံအမိတာေၾကာင့္ ျပန္ေတာင္မေျပာနိုင္ဘဲ ရပ္ၾကည့္ေနမိ၏
"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြအတြဲျဖစ္ၿပီ ဒီေန႕ကစၿပီးတစ္ရက္ေပါ့ေနာ္ "
"....."
"တစ္ရက္လည္းျပည့္ၿပီဆိုေတာ့ မနက္ျဖန္
ကိုကို႔ အိမ္လာခဲ့မယ္ မဂၤလာအေၾကာင္းေလးေဆြးႏြေးၾကတာေပါ့ "
"တဇြတ္ထိုးမလုပ္ပါနဲ႕ဗ် အေမကသတ္လိမ့္မယ္ဗ် အီး ဟီးးး"
မြ!!!!
"...."
ငိုေတာ့မယ့္ေကာင္ေလးရဲ႕ပုံစံက အသဲယားလာေတာ့ ရန္ရွင္းစြာတစ္ေယာက္ သူ၏ ပါးျပင္ထပ္သို႔ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး အနမ္းေလးတစ္ပြင့္ လႊင့္ႀကဲေပးလိုက္၏
"တာ့တာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ခ်စ္သူေလး"
"ဟင္ ဟမ္ "
ျဖန္း! ျဖန္း!
က်န္စစ္သူရဲ႕ပါးကိုသုံးေလးခ်က္ေလာက္ခ်လိဳက္ၿပီးမွ အိပ္မက္လို႔သာ အသားကုန္ ေအာ္ရီေနခဲ့၏
"ငါ့ကိုပထမဆုံးနမ္းတဲ့သူက ဒီစပ္စလူးဆရာဝန္မွ ျဖစ္ရလား အီးဟီး အေမရာ သားဘဝေတာ့ျပတ္ပါၿပီ "
တကယ္ဆို အေမသာ ဗိုက္မနာရင္ ဒီဆရာဝန္နဲ႕လည္းေတြ႕ရမွာမဟုတ္ဘူး ဒါအေမ့အျပစ္။
<><><>
[ေပါင္တိုင္းမြဲ]
"ကိုတိုင္း ဒါေလးေပါင္ရင္ဘယ္ေလာက္ရနိုင္မလဲဟင္ "
"ဘယ္မွာလဲ"
"ဒီမွာေလ"
လက္ဗလာႀကီးနဲ႕ေရာက္လာၿပီး လက္ထိုးျပေနေတာ့ဘယ္သူက ျမင္မည္လဲ
လာေပါင္တာေတာင္ နာရီကိုမခြၽတ္လာတဲ့ သဇင္တစ္ေယာက္ပါဘဲ
"အကို႔ကို တစ္ခ်က္ေလာက္ခြၽတ္ျပေပးနိုင္မလား"
"ညီမက လက္တစ္ဖက္ထဲနဲ႕ဆိုေတာ့ ခြၽတ္မရေတာ့ဘူး အကိုဘဲယူခြၽတ္ေပးပါ "
ေနာက္ကေန ဝုန္းတိုင္းႀကဲဝင္လာတဲ့ ရာခ်ီေၾကာင့္ ပုံတိုင္း အေနာက္ကိုသာဆုတ္ေပးလိုက္ေတာ့သည္ေလ ရာခ်ီ့အေၾကာင္းမွမသိရင္ ရာခ်ီ့ကိုဘယ္ပိုင္ေတာ့မလဲ။
"မခြၽတ္တက္ရင္ လာမေပါင္နဲ႕ "
"အေႂကြးေတြေပးရအုန္းမွာမို႔လို႔ပါဟယ္"
"ဒါဆိုလည္း ကိုယ့္ဘာကိုခြၽတ္"
"မရလို႔ပါဆို "
"မရရင္ မေပါင္နဲ႕ေလ ျမန္ျမန္လုပ္ဟ ငါတို႔ဆိုင္ပိတ္ေတာ့မွာ "
"ဟယ္ အေစာႀကီး "
"ငါတို႔ မစားရေသးဘူးေလ "
"ဘာစားမွာမို႔လို႔လဲ "
"နင္တို႔မစားဖူးတဲ့ဟာ "
"ဘာႀကီးလဲ အဟိ"
"ဘာႀကီးဘဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ဟ ၾကာပါတယ္ဟာ ျမန္ျမန္ခြၽတ္ "
"ေအး ပါ ခန ေရာ့ေရာ့"
ရာခ်ီကလည္း တစ္ခြန္းသာေျပာသည္
ရာခ်ီနဲ႕ေတြ႕ရင္ေဈးလည္းလာမဆစ္နဲ႕လက္မခံပါ မႀကိဳက္ရင္မေပါင္နဲ႕ဆိုတဲ့စကားကို လက္ကိုင္သုံးထားသူျဖစ္သည္ အဓိကက ငတ္လို႔လုပ္စားတာမွမဟုတ္တာ ပ်င္းလို႔လုပ္စားတာေလ။
"ဒီနာရီ နင္ဝယ္တုန္းက ဘယ္ေလာက္လဲ"
"တစ္ေသာင္းေပးရတယ္"
"ေအ ငါးေထာင္းေပးမယ္ "
"ဟဲ့နည္းလွခ်ည္လား"
"နည္းရင္မေပါင္နဲ႕"
"ေပါင္မယ္လို႔စိတ္ႀကီးဘဲ"
သဇင္ျပန္သြားတာနဲ႕ ရာခ်ီရဲ႕ အၾကည့္ေတြကပုံတိုင္းဆီသို႔က်ေရာက္သြားကာ
"ခင္မ်ား ခဲတံနဲ႕စာ႐ြက္သြားယူ"
"ဘာလုပ္မလို႔"
"ယူဆိုယူ"
လင္ခ်စ္ခ်က္က တစ္ခြန္းဆိုတစ္ခြန္းအပိုေျပာစရာမလိုဘဲသြားယူေန၏
"ကြၽန္ေတာ္ေျပာတဲ့အတိုင္းအခုေရး"
"ဟုတ္ၿပီဘာေရးရမလဲ"
"ခေလးနဲ႕လူႀကီးမ်ားသာ လာေပါင္ပါ လူလတ္ပိုင္းေတြ လက္မခံဘူးလို႔ "
"ဘာလို႔လဲကြာ အကုန္လာေပါင္ေတာ့ပိုက္ဆံပို႔ရတာေပါ့ "
"ကြၽန္ေတာ္ သဝန္တိုတယ္ ၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံထက္မင္းကအေရးႀကီးတယ္ကြ
မင္းသာပါသြားရင္ ကြၽန္ေတာ္ရင္က်ိဳးရမွာ"
ခေလးငယ္တစ္ေယာက္လို တစ္ဖက္သူရဲ႕မ်က္ႏွာကိုမၾကည့္ဘဲ ေအာက္ငုတ္လွ်က္ေျပာေနတဲ့ ေကာင္ေလးရဲ႕ အျပဳအမူက တကယ့္ကို စိတ္ေက်နပ္မိေစသည္။
"ရာခ်ီ"
"ဗ်ာ"
"ကိုယ္မင္းကို ပိုင္ဆိုင္ထားရင္းနဲ႕ေတာင္ ထပ္ၿပီးပိုင္ဆိုင္ခ်င္လာတယ္ကြာ "
"ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကေတာ့ အစ္ကိုနဲ႕ အၿမဲရွိေနေပးမွာ အစ္ကို႔ဘက္ကသာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမထားခဲ့ရင္ရပါၿပီ "
"ကိုယ္ မတည္နိုင္တဲ့ကတိေတြမေပးနိုင္ေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘဲမင္းကို မထားသြားပါဘူး
အခုေတာင္ ကိုယ့္ဘက္က တကယ္ကိုေလာဘတက္ေနမိတာမို႔ "
"ဟုတ္လား ဪ..."
ထိုအသံက ႏွစ္ေယာက္သားကိုလန႔္ျဖန႔္ေစတာေၾကာင့္
"အာ့!"
"မင္းေမေစာက္!!"
ႏွစ္ေယာက္သား ၾကည္ႏူးရင္း တစ္စုံတစ္ခုကို ျမင္လိုက္တာေၾကာင့္ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္မိ၍ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဖတ္ထားလိုက္၏
တစ္စုံတစ္ခုကေတာ့ တျခားမဟုတ္ဘဲ ဆ္ိုင္ကိုေမးေထာက္ၿပီး ထိုျမင္ကြင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနတဲ့ ေဒါက္တာရန္ရွင္းစြာပင္ ျဖစ္၏
"ေဒါက္ ေဒါက္တာ ဘယ္တုန္းကေရာက္ေနတာလဲ "
"လူလတ္ပိုင္းေတြ လက္မခံဘူးဆိုထဲက ေလ
ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ကြၽန္ေတာ္ကံဆိုးတာေပါ့"
"ဆရာက ဘာလို႔လဲ "
"လာေပါင္တာေလ ဆြဲႀကိဳးေလးပါ သုံးဖို႔ကုန္ေနလို႔ "
"ျပ "
"မင္းတို႔ကိုမျပခ်င္ပါဘူး က်န္စစ္ေလးကိုဘဲ ျပခ်င္တာ "
"မျပရင္ မေပါင္နဲ႕ေလ "
"ဪ ဆြဲႀကိဳးကိုေျပာတာလားေရာ့ "
လာေပါင္တိုင္းဘာလို႔ လူေတြက အၿမဲဝတ္ထားလွ်က္လာေပါင္လဲ မသိေတာ့ပါ
အခု ဆြဲႀကိဳးေလးကလည္း အေလးအခ်ိန္ေတာ့ရွိသည္ သို႔ေပမယ့္အတုလဲ ျဖစ္နိုင္သည္ေလ။
"ေဘာင္ခ်ာရွိလား "
"အဖြားဝယ္ေပးထားတာမို႔ မရွိလို႔ ဘာလို႔လဲ ေဘာင္ခ်ာမရွိရင္ေပါင္မရဘူးလား ဒါဆိုလည္းမေပါင္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ "
ထိုဆရာဝန္ရဲ႕ မ်က္ႏွာက အနည္းငယ္ပ်က္ေနခဲ့သည္ ဒီဆြဲႀကိဳးကလည္း သူေပါင္ခ်င္ေလာက္မည္မဟုတ္ တကယ္ဘဲသုံးစရာကုန္ေနလို႔သာျဖစ္ေနလိမ့္မည္။
ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံထုတ္ေပးလိုက္ရင္လည္း ရာခ်ီေျပာမွာဆိုးသည္။
"ေဒါက္တာ ပိုက္ဆံလိုေနတာလားကြၽန္ေတာ္ေခ်းေပးပါ့မယ္ "
မထင္မွတ္ဘဲ ရာခ်ီကိုယ္တိုင္က ေခ်းေပးလာတာေၾကာင့္ပုံတိုင္းေက်နပ္မိ၏
အခုဆို သူဝင္ေျပာစရာလည္းမလိုေလာက္ေတာ့တာေၾကာင့္ အိမ္ထဲသာ ဝင္ၿပီးေရွာင္ေနခဲ့၏
"ငါ့ကို မင္းတို႔တစ္မ်ိဳးထင္မွာလား "
"ဘာကို"
"ငါက ပိုက္ဆံေခ်းတက္တဲ့လူမ်ိဳးဆိုၿပီးေလ
ဒါေပမယ့္ ငါကတခါမွ မေခ်းဘူးဖူး ေတာင္းဘဲေတာင္းစားဖူးတာ "
"ရပါတယ္မထင္ပါဘူး ကြၽန္ေတာ္ေခ်းေပးပါ့မယ္"
"ဟုတ္ၿပီ ကြၽန္ေတာ္လစာ ရရင္ျပန္ေပးမယ္ဗ် "
အိမ္က ပိုက္ဆံလည္းပို႔မလာတာေၾကာင့္ ရန္ရွင္းစြာတစ္ေယာက္ ဒီအကူအညီကို တကယ္လိုအပ္တာေၾကာင့္ အရွက္မရွိေတာ့ဘဲ လက္ခံလိုက္ရ၏ အရွက္က ေတာ့အခုမွ မရွိတာေတာ့မဟုတ္ပါ ေမြးထဲက မပါလာတာ။
<><><>
"အကိုေလးေရ "
"အကိုေလးရာခ်ီ"
အျပင္ကေန သာလွအသံ ၾကားတာေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္ ထြက္ၾကည့္လာခဲ့၏
"သာလွပါလား ဘာေျပာမလို႔တုန္း"
"ေဂၚဖီေတြ တင္ပိုရေတာ့မယ္ေလ ဒါေၾကာင့္ အကိုေလးရွိမွ ရမွာ "
"ေအေအ ငါလာခဲ့မယ္ အစ္ကို ကြၽန္ေတာ္သြားအုန္းမယ္"
"...."
အေလာတႀကီးထြက္လာေပမယ့္ အိမ္ဝေရာက္မွာ ပုံတိုင္းရဲ႕မ်က္ႏွာက ဆူပုတ္ေနတာကိုလည္းသတိထားမိေတာ့၏
"ဘာလို႔လဲ"
"ကိုယ့္ကို အားဘြားေပးဖို႔ေမ့ခဲ့တယ္ေလ"
"ေဟာ အစ္ကိုကလဲ "
မြ!!
ရင့္က်က္ေပမယ့္ တစ္ခါတေလက်ရင္ခေလးလို႔ျပဳမူေသးတာ ဒီအစ္ကိုကေလ။
" ကြၽန္ေတာ္က ဒီလယ္ကြက္ရဲ႕ပိုင္ရွင္မွန္ပါတယ္ "
"အကိုတို႔ဘက္က လိုခ်င္တဲ့ပမာဏကိုမင္းတို႔က ရေအာင္စိုက္ပ်ိဳးေပးတာ အကိုေလးစားပါတယ္ ဒါေၾကာင့္မင္းတို႔ဆီကဘဲမွာေနရတာေပါ့ "
"ဟုတ္ကဲ့ ေနာက္လဲလာပါအုန္းပါဗ် "
အခုနဲ႕ဆို လယ္က ေဂၚဖီေတြေရာင္းရတာ ႏွစ္ခါရွိေနၿပီ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ပိုက္ဆံလည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားစုမိလာ၏ သူ႕ညီသာလွအတြက္လည္း အမ်ားနဲ႕မတူေအာင္ လစာကို မ်ားမ်ားေပးသည္။
အခုတစ္ခ်ိန္ေရာင္းထြက္ၿပီဆို ေနာက္တစ္ခါအတြက္ အစေန စိုက္ပ်ိဳးရေတာ့မွာမို႔ အလုပ္က႐ူတ္အုန္းေလာက္မည္။
"ဟဲ့ ႏွင္းရည္ ဘယ္ကျပန္လာတာ "
"အထည္အေႂကြးေတြ သြားေတာင္းတာပါ အျပည့္ေတာင္မရခဲ့ဘူး "
"ေအေအ ဒီေဂၚဖီကို အိမ္အတြက္ယူသြားေပး"
"ေပးေပး ဒါဆို ႏွင္းရည္သြားလွည့္အုန္းမယ္"
တကယ္ေတာ့ ဒီေဂၚဖီကိုသူမယူခ်င္ပါ
ဟိုေရာက္လည္း အေဖက ရာခ်ီစိုက္တာမို႔ မစားဘဲ လြတ္လြတ္ပစ္တာေၾကာင့္
စကားခနခနမ်ားေနရ၏
ဒါေပမယ့္ သူ႕အကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာဆိုးလို႔သာ ယူယူလာေပးရတာ။
"ႏွင္းရည္ ညီမေလး "
"ဪ အမဧကရီဘဲ "
"ဒါနဲ႕ ေဂၚဖီထုတ္ႀကီးကိုင္ၿပီးဆူပုတ္ေနတာ ဘာျဖစ္လာတာလဲ "
"မျဖစ္ရပါဘူး ဒါနဲ႕အမ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား "
"အခုမွ ေန႕တစ္ဝက္ ဆင္းလာတာမို႔ မစားရေသးပါဘူးကြယ္ "
"ေဂၚဖီႀကိဳက္လားရွင့္ႏွင္းရည္ အမအိမ္မွာ လိုက္ေၾကာ္ေကြၽးမယ္ေလ "
"ဒါဆိုရင္ေတာ့ပိုေကာင္းတာေပါ့ ေက်းဇူးတင္တယ္ေနာ္"
ဧကရီတို႔ အိမ္ေရာက္တာနဲ႕ အမွ် ႏွင္းရည္ ပထမဆုံးရွာမိတာက သူနဲ႕အေၾကာမတည့္တဲ့ ျမပိုးႏြယ္ကိုပင္ ။
"ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္မေနနဲ႕ ေအးေဆးေၾကာ္ ျမပိုးႏြယ္က ခေလးေတြအတြက္ ျပန္လွန္သင္ၾကားျခင္းလုပ္ေနရေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းဖို႔မအားဘူးေလ"
"အာ ဟုတ္ "
ထိုမွသာ ေဂၚဖီကိုလွီးစရာရွိတာလွီးၿပီးလုပ္စရာေတြအတြက္ျပင္ဆင္ေနေတာ့၏
ထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ ဧကရီ႕ထံတြင္ေတာ့ တစ္ျခားသူရဲ႕ပုံရိပ္ကထင္ရွားလွ်က္ေပၚလာခဲ့သည္။
"ျမတ္နိုးရာ.."
"ရွန္ ဘာကိုလဲ အမ "
"ျမတ္နိုးရာ ..."
"ဘယ္သူလဲအမ "
"ထြက္သြား !!! ထြက္သြား"
အေကာင္းတိုင္းရွိေနလွ်က္ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ဧကရီေၾကာင့္ ႏွင္းရည္ လန႔္မိေန၏
"အမ အမဘာျဖစ္လို႔လဲ "
မ်က္လုံးကို စုံမွတ္ၿပီး ေအာ္ေငါက္ေနတဲ့ အမရဲ႕ပုံသ႑ာန္က အရင္ကပုံစံေတြကိုပါ ေမ့သည့္အထိေျပာင္းလဲေနခဲ့၏
"ျမတ္နိုးရာ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ အင့္ အဟင့္ ထြက္သြားပါေတာ့ "
"အမ အမ ျမတ္နိုးရာကဘာလဲမသိေပမယ့္ညီမက ႏွင္းရည္ပါ "
"ဟင္ .."
ထိုမွ အသိစိတ္ျပန္ဝင္လာတဲ့အခါ အရာအားလုံးမွားသြားသလိုခံစားမိေလေတာ့သည္
စိတ္ကုေဆးခန္းကိုပို႔လိုက္တာကလည္း ငါကိုယ္တိုင္သြားခဲ့တာလား အိမ္ကငါ႐ူးေနလို႔ပို႔လိုက္တာလားပင္ မသဲကြဲေတာ့ပါ။
"ဘယ္သူဘဲျဖစ္ျဖစ္ အမနားက ထြက္သြားေပးပါ"
"ရမလား အမတခုခုျဖစ္ေနတာ ေဆးခန္းသြားမွာေပါ့ "
"အမဘာမွမျဖစ္ဘူးထြက္သြားပါေတာ့"
"ရွင္..."
"ထြက္သြား!!!"
ထိုမွ ေျပးထြက္သြားတဲ့ ႏွင္းရည္ရဲ႕ ေနာက္ေၾကာကလည္း ျမတ္နိုးရာရဲ႕ ပုံရိပ္ေတြနဲ႕ေရာခက္ေနၿပီး ေနာက္ဆုံးထိ သူျမင္ေနခဲ့တာ ႏွင္းရည္ကိုမဟုတ္ဘဲ ျမတ္နိုးရာသာျဖစ္ေနခဲ့၏။ ငါထပ္ခ်စ္ဖို႔ကို မိဘေတြက တားဆီးေနတာမဟုတ္ဘဲ ငါ့ရဲစိတ္ကိုက တားဆီးေနတာ....။