Βαλέρια
Νιώθω τα χείλη του πάνω στον ώμο μου και μετά στο λαιμό μου, τεντώνομαι περισσότερο για να του δώσω καλύτερη πρόσβαση, αλλά ένα τσίμπημα με κάνει να πεταχτώ και να ανοίξω απότομα τα μάτια μου
«Με δάγκωσες" διαπιστώνω
"Πεινάω" απαντάει χαλαρά
"Ωραία πήγαινε για πρωινό" λέω και γυρίζω πλευρό να ξανά κοιμηθώ
"Εδώ θέλω να φάω"
"Και τι περιμένεις να τρέξω να σου φέρω καφέ και πρωινό στο κρεβάτι;" ρωτάω ειρωνικά με τα μάτια μου ακόμα κλειστά
"Εσυ έφαγες εχθές, δεν πρέπει κι εγώ να φάω τώρα;" λέει και τον κοιτάζω ερωτηματικά. Μου κάνει νόημα με τα μάτια του προς το παντελόνι του και γελάω
"Σιγά το γεύμα" σχολιάζω και ξανά γυρίζω πλάτη
Τον νιώθω να με ξεσκεπάζει και πριν προλάβω να αντιδράσω μπαίνει μέσα μου χωρίς καμία προειδοποίηση
"Για ξανά πες το αυτό;" λέει και κάνει τον ρυθμό του όλο και πιο έντονο
Σε κάθε μου προσπάθεια να μιλήσω με καρφώνει δυνατά
~~~
Μόλις έχω βγει από το μπάνιο του δωματίου μου και ψάχνω να βρω τι θα φορέσω για να μην φαίνονται τα σημάδια στο σώμα μου
Μπορεί να συμφωνήσαμε να μην μου αφήσει σημάδια, μιας και η όλη φάση είναι ήδη περίπλοκη και το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι ερωτήσεις και περίεργα βλέμματα, αλλά την δύναμη στα χέρια του δεν μπορούσε να την ελέγξει. Εται τώρα έχω γέμισει μελανιές
Δεν έχω επιτρέψει στον εαυτό μου να σκεφτώ τι συνέβη εχθές το βράδυ γιατί ξέρω ότι δεν θα μου βγει σε καλό. Έχω αποφασίσει να το αφήσω και όπου καταλήξει
Όχι ότι περιμένω να γίνουμε ένα ευτυχισμένο ζευγάρι ξαφνικά, αλλά τουλάχιστον να περνάω ευχάριστα τον χρόνο μου. Ίσως έτσι να μπορέσω με τον καιρό να αποκτήσω ελευθερίες, όχι για να το εκμεταλλευτώ, έτσι κι αλλιώς είναι κάτι ανουσιο
Και να μπορέσω να φύγω ποιος θα με πιστέψει τόσο καιρό μετά;
Κατεβαίνω στην κουζίνα και τους βρίσκω όλους εκεί να έχουν ξεκινήσει το πρωινό τους
Κάθομαι δίπλα στην Αναστασία και την κοιτάζω
"Πως είσαι;" επιλέγω να την ρωτήσω στα ελληνικά, μιας και ξέρω ότι θα νιώσει πιο άνετα
"Είμαι εντάξει. Θέλω να φύγουμε όμως"
"Νόμιζα θα ήθελες να μείνουμε παραπάνω"
"Όχι, θέλω να γυρίσω στο σχολείο" εξηγεί
"Εντάξει" απαντάω και κόβω την συζήτηση
Αν θέλει να φύγουμε αυτό θα γίνει, θα μιλήσω αργότερα με τον Ιβάνοβ
Οι συζητήσεις στο τραπέζι είναι γενικές, κυρίως μιλανε μόνοι τους στα ρωσικά και που και που τον πιάνω να με κοιτάζει λαίμαργα
Όχι ότι κι εγώ πάω πίσω. Το βλέμμα μου είναι σαν να βλέπω το αγαπημένο μου γλυκό
Ένας από τους άντρες του μπαίνει στον χώρο και κάτι του λέει χαμηλόφωνα, διακόπτοντας την οπτική επαφή μας
Με κοιτάζει για μια στιγμή περίεργα και ύστερα σηκώνεται να φύγει
Κοιτάζω τον Λεβ ερωτηματικά για το τι συμβαίνει
"Όλα καλά" λέει και ασχολείται με το κινητό του
Λίγα λεπτα μετά μπαίνει ο Κριστόφ στην κουζίνα
"Έλα λίγο μαζί μου" λέει ήρεμα, αλλά φαίνεται σφιγμένος "Πάρε την μικρή πάνω και απασχόλησε την" κάτι συμπληρώνει στα ρωσικά κοιτώντας τον Λεβ
Τον ακολουθώ έξω από την κουζίνα και τον κοιτάζω ερωτηματικά
"Τι έγινε;"
"Είναι έξω μια κοινωνική λειτουργός και θέλει να σου μιλήσει" λέει και τον κοιτάζω ερωτηματικά "Για την Αναστασία"
Φτάνουμε μαζί στην είσοδο και ξεκινώ να μιλάω μαζί της στα ελληνικά. Ο άντρας που μπήκε πριν μιλάει χαμηλόφωνα στον Κριστόφ λίγο πιο πέρα και είμαι σίγουρη ότι του μεταφράζει
"Είστε η Βαλέρια Μακρή;"
"Ναι, τι θέλετε;"
"Κυρία Μακρή, έχετε μια αδερφή, την Αναστασία. Είναι ανήλικη και ζει μαζί σας χωρίς να έχετε την νόμιμη κηδεμονία. Εδώ έχω την εντολή του εισαγγελέα όπου διατάζει η Αναστασία Μακρή να επιστρέψει στην νόμιμη κηδεμόνα της, την Μαρίνα Μακρή"
"Τι βλακείες είναι αυτές; Η Μαρίνα Μακρή δεν έχει καμία συγγένεια με την αδερφή μου, ήταν απλά η δεύτερη γυναίκα του πατέρα μου"
"Ακριβώς για αυτό έχει δικαίωμα. Είστε αστυνομικός από ότι γνώριζω, θα έπρεπε να ξέρετε πως λειτουργεί ο νόμος "
"Είμαι ενήλικη άρα έχω κάθε δικαίωμα να πάρω την κηδεμονία της αδερφής μου" απαντάω έντονα, αυτή η γυναίκα έχει καταφέρει να με κάνει έξαλλη σε ελάχιστο χρόνο
"Κυρία Μακρή, μπορεί να είστε ενήλικη, αλλά είστε άνεργη, παραιτηθήκατε από την δουλειά σας, όποτε οικονομικά και μόνο δεν μπορείτε να στηρίξετε μια έφηβη. Θα είναι πιο καλά με την μητριά σας, θα έχει ένα σωστό πρότυπο μητέρας"
"Η συγκεκριμένη δεν έχει τίποτα σωστό" υψώνω τον τόνο μου
"Μπορείτε αν θέλετε να κάνετε ένσταση, αλλά σας διαβεβαιώ ότι ο δικαστής δεν θα αλλάξει την απόφαση του. Η μητριά σας είναι η καλύτερη επιλογή για να μεγαλώσει σωστά η αδερφή σας. Παρακαλώ ειδοποιείστε την"
"Δεν είναι εδώ"
"Πιστεύω ότι είναι, αλλά δεν έχω ένταλμα για αυτό. Θα σας συμβούλευα να συνεργαστείτε και αύριο που θα επιστρέψω με συνοδεία αστυνομίας να κάνετε αυτό που πρέπει. Καλό σας βράδυ"
Την κοιτάζω να απομακρύνεται και κλείνω την πόρτα τρομοκρατημένη
"Είπε..."
"Ξέρω τι είπε. Ηρέμησε, δεν θα γίνει τίποτα" με διακόπτει
"Αυτή φταίει για όλα. Επειδή ο μπαμπας μου δεν της άφησε τίποτα θέλει να πάρει την Αναστασία, για να χειρίζεται την περιουσία της" παραμιλάω στα ελληνικά
"Βαλέρια ηρέμησε" λέει καθώς με πλησιάζει
"Δεν μπορώ να χάσω ρην Αναστασία " λέω βουρκωμένη
"Θα το κανονίσω. Στην τελική φευγουμε σήμερα κιόλας για Ρωσία, δεν θα την βρει κανένας για να στην πάρει"
"Δεν γίνεται, δεν μπορώ να ζω έτσι, να φοβάμαι ανά πάσα στιγμή μήπως έρθουν να μου την πάρουν"
"Ωραία. Θα το κάνουμε σωστά, δώσε μου λίγο χρόνο να μιλήσω με έναν δικηγόρο"
Τον κοιτάζω και δεν ξέρω αν πρέπει να τον εμπιστευτώ. Η Αναστασία είναι το μέσο που έχει εναντίον μου, ούτε εκείνον τον συμφέρει να την χάσει. Από την άλλη όμως είναι μια ευκαιρία να την ξεφορτωθεί και να μην έχει να σκέφτεται κι αυτό
Δεν έχω άλλη επιλογή, πρέπει να τον εμπιστευτώ, μόνο εκείνος μπορεί να κάνει κάτι
"Εντάξει. Δεν θέλω η Αναστασία να μάθει τίποτα, δεν θέλω να τρομάξει"
"Μην ανησυχείς. Θα τα φτιάξω όλα"
_________________________________________________________________________________________
Άργησα, το ξέρω, αλλά τρέχω την ιστορία της Αριάδνης και ταυτόχρονα κάνω διορθώσεις και στις προηγούμενες ιστορίες μου. Ευχαριστώ για την υπομονή που κάνετε
Η Βάλια και ο Κριστόφ φαίνεται να τα πηγαίνουν όλο και καλύτερα, αλλά ένα νέο πρόβλημα έρχεται για να τους ταράξει
Τι θα συμβεί;
Αυτά
Show some love & τα λέμε στο επόμενο