Soobin gece yarısı eve gelmişti. Ona kapıyı açan teyzelerimden birisiydi. Bir anda odama dalmış ve yatağımın içinde acılar içinde kıvranan bedenimi kolları arasına almıştı. Aşırı derecede terlemiştim ve saçlarım alnıma yapışmıştı. Umursamadı. Endişeliydi. Görebiliyordum.
"Yeonjun," Eliyle ateşini kontrol etti. Uzanıp alnıma soğuk dudaklarını bastırdı. "Gidelim." dedi aceleyle. "Hemen hastaneye gidelim."
Beni kucağına aldı. Kollarım usulca omzuna dolandı. Teyzelerimden birisinin üzerime ceketimi örttüğünü fark ettim. Soobin ondan ayakkabılarımı isterken bizimle arabaya kadar gelmesini söyledi.
Beni arka koltuğa bıraktı. Kendisi şoför koltuğuna geçip arabayı çalıştırdığında hala benimle konuşmaya devam ediyordu. "Bebeğim, iyi olacaksın. Endişelenme." Endişelenen kendisiydi.
"Biliyordum." dedi sinirlenirken. "Bir şeyler olduğunu biliyordum. Hiçbir omega böyle olmaz Yeonjun. Hiçbiri kızgınlık zamanında bu kadar ağrı çekmez. Neden daha önceden gitmedik!"
"Soobin," dedim geldiğinden beri ilk defa onunla konuşurken. "Beni geriyorsun." Hemen sustu. O sinirlendikçe benim ağrım daha çok artıyor gibiydi. Bu yüzden en iyisi sessizce hastaneye gitmekti. Öyle de oldu. Beni hastaneye götürürken hiç konuşmadı. Ben sadece ağrım yüzünden sızlanıp durdum ve en sonunda sadece Soobin'in beni kucaklayarak arabadan indirdiğini hatırlıyordum.
-
"Uyandı!"
Gözlerimi yavaşça açarken bulanık görüşüm bir anlığına başımı döndürdü. Birkaç kez gözlerimi kapatıp açtım bu sırada duyduğum ses tanıdıktı.
"Ben doktoru çağırayım."
Kapı açılıp kapandı. Birisi odadan çıktı. Görüşüm gitgide netleşirken kafamı yana çevirmemle Soobin'i gördüm. Yanı başımda beni bekliyordu. Elimi tutan elini hissettim. Yüzündeki endişeyi, korkuyu ve ne kadar üzüldüğünü. Hepsini okuyabiliyordum.
"Yeonjun, benim Soobin." Onun alfa kokusu bedeninden dışarı taşıyor ve beni güvende hissettirmek için tüm odayı sarıyordu. Başka bir koku yoktu. Sadece onunki vardı.
"Nasıl hissediyorsun?" diye sordu. Eli yüzümde, sıcacık yanaklarımı okşuyordu.
"Daha iyiyim." diyebildim. Yine de yorgun ve halsiz hissediyordum. Her şeye rağmen belli etmemeyi tercih ederdim.
Soobin bana yaklaşarak alnıma bir öpücük bıraktı. Saçlarımı geriye tarayarak okşadı. Onun aksine güçsüz olmak beni kötü hissettiriyordu. Aciz ve çaresiz. Bir omega her zaman bir alfaya ihtiyaç duyardı. Her anında ve her şeyde. Ama ben alfaya bağlı olmak istemiyordum. En azından Soobin ile tanışana kadar öyleydi.
Bu hayat bir omega için zordu. Yaşanılmazdı. Eğer alfan yoksa ezilirdin. Onun aksine kendine uygun bir alfa bulmak bile zordu. Soobin'i Tanrı mı göndermişti bilmiyordum ama, kim olursa olsun onun beni sevdiğini bildiğim için mutlu hissediyordum.
"Uyanmışsın." dedi içeriye giren yaşlı doktor. "Kendini iyi hissediyorsan hemen durumundan bahsetmek istiyorum. Çünkü bu beklememesi gereken bir durum. Fazla zamanın yok."
Korktum. Fazla zamanın yok derken ne demek istiyordu? Aniden öleceğimi düşündüm ve tüm bedenim kaskatı kesildi. Soobin bunu hissetti. Kokusu arttı ve bedenimi rahatlatmaya çalıştı.
Soobin öne atıldı. "Doktor, bence önce bana söylemelisin. Dışarıda."
Doktorun bakışları değişti. Soobin'e imayla, "Sen onun alfası mısın?" diye sordu.
Soobin hiç beklemeden cevapladı. "Evet."
"Ama henüz mühürlendiğinizi görmüyorum. Belli ki Choi Yeonjun daha önce hiç ilişkiye bile girmemiş." Bunları Soobin'in yanında konuşmak beni utandırıyordu.
Doktor bana döndü. "Her kızgınlığında ilaç kullanmışsın. Ve böylece hiçbir alfaya gerek duymamışsın. Bu seni kötü etkilemiş Yeonjun." Kaşlarımı çattım. "Bu ne demek?" diye sordum merakla.
Soobin'in korku dolu gözleri benimkileri buldu. "Bir alfayla mühürlensen bile ona asla bir çocuk veremeyeceksin demek. Bir omegayı bile taşıyamayacak güçsüz bir rahme ve dirençsiz bir bağışıklık sistemine sahipsin. Çok yemiyorsun bu yüzden çok zayıfsın. Alman gereken besini bile alamayacak kadar...zayıfsın."
Soobin hepsini duyuyordu. Benim zayıflığımı, bir çocuk taşıyamayacağımı hepsini biliyordu. Ve ben gittikçe onun gözünde daha kötü bir duruma duruyordum. Benden nefret edecekti. Beni yargılayacaktı ve eminim ki bu saatten sonra benimle görüşmek bile istemeyecekti. Zaten aramız kötüydü. Şimdi onun için bir fırsat doğuyordu.
"Bak Yeonjun," Doktor Soobin'in bıraktığı elimi tuttu. "Senin gibi çok fazla hastam oldu. Omegalar alfalara göre hep daha güçsüzdür. Öyle ki, bazı omegalar alfalarla kızgınlık dönemlerinde girdikleri ilişkide bile ölürler."
Yutkunamadım. Bahsettiği şey beni gittikçe daha çok korkutuyordu.
"Ağrılarının asıl sebebi vücudunun bir alfayı istemesi. Rahmin güçlenmek istiyor. Bu acıyı ancak bir alfa geçirebilir. Ne kadar ilaç kullanırsan kullan, ne kadar bastırırsan bastır asla geçmez." Doktor beni bırakıp Soobin'e döndü. "Görüyorum ki senin zaten bir alfan var."
Utandım. Her saniye daha çok utanıyordum. Soobin ile sevişmekten bahsediyordu. Fakat böylesine güçsüz bir omeganın ölebileceğini de söylüyordu. Rahmin güçlenmek istiyor, diyordu. Bedenim onu istiyor, Soobin'i.
"Bu genç adam ağrılarının artmasına neden olmuş. Onun kokusunu aldıkça alışmışsın ve bedenin artık onu içinde hissetmek istiyor." Bakışları Soobin'i buldu. "Ne demek istediğimi anlıyor musun?"
Soobin başını salladı.
"Yeonjun, korkma." Doktor tekrardan benimle konuşmaya başlayana kadar korktuğumu bile fark etmemiştim.
"Eğer, " dedim çatallı sesimle. "Eğer bir alfa ile kızgınlığımı atlatırsam..." Gözlerim istemsizce Soobin'i buldu. Bana bakıyordu. Benden nefret etmiyordu. Hissedebiliyordum. "Dünyaya bir çocuk getirebilir miyim?" Bir damla yaş yanağım boyunca süzüldü.
"Ağlama." Soobin'in sert sesini duydum. "Ağlamanı istemiyorum."
Doktor bana yaklaştı. Kulağıma eğildi ve fısıldadı. "Eğer bir alfayla rahmin güçlenene kadar denersen bunu başarabilirsin."
Eğer Soobin ile birden fazla seks yaparsan bedenin güçlenir ve bir çocuk doğurabilirsin.
Doktorun demek istediği buydu.
Hastane odasında bütün her şeyi duymasına rağmen Soobin'in geri çekilmediğini, benden nefret etmediğini ve uzaklaşmadığını gördüm. O buradaydı. Yanımda. Bir çocuğumun olmayacağını bilerek benimle aynı odada durmaya devam ediyordu. Beni sevmeye devam ediyordu.
Doktor odadan çıktıktan sonra başbaşa kaldığımız ilk dakikalarda pencerenin önüne geçip dışarıyı seyretmeye başladı. Onu arkasından gözümden yaşlar akarak izliyordum. Belki bu süreçte güçsüz düşebilir ve ölebilirdim. Yine de denemeye değer miydi?
"Yeonjun," İlk defa onun güçsüz sesini duydum. Hayal kırıklığı ile doluydu. "İstersen sana hiç dokunmam. Mühürlemem. İstersen uzaklaşırım, kokumu bile unutursun. Ağrıların devam etmez." Arkasına döndü, bana baktı. "Nasıl istersen öyle yapacağım. Gitmemi ya da kalmamı iste. Seni unutmamı ya da sonsuza kadar seninle yaşamayı, hepsini kabul edebilirim-"
"Soobin," Nefesim kesiliyordu. Heyecanlanıyordum. "İstiyorum." dedim.
Bütün kavgamızı geride bıraktım. O hastane odasında Soobin'e ilk defa bu kadar çok güvendim ve kendimi tamamen ona teslim ettim.
-
merhaba.
ben valjie.
beklettigim icin uzgunum birkac kucuk sorunla ugrasiyordum.
diger bolumde gorusmek uzereee^^
^ SPOILER ^
soobin'e hala guvenmiyorsunuz degil mi?
~
duygularinizla daha fazla oynamayacagim. soobin green flag arkadaslar. rahatlayabilirsiniz <3333